सीमा लॉज...

सीमा लॉज...

लेखक:- अंकुश सू. नवघरे. (पालघर)

©Ankush S. Navghare ®२०१७
(ह्या कथेचे सर्व हक्क लेखकाकडे सुरक्षित आहेत)

.....हा अनुभव ह्याआधी मी भुतांची पवित्र स्मशानभूमी ह्या गृप वर शेयर केलेला आहे, त्यामुळे तो कोणाच्याही वाचनात आलेला असण्याची शक्यता आहे. हा मला माझ्या मित्राने सांगितला होता. पुढील अनुभव त्याच्याच शब्दांत...
.....व्यवसायाने मी वकील असल्याने कधीकधी मला व्यवसायानिमित्त वेगवेगळ्या गावी जावे लागते. त्याचबरोबर मला भूतांविषयी खूपच आस्था आणि कुतूहल असल्या कारणाने त्याचाही शोध घेण्याचे माझे काम चालू असते. आणि मी राक्षत्मक कवच पण नेहमीच बाळगून असतो.
.....असेच एकदा माझी एक केस नागपूरच्या ग्राहक पंचायत (Consumer Court) मध्ये लागली होती. मला कोणीतरी मदतनीस हवा म्हणून मी माझ्या असिस्टंट वकील मित्राला सोबत घेऊन गेलो होतो. मी एका स्वस्तातल्या लॉज वर रूम बुक केली होती. केस सकाळी लवकर असल्याने आम्हाला अदल्यादिवाशी रात्री मुक्काम करणे भाग होते. त्यादिवशी रात्री 2 च्या सुमारास माझा असिस्टंट बेड वर झोपला होता आणि मी केस चा अभ्यास करत होतो इतक्यात मला अस जाणवलं की काहीतरी गडबड आहे. माझा असिस्टंट झोपेत वेगळेच हाव भाव करत होता आणि घाबरलेला वाटत होता. ... म्हणून मी त्याला हलवून जाग करण्याचा प्रयत्न केला परंतु तो उठालाच नाही म्हणून शेवटी त्याच्या चेहऱ्यावर पाणी मारले तेव्हा कुठे त्याला जग आली. तो खूप घाबरला होता. मी त्याला विचारले पण त्याने काही सांगितले नाही.
..... दुसर्यावेळी जेव्हा आम्ही नागपूर ला गेलो तेव्हा ही सेम अनुभव आला म्हणून शेवटी मी लॉज बदलण्याचा निर्णय घेतला. मी जेव्हा जेव्हा माझ्या मित्राला माझ्यासोबत नागपूर ला येण्यास सांगत अस तेव्हा तो टाळाटाळ करत असे किंवा घाबरत असे. पण त्याने मला कधी काही सांगितले नाही. लॉज बदलल्यानंतर एकदा दोनदा काही झाले नाही पण नंतर तेच प्रकार पुन्हा चालू झाले. पहिले पहिले मला असे वाटायचे कि हा मुद्दामून हे सर्व करत आहे कारण त्याला तिकडे यायला आवडत नसावे. परंतु एकदा तर कहरच झाला की तो बेड वरून चक्क खाली फेकला गेला आणि त्याला इंजुरी पण झाली. तेव्हा मला जाणवलं की जे काही घडतंय ते काही ठीक नाही. ... म्हणून मी त्याला खोदून खोदुन विचारल तेव्हा तो म्हणाला की त्याच्या स्वप्नात एक पांढरी साडी नेसलेली बाई येते आणि कधी त्याचे पाय खेचते कधी हाताला हात लावते.. कधी कधी गालावरून हात फिरवते. हे करत असताना त्याच्या छातीवर एक प्रकारचं दडपण आलेलं असत.. आणि तो कोणाला हाक मारु शकत नाही की डोळे उघडून पाहू शकत नाही. त्याला स्वप्नातून जाग आल्यासारखी वाटते परंतु जागेवरून हालता येत नाही.... त्यादिवशी त्या बाईने चक्क त्याला बेड वरून खेचून खाली पाडले होते... त्याने मला हे सर्व सांगितलं आणि तो रडू लागला.. त्याला वाटलं होतं की मी त्याला मूर्खात काढेन किंवा त्याच्यावर विश्वास ठेवणार नाही किंवा नोकरीवरून काढेन म्हणून त्याने मला कधी काही सांगितलं नाही. .. त्याच बोलणं ऐकून मला शॉक बसला होता. कारण मला तसा काहीच अनुभव आला नव्हता. त्यादिवशी मी त्याला धीर दिला आणि खूप विचार केला की त्यालाच हा अनुभव का येतोय... मला का येत नाही ... कारण कदाचित मी गळ्यात ताविज, रुद्राक्ष माळ इत्यादी घातले असावेत म्हणून मला येत नसेल का आणि हे सर्व काशामुळे होतेय. ह्या सर्व प्रकरणाचा छडा लावण्याचं मी ठरवलं होतं म्हणून दुसर्यावेळी त्याला समजावून धीर देऊन परत त्याच ठिकाणी राहायला गेलो आणि झोपताना मी माझ्या गळ्यातले सर्व ताविज इत्यादी काढून ठेवले आणि झोपी गेलो. त्या रात्री माझ्या बाबतीत जे घडलं ते आठवून मला आताही अंगावर काटा उभा राहतो. त्या रात्री मी माझ्या मित्राला म्हटलं की तू आज जागा रहा आणि मी झोपतो. बरोबर रात्री 2 वाजता मला एक स्वप्न पडलं. स्वप्नात मी पाहिलं की एक मुलगी जिने पांढरी साडी नेसली होती मला हात लावण्याचा प्रयत्न करत होती. तिच्या डोक्यातून सारखं रक्त येत होत आणि तिचे डोळे लाल होते. तीच ते ध्यान पाहून मला खूप भीती वाटत होती. मला धड हेही समजत नव्हतं कि मी स्वप्नात आहे की जागा आहे. पण मला डोळे उघडता येत नव्हते. मला असही वाटत होत की माझा मित्र माझी काही मदत करेल पण काहीच होत नव्हतं. ती सारखी मला हात लावत होती मी प्रतिकार करत होतो... मला वाटलं की ही मला काही इजा करेल म्हणून मी खूप घाबारलेलो. त्यानंतर मला अस दिसलं कि तिने मला जबरदस्तिने बेड वरून उठवलं आणि मला खेचत नेऊ लागली आणि मी काहीच करू शकत नव्हतो. त्यानंतर तिने ग्यालेरित नेऊन मला तिकडून खाली उडी मारायचा इशारा केला आणि मी पण सज्जावर चढणार आणि उडी मारणार इतक्यात मला जाग आल्यासारखे वाटले तेव्हा पाहतो तर काय माझा मित्र मला गदागदा हलवत होता आणि हाका मारत होता.
.....हे सर्व नंतर मला त्याने सांगितले पण मलाही सर्व प्रत्यक्षात घडतेय अस वाटत होते. झाल्या प्रकाराने मी घाबरलो नव्हतो पण मला खूप बेचैन वाटत होत. कारण असले प्रसंग मी जवळून पाहिले होते पण दुसऱ्यांचे आणि आज माझ्यासोबत ते घडत होत. ... त्यानंतर मी दुसऱ्यादिवशी काम आटोपल्यानंतर आधीच्या लॉज वर जाऊन चौकशी केली असता मला कळलं की त्या लॉज वर एका मुलीचा खून झाला होता. तिला डोक्यात मारहाण करून मारलं होत आणि खाली टाकण्याचा प्रयत्न केला होता. आणि तीच रूम आम्हाला देण्यात आली होती जी खुनानंतर सील करण्यात आली होती. बऱ्याच लोकांना वाईट अनुभव आल्याने ती नेहमीच बंद ठेवण्यात येत असे पण खूप गर्दी असल्यावर गुपचूप देण्यात येते. असे एका वेटरने नाव न सांगण्याच्या अटीवर सांगितले. आता प्रश्न असा आहे की दुसऱ्या लॉज वर पण आम्हाला तसाच अनुभव का आला... ते भूत तिची हद्द सोडून कशी काय आली.. तिला आमच्या कडून काय हवं होतं.. आणि आता ती मुलगी लोकांना त्रास देते का... सर्व प्रश्न अनुत्तरित आहेत पण त्यांचा शोध मी नंतर घेइनच...त्यानंतर मी परत माझे रुद्राक्ष इत्यादी घातले आणि माझ्या मित्राला कमरेला काळा दोरा बांधायला सांगितला. त्या दिवसापासून आम्हाला काहीच अनुभव आलेला नाही... अनुभव जास्त भीतीदायक करून रंगवून सांगितलेला नाही तरी खरा आहे.. लॉज चे नाव बदललेलं आहे... कमरेला निदान काळा दोरा बांधला तरी भूत मागे लागत नाही म्हणून घरातली जुनी माणसे कदाचित लहान असताना आपल्याला काळा दोरा कमरेला बांधत असावेत... धन्यवाद... भूतरात्री..
...अंकुश नवघरे...

Continue Reading

सुटका...

सुटका...

लेखक:- अंकुश सू. नवघरे. (पालघर)

©Ankush S. Navghare ®२०१८
(ह्या कथेचे सर्व हक्क लेखकाकडे सुरक्षित आहेत)

साधारणतः २५ वर्षांपूर्वीची गोष्ट आहे. तेव्हा आम्ही एकत्रकुटुंब पद्धतीत गावी राहायचो. गावात आमचे आजोबांनी चालू केलेले छोटेसे चहा, वडे, भज्या, पोळीभाजी, इत्यादी बनवण्याचे हॉटेल होते त्यातच बिडी काडी ही विकण्यासाठी ठेवली होती. हॉटेल तसे चांगले चालायचे परंतु काही दिवसांपासून परप्रांतीयांनी जास्त गुंतवणूक करून गावात अजून दोन तीन हॉटेल उघडल्याने आमच्या धंद्यावर परिणाम झाला होता. कधी कधी वाटायचे की आता धंदा बंद करावा आणि सरळ नोकरी पत्करावी परंतु वडिलोपार्जित व्यवसाय असल्याने हॉटेल बंद करायची इच्छा होत नव्हती. म्हणून शेवटी मी गावाच्या बाहेरच्या बाजूला अजून एक नवीन छोटेसे हॉटेल टाकायचे ठरवले. खूप शोधाशोध करूनही मला मोक्याची जागा मिळत नव्हती. तिथेच गावाच्या बाहेर शेताच्या रस्त्याजवळच्या विहिरी लगतची एक जागा माझ्या मनात भरली होती. पूर्वी तिथेच विहिरीच्या बाजूला कोणाचीतरी छोटी खानावळ होती, खुप चालायची पण नंतर कित्येक वर्षे बंद होती. त्या विहिरीबद्दल लोकांच्या मनात जरा भीती होती म्हणून तिकडे हॉटेल चालेल की नाही अशी शंका असल्याने निर्णय मागेपुढे होत होता. पूर्वी गावात नळ नसताना त्या विहिरीचे पाणी पिण्यासाठी किंवा कपडे, जनावरे धुण्यासाठी वापरात असत परंतु बऱ्याच वर्षांपूर्वी गावातील एका सुशिक्षित माणसाचे प्रेत त्या विहिरीत फुगून वर आले होते. तो कसा मेला हे गूढ बनूनच राहिले पण तेव्हापासून विहिरीवर लोकांना काही अमानवी अनुभव आल्याने त्याबाजूला कोणीच फिरकेनासे झाले होते. मलाही त्याच गोष्टीसाठी घरातून विरोध होत होता तरीही शेवटी मी तिकडेच विहिरीच्या बाजूला असलेल्या त्याच जुन्या खानावळीच्या जागेवरच आमचे नवीन हॉटेल सुरू केले. आमचे नवीन हॉटेल गावाच्या ज्या बाजूला होते तो भाग गावाच्या जरा शेताकडच्या बाजूला असल्याने सकाळच्या वेळी गावातल्या लोकांची खूप गर्दी असायची. शेतावर जाणारे मजूर, कामगार, शेतकरी असे सर्वच यायचे परंतु कदाचित विहिरींच्या भीतीमुळे हवितशी गर्दी होत नव्हती आणि त्यातच संध्याकाळचे सहा वाजून गेले की जास्त कोणीच फिरकत नसे. एखाददुसरा शेतकरी इत्यादी रात्री राखण करणारे लोक असे मधेच बिडी काडी साठी येत असत. हॉटेलच्या बाजूला असणाऱ्या विहिरीत आणि विहीरीच्या आजूबाजूला खूप झाडे झुडुपे वाढल्याने तिचे पाणी कोणीच वापरात नसत तसेच तिच्याजवळ कोणीच फिरकत नसे म्हणून मी ती विहीर दोनतीन मजूर लावून थोडी साफ करून घेतली होती. मला त्या विहिरीजवळ जायला काहीच वाटत नसे. विहिरीत खूप मासे होते आणि कासवे पण होती. दुपारच्या वेळी विहिरीजवळचा परिसर थंड वाटत असल्याने मी तिकडे जात असे आणि त्या विहिरीत डोकाऊन माश्यांची मजा पहात असे.

...हल्ली मला त्या माशांचा आणि कासवांचा जरा जास्तच लळा लागला होता. मधून मधून मी पावाचे तुकडे इत्यादी विहिरीतल्या माशांना टाकत असे. मला जसे विहिरीचे आकर्षण वाटायचे तसेच अजून एक माणसालाही ते होते. मला आठवतेय की मी माशांना खाणे टाकणे सुरू केल्यापासूनच्या दिवासपासूनच असेल पण एक माणूस रात्री आठ च्या सुमारास मला नेहमी त्या विहिरीच्या आसपास डोकावताना दिसत असे. कधीकधी तो माझ्या हॉटेल ला येऊन काही न काही खायला घेऊन जात असे. कोणीतरी गावातलाच असेल असे वाटून मी त्याच्याकडे जास्त लक्ष दिले नाही. नंतर मी रात्री पण हॉटेलमध्येच झोपायला सुरुवात केली होती कारण त्यामुळे मला पहाटे लवकर हॉटेल उघडायला सोपे जात होते, परंतु अमावस्येच्या आणि पौर्णिमेच्या दिवशी मी पूर्णदिवस हॉटेल बंद ठेवत असे आणि दुसऱ्यादिवशी सकाळी ८ वाजता उघडत असे. असेच दिवसामागून दिवस जात होते आणि हळूहळू माझे हॉटेल जोर धरत होते. एकदिवस अमावस्या होती परंतु मला लक्षात न आल्याने मी हॉटेल चालू केले आणि सर्व खाण्याचे पदार्थ बनवून गिर्हाईकांची वाट पाहत बसलो होतो, संध्याकाळचे ५ वाजत आले तरी एखादा गिर्हाईक सोडला तर कोणीच फिरकले नव्हते. शेवटी काळोख पडायला लागल्यावर मी सर्व आवरते घेतले. आज अजिबातच धंदा झाला नसल्याने मी खूपच दुखी झालो होतो. तेवढ्यात मला त्या विहिरींची आठवण झाली म्हणून मी रात्री मला जेवण्यापूरते पुरेल इतके खाणे काढून ठेवले आणि बाकीचे घेऊन विहिरीवर आलो. आज सर्व उरलेले जेवण विहिरीतल्या माशांना खाऊ घालायचा असा माझा मानस होता.

‎...मी विहिरीवर आलो तेव्हा तो माणूस पण तिथेच बसून विहिरीतल्या माशांकडे पाहत होता. मी खाद्यपदार्थ काढल्यावर तो त्या खाद्य पदार्थांकडे पाहत असताना मला काहीतरी वाटल्यामुळे मी त्याला विचारले की, ओ पाहूण काही खाणार का, त्यावर त्याने काहीच न बोलता फक्त होकारात्मक मान हलविली म्हणून मी सर्व नाश्ता त्याच्यासमोर ठेवला. नाश्ता समोर येताच तो बकाबक खाऊ लागला. त्याला तसे करताना पाहून मला असे वाटले की नक्कीच त्याला खूप भूक लागली असणार. त्याने सर्व नाश्ता संपवून जरासा उरलेला विहिरीत माशांना टाकला. मलाही आता आतून खूप बरे वाटले की आपला धंदा नाही झाला तरी कोणाचेतरी पोट भरले. त्याने त्याच्या खिशात हात घातला आणि ५० रुपयांची नोट काढून माझ्यासमोर धरली. मी त्याला नको नको म्हणत असताना माझ्या खिशात कोंबली. आज पहिल्यांदाच तो बोलला की कधी कधी खाऊ घेऊन येत जा. मग असे रोजच होऊ लागले. उरलेला सर्व खाऊ तो विकत घेऊ लागला. खिशात हात घालून तो कधी ५०, कधी १०० तर कधी त्याहीपेक्षा जास्त नोटा काढून देत असे. कधीकधी थोड्याश्या नाश्त्याला पण खूपच जास्त पैसे देत असे. मी नाही म्हणत असताना माझ्या खिशात कोंबत असे. कधी कधी मला असे वाटायचे की नक्कीच हा कोणितरी वेडा आहे. आता माझ्या हॉटेल मधला सर्वच माल संपत असे. आता दिवसभरात कोणीच गिर्हाईक नाही आले तरी मला चालत असे कारण तो माणूस रात्री सर्व माल घेत असे.

‎...काही दिवसांपासून मी पण मुद्दामूनच तिपटीपेक्षा जास्त नाष्टा बनवू लागलो होतो, कारण काहीच उरायची भीती नव्हती. आता आमचे गावातले हॉटेल पण व्यवस्तीत चालत चालू लागले होते. हळुहळू मी खूप पैसा कमावला आणि तोच पैसा वापरून गावातले हॉटेल व्यवस्तीत आणि मोठे बांधून घेतले, तिथे बाहेरगावच्या लोकांना राहण्याची सोय केली त्यामुळे लोकांची वर्दळ खूप वाढून काम वाढल्याने माझे गावाबाहेरील हॉटेल कडे कधी कधी दुर्लक्ष होऊ लागले परंतु मी नियमितपणे रात्री जात असे आणि त्या माणसाला नाश्ता पुरवत असे. कधी कधी मी विहिरीवर बसलेलो असताना गावातून येणारी जाणारी लोक माझ्याकडे बघून हसत असत आणि हातवारे करून एकमेकाला काही तरी सांगत परत जोरात हसत असत परंतु मी लक्ष देत नसे. ते तसे का करतात ह्याचे कारण मला समजत नव्हते. परंतु कधीकधी गावात अशी चर्चा कानावर आली होती की, लोक म्हणायची की हा एकटाच विहिरीवर बसून बडबडत असतो. ह्याला वेड लागले आहे इत्यादी. असेच खूप दिवस निघून गेले. आता माझे दुकानात जास्त लक्ष नासायचेच. मी सकाळी नाश्ता बनवून विहिरीवरच जाऊन बसत असे आणि संध्याकाळी सर्व उरलेला नाष्टा त्या माणसाला देत असे. हल्ली हल्ली तो माणूस सकाळपासूनच येऊ लागला होता. दिवाळी जवळ आली होती. मिठाईच्या मोठमोठ्या ऑर्डर गावतील दुकानात येत होत्या. नवीन दुकान काढल्यानंतर पहिल्यांदाच कामाच्या व्यापात गुंतून पडल्याने गेले दोन ते तीन दिवस मी नवीन हॉटेल मध्ये फिरकलोच नव्हतो. अचानक दिवाळीच्या अमावस्येच्या दिवशीच मला असे वाटले की अरे २..३ दिवस आपण गावाबाहेरच्या हॉटेलात फिरकलो नाही. तो माणूस बिचारा आपली वाट बघत उपाशीच राहिला असेल. रात्रीचे ८ वाजून गेले होते तरी त्या विचाराने मला खूपच वाईट वाटल्या मुळे मी लगेच हॉटेल कडे जायला निघालो आणि पोहोचल्यावर पाहतो तर काय, तो माणूस विहिरीजवळ माझीच वाट पाहत बसला होता. मला पाहिल्यावर रागातच बोलला की काय राव तुम्ही इतक्या दिवसातून आज आलात. इतकेदिवस मी आणि माझे मासे उपाशीच राहिले ना! ते बघा भुकेने तडफडून मेले सर्व. तुम्हाला मी इतकी मदत केली, जवळजवळ वर्षभरातच तुमचे गावचे हॉटेल पण मोठे झाले. तुमच्यासाठी इतके करून पण तुम्ही हे पांग फेडलेत. तो म्हणाला की बघा जरा त्या माशांकडे, तुम्हांला ह्याची शिक्षा भोगाविच लागणार. त्याचे ते बोलणे ऐकून मी माशांकडे पहात असताना अचानक माझ्या छातीत जोराची कळ आली आणि तोल जाऊन मी विहिरीत पडलो. असं कितीवेळ पडलो असेल माहीत नाही पण बहुतेक रात्र उलटून गेलेली असावी. कोणीतरी मला बाहेर काढले होते आणि मी विहिरीच्या कठड्यावर बसलो होतो. त्या माणसाचा कुठेच पत्ता नव्हता. समोर माझ्या हॉटेल च्या बाहेर खूप लोकांची गर्दी जमली होती. सर्वजण आपापसात काहीतरी कुजबुजत होते. माझ्याकडे कोणाचेच लक्ष नव्हते. मला वाटले की हॉटेल मध्ये चोरी तर नाही ना झाली म्हणून मी गर्दीतुन वाट काढत काढत जाऊ लागलो तरी कोणाचेच माझ्याकडे लक्ष नव्हते किंवा ते माझ्याकडे पाहत नव्हते. शेवटी मी तिकडे पोहोचलोच आणि पाहतो तर काय तिकडे एक भिजलेला माणूस उपडा पडला होता. आजूबाजूचे लोक हळू आवाजात काहीतरी कुजबुजत होते. मी कान देऊन नीट ऐकले. एकजण म्हणाला की हा विहिरीत पाय घसरून पडला असेल रात्री. दुसरा म्हणाला काल अमावास्या होती ना, अशा घटना इथे नेहमीच घडतात. तिसरा म्हणाला फुगून प्रेत पाण्यावर तरंगत होते गण्याने पाहिले. मी त्यातल्या एकाला विचारले की गावातलाच होता का? पण माझ्या प्रश्नाचे कोणीच उत्तर दिले तर नाहीच वर माझ्याकडे पाहिले पण नाही. मला खूपच अपमानास्पद वाटले. आज गावात माझ्याहून बडे प्रस्थ कोणीच नाही. गावात राहण्याची सोय असलेले एकमेव हॉटेल माझेच आहे. गावाबाहेर दुसरे हॉटेल आहे. कितीतरी जमिनी आहेत, शेते आहेत, हे सर्व मी एक वर्षाच्या आतच मेहेनेतीने कमावले. ह्यांची कोणाची लायकी तरी आहे का माझ्याशी बोलायची, तरी ह्यांना विचारतोय पण ह्यांना फार माज आला आहे. बघून घेईन एकेकाला.

...असा विचार करत करत ‎आपल्या हॉटेल च्या आवारात हा कोण असा पडला असेल असे वाटून मी त्याचे तोंड पाहण्यासाठी खाली वाकणार इतक्यात कोणीतरी त्याला सरळ केले आणि त्याचे तोंड पाहून किंवा पाहण्या आधीच की काय पण क्षणभर मला चकारावल्या सारखे झाले आणि मी तिथेच कोसळलो. रात्रीचे ८ वाजून गेले असतील, खूप थंडी वाजत होती त्यामुळे मला जाग आली, मी आजूबाजूला पाहिले, मी परत त्या विहिरीच्या कठड्यावर होतो आणि माझ्या समोरच तो माणूस बसला होता. माझ्याकडे बघून हसला आणि म्हणाला काय पाव्हण, सर्वकाही ठीक आहे ना? मी म्हटलं ठीक आहे. त्यावर तो म्हणाला की माझं काम झालं, आता मी जातो, आता ते हॉटेल परत चालू झाले की तूच ह्या माशांना रोज खायला घालत जा.... असे म्हणून तो गायब झाला... तो काय बोलत होता ते आधी मला नीट कळत नव्हते म्हणून मी त्याला खूप हाका मारल्या, परंतु तो काही आलाच नाही. तिथे मी एकटाच बसलो होतो. रात्रीचे ८ वाजून गेले होते. मी सकाळचा प्रसंग आठवण्याचा प्रयत्न करू लागलो, मला आठवले की मी खाली वाकून त्या माणसाचे तोंड पाहण्याचा प्रयत्न केला इतक्यात दुसऱ्या कोणीतरी त्याला सरळ केले आणि मला दिसले की तो माणूस सेम माझ्या सारखाच दिसत होता. हे कसे शक्य आहे मी तर इकडे आहे. ते आठवून परत मी चक्रावलो, परत माझ्या छातीत एक जोराची कळ आली आणि मी परत विहिरीत त्या विहिरीत कोसळलो. तेव्हापासून आज ह्या स्टोरीची ही शेवटची ओळ तुम्हाला सांगेपर्यंत मी अजूनही विहिरीच्या कठड्यावर बसून वाट पाहतोय की तुमच्यापैकी कोणीतरी अमावास्येला ह्या माशांना खायला घालायला येईल आणि माझी इथून सुटका होईल.
धन्यवाद...
अंकुश नवघरे...

Continue Reading

"गहिरे पाणी"

"गहिरे पाणी"
-------------------

घड्याळाने बारा टोल दिले. सारे शहर झोपले. पण सुमी....सुमी उठली, दरवाजा उघडून विहिरीच्या दिशेने चालू लागली. विहिरीवर येऊन रहाट ओढणार एवढ्यात यशोदामाई म्हणजे सुमीच्या आईने तिला मागे ओढले. विहिरीत घागर पडल्याचा "बुडुक" असा मोठा आवाज झाला. गेला आठवडाभर रोज रात्री हा खेळ चालला होता. दोन आठवड्यापूर्वी बारा वर्षाची सुमी अन् तिची आई विकासवाडीच्या पाटलांच्या वाड्यात राहण्यास आल्या. पाटलीणबाईंनी त्यांचा प्रामाणिकपणा पाहून त्या दोघींना कामावरती ठेवून घेतले होते. बाकी सर्व वाड्यामध्ये सुबत्ता नांदत होती, बाळगोपाळ व गुराढोरानी वाढा गजबजून गेला होता. सुमी तर एव्हढा थोरला वाडा बघून हरखूनच गेली. पहिले दोन दिवस सारा वाडा पाहण्यातच गेले तिचे. वाड्याच्या परसातील खंदकाजवळ असणाऱ्या विहिरीकडे जाण्यास मात्र सर्वांनाच मज्जाव होता. तशी कल्पना माई व सुमीला बाईंनी दिली होती. पण का कोणास ठावूक सुमीला मात्र त्या विहिरीची फारच ओढ वाटत होती. चंदा....पाटलांची लाडकी लेक...पौर्णिमेच्या चंद्रासारखी देखणी म्हणून तिचं नाव चंदा ठेवलं होतं. सुमीची व तिची छान मैत्री झाली.

सहज खेळता खेळता सुमीने चंदाला विचारले, "का गं चंदा, त्या विहिरीकडं काहून जाऊ दित न्हाईत. मला त लै विच्चा हाय तितं जावून बगायची.." विहिरीचं नाव काढताच चंदाचे डोळे विस्फारले.

"आगं बये, आजिबात जावू नगस तिकडं. हाडळी हाय तितं येक. म्हून तिथलं पानी बी कोन पित न्हाई." असं सांगून चंदा निघून गेली. पण सुमीच्या डोक्यातून ती विहीर काही जाईना. मनाचा हिय्या करून अन् सर्वांची नजर चुकवून अंधार पडल्यावर आपण तिकडे जायचं असं सुमीने ठरवलं. दिस कलू लागला. रात्रीच्या स्वयपाकाची लगबग वाड्यात सुरू झाली. आज पाटलांचा वाढदिवस होता ना. मेजवानीच होती. सर्वजण कार्यक्रमाच्या तयारीत व्यस्त होते. हाच मोका साधून सुमी खंदकाच्या दिशेने निघाली. काट्याकुट्यातून वाट काढत कशीबशी विहिरीपर्यंत पोहोचली. विहिरीचे पाणी फारचा खील वाटत होते. इतके खोल कि जणू सुमी त्यात हरवत जात होती. एकटक त्या पाण्याकडे ती पाहत होती. अचानक भितीची एक कळ तिच्या मस्तकामध्ये गेली अन् ती भानावर आली. मागे सरकून उभी राहिली. तिचे विहिरीकडेच्या हाळाकडे लक्ष गेले तर हाळाच्या दगडावर भरजरी साडी, दागदागिने लेवून एक नितांत सुंदर अशी बाई गुडघ्याभोवती हाताचा कवळा घालून बसली होती. सुमीकडेच पाहत होती ती. वेशभूषेवरून तर ती तमासगिर वाटत होती. सुमी खूप घाबरली होती. पण ती काही हालचाल करू शकत नव्हती. सुमी त्या बाईसोबत काही बोलणार एवढ्यात वाड्यात मोठ्याने डिजे वाजू लागला. त्या आवाजाने सुमी भानावर आली अन् घराच्या दिशेने धूम ठोकली. झाल्या प्रकाराने सुमीचा ऊर थडाथडा उडत होता. एकिकडे भितीपण होती अन् दुसरीकडे कुतूहलपण! "कोण असावी ती बाई? हडळ तर दिसायला भयानक असती पण ती बाई....तिच्याएवाढी सुंदर आख्ख्या जगात कोण नसेल! अन् ती एव्हढी गप्प का होती? भयानक हसणं नाही, बोलणं नाही! उलट ती माझ्याकडं प्रेमानंच बघत होती.....काय असंल सगळा प्रकार??" असे अनेक प्रश्न भुंग्यासारखे डोक्यात घोंघावत होते. याचा छडा लावायचाच असा चंग बांधून सुमी परत एकदा विहिरीकडं जाण्याचा मोका शोधू लागली. अन् तो तिला मिळालापण! पुन्हा एकदा कलत्या दिसाची वेळ साधून सुमी विहिरीवर गेली. मनात भिती होतीच पण कुतुहलाने त्यावर मात केली होती. सुमीने रहाट हलवला तसा "कर्रकर्रकट्टकट्टकृट्ट" असा जोरात आवाज झाला. सुमी घाबरून मागे झाली अन् वळली तर मागे ती कालचीच बाई उभी. सुमीकडे बघून ती मंद हसली व म्हणली, "आलीस पोरी? किती वाट बगाय लावलीस??" "तु अन् माजी वाट कशापाई बगत व्हतीस? कोन हाईस तू??"...सुमी"व्हय बाळ. लै मोटी कहानी हाय बग. सांगंन कवातर. मी चंद्रकला. तमाशाचा फड हुता माजा. आता चांद वर यालाय. तू माजं येक काम कर. मी देति त्ये पाटलास्नी न्हेऊन द्ये. बदल्यात मी तुला चांगली कापडं आन् दागिनं दिन."दागिने व कपड्याचं अमिष मिळताच सुमी आनंदली. चंद्रकलेने तिला एक कापडी खलिता दिला व त्याचबरोबर सरळ जा मागं बगू नगं असा निरोपही दिला. चारच दिवसात अमावस्या होती. त्यामुळं चंद्राचा प्रकाशही नव्हता. घराच्या जवळ येताच विहिरीच्या दिशेने मोठ्यानं किंकाळी ऐकू आली व पाठोपाठ पाण्यात वस्तु पडल्यावर होतो तसा "छपाक्" आवाज आला. सुमीची पावलं थबकली. पण मागे वळून पाहू नको असे सांगितल्यामुळे ती थेट घराकडे पळत सुटली. घरी आली तर आई तिची वाटचा पाहत होती. सुमी घरात आली तर बोलताही येत नव्हतं इतका दम लागलेला. घामाने चिंब भिजलेल्या सुमीचा ऊर धपापत होता व तोंडातून शब्दही फुटत नव्हता. हातातला कापडी खलिता आईकडे देवून सुमी बेशुद्ध पडली. आई या साऱ्या प्रकाराने घाबरूनच गेली होती. ती शुद्धीवर आली तेव्हा तापाने फणफणून बाजेवर पडली होती. शेजारी आई, चंद्रा, डाॕक्टर व पाटलीणबाईहोत्या. सगळीजणं काळजीने सुमीकडे पाहत होते. कारण होतंच काळजीचं. कारण सुमी तब्बल दोन दिवसांनी शुद्धीवर आली होती. तिला चंद्रकलेनं दिलेला कापडी खलिता पाटलीणबाईंच्या हातामध्ये तिला दिसला.

सुमी मोठ्या कष्टानं म्हणाली,"बाईसाब त्यो खलिता मला द्या. मला त्यो सायबास्नी द्याचा हाय." हे ऐकताच पाटलीणबाईंच्या भव्य रेखीव कपाळावर आठ्यांचं जाळं दाटून आलं.

"सायबास्नी? कोन दिला तुला ह्यो खलिता?" आता काय सांगायचं? कोणाचं नाव घ्यायचं? मी विहिरीकड गेल्याली कळलं तर? असे अनेक प्रश्न सुमीच्या मनात थैमान घालू लागले. ती काही बोलेना हे बघून बाईसाहेबांनी तो खलिता उघडला तसा खंदकाजवळच्या त्या विहिरीचा रहाट वाजल्यासारखा आवाज आला. तो काळपट रंगाचा रेशमी कपडा होता अन् त्यावर काचकवड्याच्या खेळात आखतात तसा पट आखला होता. पण थोडासा विचित्र असा पट होता तो. नऊ घरांमधून एक रस्तादर्शक बाण होता. त्या बाणाचे मागचे टोक तोंडात पकडलेली जाडगेल्या सर्पाची प्रतिमा फारच भयावह वाटत होती. नऊ घरांमधल्या दोन नंबरच्या घरात पौर्णिमेचा चंद्र, चार नंबरच्या घरात एक नथ, सहा नंबरच्या घरात कोरीव मुठ असणारी समशेर अन् आठव्या घरात फेट्यावर गुंडाळलेली घुंगराची चाळ अशी विचित्र चित्रे होती. नवव्या घरामध्ये एक मोठा काळा ठिपका होता. एकंदरीत सारा विचित्र प्रकार! पाटलीणबाई विचारात पडल्या. त्या खाणाखुणांचा अर्थ काय असावा, अन् त्या निर्जीव सर्पाचे डोळे इतके कसे जिवंत आहेत. पाहू हे कूट उलगडून असा विचार करून तो खलिता घरी घेवून गेल्या. तो खलिता वाड्यात प्रवेश करताच वातावरणाचा नूरच पालटला. अचानक आभाळ काळवंडून आलं. विहिरीतल्या शेवाळासारखा कुबट ओलसर वास सगळ्या वातावरणात भरला. देवघरातल्या नंदादीपाची ज्योत वारा न लागताही फडफडून शांत तशी गोदाआजी घडल्या अपशकुनानं मनात घाबरली.

दुसऱ्या दिवशी गोठ्यात आक्रित घडलं. एरव्ही शेरानं दूध देणारी पाटलाघरची कपिला गाय अचानक आटली. तिनं अन्नपाणीच सोडलं जणू. सगळ्यादेखत कपिलेनं जीव सोडला. चार दिवसानी भोरी म्हशीचं कवळं रेडकू तडफडून जमिनीवर पाय खुरडत खुरडत गतप्राण झालं. एव्हाना पौर्णिमा उलटून गेली होती. सुमीच्या विहिरीकडील फेऱ्या सुरूच होत्या. तिनं चंद्रकलेला खलिता पाटलीणबाईनं घेतल्याचं सांगितलं. त्यावर चंद्रकला गडगडाटी हसली. तेव्हा प्रथमच ती सुमीला भेसूर वाटली. भितीनं ती थरथर कापू लागली. ते पाहून चंद्रकला म्हणाली, "तू मला भिऊ नगस. तुला मी कायबी न्हाई करनार. तुजं माजं जुनं नातं हाय. तू माजी मदत करतियास. मला वाड्यात वाट पाडून दिलीस तू. तवा आता तू जा." एकामागोमाग एग अपशकुनी घटना घडल्यानं बाईसाहेब घाबरून तो खलिता घेवून गोदाआजीकडे गेल्या. खलिता उघडून पाहतात तर काय! तो बाणाचं टोक पकडलेला सर्प एक घर पुढे सरकला होता. दोघीही डोळे विस्फारून एकमेकीकडे पाहू लागल्या. त्यांची तंद्री भंग झाली घुंगराच्या चाळेच्या आवाजानं. दोघीही वरच्या कोठीकडे धावल्या. तो आवाज चंद्राच्या खोलीमधून येत होता. खोलीच्या दारात दोघीही थबकल्या. खोलीच्या फरशीवर सगळी ओल पसरली होती. काळपट रंगाचं पाणी सगळ्या फरशीवर पसरलं होतं. अन् खिडकीपाशी चंद्रा पाठमोरी उभी होती. "पोरीsssss" अशी हाकाटी देताच चंद्रा झपकन् मागे फिरली. तिचा वेश बघून बाईसाहेबांनी घाबरून किंकाळी फोडली. तमासगिर बाईसारखा वेश, पायात चाळ, अन् पांढराफटक पडलेला चेहरा. डोळ्याखाली ओघळलेले काजळ तिच्या भयानकपणात भर घालत होतं. "आगं चंद्रे काय ह्यो आवतार??" गोदाआजी ओरडताच चंद्रा चिडली व म्हणाली, "चंद्रा न्हाई.....चंद्रकला म्हन म्हातारे!!" चंद्रकलेचं नाव ऐकताच गोदाआजी डोक्याला हात लावून मटकन खाली बसली. वीस वर्षापूर्वीचा सारा घटनाक्रम तिच्या मनात चित्रपटासारखा तरळू लागला. चंद्रकलेच्या फडानं गावाच्या वेशीजवळ तंबू ठोकला. नितांत कोवळ्या सौंदर्यानं तिनं सर्वांना पुरतं वेड लावलं होतं. याला गावच्या थोरल्या पाटलाचा लेक रंगरावही अपवाद कसा असेल. रंगराव नावाप्रमाणेच रंगेल. त्यात ही सौंदर्यखणी आयती त्याच्या गावात चालून आल्यावर ही संधी तो सोडणारा नव्हता. आपलं दोस्तलोकांचं टोळकं घेवून तो तमाशाला गेला. तिथं त्यानं चंद्रकलेसोबत असभ्य वर्तणूक केली. तरी पाटलाचा लेक या भितीने सगळी फडाकरी लोकं गप्प बसली. पण रंगरावाने मर्यादा ओलांडत तिचा पदर पकडला तशी मानी असणारी चंद्रकला बिथरली अन् तिनं रंगरावाला कानशिलात लगावली. फड बर्फ गिळल्यागत गार पडला. झाल्या प्रकारानं रंगराव औशाळला, रागावला, बिथरला अन् ताडताड पावलं टाकत तिथून निघून गेला. या अपमानाचा पुरेपूर बदला घेण्याचा चंगच बांधला त्यानं. पण सरळ वार करून नव्हे. चंद्रकलेच्या मनावर वार करून. दोन दिवसांनी मनात काहीतरी ठरवून रंगराव चंद्रकलेला भेटला अन् झाल्या चुकीबद्दल क्षमा मागितली. त्याच्या या बदललेल्या पवित्र्यास चंद्रकला भुलली अन् आपलं मन त्याला देबसली. प्रेमाचं भरतं आलं अन् त्या प्रेमाच्या पावसाने झालेल्या चिखलात दोघेही घसरून तोल घालवून बसले. नंतर फड हालला. वर्षभर चंद्रकलेचा काही पत्ताच नव्हता. रंगरावानेही तो शोधण्याचा प्रयत्न केला नव्हता. नसती ब्याद गेली म्हणून तो खुशीतच होता. पण अचानक एकेदिवशी हातात तान्हं बाळ घेवून चंद्रकला पाटलाच्या वाड्याच्या दारात उभी राहिली. ती अतिशय क्षीण झाली होती. ते बघून थोरल्या पाटलांच्या मस्तकाची शीरच उठली. त्यांनी रंगरावाचा अन् तिचा चांगला समाचार घेतला. चंद्रकला रंगरावाला "ही तुमची लेक हाय. हिला अन् मला पदरात घ्या म्हणून गयावया करू लागली." गावासमोर पाटलाची पार नाचक्की झाली. झाला प्रकार अंगाशी आल्यामुळं रंगराव बिथरला अन् त्यानं तिला वाड्यात आणून बेदम मारहाण केली. एकुलता एक लेक अन् आबरू दोन्ही वाचवायसाठी चंद्रकलेची आन् तिच्या पोरीची खंदकाजवळच्या विहिरीत विल्हेवाट लावायचं ठरलं. अमावस्येच्या रात्री मार खावून अर्धमेली झालेल्या चंद्रकलेला व तिच्या तान्ह्या बाळाला गोणपाटात बांधून त्याला दगड बांधून विहिरीत टाकण्यात आलं. बिचारीला शेवटच्या प्रतिकाराचीही संधी मिळाली नाही. या सगळ्या प्रकाराची मूक साक्षीदार होती गोदाआजी, रंगरावाची धाराऊ. थोरल्या पाटलीणबाई अकाली वारल्यानंतर तिनंत रंगरावाचा सांभाळ केला होता. हा सगळा प्रकार तिला आठवून व त्या वीस वर्षापूर्वी विहिरीच्या गहिऱ्या पाण्यात जीव सोडलेल्या चंद्रकलेचं नाव परत वाड्यात ऐकून गोदाआजी आजारीच पडली. बाईसाहेबांना तिनं ही सारी हकिकत सांगितली. ते ऐकून त्या सुन्नच झाल्या. नवऱ्याच्या करतूतीचा त्यांना फार राग आला. पण त्या गप्प बसल्या. इकडं चंद्रीचं वेड वाढतच चाललं होतं. ती दिवसभर शृंगार करून चाळ बांधून नाचायची. वडिल तोंडापुढं आले कि अंगावर धावून जायची. या वेडाच्या भरातच तिनं फास लावून घेतला. पाटलाच्या घरावर पहिला आघात झाला. रंगराव पाटलाची झोप उडाली. गोदाआजीनं खलिता काढून पाहिला तर सर्पानं पौर्णिमेचा चंद्र गिळून टाकला होता व तो आणखी एक घर पुढे सरकला होता. पोटची पोर डोळ्यासमोर गेल्यामुळं बाईसाहेबांनी अंथरूण धरलं. त्यांच्या डोक्यावर परिणाम झाला. त्या तिरमिरीतच त्यांनी खंदकाजवळच्या विहिरीत उडी मारली. पटावरच्या सर्पानं नथही गिळंकृत केली. हा प्रकार, तो खलिता हे सगळं गोदाआजीनं रंगरावास समजावला. तो अंतर्बाह्य हादरून गेला होता. आपला सूड घेण्यासाठी चंद्रकला आली आहे याची त्याला मनोमन जाणीव झाली होती. पण एक गोष्ट चंद्रकलेला पाटलापर्यंत पोहोचू देत नव्हती, ती म्हणजे गोदाआजीची पुण्याई. "म्हातारी आडवी यायले माझ्या. आधी तिचा काटा काढला पाहिजे...." अशी चंद्रकला सुमीजवळ बडबडली. तिनं एक विषाची कुपी सुमीला दिली व तिच्या औषधापाशी ठेवायला सांगितली. सुमीनं त्याप्रमाणं केलं. अमावस्येच्या दोन दिवस आधी रंगराव गोदाआजीला औषधे पाजताना अचानक विज गेली. अंधारात त्यानं बाटलीतलं विष औषध समजून पाजलं अन् गोदाआजीनं पडल्याजागी प्राण सोडला. विज परत आल्यावर झाला प्रकार लक्षात आल्यानं रंगराव रागानं बेभान झाला. आपल्या धाराऊचा आपणच जीव घेतला या विचारानंच बिथरून गेला. पटावरील सर्पानं रंगरावाची रक्षणकर्ती समशेर गिळली होती. "ह्या कलीला बगतोच" असे म्हणून वाड्याच्या बैठकीत तो आला. तर तिथं सुमी बैठकीच्या गाद्यांवर पाय पसरून बसली होती. तिला पाहून त्याच्या रागाचा बांध फुटला. "कार्टे, अवदसे तूच चंद्रकलेला वाड्यात आणलंस ना. तूच सगळं वाटोळं केलंस. तुला जिता नाई ठेवणार" असे म्हणून तो सुमीचे केस पकडणार एवढ्यात "थांब..." अशी हाक ऐकू आली. दारात चंद्रकला उभी होती. "चांडाळा, माझ्या पोरीचा एकदा जीव घेतलायस तू. पुन्यांदा न्हाई घिवू देनार. ही सुमी माझी मागल्या जल्मीची पोर हाय." हे ऐकून सुमी अन् रंगराव दोघेही आश्चर्यचकित झाले. "तेवा तुजा काळ हुता. आज माजा हाय." असे म्हणून तमासगिराच्या वेषातील नाजूक दिसणाऱ्या चंद्रकलेनं अक्राळविक्राळ रूप घेतले. ते पाहून सुमी घाबरून पळून गेली. तिच्या डोळ्यांच्या जागी पोकळ्या झाल्या, हाताची नखे हातभर लांब झाली व शरीर पाण्यात बुडून कुजल्यासारखे दिसू लागले. "तू माझी हि गत केलीस. म्हनून मी तुजं घर खाल्लं. आता तुझी पाळी" असे चंद्रकलेनं म्हणताच वाड्यात कुजलेलं पाणी जमीनीतून पाझरू लागलं. हा सगळा प्रकार पाहून रंगरावाच्या डोक्यावर परिणाम झाला अन् तो डोक्याचा फेटा सोडून फरशीवरचं पाणी पुसू लागला. वेड्यासारखा मोठमोठ्यानं "मला सोड...." असं ओरडू लागला. चंद्रकला भेसूरपणे हसू लागली. हळूहळू सगळ्या घरात पाणी भरलं. पाण्याच्या खणीत वाडा खचू लागला. बाहेर सारं गाव गोळा होवून हे आक्रित पाहू लागलं. खंदकाजवळची विहिर फुटून वाड्याची जमीन खचायला लागली होती. सुमी व माई जीव वाचवून पळाल्या. वाडा खचला होता व विहिरीच्या गहिऱ्या पाण्यानं रंगरावासह त्याच्या सगळ्या घराचा ग्ग्रास घेतला होता.

END--!!

Writer- ASWINI KULAKARNI.

Continue Reading

बिननावाचीगोष्ट.-काल्पनिक भयकथा

काल्पनिक भयकथा 

बिननावाचीगोष्ट... (भाग ~1)

नेहमी प्रमाणे त्यांचं आजही कुठ फिरायला जायच यावर एकमत होत नव्हतं.. पुण्यात जे काही Couples Points होते ते सगळे पालथे घालून झाले होते..अगदी शनिवार वाड्यापासून ते सारसबाग पर्यन्त. 
शेवटी त्यातल्या त्यात जरा निवांत म्हणून ते तळजाई टेकडी वर जायला निघाले..
मेघा आणि मयूर कॉलेज मधून असल्या पासूनची मैत्री..
आणि बालपनापासूनचे मित्र मैत्रीण...शेजारी शेजारी राहात असल्याने दोन्ही घरांमध्ये ही एकोपा होता..
वयात आल्यापासून सगळेच त्या दोघांना म्हणायचे तुमच्या दोघांचा जोडा शोभून दिसेल..हाच धागा पकडून त्यांच्या मैत्रीच्या नात्याला त्यांच्या घरच्यांनी लग्नाच्या गाठित बांधायचा निर्णय घेतला होता.. साखरपुडा होऊन बराच काळ झाला होता. दोघांच् कॉलेजच शेवटच वर्ष होतं ते झाल की घरचे त्यांच्या लग्नाचा बार उडउन देणार होते..
पण तरुण वय सळसळत रक्त नव्याने उमलु पाहणाऱ्या नात्यात चोरून होणाऱ्या भेटी गाठी कशा थांबणार?
आजही असेच ते भेटत होते..फुलपाखरी दिवस होते हे त्यांचे...
मेघा ला Selfy च भयानक वेड होत..बसल्या बसल्या तीच तिथच सुरु झाल..
मावळतीकडे जाणारा सूर्य... घरटयाकडे उडनारि पाखरे..वाऱ्याने हलनारी झाडे..दूर कुठून तरी रानफुलांचा येत असलेला कडु गोड सुगंध... त्या सोबत उडनारा पाला पाचोळा...
फोटो काढताना वाऱ्या मुळे तिच्या केसांची उडनारी फजीती.. हे सर्व मयूर bike वर बसून हसत बघत होता.
नंतर त्याकडे लक्ष जाताच तिने स्वतःची जीभ चावली आणि हसून त्याला पण बोलवले.
मग दोघे मिळून Selfy काढू लागले..त्यासाठी चांगले Background शोधत शोधत ते वाडेकरांच्या बंद पडलेल्या बंगल्यात येऊन पोहोचले..
अर्धवट तुटक मुटक रंग उडालेल कंपाउंड..चरे पडलेल्या भग्न भिंती...फुटक्या दारूच्या बाटल्या...
आजुबाजूला वाढलेले खुरटे जंगली गवत..
प्लास्टिकचा केर कचरा...
वाकवलेल्या गजांच्या फुटलेल्या काचांच्या खिडक्या..
पश्चिमेकडे अस्ताला जात असलेला सूर्यनारायण..त्यामुळे पसरलेली गूढ संध्याकाळ..आणि त्या मागोमाग येणारी अंधारी रात्र..
आणि यात सोबत होतं त्या निष्प्राण बंगल्यावर झेपावनार एक पिंम्पळाच झाड...
अस एकंदरित ते दृश्य होत..
फोटो काढन्याच्या नादात ते बंगल्याच्या 1st फ्लोवर वर कसे पोहोचले हे त्यांच त्यांना पण कळल नाही...
त्यांच पाऊल बंगल्यात पडताच् तो एकाकी वाटनारा बंगला स्वतःशीच् खदखदून हसला होता..आज त्या ओसाड बंगल्याला त्याचा 31 वा बळी मिळणार होता..
त्या साठीच तर तो कुप्रसिद्ध होता...

जयवंत वाडेकर 1965 साली त्यानी तो बंगला बांधायला घेतला होता..पण एका एका जागेचा गुण असतो म्हणतात तेच खर... कोणत्या अशुभ मुहुर्ता वर त्याची पायाभरणी केली होती समजले नाही...
कितीतरी हळुवार स्वप्ने उराशी घेऊन त्या परिवाराने त्या बंगल्यात पाऊल टाकले होते...

अस म्हणतात की खुप आधी तिकडे एक वस्ती होती...त्यावर मध्यरात्री दरोडा पडला..दरोद्यात् जास्त लूट न मिळाल्याने चिडलेल्या दरोडेखोरांनी म्हातारे-कोतारे, पुरुष बापये,पोरं, आया बाया ,लेकी-सुना,लहान पोर कुणाचीही तमा न बाळगता अमानुषपने सगळ्यांना कापून त्यांची हत्या करण्यात आली आणि त्यांना तिकडच पुरण्यात आलं असा काहीसा त्या जागेचा काळा इतिहास होता..

हे जयवंत रावांना माहीत नव्हतं..तळजाई च्या टेकडी वरुन समोरचे दरितले विहंगम दृश्य रोज सकाळी दिसावे हाच निर्भेळ हेतु त्यांचा होता...पण नियतीने त्यांच्या प्रांक्तानात अघटित लिहिले होते...
घरात प्रवेश करताच काही दिवसांनी त्यांचा 8 वर्षाचा नातू वरुन खाली पडून मेला...
अजुन थोड्या दिवसांनी त्यांची सहचारिणी ही अल्पशा आजाराचे निदान होऊन देवाघरी गेली..
वडिलांना ,भावाला- वहिनीला धीर देन्यासाठी माहेरी आलेली त्यांची गर्भवती मुलगी जिन्यातून पाय घसरण्याचे निमित्त होऊन तिच्या बाळासोबत देवाघरी गेली...

मृत्यूचे हे थैमान त्या घरात चालूच होते..
घरातील वास्तुपुरुष जणू लोप पावला होता...
त्यांच्या मुला आणि सुनेला तिकडे रहाणे ही नको वाटत होते..शेवटी ते तिघे त्या घरातील कटु आठवणीं पासून सुटका मिळवन्यासाठी दुसरीकडे रहायला जायचे ठरवतात...पण नियतीचे दुष्टचक्र अजूनही थांबलेले नसते...त्या घराला याची कुनकुन लागून का होईना..
विपरीत घडते..जयवंत रावांची सुन आणि मुलगा अंगनातल्या पिंपळाच्या झाडाला फास लाउन घेतात..
स्वतःच्या वंशाची एका एकी अशी झालेली वाताहत बघुन जयवंत राव घराच्या उंबऱ्यातच जीव सोडतात...

सगळे लोक हळहळतात एका चांगल्या कुटुंबाचा दुर्दैवी अंत झालेला असतो..
तेव्हा पासून तो बंगला वारसा हक्काने कुणाच्या ना कुणाच्या ताब्यात जात होता. पण काहीतरी वाईट घडून पुन्हा रीता होत होता..जणू खोल तळ नसलेल्या विहिरी सारखा ..

शेवटी शेवटी तिकडे एक वृद्धाश्रम सुरु करण्यात आले. घराची नव्यानी डागडुजी केली. पण हाय..!!!
राहायला आलेल्या वृद्धानच्या अंगावर त्याचा Slab कोसळून सगळे जागीच ठार झाले.

आणि तेव्हा पासून तिकडे भटक कुत्र..वाट चुकलेला वाटसरू..चेंडू आनायला गेलेली लहान मुले कोणीही परत आले नव्हते..असे 30 जन तरी त्यात आता पर्यन्त मेले असतील..

आणि अशा बंगल्यात आज त्या दोन अजान जीवांनी प्रवेश केलता...

Continue Reading

माझे बोन्साय

' माझे बोन्साय ''

वेळ अंदाजे मध्यरात्र... आजूबाजूला काळाकुट्ट अंधार पसरला होता. काहीक्षण तरी अंधारात काहीच दिसत नव्हत. खुपच शांत वातावरण...
पण आता काहीतरी दिसू लागलं. अंधारातहि काही गोष्टी पुसट दिसू लागल्या. आजूबाजूला पाहता समजले कि, अरे हि तर तिच्या ओळखीची जागा आहे. समोर खिडकी होती, अर्धी उघडी होती. तिचा पडदा वाऱ्याने हलत होता. वारा आत आला कि, पडदा देखील आत यायचा आणि थोडा उजेड दाखवून वारा पुन्हा त्याला आपल्या बरोबर बाहेर न्यायचा. बाजूलाच टेबल होते, भिंतीस लागून. त्यावरील घड्याळातील आवाज मात्र टिक टिक चालू होता. किती वाजले होते,काहीच दिसत नव्हते. निर्मनुष्य जागा होती. कसलातरी वेगळाच शांततेचा वास होता तिथ, जणू काही वादळापूर्वीची शांतता.
तिच्या समोरील प्रत्येक दृष्य पुढच्या क्षणाला बदलून जात होत. ते टिकटिक वाजणारं घड्याळ तिथल्या शांततेत भंग पाडत होत. तिला वाटू लागले, कसली जागा आहे ही ?
मी इथे कशी आलीय ?
ती थोड पुढे सरसावली. या आशेने कि, अजून काही वेगळ दिसेल पुढे. हो, वेगळच होत पण भयानकतेन भरलेलं होत. बाजूलाच शोकेस होते आणि त्याच्यात तिचीच एक बाहुली होती, काय माहित का ? पण इतर दिवसांप्रमाणे आज ती गोंडस वाटत नव्हती. अस वाटत होत, ती कोणाकडे तरी पाहतेय. तेव्हा तीला वाटले, अरे हो...
हा तर आमचाच हॉल आहे..!
तिने आजूबाजूला पाहिले.
ती स्वतः अवनी आहे आणि हे तिचेच घर आहे, हे तिच्या लक्षात आले.
अरे हा... हे तर माझचं घर आहे "आभाळमाया "
आणि हि माझीच बाहुली आहे. माझी आवडीची लहानपणीची. या घरातील हॉलमधील प्रत्येक वस्तू तिच्या पसंतीने निवडून घेतली होती.
तो हॉल सजवण्यास.
तिने एकवेळ त्या बाहुलीवर आपली नजर टाकली. ती शोकेसच्या काचेमधून कोणाकडे तरी पाहत होती. अवनीने तिच्या नजरेच्या दिशेने पाहिले. तेव्हा तिला एक आवाज ऐकू आला. कसला आवाज...? रडण्याचा... ?
नाही नाही...
रडण्याचा नाही, तर मूसमूसण्याचा...? अरे मग रडल्यानंतर आपण मुसमुसतोना...?
असे तिचे तिच्या मनाशीच... मनातच द्वंद्व सुरू होते की, एक थंड वा-याची झुळूक येउन तिच्या चेह-यावर आदळली. आता
तिला स्पष्ट समजून येत होतं कि अस हे विलक्षण रडू एखाद्या माणसाचे असूच शकत नाही. विचित्र रडू होत ते. एकदम विचित्र पण काय आहे तो आवाज...?
रडण्याचा...? की...
जस कि त्या वाऱ्याला आता
तिच्या मनातील द्वंद्व थांबवायचं होत. ते त्या वाऱ्यालाच माहित. पण एवढ मात्र नक्की कि,
तीच द्वंद्व थांबलं आणि तिने पुढे पाहिले. अंधुक अंधुक तरी स्पष्ट. खिडकीतून पुसट प्रकाश आत येत होता. तेवढ्यात तो विचित्र मुसमुसनारा आवाज आता जरा जास्तच वाढला. तिला मागे असे जाणवले कि, त्या बाहुलीचे मुंडके तिच्या दिशेने वळले आहे. ती घाबरून झपाट्याने दूर झाली.
आणि तीच लक्ष टेबलवर गेल. पाहते तर काय ? तिथ एक हालचाल दिसली तिला. त्या हालचालीने ती अचानक दचकलीच. तिच्या माथी घामाचे ओस पडले. तिचे विचार तुटू लागले. काय आहे ते पाहण्यासाठी, ती थोडे पुढे सरसावली. दबकत दबकत भिंतीच्या आडोशानी पाहू लागली. काय होती ती हलणारी गोष्ट ? एक हलणारी गोष्ट...? तिथे एक पसरट भांडे तर होतेच. पण ते अगदी स्टेचू दिल्या सारखे स्तब्ध होते पण
काय होत ते ? अजून एक बाहुली होती का ती...?
नाही नाही...
एक छोटी बुटकी व्यक्ती...?
हो हो...
असेच काहीसे दिसत होते. अरे ती व्यक्ती काय करीत होती? ती व्यक्ती खाली वाकून बसलेली होती. आणि तेव्हा तीला परत तो आवाज, रडण्याचा आवाज ऐकू येऊ लागला. आणि काहीतरी रागात बडबडण्याचा देखील. तेवढ्यात ती व्यक्ती, ती बुटकी व्यक्ती हळू हळू उठू लागली.
ती व्यक्ती जशी जशी उठू लागली, तसे तसे अवनीच्या हृदयाचे ठोके वाढू लागले.
पण अचानक ते शांत हि झाले. कारण, "अरे हे काय...?
हे... हे... हे तर माझे बोन्साय, माझे आवडते बोन्साय. "
तिने वाढवलेले वडाचे बुटके झाड होते ते. ती अशा विचारात असताना, अचानक ते बोन्साय तिच्या दिशेने वळले. त्याच ते रूप पाहून अवनीचे डोळे भीतीने पांढरे पडले.
"अरे हे काय ? याला डोळे आहेत, नाक आहे, कान आहेत, हात आहेत, म्हणजे फांद्या आहेत पण पाय...? हो आहेत ना त्याची मुळे..."
हे सगळ तिच्या मनात धास्ती घालू लागल. तिच्या काळजाचा धड्धड् आवाज येत होता. हे सगळ पाहत असताना त्या बोन्साय चा भयानक अवतार बनू लागला. ते छोटे बुटके झाड हळू हळू विद्रूप बनू लागले. आक्रोश करू लागले. त्याचे वेडे वाकडे ओठ आपोआप बनू लागले
आणि त्याच्या त्या पिवळ्या गर्द डोळ्यामधून रक्तासारखा लाल स्त्राव बाहेर पडून येत होता ओघळत होता. तो रक्तापेक्षा गडद रंगाचा पदार्थ घळाघळा वाहू लागला जणू ते बोन्साय रडत होते. विद्रुप होऊ लागले ते. भयानक दिसू लागले. एका चेटकिणी प्रमाणे त्याच रूप बनू लागल होत. नाही नाही चेटकीण नाही तर राक्षसच वाटत होते ते एक. आता मात्र ते जोरजोरात ओरडू लागले, त्याचा आवाज असह्य्य होता
ते म्हणत होते. "सोडवा सोडवा. मला या कुंडीच्या कैदेमधून. सोडवा "
काय चालले होते हे ?
नेमके काय चालले होते हे ?
ते बोन्साय तिच्याकडे पाहू लागले. ती पळून जाणारच होती कि, तेवढ्यात तिला जाणवू लागले कि तिला जागेवरून हलताच येत नाहीये. आता मात्र ती पुरती घाबरली. तेवढ्यात त्या बोन्साय चा आवाज चढला..

''अवनी थांब ! .. अवनी.... तूच ना ग ? तूच... हो तूच माझ्या या रुपासाठी कारणीभूत आहेस. किती दुष्ट आहेस ग तू. मला माझ्या त्या आईपासून वेगळ केलस तूच ना.
तुझ्या लहानपणी तूच मला इथ आणलेस ना " आणि असे म्हणत म्हणत त्याच्या पिवळ्या डोळ्यात अजून रक्त गढू लागले. आणि वाहू लागले.
"बघ माझी हि अवस्था. काय करून ठेवलयस तू मला.किती निर्दयी आहेस तू . आता तुझे हाल देखील मी असेच करेन.
तुला देखील खुरटी करेन. बुटकी करेन ''
असे म्हणत ते वेडेवाकडे हसू लागले आणि त्या पसरट कुंडीसकट उड्या मारत मारत पुढे येऊ लागले. जणू काही एक छोटा ससा पण त्या बोन्सायचे रडणे ओरडणे असहय्य होते .
आता मात्र अवनीला काय करावे ते समजेना. अवनीला जागेवरून हलताच येत नव्हत. तेवढ्यात त्या बोन्सायने टेबलवरून खाली उडी मारली आणि अवनीच्या दिशेने उड्या मारत येऊ लागले. हसू लागले. रडू लागले. आता मात्र अवनीची खैर नव्हती. ते अवनीच्या समोर खाली होते. अवनी त्याला लाथेने उडवू पाहत होती. पण तिला तिचा पाय हलवता येत नव्हता
कि हात.
आता अवनी देखील रडू लागली. ते बोन्साय म्हणाले
"का ग आता का रडतेयस कस वाटतय माझ्या सारख जखडून राहिल्यावर हा ह्ह्हSSS.... ? आता तुझी सुटका नाही यातून " आणि असे म्हणत त्या बोन्साय ने अवनीच्या अंगावर जोरात उडी मारली आणि लगेच तेव्हा अवनी ओरडली...

"आईईईईईईईईईईईईईईई....''

अस म्हणून ती जागी झाली. ती खूपच घाबरली होती. आता मात्र अवनीला काही समजेना झाले..
स्वप्न ...?
स्वप्न होते कि आणखी काही... ? याचा विचार करत असताना अवनीला लहानपणी चे ते तिच्या शेतातील वडाचे रोपटे आठवले. जवळ जवळ २० ते २२ वर्षापूर्वीची गोष्ट. ती लहान होती. ती गावी गेली असताना. शेतात खेळताना इवलुश्या अवनीला ते इवलूस रोप खूप आवडल होत.
ते रोप एका मोठ्या वडाच्या झाडाखाली होत.
खूपच साजिरे गोजिरे. खूपच नाजूक होत ते. तिने त्याला पटकन मातीतून ओढून काढले होते. आणि घरी आंनदाने घेऊन आली होती आणि बाबांच्या मदतीने त्याचा बोन्साय वाढवला होता. गेली बरीच वर्षे ती त्याला जपत होती. प्रेमाने वाढवायची. खूप प्रेम द्यायची त्याला. रोज ती त्याच्याशि काही न काही बोलायची. पण आज चक्क ते बोन्साय तिच्याशी बोलले होते. हे कस झाल..? तिला काहीच समजत नव्हत. हे स्वप्न काही वाईट होण्याचा इशारा आहे का. तिने अलार्म क्लाॅक पाहिले. जवळपास रात्रीचे १:३०
वाजले होते. अवनीने झटक्यात अंगावरील पांघरून बाजूला केले आणि अचानक ती हॉलच्या दिशेने जाऊ लागली. जितक्या वेगाने ती हॉलच्या दिशेने जात होती, तो वेग हळु हळु कमी झाला. ती थोडी घाबरली तर होतीच. ती दबक्या पावलाने हळू हळू चालू लागली.
बेडरूम... नंतर किचन असे पार करीत ती हॉलमध्ये येऊन पोहोचली. पुढे जात जात ती हॉलच्या भिंतीजवळ पोहोचली. जिथे ती स्वप्नात सुरुवातीला उभी होती तीच खिडकी हॉलची... तोच पडदा...
" जावे का इथून पुढे ?"
पण तिचे पाय जाग्यावरून हलतच नव्हते.. परत द्वंद्व ? नकोच ते. म्हणून हिम्मत करत ती पुढे जाऊ लागली.. पण हळू हळू चालू लागली. ती त्या टेबलजवळ पोहोचली आणि तिला ते बोन्साय दिसले. ते बुटके...खुरटे... वडाचे झाड. पण स्तब्ध. तिला ते स्वप्न आठवले. या छोट्या बोन्साय मध्ये कुठे नाक, डोळे... काहीच तर नव्हत. त्याचे हात-पाय दिसत आहेत का ? ते पाहण्यासाठी ती गुंग झाली.
कि अचानक समोरची खिडकी धाड् असा आवाज करीत उघडली. खिडकीच्या काचा तडतड आवाज करीत फुटल्या आणि खिडकीतून एक वेगळाच प्रकाश झोत आतमध्ये आला. हे काय चाललय ते अवनीला कळायच्या आत हे सारे घडले. अचानक तिच्या पायाखालची जमीन सरकली. अधे मध्ये जमीन दुभागु लागली आणि तोल जाऊन अवनी तिथे खाली पडली
आणि समोर पाहते तर काय ?
ते एवढस वडाच बोन्साय, आता आक्राळ विकराळ रूप धारण करू लागले. बघता बघता त्याच खोड अति वेगाने वाढू लागले. त्याच्या छोट्या छोट्या फांद्या जोराने पसरू लागल्या. अवनी हे सर्व खाली पडलेल्या अवस्थेतच पाहत होती. तिला उठायला हि येत नव्हते. तिच्या समोरचा तो वड आजूबाजूस पसरत गेला. घर तर कधीच गायब झाल होत. त्याच्या पारंब्या अवनी भोवती लोंबू लागल्या होत्या. बघता बघता एक भला मोठा वटवृक्ष तिच्या पुढ्यात उभा राहिला.
बस्, आता सगळे काही शांत होऊ लागले. अवनी कावरी बावरी झाली होती.
अवनीने उठण्याचा प्रयत्न केला, ती उठून पळणार... तितक्यात एक जाडजूड पारंबी सापाप्रमाणे सरपटत येऊन तिच्या पायाला विळखा घालू लागली आणि तोच दुसऱ्या बाजूने अजून एक तशीच पारंबी तिच्या दुसऱ्या पायाला गुंडाळली. अवनी रडू लागली. "सोडा...सोडा... मला वाचवा..." अवनी रडत ओरडत गयावया करीत विनवणी करीत होती. अवनी अडखळत उभी राहिली आणि तिला समोर दिसले. ते वडाचे झाड, त्याला असलेले ते हिरवे गार डोळे ते लांब लचक चेटकिणी प्रमाणे नाक.
ते झाड तसेच होते स्वप्नातल्या बुटक्या बोन्साय प्रमाणे. ओठ झाडाच्या काळ्या सालीने बनलेले वेडे वाकडे होते. खूपच भयंकर दिसत होत ते. आजूबाजूला अंधार आणि समोर तो राक्षसी वटवृक्ष. अवनी थरथर कापत होती. तेवढ्यात ते वृक्ष वेडे वाकडे ओठ हलवत बोलू लागल. "फक्त आम्ही आहोत इकडे तुझा आवाज ऐकणारे. इथ आमच राज्य आहे फक्त ..." असे म्हणत त्या वडाच्या मुळामधून आणखी काही खोडे उगवू लागली आणि झरझर आजूबाजूला पसरू लागली. बघता बघता तिकडे वेगवेगळी झाडे निर्माण झाली. आणि जणू तिकडे एक जंगलच उभे राहिले आणि या सर्वामध्ये अवनी जखडली गेली. ती
स्वतःला सोडवू पाहत होती पण सारे काही व्यर्थ. तेवढ्यात काही झाडांची मुळे सरसर तिच्या दिशेने येऊ लागली अन् त्यांनी अवनीच्या हातास जखडले. "सोडा सोडा... वाचवा मला " अवनी जीवाच्या आकांताने ओरडू लागली. तो मोठा वटवृक्ष पुढे बोलू लागला.
"तुझी आता सुटका नाही. तु मला माझ्या मातीपासून वेगळे केलेस ना. ते माझे घर होते...! आता मी तुला तुझ्या घरापासून वेगळ करेन
आभाळमाया... ना तुझे घर...? पहा तू आता.... मला नाही मिळू दिले ना ग तू ती
आभाळ माया, ते खुले आकाश...
किती सुंदर असते ते. एवढूसा तुकडा दिसायचा मला त्या आकाशाचा.
मला वेगळे केलेस त्या आनंदापासून. मी हि वटवृक्ष बनलो असतो पण तू नाही बनू दिलेस मला. माझ्या खांद्यावर हि ती पाखरे खेळली असती. माझी फळे खाण्याकरिता भुकेले जीव आले असते.
पण तु तो सर्व आनंद हिरावून घेतला आहेस माझ्याकडून. त्या छोट्याश्या खताच्या डबक्यात, मला तू डांबलस. हो खतच... माती कधी नव्हतीच त्यात. तू मला जखडून ठेवलस एका ठिकाणी. माझ्या फांद्या... माझे हात पाय खुरडलेस. माझ्या फांद्या खुरट्या केल्यास तू. माझ्या मूळांना कापून तू टाकलेस. त्यांना तारांच्या वेटोळ्याने बांधलेस. काय चूक होती माझी..? की तू मला एवढा त्रास दिलास ? मी हि सजीवच आहे... तुम्हा माणसासारखा.. मी काही निर्जीव शोभेची वस्तू नाही
कि तू मला तुझ्या दिवानखाण्यात सजवलेस...? एक लक्षात ठेव आम्ही आहोत म्हणूनच तुम्ही माणसे आहात. आमच्या मुळे तुम्ही जगता...'' एवढ बोलून तो वटवृक्ष आक्राळ विकराळ गर्जना करू लागला. माझी वेदना तुला नाही समजणार असे म्हणू लागला. अवनी मात्र घळाघळा रडू लागली "चूक झाली माझी , माफ कर मला... मला सोडा" असे ओरडून ओरडून सांगू लागली. त्यावर तो वट वृक्ष म्हणाला.. "नाही... आता तुझे पण तेच हाल होतील. जे तू माझे केले आहेस. तुला हि मी खुरटी करेन. बुटकी करेन. तुझ्या हातापायांना साखळ्यात गुंडाळून ठेवेन " आणि असे म्हणताच, ती मूळे अवनीला आणखी जखडू लागली. त्यांनी अवनीचे आता हात पाय पिरगाळायला सुरुवात केली. अवनी त्या त्रासाने ओरडत होती. आता तिचा जीव जातोय कि नंतर अस झाल होत तिला आणि तश्याच तिच्या त्या पिरगाळलेल्या हाता पायांना जाडजूड फांद्या गुंडाळल्या जाऊ लागल्या. अवनीला ते वटवृक्ष म्हणाले
"तुम्ही काय म्हणता, आम्हाला....? बोन्साय ना...? तुमची शोभेची वस्तू...
हा.. हा.. हा...
आता पहा आमच्या देखील राज्यातील शोभेची वस्तू तयार होतेय. तू देखील आता खुरटी होशील. बुटकी होशील.
हा.. हा.. हा..."
आणि तो वड जोरजोरात हसू लागला...
"तूझे बोन्साय...
माणसाचे बोन्साय...
मज्जा येइल ना?
आम्ही बोन्साय...
तर तुम्ही कोण...?
झाडाचे बोन्साय तर माणसाचे "माण्साय" ....कसे छान वाटते ना अवनी , माण्साय नाव..?"
अवनी रडू लागली....
''सोडा...
मला जाऊ द्या...
सोडा... वाचवा.. वाचवा.. मला...''
असे ओरडू लागली.
तिला वाटू लागले.
किती क्रूर आहे हा शब्द "माण्साय"... म्हणजे जिवंत माणसाचे बोन्साय... म्हणजे... माझे बोन्साय...??? '' तितक्यात
'' मा...ण्सा...य.....
मा...ण्सा...य......
मा...ण्सा...य......''
असे तो राक्षसी वटवृक्ष जोरजोरात वेड्या सारखे ओरडू लागला.
"मा.....ण्सा.....य....
हा.. हा.. हा.."
अवनीला तो आवाज, तो त्रास तिला असहय्य वाटत होता. कधी जीव जातोय कि असाच त्रास राहील
अस झाल होत तिला. ते ऐकताच अवनी अंगात असेल नसेल तेवढा त्राण गोळा करून घसा कोरडा होइस तोवर ओरडली.

"नाहीहीहीहीईईईईईईईईईईईई...."

आणि अवनी झोपेतून जागी झाली आणि इकडे अवनीचे बाबा धावतच अवनीजवळ आले. "अवनी बेटा काय झाले ? अशी का ओरडतेयस ? "
तेव्हा अवनीची जीभ बोलण्यासाठी नीट शब्द उच्चारू शकत नव्हती.
"बा... बाबा ते बोन बोन्स बोन्साय ते वड माझे मान्साय... माझे बोन्साय .... बाबा..."
अवनीच्या बाबानी तिला शांत केले.अवनीने पाणी पिले व तिचा तेव्हा जीवात जीव आला. तिने बाजूचे घड्याळ पाहिले. जवळपास सकाळचे सात वाजत आले होते. ती उठून थेट हॉलमध्ये आली आणि तिची नजर त्या बोन्साय वरच अडकली...
काय होत ते...?
स्वप्न होते का...?
कि भास...?
कि स्वप्नातील भास...?
कि स्वप्नातील स्वप्न ...?????
याला काहीही म्हणल तरी, तिने त्यात पाहिलेल्या बोन्सायच्या वेदना कमी होणार नव्हत्या. अवनी तेथे टेबल पाशी गेली. जवळ गेली आणि तिने ते बोन्साय प्रेमाने उचलून घेतले आणि "सॉरी मला माफ कर " असे म्हणत तिने त्याची माफी मागितली आणि त्याला कुरवाळत... ते बोन्साय समोरच्या बागेत बाहेर लावण्यास घेऊन गेली... 😊

शेवटी एकच सांगू इच्छिते, नैसर्गिक गोष्टींचा आपण विचार करायला हवा. त्यांना देखील जीव असतो, मन असत.
त्यानाही दुःख होत असेल, वेदना हि होत असतील, विचार करा...

तरळले माझ्या डोळ्यात पाणी
"माझे बोन्साय'' हे असे पाहुनी
एकच प्रश्न उरला आहे मनी
आता तरी वाढवेल का या रोपास कुणी ?
आता तरी जगवेल का या वृक्षास कुणी ??

Thank u... 😊

- प्रियांका विजय नांगले.

Continue Reading

कोणाला सांगशील, तर...

कोणाला सांगशील, तर...

टिक् टिक्, टिक् टिक्, टिक् टिक्... अलार्म वाजला आणि विकी ची झोप मोड झाली. एकतर याला झोप म्हणजे जीव की प्राण...
विकी इज इक्वल टू झोप अॅन्ड झोप इज इक्वल टू विकी...
हेच काय ते एक समीकरण, याला पफेक्ट लागू पडायचं...
म्हणून मग काहीसा त्या अलार्मवर रागवत हा जागा झाला. रात्रीचे बारा वाजले होते. आणखी एक 10 मि. झोपावे. या उद्देशाने हा तसाच बेडवर पडून होता. तितक्यात ट्रिंग ट्रिंग फोन ची रिंग झाली. याने फोन पाहिला, तर त्याच्या मित्राचा धीरजचा फोन होता. मिसड् काॅल म्हणजे, धीरज घरून निघाला होता.
विकी ही मनात नसताना, पट्कन उठला. आणि आवरून घेऊन आॅफिसला जायला तयार झाला.
धीरज विकीचा शाळेपासूनचा मित्र. दोघेही जिवलग मित्र होते. आजपर्यंतची एकमेकांची सुख दुःख दोघांनीही वाटून घेतली होती. एकत्र काॅलेज संपवून विकी आणी धीरज दोघेही एकाच ठिकाणी, एका काॅल सेंटर मध्ये कामाला लागले होते. नविनच नोकरी लागलेले विकी आणि धीरज रोज धीरज च्या बाईकने ऑफिसला जायचे. त्यामुळे ते दोघे, कामाच्या शिफ्ट्स् देखील सारख्याच घ्यायचे. आज पासून त्यांची नाईट शिफ्ट होती.
तर मग झोपेच खोबर झालेला विकी, सार काही आवरून धीरज ची वेट करत आपल्या रूमवर बसला होता. जेवण तर 10 वाजताच झाल होत त्याच. असेच टाईम पास करत बसला असता, विकीला परत झोप येऊ लागली. आज सुट्टी काढू का? एकवेळ मनात असा विचारही आला. मग डोळ्यांसमोर पेंडींग वर्क आलं, मग काय ऑफिसला जाणे भाग होते. पण का कोण जाणे, विकी ला आज ऑफिसला जाऊच नये, असे वाटत होते. पण कामाचा नाईलाज...
12.30 वाजत आले होते. 1 वाजता चं रिपोर्टींग होत. "कुठे राहिला हा धीरज?", असे स्वत:शीच पुटपुटत विकी ने धीरजला काॅल लावला.
तेवढ्यात बाहेरून हाॅर्नचा आवाज आला.
धीरज बाहेर विकीची वाट बघत बाईक घेऊन उभा होता.
विकीने फोन घेतला. डोअर लाॅक करून धीरजच्या बाईकवर बसला. "चल भाऊ" म्हणत त्याच्या खांद्यावर हात टाकला. धीरज बाईक सुरू करणार इतक्यात, बाजूने एक काळा कुत्रा जोरजोराने भुंकताना यांनी पाहिला. जणू काही त्या कुत्र्याला यांना काही सांगायचे आहे. असे वाटत होते. विकी तर त्या कुत्र्याला चांगलाच ओळखत होता. तो त्याला खायला प्यायला नेहमीच घालायचा. पण आज त्या कुत्र्याची वागणूक वेगळीच वाटत होती.
"चल, भाऊ चल..." म्हणत विकीने पुन्हा धीरजला हालवले, मग भानावर येत त्याने बाईक सुरू केली. जशी यांची बाईक धाऊ लागली. तसे तो काळा कुत्रा जोरजोराने रागाने भुंकत यांच्या बाईक मागून पळत येऊ लागला.
"अरे जोरात पळव बाईक", म्हणत मागे बसलेला विकी ओरडू लागला. तशी धीरजने बाईक जोरात पळवली. व ते त्या कुत्र्याला मागे टाकत बरेच पुढे आले. 12.30 वाजून गेले होते. रस्त्यावर भयंकर काळोख पसरला होता. वारा गारगार दोघांनाही बोचत होता. पावसाळ्या नंतरचे सप्टेंबरचे अखेरीचे दिवस होते ते. त्या कुत्र्याच्या विचित्र वागण्यामुळे विकी बुचकळ्यात पडला होता.
थोड्याच अंतरावर एक गार्डन वजा जंगल लागत असे. त्या भागातून जाताना खूप गारठा लागायचा. पण आज उलटच होत होते. ते बाईकवरून त्या भागात पोहोचताच, तिथे कमालीची शांतता पसरली होती. मोठमोठ्या झाडांच्या सावल्या विचित्र दिसत होत्या, थोडाफार उजेड होता. तो म्हणजे पथदिपांचा...
धीरज हळूहळू सांभाळून बाईक मारत होता.
तिथे खूपच विचित्र वाटत होतं या दोघांना...
वारा नाही की कसला आवाज नाही...
झाडाची पाने देखील हाताची घडी तोंडावर बोट घेऊन, बाईक वरून जाणा-या धीरज आणि विकीला न्याहाळत आहेत. असेच त्यांना वाटत होते... शांतता ही शांततेत विलीन झाल्यासारखी सामसूम त्या रस्त्यावर पसरली होती.
दोघांच्याही मनात भिती दाटून आली होती. पण दोघेही काहीच न बोलता, गुपचुप बाईकने चालले होते...
कसा बसा तो रस्ता संपवून ते ऑफिसच्या इमारती बाहेर पोहोचले. त्या इमारती बाजूलाच स्मशान होते. धीरजचे लक्ष तिथेच त्या स्मशानाकडे गेले. तेव्हढ्यात विकी म्हणाला, " धीरज, आज विचित्र वाटत आहे ना... सगळ्यात आधी तो काळा कुत्रा, मग तो सामसुम रस्ता...." धीरजने फक्त मान हलवली... आणि म्हणाला, " आच वाॅचमन नाही दिसला ना गेटजवळ...?? "
मग विकीने होकारार्थी मान हलवली. आणि म्हणाला, "चल बाईक पार्क करू..."
तसे धीरज पार्किंग साठी जागा शोधू लागला... पण काय होत होते, देव जाणे, ते फिरून फिरून त्याच जागेवर येत होते... असे चार - पाच वेळा झाल्यावर वैतागून धीरजने तिथेच बाईक पार्क केली...
"चल विकी, चल लवकर " म्हणत तो विकी ला घेऊन ऑफिसच्या इमारतीत शिरला. यांचे ऑफिस 7 व्या मजल्यावर होते. त्यामुळे लिफ्ट समोर जाऊन, धीरज ने बटन दाबले. काही केल्या लिफ्ट खाली येईना, दोघांनीही 10 - 15 वेळा बटन दाबल्यावर लिफ्ट खाली आली... पण काय दुर्भाग्य ती लिफ्ट उघडत नव्हती...
मग हे दोघे, बाजूच्या लिफ्ट जवळ जाऊन प्रयत्न करू लागले...
तर मध्येच घुरररर घुरररर आवाज येई पण ती लिफ्ट काही केल्या खालीच नाही आली...
लेट मार्क तर पडणारच होता, शिवाय बाॅस च्या शिव्या...
म्हणून मग यांनी पाय-यांनी वर जायचे ठरविले... पण पाय-या चढता चढता यांना मागून कोणीतरी पाय खेचत असल्याचा अनुभव आला. विकी ने तसे धीरजला बोलून दाखविले.. तर त्याने ही असेच अनुभव आल्याचे कबूल केले.
दोघेही घामाघूम होत 5 व्या मजल्यावर आले असतील, तेव्हढ्यात पॅसेजमधील बल्ब ठळ् कन् फुटला... सा-या काचा यांच्या अंगा खांद्यावर उडाल्या... अंधार अंधार पसरला... " Oh no...!!" असे विकी जोरात ओरडला...
धीरजने स्वतःला सावरत पटकन् मोबाईल ची टाॅर्च ऑन केली. आणि विकी ची विचारपूस करू लागला. विकी ठीक आहे हे समजताच, त्याने विकीचा हात धरून थेट वर पाय-यांवर धावत सुटला. दोघेही थेट ऑफिसच्या दारात येऊन थांबले.
दोघेही धापा टाकत होते. विकी भिंतीला टेकून उभा रहात जोरजोरात श्वास घेत होता... तर धीरज दोन्ही हात गुडघ्यांवर ठेवून वाकून जोरजोरात श्वास घेत होता.
दोघेही घाबरले होते. दमले होते...
जे काही चालले होते, ते दोघांच्याही कळण्यापलिकडचे होते.
पण यापुढे जे काही होणार होते... त्यापासून हे दोघे मित्र अनभीज्ञच होते...
दोघेही आता ऑफिसमध्ये आत शिरले, तर आणखी एक आश्चर्याचा धक्का...
पुर ऑफिस सामसुम... ना रिसेप्शनिस्ट, ना इतर लोक... सुपरवायझरची केबिन सताड उघडी. हे सर्व पाहून धीरजच्या डोक्यातून एक वीजेची सळक गेली. विकीने त्याला सावरले... आणि तो त्याला ऑफिसच्या रेस्टरूम मध्ये घेऊन गेला. थोडे पाणी पिऊन धीरजला बरे वाटले. त्याला वाॅयशरूम ला जायचे होते. म्हणून दोघेही वाॅशरूम मध्ये गेले. तिथे त्यांना विचित्र अनुभव आले. पाण्याचा नळ आपोआप चालू बंद होऊ लागला. रूम मधील लाईट ही चालू बंद.. होऊ लागली. धीरजने घट्ट डोक्याला पकडले आणि तो खाली बसला. विकीला काय करावे सुचेनासे झाले होते... तेव्हा विकी धीरजला उठवून उभा करून, त्याला घेऊन रूम बाहेर पडू लागला...
तेव्हढ्यात गार वा-याची झुळुक आली... आणि ही ही ही ही हा हा हा हा..असा एक घोगरा हसण्याचा आवाज आला... विकी ने जोरात ओरडले..., " कोण आहेस तू? समोर ये... हिम्मत असेल तर समोर ये..." मग काय वातावरणात एकदम कायापालट झाला... एक पांढरासा धूर, त्यात मानसाची सावली, चित्र विचित्र आकार, चित्र विचित्र आवाज... असा तो पांढरट धुसर धूर इकडून तिकडे, यांच्या अवती भवती फिरू लागला. जळका किळसवाणा वास तिथे पसरू लागला. या दोघांना काय चाललंय याची काहीच कल्पना नव्हती...
दोघेही एकमेकांना घट्ट धरून उभे होते. तेव्हढ्यात ती धुसर आकृती दोघांच्याही डोळ्यासमोर आली, या दोघांत आणि त्या आकृतीत एक इंचाचा फरक असेल. या अंतरावर ती थांबली... आणि विजेचा झटका लागल्याप्रमाणे मागे उडून पडली. त्या भयानक आकृतीच यांच्यासमोर एक इंचावर येणं आणि मागे उडून पडणं. हे एका क्षणात घडलं की, विकी ला आणि धीरजला काहीच समजले नाही...
ती आकृती मागे उडून पडताच, जोरजोरात घोग-या आवाजात रडू लागली, ओरडू लागली... आणि म्हणू लागली, " काय आहे तुझ्या गळ्यात, काढून फेक ते... काय आहे ते... का....यययययययय..... ?" असे ती धुरसट पांढरी आकृती जोरजोरात हात पाय डोक...जमिनीवर आपटल्यासारखी करू लागली... काहीच स्पष्ट दिसत नव्हते...
विकी काय ते समजून गेला, त्याने धीरजला धरून बाहेर पडू लागला. ते वाॅशरूमच्या दरवाज्यात पोहचले अन् तेव्हढ्यात त्या दोघांच्या कानातून काही शब्द आरपार गेले... ते थंड शब्द एका कानातून आत जाऊन, दुस-या कानातून बाहेर आल्याचा अनुभव दोघांनाही एकाचवेळी एकाच क्षणी आला... आणि ते थंड भितीदायक शब्द होते...
" याबद्दल बोललासससससस, तर संपलासससससस...."
हे ऐकून दोघेही एकमेकांकडे पाहू लागले, दोघांच्याही जीवाचं पाणी पाणी झालं होतं. प्रसंगावधान राखून विकीने वाॅशरूमचा दरवाजा उघडला...
आणि पाहतात तर काय? ऑफिसमध्ये सारे कर्मचारी आपआपल्या जागेवर बसून, आपापले काम करत होते. धीरज ही अवाक् झाला होता... हे दोघेही आपआपल्या जागेवर जाऊन बसले... दोघांना काहीच समजत नव्हते. विकीने गळ्यात असलेल्या रुद्राक्षाच्या माळेला हात लावला आणि मनोमन आभार मानले... धीरजला पाणी आणून दिले... तो ही स्थिर झाला. धीरज म्हणाला, "विकी, ती पांढरी आकृ..." तेव्हढ्यात विकी त्याला थांबवत म्हणाला, " श श श् श्... काही बोलू नको, शेवटचे वाक्य आठवं, याबद्दल बोललास तर संपलास" हे ऐकून धीरज शांत झाला.
या सा-या गोंधळात, 2 वाजले होते... 2 ते 3 वाजेपर्यंत दोघांनीही थोडे काम केले... पण दोघांचेही कामात लक्ष नव्हते... भास की आभास...?? खरे की खोटे काहीच पत्ता लागत नव्हता... आता आपण ऑफिसमध्ये काम करत आहोत, हे खरे की मघाशी जे घडले ते खरे...?? दोघेही गोंधळून गेले होते. 3 वाजता ब्रेक झाला. धीरज ला चहा प्यावासा वाटत होता. विकी यायला तयार नव्हता, कसतरी धीरजने त्याला राजी केले. नाखुशीनेच, थोडे घाबरत दोघेही लिफ्टने खाली गेले. बाहेरच्या टपरीवर दोघांनीही चहा घेतला, जरा फ्रेश वाटल्यावर दोघेही परत ऑफिसला वर निघाले. लिफ्टने वर जात असताना, दोघांनीही एकमेकांकडे पाहिले... "चल जाऊ, dont worry" असे विकी म्हणाला, मग दोघेही लिफ्टने वर जाऊ लागले. लिफ्ट सूरू केली. थोड्या वेळात अचानक लाईट बंद झाला... क्षणात लाईट सुरू झाला. आणि जोराचा आवाज करत लिफ्ट एकाच जागी थांबली... जोरजोरात हसण्याचा आवाज येऊ लागला. आणि लिफ्टमध्ये भयानक वातावरण झाले. ते दोघे एकमेकांकडे बघत उभे होतेच की, अचानक धीरज लिफ्ट च्या एका कोप-यात फेकला गेला. आणि त्याच कोप-यात वर उचलला गेला... आणि धाडकन् खाली आपटला गेला. हे सारे विकी पहातच राहिला. चटकन् त्याला काहीतरी आठवले. त्याने आपल्या गळ्यातील रूद्राक्षाची माळ धीरजच्या गळ्यात घातली. आणि रागाने जोरात ओरडू लागला. "तुला जे करायचय, ते माझ कर, माझ्या मित्राच्या केसालाही धक्का लागू देणार नाही मी..." अचानक लिफ्ट धडाधडा हलू लागली, विकी जाऊन धीरज शेजारी पडला. धीरजने आपल्या गळ्यातील रूद्राक्षाची माळ काढून विकीच्या हातात दिली. आणि म्हणाला, " पकड विकी, आपण दोघही वाचू शकतो.... पकड ही माळ" दोघांनीही ती एकच माळ आपआपल्या हातात पकडून धरली. लिफ्ट परत सुरू झाली. आणि 7 व्या मजल्यावर लिफ्ट जात असल्याचे बाण दिसू लागले. लिफ्ट धडाधड करत वर जाऊ लागली. लिफ्ट स्टेनलेस स्टिलने कोटेड होती. त्यामुळे ते नेहमी आपले प्रतिबिंब लिफ्ट मध्ये पाहू शकत होते. पण यावेळी मात्र त्यांचे प्रतिबिंब लिफ्ट मध्ये दिसत नव्हते, हे पाहत दोघेही एकमेकांना घट्ट धरून, माळही घट्ट पकडून उभे होते. अचानक भसकन् त्या लिफ्टच्या समोरच्या स्टिलच्या भिंती मध्ये एक विदृप चेहरा दिसू लागला. जो कधी पांढरा तर कधी काळा... धुसर, पुसट... चित्र विचित्र आकृती.... जी त्यांनी वाॅशरूम मध्ये पाहिली होती. तीच विदृप आकृती... बघता बघता त्यांना लिफ्ट च्या सा-या भिंतीमध्ये दिसत होती... पण यावेळी स्पष्ट दिसत होती... कधी हसत होती.... कधी रडत होती... कधी दात विचकत होती... कधी ओरडत होती... कधी चिडत होती. विकी आणि धीरजला रडू येत होत. ते आवाज, ती दृष्ये असहाय्य होत होती. तरी खंबीरपणे ते दोघेही तिथे उभे होते. अचानक त्यांच्यावर वार होऊ लागले. कधी विकी वार झेलत तर कधी धीरज... दोघांनाही खूप दुखापती झाल्या होत्या. पण ते एकमेकांपासून वेगळे नाही झाले. ना की त्यांनी रूद्राक्षाच्या माळेला वेगळ होऊ दिल. अचानक 7 व्या मजल्यावर लिफ्ट धाड्कन् आपटल्यासारखी थांबली. सगळ शांत झालं... अन् अचानक खर् खर् खर् करत दरवाजा उघडला. दोघंही झटापटीने बाहेर पडणार, तेव्हढ्यात ते दोघेही अचानक पाठीमागून कोणीतरी जोराचा धक्का दिल्याप्रमाणे लिफ्ट च्या बाहेर ढकलले गेले आणि लिफ्टच्या दारा बाहेर जाऊन पडले. धडपडत उठुन उभे राहतात, न राहतात तोच... अचानक तो घोगरा आवाज दोघांच्या ही कानातून आरपार गेला जस की वाॅशरूम मध्ये झालं होतं. पण यावेळीच्या आवाजाची तीव्रता अतिशय क्रूर अशी होती. आणि यावेळीच्या आवाजातील शब्द होते...." कोणाला सांगशील, तर प्राण गमावशीलललल...." असे म्हणत तो आवाज कुठे तरी विलीन झाल्यासारखा गायब होत गेला...
दोघांनीही मागे वळून न बघता, ऑफिसच्या दिशेने वाटचाल केली. काम तर काहीच न करता... दोघेही डेस्कवर झोपी गेले. सकाळी उठून धीरजच्या बाईकने घरी गेले. त्यांनी परत त्या ऑफिसमध्ये कधीच पाऊल टाकले नाही... आणि इतरांशी तर दूरच... आजपर्यंत दोघांनी एकमेकांशीही कधीच या विषयावर बोलले नाही...
समाप्त...
सदर कथा ही पूर्णपणे काल्पनिक असून... यातील पात्रे, घटना किंवा ठिकाणांशी कोणाचेही साधर्म्य आढळल्यास तो निव्वळ योगायोग समजावा.
धन्यवाद

- Vicky Ghodake

Continue Reading

वासनांध- Horror Story marathi

वासनांध

निनाद एक उमदा तरुण होता. शिक्षण पूर्ण झाल्यावर करिअरसाठी निनाद मुंबईमध्ये आला. त्याला एका चांगल्या कंपनीमध्ये काम मिळालं. निनाद हसतमुख असल्यामुळे अगदी सहज सगळ्यांमध्ये मिसळला. तो एका ठिकाणी त्याच्या मित्रांबरोबर रूम शेअर करून रहात होता. त्याचं इमारतीत एक चेतना नावाची मुलगी रहात होती. तिला जेव्हा पहिल्यांदाच पाहिलं तेव्हाचं निनाद तिच्या प्रेमात पडला. रोज येताजाताना त्यांची नजरानजर होत होती. एकदा हिंमत करून निनादने तिला मैत्रीसाठी विचारलं. तिनेही काही आढेवेढे न घेता त्याला हो म्ह्टलं. फोननंबरची देवाणघेवाण झाली. मग काय निनाद आणि चेतना तासंतास गप्पा मारायला लागले. वेळ कसा निघून जायचा त्यांना कळायचंचं नाही. एकदा निनादने चेतनला विचारलं, ‘आमच्या ग्रुपची पिकनिक केळवा बीचवर जाणार आहे तर तू येशील का?’ चेतनाने हो म्हणून सांगितलं. दुसर्या दिवशी सकाळीचं ते दोघं निनादच्या ग्रुपबरोबर पिकनिकला निघाले. पूर्ण दिवस सगळ्यांनी खूप धमाल केली. एकमेकांची थट्टा मस्करी चालली होती.
.
चेतना समुद्रकिनार्यावर उभी होती आणि अनिमिष नेत्राने आकाशातली रंगांची उधळण बघत होती. निनाद कधी तिच्या बाजूला येऊन उभा राहिला तिला कळलंच नाही. निनादने चेतनचा हात हातात घेतला आणि त्याच्या पायांवर बसला आणि म्हणाला, ‘चेतना तू मला आवडतेस. माझं तुझ्यावर खूप प्रेम आहे. तुला मी वचन देतो की मी तुझा हात आयुष्याच्या अखेरपर्यंत सोडणार नाही. या धरणीसागरासारखं आपलं आयुष्य एकरूप होऊ शकेल का? या सूर्याच्या साक्षीने मी तुला विचारतो तू माझी होशील का?’ चेतनानेही लाजून त्याला होकार दिला. ती म्हणाली ‘निनाद माझंही तुझ्यावर तितकंच प्रेम आहे जितकं तुझं माझ्यावर आहे. मला खूप आधीपासून तुझं हे गुपित माहित होतं फक्त मी तुझ्या विचारण्याची वाट बघत होते. निनादने चेतनला फुलांचा गुच्छ आणि प्रपोज कार्ड दिलं. दोघांनीही चॉकलेटने तोंड गोड केलं. आपल्या ग्रुपला रजा देवून ते एकटेच फिरायला निघाले. आता ते एकमेकांचे जिवलग झाले होते आयुष्यभ्ररासाठी.
.
काही काळ गेल्यानंतर चेतनाने आपल्या घरी निनादबद्दल सांगितलं. निनाद तिच्या घरच्यांना अजिबात पसंत पडला नाही. चेतनाच्या वडिलांनी तर निनादला सरळ सांगितलं की आम्हाला आमच्या मुलीचं लग्न आमच्या जातीतल्या आणि आमच्या बरोबरीच्या मुलाशीच करून द्यायचं आहे तेव्हा माझ्या मुलीला भेटायचं बंद करा. त्यांनी चेतनाला घराबाहेर पडायची बंदी केली. एक दिवस चेतनाचे वडील कामानिमित्त बाहेरगावी गेलेले. त्यांनी चेतनाच्या भावाला सचिनला तिच्यावर लक्ष ठेवायला सांगितलेलं. चेतनने तिचं संधी साधली. आई आणि भाऊ दुपारी झोपलेले असताना तिने हळू आवाज न करता दरवाजा उघडला आणि तडक निनादंच ऑफिस गाठलं. निघाल्यावरचं तिने निनादला फोन केलेला त्यामुळे तो तयारच होता. ते दोघं तडक निनादच्या गावाला गेले. निनादचे आईबाबाही त्याच्यावर नाराज झाले. चेतनाला ताबडतोब तिच्या घरी सोडून ये असं निनाद्चे वडील त्याला म्हणाले. निनादने त्यांना सांगितलं की ते शक्य नाही. चेतनाचं आणि माझं एकमेकांवर खूप प्रेम आहे. आम्ही एकमेकांशिवाय राहू शकत नाही. ते दोघं तिथून निघाले. बसस्टँडवर जाताना वाटेत त्यांना निनादचा लहानपणीचा मित्र मिहीर भेटला. निनादने आपली कहाणी मिहिरलाला सांगितली. मिहीर म्हणाला तू काही काळजी करू नको. तुमच्या लग्नाची सगळी तयारी मी स्वत: करून देतो. तुम्ही तोपर्यंत आमच्या शेतातल्या घरामध्ये थांबा. असं नाराज होवून गावातून जावू नका. निनाद आणि चेतनाला आपल्या शेतातल्या घरी सोडून मिहीर त्यांच्या लग्नाच्या तयारीला लागला. गावातल्या सातेरी देवीच्या देवळात निनाद आणि चेतनाचं लग्न पार पडलं. मिहीरच्या तोंडात पेढा भरवून निनाद म्हणाला, ‘मिहीर तुझे हे पांग मी कसे फेडू? मैत्रीला जागलास मित्रा’. मिहीर आणि इतर मित्रांचा निरोप घेऊन नवविवाहित जोडपं परत मुंबईला रवाना झालं. परतल्यावर रहायचं कुठे हा मोठा प्रश्न त्यांना पडला. निनादने इमारतीतलं घर आणि कंपनीही सोडली. चेतनाच्या घरचे लोकं नक्कीच त्या दोघांचा शोध घेत असतील हे त्याला माहित होतं. निनादच्या एका मित्राने सुधीरने त्याची बायको बाळंतपणासाठी माहेरी गेली असल्यामुळे काही दिवसांसाठी निनाद आणि चेतनला त्याच्या घरी आसरा दिला. निनाद आणि चेतनाने लग्न अधिकृत करण्यासाठी कोर्टात नोटीस दिली. काही दिवसांनी ते अधिकृतरित्या पतीपत्नी झाले. थोडे प्रयत्न केल्यावर निनादला नवीन नोकरीही मिळाली. आणखीन किती दिवस ते सुधीरकडे रहाणार होते. नवीन घर शोधणं भाग होतं.
.
इस्टेट एजंट त्यांना घर दाखवत होते पण कधी घर पसंत पडायचं नाही आणि पडलं तर बजेटच्या बाहेर जात होत. एक दिवस मात्र इस्टेट एजंटने हितेशभाईने दाखवलेलं घर दोघांनाही पसंत पडलं. ऐसपैस बंगलाच होता तो. चार खोल्यांचा. दोन खोल्या वर दोन खाली. बाहेर मोठ्ठ अंगण. घर पाहून चेतना हरखली. बाहेरच्या अंगणात सुंदर बाग फुलवायची असं तिने मनोमन ठरवलं. किचनच्या खिडकीबाहेर तिला एक डेरेदार वृक्ष दिसला. त्याच्या भोवती पार बांधलेला होता. चेतना त्या झाडाकडे ओढली गेली. थोडावेळ बसलीही त्या झाडाखाली. काही वेळाने ती परत आत आली. निनाद हितेशभाईबरोबर व्यवहाराच्या गोष्टी करत होता तेवढ्यात त्याचं लक्ष बाहेरून येणाऱ्या चेतनाकडे गेलं. काय, आवडली नं जागा? निनाद विचारत होता. ‘हो हो खूप छान आहे. आपण हाच बंगला घेऊयात.
.
निनाद आणि चेतना तिथे रहायला आले. निनादला ऑफिस थोडं लांब पडतं होतं पण तेवढ अॅडजस्ट केलं तर दिवस खूप उत्तम जात होते. काही दिवसांनी मात्र चेतना निनादला सांगायला लागली की तिला बंगल्यात कोणीतरी वावरतय असं सारखं वाटतं. कधी कधी किचनमधला नळ आपोआप चालू होतो किंवा लाईट चालू बंद होतात. निनाद तिला सांगायचा तुला एकटं रहायची सवय नाही ना त्यामुळे असेल असं कदाचित. तू जरा घराबाहेर पड म्हणजे तुला बरं वाटेल. एक दिवस चेतना सांगायला लागली मला आज एक बाई भेटल्या. खूप चांगल्या आहेत त्या. आम्ही खूप गप्पा मारत होतो. त्या इथे जवळच रहातात. त्यांनी मला त्यांच्या घरी यायचं आमंत्रणही दिलयं. काही दिवसांनी चेतनाच्या तक्रारीही बंद झाल्या. निनादला वाटलं, चला बरं झालं चेतना इथे रुळली. पण तिच्यात झालेला बदल निनादला जाणवू लागला. तो जेव्हा ऑफिसमधून घरी यायचा तेव्हा ती एकदम तयार होऊन बसलेली असायची. सुरवातीला निनादने विचारलही, ‘कुठे बाहेर जातेयस का?’ तर म्हणाली, ‘नाही रे, तू येणार होतास नं, मग मी सुंदर दिसायला नको का? आणि खळखळून हसली. चेतनला असं हसताना निनाद प्रथमच पहात होता. चेतनाचा कपड्यांचा चॉइसही बदलला. तिचं वागण बोलणंही आता मादक व्हायला लागलेलं. चाल मस्तानी व्हायला लागली. तिला पाहिलं की निनादला वाटायला लागलं ऑफिस बिफीस सोडून बस्स तिला मस्त मिठीत घेऊन दिवस घालवावा. आता तर त्यांच्या रात्रीही जरा जास्तच रंगायला लागल्या. कधी नव्हे ते चेतना आता पुढाकारही घ्यायला लागली होती. काही दिवसांनी मात्र निनादला या सर्व गोष्टींचा वीट यायला लागला. तरीही चेतनाचा रागरंग बघून तो तिला साद देत होता.
.
एक दिवस मात्र निनाद तिला म्हणाला, ‘चेतना आज नको गं प्लीज. ऑफिसमध्ये खूप लोड होता. मी खूप दमलोय. पण चेतना काही ऐकायच्या मनस्थितीत नव्हती. निनाद नको म्हणत असतानाही तिने त्याच्यावर जबरदस्ती केली. हळूहळू तर ती हिंसक व्हायला लागलेली. रात्रभर ती निनादला सोडतचं नव्हती. सकाळी ऑफिसमध्ये निनाद एकदम थकलेल्या अवस्थेत दिसायचा. त्याच्या मित्रांनीही त्याला चिडवायला सूरवात केली, रात्री झोप झाली नाही वाटत अशी. आता तर निनादला ऑफिसमधून सुटलं की घरी जावंसं वाटायचंच नाही. तो असाच इकडे तिकडे फिरत रहायचा. तो कितीही उशिरा घरी गेला तरी चेतनाच्या तावडीतून सुटायचा नाही. त्याच्यावर काय परिस्थिती ओढवली आहे हे तो कोणाला सांगूही शकत नव्हता. यातून कसं बाहेर पडायचं तेच त्याला कळतं नव्हतं. माझी निरागस हसरी चेतना मला किती जपत होती. कुठे हरवून गेली ती, ही कोणीतरी दुसरीच आहे असं त्याला वाटायला लागलं.
.
चेतनाच्या भावाने सचिनने निनादला शोधून काढलं आणि त्याच्या ऑफिसमध्ये त्याला भेटायला आला. त्याने निनादला सांगितलं झालं गेलं गंगेला मिळालं. आता तुम्ही लग्न केलंच आहे तर विरोध करून काही उपयोग नाही. आईबाबांनी तुम्हाला घरी बोलावलंय. मधल्या काळात माझंही लग्न झालं. आम्ही तुम्हाला शोधायचा खूप प्रयत्न केला. आज इतक्या दिवसांनी मला तुमचा पत्ता मिळाला. तायडी कुठे आहे? मला तिला भेटायचं आहे. निनाद सचिनला घेऊन घरी आला. निनादने चेतनला सांगितलं, ‘बघ कोण आलयं माझ्याबरोबर. सचिनला बघून चेतनाच्या चेहर्यावरची रेषही हलली नाही. उलट त्याला निनादबरोबर बघून ती नाराज झाली आणि काहीच न बोलता तडक बेडरूममध्ये निघून गेली ती बाहेरच आली नाही. सचिनने निनादला सांगितलं, ‘बहूतेक तायडी माझ्यावर नाराज आहे. तिचा राग कसा काढायचा मला माहित आहे’. सचिननने वर जावून दरवाजा वाजवला आणि चेतनला आवाज दिला पण चेतनने अजिबात दार उघडलं नाही. सचिन खाली आला आणि म्हणाला, ‘तायडी तर बोलायला पण तयार नाही माझ्याशी. काय करावं? निनादने त्याला सांगितलं, ‘तू थांब जरा मी प्रयत्न करतो.’ निनादने हाक मारल्यावर चेतनाने दार उघडलं आणि एकदम निनादच्या अंगावर धावून गेली आणि म्हणाली. तू त्याला कशाला आणलयसं? तुला काय वाटलं, असं त्याला बरोबर आणलसं तर माझ्या तावडीतून सुटशील? शक्य नाही ते. आत ये. मला तू आत्ताच्या आता हवायस. निनादला आश्चर्य वाटलं तो म्हणाला ‘अगं चेतना असं का वागतेयस? आज पहिल्यांदाच तुझा भाऊ आपल्या घरी आलाय. तुला माहित आहे का तुझ्या आईबाबांनी आपल्याला माफ केलयं त्यांनी आपल्याला घरी बोलावलंय. खाली येवून थोडं बस नं आमच्याबरोबर. हे काय भलतचं चालू आहे तुझं? ‘ते काही मला माहित नाही आधी तू आत ये, असं म्हणून चेतनाने निनादचा हात धरला. तिच्या हाताला झटकून निनाद खाली गेला.
.
खाली येत असतानाच त्याने पहिलं की अचानक हॉलमधला टीव्ही चालू झाला आहे. निनादने तो बंद केला तरी परत तो चालू झाला. तेवढ्यात वरती लटकलेल झुंबर खाली पडताना निनादला दिसलं त्याने पटकन सचिनला धक्का मारून बाजूला केलं नाहीतर ते झुंबर डोक्यात पडून सचिनचा कपाळमोक्षचं होणार असता. जोराचा वारा सुटला. बाहेरच्या झाडांची सळसळ ऐकू यायला लागली. जोरदार पाऊस सुरु झाला. ‘अवेळी पाऊस कसा काय सुरु झाला?’ सचिन म्हणाला. विजा जोरजोरात चमकायला लागल्या आणि घरातले लाईट गेले. मेणबत्ती शोधायला निनाद किचनमध्ये गेला. सचिन हॉलमध्ये बसून होता तेवढ्यात त्याला असं वाटलं की कोणीतरी त्याच्या अगदी जवळ उभं आहे. ती चेतना होती. चेतनने हळू हळू सचिनला स्पर्श करायला सुरवात केली. सचिन ओरडला ‘तायडी हे काय करतेयसं तू? आपलं भावाबहिणीचं नातं तरी लक्षात घे’ असं म्हणून सचिनने चेतनाला दूर ढकललं. त्याचा आवाज ऐकून निनाद बाहेर आला. त्याच्याकडे बघून चेतना म्हणाली ‘तू नही और सही. निनादच्या तळपायाची आग मस्तकाला पोहोचली. तू माझी चेतना असूच शकत नाही. कोण आहेस तू? तो म्हणाला. चेतनाने विकट हास्य केलं आणि म्हणाली आता कसं बरोबर ओळखलसं. तुझी चेतना तर तुला कधीच सोडून गेली. आता फक्त मीच आहे ललिता. सचिन निनादला म्हणाला ‘चल निघ इथून’ आणि त्याला खेचत दरवाजापाशी घेऊन गेला पण दार काही उघडायला तयार नाही. ‘आता तुम्ही दोघंही माझ्या तावडीतून सुटून जाऊ शकत नाही’ असं म्हणून चेतना त्यांच्या जवळ यायला लागली. सचिन आणि निनादला काय करावं ते सुचेना. तेवढ्यात निनादने धावत जाऊन टेबलावरची सुरी उचलली आणि चेतनच्या शरीरावर सपासप वार केले. एक मोठी किंकाळी मारून चेतना तिथेच कोसळली.
.
निनादला पोलिसांनी अटक केली. ते त्याला परत परत विचारत होते ‘तू तुझ्या बायकोचा खुन का केलास? आणि तो एकच उत्तर देत होता ‘माझी चेतना किती सालस गुणी होती हो मी तिचा खुन का करेन. मी मारलं ती चेतना नव्हतीच ती ललिता होती. निनादच्या डोक्यावर परिणाम झाला आहे असं निदान करून निनादला मेंटल हॉस्पिटलमध्ये भरती करण्यात आलं. तिथे त्याने माझी चेतना, माझी चेतना असं म्हणत दम तोडला.
.
सचिन सुन्न झाला होता. या सर्व अतार्किक गोष्टींचा तो एकमेव साक्षीदार होता. त्याला आपल्या बहिणीला न्याय मिळवून द्यायचा होता. सचिनला ही ललिता कोण असा प्रश्न पडलेला. त्याने शेवटी इस्टेट एजंट हितेशभाईला पकडलं पण त्याला ललिताबद्दल काहीच माहिती नव्हती. सचिनने आजूबाजूला चौकशी करायला सुरवात केली. आधी त्याला कोणीच काही सांगत नव्हतं तरी त्याने हींमत हरली नाही. एक दिवस तो अशीच आजूबाजूला चौकशी करत होता. आता हा एकच बंगला राहिला आहे दारावरची पाटी वाचत सचिन विचार करत होता. इथे तरी काही माहिती मिळते की नाही अशा साशंकतेने त्याने त्या बंगल्याची डोअरबेल वाजवली. दरवाजा एका म्हातार्याशा गृहस्थांनी उघडला. ‘काय पाहिजे तुम्हाला?’ सेफ्टीडोअरच्या पाठून त्या गृहस्थांनी विचारलं. काका मला थोडी माहिती हवी होती. ‘बोला कसली माहिती?’ तो पुढच्या वळणावर गुलाबी बंगला आहे नं त्याबद्दल थोडसं विचारायचं होतं. कोण तुम्ही? तो बंगला चांगला नाहीये. तो घेण्याचा विचार करत असाल तर आत्ताच सावध व्हा. सचिनने त्या गृहस्थांना आपली निनाद आणि चेतनाबद्दल सांगितलं. काका प्लीज तुम्हाला काही माहिती असेल तर मला सांगा. मला माझ्या बहिणीला न्याय मिळवून द्यायचा आहे’ सचिन म्हणाला. त्या गृहस्थांनी सचिनला घरात घेतलं आणि पुढे माहिती पुरवली खूप वर्षापूर्वी प्रधान नावाच्या गृहस्थांनी अगदी हौसेने हा बंगला बांधलेला. त्या प्रधानांच्या पत्नीचं नावं ललिता होतं. त्यांना एक मुलगाही होता. या ललिताबाई एक दिवस घरातून नाहीश्या झाल्या. कुठे गेल्या कोणालाचं कळल नाही. काही दिवसातच प्रधानांनीही हा बंगला विकला. ‘त्यानंतर ते कुठे गेले काही माहित आहे का काका तुम्हाला? सचिनने विचारलं. नीटस माहिती नाही पण मध्ये एकदा त्यांचा मुलगा राजस माझ्या मुलाला सोशल मेडियावर भेटलेला. मला वाटत तो माझ्या मुलाच्या संपर्कात आहे. त्या काकांनी सचिनला आपल्या मुलाचा विनीतचा मोबाईलनंबर दिला. विनीतकडून राजसची माहिती मिळाल्यावर सचिनने राजसला फोन केला आणि त्याला सांगितलं की त्याचं राजसकडे अत्यंत महत्वाचं काम आहे.
.
एका रेस्टोरंटमध्ये राजस आणि सचिन भेटले. हं बोला काय काम होत माझ्याकडे. सचिनने राजसला चेतना आणि निनादबद्दल सांगितलं. राजसच्या चेहऱ्यावरचा रंग उडाला. आमचं आयुष्य उध्वस्त केलं तिने आणि आता मेल्यावरही आपले उद्योग थांबवलेले नाहीत. आय हेट हर. राजसच्या चेहऱ्यावर राग अगतिकता दु:ख अशा संमिश्र भावना उमटल्या. सचिनने त्याला शांत करायचा प्रयत्न केला. राजसने पुढे बोलायला सुरवात केली. माझे वडील एक पापभिरू व्यक्ती होते. इमानेइतबारे आपला बिझनेस सांभाळून माझे वडील माझ्या आईच्या सगळ्या मागण्या पुर्या करायचे. माझ्या आईला स्वत:च्या सौदर्याचा गर्व होता. माझे वडील जेव्हा कामानिमित्त बाहेर जायचे तेव्हा आमच्या घरी अनोळखी माणसांचा राबता असायचा. मी लहान होतो तेव्हा मला कळायचं नाही पण थोडा मोठा झाल्यावर आईने माझ्या वडिलाना सांगून मला होस्टेलमध्ये ठेवलं. मी गेल्यावर तिला तर रानच मोकळं झालं. मी जेव्हा सुट्टीत घरी यायचो तेव्हा आजूबाजूचे लोकं माझ्याकडे विचित्र नजरेने बघतं असतं कुजबुजतं असतं. माझ्या वडिलांचीही काही वेगळी अवस्था नव्हती. एक दिवस मात्र ती आमच्या घरातून नाहीशी झाली. ती गेल्यावर माझ्या वडिलांना भ्रमाचे झटके यायला लागले. शेवटी आम्ही ते घर विकून दुसरीकडे रहायला गेलो.
.
मागच्याच वर्षी माझ्या वडीलांचं निधन झालं. जायच्या एक दिवस आधी त्यांनी मला जवळ बोलावलं आणि सांगितलं की माझी आई कुठेही निघून गेली नव्हती. माझ्या वडिलांनीच तिचा खून करून तिला त्या झाडाखाली पुरलं. वरून पार बांधून घेतला. माझी आई कोणाबरोबर तरी निघून गेली असं त्यांनी सगळीकडे पसरवलं. तिच्या मृत्यूनंतरही ती माझ्या वडीलांना दिसत होती. मी तूला सोडणार नाही अशी धमकी ती माझ्या वडिलांना द्यायची. त्यामुळे वडील भ्रमात असल्यासारखे वागत होते. माझ्या आत्याने आम्हाला सावरायला मदत केली. राजसचा निरोप घेऊन सचिन तिथून निघाला.
.
ललीताला धडा शिकवायला हवा होता. तीची चुणूक सचिनने पहिली होती. तिच्या तोडीस तोड अशा व्यक्तीचा सचिन शोध घेत होता आणि त्याला गुरुदेवांबद्दल कळलं. त्याने सगळया गोष्टी गुरुदेवांना सांगितल्या. गुरुदेव सचिनबरोबर त्या बंगल्यावर यायला तयार झाले. हितेशभाईकडे सचिनने बंगल्याची चावी द्यायची विनंती केली. हितेशभाईने सांगितलं अरे तो बंगला तर मी विकला. सचिनच्या तळपायाची आग मस्तकाला गेली. ‘काय करू साहेब, माझा धंदा आहे तो’ हितेशभाई म्हणाला. ‘तूला लोकांच्या जिवापेक्षा तुझा धंदा जास्त महत्वाचा वाटतो काय? सचिनने त्याला जाब विचारला पण आता काही उपयोग नव्हता.
.
गुरुदेव आणि सचिन तयारीनिशी त्या बंगल्यावर गेले. दरवाजा उघडल्यावर समोरची तरुणी ओळखीचं हसली आणि म्हणाली ‘तू परत आलास?’ अचानक एक मादक सुगंध’ पसरला. सचिनला त्या तरुणीच्या जागेवर त्याची स्वत:ची बायको दिसायला लागली. ‘काय हे सचिन, मी किती वाट पहिली तुझी. ये ना. ती तरुणी म्हणाली. सचिनचा त्याच्या मनावरचा ताबा सुटला आणि त्या तरुणीजवळ जाण्यासाठी सचिनने पाऊल उचलले. तेवढ्यात गुरुदेवांनी सचिनवर अभिमंत्रित पाणी टाकले. सचिन आवर स्वत:ला गुरुदेवांच्या आवाजाने सचिन भानावर आला. त्या तरुणीने जोरात किंचाळी मारली आणि म्हणाली ‘तू मध्ये पडू नकोस. माझं काहीही बिघडवू शकत नाहीस तू. गुरुदेव शांतपणे म्हणाले. तूला मुक्ती देतो. ती जोरजोरात ओरडायला लागली आणि म्हणाली मला फक्त माझं सावज हवं आहे आणि ते मला मिळालंय. त्याच्या आणि माझ्यामध्ये आता कोणंच येऊ शकत नाही. तिने सचिनला स्पर्श करायचा प्रयत्न केला पण सचिनला गुरुदेवांनी आधीच संरक्षण दिलेलं असल्यामुळे ती सचिनला काहीच करू शकली नाही. शेवटी तिने गुरुदेवांवर हल्ला करायचा प्रयत्न केला पण गुरुदेवांनी तिच्यावर अभिमंत्रित पाणी टाकून तिला तिथेच खिळवून ठेवलं आणि तिच्यावर मंत्रांचा मारा केला. ती जोरजोरात ओरडायला लागली आणि बेशुद्ध पडली. तेवढ्यात त्या तरुणीचा नवरा गेटमधून आत आला. गुरुदेवांनी त्याला सांगितल, ‘तुझ्या पत्नीला घेऊन ताबडतोब या ठिकाणापासून लांब जा. तुझ्या पत्नीच्या जीवाला धोका आहे. आम्ही इथे काही विधी करणार आहोत त्यानंतर तुम्ही इथे परत येवू शकता’. ते दोघं ताबडतोब तिथून निघून गेले. गुरुदेवांनी ललिताला समजवायचा प्रयत्न केला. फक्त सचिनच काय तू कोणाच्याच वाट्याला जावू नकोस. या सर्व गोष्टींना अंत नाही. माझं ऐक. तू स्वत:चचं नुकसान करून घेत आहेस. किती दिवस या योनीमध्ये अडकून पडणार आहेस. शेवटी सचिनने गेटच्या बाहेर उभ्या असलेल्या राजसला बोलवून घेतलं. आधी राजस इथे यायला तयार नव्हता पण गुरुदेवांनी त्याला समजावलं. तुझ्या आईची क्रियाकर्म झालेली नाहीत ना पिंडदान झालेलं. हे सर्व झाल्याशिवाय तिला मुक्ती मिळणार नाही. या गोष्टीचा तिला स्वत:ला तर त्रास होतोच आहे पण त्याचबरोबर बाकीच्यांनाही भोगायला लागतं तूला कितीही वाटलं तरी ती तुझी आई आहे. तुझे वडील ह्यात नसल्यामुळे तिची क्रियाकर्म करण हे तुझं आद्यकर्तव्य आहे.
.
गुरुदेवांनी अभिमंत्रित पाण्याच्या सहाय्याने एक रिंगण आखून घेतलं. गुरुदेव सचिन आणि राजस तिघेही त्या रिंगणाच्या आत बसले. ललिताच्या व्यतिरिक्त तिने बळी घेतलेल्या इतरही आत्म्यांची तिथे वस्ती होती. त्यांचा विरोध जाणवत होता. अचानक आजुबाजूचं वातावरण बदललं. सोसाट्याचा वारा सुटला. तो वृक्ष रिंगणाच्या एकदम जवळ उन्मळून पडला. गुरूदेवांचं संरक्षण नसतं तर त्या दोघांचा अंत झाला असता. दूरवर कुत्रांच्या विव्हळण्याचा आवाज येवू लागला. राजसने आणि सचिनने मात्र विधी चालू ठेवले. ललिताची आणि चेतनाची बाहुली समोर ठेवली होती. विधी पूर्ण झाल्यावर त्या बाहुल्यांनी अचानक पेट घेतला. त्यानंतर गुरुदेवांनी इतर बाहुल्यांवरही विधी करायला सुरवात केली. एकेक करून सर्वच बाहूल्यांनी पेट घेतला. त्यानंतर राजस सचिन आणि गुरुदेवांनी भाताच्या मुदी करून पिंडदान केलं. गुरुदेवांनी स्मितहास्य करून सांगितलं आपले विधी पूर्ण झाले. रिंगणाच्या आजूबाजूचे वातावरणही आता सर्वसामान्य झालं होतं
.
गुरुदेवांच्या मदतीने ललिता चेतना आणि इतर आत्म्यांना मुक्ती मिळाली. सचिनने राजसचे आभार मानले. राजस म्हणाला ‘का लाजवतोस? हे करणं ही माझी जबाबदारी होती. तुझ्यामुळे आज माझ्या आईला मुक्ती मिळाली. आपल्या बहिणीची सचिनला फार आठवण येत होती. आज कितीतरी दिवसांनी ते घर मोकळा श्वास घेत होतं पण निनाद आणि चेतना या सुखी जोडप्याचा मात्र हकनाकचं बळी गेला.
.

.
लेखिका :- दिपा गायतोंडे

Continue Reading

नरपिशाच्च - भाग एक-marathi bhutachi gosht

नरपिशाच्च - भाग एक

सकाळची वेळ होती..रेल्वे स्टेशनवर ट्रेन थांबली आणी मी पाठीवर बँग लटकवत त्यातून उतरलो..रात्रभर जनरल डब्यातून बसून प्रवास केल्याने थोडा थकवा जाणवत होता..स्टेशनवरच तोंड धुतले, आणी बाहेर रिक्षा स्टँडवर आलो..एका छोट्याशा खेडेगावात लहानाचा मोठा झालेलो आणी तालुक्याच्या कॉलेजमधुन डिग्री मिळवणारा असा मी पहिल्यांदाच एकटा एवढ्या मोठ्या शहरामध्ये आलो होतो..आणी त्याला कारण होते ते म्हणजे शहरातून मला आलेला नोकरीचा कॉल. घरची गरीब परिस्थिती असतानाही अभ्यासात हुशार असल्याने मला घरच्यांनी जास्त शिकवले होते आणी आता शिक्षण झाल्यानंतर कमावण्यासाठी आणी स्वताच्या पायावर उभे राहण्यासाठी मला जॉब करणे आवश्यक होते आणी त्यासाठी शहरामध्ये येणेसुद्धा, त्याचबरोबर परवा आलेला कॉल एका नामांकित कंपनीतुन आलेला असल्याने मी ही संधी सोडु ईच्छित नव्हतो त्यामुळे घाईघाईने काल रात्री ट्रेनमध्ये बसून मी आज सकाळीच शहरामध्ये आलेलो होतो..🚊

स्टेशनबाहेरील रिक्षावाल्याला कंपनीचे नाव सांगताच त्याने मला गेटवर नेऊन सोडले..तेथे मला दिलेल्या वेळेनूसार मी ऑफीसमध्ये जाऊन इंटरव्ह्यू पण दिला..विशेष म्हणजे पास होऊन मला जॉबपण मिळाला..मी तर जाम खुश झालो, पण दुसर्याचक्षणी एच आर ने त्याची अट सांगितली कि, “आम्हांला ही पोस्ट अर्जंट भरायची आहे, त्यामुळे तुम्हांला उद्याच्या उद्याच आमची कंपनी जॉईन करावी लागेल”. मी आनंदाने लगेच होकार दिला आणी सर्व प्रोसेस पुर्ण करून कंपनीच्या बाहेर पडलो..आता माझ्यासमोर संकट उभे राहिले होते..या मोठ्या शहरामध्ये माझे कोणीही परिचित नव्हते आणी माझ्या पाकिटामध्ये पण मोजकेच पैसे शिल्लक होते..दोन तीन दिवसांचा वेळ मिळाला असता तर गावाकडे जावून काहितरी करता आले असते..पण मी तर उद्याच जॉईन होईल म्हणुन सांगुन बसलो होतो..त्यामुळे कमीत कमी पहिला पगार होण्याआधी हा एक महिना तरी मला अडचणीतच काढावा लागणार होता..मी बाहेर रस्त्यावर आलो आणी एका रिक्षावाल्याला माझी अडचण सांगितली तसेच एखादी स्वस्तामधली चांगली रुम कुठे मिळेल याची चौकशी करू लागलो. रिक्षावाल्याने एकदा माझ्याकडे पाहिले आणी म्हणाला,

“कसयं भौ..ह्या शहरामध्ये जागा आणी भाड्याच्या रूमा कधी रिकाम्या सापडतच नाही आणी जरी सापडली तरी तुझ्या सध्याच्या बजेटच्या बाहेरच असेल..त्यापेक्षा एक काम कर ना.. शहराच्या हद्दीच्या बाहेर जवळच एक ‘अशोकवन’ नावाची सोसायटी आहे तिथे तुला चांगली रुमही मिळु शकते आणी भाडेपण कमी असेल.. तिकडे तुला सोडतो, रिक्षाचे मिटर पन्नास रूपये होईल..बघ जायच असेल तर बस मागे.” 🏘️

मी रिक्षामध्ये बसलो आणी पंधरा वीस मिनीटानंतर रिक्षावाल्याने मला अशोकवनच्या गेटवर आणुन सोडले..शहराच्या कोलाहल व गोगांटापासुन दूर अशी ही सोसायटी होती..गेटच्या आत पाच पाच मजल्यांच्या चार जुनाट इमारती एकमेकांपासून थोड्याफार अंतरावर दिसत होत्या..शहरापासून आणी मुख्य रस्त्यापासून दूर असल्याने तिथले बरेसचे फ्लॅटस पण रिकामेच असतील असे वाटत होते.

“गेटवरच्या वॉचमेनला सांग..’बहादूरशेठ’ ला भेटायचे आहे म्हणुन”
ऐवढे बोलून रिक्षावाला त्याचे पैसे घेऊन निघून गेला. मी वॉचमेनकडे जाऊन बहादूर ची चौकशी करू लागलो..लगेच वॉचमेनने त्याच्या नेपाळी हिंदी भाषेत बहादूरशेठला फोन लावला..
आठ दहा मिनीटानंतर बहादूरशेठ गेटवर आला.

अंगावर पॉश पण भडक रंगीत कपडे, जवळ येताच जाणवणारा सेंटचा वास, डोक्यावर नेपाळी पद्धतीची पांढरी टोपी..आणी गळ्यात सोन्याची जाड चैन घातलेला ‘बहादूर’ हा चाळीसच्या आसपास वय असले तरी वयाच्या मानाने बराच तरुण वाटत होता..
बहादूर हा अशोकवन सोसायटीचा केअरटेकर होता..सोसायटीचा मालक हा दुरच्या कुठल्यातरी शहरामध्ये राहायला होता..तो फक्त दरमहिन्याला एकदा येऊन बहादूरकडुन जमा झालेले सोसायटीचे भाडे घेऊन जायचा..बाकी महिनाभर बहादूरच सोसायटीचा मालक होता.. सगळे व्यवहार त्याच्याच हातात होते..वीस बावीस वर्षापूर्वी या सोसायटीमध्ये साधा वॉचमन म्हणुन कामाला लागलेला बहादूरने काही वर्षातच मालकाचा विश्वास संपादन केलेला होता.. आपल्या बोलबच्चन गिरीने आणी महत्वाकांक्षी स्वभावामुळे तो गेल्या दहा वर्षापासून सोसायटीचा केअरटेकर बनलेला होता.. आणी आता त्या सोसायटीमध्ये मालकापेक्षाही त्याचाच निर्णय अंतिम असायचा.🌆

“हं बोलो..काय काम है तुमचा??” बहादूरने हातातील सिगारेटचा एक झूरका मारत विचारले,
“नमस्कार सर, मी दिनेश..”
मी त्याला माझे नाव व माझी अडचण सांगितली..तसेच राहण्यासाठी एखादी रुम किंवा शेअरिंग फ्लॅट मिळेल का अशी विचारणा केली.

“कोई बात नही..तु चांगल्या घरचा वाटतोस..आपल्या येथे चार नंबर बिल्डींगच्या पाचव्या फ्लोअर वर एक शेअरिंग फ्लॅट आहे.. तेथे तु राहू शकतो, तेथे अजून एक छोकरापण राहायला असतो, तुझ्याच वयाचा असेल, अधेमध्ये तुला भेटल तो..त्याच्यासोबत तु राहू शकतो..तुझे भाडे महिन्या भरल्यानंतर दिला तरी चालेल.” बहादूर मला निरखून पाहत म्हणाला.

मला हायसे वाटले..मी बहादूरचे आभार मानले आणी त्याच्या मागोमाग त्या चार नंबर बिल्डींगच्या दिशेने गेलै..खूप शांतता वाटत होती त्या सोसायटीमध्ये.. अर्धे निम्मे फ्लॅट्स रिकामेच दिसत होते..किंवा अधेमधे तेथे कोणीतरी राहायला येत असावेत.. बिल्डींगच्या खाली काही लहान मुले खेळत होती..तेथे पोहोचल्यावर मला बहादूरने चावी देऊन फ्लॅट नंबर सांगितला आणी मला एकट्याला वर पाठवून तो खालूनच परत निघून गेला.

मी वर येऊन दरवाजा उघडून आत आलो..बर्यापैकी प्रशस्त असा
टु बीएचके फ्लॅट होता तो..आतमध्ये स्वच्छता आणी खेळती हवा पण होती..चला, कमी भाड्यामध्ये मला माझी अपेक्षापुर्ती करणारा फ्लॅट भेटला होता..त्यामुळे येथून माझी कंपनी जरी लांब पडणार असली तरी मला ही सोसायटी आवडली होती..आता फक्त आपला रूम पार्टनर कोण आहे याची उत्सुकता लागली होती पण त्या दिवशी तो तेथे नव्हता. 🙂

दूसर्या दिवशी सकाळी मी वेळेच्या आधीच कामावर हजर झालो होतो..संध्याकाळी कंपनी सुटल्यावर थोडावेळ शहरामध्ये भटकंती आणी काही शॉपिंग करुन रात्री उशीरा माझ्या फ्लॅट्वर पोहोचलो असता तो मला तेथे भेटला..मी दार उघडून आत येताच माझ्याकडे रोखून पाहू लागला..मी त्याला माझी ओळख दिली आणी त्याला त्याचे नाव विचारले..
“रवी..” तो फक्त ऐवढेच बोलला आणी लगेचच त्याच्या खोलीत निघून गेला..मला थोडे आश्चर्यच वाटले.

काही दिवस गेले..दोन तीन दिवसानंतर अधेमधे तो मला आमच्या फ्लँटमध्ये दिसायचा..माझ्याच वयाचा असेल, पण अंत्यत मितभाषी.. एखादा प्रश्न दोन तीन वेळा विचारल्यानंतरच उत्तर द्यायचा ते पण एक दोन शब्दातच..बहुतांश वेळ तो त्याच्या खोलीतच असायचा.. चेहर्यावर सदैव निराळेच भाव असायचे.. मला तर कधीकधी तो मनोरूग्ण असल्यासारखे वाटायचे.. कामधाम काय करायचा काहिच समजत नव्हते..विचारले तर “मला कामाची गरज नाही” म्हणायचा..मध्येच दोन दोन दिवस गायब असायचा.. असो, मला काय देणेघेणे त्याचे, नाहितरी जास्तितजास्त दोन तीन महिनेच मी त्याच्यासोबत राहणार होतो आणी नंतर शहरामध्ये एखाद्या चांगल्या ठिकाणी शिफ्ट होणार होतो..पण त्या रात्री घडलेल्या एका प्रसंगानंतर मात्र मला तेथे महिनाभर थांबण्याचीही बिलकुल ईच्छा राहिली नव्हती.😮

त्या दिवशी मी माझा मोबाईल चार्जर कंपनीच्या ऑफिसमध्ये विसरून आलो होतो.. रात्रीचे अकरा वाजले होते तरी मला झोप काही लागत नव्हती आणी माझा मोबाईल पण स्वीच ऑफ होण्याच्या मार्गावर होता..शेवटी नाईलाजाने मी रवीच्या खोलीचे दार उघडून आत चार्जर आहे का ते पाहण्यासाठी गेलो व आतली लाईट लावली.
तो त्याच्या बेडवर आडवा पडलेला होता..वर फुल स्पीडमध्ये फँन सुरू असला तरी त्या खोलीमध्ये कसलातरी कुबट वास भरलेला होता..तो झोपलेला दिसत असला तरी त्याचे डोळे मात्र सताड उघडे आणी छताकडे रोखलेले होते..त्याला त्या अवस्थेत पाहुन मला जरा विचित्रच वाटले, मी त्याच्या जवळ जात त्याला हलवून जागे करण्याचा प्रयत्न केला असता त्याने एकदमच चमकून माझ्याकडे पाहिले.. त्याच्या चेहर्यावर एकदम संताप दिसू लागला होता आणी घशातून विचित्र आवाज बाहेर यायला लागला.. असा आवाज मी यापूर्वी कधीही ऐकलेला नव्हता..या विचित्र प्रकारामुळे भितीने माझी छाती धडधड करू लागली आणी मी लगेचच त्याच्या रुममधून बाहेर पडलो आणी माझ्या खोलीत येऊन चूपचाप झोपलो.😔

क्रमश..

Continue Reading

दबंग - bhutakhetachya goshti

दबंग - bhutakhetachya goshti

दबंग - bhutakhetachya goshti

"दोन मित्र दारुच्या नशेत समुद्र किनारी बसले होते.छान हवा सुटली होती. संध्याकाळची वेळ होती. सुर्य आपली शेवटची झलक दाखवत होता. मावळतिचा सुर्य खुपच लोभस होता.

मित्र आपापसात आपल्या जिवनातल्या सुख दुखाच्या वार्ता करत होते.
आता दारु ही संपत आली होती. वेळ होती घरी जाण्याची खुप वेळ समुद्र किनारी बसल्यावर वेळेचे भान राहिल नाही. आता चांगलाच अंधार पडत आला होता. तरी वाळुत पाय रोवत हळु हळु ते घरच्या दिशेने निघाले.
दोघांचे पाय लटपटत होते. दारुच्या नशेत ते एकमेकांशी बडबडत जात होते. एका मित्राच्या हातात अर्धवट संपलेली दारुची बॉटल होती.
तो समुद्र किनारा सामसुम होता सहसा तिथे जास्त कोणि जात नसायच. आणि हा किनारा भुता खेतांसाठी बदनाम होता त्या मुळे संध्याकाळी तिथे फारशी माणस थांबत नसत.
दोघ जण आता जवळपास रस्ताजवळ पोहचत आले होते पण अजुन अवकाश होता. चालत मधेच पडत कधि एकमेकांना शिव्या घालत ते चालले होते.
अचानक त्यातिल एका मित्राचा पाय वाळुत रुतला
खुप जोर लाउन पण त्याचा पाय वाळुतुन बाहेर पडत नव्हता.
दारुच्या नशेतच ए सोड मला....ए सोड.... मला जाउदे करत बडबडत होता दुसर्या मित्राने त्याला विचारल
जास्त झाली का भाउ....?? मला बघ ...माझे पाय बघ उभा आहे ना ?? तु बघ वाळुत रुतला...
दुसर्या मित्राने आपल्या मित्राचा पाय खेचण्याचा प्रयत्न केला पण काहि केल्या पाय बाहेर येत नव्हता.
म्हणुन सांगतो मित्रा दारु लय वाईट बघ तुला चालता येत नाय !!!
ऐ शहाण्या तु गप बाहेर काड मला पहिला...
दोघहि चांगले झिंगले होते.
मित्र जोर लावत होता.
इतक्यात त्याने पाहिले कि वाळुत काहि हालचाल होतेय.
दारुच्या नशेतच त्याने डोळे किल किले करत पाहिल... काय आहे ? वाळुत साप कि अजुन काय तो जरा घाबरला. पण तिथे काहि विपरितच होत.. म्हणतात ना अशा जागि जाउ नये जि जागा भुता खेतानी भरलेली असते ...त्यांची खुप चलती असते. वाळुतुन एक मानवी कवटी डोक हलवत वाळु झटकत बाहेर येउ लागली. हे दृष्य पहाताच मित्राची दारु अर्धी जवळपास उतरुनच गेली.
"महेश ते बघ... ते बघ.... कोण आहे ....?
बोलत तो मागे सरकला आता तो कंकाल जवळ पास धडापरयंत वाळुतुन बाहेर आला जणु त्याला कोणि पुरुन ठेवला होता. आणी तो उठुन बसला. दुसरा मित्र फुट भर मागे उडाला. त्या कंकालाने एका हाताने वाळु खाली मित्राचा पाय धरला होता .
दुसरा मित्र जोरात अोरडला महेश .........!!! त्याची दारु आता ऊतरली आणि तो जिव घेउन धडपडत त्या जागेवरुन धावत सुटला घामाघुम झाला .
पण महेश ला चांगलीच चडली होती त्याला काहिच शुद्ध नव्हती.
ऐ थांन पळतो काय ऐ थांब रे बोलत महेश ने त्याच्या मागे पाहिले तो कंकाल त्याचा पाय पकडुन वाळुत बसला होता. दुसरा मित्र लांबुन महेश ला पहात होता
महेश मागे फिरला त्यानेे त्या कंकालाला पाहिले त्याचे डोळे लाल होते हातातली दारुची बॉटल महेश ने कंकालाच्या कवटिवर फोडली...
"घे भाड्या तु पण पी.... हे हे हे महेश दारुच्या नशेत हसायाला लागतो
सोहन त्या जागेवरुन पलायन करतो
अशात रात्र जाते .
बहुतेक महेश मेला असावा. सोहन विचारात पडला
चांगला मित्र होता दारु खुप वाईट दारु मुळे वाया गेला ...बोलत तो परत पहाटे पहाटे समुद्र किनारी घाबरत घाबरत गेला
त्याने लांबुन पाहिले कि महेश जागि पडला आहे तो धावत त्याच्या जवळ गेला.आणी त्याने आजु बाजुला पाहिले तो सांगाडा जवळ पास नाहि याची खात्री झाल्यावर सोहन ने महेशला हलवले पण तो उठत नव्हता.त्याने धावत जाउन समुद्रा वरुन पाणी आणले आणि महेश च्या तोंडावर मारले तसा महेश खडबडुब जागा झाला.
ऐ सोड.... ऐ सोडे मला अस बडबडु लागला
अरे महेश मि आहे सोहन तुला कोणि धरल नाहि आहे सुटलास तु जिव वाचला तुजा.
अरे काल तुला शुद्ध तरी होति का?? तुला भुताने धरल होत !!!
"हे हे हे चेष्टा करतो का माझी ??? महेश ला आश्चर्य
नाहि खरच मि नाहि तुच दारुच्या नशेत त्या भुताची चेष्टा करत होतास दारुची बाटली पण हाणलीस त्याच्या डोक्यात ..!
"हे हे हे 😄😄 ...बरच हाय कि आता आपल्या नादि लागणार नाहि त्यो...! महेश बरळला
"अरे दारु पिलेल्याचे पाय खेचतो काय बोलयच ??? दोघ आता समुद्र किनार्यावरुन उठले सोहन ने महेश ला खांदा दिला जाता जाता महेश परत बडबडतो
"परत दिसलास तर हाड खिळखिळी करेन ...!
चल रे ....!
दोघ मित्र बोलत होते
अरे भिति नाहि वाटलि तुला
"अरे आयुष्यालाच कंटाळलोय
दोघ जोर जोरात हसु लागले. आणि घराच्या दिशेने निघाले

समाप्त 😇

🙏 श्री.मंगेश पांडुरंग घाडीगावकर

( सदर कथा काल्पनीक असुन मनोंरंजनाच्या हेतुने लिहिली आहे समाजात अन्नश्रद्धा आणि व्यसनाधिनतेला दुजोरा देत नाही. )

Continue Reading