लग जा गले कि फिर ये हसीं रात हो न हो (भाग २) -

 लग जा गले कि फिर ये हसीं रात हो न हो (भाग २) -

लेखक - रोहन

कथेचा प्रकार - भयावह कामशास्त्र

नमस्कार मित्रांनो आणि लपून छपून वाचणाऱ्या मैत्रिणींनो. मराठी चावट शृंगारिक कल्पनाविश्वात आपले स्वागत आहे. खरं सांगायचं तर आपल्या या मराठी विश्वात इतकं भरभरून चावट साहित्य आहे कि इतर कोणत्याही भाषेतले साहित्य हे कमी पडेल. तसेच मराठी शृंगारिक साहित्य हे इतर शृंगारिक साहित्यापेक्षा नक्कीच वेगळे असते कारण मराठी भाषेमध्ये शृंगार कथा वाचताना वाचकांचे कपडे लागलीच ओले होतात. त्याचबरोबर जेव्हा ती कथा भयावह असेल तर कपडे ओले होण्यासोबत अंगावर काटे देखील येतात. म्हणूनच आपली मराठी भाषा हि खूप महान आहे.

…………जसजसा धैर्या नाझमीनच्या जखमेवर लेप लावत होता तसतसा त्याच्या भिजलेल्या धोतरामध्ये तंबू होत होता. नाझमीन सारख्या सुंदर स्त्री बद्दल जरी त्याच्या मनात काही वाईट विचार नसले तरी निसर्गाचा नियम कोणीच मोडू शकत नाही. नाझमीनच्या यौवनाला जेव्हा धैर्याने स्पर्श केला तेव्हा त्याच्या धोतरामध्ये तंबू व्हायला सुरवात झाली होती. धैर्याचा ८ इंचाचा सोटा ताठुन ९० अंशामध्ये उभा राहिला होता. धोतर भिजलेले असल्याने धैर्याच्या सोट्याचा आकार स्पष्ट दिसत होता. पण त्याचे त्याकडे अजिबात लक्ष नव्हते.

इथून पुढे -

अचानक नाझमीनचे लक्ष त्या तंबूकडे गेले. नाझमीन धैर्याच्या त्या पौरुषत्वाकडे पाहून थक्क झाली. तिने पहिल्यांदा नजर फिरवली पण तिची नजर पुन्हा त्याच दृश्याकडे गेली. २७ वर्षांच्या नाझमीनने घराची आणि अम्मीची जबाबदारी असल्याने अजूनपर्यंत लग्न केले नव्हते तसेच कोणत्याही पुरुषाला जवळ येऊ दिले नव्हते. पण आता झालेल्या पुरुषी स्पर्शाने तसेच धैर्याच्या पौरुषत्वाकडे पाहून तिच्या मनामध्ये यौवनिक भाव उत्पन्न होऊ लागले होते. धैर्याच्या स्पर्शाने तिच्या शरीरामध्ये काम वासना उत्पन्न होऊ लागली होती. त्यामुळे तिच्या हृदयाची धडधड वाढली होती. बाहेर विजांचा कडकडाट आणि ढगांच्या गडगडाटामध्ये जंगलातील या झोपडीमध्ये यौवनाची बरसात होऊ लागली होती. जखमेवर लेप लावताना धैर्याचा हात नाझमीनच्या निकरवर गेला. निकरच्या पट्टीच्या आतमध्ये त्याच्या हाताची दोन बोटे गेल्यावर नाझमीनने डोळे बंद केले. तिने एका हाताने धैर्याच्या दंडाला पकडले होते. तिच्या त्या हातामध्ये धैर्याचा दंड मावत नव्हता. दुसऱ्या हाताची मूठ तिने घट्ट आवळून धरली. तिने धैर्याच्या दंडावरचा हात हळू हळू त्याच्या छातीवर ठेवला. धैर्याची छाती एखाद्या योध्दयासारखी होती. तिचा हात त्याच्या संपूर्ण छातीवर फिरू लागला. धैर्या नाझमीनच्या डोळ्यात बघत होता. ती सुद्धा त्याच्या डोळ्यात बघत होती. इतका वेळ धैर्याच्या मनात नाझमीन बद्दल काहीच नव्हते पण जेव्हा नाझमीनच्या कोमल शरीराला धैर्याने स्पर्श केला तेव्हा धैर्याच्या मनात सुद्धा नाझमीन साठी काम वासना उत्पन्न झाली होती.

धैर्याच्या छातीवर फिरणाऱ्या नाझमीनच्या कोमल हाताने धैर्याच्या सोट्याची ताठरता अजूनच वाढू लागली होती. जखमेवर लेप लावून झाला होता तरीही धैर्याचा हात नाझमीनच्या कमरेवर रेंगाळत होता. तिच्या कोमल बेंबीवर त्याच्या राकट हातांची बोटे थिरकू लागली आणि त्या खोल बेंबीमध्ये त्या बोटांचे नृत्य सुरु झाले. नाझमीनच्या तोंडातून सुस्कारे सुटू लागले. नाझमीन सगळं दुखणं विसरून धैर्याच्या काम वासनेत बुडाली होती. नाझमीनचा सय्यम सुटला आणि जखमेची पर्वा न करता ती उठून उभी राहिली. धैर्याच्या डोळ्यात डोळे घालून ती बघत होती. तसेच खाली त्याच्या ताठलेल्या सोट्याकडे सुद्धा बघून तिच्या डोळ्यात असलेली काम भावना धैर्याला स्पष्ट दिसत होती. नाझमीन पुढे झाली आणि धैर्याच्या गळ्यात दोन्ही हात घालून त्याच्या ओठांवर तिचे ओठ टेकवले. तेव्हाच विजांचा जोरात कडकडाट झाला. जणू काही दोघांच्या शरीरात संचारत असलेली वीज एकमेकांवर आदळून कडकडाट झाल्यासारखा आवाज झाला. दोघेही चुंबनाच्या वर्षावात बुडाले होते. धैर्याचे दोन्ही हात नाझमीनच्या गोऱ्या शार पाठीवरून फिरत होते. तिच्या केसांना एका हाताने घट्ट पकडून तो चुंबनाचा आस्वाद घेऊ लागला. मिशीदार ओठांचे चुंबन घेताना नाझमीन भलतीच चवताळली होती. मधेच धैर्या दोन्ही हातांनी नाझमीनच्या दोन्ही कलिंगडांना स्पर्श करून कुस्करु लागला. बराच वेळ चुंबन झाल्यावर दोघेही थांबले आणि एकमेकांच्या डोळ्यात बघू लागले. धैर्याने एका हाताने नाझमीनची ब्रा छातीवरून ओढून फाडून काढली आणि तिच्या गोऱ्या मोऱ्या कबुतरांना मुक्त केले. नझमिनच्या कबुतरांचा आकार धैर्या बघतच राहिला. ३० वर्षांचा असलेल्या धैर्याने अजूनपर्यंत कोणत्याही बाईच्या अंगाला स्पर्श केला नव्हता. आता नाझमीनच्या भरगच्च कबुतरांना बघून त्याच्या तोंडाला पाणी सुटले. त्याने त्याच्या दोन्ही हातांनी नाझमीनला कमरेत धरून सावकाश उचलले आणि स्वतःच्या पोटावर बसवून तिला तसेच धरून ठेवले. नाझमीनचे दोन्ही कबुतर आता धैर्याच्या तोंडासमोर होते. त्याने अजिबात वेळ न दवडता एक एक करून नाझमीनचे कबुतर चोखायला सुरवात केली. नाझमीनने तिचे दोन्ही हात धैर्याच्या कुरळ्या केसांमध्ये गुंतवून जोरजोरात विव्हळायला सुरवात केली. तिच्या त्या कबुतरांचा धैर्या फडशा पाडत होता. तिचे कोवळे मनुके दातांमध्ये धरून अक्षरशः चावत होता आणि गोऱ्या कबुतरांना संपूर्ण तोंडामध्ये घेऊन मनसोक्त चोखित होता. नाझमीनच्या गोऱ्या कबुतरांवर एव्हाना लाल निशाण तयार झाले होते. तिचे कोवळे मनुके कडक होऊन धैर्याला अजून चोखण्याचे निमंत्रण देत होते. धैर्या कधी न मिळाल्यासारखा नाझमीनच्या कबुतरांची मजा लुटत होता. तसेच मध्ये मध्ये नाझमीनच्या मानेवर ... तिच्या चेहऱ्यावर... तिच्या दंडावर तसेच तिच्या खमंग केसाळ काखेमध्ये धैर्याचे ओठ थिरकत होते. नाझमीनच्या केसाळ काखेमध्ये खरंच जन्नत असल्याची त्याला जाणीव झाली आणि जसं काही मधाच्या पोळ्यातून मध चाखावं तशी तो नाझमीनच्या केसाळ काखेमधला घाम चाखीत होता. नाझमीन डोळे बंद करून धैर्याच्या शरीराच्या स्पर्शाचा आनंद लुटीत होती.

रेडिओ वर ते गाणं परत परत रिपीट होत होतं.

हमको मिली हैं आज ये घड़ियाँ नसीब से

हमको मिली हैं आज ये घड़ियाँ नसीब से

जी भर के देख लीजिये हमको क़रीब से

फिर आपके नसीब में ये बात हो न हो

शायद फिर इस जनम में मुलाक़ात हो न हो

लग जा गले

पास आइये कि हम नहीं आएंगे बार-बार

पास आइये कि हम नहीं आएंगे बार-बार

बाहें गले में डाल के हम रो लें ज़ार-ज़ार

आँखों से फिर ये प्यार कि बरसात हो न हो

शायद फिर इस जनम में मुलाक़ात हो न हो

लग जा गले कि फिर ये हसीं रात हो न हो

शायद फिर इस जनम में मुलाक़ात हो न हो

लग जा गले

त्यानंतर नाझमीनला धैर्याने खाली उतरवले आणि पुन्हा दोघांनी एक लांबलचक चुंबन घेतले. त्याच वेळी नाझमीनने धैर्याच्या धोतरात हात घातला आणि त्याचे धोतर फाडून टाकले. धैर्याचा ८ इंचाचा कडक झालेला सोटा उघड पडला होता. त्याच्या त्या सोट्याकडे बघून नाझमीन गुटक्या गिळत होती. जसं काही तिला आता खूप भूक लागली आहे आणि धैर्याच्या सोट्यावर ती आता ताव मारणार आहे. नाझमीन खाली गुडघ्यावर बसली आणि तिने एका हाताने धैर्याचा सोटा पकडला पण तो संपूर्ण सोटा तिच्या एका हातामध्ये मावत नव्हता त्यामुळे दोन्ही हातांनी त्याचा सोटा पकडून त्यावरची त्वचा मागेपुढे करू लागली. नाझमीनने धैर्याच्या डोळ्यांमध्ये बघत त्याच्या गावठी मर्दानी सोट्यावरून जीभ फिरवली. त्या गरम स्पर्शाने धैर्याने डोळे बंद केले आणि नाझमीनचे केस घट्ट पकडून ठेवले. त्यानंतर नाझमीनने तिचे तोंड पूर्ण उघडले आणि तो सोटा स्वतःच्या संपूर्ण घशामध्ये घेण्याचा प्रयत्न करू लागली पण तो अर्धाच तिच्या तोंडात मावत होता. अजूनही अर्धा सोटा तिच्या तोंडाबाहेर होता. नाझमीन आवाज करत धैर्याचा सोटा मनसोक्त चोखित होती. दिव्याच्या उजेडात झोपडीच्या भिंतीवर त्याचे चित्र दिसत होते. धैर्याच्या सोट्याची जाडी हि नाझमीनच्या एका हाताच्या मनगटाइतकी होती. त्याच्या लिंबांना चोखित नाझमीन परिपूर्णपणे धैर्याच्या केसाळ सोट्याचा आनंद लुटीत होती. त्याच्या जांघाड्यामध्ये नाझमीनची जीभ फिरत होती. तसेच त्याच्या जंगलातून सुद्धा नाझमीन तिच्या जिभेचे वार करीत होती. धैर्या वेडा झाला होता. नाझमीनने चोखून चोखून धैर्याचा सोटा ओला केला होता आणि तो आता दिव्याच्या प्रकाशात चमकत होता. नाझमीनने तो सोटा स्वतःच्या चेहऱ्यावर ठेवला असता त्याची लांबी नाझमीनच्या चेहऱ्याइतकी दिसत होती. तो मर्दानी सोटा नाझमीन स्वतःच्या चेहऱ्यावर फिरवून घेत होती. नाझमीनने मन भरेपर्यंत धैर्याचा सोटा चोखला.

धैर्याने नाझमीनला उठवले आणि त्या ओंडक्यावर बसवले. त्यानंतर तिची ओली झालेली निकर काढून त्याने त्या नीकरचा सुगंध घेतला. नाझमीनच्या नीकरला येणारा तिच्या यौवनाच्या कामुक रसाचा कोवळा सुगंध धैर्याला मंत्रमुग्ध करून टाकत होता. धैर्याने ती निकर खाली ठेवली आणि तिचे दोन्ही पाय फाकवुन तिची कौमारिक मैना न्याहाळू लागला. नाझमीनची केसाळ मैना पाहून धैर्याच्या तोंडाला पाणी सुटू लागले. त्याने त्या मैनेवर त्याच्या एका हाताचे बोट फिरवले. ओली झालेली मैना त्या स्पर्शाने अजूनच चिकट झाली. धैर्याने त्याच्या दोन्ही हातांनी नाझमीनचे पाय फाकवुन धरले आणि त्याचे मिशीदार ओठ नाझमीनच्या मैनेवर टेकवले. त्या ओठांचा स्पर्श होताच नाझमीन मागच्या बाजूला झाली आणि दोन्ही हात धैर्याच्या केसांमध्ये घालून मोठ्याने ओरडू लागली. धैर्याने त्याची जीभ नाझमीनच्या मलईदार मैनेवर फिरवायला सुरुवात केली. तिच्या कोमल पाकळ्यांना जिभेने अलगद उघडले आणि त्यामधील मोत्याचा दाणा जिभेच्या टोकाने हळुवारपणे घासू लागला. नाझमीनची कोवळी मैना धैर्याच्या तावडीत होती. त्या मैनेच्या खारट तुरट चवीने धैर्याचे भान हरपले होते. तो बेभान होऊन नाझमीनच्या मैनेला चाटू लागला. नाझमीनला असा स्पर्श प्रथमच अनुभवायला मिळत असल्याने तिने तिच्या दोन्ही पायांनी धैर्याचे डोके जखडून धरले आणि त्या मौलिक क्षणाचा आनंद लुटू लागली. पावसाचा जोर अजून वाढला आणि इकडे धैर्याच्या जिभेचे वार देखील जोरजोरात होऊ लागले. नाझमीन इकडे तिकडे होऊन तडपडत होती. काही क्षणातच तिच्या मैनेचा सय्यम सुटला आणि तिची मैना पाझरू लागली. धैर्याच्या चेहऱ्यावर झालेला तिच्या कौमार्याचा वर्षाव ती पाहून खुश झाली होती.

त्यानंतर त्याच अवस्थेमध्ये धैर्याने नाझमीनच्या दोन्ही पायांना फाकवुन धरले आणि त्याचा ताठलेला सोटा तिच्या मैनेवर रगडु लागला. तिची मैना एकदम कौमारिक होती. त्यामुळे हे सगळं करताना दोघांनाही खूप दुखणार होतं. धैर्याने त्याच्या सोट्याचं बोण्ड नाझमीनच्या मैनेवर घासून हलकासा धक्का दिला पण नाझमीन अगोदरच घाबरली होती. तिने तिच्या दोन्ही हातांनी धैर्याच्या दंडाला घट्ट पकडले होते. धैर्याने त्याचे दोन्ही हात लाकडी ओंडक्यावर टेकवले होते आणि त्याचा जाड सोटा नाझमीनच्या मैनेमध्ये सारण्यासाठी प्रयत्न करू लागला. त्याने एकच जोराचा धक्का दिला आणि नाझमीनच्या मैनेचा पडदा तुटला. त्यामुळे नाझमीन जोरात ओरडू लागली होती. तिच्या डोळ्यांतून अश्रू वाहू लागले होते तसेच मैनेतून सुद्धा रक्ताची हलकीशी पिचकारी बाहेर उडून धैर्याच्या सोट्यावर उडाली होती. धैर्याने नाझमीनच्या तोंडामध्ये तोंड घातले आणि दुसरा धक्का दिला. यावेळी त्याचा अर्ध्यापेक्षा जास्त सोटा नाझमीनच्या मैनेमध्ये शिरला होता. नाझनिन जोरजोरात ओरडत होती. तिला सहन होत नव्हते कारण पहिलीच वेळ आणि धैर्याचा इतका जाड लांब सोटा नाझमीनच्या कोवळ्या कौमारिक मैनेमध्ये घुसला होता. अजूनही अर्धा सोटा तिच्या मैनेबाहेर होता. धैर्याने अजून एक धक्का दिला आणि त्याचा पूर्ण सोटा नाझमीनच्या मैनेमध्ये खोलवर सारला. नाझनिन जिवाच्या आकांताने ओरडू लागली. धैर्याने नाझमीनच्या ओठांना चुंबन देत एकामागोमाग एक धक्के देऊ लागला. त्याचा सोटा नाझमीनच्या मैनेमध्ये आरपार घुसून पुन्हा बाहेर पडत होता. जसे काही खड्ड्यामध्ये पहार घुसते आणि ती अजून खोलवर घुसवण्यासाठी पुन्हा बाहेर काढली जाते नंतर ती पुन्हा तितक्याच किंवा त्यापेक्षा जास्त आवेशात त्या खड्ड्यात घुसवली जाते तसा धैर्याचा सोटा नाझमीनच्या मैनेसोबत करीत होता. नाझमीन ओरडत होती पण धैर्या अजिबात थांबत नव्हता.

धैर्याने नाझमीनला त्याच अवस्थेत उचलले आणि झोपडीच्या दाराशी घेऊन आला. झोपडीच्या दारापाशी येऊन त्याने नाझमीनला दाराला टेकवले आणि तिला कमरेत धरून तिचे दोन्ही पाय स्वतःच्या कमरेभोवती ठेवले. नंतर त्याचा सोटा पुन्हा तिच्या मैनेच्या मुखावर टेकवून आत घुसवला आणि एकामागोमाग एक जोरजोरात धक्के देऊ लागला. नाझमीन आता सगळं खुशीने सहन करीत होती. तिच्या चेहऱ्यावर बाहेरून येणारे पावसाचे थेम्ब पडत होते. तसेच तिने धैर्याच्या पाठीला घट्ट पकडून ठेवले होते. तिच्या नखांनी धैर्याच्या पाठीवर ओरबाडले होते. धैर्या धक्के देत होता. नाझमीन प्रत्येक धक्क्याने जन्नतचा अनुभव घेत होती. दोघे एकमेकांच्या तोंडामध्ये तोंड घालून चुंबनाचा वर्षाव करीत होते. पावसाच्या सरी नाझमीनच्या जखमेवर पडू नयेत म्हणून धैर्या नाझमीनला घेऊन पुन्हा आतमध्ये आला आणि नाझमीनला लाकडाच्या ओंडक्यावर गुडघ्यावर बसवून पुढे दोन्ही हात टेकवायला सांगितले. पाठीमागून धैर्या नाझमीनवर सैर करण्यासाठी सज्ज झाला. त्याने त्याचा सोटा हातामध्ये घेतला आणि मागच्या बाजूने तिच्या मैनेमध्ये अलगद सारला. तिची मैना ओली असल्यामुळे आता तो सोटा सर्र्कन आतमध्ये घुसला. नाझमीनचे केस एका हातामध्ये घट्ट पकडले होते तर दुसऱ्या हाताने नाझमीनच्या गोऱ्या गोऱ्या कलिंगडांवर चापट्या मारीत धैर्या नाझमीनवर सैर करीत होता. नाझमीन घामाने भिजली होती. तिची गोरी काया दिव्याच्या उजेडात चमकत होती. त्या उजेडात तिच्या त्या गोऱ्या शरीराचा आकार आणि कलिंगडाचा आकार बघून धैर्याला अजूनच चेव आला आणि तो अजून जोरात धक्के देऊ लागला. नाझमीन जोरात ओरडत होती. शेवटी धैर्याचा सय्यम सुटला आणि त्याने नाझमीनला घट्ट पकडून तीच्या मैनेमध्येच पिचकारी सोडून तसाच तिच्या अंगावर पडून राहिला.

दोघे तसेच झोपी गेले. रात्र सरली आणि सकाळ कधी झाली समजलंच नाही. चिमण्यांच्या चिव चिव आवाजाने धैर्याला जाग आली. पाऊस थांबला होता. सूर्याची किरणे नाझमीनच्या गोऱ्या शरीरावर पडून तिचे मखमली शरीर अजूनच चमकू लागले होते. धैर्या तिच्या गोऱ्या शरीराकडे बघून आनंदी झाला. त्याने नाझमीनला उठवले आणि दोघांनी एकमेकांना एक घट्ट मिठी मारली. नाझमीनने कपडे घातले आणि ती घरी जायला निघाली. धैर्याने नाझमीनला जंगल संपण्याच्या वाटेपर्यंत नेऊन सोडले आणि तिला लगेचच दवाखान्यात जाण्यासाठी सांगितले. नाझमीनने धैर्याला पुन्हा एकदा मिठी मारली आणि ती तिच्या गावी निघून गेली. घरी आल्यावर तिने आंघोळ केली आणि काहीतरी खाऊन तशीच झोपून गेली. दवाखान्यात जाऊन तिने व्यवस्थित मलम पट्टी करून घेतली. नंतर तिने डॉक्टरांनी सांगितल्याप्रमाणे घरीच काही दिवस आराम केला. काही दिवसांनी तिची जखम भरून येऊ लागली तशी ती शाळेमध्ये जायला निघाली. ती एसटीनेच शाळेमध्ये आली होती. ज्या दिवशी ती शाळेत गेली त्या दिवशी दुपारी ती लवकर शाळेतून निघाली. तिची स्कुटी शोधण्यासाठी ती तेच मारुतीचं मंदिर शोधत होती. पण तिला ते सापडत नव्हते. तिला वाटलं कि ती रस्ता चुकली आहे त्यामुळे ती येणाऱ्या जाणाऱ्यांना त्या मंदिराबद्दल आणि त्या वाटेबद्दल विचारू लागली. पण कोणीच तिच्या त्या बोलण्यावर विश्वास ठेवायला तयार नव्हते. तिने तिच्या अम्मीला फोन केला आणि तिला विचारलं कि नाझमीनच्या लहानपणी ज्या कच्च्या जंगलवाटेने आपण घरी गेलो होतो ती वाट सापडत नाही आहे. त्यावर तिची अम्मी तिला म्हणाली कि अशा कोणत्याही वाटेबद्दल तिला देखील नाही माहित आणि नाझमीनच्या लहानपणी सुद्धा अशा कोणत्याही वाटेने तिच्या अम्मीने तिला कधी नेल्याचे सुद्धा आठवत नाही. हे ऐकून नाझमीन मोठ्या विचारात पडली. तो जंगलातला कच्चा रस्ता खरंच नाही आहे का? मग तो धैर्या आणि त्याच्यासोबत ते सगळं घडलेलं काय होतं? तो वाघ आणि ती झोपडी... ते स्मशान ते सगळं माझा भ्रम आहे कि काय? हे सगळे विचार नाझमीनच्या मनात येऊ लागले.

तिने लगेचच एसटी पकडली आणि घरी आली. घरी आल्यावर तिने तिची स्कुटी घराच्या आवारातच असल्याचे पाहिले आणि तिची स्कुटी एकदम व्यवस्थित होती. घरात शिरल्यावर तिने पुन्हा एकदा अम्मीला त्या जंगलातल्या रस्त्याबद्दल विचारले पण तिच्या अम्मीने साफ नकार दिला. तिच्या अम्मीने तिला विचारलं कि आज स्कुटी का घेऊन नाही गेलीस तेव्हा तिने उलट अम्मीलाच विचारले कि तिची स्कुटी तर इकडे नव्हती. त्यावर तिची अम्मी तिच्यावर ओरडली कि इतके दिवस हि स्कुटी इथेच दरवाजात आहे आणि इकडून ती कुठे जाणार. तिने पाहिले तर कमरेवर असलेले जखमेचे निशाण सुद्धा तसेच होते. काही गोष्टी तशाच आहेत पण काही गोष्टी वेगळ्या आहेत. नाझमीनला काहीच समजेना. नाझमीनचे डोके दुखू लागले विचार करून करून. अचानक तिला उलटी झाल्यासारखं वाटलं तशी ती बाथरूम मध्ये पळाली. तिने उलटी करण्यासाठी तोंड उघडलं पण तिला उलटी होत नव्हती. कोरड्या उलट्या असतील का? असे विचार तिच्या मनात आले. तिने ताबडतोब दवाखान्यात जाऊन तिची तपासणी केली. दवाखान्यातील डॉक्टरांनी तपासणी करून सांगितले कि नाझमीन गरोदर आहे. नाझमीनच्या डोक्यात विचारांचे काहूर माजले. तिला समजत नव्हते कि काय चाललं आहे सगळं. जर धैर्या... स्मशान वगैरे सगळं खोटं आहे तर मग मी गरोदर कशी काय?

तितक्यात तिला असं वाटलं कि कोणीतरी दूरवरून तिला आवाज देत आहे.. "बाईसाहेब आव बाईसाहेब कूट रमला आहात. झोपेमध्ये काय बडबड करत आहात तुमि. चला उटा सकाळ होऊन गेली बगा" नाझमीनने डोळे उघडले आणि ती ताडकन उठली. तिने आजूबाजूला पाहिलं तर ती अजून झोपडीतच होती. म्हणजे सगळं स्वप्न होतं तर. नाझमीनने धैर्याला घट्ट मिठी मारली. ती म्हणाली,"मला सोडून कुठे जाणार नाही ना तुम्ही? प्लिज अल्लाह कि कसम है आपको आप मुझे छोडकर कभी नही जाओगे" धैर्याने तिच्या चेहऱ्यावरून हात फिरवला आणि म्हणाला,"तुमच्यासारख्या भूलोकीच्या अप्सरेला सोडून म्या कुटबी जायचो न्हाय बगा" धैर्याने तिच्यासाठी गरम गरम गवती चहा बनवून आणला होता. गुळाचा सुगंध येत होता. रेडिओ वर धैर्याने ते गाणं पुन्हा लावलं होतं. त्या गाण्यानेच बहुधा दोघांचं मन एकमेकांमध्ये गुंतलं होतं. नाझमीनच्या चेहऱ्यावर आनंद होता पण पडलेल्या स्वप्नामुळे मनात चलबिचल सुद्धा झाली होती. पहाटे पडलेली स्वप्ने खरी होतात असं ऐकिवात आहे. हे स्वप्न जर खरं झालं आणि धैर्या मला सोडून गेला तर माझं कसं होईल या विचाराने नाझमीन गोंधळून गेली होती. धैर्याने तिची होणारी चलबिचल पाहून तिच्या चेहऱ्यावरून आणि केसांमधून हात फिरवला आणि तिचे डोके स्वतःच्या छातीवर ठेवले. त्यामुळे नाझमीन थोडी शांत झाली होती. दोघांच्याही डोळ्यात आनंदाचे अश्रू होते. नाझमीनने तो चहा घेतला आणि ती घरी जायला निघाली. धैर्याने नाझमीनला जंगल संपण्याच्या वाटेवर सोडले. पक्क्या रस्त्यावरून ती चालू लागली. दोघांमध्ये फक्त १० मीटरचे अंतर असेल. नाझमीन पुन्हा पुन्हा मागे वळून बघत होती. धैर्या तिच्याकडे बघून हात दाखवत होता. नाझमीन एकसारखी मागे वळून बघत होती. कारण तिला वाटत होतं कि धैर्या तिला सोडून निघून जाईल कायमचा. अचानक…..समोरून भरधाव वेगाने येणाऱ्या ट्रकने नाझमीनला उडवले. त्या धडकेने नाझमीन रस्त्याच्या दुसऱ्या दिशेला पडली. ट्रक ड्राइव्हरने ट्रक न थांबवता तसाच ट्रक घेऊन निघून गेला. धैर्या जागीच उभा होता. त्याचे पाय जागचे हालत नव्हते. इतका मोठा रांगडा पहिलवान आणि जागचा हालत नव्हता. भीतीने तो थरथर कापत होता. त्याच्या डोळ्यांतून अश्रू येत होते. नाझमीनच्या डोक्यातून रक्ताच्या धारा सुटल्या होत्या. तिने प्राण सोडले होते. धैर्या खाली कोसळला आणि ढसा ढसा रडू लागला. नाझमीनचे डोळे उघडेच होते. जणूकाही ती अजूनही धैर्या कडे बघत होती कि तो तिला सोडून जाऊ नये. पण तीच धैर्याला सोडून गेली होती.

धैर्याने कशीबशी ताकद एकवटून पाऊल उचलले आणि धावत धावत तो नाझमीन जवळ गेला. खाली बसून त्याने नाझमीनचे डोके आपल्या मांडीवर घेतले आणि एका लहान मुलासारखा रडू लागला. ढगांचा गडगडाट होऊन पुन्हा पाऊस बरसू लागला. धैर्या मोठमोठ्याने रडू लागला. त्याच्या डोळ्यांतील अश्रू पावसाच्या सरींनी पुसले जात होते. त्याला एकच गाणं ऐकू येत होतं...

'लग जा गले कि फिर

ये हसीं रात हो न हो

शायद फिर इस जनम में

मुलाक़ात हो न हो

लग जा गले कि फिर

ये हसीं रात हो न हो

शायद फिर इस जनम में

मुलाक़ात हो न हो'

समाप्त. मित्रांनो आणि मैत्रिणींनो तुम्हाला हि कथा आवडली असेल तर नक्कीच कमेंट मध्ये सांगा. तसेच या कथेमधले शृंगारिक शब्द कसे आहेत याबद्दल सुद्धा तुमचे अभिप्राय जरूर मांडा. धन्यवाद.

Continue Reading

अधुरी प्रेम कहाणी

 अधुरी प्रेम कहाणी

पावसाळी दिवसातील ती दुपार होती, साधारण २-३ वाजले असतील पण सूर्याचा कुठेच ठाव-ठिकाणा नव्हता. आकाश काळ्या ढगांनी भरले होते, पावसाची बारीक-बारीक रिपरिप चालूच होती., सगळी धरती हिरवी-गार झाली होती, नारळाची झाडे मुक्त होऊन वाहणाऱ्या वाऱ्या बरोबर डोलत होती. घरात बसूनही कंटाळाच आला होता, मग कपडे चढवले, पायात चप्पल अडकवली आणि सरळ बाहेर पडलो. रत्नागिरीत तशी मनोरंजनाची ठिकाणे फार नाहीत. मग जायला कुठली वाट नसली की मी सरळ समुद्र किनाऱ्याची वाट धरतो. समुद्राची रूप पण किती वेगवेगळी असतात, सकाळी कोवळ्या सूर्यप्रकाशात अवखळ भासणारा हाच समुद्र, दुपारी मात्र अंतःकरणात फार मोठे गुपित साठवून वागणाऱ्या गंभीर माणसासारखा भासतो. ओहोटीला, रुसून बसलेल्या मुलासारखा आपल्यापासून दूर जाऊन बसतो, तर भरतीला शत्रू सैन्यावर धावून जाणाऱ्या, विजयश्रीसाठी आसुसलेल्या सैन्यासारखा.

पावसात भिजत, समुद्राच्या हळुवार लाटा पायावर घेत किनाऱ्यावरून फिरण्यात जे सुख आहे ते काय वर्णावे. पण आज मला कशातच आनंद वाटत नव्हता. त्या विशाल समुद्रासमोर माझे एकटेपण मला जास्तच बोचत होते. ज्या हातात कुणाचा हात नाही, त्या हाताचा उपयोग तरी काय? आपली कुणीतरी असावी, जवळची. मनातले सगळे विचार तिच्यासमोर मोकळे करून टाकावेत, आपण बोलत राहावे आणि तिने ऐकत राहावे, आणि तिने बोलत राहावे आणि आपण ऐकत राहावे. तिच्या डोळ्यात बघत..सारी दुनिया विसरून जावे असे आणि बरेचसे विचार मनात गर्दी करून होते. माझी तंद्री भग्न पावली ति कोणाच्या तरी आवाजानेच. कोणीतरी मला हाक मारत होते. मागे वळून पाहिले तर नेहा पळत येताना दिसली.

नेहा, माझ्या वर्गातली एक गोड चेहऱ्याची, गोड आवाजाची, मुलगी. .कोणालाही आवडावी अशीच. माझी आणि तिची फारशी ओळख नव्हती. काही दिवसांपूर्वीच तिचे वर्गातीलच विनीत या मुलाशी जमले. खरं तर या बातमीने सगळ्यांनाच तसा धक्का बसला. विनीत दिसायला नीट-निटका, श्रीमंतीचा वारसा लाभल्याने नवीन नवीन गाड्या, सिनेमे, पार्ट्या यामध्येच रमणारा, त्याचे मित्रही थोडेसे गुन्हेगारी प्रवृत्तीचे. कॉलेजमध्ये अधून-मधून घडणाऱ्या हाणामारीच्या प्रकरणात आघाडीची भूमिका बजावणारे. माझी आणि विनीतची तशी सुरुवातीला चांगली ओळख होती, पण नंतर नंतर मीच त्याच्यापासून जरा दूर झालो. नेहा अजूनही पळत येत होती. वाऱ्याने तिचे लांबसडक केस पार विस्कटून टाकले होते. कपाळावर टिकली, एका हातात नाजुकसे ब्रेसलेट आणि दुसऱ्यात दररोज वेगवेगळ्या असणाऱ्या बांगड्या, आणि पांढरा शुभ्र पंजाबी. समुद्राच्या त्या पार्श्वभूमीवर मला ती एखाद्या जलपरीसारखी भासत होती. पावसाचे थेंब तिच्या चेहऱ्यावरून ओघळत होते.

"ओळखलंस मला?", नेहा

"व्वा, तुम्हाला कोण नाही ओळखत, खरंतरं माझे नाव तुम्हाला माहीत आहे हे ऐकूनच आश्चर्य वाटले", मी

"ए s s s तुम्ही वगैरे काय?", नेहा

"मग काय, मोठी लोकं तुम्ही", मी स्तुतिसुमन उधळायची काय थांबत नव्हतो. खरं तर ती माझ्याशी बोलतीय यावरच माझा विश्वास बसत नव्हता.

"पुरे पुरे.. तूच ठीक आहे.. बरं, तू एकडे कसा?" नेहा

"आलो असाच फिरत फिरत, मला समुद्राच्या किनाऱ्यावर फिरायला खूप आवडते." मी

"हो sss मला पण.. मी तुझ्याबरोबर इथे जरा वेळ फिरले तर चालेल ना?", नेहा

त्यानंतर जवळ-जवळ एक तास भर आम्ही मस्त मनसोक्त गप्पा मारल्या. अगदी खूप वर्षापासून ओळख असल्यासारखी.

दुसऱ्या दिवशी कॉलेजला जरा खुशीतच गेलो. नेहाशी गप्पा मारून मित्रांवर इंप्रेशन मारता येईल हाच विचार मनात होता. पण आज नेहा वर्गात आलीच नाही, त्यामुळे सगळे तास खूप कंटाळवाणे गेले. बाहेर पडलो. कॅटीनबाहेर नेहाची गाडी दिसली, म्हणून आत डोकावून पाहिले. नेहा-विनीत आणि त्याचा ग्रुप बसला होता. विनीत तिला जोर-जोरात काहीतरी ओरडत होता. शेवटी वैतागून ती बाहेर पडली. तिच्या डोळ्यातून पाणी वाहत होते. नक्कीच काहीतरी भांडण झाली होती. मी बाहेरच उभा होतो. तिने एकदा माझ्याकडे बघितले आणि गाडी चालू करून निघून गेली.

मी पण माझी गाडी काढली आणि घरी न जाता, गाडी समुद्राकडे वळवली. माझा अंदाज खरा ठरला. दूरवर नेहा गुडघ्यात डोकं खुपसून रडताना दिसली. मला बघताच तिने डोळे पुसले, आणि दुसरीकडे कुठेतरी बघत बसली. बराच वेळ शांततेत गेला, मग तिच म्हणाली, "विनीत खरंच खूप चांगला आहे रे. त्याचे माझ्यावर खूप प्रेम आहे. पण तो माझ्या बाबतीत खूप पझेसीव्ह आहे. मी दुसऱ्या कुणाशी बोललेले त्याला आवडत नाही.. काल आपण इकडे गप्पा मारल्या ते त्याला कुणीतरी सांगितले, ते त्याला आवडले नाही. प्लीज तू त्याला समजावून सांग ना की आपल्यात तसे काही नाहीये."

एवढे बोलून ति निघून गेली. दुसऱ्या दिवशी मी विनीत आणि नेहाला एकत्रच भेटलो. त्याला खात्री पटवून दिली की तो समजतोय तसे काही नाहीये. त्यालाही ते पटले. मग भरपूर गप्पा मारून, ती दोघ निघून गेली.

त्यानंतर त्या दोघांमधील भांडण वाढतच गेली. कारण एकच, त्याचा पझेसिव्हनेस, कधी तिने केस मोकळे सोडले म्हणून, कधी लिपस्टिक लावले, कधी शॉर्ट स्कर्ट घातला, तरी कधी अजून काही. रोजची भांडण, रोजची रडारड. कधी ती मला भेटून त्याला समजवायला सांगायची, तर कधी तो मला भेटून तिला त्याच्यासाठी मनवायला सांगायचा. एव्हाना मी या वकिलीमध्ये चांगलाच पारंगत झालो होतो. नेहा मला म्हणाली सुद्धा, तू वकील का नाही होत, चांगले बोलता येते तुला.

कित्येक दिवस गेले, भांडण मात्र या ना त्या कारणाने चालूच होती. विनीतचा माझ्यावर थोडाफार विश्वास होता, त्यामुळे तो त्याच्या मित्र-मंडळींसोबत कुठे चालला असेल तर मला नेहा बरोबर थांबायला सांगायचा. मग तो परत येईपर्यंत मी तिच्याबरोबर गप्पा मारत बसायचो. तिचे सरदारजीचे विनोद, कधीतरी एखादी कविता, तिचे गाणे गुणगुणणे, तिच्या मैत्रिणींचे प्रॉब्लेम्स, गॉसिप्स सगळे काही मनापासून ऐकायचो. पहिल्या-पहिल्यांदा विनीतच्या परतण्याची वाट पाहणारी नेहा, नंतर नंतर मात्र त्याच्यापासून दूर जाऊ लागली, त्याला या ना त्या कारणाने टाळू लागली. त्या दोघांमधली दरी वाढतच गेली, आणि आमच्यातले अंतर कमी कमी होत गेले.

एके दिवशी तर कमालच झाली, गावात देवीची जत्रा होती, विनीत तिला त्याच्याबरोबर यायला सांगत होता, पण बरं नाही म्हणून टाळले. इकडे, मी आणि माझे काही मित्र-मैत्रिणी जत्रेला जाणार होतो, तेंव्हा नेहाने चक्क माझ्याबरोबर यायला संमती दाखवली. हे म्हणजे माझ्यासाठी खूपच होते. मी चक्क तिला माझ्या गाडीवर बसवून जत्रेला गेलो. तिकडे आम्ही खूप मजा केली. जत्रेत रंगांची, गुलालाची खूप उधळण झाली. मग आम्ही सगळे अंगाला, कपड्यांना लागलेला रंग धुण्यासाठी समुद्रावर गेलो. तिकडे मस्त पाण्यात खेळलो, मातीत किल्ले केले, खूप धमाल केली. माझ्यासाठी तो दिवस स्वप्नवतच होता.

दुसऱ्या दिवशी सकाळी मी सहजच तिला फोन केला, बोलताना सहजच विचारले, "कालचा रंग गेला का?".

तर म्हणाली, "तो रंग केंव्हाच गेला, पण तुझा रंग उतरतच नाहीये.

मी म्हणले, "म्हणजे काय?"

तर पटकन सारवासारव करून म्हणाली, "अरे म्हणजे तो कुठलातरी रंग तू लावलास ना, तो जातच नाहीये."

त्यानंतर असे बऱ्याचदा होत गेले, ती मला काही सुचवायला तर बघत नव्हती?, असे तर नव्हते की ती आता माझ्यावर प्रेम करू लागली होती? नुसत्या विचारानेच माझ्या अंगावर गोड शहारे उमटले. तिच्या मैत्रिणींचा पण माझ्याशी बोलण्याचा सुर बदलला होता. नेहा कुठे दिसली नाही, की त्या मलाच येऊन विचारायच्या, आणि मग उगाचच हसत निघून जायच्या. विनीत पण मला जाता येता टॉन्ट मारायचा, "गद्दार, बेवफा, दोस्त दोस्त ना रहा" वगैरे म्हणायचा.

दिवसांवर दिवस जात होते. माझी आता खात्रीच झाली होती की नेहाच्या मनात विनीत नसून मीच आहे.

पण एक दिवस माशी शिंकली, जे होऊ नये ते घडले. नेहा आणि विनीतला मी नारळाच्या बागेत हातात हात घेऊन गप्पा मारत बसलेले बघितले. माझ्या मनात रचलेले मनोरे, क्षणात कोसळून गेले. पुढे-पुढे तर काही झालेच नव्हते असे संबंध विनीत नेहा चे जमले. एकत्र फिरणे, सिनेमा वगैरे. आमच्या कॉलेजचे लव्ह-बर्डस…

आज बऱ्या दिवसांनी, पावसाचे परत भरून आले होते. आज परत मी एकटाच होतो. चालता-चालता सहज मागे वळून पाहिले, सगळा समुद्र-किनारा रिकामाच होता. कुणीतरी मागून पळत येऊन मला हाक मारेल ही अपेक्षा व्यर्थ होती. ओल्या मातीमध्ये पावलांच्या खुणा उमटत होत्या, आणि येणारी समुद्राची प्रत्येक लाट, आळीपाळीने एक एक खुणा मिटवत होत्या, जणु काही तो समुद्रच मला मागच्या खुणा विसरून जायला सांगत होता.

दूरवर MTDC मध्ये कुठल्याश्या रिमिक्स गाण्यावर तरूण-तरूणी नाचत होते, त्यातील काही ओळी कानावर पडल्या:

" जिंदगी मे कोई कभी आए ना रब्बा..

आए तो कोई फीर जाए ना रब्बा ssss

देने हो अगर मुझे बाद मै आसू..

पहेले कोई हसाए ना रब्बा s s s.. पहेले कोई हसाए ना रब्बा "

-------------------------- समाप्त --------------------------

Continue Reading