अघोर भाग सोळावा..-Aghor Part-16 -Marathi Horror Story
गोविंदपंतांनी शेवटी अघोरीपथ निवडला...त्यासाठी त्यांना गुरु हवा होता...गावाबाहेरील स्मशानात त्यांने एका अघोऱ्याची मदत घेतली आणि सिद्धी प्राप्त केली...अशी सिद्धी कि जिच्या समोर कुठल्याही साधारण अथवा दैवत्व असलेल्या शक्तीचा निभाव लागू शकत नव्हता... आणि ती सिद्दी प्राप्त झाल्यावर त्याने पहिले कार्य काय केले असेल माहितीये ?” जखोबा म्हणाला.... “ काय...? काय केले त्यांनी ?”
रात्रीच्या काळ्याकुट्ट अंधारात ढगांच्या गडगडाटीमध्ये गावच्या स्मशानात एका कबरीवरती...एक वृद्ध मांत्रिक एक अघोर तडफडत जमिनीवर पडला होता त्याच्याच पुढ्यात लांब केसाची जटा केस विरहीत कपाळ लाल अंगारलेले डोळे दाट काळ्या पांढऱ्या भुवया जाडभरीव फांगलेली मिशी , अंगावर जागोजागी तर्हे तर्हेचे गोंदणे घेऊन गोविंदपंत उभा होता..त्याचे दोन्ही हात रक्तानी माखलेले होते...ज्यावेळी त्याने तो अनुकुचीदार लाकडाचा ओंडका त्या गुरुच्या छातीतून आरपार केला होता त्यावेळी त्याच्या हाती लागलेलं ते रक्त होत
“अरे चांडाळाच्या..., तू... तुझ्या... गुरुवरच उलटलास..याद राख...एक दिवस...एक दिवस असा येईल...याच शक्तीन तुला कुत्र्यासारख मरण येईलsss याद राख तुझा सर्वनाश होईल सर्वनाश होईल तुझा....” एवढ बोलत त्याने आपला प्राण त्यागला... “मेला रे...किडे पडतील हो तुलाsss...तुला जंगलात सोडतो...चल हो...” आपल्या करड्या आवाजात मृत शरीरालाच शाप देऊ लागला होता आणि तसेच ते प्रेत उचलून जंगलात सोडले...गोविंदपंतने आपल्या सिद्धीसोबतच एक भयंकर उपद्रवाची आत्मा कैद केली होती आणि त्याला आपल गुलाम बनवल होत.
“सर्वप्रथम गोविंदपंतने त्याच अघोऱ्याचा त्याच्या गुरूचा बळी दिला...त्याच प्रेत गावाच्या जंगलात गाववाल्याना सापडले. गावात दहशत पसरली कारण एका तंत्रीकाची अघोराची हत्या करणारा कुणीतरी नक्कीच त्याहून जास्त भयंकर आणि क्रूर असेल...पण असा कोण असू शकतो ? त्याचा पत्ता मात्र गाववाल्यांना लागला नाही...”
“आणि मग ?” संध्या म्हणाली “काय केले त्यांनी त्या सिद्धीच काय सिद्धी होती ती ?”
“ती सिद्धी पुत्रप्राप्तीची होती...गोविंदपंताने सावित्रीच्या पोटी मुलगी आली हे पाहिलं. वंशवाढीला मुलाची त्याला गरज होती. त्यासाठी एक भयानक कृत्य एक भयानक उपाय योज होता त्याचा...”
“ आणि तो काय ?” विश्वास उद्गारला... “ नरबळी...वयात आलेल्या मुलींचे दहा नरबळी...”
“what...?? काय हे ?” विश्वास ते ऐकून चकित झाला संध्याला आपल्या कानांवर विश्वास बसत नव्हता...कुणी एवढहि क्रूर कस असू शकत... “
“अश्या रीतीने गावातून एकेक मुलगी नाहीशी होऊ लागली...गावातल्या लोकांना कळेनास झाल होत कि हे कोण करतय काय करतय...त्या मुलींची प्रेत हि अगदी...छिन्नविच्छिन्न अवस्थेत भेटू लागली जसे कोणीतरी त्यांच्या मांसाचे लचके तोडले होते. अख्खा गाव हादरून गेला होता. गावातल्या मुली सायंकाळ होताच बाहेर निघायला टाळू लागल्या...पण एके दिवशी...गंगारामची मुलगी छ्की अचानक गायब झाली होती. गोविंदपंताच्या कटात नाथ्याहि सामील झाला होता. दोन पैसे दिसले नाही कि त्याची लाळ टपकायची...त्यानेच छ्कीला आमिष दाखवून कुठेतरी नेल होत...हे गावातल्या एका माणसाने पाहिले...आणि गंगारामला हि गोष्ट कळवली..पण जोपर्यंत त्याला हि गोष्ट समजली तोपर्यंत खूप उशीर झाला होता. गंगारामने येऊन वाड्याच्या आजूबाजूला तिची शोधाशोध घेतली...त्याची एकुलती एक पोर ती...”
“छ्केsss.....ए पोरे ? कुठंयस ग तू....ए छकुsss....” वाड्याच्या अवतीभोवती फिरता फिरता गंग्या त्या विहिरीच्या जवळ आला त्याने आतमध्ये पाहिलं तेव्हा त्याच्या पायाखालची जमीन सरकली स्वतःच्या मुलीच अस भयानक अवस्थेत दृश्य पाहून कुठला बाप ढासळनार नाही ? छ्कीच्या मृत्यूचा प्रतिशोधात गंगाराम ने गोविंदपंताशी झुंज घेतली...पण त्याच्या अघोरी काळ्या ताक्तीपुढे त्याचा निभाव कुठे लागणार होता...त्याचा परिणाम झाला तो थेट गंग्याच्या मानसिकतेवर त्याला वेडाचा जोरदार धक्का बसला..हि गोष्ट गावातल्या लोकांना समजली कि त्या मागे कोण होत आणि त्याच रात्री त्यांनी गोविंदपंताच्या मृत्यूचा त्याच्याच बळीचा कट रचला...त्या रात्री गोविंदपंताचा शेवटचा बळी होता...आणि तो बळी होता...तुझा”
जखोबाने आपले बोट उचलून संध्याकडे दाखवले...त्या रात्री त्याने संपूर्ण तयारी केली होती तुझ्या बळीसाठी पण गावातल्या काही ठराविक लोकांनी आपला समूह गोळा केला मशाली काठ्या लाकडे सर्व काही घेऊन संपूर्ण गाव जंगलाच्या वाटेने वाड्याच्या दिशेने चाल करून येऊ लागला...ऐनवेळी तो तुझा बळी देणारच होता कि गावातले सर्व तिथे पोहोचले आणि वाड्यावरती जळत्या मशाली भिरकावल्या...हि गोष्ट सखारामच्या कानी पडली पण त्याला यायला खूप उशीर झाला होता. वाड्याच्या आगीमध्ये गोविंदपंताचा मृत्यू झाला पण मरता मरता त्याने शपथ घेतली कि....”
“मी गोविंदपंत शपथ घेतोय...अघोऱ्याला साक्षी ठेऊन....जो पर्यंत सगळ्या गावाचा नायनाट होणार नाहि..तो पर्यंत माझ्या आत्म्याला शांती मिळणार नाही....कुणाच्याहि घरात सुख नांदणार नाही....किडे पडतील रे....माझा शाप आहे हा....शाप आहे माझा....मी परत येईन माझा अखेरचा बळी घ्यायला मी परत येईन...परत येईन...”
वाड्याला भीषण आग लागली होती सावित्रीने आपल्या जीवावर तुझ प्राण वाचवले होते पोरी...आणि तिने मरता मरता सखारामच्या हाती सोपवले व सांगितले”
“सखाsss..माझ्या मुलीवर या वाड्याच्या कधीही सावली पडू देऊ नकोस...तिचा नवीन काळ घडव तिला घडव...माज्या पोरीचा संभाळ कर...वेळ आल्यावर तिला तिच्या खऱ्या वडिलाशी भेट घालून दे...”
“सावित्रीने सखाच्या मांडीवरच आपला प्राण सोडला...परंतु...परंतु सावित्रीच्या आत्म्यास शांती कधीच नाही लाभली... या नराधमाने तिचाहि आत्मा कैद करून घेतला होता. आणि तेच कारण होत संध्या सावित्रीच्या अतृप्त आत्म्यास मुक्ती हवी होती आणि ती फक्त तिच्या मुलीच्याच हाताने तिला मिळू शकते...हेच कारण होत तुझ्या स्वप्नामागे...”
आपल्या आईची अशी दुर्दैवी आणि पालन करणाऱ्या परंतु अगदी सैतानी दानवी , क्रूर अघोरी बापाची कृत्ये ऐकून संध्याचे रडू आवरले नाही हुंदके देतदेत ती रडू लागली...आईचा चेहरा देखील ती पाहू शकली नव्हती शेवटच्या क्षणी...पण आता वेळी आली होती तिच्या अतृप्त आत्म्याला त्या नराधमाच्या तावडीतून सोडवायची...
“जखोबा...!संध्याचे बाबा! तिचे जन्मदाते वडील..? ते कधी परतले नाहीत का या गावात...कुठे आहेत ते ?” विश्वास संध्याला आवरतच म्हणाला...विश्वासच्या प्रश्नाने जखोबाच्या जणू काळजाचा ठोकाच चुकला...
“विश्वास....!” जखोबा विश्वासकडे वळले आणि म्हणाले....
“ मीच आहे तो....मीच आहे संध्याचा जन्मदाता....!” विजांच्या कडकड करत्या लखलखत्या प्रकाशात जखोबाने आपल्या सत्यावरून पडदा उठवला होता. विश्वास ,संध्या दोघांच्याहि चेहऱ्यावरती एक विलक्षण आश्चर्य उभे राहिले होते...
“तू..तुम्ह....तुम्ही....!?” संध्याला जणू आता भुरळ यायला लागली होती कि विश्वासने तिला पकडून सावरले... “म्हणजे...तुम्ही...? तुम्ही माझे....वडील...?” संध्या विश्वासच्या हातांचा आधार घेत उभी होती आणि जखोबाला अर्थातच आपल्या खऱ्या वडिलांना पाणावलेल्या डोळ्यांनी पाहत होती..कि तोच वाड्याच्या भिंतीना अचानक कंप सुटला...
“हे ? हे काय होतय?” विश्वास म्हणाला...
***
रात्रीच्या काळ्याकुट्ट अंधारात ढगांच्या गडगडाटीमध्ये गावच्या स्मशानात एका कबरीवरती...एक वृद्ध मांत्रिक एक अघोर तडफडत जमिनीवर पडला होता त्याच्याच पुढ्यात लांब केसाची जटा केस विरहीत कपाळ लाल अंगारलेले डोळे दाट काळ्या पांढऱ्या भुवया जाडभरीव फांगलेली मिशी , अंगावर जागोजागी तर्हे तर्हेचे गोंदणे घेऊन गोविंदपंत उभा होता..त्याचे दोन्ही हात रक्तानी माखलेले होते...ज्यावेळी त्याने तो अनुकुचीदार लाकडाचा ओंडका त्या गुरुच्या छातीतून आरपार केला होता त्यावेळी त्याच्या हाती लागलेलं ते रक्त होत
“अरे चांडाळाच्या..., तू... तुझ्या... गुरुवरच उलटलास..याद राख...एक दिवस...एक दिवस असा येईल...याच शक्तीन तुला कुत्र्यासारख मरण येईलsss याद राख तुझा सर्वनाश होईल सर्वनाश होईल तुझा....” एवढ बोलत त्याने आपला प्राण त्यागला... “मेला रे...किडे पडतील हो तुलाsss...तुला जंगलात सोडतो...चल हो...” आपल्या करड्या आवाजात मृत शरीरालाच शाप देऊ लागला होता आणि तसेच ते प्रेत उचलून जंगलात सोडले...गोविंदपंतने आपल्या सिद्धीसोबतच एक भयंकर उपद्रवाची आत्मा कैद केली होती आणि त्याला आपल गुलाम बनवल होत.
“सर्वप्रथम गोविंदपंतने त्याच अघोऱ्याचा त्याच्या गुरूचा बळी दिला...त्याच प्रेत गावाच्या जंगलात गाववाल्याना सापडले. गावात दहशत पसरली कारण एका तंत्रीकाची अघोराची हत्या करणारा कुणीतरी नक्कीच त्याहून जास्त भयंकर आणि क्रूर असेल...पण असा कोण असू शकतो ? त्याचा पत्ता मात्र गाववाल्यांना लागला नाही...”
“आणि मग ?” संध्या म्हणाली “काय केले त्यांनी त्या सिद्धीच काय सिद्धी होती ती ?”
“ती सिद्धी पुत्रप्राप्तीची होती...गोविंदपंताने सावित्रीच्या पोटी मुलगी आली हे पाहिलं. वंशवाढीला मुलाची त्याला गरज होती. त्यासाठी एक भयानक कृत्य एक भयानक उपाय योज होता त्याचा...”
“ आणि तो काय ?” विश्वास उद्गारला... “ नरबळी...वयात आलेल्या मुलींचे दहा नरबळी...”
“what...?? काय हे ?” विश्वास ते ऐकून चकित झाला संध्याला आपल्या कानांवर विश्वास बसत नव्हता...कुणी एवढहि क्रूर कस असू शकत... “
“अश्या रीतीने गावातून एकेक मुलगी नाहीशी होऊ लागली...गावातल्या लोकांना कळेनास झाल होत कि हे कोण करतय काय करतय...त्या मुलींची प्रेत हि अगदी...छिन्नविच्छिन्न अवस्थेत भेटू लागली जसे कोणीतरी त्यांच्या मांसाचे लचके तोडले होते. अख्खा गाव हादरून गेला होता. गावातल्या मुली सायंकाळ होताच बाहेर निघायला टाळू लागल्या...पण एके दिवशी...गंगारामची मुलगी छ्की अचानक गायब झाली होती. गोविंदपंताच्या कटात नाथ्याहि सामील झाला होता. दोन पैसे दिसले नाही कि त्याची लाळ टपकायची...त्यानेच छ्कीला आमिष दाखवून कुठेतरी नेल होत...हे गावातल्या एका माणसाने पाहिले...आणि गंगारामला हि गोष्ट कळवली..पण जोपर्यंत त्याला हि गोष्ट समजली तोपर्यंत खूप उशीर झाला होता. गंगारामने येऊन वाड्याच्या आजूबाजूला तिची शोधाशोध घेतली...त्याची एकुलती एक पोर ती...”
“छ्केsss.....ए पोरे ? कुठंयस ग तू....ए छकुsss....” वाड्याच्या अवतीभोवती फिरता फिरता गंग्या त्या विहिरीच्या जवळ आला त्याने आतमध्ये पाहिलं तेव्हा त्याच्या पायाखालची जमीन सरकली स्वतःच्या मुलीच अस भयानक अवस्थेत दृश्य पाहून कुठला बाप ढासळनार नाही ? छ्कीच्या मृत्यूचा प्रतिशोधात गंगाराम ने गोविंदपंताशी झुंज घेतली...पण त्याच्या अघोरी काळ्या ताक्तीपुढे त्याचा निभाव कुठे लागणार होता...त्याचा परिणाम झाला तो थेट गंग्याच्या मानसिकतेवर त्याला वेडाचा जोरदार धक्का बसला..हि गोष्ट गावातल्या लोकांना समजली कि त्या मागे कोण होत आणि त्याच रात्री त्यांनी गोविंदपंताच्या मृत्यूचा त्याच्याच बळीचा कट रचला...त्या रात्री गोविंदपंताचा शेवटचा बळी होता...आणि तो बळी होता...तुझा”
जखोबाने आपले बोट उचलून संध्याकडे दाखवले...त्या रात्री त्याने संपूर्ण तयारी केली होती तुझ्या बळीसाठी पण गावातल्या काही ठराविक लोकांनी आपला समूह गोळा केला मशाली काठ्या लाकडे सर्व काही घेऊन संपूर्ण गाव जंगलाच्या वाटेने वाड्याच्या दिशेने चाल करून येऊ लागला...ऐनवेळी तो तुझा बळी देणारच होता कि गावातले सर्व तिथे पोहोचले आणि वाड्यावरती जळत्या मशाली भिरकावल्या...हि गोष्ट सखारामच्या कानी पडली पण त्याला यायला खूप उशीर झाला होता. वाड्याच्या आगीमध्ये गोविंदपंताचा मृत्यू झाला पण मरता मरता त्याने शपथ घेतली कि....”
“मी गोविंदपंत शपथ घेतोय...अघोऱ्याला साक्षी ठेऊन....जो पर्यंत सगळ्या गावाचा नायनाट होणार नाहि..तो पर्यंत माझ्या आत्म्याला शांती मिळणार नाही....कुणाच्याहि घरात सुख नांदणार नाही....किडे पडतील रे....माझा शाप आहे हा....शाप आहे माझा....मी परत येईन माझा अखेरचा बळी घ्यायला मी परत येईन...परत येईन...”
वाड्याला भीषण आग लागली होती सावित्रीने आपल्या जीवावर तुझ प्राण वाचवले होते पोरी...आणि तिने मरता मरता सखारामच्या हाती सोपवले व सांगितले”
“सखाsss..माझ्या मुलीवर या वाड्याच्या कधीही सावली पडू देऊ नकोस...तिचा नवीन काळ घडव तिला घडव...माज्या पोरीचा संभाळ कर...वेळ आल्यावर तिला तिच्या खऱ्या वडिलाशी भेट घालून दे...”
“सावित्रीने सखाच्या मांडीवरच आपला प्राण सोडला...परंतु...परंतु सावित्रीच्या आत्म्यास शांती कधीच नाही लाभली... या नराधमाने तिचाहि आत्मा कैद करून घेतला होता. आणि तेच कारण होत संध्या सावित्रीच्या अतृप्त आत्म्यास मुक्ती हवी होती आणि ती फक्त तिच्या मुलीच्याच हाताने तिला मिळू शकते...हेच कारण होत तुझ्या स्वप्नामागे...”
आपल्या आईची अशी दुर्दैवी आणि पालन करणाऱ्या परंतु अगदी सैतानी दानवी , क्रूर अघोरी बापाची कृत्ये ऐकून संध्याचे रडू आवरले नाही हुंदके देतदेत ती रडू लागली...आईचा चेहरा देखील ती पाहू शकली नव्हती शेवटच्या क्षणी...पण आता वेळी आली होती तिच्या अतृप्त आत्म्याला त्या नराधमाच्या तावडीतून सोडवायची...
“जखोबा...!संध्याचे बाबा! तिचे जन्मदाते वडील..? ते कधी परतले नाहीत का या गावात...कुठे आहेत ते ?” विश्वास संध्याला आवरतच म्हणाला...विश्वासच्या प्रश्नाने जखोबाच्या जणू काळजाचा ठोकाच चुकला...
“विश्वास....!” जखोबा विश्वासकडे वळले आणि म्हणाले....
“ मीच आहे तो....मीच आहे संध्याचा जन्मदाता....!” विजांच्या कडकड करत्या लखलखत्या प्रकाशात जखोबाने आपल्या सत्यावरून पडदा उठवला होता. विश्वास ,संध्या दोघांच्याहि चेहऱ्यावरती एक विलक्षण आश्चर्य उभे राहिले होते...
“तू..तुम्ह....तुम्ही....!?” संध्याला जणू आता भुरळ यायला लागली होती कि विश्वासने तिला पकडून सावरले... “म्हणजे...तुम्ही...? तुम्ही माझे....वडील...?” संध्या विश्वासच्या हातांचा आधार घेत उभी होती आणि जखोबाला अर्थातच आपल्या खऱ्या वडिलांना पाणावलेल्या डोळ्यांनी पाहत होती..कि तोच वाड्याच्या भिंतीना अचानक कंप सुटला...
“हे ? हे काय होतय?” विश्वास म्हणाला...
***
“हेयsss.....? कोण आहेस तू ? हेयsss.....?” जयदेवच्या डोळ्यासमोरून त्या भयानक पंजाने छ्कीला आतमध्ये ओढून घेतल आणि तसाच त्याच्या चेहऱ्यावर तो दरवाजा धाडकन बंद झाला...जयदेव ते पाहून हादरला दरवाज्यावर इकडे तिकडे काहीतरी शोधून त्या बंद झालेल्या दारावर जोरात थापा मारायला सुरुवात केल्या... “ कोण आहे तिथे ? कोण आहे दार उघड...हेयsss...?” जयदेवने काही क्षण थाप मारली न मारली तोच दरवाजा अलगद आतमध्ये गेला...जयदेव त्या उघड्या दारांना चकित डोळ्यांनी पाहत राहिला...दरवाजा उघडताच जयदेव चाचपडतच आतमध्ये गेला...कंदिलाच्या प्रकाशात त्याने आजूबाजूला पाहिले जवळ काहीही नव्हते पण जसा त्याने आपला पाय पुढे सरसावला...पाउल पुढे टाकताच जयदेवला जाणवले कि त्या पाउलाखाली काहीतरी चिकट द्रवपदार्थ आला आहे. जयदेवने खाली पाहिले आणि त्याच्यावरून आपला पाय बाजूला घेतला जयदेवने कंदिलाच्या प्रकाशात खाली पाहिले तसे त्याचा त्याच्या डोळ्यांवर विश्वास बसला नाही. किळस, घृणा ,भय,आश्चर्य सर्वच्या सर्व जयदेवच्या चेहऱ्यावर एकसाथ आले...जयदेवच्या पायाखाली लालभडक रक्ताची धार ओघळत आली होती.. “oh my god....what the hell is this...?” जयदेव त्या येणाऱ्या रक्ताच्या ओघोळाचा माग काढत काढत पुढे पुढे सरकू लागला...
“अहहsss.....छ....छ्के...माझे पोरे...” जयदेवला कुणाच्या तरी कण्हण्याचा आवाज ऐकू आला...त्या वाहत्या रक्ताच्या धारेच्या दिशेनेच त्याने आपली नजर फिरवली समोरच्या भिंतीला लागूनच कोणीतरी एक पाय पसरून पडल होत...कंदील घेऊन जयदेव धावतच त्याच्याजवळ गेला... “अरे ए...गंग्या...?काय झाले तुला ? कस झाले हे ?” जयदेवने कंदिलाच्या उजेडात गंग्याला भिंतीशी टेकून अगदी जखमी अवस्थेत पडलेलं पाहिले...त्याच्या छातीवर पोटावर नखांचे वार केले गेले होते. “छ्की माझी....माझी छ्की...त्यान मारल....तील...तिला...माझ्या..छ्कीला...मी पण जातो आता....मी आयेsss....” वेदनेने तो कळवळत सतत छ्कीच नाव घेत होता... “ती....तुझी मुलगी आहे का ? मघाशी ती..?” जयदेवने गंग्याला विचारत असताना आपल्या खिशातून रुमाल काढला आणि त्याच्या जखमेवरती दाबून धरला व त्याचा एक हात त्याच्यावरती ठेवून दिला... “काहीही होणार नाही तुला....काही होणार नाही गंग्या....” जयदेव त्याला दिलासा देण्याचा प्रयत्न करत होता परंतु गंग्याला मात्र आपला शेवट दिसू लागला होता नजरेसमोर आपली छ्की त्याला हात वाढवून म्हणत होती... “बाबा...बघ मी आले...चल जाऊ आपण इथून...मला न्यायला आला ना तू...? चल...” गंग्याच्या डोळ्यातून अश्रूच्या धारा वाहू लागल्या...जयदेव त्याच्याशी काहीतरी बोलत होता पण त्याच लक्ष फक्त आपल्या छ्कीवरती होत...जयदेव त्याला ओरडत होता... “मी तुला काहीही होऊ देणार....नाही...” वेळ जणू मंदावलाच गंग्याने शेवटचे जयदेवकडे पाहिले आणि आपल्या हातांच एक बोट उंचावत त्याच बाजूने काहीतरी दाखवण्याचा अन सांगण्याचा प्रयत्न केला...पण जयदेवला ते काही समजून येत नव्हत... “काय ? काय दाखवतोयस ?काय आहे तिकडे ? काय आहे ? गंग्या ? गंगsss...” आणि तिथेच गंग्याने आपला शेवटचा श्वास सोडला त्याने उंचावलेल बोट तेहि त्याच दिशेने खाली पडले... “नोsss...! shitt...!” जयदेवने गंग्याच्या मृतप्रेताचे डोळे आपल्या हातांनी बंद केले...गंग्याने दर्शवलेल्या जागेकडे जयदेवने पहिले तसे कंदिलाच्या अंधुक अंधुक प्रकाशात त्याला काहीतरी चौकोनी आयताकार उभ करून ठेवलेलं पोकळ अस लाकडांच गुडघ्याएवढ काहीतरी मांडलेल दिसून आल त्याला अगदी लहान लहान चौकटहोत्या...त्याच्यावरती शिखराचा आकार होता..जयदेव काही क्षणासाठी मघाशी घडलेला प्रसंग विसरूनच गेला होता छ्कीला ओढणारा तो पंजा त्या मागच शरीर इथेच याच खोलीत वावरत होत आणि त्यानेच गंग्यावर देखील आघात केला होता. जयदेव आपल्या जागेवरून त्या आयताकार गोष्टीकडे वळला...पिवळ्या तांबड्या प्रकाशात त्याने ते पाहण्याचा प्रयत्न करू लागला त्यावरती कोष्टी, कोळ्यांचे जाळे पसरले होते. जयदेवने झटपट त्यावरून जाळे बाजूला करयला सुरुवात केली पण त्या दरम्यान जयदेवच्या पाठीमागे त्या उपद्रवाने हवेतच आकार घ्यायला सुरुवात केली त्या पासून जयदेव पूर्णपणे अनभिज्ञ होता. जयदेवने समोरचे सर्व जाळे आता पूर्णपणे बाजूला काढलेच होते कि त्याच्या मागे आता ते जे काही होत त्याने आपला आकार धारण केला होता. शरीराच्या नावाखाली त्याची विद्रूप विचारसरणीच भौतिक रुपात आली आणि भयंकर अश्या विकृत शरीराचा त्याने आधार घेतला... “ माझ्या परवानगी शिवाय...इथ या जागी कुणीही पाउल ठेऊ शकत नाही....आता आलास इथे तर मृत्यूला सामोर जा हरामखोर...” जयदेवच्या कानावर एक दाटका करडा घोगरा आवाज पडला त्या आवाजाने एकप्रकारची कंपनेच आख्या वाड्यात निर्माण केली..दरदरदर...धडडधड...करतच वाड्याच्या सर्वच्या सर्व भिंती जणू संतापून थरथरू लागल्या... “हे काय होत आहे?” विश्वास आणि संध्या म्हणाले...जखोबा आपल्या जागेवरच उभा ते पाहतच उद्गारला... “हा त्याचा क्रोध आहे...कुणीतरी आहे...ज्याने त्याच्या गाभ्यात अर्थात त्याच्या विनाशाच्या कारणास हात घातला आहे. कुणीतरी अस आहे जो पोहोचला आहे त्याच्या नरडीशी अगदी जवळ...अगदीच जवळ...”
“काय कोण ? कोण पोहोचल आहे ?” विश्वास म्हणाला.... एका संथ नजरेने जखोबाने माघारी वळून विश्वासकडे एक नजर टाकली आणि त्या व्यक्तीच नाव उद्गारले... “जो सध्या आपल्या सोबत नाहीये !”
विश्वास जखोबाच्या नजरेत असलेल ते नाव सहज वाचू शकत होता आणि त्याच्या मुखात ते नाव आलेच..
“जयदेव...!!”
“मारून टाक याला बघतोस काय....! खात्मा कर याचा....जाsss.....” त्या संपूर्ण खोलीमध्ये गोविंदपंतचा आवाज घुमला ज्याने आपल्या गुलामास अघोऱ्यास आज्ञा दिली जयदेवच्या अंताची...आणि बघता बघता..त्या भयंकर उपद्रवाने एका झेपेमध्येच जयदेवावरती आघात केला..जयदेवने देखील आपले मरण आपल्यावर झेपावत आहे हे क्षणभरासाठी पाहिले... “कदाचित हाच आपला अंत आहे...” जयदेव म्हणाला आणि त्याने आपल्या दोन्ही पापण्या बंद करून घेतल्या..त्याच वेळी एक अजब गोष्ट घडली...जयदेवाच्या शरीराला स्पर्श होताच क्षणी अघोऱ्याची एक वेदनादायी अशी दानवी किंकाळी त्या वाड्यामध्ये घुमली...तड तड तड आवाज करीत सर्वच्या सर्व दिव्यांच्या काचांना तडे जाऊ लागले...काचा खळकन फुटल्या गेल्या..
“ हे ? हे काय होत ?” विश्वास संध्या दोघेही त्या किंचाळी पासून वाचण्यासाठी आपल्या कानावरती हात दाबून आणि अनुला जवळ घेऊन उभे होते.
जयदेवने आपले दोन्ही डोळे उघडून समोर पाहिले तेव्हा त्याला त्याच्या डोळ्यांवरती विश्वास बसला नाही...
क्रमश:
शेवटचा भाग उद्या मित्रहो... कमेंट्स मध्ये नक्की आपल्या प्रतिक्रिया कळवा
“अहहsss.....छ....छ्के...माझे पोरे...” जयदेवला कुणाच्या तरी कण्हण्याचा आवाज ऐकू आला...त्या वाहत्या रक्ताच्या धारेच्या दिशेनेच त्याने आपली नजर फिरवली समोरच्या भिंतीला लागूनच कोणीतरी एक पाय पसरून पडल होत...कंदील घेऊन जयदेव धावतच त्याच्याजवळ गेला... “अरे ए...गंग्या...?काय झाले तुला ? कस झाले हे ?” जयदेवने कंदिलाच्या उजेडात गंग्याला भिंतीशी टेकून अगदी जखमी अवस्थेत पडलेलं पाहिले...त्याच्या छातीवर पोटावर नखांचे वार केले गेले होते. “छ्की माझी....माझी छ्की...त्यान मारल....तील...तिला...माझ्या..छ्कीला...मी पण जातो आता....मी आयेsss....” वेदनेने तो कळवळत सतत छ्कीच नाव घेत होता... “ती....तुझी मुलगी आहे का ? मघाशी ती..?” जयदेवने गंग्याला विचारत असताना आपल्या खिशातून रुमाल काढला आणि त्याच्या जखमेवरती दाबून धरला व त्याचा एक हात त्याच्यावरती ठेवून दिला... “काहीही होणार नाही तुला....काही होणार नाही गंग्या....” जयदेव त्याला दिलासा देण्याचा प्रयत्न करत होता परंतु गंग्याला मात्र आपला शेवट दिसू लागला होता नजरेसमोर आपली छ्की त्याला हात वाढवून म्हणत होती... “बाबा...बघ मी आले...चल जाऊ आपण इथून...मला न्यायला आला ना तू...? चल...” गंग्याच्या डोळ्यातून अश्रूच्या धारा वाहू लागल्या...जयदेव त्याच्याशी काहीतरी बोलत होता पण त्याच लक्ष फक्त आपल्या छ्कीवरती होत...जयदेव त्याला ओरडत होता... “मी तुला काहीही होऊ देणार....नाही...” वेळ जणू मंदावलाच गंग्याने शेवटचे जयदेवकडे पाहिले आणि आपल्या हातांच एक बोट उंचावत त्याच बाजूने काहीतरी दाखवण्याचा अन सांगण्याचा प्रयत्न केला...पण जयदेवला ते काही समजून येत नव्हत... “काय ? काय दाखवतोयस ?काय आहे तिकडे ? काय आहे ? गंग्या ? गंगsss...” आणि तिथेच गंग्याने आपला शेवटचा श्वास सोडला त्याने उंचावलेल बोट तेहि त्याच दिशेने खाली पडले... “नोsss...! shitt...!” जयदेवने गंग्याच्या मृतप्रेताचे डोळे आपल्या हातांनी बंद केले...गंग्याने दर्शवलेल्या जागेकडे जयदेवने पहिले तसे कंदिलाच्या अंधुक अंधुक प्रकाशात त्याला काहीतरी चौकोनी आयताकार उभ करून ठेवलेलं पोकळ अस लाकडांच गुडघ्याएवढ काहीतरी मांडलेल दिसून आल त्याला अगदी लहान लहान चौकटहोत्या...त्याच्यावरती शिखराचा आकार होता..जयदेव काही क्षणासाठी मघाशी घडलेला प्रसंग विसरूनच गेला होता छ्कीला ओढणारा तो पंजा त्या मागच शरीर इथेच याच खोलीत वावरत होत आणि त्यानेच गंग्यावर देखील आघात केला होता. जयदेव आपल्या जागेवरून त्या आयताकार गोष्टीकडे वळला...पिवळ्या तांबड्या प्रकाशात त्याने ते पाहण्याचा प्रयत्न करू लागला त्यावरती कोष्टी, कोळ्यांचे जाळे पसरले होते. जयदेवने झटपट त्यावरून जाळे बाजूला करयला सुरुवात केली पण त्या दरम्यान जयदेवच्या पाठीमागे त्या उपद्रवाने हवेतच आकार घ्यायला सुरुवात केली त्या पासून जयदेव पूर्णपणे अनभिज्ञ होता. जयदेवने समोरचे सर्व जाळे आता पूर्णपणे बाजूला काढलेच होते कि त्याच्या मागे आता ते जे काही होत त्याने आपला आकार धारण केला होता. शरीराच्या नावाखाली त्याची विद्रूप विचारसरणीच भौतिक रुपात आली आणि भयंकर अश्या विकृत शरीराचा त्याने आधार घेतला... “ माझ्या परवानगी शिवाय...इथ या जागी कुणीही पाउल ठेऊ शकत नाही....आता आलास इथे तर मृत्यूला सामोर जा हरामखोर...” जयदेवच्या कानावर एक दाटका करडा घोगरा आवाज पडला त्या आवाजाने एकप्रकारची कंपनेच आख्या वाड्यात निर्माण केली..दरदरदर...धडडधड...करतच वाड्याच्या सर्वच्या सर्व भिंती जणू संतापून थरथरू लागल्या... “हे काय होत आहे?” विश्वास आणि संध्या म्हणाले...जखोबा आपल्या जागेवरच उभा ते पाहतच उद्गारला... “हा त्याचा क्रोध आहे...कुणीतरी आहे...ज्याने त्याच्या गाभ्यात अर्थात त्याच्या विनाशाच्या कारणास हात घातला आहे. कुणीतरी अस आहे जो पोहोचला आहे त्याच्या नरडीशी अगदी जवळ...अगदीच जवळ...”
“काय कोण ? कोण पोहोचल आहे ?” विश्वास म्हणाला.... एका संथ नजरेने जखोबाने माघारी वळून विश्वासकडे एक नजर टाकली आणि त्या व्यक्तीच नाव उद्गारले... “जो सध्या आपल्या सोबत नाहीये !”
विश्वास जखोबाच्या नजरेत असलेल ते नाव सहज वाचू शकत होता आणि त्याच्या मुखात ते नाव आलेच..
“जयदेव...!!”
“मारून टाक याला बघतोस काय....! खात्मा कर याचा....जाsss.....” त्या संपूर्ण खोलीमध्ये गोविंदपंतचा आवाज घुमला ज्याने आपल्या गुलामास अघोऱ्यास आज्ञा दिली जयदेवच्या अंताची...आणि बघता बघता..त्या भयंकर उपद्रवाने एका झेपेमध्येच जयदेवावरती आघात केला..जयदेवने देखील आपले मरण आपल्यावर झेपावत आहे हे क्षणभरासाठी पाहिले... “कदाचित हाच आपला अंत आहे...” जयदेव म्हणाला आणि त्याने आपल्या दोन्ही पापण्या बंद करून घेतल्या..त्याच वेळी एक अजब गोष्ट घडली...जयदेवाच्या शरीराला स्पर्श होताच क्षणी अघोऱ्याची एक वेदनादायी अशी दानवी किंकाळी त्या वाड्यामध्ये घुमली...तड तड तड आवाज करीत सर्वच्या सर्व दिव्यांच्या काचांना तडे जाऊ लागले...काचा खळकन फुटल्या गेल्या..
“ हे ? हे काय होत ?” विश्वास संध्या दोघेही त्या किंचाळी पासून वाचण्यासाठी आपल्या कानावरती हात दाबून आणि अनुला जवळ घेऊन उभे होते.
जयदेवने आपले दोन्ही डोळे उघडून समोर पाहिले तेव्हा त्याला त्याच्या डोळ्यांवरती विश्वास बसला नाही...
क्रमश:
शेवटचा भाग उद्या मित्रहो... कमेंट्स मध्ये नक्की आपल्या प्रतिक्रिया कळवा
MARATHI HORROR STORY ALL PARTS ,BHAYKATHA AGHORI,
