ही कसली विचित्र पैज. ती सुद्धा गावात सर्वात डेअरिंगबाज मुलगा म्हणून पहिला येण्याची. अन पैज पण कोणाबरोबर? तर अगदी जवळचा मित्र सीझर बरोबर. तसा रोशन डेअरिंगबाज मुलगा, भीती त्याला माहित नाही. पण अशी विचित्र पैज. रात्री १ वाजता गावापासून दूर निर्जन वाडीत जाऊन तिथे विहिरीच्या बाजूला बसून 'हॉरर मूवी' पाहायची, ती पण एकट्याने. अन पिक्चर कोणता ते पण सीझर ठरवणार. वर पिक्चर laptop मध्ये लोड न करता पेन ड्राईव मध्ये. अन तो पेन ड्राईव रोशन च्या हातात न देता सीझरने संध्याकाळी जाऊन त्या विहिरीच्या बाजूला असलेल्या त्या निर्मनुष्य मोडक्या झोपडीच्या दाराला लावून ठेवायचा अन सोबत त्या laptop चा लॉगइन आणि पासवर्ड तिथेच कागदावर लिहून ठेवायचा. म्हणजे रोशन त्या जागेवर पोह्चाल्याशिवाय पिक्चर पाहूच शकणार नाही. रोशनने पैज मान्य केली. आज रात्री तो त्या निर्जन वाडीत जाऊन तिथे विहिरीच्या बाजूला एकांतात 'हॉरर मूवी' पाहणार होता. त्याला गावातील सर्वात 'डेअरिंगबाज' असल्याचे सिद्ध आज करायचे होते.
आज हवेत गारवा होता. साधारण रात्री १२.३० च्या सुमारास सीझर आणि रोशन गावातल्या क्रॉस जवळ एकत्र आले. सीझरने त्याची laptop ची bag रोशन कडे सुपूर्द केली आणि त्याला निघण्याचा इशारा केला. रोशनची पाऊले वाडीच्या दिशेने गावाबाहेर पडू लागली. गावात ठार काळोख होता, रातकिड्याचा कर्णकर्कश आवाज रात्रीला कापत होता. ढगाळलेल्या आकाशात चंद्र गायब झाला होता. तसा क्रिकेट खेळण्यासाठी रोशन त्या रस्त्याने गावातील वाडीत येत होता, परंतु तो नेहमी दिवसा. आजची परिस्थिती वेगळी होती. मध्यरात्री एकट्याने ह्या अंधारात वाट शोधणे त्याला कठीण जात होते. अंगात सफेद टीशर्ट, ब्लू जीन्स, पायात स्पोर्ट शूज आणि पाठीला काळी laptop bag अशी त्याची आकृती काळोखात पुढे जात होती. गावातल्या अतुकाकाने अलीकडेच त्यांचे नवीन घर वाडीतल्या केळीच्या बागेत बांधले होते. त्यांच्या घरामागील बल्बचा थोडा उजेड त्याला जाताना दिसत होता. गावातल्या कुत्र्यांचे रडणे त्याचे कान भेदत होते. किती विचित्र रडतात ना हे कुत्रे, रोशन स्वतःशीच बोलून गेला. रोशन उजवीकडे वळला, पुढे चढण होती अन मग नारळाची बाग. त्याने नारळाच्या बागेत प्रवेश केला अन झपाझप चालू लागला. अचानक जोरात आवाज झाला तो जागीच थांबला. नारळाची एक झावळी समोरच्या माडावरून कोसळून त्याच्या पुढ्यात येऊन पडली होती. क्षणभर रोशनला काही समजले नाही, त्याने ती झावळी बाजूला करून पुढचा मार्ग पकडला.
आता तो मोकळ्या अशा उजाड जागेवर आला होता. कधी कधी गावातील मुले क्रिकेट खेळण्यासाठी ह्या भागात येत असत. चंद्राच्या मंद प्रकाशात क्रिकेटचे पीच अस्पष्ट दिसत होते. रोशन चालत राहिला. डाव्या बाजूला थोडे पुढे गेले कि तिथे आंब्याचे एक झाड होते अन मागे एक मोठे बावखल. रोशनने चालता चालता बावखलाच्या दिशेने नजर टाकली, आकाशातील चंद्राचे प्रतिबिंब बावखालातील पाण्यावर पडलेले होते. रोशनने आकाशात पाहीले अन पुन्हा तो झपाझप चालू लागला. गावापासून आता तो खूप दूर आला होता. अजून ५ मिनिटे चालले कि डावीकडे वळून मोगऱ्याच्या बागा, त्या पार केल्या कि ती विहीर. ४-५ वर्षाअगोदर एक बाई तिथे राहत होती पण ती कुठे गायब झाली ते कुणालाच माहित नव्हते. हवेत थंडी वाढली होती. रोशनला थकवा जाणवत होता पण लक्ष्य समोर दिसत होते. त्याने मोगऱ्याची बाग पार केली अन तो पुढे आला. चंद्र ढगाआड केल्याने अंधार वाढला होता. आता त्याला मोडकी झोपडी दिसू लागली, अन बाजूला ती विहीर. बहुतेक तो कोल्ह्याचा आवाज असावा. वाडीत रात्री कोल्हे रडतात हे त्याने ऐकले होते पण आज तो अनुभव घेत होता. तो झोपडीच्या बाजूला आला. त्याला आता झोपडीचे दार गाठून पेन ड्राईव व लॉगइन आणि पासवर्डसाठी कागद घ्यायचा होता. थोडा आडोश्याला तो दरवाजा होता. त्याच्या एका टोकाला खिळ्याला पेन ड्राईव व एक कागद बांधून ठेवला होता. रोशनने दोन्ही वस्तू हातात घेतल्या अन तो विहिरीच्या बाजूला असलेल्या लाकडाच्या ओंडक्यावर बसला. laptop च्या स्क्रीनवरील उजेडाने विहिरीबाजूचा अंधार थोडा दूर झाला होता.
रात्रीचा साधारण एक वाजला होता. रोशनने पाठीवरचा laptop काढला अन ऑन केला. हातातील कागद उघडून त्यातील लॉगइन आणि पासवर्ड त्याला घ्यायचा होता. त्याने कागद उघडला. सीझरने त्यावर लॉगइन आणि पासवर्ड लिहिला होता. लॉगइन: 'अननोन' आणि पासवर्ड: 'इमेज'. काय विचित्र लॉगइन आणि पासवर्ड. रोशनने मनातल्या मनात म्हटले. आता laptop सुरु झाला होता. रोशनने हलकेच पेन ड्राईव laptop ला लावला आणि फोल्डर ओपन केले. 'अननोन इमेज' म्हणून एक विडीयो फ़ाइल त्यात सेव केलेली होती. रोशनने मूवी सुरु केली. कोणता पिक्चर असेल बरे? रोशनने विचार केला. पिक्चर सुरु झाला. ना सुरवातीचे नाव ना काही. कसला पिक्चर असेल बरा. त्याला फक्त काळोखी रात्र दिसत होती, त्या पिक्चरमध्ये. सर्वत्र अंधार अन कुठली तरी नारळाची वाडी. अचानक एक व्यक्ती त्या बागेत चालताना दिसू लागली. पाठमोरी आकृती होती ती. हळूहळू आकृती स्पष्ट होत गेली. सफेद टीशर्ट, ब्लू जीन्स, पायात स्पोर्ट शूज आणि पाठीला काळी laptop bag. अशी ती आकृती पिक्चरमधील काळोखात पुढे जात होती. अरे बापरे, काय हे विचित्र? ही आकृती तर माझ्या सारखीच अन ती नारळाची बाग, आताच मी चालून आलो. कोण असेल तो तरुण त्या पिक्चरमध्ये? अन तो अचानक थांबला का त्या नारळाच्या बागेत? रोशन उत्कंठतेने पाहू लागला. पिक्चरमधील त्या तरुणाने त्याच्या समोर पडलेली नारळाची झावळी उचलून बाजूला केली अन तो पुढे चालू लागला. काय हे विचित्र, नुकताच मी ती झावळी उचलली तसेच दृश्य. पिक्चर पुढे सरकत होता अन तो तरुणही झपाझप पुढे चालत होता. बापरे, हे काय पुन्हा. तेच बावखल अन तीच चंद्राची सावली त्या पाण्यात. क्षणभर रोशनला काही कळेनासे झाले. आपल्या चालण्याची कोणीतरी शूटिंग करून तीच मूवी आपल्याला laptop वर दाखवत आहे, असे त्याला त्या क्षणी वाटू लागले.
पिक्चरमधील तरुण आता एका निर्जन ठिकाणी आला होता. समोर एक विहीर होती अन त्याच्या बाजूला एक मोडकी झोपडी. रोशनच्या समोर असलेल्या झोपडीच्या हुबेहूब ती झोपडी होती. तो तरुण झोपडीच्या दाराजवळ गेला अन त्याने झोपडीच्या दरवाजाजवळून काही वस्तू हातात घेतली अन तो विहिरीबाजुच्या ओंडक्यावर येऊन बसला. त्याने पाठीवरचा laptop काढला अन ऑन केला. हातातील कागद उघडून त्यातील काही पाहून त्याने laptop वर टाईप केले. लॉगइन आणि पासवर्ड असावा का? काय असेल त्याचा लॉगइन आणि पासवर्ड? अननोन इमेज असेल काय? रोशन विचारात गुंग झाला. अचानक पिक्चरमधील कोल्हयाचे रडणे त्याला ऐकू आले अन तो भानावर आला. पिक्चरमधील तरुण laptop मध्ये गढून गेला होता, अचानक त्या तरुणाने हातात्तील घडाळ्याकडे पाहीले. त्याच्या घडाळ्यात रात्रीचा १.३० वाजला होता. रोशनने ताबडतोब स्वतःच्या घडाळ्याकडे पाहीले. 'ओह माय गॉड', घडाळ्यात रात्रीचा १.३० वाजला होता. काय हा विचित्र योगायोग. दोन्ही ठिकाणी सारखीच वेळ. रोशन पुढे पिक्चर पाहू लागला अन आलेल्या दृश्याने त्याची बोबडी वळाली. भर थंडीत त्याला घाम फुटला. पिक्चरमधील त्या तरुणाच्या पाठीमागे साधारण १० फुट लांब एक अनोळखी आकृती उभी होती. केस मोकळे सोडलेली बाई असावी बहुतेक. हळूहळू ती आकृती त्या तरुणाकडे सरकू लागली. जोरात ओरडून त्या तरुणाला सावध करावे असे रोशनला वाटत होते पण शेवटी तो एक पिक्चर होता. आता ती केस मोकळे सोडलेली अनोळखी आकृती त्या तरुणाच्या अगदी मागे हात लागेल इतक्या जवळ आली होती. रोशनच्या मनात एक वेगळीच धाकधूक निर्माण झाली होती. अचानक त्या अनोळख्या आकृतीने आपला हात त्या तरुणाच्या अंगावर ठेवण्यासाठी पुढे केला अन पुढे पाहणार तोच laptop बंद झाला. बहुतेक battery ऑफ झाली असावी. पुन्हा एकदा तो विहिरी बाजूचा परिसर काळोखात बुडून गेला. आता फक्त चंद्राचा अंधुक प्रकाश रोशनच्या सोबतीला होता. रोशन गार पडला होता. त्याने जे समोर पाहीले त्या दृश्याने त्याचे हातपाय लटपटू लागले. संपूर्ण अंगावर काटे उभे राहिले. कानामागून घामाची एक धार वाहून खाली अंगावर सरकली. त्याच्या पुढ्यात एक गूढ सावली पडली होती. तशीच हुबेहूब, तीच ती पिक्चरमधील केस मोकळे सोडलेली अनोळखी आकृती. रोशन त्या आकृतीकडे भीतीने पाहू लागला अन अचानक त्याच्या खांद्यावर एक थंडगार हात पडला, त्याने मागे वळून पाहीले अन.........
सकाळी विहिरीभोवती गाव जमा झाला होता. रोशन बेशुद्ध अवस्थेत खाली पडला होता. त्याच्या तोंडातून फेस येत होता व हातात एक कागद होता. त्यावरील अक्षरे सहज दिसत होती. लॉगइन: सीझर आणि पासवर्ड: हॉरर. रोशनला डॉक्टरकडे नेण्याची धावपळ सुरु झाली. गावातील तरुण मंडळी सीझरवर तुटून पडली होती. त्याच्यावर प्रश्नांचा भडीमार होत होता. कोणता पिक्चर टाकला होता रे मुर्खा त्या laptop मध्ये ? एका मित्राने सीझरला झापत विचारले. सीझर शून्यात बसला होता. सीझरच्या तोंडातून हलकेच उत्तर आले, 'तोच पिक्चर, रोशनचा फेव्हरीट, रामगोपाल वर्माचा, 'डरना मना है'.
