सतिश पुराणिक...!एक नामदार दमदार प्रतिष्ठीत लेखक....त्यांच्या कितीतरी भयकथा वाचकांनी डोक्यावर ऊचलुन धरल्या...!नुसते स.पु. नाव वाचूनच पुस्तकांचा धडाधड खप होत असे...!
त्यांच्या दारात बरेचसे संपादक येत जात असत..!
ठरलेल्या वेळेतच कथा कादंबरी लिहुन पुर्ण करून देणारच हे त्यांचे वैशीष्ठ्य ...!
आपल्या लिखाणाच्या बळावर...भरपुर पैसा तर त्यांनी कमवलाच पण नाव ही कमावले....!
लेखणी च्या बळावर त्यांनी मोडकळीस आलेला संसार टुमदार बनवला...!
बायकोला चार दागिने घडवले.. अन् आता ते स्वत:च्या नवीन घरात रहायला जाणार होते.
सर्व सुख त्यांच्या पायाशी येत होते...
देवाने एकच कमी मात्र ठेवली...पदरात मुल बाळ न देता,कुस कोरडीच रिकामी ठेवली...!
भयकथा सम्राट म्हणून नावा रूपाला आलेले सतिशराव ह्यांना मुलबाळाची पोकळी आता जाणवेनाशी झाली होती...!
सतत सुचेल ते लिहीत रहायचे व्यसनच जडले जणू...!
भयकथांच्या दुनियेतच कायम गढलेले असायचे..!
विविध प्रकारचे भयावह भूते...हडळी..चेटकिण ह्याचा ते विचार करत असत...कथा कशी थरारक होईल हेच सतत डोक्यात असत....
त्यांची बायको सुनिताबाई,ह्यांना सुरवातीला नवर्याच्या वागण्याचा त्रास व्हायचा पण आता तिनेही त्यांचं वागणे अंगवळणी पाडुन घेतले होते...!
१०बाय १०च्या खोपट्यातुन ते आता मोठ्या घरात रहायला जाणार होते...तिथे त्यांना रात्रीचे निवांत लिहीता येणार होते...
ते सुध्दा..
स्वत:च्या स्वतंत्र लेखणी कक्षात... !!
स्वत:च्या स्वतंत्र लेखणी कक्षात... !!
तिथे बायकोची कटकट नसेल....कोणी आले गेले तरी बाहेर हाॅल मधेच बसतील..
मी माझ्या खोलीचे दार लावले कि मी माझ्याच विश्वात असेन...म्हणून ते फार खुश होते....!
मी माझ्या खोलीचे दार लावले कि मी माझ्याच विश्वात असेन...म्हणून ते फार खुश होते....!
घराचे काम पुर्ण होत आले..
नवीन घरात जायचा दिवस शेवटी आलाच...सामानांचे लावा लाव झाले...!
लेखनाच्या खोलीची आवरा आवर झाली,मोठया लाकडी कपाटात पटकन दिसेल अशी हर प्रकारच्या भयकथेची प्रत्येकी एक एक प्रत करीत बरीच पुस्तके मांडली गेली.
टेबल खुर्ची नाईट लॅप बसवण्यात आला... !
तिथेच कोपर्यात एक व्यक्ती झोपु शकेल असा बेड म्हणजेच सेटी ठेवलेली होती.
लेखनाची खोली छान सजवली गेलीय पण ऊजेड फारच कमी असल्याचे जाणवू लागले.
ह्या खोलीतले वातावरण
एक प्रकारचे कोंदट कुबट आणि थंड असल्यासारखे झाले होते..
एक प्रकारचे कोंदट कुबट आणि थंड असल्यासारखे झाले होते..
लेखनासाठी हि खोली चूकलीच असे त्यांना वाटून गेले...पण आता काय करणार?
किचन,बेडरूम,हाॅल बदलु तर शकणार नव्हतोच...!
हळूहळू नवीन घराची सवय व्हायला लागली...!
दोघंही नवीन घरात रमायला लागले...!
सतिश रावांनी पुन्हा लिखाणाला सुरुवात करायला घेतली....!
लेखणीच्या खोलीतल्या अंधाराची अन गारठ्याची त्यांना सवय व्हायला लागली...!
ईतकी सवय लागावी कि ते दिवस दिवस भरच काय तर रात्र रात्र भर त्या खोलीतच असायचे....!
सुरवातीला सुनीता बाई रागवायच्या चीडायच्या तेंव्हा हे बाहेर पडायचे....!
दोघ मीळुन गप्पा, जेवण, टीव्ही ,जरासे फिरून आले कि ते पुन्हा खोलीत शिरायचे...!
नवीन घरात येऊन ४/५ महिने झाले.सगळे सुरळीत नीट चालू होते.
पण सतिशराव हल्ली जरा विचीत्रच वागु लागले होते....!
सतत नेगीटीव्ह एनर्जी चा विचार करीत असल्यामुळेच असेल कदाचित ,पण नकळत त्यांनी नकारात्मक ऊर्जेलाच आवाहन केले असावे....
सतत दडपणाखाली असल्यासारखे वावरायला लागले,
खोलीतच दिवसरात्र कोंडुन घ्यायला लागले..
जेवायला बोलवायला दार वाजवले तरी "ताट आतच आणून दे" म्हणून दारातूनच ताट आत घ्यायचे नी खरकटे ताट दारातूनच बाहेर सरकवायचे...!अन् धाडकन तोंडावरच दार लावून घेत असत.
खोलीतच दिवसरात्र कोंडुन घ्यायला लागले..
जेवायला बोलवायला दार वाजवले तरी "ताट आतच आणून दे" म्हणून दारातूनच ताट आत घ्यायचे नी खरकटे ताट दारातूनच बाहेर सरकवायचे...!अन् धाडकन तोंडावरच दार लावून घेत असत.
ईतकच काय संपादक दारात आले तरी बाहेर पडेनासे झाले होते....
तुमचे लेख तुम्हाला मीळतील असे आतुनच ओरडुन सांगायचे...किंवा फोनवर बोलू म्हणायचे...
तब्बेतिचे कारण सांगुन सुनिता बाई वेळ मारून नेत होत्या.पण कळतच नव्हते नक्की काय झाले आहे.
कधी मध्ये बाहेर आले कि हरवल्या सारखे नुसतेच बसुन रहायचे..विचारलेल्या प्रश्नाची हो, नाही, हमम, तेवढीच ऊत्तरे देत..
त्या खोलीत कुणीच जायचे नाही असे सुनिता बाई व घर काम करणार्या मावशींना पण स्पष्ट सांगुन ठेवले होते त्यांनी...
दिवसातुन सकाळी फक्त एकदाच ते पण त्यांच्या देखरेखीत त्या खोलीची साफ सफाई होत असत...!
ते करीत असताना पण "पटकन कर,तिकडले राहुदे..."पलीकडले ऊद्या कर,"कपाटाच्या कोपऱ्यातले आज राहू दे "तर कधी म्हणत "टेबलाजवळच्या कोपर्यातले राहुदे "तर कधी म्हणत "सेटी खाली वाकु नकोस...राहू दे...छताकडे पाहु नको...असे सतत टोकत रहायचे....
काम करणारी मावशी पण कंटाळून गेली होती....!आणि मनात भीती सुध्दा...
एके दिवशी मावशी त्या खोलीत केर लादी करण्या करीता गेल्या..!
सतिशराव खुर्चीतच बसून होते...डोळ्यावर अतिशय झोप असल्यामुळे ते खुर्चीतच बसून पेंगत होते...आज मावशींना सुचनापण देत नव्हते...म्हणून मावशीपण भरभर काम ऊरकत होत्या...अंधार्या खोलीत दिसेल तसे काम ऊरकत होत्या...टेबलाजवळच सतिशराव खुर्ची जवळ बसले होते त्यामुळे टेबला खालून त्यांना पुसायला जमत नव्हते..साहेब बसल्या बसल्या डुलक्या घेत असल्यामुळे ऊठवणे पण बर वाटत नव्हेतच...टेबल लँपच्या ऊजेडातच आजुबाजुचे काम करत असतानाच...
सुनीताबाई खोलीत डोकावल्या....!
एक कुबट वास नाकात शिरला...अंगावर गारठा जाणवला..
एक कुबट वास नाकात शिरला...अंगावर गारठा जाणवला..
दारासमोरच टेबल असल्यामुळे त्यांची नजर सहज टेबलाखाली गेली...!
अस काय दिसतेय काळ्या सावली सारखे कोणीतरी लहानमुल अंगाचे मुटकुळं करून बसल्यासारखे? म्हणून त्या पटकन आत येऊन टेबला खाली वाकल्या...झपक्यात कुणीतरी टेबलाखालुन सेटी खाली गेल्याचे दोघींनाही स्पष्ट दिसले...अंधारात चमकले फक्त पिवळसर डोळे...!टकटकित त्यांच्या कडेच पहात असलेले....!
दोघी जरा घाबरून मागे सरकल्या....मांजर असेल किंवा माकड तरी...! त्या सेटी खाली वाकणार ईतक्यात सतिशराव जागे झाले.
"अहो सेटी खाली मांजर कि माकड कोणीतरी नक्कीच शिरलेय..."असे म्हणत त्या सेटीखाली वाकणार ईतक्यात सतिशरावांनी त्यांना हाताला धरून गपकन ऊठवले...."मी पहातो ,तुम्ही दोघी बाहेर व्हा! "म्हणत त्यांनी दोघींना बाहेर ढकलत वर दार लावून घेतले...!
कामवाली मावशी बाहेर आल्यावर म्हणाल्या.."ताई,मला नाही वाटत...ते मांजर किंवा ऊंदिर घुस,माकड होते म्हणून....!!काहितरी निराळेच आहे हे प्रकरण...सांभाळून रहा...!
सुनिताबाई डोळे विस्फारून पहात रहिल्या..!!
"अहो काय बोलताय तुम्ही?सुनिता बाई म्हणाल्या
"ताई..खर तेच सांगते,मला ती खोली काही ठिक वाटत नाही...वेगळीच भीती वाटते तिथे...पाच मीनिट जरी थांबले तरी वाटते कोणीतरी लक्ष ठेऊन आहे आपल्यावर...गारठा पण जाणवतो...!अस वाटते जीथ तिथ कोणीतरी बसलेले असते...असे मनात येत की ते बसलेलं असत तिथंल काम साहेब करू देत नाही...मग ते कपाटाच्या कोपऱ्यात असुदे नाहीतर टेबल किंवा सेटि खाली असुदेत...मला फार भीती वाटते त्या खोलीची" मावशी म्हणाली.
" तुमचे काहितरीच असते"
अहो त्यांच्या कामाचे काही कागदपत्र पडलेली असतात एखादा महत्वाचा पेपर केरात गेला तर?
अहो त्यांच्या कामाचे काही कागदपत्र पडलेली असतात एखादा महत्वाचा पेपर केरात गेला तर?
आणि मला ते मांजरासारखेच वाटतय...त्याला ते हकलतिल ..ऊगाच घाबरू नका...
चला कामाला लागा!म्हणत सुनिताबाईनी विषय बदलला
चला कामाला लागा!म्हणत सुनिताबाईनी विषय बदलला
त्या नंतर...
सकाळ पासुन सतिशराव जे आत होते ते बाहेर पडलेच नाहीत...!
सकाळ पासुन सतिशराव जे आत होते ते बाहेर पडलेच नाहीत...!
संध्याकाळी एकदा दारात आले पण परत आत जाऊन दार लावले...
रात्र झाली...!!
सुनिता बाई बाहेर हाॅल मध्येच आडव्या झाल्या पण खरच जरा डोळा लागला,मधेच जरा जाग आली..मग ऊगाचच हळु आवाजात टीव्हीचे चायनल बदलत बसल्या....!
सहज म्हणून लेखणीच्या खोलीकडे नजर टाकली...!!
नी चमकल्याच...दाराबाहेर पिवळा प्रकाश फेकला जात होता...!!
मध्येच माकडाच्या आकारा ईतकी सावली दिसत होती...मध्येच कधीकधी मोठ्ठी माणसाची सावली येरझारे मारताना दिसत होती...
नी चमकल्याच...दाराबाहेर पिवळा प्रकाश फेकला जात होता...!!
मध्येच माकडाच्या आकारा ईतकी सावली दिसत होती...मध्येच कधीकधी मोठ्ठी माणसाची सावली येरझारे मारताना दिसत होती...
काहीतरी हातवारे करून बोलत असल्याच्या सावल्या दिसत होत्या.
टीव्ही बंद करून त्या दारापाशी आल्या...दाराला कान लावून ऊभ्या राहिल्या...आत मध्ये कोणीतरी बोलत असल्यासारखे आवाज येत होते...एक आवाज तर स्वत: सतिशरावांचाच होता पण दुसरा लांबून येणारा खसखस करणारा आवाज होता...
"मी तुला असे करू देणार नाही....तिचा वापर मी ह्यासाठी होऊ देणार नाही...
तु घरात रहायला जागा मागितलीस मी दिली नव्हती धोक्याने तु हो वदवून घेतलेस..तु म्हणालास फक्त ह्या खोलीत जागा दे.पण ..आता तुझी ही मागणी मला मान्य नाही..!!!
तु घरात रहायला जागा मागितलीस मी दिली नव्हती धोक्याने तु हो वदवून घेतलेस..तु म्हणालास फक्त ह्या खोलीत जागा दे.पण ..आता तुझी ही मागणी मला मान्य नाही..!!!
खसखसता आवाज येऊ लागला...मला जे साध्य करायचेय ते मी करणारच..खसखसखस.. तुच मला हो ये म्हणालायस..खसखसखस...मी फक्त रहायला आलो नाही आहे...खसखसखस..!माझे ईथे रहाण्या मागचे कारण तुला सांगुन झाले आहे...मी तुझे ऐकायला ईथ आलो नाहीए....तुच मला ईथ आकर्शित केलेय...आता? खुखुखु.....
हुईईईईई...आॅक करून आवाज आला...खसखसखस...खीखी खी...
अचानक पिवळा ऊजेड विझला..अन खोलीत शांतता पसरली...
सुनिताबाईनी हळूच दार वाजवले..."कुणाशी बोलताय...दार ऊघडा मला आत येऊद्या...
आतुन आवाज येतो" खसखसखस...अग नवीन लेख लिहीतोय तु नीज काहिनाही....खसखसखस....!!!
(२)
सकाळी जरा उशिराच सुनिताबाईना जाग येते.
सकाळी जरा उशिराच सुनिताबाईना जाग येते.
त्यांना दिसते, सकाळी
सकाळी स्वत: सतिशराव बाहेर चहा घेऊन येत असतात...!
सकाळी स्वत: सतिशराव बाहेर चहा घेऊन येत असतात...!
अगदी हसत ते सुनिताबाई ना गुड माॅर्नीग म्हणत चहाचा कप त्यांच्या हातात देतात...चल आवर आज बाहेर चक्कर मारून येऊ म्हणतात...!
"माझा आजचाच दिवस काय तर पुढिल आठ दिवस फक्त तुझेच..!
"माझा आजचाच दिवस काय तर पुढिल आठ दिवस फक्त तुझेच..!
मी जरा लेखनाला सुट्टी द्यायचे ठरवलेय...
हया पुढे जमेल तसा माझा वेळ मी तुला देणारच आहे...!
पण हे आठ दिवस तर नक्कीच असे देईन....कि तु कायम आठवणित ठेवशिल...!
सुनिताबाई त्यांच्याकडे पहातच रहातात...मनात विचार करतात..
मग काल जे पाहिले ऐकले ते माझे स्वप्न तर नव्हते...?कि झोपेत झालेला भास...
मग काल जे पाहिले ऐकले ते माझे स्वप्न तर नव्हते...?कि झोपेत झालेला भास...
कालचा विचार झटकुन त्या पटापटा आवरायला लागतात...आज त्या फार आनंदात असतात...!
आवरून झाल्यावर...सतिशराव लेखणीच्या खोलीला बाहेरून कुलुप घालतात...!
दोघे बाहेर पडतात..!
जुने दिवस परत आले असे म्हणत..सुनिताबाई मोहरून जातात....!
रात्री घरी परतल्यावर सतिशराव सुनिताबाईच्या बेडरूम मध्येच निजतात....
रात्र तरूण होत जाते....!
रात्र तरूण होत जाते....!
बरेच दिवस सतत सतिशराव सुनिताबाईंसोबत मजेत दिवस घालवतात...!अन् रात्र सुध्दा....!!
पुन्हा सगळे सुरळीत चालू होते....
आठ दिवस मजेत जातात..
फक्त त्या लेखनाच्या खोलीतला कुबट वास व गारठा सोडला तर....सगळे मस्त सुरू असते.
(३)
एके दिवशी....
सकाळी जाग आल्यावर सुनिताबाई पहातात सतिशराव दिसत नसतात...त्या लेखनाच्या खोली जवळ येतात पण दाराला कुलुप पाहुन मागे फीरतात..ईथेच कुठे बाहेर गेले असतील म्हणून त्या आवराआवरी करायला घेतात..
दार वाजते...बहुतेक सतिशराव आले म्हणून दार ऊघडतात...दारात मावशी असतात...
एके दिवशी....
सकाळी जाग आल्यावर सुनिताबाई पहातात सतिशराव दिसत नसतात...त्या लेखनाच्या खोली जवळ येतात पण दाराला कुलुप पाहुन मागे फीरतात..ईथेच कुठे बाहेर गेले असतील म्हणून त्या आवराआवरी करायला घेतात..
दार वाजते...बहुतेक सतिशराव आले म्हणून दार ऊघडतात...दारात मावशी असतात...
मावशीशी गप्पा मारत कामे सुरू असतात....
"ताई...खोलीची चावी द्या सफाई करायचीय...मावशी म्हणतात.
हिच वेळ खोली तपासायची म्हणून त्यांचे डोळे चमकतात.
पटकन मुख्यदार लाऊन त्या चावी शोधतात...पण चावी सापडत नाही
मावशीला सोबत घेऊन
कुलुप तोडतात...
मावशीला सोबत घेऊन
कुलुप तोडतात...
खोली रिकामीच दिसते...पण खोलीत गारठा जाणवतो....कोंदट कुबट वास नाकात असह्य होत असतो....एखादा प्राणी मरून कुजावा असा घाण वासाचा भपकारा येतो...
सुनिता बाई कपाट शोधतात...ईकडे तिकडे शोधतात...एक डायरी टेबलवर पडलेली दिसते...त्या ती ऊचलून घेतात...
वास कसला येतोय हे काही कळतच नसते...
मावशींना केर लादी करायला सांगुन..
बाहेर बसून त्या डायरी वाचू लागतात...
बाहेर बसून त्या डायरी वाचू लागतात...
(3)
प्रिय सुनिता....
हि डायरी तुझ्या हातात पडेल तेंव्हा कदाचित ह्या जगात मी नसेन....
तुला हा कोणत्यातरी पुस्तकासाठी लेख वाटत असेल....पण विश्वास ठेव ग माझ्यावर हि माझ्या बाबतीत घडलेली सत्य घटना आहे....
जेव्हापासून आपण ह्या घरात रहायलो आलो तेंव्हा पासुन लिखाणाच्या खोलीत काहीतरी विचीत्र घडत होते...सुरवाती पासुन सांगायचे म्हटले तर मी रात्रीचा लिखाण करित होतो...
अचानक पुस्तकांच्या कपाटात भूकंप व्हावा तसे ते हादरू लागले...
हि डायरी तुझ्या हातात पडेल तेंव्हा कदाचित ह्या जगात मी नसेन....
तुला हा कोणत्यातरी पुस्तकासाठी लेख वाटत असेल....पण विश्वास ठेव ग माझ्यावर हि माझ्या बाबतीत घडलेली सत्य घटना आहे....
जेव्हापासून आपण ह्या घरात रहायलो आलो तेंव्हा पासुन लिखाणाच्या खोलीत काहीतरी विचीत्र घडत होते...सुरवाती पासुन सांगायचे म्हटले तर मी रात्रीचा लिखाण करित होतो...
अचानक पुस्तकांच्या कपाटात भूकंप व्हावा तसे ते हादरू लागले...
नजरे समोरच अंधार पसरत गेला ...
पुस्तकांवर असलेल्या वेगवेगळे चीत्रांचे एक वलय तयार होत गेले... मुखपृष्ठावरील सगळी भयानक चीत्र एकात एक मिसळायला लागले...भयानक चित्राचा एक मोठा गोळा तयार झाला....त्या गोळ्याला असंख्य हात पाय कान डोळे होते....पीवळा प्रकाश सोडत तो गोळा स्वत: भोवती गोल गोल फिरू लागला..खसबस खसबस आवाज ऐकू आला..भीतीने माझ्या तोंडातून हुॅ असा आवाज निघाला..अन् झपकन तो गोळा सेटीखालती गेला...
पुस्तकांवर असलेल्या वेगवेगळे चीत्रांचे एक वलय तयार होत गेले... मुखपृष्ठावरील सगळी भयानक चीत्र एकात एक मिसळायला लागले...भयानक चित्राचा एक मोठा गोळा तयार झाला....त्या गोळ्याला असंख्य हात पाय कान डोळे होते....पीवळा प्रकाश सोडत तो गोळा स्वत: भोवती गोल गोल फिरू लागला..खसबस खसबस आवाज ऐकू आला..भीतीने माझ्या तोंडातून हुॅ असा आवाज निघाला..अन् झपकन तो गोळा सेटीखालती गेला...
घाबरत मी सेटी खाली पाहीले पण तिथ कुणीच नव्हते....
भास असावा कि स्वप्न...! मी घामाघूम झालो...पंख्याचा बटन दाबले...पंखा फिरत का नाही बघायला वर पाहिले...पंख्यावर बसलेला तो दिसला ग मला...
२-३ फुटाचे काळ्या सावली सारखचे पण केसाळ शरीर पीवळे डोळे...माझ्याकडे पाहुन हसत होता....
त्या नंतर माझ्या ह्या खोलीतच रहातोय ग तो....
मी जे वागत होतो ते त्याच्या मुळेच....
तो म्हणतोय मीच त्याला ह्या नकारात्मक ,भूताखेताच्या कल्पनेतुन आवाहन केले आहे.
माझ्या तोंडून त्याला पाहुन नकळत जे "हूं" निघालंय..त्याचा त्यानी काढलेला अर्थ आहे कि त्याला ह्या खोलीत रहायची परवानगी आहे...नुसतीच परवानगी रहाण्यापुरताच नाही तर....
तर त्याचा वंश वाढवण्याची पण परवानगी आहे.....
ईतक्यात खोलीतून एक किंचाळी ऐकू येते...
सुनिता बाई धावत खोलीत जातात...
"ताई...सेटी खालचा केर काढायला घेतला...केरसुणीला काहितरी जडसर लागले...म्हणून खेचले तर.....
तर...
आsssssssss करीत मावशी खोली बाहेर पळत सुटल्या....
तर...
आsssssssss करीत मावशी खोली बाहेर पळत सुटल्या....
धडधडत्या काळजाने सुनिताबाईंनी सेटीखालुन अर्धवट खेचलेले काहितरी अजूनी बाहेर खेचले....
डोळे भीतीने पांढरे पडले....
समोर एकही हाड नसलेले रक्त नसलेले फक्त माणसाच्या आकाराच्या मांसाला सदरा लेंगा चढवावा तसे शरीर...किंवा शिकार केलेल्या वाघाचा गालिचा अंथरावा तसेच सतिशराव सेटीखाली पडलेले होते.....ना रक्त, ना हाडे,दिसत होता फक्त चप्पट झालेले शरीर....
सुनिताबाई पण पळत बाहेर येतात...
तोवर घरकाम करणार्या मावशींनी कुणालातरी बोलावून आणलेले असते...ते काका आत जाऊन पाहुन येतात...एव्हाना सगळे आजुबाजुचे जमा होतात...
"ईतके दिवस नवरा घरात मरून पडलाय,ह्या बाईला पत्ता कसा नाही...! अशी कुजबुज सुरू होते...
सुनिता बाईंना तर वेड लागायची पाळी येते....
अहो काल रात्रीच तर एकत्र होतो....!अगदी एका बिछान्यात.....!
आठ तास...फक्त आठ तास मला ते दिसले नाही आहेत...!म्हणजे रात्रभर...फक्त...
डायरीत लिहीलेले सुनिताबाईंना आठवते...
त्यांना गरगरायला लागते...
हि डायरी तुझ्या हातात पडेल...तेव्हा मी ह्या जगात नसेन.....!!!
म्हणजे मग........!!!!!
गेले काही दिवस मी कुणा सोबत एकत्र.....!!
अचानक त्यांनी ८ दिवस लिखाणाला सुट्टी का घेतली...!
"तुच हो म्हणालास..मी फक्त ईथे रहायला आलो नाही आहे...."
वंश....पीढी...वारस...
दिवस राहीले तर????!
कि दिवस रहावेत म्हणूनच....?!
काय जन्माला येईल....??
सुनिताबाई चक्कर येऊन धाडकन जमीनीवर कोसळतात.....!!
