वासनांध
निनाद एक उमदा तरुण होता. शिक्षण पूर्ण झाल्यावर करिअरसाठी निनाद मुंबईमध्ये आला. त्याला एका चांगल्या कंपनीमध्ये काम मिळालं. निनाद हसतमुख असल्यामुळे अगदी सहज सगळ्यांमध्ये मिसळला. तो एका ठिकाणी त्याच्या मित्रांबरोबर रूम शेअर करून रहात होता. त्याचं इमारतीत एक चेतना नावाची मुलगी रहात होती. तिला जेव्हा पहिल्यांदाच पाहिलं तेव्हाचं निनाद तिच्या प्रेमात पडला. रोज येताजाताना त्यांची नजरानजर होत होती. एकदा हिंमत करून निनादने तिला मैत्रीसाठी विचारलं. तिनेही काही आढेवेढे न घेता त्याला हो म्ह्टलं. फोननंबरची देवाणघेवाण झाली. मग काय निनाद आणि चेतना तासंतास गप्पा मारायला लागले. वेळ कसा निघून जायचा त्यांना कळायचंचं नाही. एकदा निनादने चेतनला विचारलं, ‘आमच्या ग्रुपची पिकनिक केळवा बीचवर जाणार आहे तर तू येशील का?’ चेतनाने हो म्हणून सांगितलं. दुसर्या दिवशी सकाळीचं ते दोघं निनादच्या ग्रुपबरोबर पिकनिकला निघाले. पूर्ण दिवस सगळ्यांनी खूप धमाल केली. एकमेकांची थट्टा मस्करी चालली होती.
.
चेतना समुद्रकिनार्यावर उभी होती आणि अनिमिष नेत्राने आकाशातली रंगांची उधळण बघत होती. निनाद कधी तिच्या बाजूला येऊन उभा राहिला तिला कळलंच नाही. निनादने चेतनचा हात हातात घेतला आणि त्याच्या पायांवर बसला आणि म्हणाला, ‘चेतना तू मला आवडतेस. माझं तुझ्यावर खूप प्रेम आहे. तुला मी वचन देतो की मी तुझा हात आयुष्याच्या अखेरपर्यंत सोडणार नाही. या धरणीसागरासारखं आपलं आयुष्य एकरूप होऊ शकेल का? या सूर्याच्या साक्षीने मी तुला विचारतो तू माझी होशील का?’ चेतनानेही लाजून त्याला होकार दिला. ती म्हणाली ‘निनाद माझंही तुझ्यावर तितकंच प्रेम आहे जितकं तुझं माझ्यावर आहे. मला खूप आधीपासून तुझं हे गुपित माहित होतं फक्त मी तुझ्या विचारण्याची वाट बघत होते. निनादने चेतनला फुलांचा गुच्छ आणि प्रपोज कार्ड दिलं. दोघांनीही चॉकलेटने तोंड गोड केलं. आपल्या ग्रुपला रजा देवून ते एकटेच फिरायला निघाले. आता ते एकमेकांचे जिवलग झाले होते आयुष्यभ्ररासाठी.
.
काही काळ गेल्यानंतर चेतनाने आपल्या घरी निनादबद्दल सांगितलं. निनाद तिच्या घरच्यांना अजिबात पसंत पडला नाही. चेतनाच्या वडिलांनी तर निनादला सरळ सांगितलं की आम्हाला आमच्या मुलीचं लग्न आमच्या जातीतल्या आणि आमच्या बरोबरीच्या मुलाशीच करून द्यायचं आहे तेव्हा माझ्या मुलीला भेटायचं बंद करा. त्यांनी चेतनाला घराबाहेर पडायची बंदी केली. एक दिवस चेतनाचे वडील कामानिमित्त बाहेरगावी गेलेले. त्यांनी चेतनाच्या भावाला सचिनला तिच्यावर लक्ष ठेवायला सांगितलेलं. चेतनने तिचं संधी साधली. आई आणि भाऊ दुपारी झोपलेले असताना तिने हळू आवाज न करता दरवाजा उघडला आणि तडक निनादंच ऑफिस गाठलं. निघाल्यावरचं तिने निनादला फोन केलेला त्यामुळे तो तयारच होता. ते दोघं तडक निनादच्या गावाला गेले. निनादचे आईबाबाही त्याच्यावर नाराज झाले. चेतनाला ताबडतोब तिच्या घरी सोडून ये असं निनाद्चे वडील त्याला म्हणाले. निनादने त्यांना सांगितलं की ते शक्य नाही. चेतनाचं आणि माझं एकमेकांवर खूप प्रेम आहे. आम्ही एकमेकांशिवाय राहू शकत नाही. ते दोघं तिथून निघाले. बसस्टँडवर जाताना वाटेत त्यांना निनादचा लहानपणीचा मित्र मिहीर भेटला. निनादने आपली कहाणी मिहिरलाला सांगितली. मिहीर म्हणाला तू काही काळजी करू नको. तुमच्या लग्नाची सगळी तयारी मी स्वत: करून देतो. तुम्ही तोपर्यंत आमच्या शेतातल्या घरामध्ये थांबा. असं नाराज होवून गावातून जावू नका. निनाद आणि चेतनाला आपल्या शेतातल्या घरी सोडून मिहीर त्यांच्या लग्नाच्या तयारीला लागला. गावातल्या सातेरी देवीच्या देवळात निनाद आणि चेतनाचं लग्न पार पडलं. मिहीरच्या तोंडात पेढा भरवून निनाद म्हणाला, ‘मिहीर तुझे हे पांग मी कसे फेडू? मैत्रीला जागलास मित्रा’. मिहीर आणि इतर मित्रांचा निरोप घेऊन नवविवाहित जोडपं परत मुंबईला रवाना झालं. परतल्यावर रहायचं कुठे हा मोठा प्रश्न त्यांना पडला. निनादने इमारतीतलं घर आणि कंपनीही सोडली. चेतनाच्या घरचे लोकं नक्कीच त्या दोघांचा शोध घेत असतील हे त्याला माहित होतं. निनादच्या एका मित्राने सुधीरने त्याची बायको बाळंतपणासाठी माहेरी गेली असल्यामुळे काही दिवसांसाठी निनाद आणि चेतनला त्याच्या घरी आसरा दिला. निनाद आणि चेतनाने लग्न अधिकृत करण्यासाठी कोर्टात नोटीस दिली. काही दिवसांनी ते अधिकृतरित्या पतीपत्नी झाले. थोडे प्रयत्न केल्यावर निनादला नवीन नोकरीही मिळाली. आणखीन किती दिवस ते सुधीरकडे रहाणार होते. नवीन घर शोधणं भाग होतं.
.
इस्टेट एजंट त्यांना घर दाखवत होते पण कधी घर पसंत पडायचं नाही आणि पडलं तर बजेटच्या बाहेर जात होत. एक दिवस मात्र इस्टेट एजंटने हितेशभाईने दाखवलेलं घर दोघांनाही पसंत पडलं. ऐसपैस बंगलाच होता तो. चार खोल्यांचा. दोन खोल्या वर दोन खाली. बाहेर मोठ्ठ अंगण. घर पाहून चेतना हरखली. बाहेरच्या अंगणात सुंदर बाग फुलवायची असं तिने मनोमन ठरवलं. किचनच्या खिडकीबाहेर तिला एक डेरेदार वृक्ष दिसला. त्याच्या भोवती पार बांधलेला होता. चेतना त्या झाडाकडे ओढली गेली. थोडावेळ बसलीही त्या झाडाखाली. काही वेळाने ती परत आत आली. निनाद हितेशभाईबरोबर व्यवहाराच्या गोष्टी करत होता तेवढ्यात त्याचं लक्ष बाहेरून येणाऱ्या चेतनाकडे गेलं. काय, आवडली नं जागा? निनाद विचारत होता. ‘हो हो खूप छान आहे. आपण हाच बंगला घेऊयात.
.
निनाद आणि चेतना तिथे रहायला आले. निनादला ऑफिस थोडं लांब पडतं होतं पण तेवढ अॅडजस्ट केलं तर दिवस खूप उत्तम जात होते. काही दिवसांनी मात्र चेतना निनादला सांगायला लागली की तिला बंगल्यात कोणीतरी वावरतय असं सारखं वाटतं. कधी कधी किचनमधला नळ आपोआप चालू होतो किंवा लाईट चालू बंद होतात. निनाद तिला सांगायचा तुला एकटं रहायची सवय नाही ना त्यामुळे असेल असं कदाचित. तू जरा घराबाहेर पड म्हणजे तुला बरं वाटेल. एक दिवस चेतना सांगायला लागली मला आज एक बाई भेटल्या. खूप चांगल्या आहेत त्या. आम्ही खूप गप्पा मारत होतो. त्या इथे जवळच रहातात. त्यांनी मला त्यांच्या घरी यायचं आमंत्रणही दिलयं. काही दिवसांनी चेतनाच्या तक्रारीही बंद झाल्या. निनादला वाटलं, चला बरं झालं चेतना इथे रुळली. पण तिच्यात झालेला बदल निनादला जाणवू लागला. तो जेव्हा ऑफिसमधून घरी यायचा तेव्हा ती एकदम तयार होऊन बसलेली असायची. सुरवातीला निनादने विचारलही, ‘कुठे बाहेर जातेयस का?’ तर म्हणाली, ‘नाही रे, तू येणार होतास नं, मग मी सुंदर दिसायला नको का? आणि खळखळून हसली. चेतनला असं हसताना निनाद प्रथमच पहात होता. चेतनाचा कपड्यांचा चॉइसही बदलला. तिचं वागण बोलणंही आता मादक व्हायला लागलेलं. चाल मस्तानी व्हायला लागली. तिला पाहिलं की निनादला वाटायला लागलं ऑफिस बिफीस सोडून बस्स तिला मस्त मिठीत घेऊन दिवस घालवावा. आता तर त्यांच्या रात्रीही जरा जास्तच रंगायला लागल्या. कधी नव्हे ते चेतना आता पुढाकारही घ्यायला लागली होती. काही दिवसांनी मात्र निनादला या सर्व गोष्टींचा वीट यायला लागला. तरीही चेतनाचा रागरंग बघून तो तिला साद देत होता.
.
एक दिवस मात्र निनाद तिला म्हणाला, ‘चेतना आज नको गं प्लीज. ऑफिसमध्ये खूप लोड होता. मी खूप दमलोय. पण चेतना काही ऐकायच्या मनस्थितीत नव्हती. निनाद नको म्हणत असतानाही तिने त्याच्यावर जबरदस्ती केली. हळूहळू तर ती हिंसक व्हायला लागलेली. रात्रभर ती निनादला सोडतचं नव्हती. सकाळी ऑफिसमध्ये निनाद एकदम थकलेल्या अवस्थेत दिसायचा. त्याच्या मित्रांनीही त्याला चिडवायला सूरवात केली, रात्री झोप झाली नाही वाटत अशी. आता तर निनादला ऑफिसमधून सुटलं की घरी जावंसं वाटायचंच नाही. तो असाच इकडे तिकडे फिरत रहायचा. तो कितीही उशिरा घरी गेला तरी चेतनाच्या तावडीतून सुटायचा नाही. त्याच्यावर काय परिस्थिती ओढवली आहे हे तो कोणाला सांगूही शकत नव्हता. यातून कसं बाहेर पडायचं तेच त्याला कळतं नव्हतं. माझी निरागस हसरी चेतना मला किती जपत होती. कुठे हरवून गेली ती, ही कोणीतरी दुसरीच आहे असं त्याला वाटायला लागलं.
.
चेतनाच्या भावाने सचिनने निनादला शोधून काढलं आणि त्याच्या ऑफिसमध्ये त्याला भेटायला आला. त्याने निनादला सांगितलं झालं गेलं गंगेला मिळालं. आता तुम्ही लग्न केलंच आहे तर विरोध करून काही उपयोग नाही. आईबाबांनी तुम्हाला घरी बोलावलंय. मधल्या काळात माझंही लग्न झालं. आम्ही तुम्हाला शोधायचा खूप प्रयत्न केला. आज इतक्या दिवसांनी मला तुमचा पत्ता मिळाला. तायडी कुठे आहे? मला तिला भेटायचं आहे. निनाद सचिनला घेऊन घरी आला. निनादने चेतनला सांगितलं, ‘बघ कोण आलयं माझ्याबरोबर. सचिनला बघून चेतनाच्या चेहर्यावरची रेषही हलली नाही. उलट त्याला निनादबरोबर बघून ती नाराज झाली आणि काहीच न बोलता तडक बेडरूममध्ये निघून गेली ती बाहेरच आली नाही. सचिनने निनादला सांगितलं, ‘बहूतेक तायडी माझ्यावर नाराज आहे. तिचा राग कसा काढायचा मला माहित आहे’. सचिननने वर जावून दरवाजा वाजवला आणि चेतनला आवाज दिला पण चेतनने अजिबात दार उघडलं नाही. सचिन खाली आला आणि म्हणाला, ‘तायडी तर बोलायला पण तयार नाही माझ्याशी. काय करावं? निनादने त्याला सांगितलं, ‘तू थांब जरा मी प्रयत्न करतो.’ निनादने हाक मारल्यावर चेतनाने दार उघडलं आणि एकदम निनादच्या अंगावर धावून गेली आणि म्हणाली. तू त्याला कशाला आणलयसं? तुला काय वाटलं, असं त्याला बरोबर आणलसं तर माझ्या तावडीतून सुटशील? शक्य नाही ते. आत ये. मला तू आत्ताच्या आता हवायस. निनादला आश्चर्य वाटलं तो म्हणाला ‘अगं चेतना असं का वागतेयस? आज पहिल्यांदाच तुझा भाऊ आपल्या घरी आलाय. तुला माहित आहे का तुझ्या आईबाबांनी आपल्याला माफ केलयं त्यांनी आपल्याला घरी बोलावलंय. खाली येवून थोडं बस नं आमच्याबरोबर. हे काय भलतचं चालू आहे तुझं? ‘ते काही मला माहित नाही आधी तू आत ये, असं म्हणून चेतनाने निनादचा हात धरला. तिच्या हाताला झटकून निनाद खाली गेला.
.
खाली येत असतानाच त्याने पहिलं की अचानक हॉलमधला टीव्ही चालू झाला आहे. निनादने तो बंद केला तरी परत तो चालू झाला. तेवढ्यात वरती लटकलेल झुंबर खाली पडताना निनादला दिसलं त्याने पटकन सचिनला धक्का मारून बाजूला केलं नाहीतर ते झुंबर डोक्यात पडून सचिनचा कपाळमोक्षचं होणार असता. जोराचा वारा सुटला. बाहेरच्या झाडांची सळसळ ऐकू यायला लागली. जोरदार पाऊस सुरु झाला. ‘अवेळी पाऊस कसा काय सुरु झाला?’ सचिन म्हणाला. विजा जोरजोरात चमकायला लागल्या आणि घरातले लाईट गेले. मेणबत्ती शोधायला निनाद किचनमध्ये गेला. सचिन हॉलमध्ये बसून होता तेवढ्यात त्याला असं वाटलं की कोणीतरी त्याच्या अगदी जवळ उभं आहे. ती चेतना होती. चेतनने हळू हळू सचिनला स्पर्श करायला सुरवात केली. सचिन ओरडला ‘तायडी हे काय करतेयसं तू? आपलं भावाबहिणीचं नातं तरी लक्षात घे’ असं म्हणून सचिनने चेतनाला दूर ढकललं. त्याचा आवाज ऐकून निनाद बाहेर आला. त्याच्याकडे बघून चेतना म्हणाली ‘तू नही और सही. निनादच्या तळपायाची आग मस्तकाला पोहोचली. तू माझी चेतना असूच शकत नाही. कोण आहेस तू? तो म्हणाला. चेतनाने विकट हास्य केलं आणि म्हणाली आता कसं बरोबर ओळखलसं. तुझी चेतना तर तुला कधीच सोडून गेली. आता फक्त मीच आहे ललिता. सचिन निनादला म्हणाला ‘चल निघ इथून’ आणि त्याला खेचत दरवाजापाशी घेऊन गेला पण दार काही उघडायला तयार नाही. ‘आता तुम्ही दोघंही माझ्या तावडीतून सुटून जाऊ शकत नाही’ असं म्हणून चेतना त्यांच्या जवळ यायला लागली. सचिन आणि निनादला काय करावं ते सुचेना. तेवढ्यात निनादने धावत जाऊन टेबलावरची सुरी उचलली आणि चेतनच्या शरीरावर सपासप वार केले. एक मोठी किंकाळी मारून चेतना तिथेच कोसळली.
.
निनादला पोलिसांनी अटक केली. ते त्याला परत परत विचारत होते ‘तू तुझ्या बायकोचा खुन का केलास? आणि तो एकच उत्तर देत होता ‘माझी चेतना किती सालस गुणी होती हो मी तिचा खुन का करेन. मी मारलं ती चेतना नव्हतीच ती ललिता होती. निनादच्या डोक्यावर परिणाम झाला आहे असं निदान करून निनादला मेंटल हॉस्पिटलमध्ये भरती करण्यात आलं. तिथे त्याने माझी चेतना, माझी चेतना असं म्हणत दम तोडला.
.
सचिन सुन्न झाला होता. या सर्व अतार्किक गोष्टींचा तो एकमेव साक्षीदार होता. त्याला आपल्या बहिणीला न्याय मिळवून द्यायचा होता. सचिनला ही ललिता कोण असा प्रश्न पडलेला. त्याने शेवटी इस्टेट एजंट हितेशभाईला पकडलं पण त्याला ललिताबद्दल काहीच माहिती नव्हती. सचिनने आजूबाजूला चौकशी करायला सुरवात केली. आधी त्याला कोणीच काही सांगत नव्हतं तरी त्याने हींमत हरली नाही. एक दिवस तो अशीच आजूबाजूला चौकशी करत होता. आता हा एकच बंगला राहिला आहे दारावरची पाटी वाचत सचिन विचार करत होता. इथे तरी काही माहिती मिळते की नाही अशा साशंकतेने त्याने त्या बंगल्याची डोअरबेल वाजवली. दरवाजा एका म्हातार्याशा गृहस्थांनी उघडला. ‘काय पाहिजे तुम्हाला?’ सेफ्टीडोअरच्या पाठून त्या गृहस्थांनी विचारलं. काका मला थोडी माहिती हवी होती. ‘बोला कसली माहिती?’ तो पुढच्या वळणावर गुलाबी बंगला आहे नं त्याबद्दल थोडसं विचारायचं होतं. कोण तुम्ही? तो बंगला चांगला नाहीये. तो घेण्याचा विचार करत असाल तर आत्ताच सावध व्हा. सचिनने त्या गृहस्थांना आपली निनाद आणि चेतनाबद्दल सांगितलं. काका प्लीज तुम्हाला काही माहिती असेल तर मला सांगा. मला माझ्या बहिणीला न्याय मिळवून द्यायचा आहे’ सचिन म्हणाला. त्या गृहस्थांनी सचिनला घरात घेतलं आणि पुढे माहिती पुरवली खूप वर्षापूर्वी प्रधान नावाच्या गृहस्थांनी अगदी हौसेने हा बंगला बांधलेला. त्या प्रधानांच्या पत्नीचं नावं ललिता होतं. त्यांना एक मुलगाही होता. या ललिताबाई एक दिवस घरातून नाहीश्या झाल्या. कुठे गेल्या कोणालाचं कळल नाही. काही दिवसातच प्रधानांनीही हा बंगला विकला. ‘त्यानंतर ते कुठे गेले काही माहित आहे का काका तुम्हाला? सचिनने विचारलं. नीटस माहिती नाही पण मध्ये एकदा त्यांचा मुलगा राजस माझ्या मुलाला सोशल मेडियावर भेटलेला. मला वाटत तो माझ्या मुलाच्या संपर्कात आहे. त्या काकांनी सचिनला आपल्या मुलाचा विनीतचा मोबाईलनंबर दिला. विनीतकडून राजसची माहिती मिळाल्यावर सचिनने राजसला फोन केला आणि त्याला सांगितलं की त्याचं राजसकडे अत्यंत महत्वाचं काम आहे.
.
एका रेस्टोरंटमध्ये राजस आणि सचिन भेटले. हं बोला काय काम होत माझ्याकडे. सचिनने राजसला चेतना आणि निनादबद्दल सांगितलं. राजसच्या चेहऱ्यावरचा रंग उडाला. आमचं आयुष्य उध्वस्त केलं तिने आणि आता मेल्यावरही आपले उद्योग थांबवलेले नाहीत. आय हेट हर. राजसच्या चेहऱ्यावर राग अगतिकता दु:ख अशा संमिश्र भावना उमटल्या. सचिनने त्याला शांत करायचा प्रयत्न केला. राजसने पुढे बोलायला सुरवात केली. माझे वडील एक पापभिरू व्यक्ती होते. इमानेइतबारे आपला बिझनेस सांभाळून माझे वडील माझ्या आईच्या सगळ्या मागण्या पुर्या करायचे. माझ्या आईला स्वत:च्या सौदर्याचा गर्व होता. माझे वडील जेव्हा कामानिमित्त बाहेर जायचे तेव्हा आमच्या घरी अनोळखी माणसांचा राबता असायचा. मी लहान होतो तेव्हा मला कळायचं नाही पण थोडा मोठा झाल्यावर आईने माझ्या वडिलाना सांगून मला होस्टेलमध्ये ठेवलं. मी गेल्यावर तिला तर रानच मोकळं झालं. मी जेव्हा सुट्टीत घरी यायचो तेव्हा आजूबाजूचे लोकं माझ्याकडे विचित्र नजरेने बघतं असतं कुजबुजतं असतं. माझ्या वडिलांचीही काही वेगळी अवस्था नव्हती. एक दिवस मात्र ती आमच्या घरातून नाहीशी झाली. ती गेल्यावर माझ्या वडिलांना भ्रमाचे झटके यायला लागले. शेवटी आम्ही ते घर विकून दुसरीकडे रहायला गेलो.
.
मागच्याच वर्षी माझ्या वडीलांचं निधन झालं. जायच्या एक दिवस आधी त्यांनी मला जवळ बोलावलं आणि सांगितलं की माझी आई कुठेही निघून गेली नव्हती. माझ्या वडिलांनीच तिचा खून करून तिला त्या झाडाखाली पुरलं. वरून पार बांधून घेतला. माझी आई कोणाबरोबर तरी निघून गेली असं त्यांनी सगळीकडे पसरवलं. तिच्या मृत्यूनंतरही ती माझ्या वडीलांना दिसत होती. मी तूला सोडणार नाही अशी धमकी ती माझ्या वडिलांना द्यायची. त्यामुळे वडील भ्रमात असल्यासारखे वागत होते. माझ्या आत्याने आम्हाला सावरायला मदत केली. राजसचा निरोप घेऊन सचिन तिथून निघाला.
.
ललीताला धडा शिकवायला हवा होता. तीची चुणूक सचिनने पहिली होती. तिच्या तोडीस तोड अशा व्यक्तीचा सचिन शोध घेत होता आणि त्याला गुरुदेवांबद्दल कळलं. त्याने सगळया गोष्टी गुरुदेवांना सांगितल्या. गुरुदेव सचिनबरोबर त्या बंगल्यावर यायला तयार झाले. हितेशभाईकडे सचिनने बंगल्याची चावी द्यायची विनंती केली. हितेशभाईने सांगितलं अरे तो बंगला तर मी विकला. सचिनच्या तळपायाची आग मस्तकाला गेली. ‘काय करू साहेब, माझा धंदा आहे तो’ हितेशभाई म्हणाला. ‘तूला लोकांच्या जिवापेक्षा तुझा धंदा जास्त महत्वाचा वाटतो काय? सचिनने त्याला जाब विचारला पण आता काही उपयोग नव्हता.
.
गुरुदेव आणि सचिन तयारीनिशी त्या बंगल्यावर गेले. दरवाजा उघडल्यावर समोरची तरुणी ओळखीचं हसली आणि म्हणाली ‘तू परत आलास?’ अचानक एक मादक सुगंध’ पसरला. सचिनला त्या तरुणीच्या जागेवर त्याची स्वत:ची बायको दिसायला लागली. ‘काय हे सचिन, मी किती वाट पहिली तुझी. ये ना. ती तरुणी म्हणाली. सचिनचा त्याच्या मनावरचा ताबा सुटला आणि त्या तरुणीजवळ जाण्यासाठी सचिनने पाऊल उचलले. तेवढ्यात गुरुदेवांनी सचिनवर अभिमंत्रित पाणी टाकले. सचिन आवर स्वत:ला गुरुदेवांच्या आवाजाने सचिन भानावर आला. त्या तरुणीने जोरात किंचाळी मारली आणि म्हणाली ‘तू मध्ये पडू नकोस. माझं काहीही बिघडवू शकत नाहीस तू. गुरुदेव शांतपणे म्हणाले. तूला मुक्ती देतो. ती जोरजोरात ओरडायला लागली आणि म्हणाली मला फक्त माझं सावज हवं आहे आणि ते मला मिळालंय. त्याच्या आणि माझ्यामध्ये आता कोणंच येऊ शकत नाही. तिने सचिनला स्पर्श करायचा प्रयत्न केला पण सचिनला गुरुदेवांनी आधीच संरक्षण दिलेलं असल्यामुळे ती सचिनला काहीच करू शकली नाही. शेवटी तिने गुरुदेवांवर हल्ला करायचा प्रयत्न केला पण गुरुदेवांनी तिच्यावर अभिमंत्रित पाणी टाकून तिला तिथेच खिळवून ठेवलं आणि तिच्यावर मंत्रांचा मारा केला. ती जोरजोरात ओरडायला लागली आणि बेशुद्ध पडली. तेवढ्यात त्या तरुणीचा नवरा गेटमधून आत आला. गुरुदेवांनी त्याला सांगितल, ‘तुझ्या पत्नीला घेऊन ताबडतोब या ठिकाणापासून लांब जा. तुझ्या पत्नीच्या जीवाला धोका आहे. आम्ही इथे काही विधी करणार आहोत त्यानंतर तुम्ही इथे परत येवू शकता’. ते दोघं ताबडतोब तिथून निघून गेले. गुरुदेवांनी ललिताला समजवायचा प्रयत्न केला. फक्त सचिनच काय तू कोणाच्याच वाट्याला जावू नकोस. या सर्व गोष्टींना अंत नाही. माझं ऐक. तू स्वत:चचं नुकसान करून घेत आहेस. किती दिवस या योनीमध्ये अडकून पडणार आहेस. शेवटी सचिनने गेटच्या बाहेर उभ्या असलेल्या राजसला बोलवून घेतलं. आधी राजस इथे यायला तयार नव्हता पण गुरुदेवांनी त्याला समजावलं. तुझ्या आईची क्रियाकर्म झालेली नाहीत ना पिंडदान झालेलं. हे सर्व झाल्याशिवाय तिला मुक्ती मिळणार नाही. या गोष्टीचा तिला स्वत:ला तर त्रास होतोच आहे पण त्याचबरोबर बाकीच्यांनाही भोगायला लागतं तूला कितीही वाटलं तरी ती तुझी आई आहे. तुझे वडील ह्यात नसल्यामुळे तिची क्रियाकर्म करण हे तुझं आद्यकर्तव्य आहे.
.
गुरुदेवांनी अभिमंत्रित पाण्याच्या सहाय्याने एक रिंगण आखून घेतलं. गुरुदेव सचिन आणि राजस तिघेही त्या रिंगणाच्या आत बसले. ललिताच्या व्यतिरिक्त तिने बळी घेतलेल्या इतरही आत्म्यांची तिथे वस्ती होती. त्यांचा विरोध जाणवत होता. अचानक आजुबाजूचं वातावरण बदललं. सोसाट्याचा वारा सुटला. तो वृक्ष रिंगणाच्या एकदम जवळ उन्मळून पडला. गुरूदेवांचं संरक्षण नसतं तर त्या दोघांचा अंत झाला असता. दूरवर कुत्रांच्या विव्हळण्याचा आवाज येवू लागला. राजसने आणि सचिनने मात्र विधी चालू ठेवले. ललिताची आणि चेतनाची बाहुली समोर ठेवली होती. विधी पूर्ण झाल्यावर त्या बाहुल्यांनी अचानक पेट घेतला. त्यानंतर गुरुदेवांनी इतर बाहुल्यांवरही विधी करायला सुरवात केली. एकेक करून सर्वच बाहूल्यांनी पेट घेतला. त्यानंतर राजस सचिन आणि गुरुदेवांनी भाताच्या मुदी करून पिंडदान केलं. गुरुदेवांनी स्मितहास्य करून सांगितलं आपले विधी पूर्ण झाले. रिंगणाच्या आजूबाजूचे वातावरणही आता सर्वसामान्य झालं होतं
.
गुरुदेवांच्या मदतीने ललिता चेतना आणि इतर आत्म्यांना मुक्ती मिळाली. सचिनने राजसचे आभार मानले. राजस म्हणाला ‘का लाजवतोस? हे करणं ही माझी जबाबदारी होती. तुझ्यामुळे आज माझ्या आईला मुक्ती मिळाली. आपल्या बहिणीची सचिनला फार आठवण येत होती. आज कितीतरी दिवसांनी ते घर मोकळा श्वास घेत होतं पण निनाद आणि चेतना या सुखी जोडप्याचा मात्र हकनाकचं बळी गेला.
.
निनाद एक उमदा तरुण होता. शिक्षण पूर्ण झाल्यावर करिअरसाठी निनाद मुंबईमध्ये आला. त्याला एका चांगल्या कंपनीमध्ये काम मिळालं. निनाद हसतमुख असल्यामुळे अगदी सहज सगळ्यांमध्ये मिसळला. तो एका ठिकाणी त्याच्या मित्रांबरोबर रूम शेअर करून रहात होता. त्याचं इमारतीत एक चेतना नावाची मुलगी रहात होती. तिला जेव्हा पहिल्यांदाच पाहिलं तेव्हाचं निनाद तिच्या प्रेमात पडला. रोज येताजाताना त्यांची नजरानजर होत होती. एकदा हिंमत करून निनादने तिला मैत्रीसाठी विचारलं. तिनेही काही आढेवेढे न घेता त्याला हो म्ह्टलं. फोननंबरची देवाणघेवाण झाली. मग काय निनाद आणि चेतना तासंतास गप्पा मारायला लागले. वेळ कसा निघून जायचा त्यांना कळायचंचं नाही. एकदा निनादने चेतनला विचारलं, ‘आमच्या ग्रुपची पिकनिक केळवा बीचवर जाणार आहे तर तू येशील का?’ चेतनाने हो म्हणून सांगितलं. दुसर्या दिवशी सकाळीचं ते दोघं निनादच्या ग्रुपबरोबर पिकनिकला निघाले. पूर्ण दिवस सगळ्यांनी खूप धमाल केली. एकमेकांची थट्टा मस्करी चालली होती.
.
चेतना समुद्रकिनार्यावर उभी होती आणि अनिमिष नेत्राने आकाशातली रंगांची उधळण बघत होती. निनाद कधी तिच्या बाजूला येऊन उभा राहिला तिला कळलंच नाही. निनादने चेतनचा हात हातात घेतला आणि त्याच्या पायांवर बसला आणि म्हणाला, ‘चेतना तू मला आवडतेस. माझं तुझ्यावर खूप प्रेम आहे. तुला मी वचन देतो की मी तुझा हात आयुष्याच्या अखेरपर्यंत सोडणार नाही. या धरणीसागरासारखं आपलं आयुष्य एकरूप होऊ शकेल का? या सूर्याच्या साक्षीने मी तुला विचारतो तू माझी होशील का?’ चेतनानेही लाजून त्याला होकार दिला. ती म्हणाली ‘निनाद माझंही तुझ्यावर तितकंच प्रेम आहे जितकं तुझं माझ्यावर आहे. मला खूप आधीपासून तुझं हे गुपित माहित होतं फक्त मी तुझ्या विचारण्याची वाट बघत होते. निनादने चेतनला फुलांचा गुच्छ आणि प्रपोज कार्ड दिलं. दोघांनीही चॉकलेटने तोंड गोड केलं. आपल्या ग्रुपला रजा देवून ते एकटेच फिरायला निघाले. आता ते एकमेकांचे जिवलग झाले होते आयुष्यभ्ररासाठी.
.
काही काळ गेल्यानंतर चेतनाने आपल्या घरी निनादबद्दल सांगितलं. निनाद तिच्या घरच्यांना अजिबात पसंत पडला नाही. चेतनाच्या वडिलांनी तर निनादला सरळ सांगितलं की आम्हाला आमच्या मुलीचं लग्न आमच्या जातीतल्या आणि आमच्या बरोबरीच्या मुलाशीच करून द्यायचं आहे तेव्हा माझ्या मुलीला भेटायचं बंद करा. त्यांनी चेतनाला घराबाहेर पडायची बंदी केली. एक दिवस चेतनाचे वडील कामानिमित्त बाहेरगावी गेलेले. त्यांनी चेतनाच्या भावाला सचिनला तिच्यावर लक्ष ठेवायला सांगितलेलं. चेतनने तिचं संधी साधली. आई आणि भाऊ दुपारी झोपलेले असताना तिने हळू आवाज न करता दरवाजा उघडला आणि तडक निनादंच ऑफिस गाठलं. निघाल्यावरचं तिने निनादला फोन केलेला त्यामुळे तो तयारच होता. ते दोघं तडक निनादच्या गावाला गेले. निनादचे आईबाबाही त्याच्यावर नाराज झाले. चेतनाला ताबडतोब तिच्या घरी सोडून ये असं निनाद्चे वडील त्याला म्हणाले. निनादने त्यांना सांगितलं की ते शक्य नाही. चेतनाचं आणि माझं एकमेकांवर खूप प्रेम आहे. आम्ही एकमेकांशिवाय राहू शकत नाही. ते दोघं तिथून निघाले. बसस्टँडवर जाताना वाटेत त्यांना निनादचा लहानपणीचा मित्र मिहीर भेटला. निनादने आपली कहाणी मिहिरलाला सांगितली. मिहीर म्हणाला तू काही काळजी करू नको. तुमच्या लग्नाची सगळी तयारी मी स्वत: करून देतो. तुम्ही तोपर्यंत आमच्या शेतातल्या घरामध्ये थांबा. असं नाराज होवून गावातून जावू नका. निनाद आणि चेतनाला आपल्या शेतातल्या घरी सोडून मिहीर त्यांच्या लग्नाच्या तयारीला लागला. गावातल्या सातेरी देवीच्या देवळात निनाद आणि चेतनाचं लग्न पार पडलं. मिहीरच्या तोंडात पेढा भरवून निनाद म्हणाला, ‘मिहीर तुझे हे पांग मी कसे फेडू? मैत्रीला जागलास मित्रा’. मिहीर आणि इतर मित्रांचा निरोप घेऊन नवविवाहित जोडपं परत मुंबईला रवाना झालं. परतल्यावर रहायचं कुठे हा मोठा प्रश्न त्यांना पडला. निनादने इमारतीतलं घर आणि कंपनीही सोडली. चेतनाच्या घरचे लोकं नक्कीच त्या दोघांचा शोध घेत असतील हे त्याला माहित होतं. निनादच्या एका मित्राने सुधीरने त्याची बायको बाळंतपणासाठी माहेरी गेली असल्यामुळे काही दिवसांसाठी निनाद आणि चेतनला त्याच्या घरी आसरा दिला. निनाद आणि चेतनाने लग्न अधिकृत करण्यासाठी कोर्टात नोटीस दिली. काही दिवसांनी ते अधिकृतरित्या पतीपत्नी झाले. थोडे प्रयत्न केल्यावर निनादला नवीन नोकरीही मिळाली. आणखीन किती दिवस ते सुधीरकडे रहाणार होते. नवीन घर शोधणं भाग होतं.
.
इस्टेट एजंट त्यांना घर दाखवत होते पण कधी घर पसंत पडायचं नाही आणि पडलं तर बजेटच्या बाहेर जात होत. एक दिवस मात्र इस्टेट एजंटने हितेशभाईने दाखवलेलं घर दोघांनाही पसंत पडलं. ऐसपैस बंगलाच होता तो. चार खोल्यांचा. दोन खोल्या वर दोन खाली. बाहेर मोठ्ठ अंगण. घर पाहून चेतना हरखली. बाहेरच्या अंगणात सुंदर बाग फुलवायची असं तिने मनोमन ठरवलं. किचनच्या खिडकीबाहेर तिला एक डेरेदार वृक्ष दिसला. त्याच्या भोवती पार बांधलेला होता. चेतना त्या झाडाकडे ओढली गेली. थोडावेळ बसलीही त्या झाडाखाली. काही वेळाने ती परत आत आली. निनाद हितेशभाईबरोबर व्यवहाराच्या गोष्टी करत होता तेवढ्यात त्याचं लक्ष बाहेरून येणाऱ्या चेतनाकडे गेलं. काय, आवडली नं जागा? निनाद विचारत होता. ‘हो हो खूप छान आहे. आपण हाच बंगला घेऊयात.
.
निनाद आणि चेतना तिथे रहायला आले. निनादला ऑफिस थोडं लांब पडतं होतं पण तेवढ अॅडजस्ट केलं तर दिवस खूप उत्तम जात होते. काही दिवसांनी मात्र चेतना निनादला सांगायला लागली की तिला बंगल्यात कोणीतरी वावरतय असं सारखं वाटतं. कधी कधी किचनमधला नळ आपोआप चालू होतो किंवा लाईट चालू बंद होतात. निनाद तिला सांगायचा तुला एकटं रहायची सवय नाही ना त्यामुळे असेल असं कदाचित. तू जरा घराबाहेर पड म्हणजे तुला बरं वाटेल. एक दिवस चेतना सांगायला लागली मला आज एक बाई भेटल्या. खूप चांगल्या आहेत त्या. आम्ही खूप गप्पा मारत होतो. त्या इथे जवळच रहातात. त्यांनी मला त्यांच्या घरी यायचं आमंत्रणही दिलयं. काही दिवसांनी चेतनाच्या तक्रारीही बंद झाल्या. निनादला वाटलं, चला बरं झालं चेतना इथे रुळली. पण तिच्यात झालेला बदल निनादला जाणवू लागला. तो जेव्हा ऑफिसमधून घरी यायचा तेव्हा ती एकदम तयार होऊन बसलेली असायची. सुरवातीला निनादने विचारलही, ‘कुठे बाहेर जातेयस का?’ तर म्हणाली, ‘नाही रे, तू येणार होतास नं, मग मी सुंदर दिसायला नको का? आणि खळखळून हसली. चेतनला असं हसताना निनाद प्रथमच पहात होता. चेतनाचा कपड्यांचा चॉइसही बदलला. तिचं वागण बोलणंही आता मादक व्हायला लागलेलं. चाल मस्तानी व्हायला लागली. तिला पाहिलं की निनादला वाटायला लागलं ऑफिस बिफीस सोडून बस्स तिला मस्त मिठीत घेऊन दिवस घालवावा. आता तर त्यांच्या रात्रीही जरा जास्तच रंगायला लागल्या. कधी नव्हे ते चेतना आता पुढाकारही घ्यायला लागली होती. काही दिवसांनी मात्र निनादला या सर्व गोष्टींचा वीट यायला लागला. तरीही चेतनाचा रागरंग बघून तो तिला साद देत होता.
.
एक दिवस मात्र निनाद तिला म्हणाला, ‘चेतना आज नको गं प्लीज. ऑफिसमध्ये खूप लोड होता. मी खूप दमलोय. पण चेतना काही ऐकायच्या मनस्थितीत नव्हती. निनाद नको म्हणत असतानाही तिने त्याच्यावर जबरदस्ती केली. हळूहळू तर ती हिंसक व्हायला लागलेली. रात्रभर ती निनादला सोडतचं नव्हती. सकाळी ऑफिसमध्ये निनाद एकदम थकलेल्या अवस्थेत दिसायचा. त्याच्या मित्रांनीही त्याला चिडवायला सूरवात केली, रात्री झोप झाली नाही वाटत अशी. आता तर निनादला ऑफिसमधून सुटलं की घरी जावंसं वाटायचंच नाही. तो असाच इकडे तिकडे फिरत रहायचा. तो कितीही उशिरा घरी गेला तरी चेतनाच्या तावडीतून सुटायचा नाही. त्याच्यावर काय परिस्थिती ओढवली आहे हे तो कोणाला सांगूही शकत नव्हता. यातून कसं बाहेर पडायचं तेच त्याला कळतं नव्हतं. माझी निरागस हसरी चेतना मला किती जपत होती. कुठे हरवून गेली ती, ही कोणीतरी दुसरीच आहे असं त्याला वाटायला लागलं.
.
चेतनाच्या भावाने सचिनने निनादला शोधून काढलं आणि त्याच्या ऑफिसमध्ये त्याला भेटायला आला. त्याने निनादला सांगितलं झालं गेलं गंगेला मिळालं. आता तुम्ही लग्न केलंच आहे तर विरोध करून काही उपयोग नाही. आईबाबांनी तुम्हाला घरी बोलावलंय. मधल्या काळात माझंही लग्न झालं. आम्ही तुम्हाला शोधायचा खूप प्रयत्न केला. आज इतक्या दिवसांनी मला तुमचा पत्ता मिळाला. तायडी कुठे आहे? मला तिला भेटायचं आहे. निनाद सचिनला घेऊन घरी आला. निनादने चेतनला सांगितलं, ‘बघ कोण आलयं माझ्याबरोबर. सचिनला बघून चेतनाच्या चेहर्यावरची रेषही हलली नाही. उलट त्याला निनादबरोबर बघून ती नाराज झाली आणि काहीच न बोलता तडक बेडरूममध्ये निघून गेली ती बाहेरच आली नाही. सचिनने निनादला सांगितलं, ‘बहूतेक तायडी माझ्यावर नाराज आहे. तिचा राग कसा काढायचा मला माहित आहे’. सचिननने वर जावून दरवाजा वाजवला आणि चेतनला आवाज दिला पण चेतनने अजिबात दार उघडलं नाही. सचिन खाली आला आणि म्हणाला, ‘तायडी तर बोलायला पण तयार नाही माझ्याशी. काय करावं? निनादने त्याला सांगितलं, ‘तू थांब जरा मी प्रयत्न करतो.’ निनादने हाक मारल्यावर चेतनाने दार उघडलं आणि एकदम निनादच्या अंगावर धावून गेली आणि म्हणाली. तू त्याला कशाला आणलयसं? तुला काय वाटलं, असं त्याला बरोबर आणलसं तर माझ्या तावडीतून सुटशील? शक्य नाही ते. आत ये. मला तू आत्ताच्या आता हवायस. निनादला आश्चर्य वाटलं तो म्हणाला ‘अगं चेतना असं का वागतेयस? आज पहिल्यांदाच तुझा भाऊ आपल्या घरी आलाय. तुला माहित आहे का तुझ्या आईबाबांनी आपल्याला माफ केलयं त्यांनी आपल्याला घरी बोलावलंय. खाली येवून थोडं बस नं आमच्याबरोबर. हे काय भलतचं चालू आहे तुझं? ‘ते काही मला माहित नाही आधी तू आत ये, असं म्हणून चेतनाने निनादचा हात धरला. तिच्या हाताला झटकून निनाद खाली गेला.
.
खाली येत असतानाच त्याने पहिलं की अचानक हॉलमधला टीव्ही चालू झाला आहे. निनादने तो बंद केला तरी परत तो चालू झाला. तेवढ्यात वरती लटकलेल झुंबर खाली पडताना निनादला दिसलं त्याने पटकन सचिनला धक्का मारून बाजूला केलं नाहीतर ते झुंबर डोक्यात पडून सचिनचा कपाळमोक्षचं होणार असता. जोराचा वारा सुटला. बाहेरच्या झाडांची सळसळ ऐकू यायला लागली. जोरदार पाऊस सुरु झाला. ‘अवेळी पाऊस कसा काय सुरु झाला?’ सचिन म्हणाला. विजा जोरजोरात चमकायला लागल्या आणि घरातले लाईट गेले. मेणबत्ती शोधायला निनाद किचनमध्ये गेला. सचिन हॉलमध्ये बसून होता तेवढ्यात त्याला असं वाटलं की कोणीतरी त्याच्या अगदी जवळ उभं आहे. ती चेतना होती. चेतनने हळू हळू सचिनला स्पर्श करायला सुरवात केली. सचिन ओरडला ‘तायडी हे काय करतेयसं तू? आपलं भावाबहिणीचं नातं तरी लक्षात घे’ असं म्हणून सचिनने चेतनाला दूर ढकललं. त्याचा आवाज ऐकून निनाद बाहेर आला. त्याच्याकडे बघून चेतना म्हणाली ‘तू नही और सही. निनादच्या तळपायाची आग मस्तकाला पोहोचली. तू माझी चेतना असूच शकत नाही. कोण आहेस तू? तो म्हणाला. चेतनाने विकट हास्य केलं आणि म्हणाली आता कसं बरोबर ओळखलसं. तुझी चेतना तर तुला कधीच सोडून गेली. आता फक्त मीच आहे ललिता. सचिन निनादला म्हणाला ‘चल निघ इथून’ आणि त्याला खेचत दरवाजापाशी घेऊन गेला पण दार काही उघडायला तयार नाही. ‘आता तुम्ही दोघंही माझ्या तावडीतून सुटून जाऊ शकत नाही’ असं म्हणून चेतना त्यांच्या जवळ यायला लागली. सचिन आणि निनादला काय करावं ते सुचेना. तेवढ्यात निनादने धावत जाऊन टेबलावरची सुरी उचलली आणि चेतनच्या शरीरावर सपासप वार केले. एक मोठी किंकाळी मारून चेतना तिथेच कोसळली.
.
निनादला पोलिसांनी अटक केली. ते त्याला परत परत विचारत होते ‘तू तुझ्या बायकोचा खुन का केलास? आणि तो एकच उत्तर देत होता ‘माझी चेतना किती सालस गुणी होती हो मी तिचा खुन का करेन. मी मारलं ती चेतना नव्हतीच ती ललिता होती. निनादच्या डोक्यावर परिणाम झाला आहे असं निदान करून निनादला मेंटल हॉस्पिटलमध्ये भरती करण्यात आलं. तिथे त्याने माझी चेतना, माझी चेतना असं म्हणत दम तोडला.
.
सचिन सुन्न झाला होता. या सर्व अतार्किक गोष्टींचा तो एकमेव साक्षीदार होता. त्याला आपल्या बहिणीला न्याय मिळवून द्यायचा होता. सचिनला ही ललिता कोण असा प्रश्न पडलेला. त्याने शेवटी इस्टेट एजंट हितेशभाईला पकडलं पण त्याला ललिताबद्दल काहीच माहिती नव्हती. सचिनने आजूबाजूला चौकशी करायला सुरवात केली. आधी त्याला कोणीच काही सांगत नव्हतं तरी त्याने हींमत हरली नाही. एक दिवस तो अशीच आजूबाजूला चौकशी करत होता. आता हा एकच बंगला राहिला आहे दारावरची पाटी वाचत सचिन विचार करत होता. इथे तरी काही माहिती मिळते की नाही अशा साशंकतेने त्याने त्या बंगल्याची डोअरबेल वाजवली. दरवाजा एका म्हातार्याशा गृहस्थांनी उघडला. ‘काय पाहिजे तुम्हाला?’ सेफ्टीडोअरच्या पाठून त्या गृहस्थांनी विचारलं. काका मला थोडी माहिती हवी होती. ‘बोला कसली माहिती?’ तो पुढच्या वळणावर गुलाबी बंगला आहे नं त्याबद्दल थोडसं विचारायचं होतं. कोण तुम्ही? तो बंगला चांगला नाहीये. तो घेण्याचा विचार करत असाल तर आत्ताच सावध व्हा. सचिनने त्या गृहस्थांना आपली निनाद आणि चेतनाबद्दल सांगितलं. काका प्लीज तुम्हाला काही माहिती असेल तर मला सांगा. मला माझ्या बहिणीला न्याय मिळवून द्यायचा आहे’ सचिन म्हणाला. त्या गृहस्थांनी सचिनला घरात घेतलं आणि पुढे माहिती पुरवली खूप वर्षापूर्वी प्रधान नावाच्या गृहस्थांनी अगदी हौसेने हा बंगला बांधलेला. त्या प्रधानांच्या पत्नीचं नावं ललिता होतं. त्यांना एक मुलगाही होता. या ललिताबाई एक दिवस घरातून नाहीश्या झाल्या. कुठे गेल्या कोणालाचं कळल नाही. काही दिवसातच प्रधानांनीही हा बंगला विकला. ‘त्यानंतर ते कुठे गेले काही माहित आहे का काका तुम्हाला? सचिनने विचारलं. नीटस माहिती नाही पण मध्ये एकदा त्यांचा मुलगा राजस माझ्या मुलाला सोशल मेडियावर भेटलेला. मला वाटत तो माझ्या मुलाच्या संपर्कात आहे. त्या काकांनी सचिनला आपल्या मुलाचा विनीतचा मोबाईलनंबर दिला. विनीतकडून राजसची माहिती मिळाल्यावर सचिनने राजसला फोन केला आणि त्याला सांगितलं की त्याचं राजसकडे अत्यंत महत्वाचं काम आहे.
.
एका रेस्टोरंटमध्ये राजस आणि सचिन भेटले. हं बोला काय काम होत माझ्याकडे. सचिनने राजसला चेतना आणि निनादबद्दल सांगितलं. राजसच्या चेहऱ्यावरचा रंग उडाला. आमचं आयुष्य उध्वस्त केलं तिने आणि आता मेल्यावरही आपले उद्योग थांबवलेले नाहीत. आय हेट हर. राजसच्या चेहऱ्यावर राग अगतिकता दु:ख अशा संमिश्र भावना उमटल्या. सचिनने त्याला शांत करायचा प्रयत्न केला. राजसने पुढे बोलायला सुरवात केली. माझे वडील एक पापभिरू व्यक्ती होते. इमानेइतबारे आपला बिझनेस सांभाळून माझे वडील माझ्या आईच्या सगळ्या मागण्या पुर्या करायचे. माझ्या आईला स्वत:च्या सौदर्याचा गर्व होता. माझे वडील जेव्हा कामानिमित्त बाहेर जायचे तेव्हा आमच्या घरी अनोळखी माणसांचा राबता असायचा. मी लहान होतो तेव्हा मला कळायचं नाही पण थोडा मोठा झाल्यावर आईने माझ्या वडिलाना सांगून मला होस्टेलमध्ये ठेवलं. मी गेल्यावर तिला तर रानच मोकळं झालं. मी जेव्हा सुट्टीत घरी यायचो तेव्हा आजूबाजूचे लोकं माझ्याकडे विचित्र नजरेने बघतं असतं कुजबुजतं असतं. माझ्या वडिलांचीही काही वेगळी अवस्था नव्हती. एक दिवस मात्र ती आमच्या घरातून नाहीशी झाली. ती गेल्यावर माझ्या वडिलांना भ्रमाचे झटके यायला लागले. शेवटी आम्ही ते घर विकून दुसरीकडे रहायला गेलो.
.
मागच्याच वर्षी माझ्या वडीलांचं निधन झालं. जायच्या एक दिवस आधी त्यांनी मला जवळ बोलावलं आणि सांगितलं की माझी आई कुठेही निघून गेली नव्हती. माझ्या वडिलांनीच तिचा खून करून तिला त्या झाडाखाली पुरलं. वरून पार बांधून घेतला. माझी आई कोणाबरोबर तरी निघून गेली असं त्यांनी सगळीकडे पसरवलं. तिच्या मृत्यूनंतरही ती माझ्या वडीलांना दिसत होती. मी तूला सोडणार नाही अशी धमकी ती माझ्या वडिलांना द्यायची. त्यामुळे वडील भ्रमात असल्यासारखे वागत होते. माझ्या आत्याने आम्हाला सावरायला मदत केली. राजसचा निरोप घेऊन सचिन तिथून निघाला.
.
ललीताला धडा शिकवायला हवा होता. तीची चुणूक सचिनने पहिली होती. तिच्या तोडीस तोड अशा व्यक्तीचा सचिन शोध घेत होता आणि त्याला गुरुदेवांबद्दल कळलं. त्याने सगळया गोष्टी गुरुदेवांना सांगितल्या. गुरुदेव सचिनबरोबर त्या बंगल्यावर यायला तयार झाले. हितेशभाईकडे सचिनने बंगल्याची चावी द्यायची विनंती केली. हितेशभाईने सांगितलं अरे तो बंगला तर मी विकला. सचिनच्या तळपायाची आग मस्तकाला गेली. ‘काय करू साहेब, माझा धंदा आहे तो’ हितेशभाई म्हणाला. ‘तूला लोकांच्या जिवापेक्षा तुझा धंदा जास्त महत्वाचा वाटतो काय? सचिनने त्याला जाब विचारला पण आता काही उपयोग नव्हता.
.
गुरुदेव आणि सचिन तयारीनिशी त्या बंगल्यावर गेले. दरवाजा उघडल्यावर समोरची तरुणी ओळखीचं हसली आणि म्हणाली ‘तू परत आलास?’ अचानक एक मादक सुगंध’ पसरला. सचिनला त्या तरुणीच्या जागेवर त्याची स्वत:ची बायको दिसायला लागली. ‘काय हे सचिन, मी किती वाट पहिली तुझी. ये ना. ती तरुणी म्हणाली. सचिनचा त्याच्या मनावरचा ताबा सुटला आणि त्या तरुणीजवळ जाण्यासाठी सचिनने पाऊल उचलले. तेवढ्यात गुरुदेवांनी सचिनवर अभिमंत्रित पाणी टाकले. सचिन आवर स्वत:ला गुरुदेवांच्या आवाजाने सचिन भानावर आला. त्या तरुणीने जोरात किंचाळी मारली आणि म्हणाली ‘तू मध्ये पडू नकोस. माझं काहीही बिघडवू शकत नाहीस तू. गुरुदेव शांतपणे म्हणाले. तूला मुक्ती देतो. ती जोरजोरात ओरडायला लागली आणि म्हणाली मला फक्त माझं सावज हवं आहे आणि ते मला मिळालंय. त्याच्या आणि माझ्यामध्ये आता कोणंच येऊ शकत नाही. तिने सचिनला स्पर्श करायचा प्रयत्न केला पण सचिनला गुरुदेवांनी आधीच संरक्षण दिलेलं असल्यामुळे ती सचिनला काहीच करू शकली नाही. शेवटी तिने गुरुदेवांवर हल्ला करायचा प्रयत्न केला पण गुरुदेवांनी तिच्यावर अभिमंत्रित पाणी टाकून तिला तिथेच खिळवून ठेवलं आणि तिच्यावर मंत्रांचा मारा केला. ती जोरजोरात ओरडायला लागली आणि बेशुद्ध पडली. तेवढ्यात त्या तरुणीचा नवरा गेटमधून आत आला. गुरुदेवांनी त्याला सांगितल, ‘तुझ्या पत्नीला घेऊन ताबडतोब या ठिकाणापासून लांब जा. तुझ्या पत्नीच्या जीवाला धोका आहे. आम्ही इथे काही विधी करणार आहोत त्यानंतर तुम्ही इथे परत येवू शकता’. ते दोघं ताबडतोब तिथून निघून गेले. गुरुदेवांनी ललिताला समजवायचा प्रयत्न केला. फक्त सचिनच काय तू कोणाच्याच वाट्याला जावू नकोस. या सर्व गोष्टींना अंत नाही. माझं ऐक. तू स्वत:चचं नुकसान करून घेत आहेस. किती दिवस या योनीमध्ये अडकून पडणार आहेस. शेवटी सचिनने गेटच्या बाहेर उभ्या असलेल्या राजसला बोलवून घेतलं. आधी राजस इथे यायला तयार नव्हता पण गुरुदेवांनी त्याला समजावलं. तुझ्या आईची क्रियाकर्म झालेली नाहीत ना पिंडदान झालेलं. हे सर्व झाल्याशिवाय तिला मुक्ती मिळणार नाही. या गोष्टीचा तिला स्वत:ला तर त्रास होतोच आहे पण त्याचबरोबर बाकीच्यांनाही भोगायला लागतं तूला कितीही वाटलं तरी ती तुझी आई आहे. तुझे वडील ह्यात नसल्यामुळे तिची क्रियाकर्म करण हे तुझं आद्यकर्तव्य आहे.
.
गुरुदेवांनी अभिमंत्रित पाण्याच्या सहाय्याने एक रिंगण आखून घेतलं. गुरुदेव सचिन आणि राजस तिघेही त्या रिंगणाच्या आत बसले. ललिताच्या व्यतिरिक्त तिने बळी घेतलेल्या इतरही आत्म्यांची तिथे वस्ती होती. त्यांचा विरोध जाणवत होता. अचानक आजुबाजूचं वातावरण बदललं. सोसाट्याचा वारा सुटला. तो वृक्ष रिंगणाच्या एकदम जवळ उन्मळून पडला. गुरूदेवांचं संरक्षण नसतं तर त्या दोघांचा अंत झाला असता. दूरवर कुत्रांच्या विव्हळण्याचा आवाज येवू लागला. राजसने आणि सचिनने मात्र विधी चालू ठेवले. ललिताची आणि चेतनाची बाहुली समोर ठेवली होती. विधी पूर्ण झाल्यावर त्या बाहुल्यांनी अचानक पेट घेतला. त्यानंतर गुरुदेवांनी इतर बाहुल्यांवरही विधी करायला सुरवात केली. एकेक करून सर्वच बाहूल्यांनी पेट घेतला. त्यानंतर राजस सचिन आणि गुरुदेवांनी भाताच्या मुदी करून पिंडदान केलं. गुरुदेवांनी स्मितहास्य करून सांगितलं आपले विधी पूर्ण झाले. रिंगणाच्या आजूबाजूचे वातावरणही आता सर्वसामान्य झालं होतं
.
गुरुदेवांच्या मदतीने ललिता चेतना आणि इतर आत्म्यांना मुक्ती मिळाली. सचिनने राजसचे आभार मानले. राजस म्हणाला ‘का लाजवतोस? हे करणं ही माझी जबाबदारी होती. तुझ्यामुळे आज माझ्या आईला मुक्ती मिळाली. आपल्या बहिणीची सचिनला फार आठवण येत होती. आज कितीतरी दिवसांनी ते घर मोकळा श्वास घेत होतं पण निनाद आणि चेतना या सुखी जोडप्याचा मात्र हकनाकचं बळी गेला.
.
.
लेखिका :- दिपा गायतोंडे
लेखिका :- दिपा गायतोंडे
