खुर्ची.. भयकथा -2
खुर्ची..भयकथा-भाग - 2
हाताला आत्यंतिक वेदना जाणवली तसे त्यांनी पाहिलं तर त्याचे दोन्ही हात खांद्यापासून पंज्यापर्यंत पुर्ण रक्ताळले होते. काही क्षणांनंतर आपोआप ते रक्त नाहीसे झाले आणि दोन्ही हातावर एक विचित्र चिन्हे असलेली नक्षी उमटली होती. त्या नक्षीला काहीतरी अर्थ असावा इतपत ती सुबक होती पण त्यावरचे आकार आणि एकंदरीत प्रकारावरून ती काहीतरी अमानवीय प्रकारचा खेळ असावा अशी उमटली होती हातांची अशी अवस्था बघून तो मनातल्या मनात आक्रोश करायला लागला.
एका भयाण नाट्याची सुरुवात झाली होती आणि कमकुवत मनाचा मयूर खुर्चीचा पहिला बळी ठरला होता!!
एका भयाण नाट्याची सुरुवात झाली होती आणि कमकुवत मनाचा मयूर खुर्चीचा पहिला बळी ठरला होता!!
दुसऱ्या दिवशी सकाळी मयूरने झालेला प्रकार इतरांना सांगितला. त्याची हकीकत ऐकून सगळ्यांनी त्याला वेड्यात काढले.
मिलींद: "तुझ्या हातावर डिझाईन उमटली होती? ही ही.. काहीही सांगतो का बे "
मयूर: "खरंच सांगतो, विश्वास ठेवा माझ्यावर. भयानक आहे ही जागा! ती खुर्ची भारलेली आहे. आपल्याला धोका आहे गाईझ, जाऊया आपण इथून."
शैलेश: "दाखव मग ती नक्षी. बघु तुझे हात."
मयूर ने हात दाखवले, पण रात्री घडलेल्या प्रकारचे कोणतेही चिन्ह नव्हते.
शैलेश: “हे बघ काहीच नाहीये. तुला भास झाला असेल किंवा स्वप्न पडलं असेल. लोकांचं ऐकून ऐकून मनावर परिणाम करून घेतला आहेस तू पोरा! सांगितलं होतं लक्ष देऊ नकोस म्हणून”.
मिलींद: “मी तुझी स्क्रीन पाहिली होती. किती रहस्यकथा वाचशील मायबोलीवर? भुतांच्या कथा वाचतोस,त्यावर विचार करतोस. असे भास होणारच मग! सध्या ब्युटी पार्लर नावाची भयकथा वाचत आहेस ना. ब्युटी पार्लरमध्ये मेहंदी वाली ची entry झाली की काय? तिनेच उमटवली असेल ही नक्षी!! ही ही..”
मयूर: “हो मी वाचतो भयकथा. तुझ्या माहितीसाठी सांगतो, ब्युटी पार्लर रहस्यकथा एकदम उत्तम चालु आहे. मेहंदी, मेकअप असं काही नाही त्यात, कथेच्या नावावर जाऊ नको. लेखिकेने कथेत खरा भयरस ओतलेला आहे. पण तुला काय कळतं त्यातलं. गप्प बैस. तू म्हणतोस तस काही नसतं रे. माझ्या वाचनाचा काहीही संबंध नाहीये. विषय भरकटवू नकोस. मी सांगतो ते खरं आहे.”
शैलेश:”ठीक आहे. खरं असेलही. तुझा हात सुद्धा नीट आहे. काहीच खुणा नाहीयेत. म्हणून आम्ही प्रत्यक्ष पाहिल्याशिवाय विश्वास ठेवू शकत नाही. एक काम करूया. आज रात्री सगळे जागे राहूया. आज काही नाही घडलं तर उद्या, परवा, संपूर्ण आठवडा बघू काय होतं ते. काही घडलंच नाही तर उत्तम. तू म्हणतोस ते खरं असेल आणि काही विचित्र घडलंच तर उपाय शोधू.”
मयूर: “उपाय वगैरे काही नाही. ही जागा सोडायची. बास!”
मिलींद: "तुझ्या हातावर डिझाईन उमटली होती? ही ही.. काहीही सांगतो का बे "
मयूर: "खरंच सांगतो, विश्वास ठेवा माझ्यावर. भयानक आहे ही जागा! ती खुर्ची भारलेली आहे. आपल्याला धोका आहे गाईझ, जाऊया आपण इथून."
शैलेश: "दाखव मग ती नक्षी. बघु तुझे हात."
मयूर ने हात दाखवले, पण रात्री घडलेल्या प्रकारचे कोणतेही चिन्ह नव्हते.
शैलेश: “हे बघ काहीच नाहीये. तुला भास झाला असेल किंवा स्वप्न पडलं असेल. लोकांचं ऐकून ऐकून मनावर परिणाम करून घेतला आहेस तू पोरा! सांगितलं होतं लक्ष देऊ नकोस म्हणून”.
मिलींद: “मी तुझी स्क्रीन पाहिली होती. किती रहस्यकथा वाचशील मायबोलीवर? भुतांच्या कथा वाचतोस,त्यावर विचार करतोस. असे भास होणारच मग! सध्या ब्युटी पार्लर नावाची भयकथा वाचत आहेस ना. ब्युटी पार्लरमध्ये मेहंदी वाली ची entry झाली की काय? तिनेच उमटवली असेल ही नक्षी!! ही ही..”
मयूर: “हो मी वाचतो भयकथा. तुझ्या माहितीसाठी सांगतो, ब्युटी पार्लर रहस्यकथा एकदम उत्तम चालु आहे. मेहंदी, मेकअप असं काही नाही त्यात, कथेच्या नावावर जाऊ नको. लेखिकेने कथेत खरा भयरस ओतलेला आहे. पण तुला काय कळतं त्यातलं. गप्प बैस. तू म्हणतोस तस काही नसतं रे. माझ्या वाचनाचा काहीही संबंध नाहीये. विषय भरकटवू नकोस. मी सांगतो ते खरं आहे.”
शैलेश:”ठीक आहे. खरं असेलही. तुझा हात सुद्धा नीट आहे. काहीच खुणा नाहीयेत. म्हणून आम्ही प्रत्यक्ष पाहिल्याशिवाय विश्वास ठेवू शकत नाही. एक काम करूया. आज रात्री सगळे जागे राहूया. आज काही नाही घडलं तर उद्या, परवा, संपूर्ण आठवडा बघू काय होतं ते. काही घडलंच नाही तर उत्तम. तू म्हणतोस ते खरं असेल आणि काही विचित्र घडलंच तर उपाय शोधू.”
मयूर: “उपाय वगैरे काही नाही. ही जागा सोडायची. बास!”
सगळे कामाला गेले. आजचा दिवस नेहमीप्रमाणे पार पडला. सोमवार असल्यामुळे कामाचा डोंगर होता. त्यामुळे सकाळचं संभाषण बऱ्यापैकी विसरल्यासारखं झालं होतं. कंपू घरी परतला. रात्रीची जेवणे पार पडली. जरा पाय मोकळे करून येऊ आणि थोडं फिरून येऊ असा विचार करून कंपू भटकायला सज्ज झाला. किनारा जणू त्यांना साद घालत होता. समुद्रकिनाऱ्यावर थोडा वेळ घालवून सगळे रूमवर परातले. आराम करण्यासाठी सगळे आडवे झाले. मयूरने आज जागी राहायचं आहे ह्या गोष्टीची आठवण करून दिली तसे सगळे उठले आणि पत्ते खेळायला बसले.
वास्तवीक पाहता सगळे थकले होते. पण मयूर च्या अनुभवाची सत्यता पडताळून पाहणे गरजेचे होते. प्रत्येकाच्या मनात एक अनामिक भीती आणि दडपण होते. कोणी वरकरणी घाबरल्याचे दाखवत नव्हते. इतक्यात वीज गेली. मेणबत्त्या लावून सगळीकडे कामापुरता प्रकाश करण्यात आला. जशी रात्र चढत गेली तसा काळोख जास्तच भयावह जाणवत होता. मेणबत्त्या असूनही तो प्रकाश केविलवाणा वाटत होता. पोरांनी चहा पिऊन डोळ्यांची झापड कशीबशी उघडी ठेवली होती. आता तर वारा पडला होता. वातावरण कोंदट झालं होतं. हळू हळू धूर सगळीकडे पसरू लागला. कालच्या घटनेप्रमाणे एक वाजता बरोबर घड्याळाचा टोला ऐकू आला. मयूर चे बोलणे खरे आहे ह्यावर बाकी दोघांचा विश्वास आता बसू लागला होता. एका अभद्र सावटाने घर भारून टाकलं होतं. कालचीच घटना आज पुन्हा जशीच्या तशी घडत होती. फरक इतकाच की आज कंपूतील प्रत्येक जण घाबरला होता आणि मयूर च्या रक्ताळलेल्या हातावरची ती रहस्यपूर्ण नक्षी पाहत होता. मिलींदने त्या परिस्थितीत हिम्मतीने हनुमान चालीसा म्हणायला सुरुवात केली. त्या पवित्र शब्दांमुळे ते अमंगल सावट मावळलं. पण मयूरच्या हातावरची नक्षी मात्र तशीच राहिली. सगळे सुन्न झाल्यामुळे शांत बसून राहिले होते. त्या नक्षी चा अर्थ आणि त्याचं काय करावं हे समजत नव्हतं. शैलेशने त्या नक्षीचा फोटो मोबाईलमध्ये काढला. कोणालातरी त्याचा अर्थ विचारावा म्हणून त्याने असे केले. पहाट झाली. सूर्याचा पहिला किरण धरतीवर पडताच मयूरच्या हातावरची नक्षी आपोआप गायब झाली.
जागरणामुळे सगळ्यांनाच थकवा जाणवत होता. शिवाय त्या प्रसंगाचा मानसिक ताण होताच. पण कामावर जाणे भाग होते. आवरून कंपू घराबाहेर पडला आणि कामावर सगळे रुजू झाले. कंपनीतील काम संपल्यानंतर शैलेशने गावात जाऊन कोणालातरी विचारावे ह्या हेतूने मोबाइलला मधली photo gallary उघडली. तो folder बघताच त्याचे डोळे आश्चर्याने विस्फारले गेले. जे पाहिले ते अविश्वसनीय होते....................................................
जागरणामुळे सगळ्यांनाच थकवा जाणवत होता. शिवाय त्या प्रसंगाचा मानसिक ताण होताच. पण कामावर जाणे भाग होते. आवरून कंपू घराबाहेर पडला आणि कामावर सगळे रुजू झाले. कंपनीतील काम संपल्यानंतर शैलेशने गावात जाऊन कोणालातरी विचारावे ह्या हेतूने मोबाइलला मधली photo gallary उघडली. तो folder बघताच त्याचे डोळे आश्चर्याने विस्फारले गेले. जे पाहिले ते अविश्वसनीय होते....................................................
कंपनीतील काम संपल्यानंतर शैलेशने गावात जाऊन कोणालातरी विचारावे ह्या हेतूने मोबाइलला मधली photo gallary उघडली. तो folder बघताच त्याचे डोळे आश्चर्याने विस्फारले गेले. जे पाहिले ते अविश्वसनीय होते....
सर्व छायाचित्रे गायब होऊन त्यांच्या जागी काही काळ्या रंगाच्या आकृत्या दिसत होत्या. अर्थहीन आणि विचित्र आकृत्या पाहुन शैलेशची पाचावर धारण बसली. आता बघतो ते खरं की काल रात्री पाहिलं ते खरं अशा संभ्रमात तो घरी परतला. आज त्याने ठरवलं होतं की रात्री जे घडेल ते सगळ्यांच्या मोबाईल मध्ये रेकॉर्ड करायचं आणि लगेच मेलवर attach करून एकमेकांना पाठवायचं. म्हणजे पुन्हा त्या images corrupt होणार नाहीत आणि झाल्या तरी बॅकअप राहील. त्याला जाणवत होतं की हा काहीतरी वेगळा आणि अमानवी प्रकार आहे, पण तरी तो स्वतःच्या समाधानासाठी शक्य ते पूर्ण प्रयत्न करणार होता. काल त्या भयाण प्रसंगातुन मिलिंदने म्हटलेल्या हनुमान चालिसेने वाचवलं होतं. त्यामुळे हनुमान चालिसेचं छोटं पुस्तक खिशात ठेवूनच शैलेश रूमवर आला होता. मयूर घाबरलेलाच होता. आज उशीरा घरी जायचं म्हणजे सगळे असतील असं ठरवून तो ऑफिस मध्ये थांबला होता. मिलींद गावात आधी ज्यांच्या कडे राहत होता त्यांच्याशी ह्या प्रकरणावर फोन वर बोलला आणि त्यांना त्या घराचा इतिहास विचारला. पण झालं असं की हे घर नवीन भागात असल्यामुळे त्यांना काहीही माहिती नव्हती. मिलींदने असंही ठरवलं होतं की, तो चहावाल्याला विचारू शकतो कारण चहावाला त्याच भागात टपरी लावायचा. पण आज टपरीही दिसत नव्हती. त्याने मयूरला सोबत घेतले आणि निराशा लपवत ते दोघे घरी परतले.
घरी येऊन पाहतात तर काय! शैलेश आरामात जणू काही घडलेच नाही अशा थाटात ‘त्या’ खुर्चीवर बसला होता.
"अरे शैलेश, उठ त्या खुर्चीवरून", मयूर करवादला. पण शैलेश ऐकताच नव्हता. इतर दोघे हाका मारून,गदागदा हलवून त्याला खुर्चीवरून बाजूला करत होते तरी तो ढिम्म बसून होता आणि भकासपणे गॅलरीत नजर लावून बघत होता. दोघांनाही ह्या शैलेशला खुर्चीतून कसे सोडवावे ते कळेनासं झालं होतं. मिलींदने पहिले की हनुमान चालिसेचं पुस्तक कोपऱ्यात पडलं होतं. त्याने ते उचलले आणि शैलेशच्या हातावर टेकवले. झटका लागल्यासारखा शैलेश खुर्चीवरून उठला.
प्रकरण तेवढं सोपं नाही हे एव्हाना सगळ्यांच्या लक्षात आलं होतं. मयूर आणि शैलेश खूप जास्त घाबरले होते आणि मिलींद धीर देण्याचा प्रयत्न करत होता. तातडीने ही वास्तू सोडायला हवी ह्या निष्कर्षापर्यंत ते येऊन पोचले होते. पण मिलींद चे असे म्हणणे होते की हनुमान चालीसा आपली रक्षा करत आहे. आपण तिचा ढाल म्हणून वापर करू आणि आज काय होते ते रेकॉर्ड करू. आजचा शेवटचा प्रयत्न. आज पुन्हा आपण काही करू शकलो नाही तर आहे त्या परिस्थितीत हे घर सोडू. त्या नक्षीचा अर्थ लावायचाच असे त्याच्या मनाने घेतले होते. त्याने हनुमान चालीसा पठण मनातल्या मनात सुरु ठेवले. पुस्तक दोघानाही दिले.
मिलिंद: “काहीही झालं तरी तुम्ही हे पुस्तक स्वतःपासून वेगळे ठेवू नका. जर वेगळे करायचेच असेल तर राम नामाचा जप सुरु ठेवा. हा नाममंत्रच आपलं रक्षण करत आहे. आपण त्या शक्तिला टक्कर देणार नाही आहोत. पण नेमकं काय आहे ह्याचा छडा लावण्यासाठी आपण आजचा दिवस प्रयत्न करू. मला माहित आहे आपण खूप सामान्य माणसं आहोत. पण मनाची शक्ती असे कठीण प्रसंग हाताळू शकते. त्यामुळे घाबरू नका. आज आपण सगळं रेकॉर्ड करू. मी गूगल वर वाचलं होत त्यानुसार अशा घटना थर्मल कॅमेरा मध्ये रेकॉर्ड करता येतात. मी तो कॅमेरा मागवला आहे आणि तो आज आपण वापरणार आहोत. नक्कीच आपल्याला सुगावा लागेल. आणखी एक गोष्ट. मला त्या टपरीवाल्याचा शोध लावायचा आहे. का कोण जाणे, पण तो काहीतरी मदत करू शकेल असं वाटत आहे.”
मयूर: "आपण खूप मोठा धोका पत्करत आहोत. आपल्यापैकी कुणालाच असा प्रसंग हाताळण्याचा अनुभव किंवा ज्ञान नाहीये. केवळ एक कॅमेरा आणि नामजप हे तोकडं पडेल. समजा जर आपण घाबरलो आणि नामजप करू शकलो नाही तर काय? त्या शक्तीने मनाचा ताबा घेतल्यानंतर आपलं स्वतःवर नियंत्रण राहणार नाही. माझं ऐका मित्रांनो, आपण आताच्या आता इथून निघू. रहस्यभेद वगैरे सगळं आज आपण वाचलो तर शक्य आहे मिल्या"
मिलिंद: ” मला थोडासातरी प्रयत्न करू द्या मित्रांनो. मी एक काम करतो, आता ह्या घरात काही सापडते का बघतो. रात्री १० वाजेपर्यन्त माझं काम चालू ठेवतो. काहीही झालं तरी आपण १० वाजता इथून निघू. मग मला यश येवो अथवा न येवो. माझी मनोदेवता सांगत आहे की आज काहीतरी उत्तर सापडेल म्हणून मी इतका आग्रह करत आहे.”
शैलेश: “जशी तुझी इच्छा. पण १०च्या ठोक्याला खाली जायचंच. आता आम्हीही तुला मदत करतो. आपण एकत्रच राहू. सगळ्या गोष्टी मिळूनच करू म्हणजे धीर येईल. खरे तर आम्ही घाबरलो आहोत. पण तुझा आत्मविश्वास बघून तुला मदत करण्याची इच्छा होत आहे. न जाणो आपल्या ह्या प्रयत्नामुळे ही वास्तू मुक्त झाली तर.“
मयूर: “एक मात्र नक्की आहे की, जे काही अभद्र आहे त्याचं मूळ खुर्चीच्या सभोवती रेंगाळताना आढळलं. त्यामुळे त्या दिशेने शोध घेऊया.”
शैलेश: “बरोबर बोललास तू, चला एकएक कप्पा चेक करूया. जुनं furniture आहे , त्यात आधी बघू”
ह्या चर्चेनंतर प्रत्येकजण कामाला लागला. वातावरण अजून तरी नॉर्मल होतं. थर्मल कॅमेरा मिलिंदने चालू करून खुर्चीच्या जवळ ठेवला होता. इतक्यात लाईट गेले. मेणबत्त्यांच्या मिणमिणत्या उजेडात शोधकार्य करताना मुलांनी आतल्या खोलीतलं जुनं लाकडी कपाट उघडलं. त्याच्या एका कप्प्यात काही कागद आणि फोटो अल्बम सापडला. जास्तीच्या मेणबत्त्या आणि मोबाइल टॉर्च वापरून नीट वाचता येईल म्हणून सगळे बाहेरच्या खोलीत आले. त्यांनी तो कागद उघडला, ती त्या घराची कायदेशीर कागदपत्रांची विस्कळीत फाईल होती. त्यावर तर काही विशेष सापडलं नाही. मग अल्बम उघडण्यात आला. त्यात काही निसर्ग चित्रे आणि artwork चे फोटो होते. अल्बमची पानं उलटत असताना तिसऱ्या पानावरचा फोटो पाहाताच मयूर जोरात किंचाळला. इतर दोघेही तो फोटो पाहून हबकले होते.
अचानक सगळ्या मेणबत्त्या विझल्या आणि सगळीकडे मिट्ट काळोख पसरला. अल्बम उघडल्या गेल्याच्या क्षणापासून वातावरण बदललं होतं. डोळ्यात बोट घातलं तरी दिसणार नाही इतका अंधार पसरला होता. टॉर्च चालत नव्हता. मेणबत्त्या टिकत नव्हत्या. हळूहळू धुराचा वास पसरायला लागला.
सगळी उर्जेवर चालणारी उपकरणे बंद असताना खोलीतला छतावरचा पंखा मात्र गरगर फिरत होता…………………………………
सर्व छायाचित्रे गायब होऊन त्यांच्या जागी काही काळ्या रंगाच्या आकृत्या दिसत होत्या. अर्थहीन आणि विचित्र आकृत्या पाहुन शैलेशची पाचावर धारण बसली. आता बघतो ते खरं की काल रात्री पाहिलं ते खरं अशा संभ्रमात तो घरी परतला. आज त्याने ठरवलं होतं की रात्री जे घडेल ते सगळ्यांच्या मोबाईल मध्ये रेकॉर्ड करायचं आणि लगेच मेलवर attach करून एकमेकांना पाठवायचं. म्हणजे पुन्हा त्या images corrupt होणार नाहीत आणि झाल्या तरी बॅकअप राहील. त्याला जाणवत होतं की हा काहीतरी वेगळा आणि अमानवी प्रकार आहे, पण तरी तो स्वतःच्या समाधानासाठी शक्य ते पूर्ण प्रयत्न करणार होता. काल त्या भयाण प्रसंगातुन मिलिंदने म्हटलेल्या हनुमान चालिसेने वाचवलं होतं. त्यामुळे हनुमान चालिसेचं छोटं पुस्तक खिशात ठेवूनच शैलेश रूमवर आला होता. मयूर घाबरलेलाच होता. आज उशीरा घरी जायचं म्हणजे सगळे असतील असं ठरवून तो ऑफिस मध्ये थांबला होता. मिलींद गावात आधी ज्यांच्या कडे राहत होता त्यांच्याशी ह्या प्रकरणावर फोन वर बोलला आणि त्यांना त्या घराचा इतिहास विचारला. पण झालं असं की हे घर नवीन भागात असल्यामुळे त्यांना काहीही माहिती नव्हती. मिलींदने असंही ठरवलं होतं की, तो चहावाल्याला विचारू शकतो कारण चहावाला त्याच भागात टपरी लावायचा. पण आज टपरीही दिसत नव्हती. त्याने मयूरला सोबत घेतले आणि निराशा लपवत ते दोघे घरी परतले.
घरी येऊन पाहतात तर काय! शैलेश आरामात जणू काही घडलेच नाही अशा थाटात ‘त्या’ खुर्चीवर बसला होता.
"अरे शैलेश, उठ त्या खुर्चीवरून", मयूर करवादला. पण शैलेश ऐकताच नव्हता. इतर दोघे हाका मारून,गदागदा हलवून त्याला खुर्चीवरून बाजूला करत होते तरी तो ढिम्म बसून होता आणि भकासपणे गॅलरीत नजर लावून बघत होता. दोघांनाही ह्या शैलेशला खुर्चीतून कसे सोडवावे ते कळेनासं झालं होतं. मिलींदने पहिले की हनुमान चालिसेचं पुस्तक कोपऱ्यात पडलं होतं. त्याने ते उचलले आणि शैलेशच्या हातावर टेकवले. झटका लागल्यासारखा शैलेश खुर्चीवरून उठला.
प्रकरण तेवढं सोपं नाही हे एव्हाना सगळ्यांच्या लक्षात आलं होतं. मयूर आणि शैलेश खूप जास्त घाबरले होते आणि मिलींद धीर देण्याचा प्रयत्न करत होता. तातडीने ही वास्तू सोडायला हवी ह्या निष्कर्षापर्यंत ते येऊन पोचले होते. पण मिलींद चे असे म्हणणे होते की हनुमान चालीसा आपली रक्षा करत आहे. आपण तिचा ढाल म्हणून वापर करू आणि आज काय होते ते रेकॉर्ड करू. आजचा शेवटचा प्रयत्न. आज पुन्हा आपण काही करू शकलो नाही तर आहे त्या परिस्थितीत हे घर सोडू. त्या नक्षीचा अर्थ लावायचाच असे त्याच्या मनाने घेतले होते. त्याने हनुमान चालीसा पठण मनातल्या मनात सुरु ठेवले. पुस्तक दोघानाही दिले.
मिलिंद: “काहीही झालं तरी तुम्ही हे पुस्तक स्वतःपासून वेगळे ठेवू नका. जर वेगळे करायचेच असेल तर राम नामाचा जप सुरु ठेवा. हा नाममंत्रच आपलं रक्षण करत आहे. आपण त्या शक्तिला टक्कर देणार नाही आहोत. पण नेमकं काय आहे ह्याचा छडा लावण्यासाठी आपण आजचा दिवस प्रयत्न करू. मला माहित आहे आपण खूप सामान्य माणसं आहोत. पण मनाची शक्ती असे कठीण प्रसंग हाताळू शकते. त्यामुळे घाबरू नका. आज आपण सगळं रेकॉर्ड करू. मी गूगल वर वाचलं होत त्यानुसार अशा घटना थर्मल कॅमेरा मध्ये रेकॉर्ड करता येतात. मी तो कॅमेरा मागवला आहे आणि तो आज आपण वापरणार आहोत. नक्कीच आपल्याला सुगावा लागेल. आणखी एक गोष्ट. मला त्या टपरीवाल्याचा शोध लावायचा आहे. का कोण जाणे, पण तो काहीतरी मदत करू शकेल असं वाटत आहे.”
मयूर: "आपण खूप मोठा धोका पत्करत आहोत. आपल्यापैकी कुणालाच असा प्रसंग हाताळण्याचा अनुभव किंवा ज्ञान नाहीये. केवळ एक कॅमेरा आणि नामजप हे तोकडं पडेल. समजा जर आपण घाबरलो आणि नामजप करू शकलो नाही तर काय? त्या शक्तीने मनाचा ताबा घेतल्यानंतर आपलं स्वतःवर नियंत्रण राहणार नाही. माझं ऐका मित्रांनो, आपण आताच्या आता इथून निघू. रहस्यभेद वगैरे सगळं आज आपण वाचलो तर शक्य आहे मिल्या"
मिलिंद: ” मला थोडासातरी प्रयत्न करू द्या मित्रांनो. मी एक काम करतो, आता ह्या घरात काही सापडते का बघतो. रात्री १० वाजेपर्यन्त माझं काम चालू ठेवतो. काहीही झालं तरी आपण १० वाजता इथून निघू. मग मला यश येवो अथवा न येवो. माझी मनोदेवता सांगत आहे की आज काहीतरी उत्तर सापडेल म्हणून मी इतका आग्रह करत आहे.”
शैलेश: “जशी तुझी इच्छा. पण १०च्या ठोक्याला खाली जायचंच. आता आम्हीही तुला मदत करतो. आपण एकत्रच राहू. सगळ्या गोष्टी मिळूनच करू म्हणजे धीर येईल. खरे तर आम्ही घाबरलो आहोत. पण तुझा आत्मविश्वास बघून तुला मदत करण्याची इच्छा होत आहे. न जाणो आपल्या ह्या प्रयत्नामुळे ही वास्तू मुक्त झाली तर.“
मयूर: “एक मात्र नक्की आहे की, जे काही अभद्र आहे त्याचं मूळ खुर्चीच्या सभोवती रेंगाळताना आढळलं. त्यामुळे त्या दिशेने शोध घेऊया.”
शैलेश: “बरोबर बोललास तू, चला एकएक कप्पा चेक करूया. जुनं furniture आहे , त्यात आधी बघू”
ह्या चर्चेनंतर प्रत्येकजण कामाला लागला. वातावरण अजून तरी नॉर्मल होतं. थर्मल कॅमेरा मिलिंदने चालू करून खुर्चीच्या जवळ ठेवला होता. इतक्यात लाईट गेले. मेणबत्त्यांच्या मिणमिणत्या उजेडात शोधकार्य करताना मुलांनी आतल्या खोलीतलं जुनं लाकडी कपाट उघडलं. त्याच्या एका कप्प्यात काही कागद आणि फोटो अल्बम सापडला. जास्तीच्या मेणबत्त्या आणि मोबाइल टॉर्च वापरून नीट वाचता येईल म्हणून सगळे बाहेरच्या खोलीत आले. त्यांनी तो कागद उघडला, ती त्या घराची कायदेशीर कागदपत्रांची विस्कळीत फाईल होती. त्यावर तर काही विशेष सापडलं नाही. मग अल्बम उघडण्यात आला. त्यात काही निसर्ग चित्रे आणि artwork चे फोटो होते. अल्बमची पानं उलटत असताना तिसऱ्या पानावरचा फोटो पाहाताच मयूर जोरात किंचाळला. इतर दोघेही तो फोटो पाहून हबकले होते.
अचानक सगळ्या मेणबत्त्या विझल्या आणि सगळीकडे मिट्ट काळोख पसरला. अल्बम उघडल्या गेल्याच्या क्षणापासून वातावरण बदललं होतं. डोळ्यात बोट घातलं तरी दिसणार नाही इतका अंधार पसरला होता. टॉर्च चालत नव्हता. मेणबत्त्या टिकत नव्हत्या. हळूहळू धुराचा वास पसरायला लागला.
सगळी उर्जेवर चालणारी उपकरणे बंद असताना खोलीतला छतावरचा पंखा मात्र गरगर फिरत होता…………………………………
