A real horror marathi story
फ्लॅट भाग १४
चंदी नं आणि धनाजी नं त्यांचा बदला घेतला होता…
आपल्या मुलाबरोबर आणि त्याच्या शरीराबरोबर झालेले ती किळसवाणी विटंबना, त्याचा झालेला इतका दुर्दैवी अंत सर्जेरावांना बघवला नाही… पण आपल्या उरल्यासुरल्या कुटुंबासाठी सर्जेरावांना स्वतःच मन घट्ट करणं आवश्यक होतं… शेतावरच्या बंगल्या वरून आपल्या मुलाची बॉडी सर्जेरावांनी बरोबरच्या गावकऱ्यांना घेऊन घरी आणली…
हो बरोबर… बॉडीच… किती विचित्र असत नाही… मनुष्य ज्या वेळेला जिवंत असतो त्या वेळेला त्याच्या शरीराला एक नाव असतं, एक किंमत असते… पण तो जसा मारतो तशी त्या शरीराची बॉडी होते… हृदयद्रावक असलं तरी हेच आयुष्याचं सत्य आहे… जोपर्यंत जिवंत आहे तोपर्यंत किंमत आहे, एकदा का मेला की त्याची बॉडी होते…
हो बरोबर… बॉडीच… किती विचित्र असत नाही… मनुष्य ज्या वेळेला जिवंत असतो त्या वेळेला त्याच्या शरीराला एक नाव असतं, एक किंमत असते… पण तो जसा मारतो तशी त्या शरीराची बॉडी होते… हृदयद्रावक असलं तरी हेच आयुष्याचं सत्य आहे… जोपर्यंत जिवंत आहे तोपर्यंत किंमत आहे, एकदा का मेला की त्याची बॉडी होते…
आपल्या मुलाचा मृत्यू कसा झाला?… हे कुणालाही न कळण्यासाठी, त्याची कोणत्याही प्रकारे पोलिस चौकशी नं होण्यासाठी… त्याच्या मृत्यूला अपघाती मृत्यूचं वळण देऊन आणि समाजात असलेलं आपलं वजन वापरून सर्जेरावांनी आबा पाटलाच्या मृत्यूच प्रकरण व्यवस्थित रित्या दाबलं… पण जे राव करी ते गाव ना करी आणि जे गाव करी ते राव कधीच नं करी…
आबा पाटलाचा झालेल्या गूढ मृत्यूची चर्चा गावात झाल्याशिवाय राहिली नाही… पण सर्जेराव पाटलांना तोंडावर बोलायची हिम्मत त्यांच्या उपकाराखाली दबलेल्या गावाला झाली नाही… नंदिनी आणि अक्का साहेबांच दुःख ते काय सांगावं… आपल्या डोळ्यासमोर घरात न गेलेला बाप अशा छिन्नविछिन्न अवस्थेमध्ये घरी परत आला याचे सगळ्यात मोठे दुःख नंदिनीला होतं… त्या मुलीच्या आयुष्यातला जणू आनंदच कोणी हिरावून नेला होता… सांत्वनासाठी येणारा प्रत्येक जण त्या भाबड्या पोरीची झालेली अवस्था बघून दुःख करत होता… कपाळावरचं कुंकू पुसल गेले याचे दुःख अक्का साहेबांना होतच… पण आपल्या नवर्‍याला आलेला मरण हे त्याने केलेल्या वाईट कर्मामुळे आलं हे अक्का साहेबांना चांगलंच ठाऊक होतं… आबा पाटील आणि चंदी प्रकरणामुळे अक्का साहेबांच्या मनातून आपला नवरा कधीच उतरला होता, पण काही झालं तरी बायको म्हणून दिलेला मान ते चांगले क्षण त्या विसरल्या नव्हत्या… त्यामुळे नवरा जाण्याचं दुःख त्यांना ही होतंच… पण नंदिनीची अवस्था बघता आणि सर्जेराव पाटील चेहऱ्यावर काहीही दाखवत नसले तरी ते मनातून खूप खचलेले आहेत हे अक्का साहेबांना कळत होतं आणि म्हणूनच त्या पाटील खानदानाच्या सुनेने आपलं दुःख बाजूला सारून परत जिद्दीने उभ रहायच ठरवल… फक्त आपल्या मुलीसाठी आणि मुलीसारखं प्रेम करणाऱ्या सासऱ्यासाठी…
काळ हे प्रत्येक जखमेवरच योग्य औषध असतं… झालेला घाव, ती जखम भरून काढायला काळासारख औषध नाही आणि तेच झालं… बघता बघता अक्का साहेबांनी घरातील सर्व व्यवहार, सर्व जवाबदार्‍या आपल्या खांद्यावर घेतल्या… वडिलांच्या मृत्यूमुळे अबोल झालेल्या आपल्या नंदिनीला अक्का साहेबांनी पुण्यात; आपल्या बहिणीकडे पुढील शिक्षणासाठी पाठवले…असं म्हणतात पुण्यात शिक्षण घेत असतानाच नंदिनीला दत्तमहाराजांच्या उपासनेची आवड लागली… कात्रजच्या शंकर महाराजांच्या मठात तिचं मन जास्ती रमायला लागलं… शिक्षण तर व्यवस्थित चालू होतं आणि त्याच दरम्यान शंकर महाराजांच्या मठात तिची दत्त उपासना ही बहरली, तिथे होत असलेली सेवा आणि साधना यामुळेच तिला स्वामी समर्थांचा अनुग्रह ही मिळाला… आपल्याला मिळालेल्या सात्विक शक्तीचा उपयोग त्या मुलीने लोक कल्याणासाठीच केला… दरम्यानच्या काळात सर्जेराव पाटीलही एका अपघातामध्ये निधन पावले… स्वतः एकदा ते जीप चालवत असताना गाडी वरचा कंट्रोल सुटल्याने त्यांचा अपघाती मृत्यू झाला… पण गावकऱ्यांच्या म्हणण्यानुसार चंदी आणि धनाजी त्यांच्या मृत्यूला सर्जेराव पाटीलही जवाबदार होते… त्यांच्यामुळेच सर्जेराव पाटलांचाही मृत्यू झाला, असं सर्वांचं म्हणणं होतं… कारण जीप वरचा कंट्रोल सुटून ज्या ठिकाणी अपघात झाला तिथेच चंदीच्या बाळाचा बळी दिला गेला होता… नंदिनीच शिक्षण पूर्ण झालं होतं… ती अक्कासाहेबां बरोबरच आता वाड्यात राहायला आली होती… वयात आलेल्या मुलीचे हात पिवळे करायचे म्हणून अक्कासाहेब तिच्यासाठी मुलगा शोधत होत्या… पण आपल्या आईला एकट सोडून जाणार नाही या नंदिनीच्या हट्टाखातर, आपल्या गावातल्या शाळेत; शिकवायला आलेल्या एका मास्तरां बरोबरच नंदिनीचे लग्न ठरवण्यात आलं… ते ही पोरग तस लाखात एक होतं, मास्तराला मागे-पुढे कोणी नसल्याकारणाने नंदिनी आणि मास्तरांचा संसार पाटलांच्या वाड्यातच सुरू झाला… त्यांना एक मुलगाही झाला… पण वाड्याला काहीतरी शाप होता… दुसऱ्या गावात जत्रेसाठी म्हणून गेलेला मास्तर अचानक गायब झाला… खूप तपास करूनही मास्तर मिळाला नाही… गावातल्या एका गुराख्याला तीन दिवसानंतर त्या पडक्या विहिरीत मास्तरांची बॉडी मिळाली, ज्यात आबा पाटलांनी बळी दिला होता… मास्तरांचा मृत्यू विहिरीत पडल्यामुळे झाला असा पंचनामा जरी करण्यात आला असलख तरी त्याच्या मृत्यूच कारण काय? हे अख्ख्या गावाला माहिती होतं… आज पर्यंत त्या जागेवर खूप जणांचे मृत्यू झालेले आहेत, ते सर्व चंदी मुळे झालेत असा गावकऱ्यांना ठाम पणे वाटतं… ती जागा पछाडलेली आहे, बाधित आहे अस प्रत्येक गावकरी म्हणतो… नंदिनी अक्का साहेबांबरोबर आपल्या मुलाला घेऊन त्याच वाड्यात राहिली… कालांतराने अक्कासाहेब ही स्वर्गवासी झाल्या… नंदिनी ने आपल्या मुलाला शिक्षणासाठी पुण्यात पाठवल… शिक्षण घेऊन तो तिथेच राहिला… त्याच ही लग्न झालं… नोकरी मुळे संसारही पुण्यातच थाटला होता त्याने… त्या पाटलांच्या वाड्यात नंदिनी शेवटपर्यंत एकटीच राहिली…"
"बाळांनो मला माहिती असलेली चंदी ची गोष्ट ही एवढीच… नंदिनी बरोबर चा समवयस्क म्हणा किंवा वर्गमित्र असल्याने म्हणा आणि आता खूप वर्षे या गावात राहिल्यामुळे मला जेवढ्या गोष्टी समजल्या होत्या त्या मुळे मी तुम्हाला हे सर्व सांगितलं… या म्हाताऱ्याची तुम्हाला एवढीच मदत होऊ शकते… प्रीतीताई आत्ता ज्या जागेवर तुमची बिल्डिंग उभी आहे ती जागा तीच जिथे चंदी च्या बाळाचा बळी दिला गेला होता… आणि चंदी अजूनही तिथे दिसते असं म्हणतात… ती जागा डेव्हलपमेंटमध्ये गेल्याकारणाने, तिथे इमारत उभी राहिली… नंदिनी हयात असती तर तिने ती जागा डेव्हलपमेंटला दिली नसती… कारण आत्तापर्यंत त्या जागेवर जेवढे काही अपघात म्हणून झालेत, लोकांचे जीव गेलेत तसेच नंदिनीने तिच्याकडे असलेल्या काही सात्वीक शक्तीच्या बळावर बरेच जणांचे प्राण ही वाचवले होते… मी एवढंच सांगेन की शहाण्या असाल तर तिथल्या वाईट शक्तींच्या वाटेला जाऊ नका, लवकरात लवकर ती जागा सोडा ही विनंती ए या म्हातार्‍याची…""
आबा पाटलाचा झालेल्या गूढ मृत्यूची चर्चा गावात झाल्याशिवाय राहिली नाही… पण सर्जेराव पाटलांना तोंडावर बोलायची हिम्मत त्यांच्या उपकाराखाली दबलेल्या गावाला झाली नाही… नंदिनी आणि अक्का साहेबांच दुःख ते काय सांगावं… आपल्या डोळ्यासमोर घरात न गेलेला बाप अशा छिन्नविछिन्न अवस्थेमध्ये घरी परत आला याचे सगळ्यात मोठे दुःख नंदिनीला होतं… त्या मुलीच्या आयुष्यातला जणू आनंदच कोणी हिरावून नेला होता… सांत्वनासाठी येणारा प्रत्येक जण त्या भाबड्या पोरीची झालेली अवस्था बघून दुःख करत होता… कपाळावरचं कुंकू पुसल गेले याचे दुःख अक्का साहेबांना होतच… पण आपल्या नवर्‍याला आलेला मरण हे त्याने केलेल्या वाईट कर्मामुळे आलं हे अक्का साहेबांना चांगलंच ठाऊक होतं… आबा पाटील आणि चंदी प्रकरणामुळे अक्का साहेबांच्या मनातून आपला नवरा कधीच उतरला होता, पण काही झालं तरी बायको म्हणून दिलेला मान ते चांगले क्षण त्या विसरल्या नव्हत्या… त्यामुळे नवरा जाण्याचं दुःख त्यांना ही होतंच… पण नंदिनीची अवस्था बघता आणि सर्जेराव पाटील चेहऱ्यावर काहीही दाखवत नसले तरी ते मनातून खूप खचलेले आहेत हे अक्का साहेबांना कळत होतं आणि म्हणूनच त्या पाटील खानदानाच्या सुनेने आपलं दुःख बाजूला सारून परत जिद्दीने उभ रहायच ठरवल… फक्त आपल्या मुलीसाठी आणि मुलीसारखं प्रेम करणाऱ्या सासऱ्यासाठी…
काळ हे प्रत्येक जखमेवरच योग्य औषध असतं… झालेला घाव, ती जखम भरून काढायला काळासारख औषध नाही आणि तेच झालं… बघता बघता अक्का साहेबांनी घरातील सर्व व्यवहार, सर्व जवाबदार्‍या आपल्या खांद्यावर घेतल्या… वडिलांच्या मृत्यूमुळे अबोल झालेल्या आपल्या नंदिनीला अक्का साहेबांनी पुण्यात; आपल्या बहिणीकडे पुढील शिक्षणासाठी पाठवले…असं म्हणतात पुण्यात शिक्षण घेत असतानाच नंदिनीला दत्तमहाराजांच्या उपासनेची आवड लागली… कात्रजच्या शंकर महाराजांच्या मठात तिचं मन जास्ती रमायला लागलं… शिक्षण तर व्यवस्थित चालू होतं आणि त्याच दरम्यान शंकर महाराजांच्या मठात तिची दत्त उपासना ही बहरली, तिथे होत असलेली सेवा आणि साधना यामुळेच तिला स्वामी समर्थांचा अनुग्रह ही मिळाला… आपल्याला मिळालेल्या सात्विक शक्तीचा उपयोग त्या मुलीने लोक कल्याणासाठीच केला… दरम्यानच्या काळात सर्जेराव पाटीलही एका अपघातामध्ये निधन पावले… स्वतः एकदा ते जीप चालवत असताना गाडी वरचा कंट्रोल सुटल्याने त्यांचा अपघाती मृत्यू झाला… पण गावकऱ्यांच्या म्हणण्यानुसार चंदी आणि धनाजी त्यांच्या मृत्यूला सर्जेराव पाटीलही जवाबदार होते… त्यांच्यामुळेच सर्जेराव पाटलांचाही मृत्यू झाला, असं सर्वांचं म्हणणं होतं… कारण जीप वरचा कंट्रोल सुटून ज्या ठिकाणी अपघात झाला तिथेच चंदीच्या बाळाचा बळी दिला गेला होता… नंदिनीच शिक्षण पूर्ण झालं होतं… ती अक्कासाहेबां बरोबरच आता वाड्यात राहायला आली होती… वयात आलेल्या मुलीचे हात पिवळे करायचे म्हणून अक्कासाहेब तिच्यासाठी मुलगा शोधत होत्या… पण आपल्या आईला एकट सोडून जाणार नाही या नंदिनीच्या हट्टाखातर, आपल्या गावातल्या शाळेत; शिकवायला आलेल्या एका मास्तरां बरोबरच नंदिनीचे लग्न ठरवण्यात आलं… ते ही पोरग तस लाखात एक होतं, मास्तराला मागे-पुढे कोणी नसल्याकारणाने नंदिनी आणि मास्तरांचा संसार पाटलांच्या वाड्यातच सुरू झाला… त्यांना एक मुलगाही झाला… पण वाड्याला काहीतरी शाप होता… दुसऱ्या गावात जत्रेसाठी म्हणून गेलेला मास्तर अचानक गायब झाला… खूप तपास करूनही मास्तर मिळाला नाही… गावातल्या एका गुराख्याला तीन दिवसानंतर त्या पडक्या विहिरीत मास्तरांची बॉडी मिळाली, ज्यात आबा पाटलांनी बळी दिला होता… मास्तरांचा मृत्यू विहिरीत पडल्यामुळे झाला असा पंचनामा जरी करण्यात आला असलख तरी त्याच्या मृत्यूच कारण काय? हे अख्ख्या गावाला माहिती होतं… आज पर्यंत त्या जागेवर खूप जणांचे मृत्यू झालेले आहेत, ते सर्व चंदी मुळे झालेत असा गावकऱ्यांना ठाम पणे वाटतं… ती जागा पछाडलेली आहे, बाधित आहे अस प्रत्येक गावकरी म्हणतो… नंदिनी अक्का साहेबांबरोबर आपल्या मुलाला घेऊन त्याच वाड्यात राहिली… कालांतराने अक्कासाहेब ही स्वर्गवासी झाल्या… नंदिनी ने आपल्या मुलाला शिक्षणासाठी पुण्यात पाठवल… शिक्षण घेऊन तो तिथेच राहिला… त्याच ही लग्न झालं… नोकरी मुळे संसारही पुण्यातच थाटला होता त्याने… त्या पाटलांच्या वाड्यात नंदिनी शेवटपर्यंत एकटीच राहिली…"
"बाळांनो मला माहिती असलेली चंदी ची गोष्ट ही एवढीच… नंदिनी बरोबर चा समवयस्क म्हणा किंवा वर्गमित्र असल्याने म्हणा आणि आता खूप वर्षे या गावात राहिल्यामुळे मला जेवढ्या गोष्टी समजल्या होत्या त्या मुळे मी तुम्हाला हे सर्व सांगितलं… या म्हाताऱ्याची तुम्हाला एवढीच मदत होऊ शकते… प्रीतीताई आत्ता ज्या जागेवर तुमची बिल्डिंग उभी आहे ती जागा तीच जिथे चंदी च्या बाळाचा बळी दिला गेला होता… आणि चंदी अजूनही तिथे दिसते असं म्हणतात… ती जागा डेव्हलपमेंटमध्ये गेल्याकारणाने, तिथे इमारत उभी राहिली… नंदिनी हयात असती तर तिने ती जागा डेव्हलपमेंटला दिली नसती… कारण आत्तापर्यंत त्या जागेवर जेवढे काही अपघात म्हणून झालेत, लोकांचे जीव गेलेत तसेच नंदिनीने तिच्याकडे असलेल्या काही सात्वीक शक्तीच्या बळावर बरेच जणांचे प्राण ही वाचवले होते… मी एवढंच सांगेन की शहाण्या असाल तर तिथल्या वाईट शक्तींच्या वाटेला जाऊ नका, लवकरात लवकर ती जागा सोडा ही विनंती ए या म्हातार्‍याची…""
मला खरंच हे सर्व ऐकून अंगावर काटा आला…
"माझी मैत्रीण आत्ता तिथे चंदीचा त्रास सहन करतीये… तुमची कळकळ मला समजतीये नाना… पण मी माझ्या मैत्रिणीला तिथून बाहेर काढेन…"
नानांचा निरोप घेऊन मी आणि दुर्गा तिथून निघालो… आम्ही देवळाच्या बाहेर पडलोच होतो की नानांनी परत दुर्गाला आवाज दिला आणि स्वतः जवळ बोलावून घेतले… नानांशी बोलून दुर्गा थोडी विचारात पडल्यासारखी दिसली…
"काय झालं दुर्गा?… कसला विचार करतीयेस?… नानांनी परत बोलावून काय सांगितलं?…"
"काही नाही गं!… बाबांना एक निरोप दिला त्यांनी…"
असं म्हणून मी आणि दुर्गा घरी यायला निघालो… मला घरी सोडून मगच दुर्गा स्वतःच्या घरी गेली… घरी आले तेव्हा आई-बाबा आणि वैभव दिवसभरात काय काय घडलं, चंदीचा पत्ता लागला का, हे सर्व ऐकायला वाटच बघत बसले होते… मुलं खाली खेळायला गेली असल्याकारणाने, मी थोडक्यात आम्हाला मिळालेली सर्व माहिती आई बाबा आणि वैभव यांना सांगितली… ते सर्व ऐकून त्यांच्याही चेहऱ्यावर दाटून आलेली भीती, माझ्यापासून लपली नाही… पण आता आमच्या बरोबर दुर्गाने अभिमंत्रित केलेले धागे आणि मला दिलेली रुद्राक्षांची माळ या गोष्टी आमच्या संरक्षणासाठी आहेत यामुळे आम्ही थोडेसे निश्चिंत होतो…
दुर्गा ने सांगितलं तसेच तिने अभिमंत्रित करून दिलेल्या धाग्यांमुळे आणि माझ्यासाठीच्या रुद्राक्ष माळे मुळे आम्हाला चंदीचा त्रास होणार नव्हता… आम्हाला जी खबरदारी घ्यायची होती त्यामध्ये रुद्राक्षाची माळ आणि अभिमंत्रित केलेले धागे आमच्या शरीरापासून वेगळे होऊ द्यायचे नव्हते आणि चंदी कडून दाखवल्या गेलेल्या कोणत्याही आमिषाला बळी पडायचं नव्हतं… पण ते आमिष नक्की काय हे कोणालाच माहिती नव्हतं… दुर्गा ला ही नाही… दुर्गा येऊन गेल्यानंतर दोन-तीन दिवस-रात्री आम्हाला कोणताच अनुभव आला नाही किंवा कदाचित आलाही असेल आम्हाला जाणवला नाही… आम्ही सगळे एकाच खोलीत झोपत होतो पण मुलं सोडली तर सगळ्यांचीच झोप सावध होती… मुलांसकट प्रत्येकाला ही ताकीद दिली गेली होती की, दिवसा किंवा रात्री तुम्हाला काहीही लागलं काही हवं असेल तरी एकमेकांना सांगितल्याशिवाय काहीच करायचं नाही… अगदी वॉशरूम ला जायचं असलं तरीसुद्धा…
मुलांची रेग्युलर शाळा सुरू होती, वैभव ला ही आता ऑफिसला जात येत होतं… दिवसभर मी आई आणि बाबा आम्ही तिघच असायचो… घरी नुसतं बसून राहायचा मलाही आता कंटाळा आला होता… इथे क्लास सुरू करायचे तर मला तश्या ओळखी ही मिळत नव्हत्या…
एकदा मुलांना बस स्टॉप वर सोडायला गेले होते… तर मुलांना सोडायला आलेल्या काही बायकांपैकी एक-दोन जणींनी माझ्याकडे क्लास संदर्भात चौकशी केली… क्लास संदर्भात मी काही जणांना सांगून ठेवलं असल्या कारणाने मला विचारलं गेलं असेल म्हणून मीही इंटरेस्ट दाखवला… संध्याकाळी भेटायला येतो असं सांगून आम्ही निरोप घेतला… दिवसभरात दुर्गाचे दोन-तीन फोन कॉल असायचे, जनरल हालहवाल विचारण्यासाठी ती फोन करायची… आध्येमध्ये एखादी चक्कर ही मारायची… पण माझ्या घरातला पाहूणचार तर तिने कधीच घेतला नव्हता… सकाळी चौकशी करणाऱ्या त्या बायका स्वतःबरोबर अजून चार-पाच बायकांना घेऊन संध्याकाळी मला भेटायला आल्या… आलेल्या सर्व बायकांच्या मुलांचे क्लास घ्यायचे होते… समोरून चालून आलेली संधी का वाया घालवा? म्हणून मीही क्लास घ्यायला तयार झाले… मुलांसाठी दुपारची क्लासची वेळ ठरवून आलेल्या सर्व बायकांनी माझा निरोप घेतला… आंधळा मागतो एक डोळा आणि देव देतो दोन डोळे अशी माझी अवस्था झाली होती… कालपर्यंत मी क्लास साठी मुलं मिळावी म्हणून धडपडत होते आणि आज मला एका झटक्यात सात मुलांच्या शिकवण्याची ऑफर आली होती… रात्री वैभव कामावरून आल्यावर मी क्लासची गुड न्यूज दिली… माझं क्लासच रुटीन सुरू झालं… दुर्गा येऊन गेल्यापासून चंदीचा होणारा त्रास डायरेक्ट आम्हाला काहीच जाणवत नव्हता… आई-बाबा येऊनही आता बरेच दिवस झाले होते… त्यांच एक कोथरूड मधलं रुटीन सेट झालं होतं, पण आमच्या काळजीपोटी ईतके ते इथे थांबले होते… पण आता दुर्गावर त्यांनाही विश्वास बसला होता… माझे क्लासही सुरु झाले होते आणि म्हणूनच कदाचित आम्ही परत कोथरूडला जातो असा तगादा त्यांनी लावून धरला… आम्हीही नाईलाजाने त्यांना परत कोथरूडला जाण्यासाठी होकार दिला…
आई-बाबा कोथरूडला जाण्याचा दिवस उजाडला… मुलं शाळेला आणि वैभव ऑफिसला गेल्यानंतर आम्ही तीघ हॉलमध्ये बसून चहा घेत होतो… दाराची बेल वाजली…
"दूधवाला आलाय थांब मी बघते…"
असं म्हणून आईंनी दार उघडलं आणि दूधाच भांड आणण्यासाठी स्वयंपाक घरात गेल्या… आई स्वयंपाक घरात जाऊन एखादा मिनिटच झाला असेल की…
"ईईई!… प्रितीतीती!…"
असा आईंचा आवाज स्वयंपाकघरातून आला त्यापाठोपाठ भांड पडल्याचा आवाज आला आणि आई स्वयंपाक घरातून धावतच हॉलमध्ये आल्या… काहीतरी घाणेरडं बघितल्यासारखे भाव त्यांच्या चेहऱ्यावर होते, अंग झटकत होत्या…
आई काय झालं?… अशा का ओरडत बाहेर आलात?…"
मन चिंती ते वैरी न चिंती… माझ्या डोक्यात भलतेच विचार…
"थांब जरा!… लांब हो!… शीऊ नकोस मला!…"
"अहो पण झालं तरी काय?…"
"अग बाईईई!… दुधाचं भांडं शेल्फमधून घेतलं, विसळून घेण्यासाठी आपल्या सिंक चा नळ चालू केला तर नळातून हिरवट काळं शेवाळी रंगाच पाणी आलं आणि काही कळायच्या आत वरून दोन मोठ्या पाली माझ्या हातावर पडल्या…
"काययय्!…"
"चांगल्या मोठ्या आणि काळसर करड्या रंगाच्या होत्या…" असं आई बोलतच होत्या की मी स्वयंपाक घरात जाऊन बघितलं… सींकचा नळ चालू होता पण त्यातून रेग्युलर स्वच्छ पाणी येत होतं… सींकमध्ये विसळण्यासाठी घेतलेलं भांड पडून होतं, पण हिरव्या काळ्या पाण्याचा कुठे नामोनिशाण अस नव्हता आणि ना ही त्या पालींचा…
"अहो आई!… पण इथे काहीच नाहीये?…"
मी असं म्हंटल्यावर आईही किचनमध्ये आल्या…
"अगं इथेच होत्या या जागी… गेल्या असतील कुठेतरी…"
"आई पण आतापर्यंत आपल्या घरात पाल कधी आलीच नव्हती… आमच्या बघण्यात तर कधीच नव्हती हं!…"
असं म्हणत मी सिंक मधलं ते पडलेल भांड बाजूला ठेवायचं म्हणून उचललं, तर त्याखाली मला दुर्गा ने दिलेला पिवळा धागा दिसला…
"आई तुमच्या हातातला धागा?…"
"हा काय अगं!…" असं म्हणून धागा दाखवायला आईंनी हात पुढे केला…
"अरे!… कुठे गेला?… इतका वेळ तर होता माझ्या हातात!…"
"अरे!… कुठे गेला?… इतका वेळ तर होता माझ्या हातात!…"
"हा काय!… इथेच सिंकमध्ये पडलाय… द्या मी बांधते…"
"नको बाई!… थांब जरा!… मला आधी आंघोळ करू दे त्यावेळेला तो धूऊन घेते मग बांध असंही निघायची तयारी करायचीच आहे आता आम्हाला…"
दूधवाल्या मामांकडून दूध घेतलं… आईंनसाठी आंघोळीच पाणी सोडलं आणि मी आणि बाबा परत चहापानाच्या प्रोग्राम मध्ये मश्गुल झालो… आईंना अंघोळीला जाऊन पंधरा-वीस मिनिटं झाली असतील आणि एवढ्यात बाथरूममध्ये "धपपप…" असा काहीतरी पडल्यासारखा आवाज झाला आणि त्यापाठोपाठ…
"अग आई गं! मेले गं मेले!…प्रीती वाचव गं मला… आहोहोहो!…"
बाथरूममधून आईंच्या ओरडण्याचा आवाज आला… त्यांना काय झालं बघण्यासाठी मी आणि बाबा बाथरूम कडे धावलो… पण बाथरूमचं दार बंद होतं त्यामुळे बाहेरून आवाज देण्यापलीकडे आम्हाला काही करता आलं नाही…
"आई आहो काय झालं?…असं का ओरडलात?…"
"अगं बरी आहेस ना?… दार उघड आधी!…"
आईच्या विव्हळण्याचा आवाज आतून येत होता… दोन मिनिटांनी कसंतरी त्यांनी दार उघडलं आणि त्या बाथरूममध्ये खालीच बसल्या होत्या… मी आणि बाबांनी त्यांना आधार देऊन बेडरूम मध्ये आणून झोपवलं… आंघोळ झाल्यावर कपडे करून त्या बाहेर येतच होत्या आणि पाय घसरून पडल्या… कमरेला चांगलाच मुका मार लागला होता… उठून बसवलं तरी त्यांना त्रास होत होता… मी त्यांच्या कमरेला स्प्रे मारून दिला त्यांना थोडं खायला घातलं आणि एक कॉम्बिफ्लेम देऊन झोपवलं… बाबा बाहेर हॉलमध्ये बसले होते…
"बाबा माझ्यामते आता तुम्ही कोथरूडला जायचा प्लान रद्द केलेला बरा… मला नाही वाटत आई या स्थितीत कोथरूडला जाऊन वावरू शकतील…"
"हो मलाही तेच वाटतंय… तू थांब हिच्या जवळ, मी मुलांना घेऊन येतो…"
बाथरूम कडे जाऊन बघितलं तर तिथे घसरून पडण्या सारख काही निसर्ड झालं होतं, असं काहीच नव्हतं… पण तरीही आई पडल्या होत्या… आंघोळी बरोबर त्यांनी धुवून ठेवलेला पिवळा धागा मी आणून देव्हाऱ्यात ठेवला… आई उठल्यावर बांधू या विचाराने… दुपारी क्लासची मुलं आली, त्यांचा क्लास संपत आलाच होता एवढ्यात दुर्गा ने एन्ट्री घेतली…
"काय ताई?… काय म्हणताय?… अरे वा क्लास, मुलं काय खरं नाही बाई… जोरात चालू आहे की तुमचं रुटीन…"
"अगं नाही गं… तसं काही नाही… मुलांना बस स्टॉप वर सोडायला गेले होते, तर या मुलांच्या आया भेटल्या… त्यांनी क्लास बद्दल विचारलं मी पण हो म्हटलं आणि तसंही कोथरूडला असताना मी घेतच होते घरगुती क्लास… म्हंटल आनायसे ऑफर आली आहे तर का नाकारा?…"
दुर्गा आली तसा मी ही ५ मिनिट आधीच क्लास संपवला…
"आणि आई-बाबा काय म्हणतायत?…"
तिने असं विचारलं आणि माझ्या डोक्यात का माहिती नाही काय विचार आला… सकाळी दूध वाला आल्यानंतर आईं बरोबर जे काही घडलं, अंघोळीच्या वेळेला आई पडल्या या सर्व गोष्टी मी तिला इन डिटेल सांगितल्या… मी हे सांगितल्यावर मॅडम पण दोन मिनिटं चक्रावल्या…
"प्रीती तुझ्याकडे क्लासला मुलं येऊन किती दिवस झाले?…"
"दोन-तीन दिवस… का ग?…"
"आणि आई-बाबा कोथरूड ला जायचं कधीपासून म्हणतायत?…"
"ते ही दोन दिवसापासूनच… काय झालं काय, ते तरी सांग?…"
ती काही बोलली नाही पण तिचे डोळे एक दोन मिनिटांसाठी बंद झाले… दुर्गा माझ्या समोर असून परत नसल्या सारखी जाणवली…ती तिथेच होती माझ्या समोर, पण त्यावेळी मात्र ती तिच्यात नव्हती आणि दोनच मिनिटात तिने डोळे झटका लागल्यासारखे उघडले…
"प्रीती आई कुठे आहेत?…"
"बेडरूममध्ये झोपल्यात… आराम करतायत…"
"चल लवकर… आपल्याला त्यांच्या जवळ जायला हवं…"
असं म्हणून ती धावतच बेडरूम कडे गेली… तिचं बघून मी आणि बाबाही बेडरूम कडे धावलो आणि जाऊन बघतो तर आईंचे दोन्ही हात त्याच्या गळ्यावर होते… स्वतःचा गळा दाबल्या सारख्या त्या स्वतःचा गळा दाबून घेत होत्या… ओठ एकमेकांवर घट्ट दाबून घेतलेत असं तोंड बंद होतं… पण त्या ओरडायचा प्रयत्न करत होत्या, कारण त्यांच्या घशातून हुंकार बाहेर पडायचा प्रयत्न होत होता पण तोंड घट्ट बंद असल्यामुळे त्या ओरडू शकत नव्हत्या… स्वतःचे पाय झाडत होत्या… त्या स्वतःलाच मारायचा प्रयत्न करत होत्या… दुर्गा धावतच त्यांच्या डोक्याशी जाऊन उभी राहिली… तिने डोळे बंद केले आणि आपला उजवा हात आईंच्या कपाळावर ठेवून ती काहीतरी पुटपुटायला लागली… ती काय बोलत होती माहित नाही पण एक दहा-बारा सेकंदामध्ये आईंची तडफड थांबली… पहिले त्यांनी गळ्या कडून हात काढून पोटाशी घेतले… त्यांच तोंड उघडलं गेलं पण तोंडातुन दमल्यासारखा आवाज येत होता… डोळ्यात प्रत्यक्ष भीती दिसत होती… त्या शांत झाल्या होत्या पण प्रचंड घाबरलेल्या होत्या… दोन मिनिटांनी जेव्हां दुर्गा ने त्यांच्या कपाळावरून हात उचलला त्यावेळी आईना शांत झोप लागली होती…
"मी सांगितलं होतं ना?… हातातला धागा काढायचा नाही म्हणून?… कोणी काढायला सांगितलं तुम्हाला यांच्या हातातला तो धागा?… अक्कल आहे का तुम्हा लोकांना?… मी सांगितलेलं ऐकायचं नसेल तर सांगा तसं!… नाही येणार मी!…"
दोन मिनिटात दुर्गाने जो दुर्गावतार घेतला… तिचा तो अवतार बघून आम्हाला कोणाला काही बोलायची हिंमतच झाली नाही…
"अगं पण…"
"काय अगं पण?… देव्हाऱ्यात ठेवलेला तो धागा यांच्या हाताला बांध आधी मग बोल माझ्याशी…"
आणि त्याच दुर्गावतारा सरशी दुर्गा बाहेरच्या हॉलमध्ये जाऊन बसली…
देव्हाऱ्यातला तो धागा मी लगेच आईंच्या हातात बांधला… झालेल्या प्रकराने मी आणि बाबा घाबरलो तर होतोच पण दुर्गाच्या समोर आता आमची जायची हिम्मत नव्हती… थोडेसे घाबरतच आम्ही हॉलमध्ये आलो… दुर्गा स्वतःचीच काहीतरी बडबडत होती… पाच-दहा मिनिटं गेली असतील मी दुर्गा जवळ बसले… शक्य होईल तेवढ्या प्रेमाने तिला आवाज दिला…
"दुर्गा!…"
"प्रितीताई?… अगं चार दिवसांपूर्वी आपण एवढं सगळं ऐकून आलो ना गं?… आणि तरी तुम्ही हा वेडेपणा करताय?… तुला काय वाटतंय?… मी धागा बांधला म्हणून इथे घडत होतं ते सगळं शांत झालंय आता? चंदी तुम्हाला काहीच त्रास देत नाहीये?… तसं असेल तर मूर्ख आहात तुम्ही… मी सांगितलं होतं धागा बांधतानाच की हा शरीरापासून वेगळा करू नका आणि कोणत्याही आमिषाला भुलून जाऊ नका… पण तुम्ही नेमका त्याचा उलटं केलं… तुला काय वाटतं कुठंन आली क्लासाठी मुलं?… इतके दिवसात तुला क्लास साठी कधीतरी मुलं मिळाली का?… मं आत्तच का मिळाली?… आजच माईंच्या हातावर ते शेवाळ्या चे पाणी आणि त्या पाली का पडल्या? त्यांच्या हातातून तो धागा सुटला आणि आई बाथरूम मध्ये जाऊन घसरून पडल्या… तुझ्याकडे येणारी मुलं काही खोटी नाहीयेत, खरीच आहेत… सगळ्यांना सांगून इतके दिवसात मिळाली नाहीत ही आणि त्यांच्या आयांना आजच बुद्धिझाली तुझ्याकडे क्लाससाठी पाठवायची?… तू हे घर सोडून कुठेही जाऊ नयेस, आर्थिक मोहाला बळी पडून तू घर सोडू नयेस म्हणून चांदीने दिलेलं हे अमीष आहे… नळातुन शेवाळी रंगाच पाणी येणं, त्या दोन पाली आईंच्या अंगावर पडणं आणि आईंच्या हातातून तो धागा सुटणं या सगळ्या गोष्टी तो अभिमंत्रित धागा आईंच्या अंगापासून लांब करण हा एकमेव हेतू होता… आई आणि बाबा आज दुपारी कोथरूडला परत जाणार होते ना?… आई बाथरूम मध्ये घसरून पडल्या हे त्यांनी हे घर सोडून न जाण्यासाठी घडवून आणलं होतं… तुला जर कळलं होतं की आईंच्या हाततला धागा निघालाय तर तो तू आधी बांधणं गरजेचं होतं… आत्ता काय चालू होतं याचा थोडा तरी अंदाज आहे तुला?… नसेल तर ऐक… चंदी आईंच्या छातीवर बसून त्यांचा गळा दाबून त्यांना मारायचा प्रयत्न करत होती… तुम्हाला दिसताना हेच दिसलं की आई स्वतःचा गळा दाबत होत्या… पण मी वेळात आले नसते तर काय झालं असतं आणि हे सगळं झालं कारण त्यांच्या हातात धागा नव्हता… थोडं तरी शिरतय का डोक्यात?… माझं बोलणं आत्ता जरी तुला उद्धटपणाच आणि आरेरावीच वाटत असलं तरी त्यामागची कारणं समजून घ्यायचा प्रयत्न कर आणि तसं वागा विनंती ए हि माझी तुम्हाला…"
"दुर्गा तू म्हणतीयेस ते आता माझ्या लक्षात… खरंच सॉरी माझं थोडसं दुर्लक्ष झालं…"
"मी खूप हार्श बोलले असेन……… तरी मी सॉरी अज्जिबात म्हणणार नाही… कारण काही गोष्टी या तुम्हाला ऐकाव्याच लागतील नाहीतर एकदा का गोष्टी माझ्या हाताबाहेर गेल्या तर मला काहीच करता येणार नाही… होप सो… तू समजून घेशील… मी चलते…
"ठिक ए… यापुढे तू म्हणशील तसंच होईल…"
"काळजी घ्या… येते मी…"
"थांब मी पण येते खालपर्यंत…"
असं म्हणून मी आणि दुर्गा खाली आलो…दुर्गाने पार्किंगमध्ये जिथे तिची टुविलर पार्क केली होती तिथे आम्ही आलो तर दुर्गा गाडी शोधत होती…
"काय झालं?…"
"अगं… इथेच तर पार्क केली होती मी गाडी कुठे गेली?…"
"म्हणजे…"
"अगं!… मगाशी तुझ्याकडे येताना मी गाडी इथे पार्क केली आणि वर आले… आता गाडी इथे नाहीये…"
"गाडीला चावी विसरली होतीस का?…"
"नाही गं!… गाडी ची चावी माझ्याकडेच आहे… आणि गाडी हँडल लॉक होती… मं कुठे गेली?…
मी आमच्या वॉचमनला विचारल पण त्यालाही काही माहिती नव्हतं… आम्ही गाडी शोधत पार रस्त्यावर आलो आणि जे बघितलं त्याने दुर्गा ही शॉक्ड झाली होती… एखादी खेळण्यातली टुव्हिलर गाडी, खाली डोकं वर पाय करून ठेवल्यासारखी, दोन चाकं हवेत आणि हेंडलची बाजू खाली अशी ठेवली तर कशी दिसेल?… अगदी तशीच दुर्गाची गाडी मेन रोडच्या कडेला उलटी करून ठेवली होती… मी दुर्गा कडे बघितलं…
"दुर्गा हे काय झालं?… कोणी केलं?…"
"मी चंदीच्या कामात अडथळा आणला आज… असं समज की तिच्याकडून मला मिळालेली ही पहिली वॉरनींग आहे… काळजी करू नकोस होईल सगळे व्यवस्थित…"
"आता हा खेळ जरी तिने सुरू केला असला तरी याचा शेवट मीच करणार…"
क्रमशः………
वेलिंग नाडकर्णी...
