Marathi Bhutachi Gosht

Marathi Bhutachi Gosht

ही एक सत्य घटना आहे. माझ्या लहानपणी ची. इयत्ता ७वीत होतो मी. दिवाळीत शाळेला सुट्टी पडली की मी मामा च्या गावी जायचो. खुप धम्माल असायची. आजोबा रिटायर्ड पोलिस ऑफीसर होते. खुप लाड करायचे. आणि मामाच्या घरी देखील मी सर्वांचा आवडता होतो. माझे चुलत मामा पैकी काही जण माझ्यापेक्षा वयाने दोन ते तीन वर्षे मोठे असतील त्यामुळे त्यांच्याशी माझी चांगलीच गट्टी जमलेली होती. ते सुद्धा वाट बघत असायचे मी केव्हा येतोय.

माझा चुलत मामा विनय शेलार हा माझा एकदम खास असायचा. मी त्याच्याच सोबत असायचो. मग ते शेतात असो, नदीवर आंघोळ असो की संध्याकाळी बाजारात असो आमची जोड़ी ठरलेली. असेच एका संध्याकाळी आम्ही बाजारात गेलो. आजोबानी फटाके खरेदी करण्यासाठी पैसे दिले होते. आम्ही दोघानी फटाके खरेदी केले, एसटी स्टॉप च्या बाजूला असलेल्या वडापाव च्या गाडिवर वडापाव खाल्ले आणि घराकडे निघालो. बाजार ते घर अस २० मिनीटाच अंतर एवढंच की बाजारातून निघाल्यावर एक टेकड़ी पार करुन खाली आल्यावर नदी लागते त्या नदीचा ब्रिज ओलांडून पलीकडे आले की परत एक टेकड़ी चढून पार केल्यावर मामाचे घर होते. संध्याकाळी ७:३० च्या दरम्यान आम्ही ती टेकड़ी पार करुन नदीच्या ब्रिज जवळ आलो. एव्हाना काळोख झाला होता. हातात बैटरी नव्हती त्यामुळे खाचा खळग्यातुन वाट शोधत आम्ही चाललो होतो. तेवढ्यात आमच्या मागून कोणी तरी चालत असल्याचा भास झाला. मागे वळून पाहिल तर कोणी नव्हते. विन्या मामाला कसली तरी शंका आली म्हणून त्याने माझा हात पकडला आणि म्हणाला मागे बघू नको चल पटापट...मला काही कळले नव्हते. नदीचा ब्रिज जसे क्रॉस करू लागलो तसा मागून येणारा आवाज प्रकर्षाने जाणवू लागला. रात्र अमावस्येची होती. काहीतरी विपरीत आपल्यासोबत घड़नार याची शंका मामाला आली होती. काहीच दिसत नव्हते पण हळू हळू तो आवाज आपल्या जवळ येतोय एवढे कळत होते. ब्रिज उतरून पलीकडे आलो तर नदीच्या किनारयावर असलेल्या स्मशानात कोणाचे तरी प्रेत जळत होते त्याचा उजेड आम्हाला दिसला आणि पाठोपाठ येणाऱ्या आवाजासोबत काहीतरी पांढऱ्या रंगाची ओबड़ धोबड़ आकृतीचे चित्र पुसटसे दिसत होते. आता मामा खुप घाबरला होता. नदी लगतच असलेली टेकडीचा टप्पा पार करुन गेलो म्हणजे सुटलो हे त्याला ठावुक होते. त्याने माझा हात घट्ट पकडून जवळ जवळ फरफटतच त्या चढणीने मला खेचत आणले. वर आल्यावर मामाच्या वस्तीतील घरांच्या दिव्यांचा उजेड दिसू लागला तसा आमच्या जीवात जीव आला. तिथुन आम्ही दोघानीही घराकडे धावतच धूम ठोकली...

घरी आल्यावर पाहिले तर सर्व जण आमची वाट बघत होते कारण बाजुच्या वाड़ीत मयत झाले होते आणि ते नदीच्या किनारयावर असलेल्या स्मशानात जळत होते. आम्ही दोघे ही घाबरलेले होतो त्यामुळे आम्हाला कोणी काही बोलले नाही. परंतु आमच्या दोघांच्या ही मनात एक प्रश्न होता तो म्हणजे आपल्या मागून येणारी ती आकृति क़ाय असेल. आम्ही दोघे एकमेकांचे चेहरे बघत होतो पण तोंडातुन शब्द निघेना. ५ ते १० मिनिटातच सगळ्या शंकांचे निरसन झाले. आम्ही आलेल्या वाटेने एक बिचार गाढव लंगड़त लंगड़त येत होत आणि त्याच्या पाठीवर पांढऱ्या रंगाच पोत होत. त्याला पाहिल्यानंतर आम्ही दोघेही हसायला लागलो. क़ाय झाल होत ते फक्त आम्हा दोघानाच माहित होत आणि बाकी सगळे आमच्या चेहरयाकडे पाहत होते कारण त्यांना माहित नव्हतं आम्ही नक्की का हसतोय....

http://marathighoststories.blogspot.com/2018/08/marathi-bhutachi-gosht.html

Continue Reading

One of Great Marathi Horror Story

One of Great Marathi Horror Story 

धो धो पाऊस चालु होता,,जेमतेम 7 ची वेळ,आभाळ दाटले होते,,काळा कुट्ट अंधार पावसाचे रुद्र रूप अजूनच भयावह करत होता,,,रस्त्यावर कोणाचा पत्ता नव्हता,,,आज त्याला जरा उशीरच झाला होता 5 वाजता कार्यालयातून सुटल्यावर तो थेट घरीच जात असे,,परंतु आज त्याला पावसाने गाठले होते,घरी आई एकटीच असल्याने त्याचा चांगलाच जीव लागला होता,,पण पावसाच्या थैमाना समोर त्याचे काही चालेना,,,असा बराच वेळ तो आडोश्याला थांबला होता,आता पावसाने थोडे आवरते घ्यायला सुरुवात केली होती,,तरीही त्याच्या मनात चलबिचल चालूच होती,,पाऊस थांबेल पण इतका अंधार झालाय आणि मला तर तिथूनच जायचे आहे,,,,हो,,,तोच रस्ता,,,, ते भयानक कब्रस्तान!!!!!! 
कार्यालयातून तो 1 तास अगोदर सुट्टी घेत असे त्याला हेच कारण होते,,,,तो तिथून निघाला,, भीती तर खूप वाटत होती परंतु आई साठी सुद्धा जीव तळमळत होता आणि त्याची तीच तळमळ त्याला घराकडे घेऊन निघाली होती,,,
फक्त 17 वर्षांचा होता तो,,कोवळं वय होत,,वडिलांचे छत्र लहानपणीच हिरावले होते,,,मोठी बहीण असाध्य आजारात गेली होती,,,तो आणि आईच आता एकमेकांचे ध्यान ठेवत असत,,! एका कार्यालयात तो साफ सफाई चे काम करीत असे,,,
रसत्याने चलताना त्याची जी उलाघाल होत होती तीच घरि वाट पाहणाऱ्या त्याच्या आईची देखील होत होती,,,,साधारण 10 मिनिटे लागतात ते कब्रस्तान पार करायला,,,दुसरा मार्ग नव्हता,,सोबती नव्हता,,,तिथे रखवालदार होता परंतु थोड्याच दिवसापूर्वी त्याचे निधन झाले होते,,,,देवाचे नाव घेत घेत शेवटी तो कब्रस्तान च्या गेट पाशी आला!! गेट लोटले,,,इतक्या भयाण रात्रीत त्या गेट चा आवाज त्याचे काळीज चिरून गेला,,,पण त्याला दिसत होता तो फक्त त्याच्या आईचा चेहरा,,,,,आणि तीच हिम्मत त्याला थोडे थोडे पुढे नेऊ लागली,,, आपल्या इथली लोक ह्या कब्रस्तान बद्दल काय काय वाईट अनुभव सांगतात ते सारखे त्याच्या डोक्यात येत होते,,
अर्धा रास्ता त्याचा पार झाला होता,,,पण तितक्यात शांत झालेले वरून राजा विजेच्या कडकडाट सह पुन्हा कोसळू लागले!!!!!
आता थांबण्या शिवाय त्याला पर्याय नव्हता,,,पळत जावे तर रस्ता ठीक नव्हता,,,थोड्याच अंतरावर त्याला एक लिंबाचे मोठे झाड नजरेस पडले,,तिकडे तो चालू लागला,,झाडाचा आडोसा घेऊन,,दोन्ही हात छातीपुढे दाबून तो स्तब्ध उभा राहिला,,,थंडीने त्याचे दात कडकड वाजत होते,,नजरेसमोर फक्त आणि फक्त कबरीच कबरी होत्या,,,,त्याचे अश्रू कपाळावरून ओघळणार्या पाण्यासोबत वाहून जात होते,,,,त्याची हिम्मत आता तुटायला लागली होती,,,,,
आई चा चेहेरा आठवून आता तो रडायला लागला होता,,,,त्याच्या आईला चांगलेच माहीत होते की माझा मुलगा खूप भित्रा आहे,,,,
गुडग्यावर बसून तो आईच्या व्याकुळतेने रडत होता,,,,,,इतक्यात मागून त्याच्या नावाने हाक आली,,,,!!!!!
तो दचकला,,,,हा तर आईचा आवाज वाटतोय पण ती इतक्या पावसात कशी येऊ शकते,,,,??
म्हणून त्याने मागे पाहिले तर ती त्याची आईच होती,,,चिखलातून पळत जाऊन तो आईच्या गळ्यात पडला,,,,आई मला खूप भीती वाटली ग,,,,,,,सगळे संपल्यासारखे वाटत होते,,,पण आता तू आलीस,,,,,चल आपण जाऊ आता,,,,पावसाने देखील ओसरते घ्यायला सुरुवात केली होती,,,चिखल तुडवत दोघे माय लेकरं निघाली होती,,,तो एकटाच बडबड करत होता आई शांत होती,,,लेकराचा हात घट्ट पकडून चालत होती,,,त्यालाही वाटले की आईलाही भीती वाटत असणार,,हो बरोबर आहे ,,ह्या भयानक कब्रस्तानाची भीती तर सगळ्यांना वाटते,,,!!!!!
घर जवळ आले होते,,,दरवाजा आई उघडाच ठेऊन आली होती,,,आईचा हात सोडून तो पुढे गेला,,,समोरील दृश्य पाहून त्याची बोबडीच वळली,,,,,!!!!!!! त्याची आई चुलीपाशी निपचित पडली होती,,,त्याने मागे वळून पाहिले,,
कोणीच नाही,,,,,तो गडबडून गेला,,,, पुढे होत आई जवळ बसला,,,तिच्या गालाला हात लावला तर ती थंड पडलेली,,,,आई त्याला सोडून गेली होती,,,,,,,,,,,,त्याने जोरात टाहो फोडला होता,,,आईला बिलगून तो आक्रसून रडत होता,,,दोन,,चार लोक तिथे आली होती,,,, त्यातला एक जण म्हणाला,,,,की त्या तुझी वाट पाहत बसल्या होत्या,,,,जीवाची तगमग चालली होती,,,आम्ही समजवायचा प्रयत्न केला पण व्यर्थ,,,,,त्या ऐकत नाहीत म्हणून आम्ही निघून गेलो,,,
ती खिडकीत बसली आपल्या लेकराची वाट पाहत,,,,,खिडकीतून दोन इसम जाताना ते बोलत होते की कब्रस्तान पाशी कोणी तरी मृत्युमुखी पडले आहे,,,,,,तेच त्या आईने ऐकले होते,,,तिचा काळजाचा तुकडा,,,,,,माझ्या बाळाला तर काही झाले नाही,,,,
आणि मोठा श्वास घेत तिने जीव सोडला होता,,,,,,,
पण मरून सुद्धा आपल्या लेकराची काळजी तिला होती,,,आपल्या घाबरलेल्या पोराला ती मरून सुध्दा आणायला गेली होती,,,,,
आणि हे फक्त आईची लेकरा प्रती असणारी मायाच करू शकत होती,,,,,,,
हो,,,,ती आईच होती,,,,,,,,

Continue Reading

नूरमंजिल कॉलनी -New Marathi Horror Story

नूरमंजिल कॉलनी 

त्या दिवशी फोन सतत ट्रिंग , ट्रिंग, वाजत होता त्यात मधेच कुत्र्याचा भो भो ओरडणं त्यात दारावर पडणारी टप , टप , आणि त्यात हजारो बायकांचा प्रचंड आक्रोश.सगळे आवाज एकमेकांत मिसळत माझा पाठलाग करत होते .आणि मी जीवाच्या आकांतानं त्या सगळ्यांतून स्वतःची सुटका करून घेण्यासाठी आटोकाट प्रयत्न करत होतो पण माझे सगळे प्रयत्न निष्फळ ठरत होते . माझे हात पाय एकदम सुन्न झाले होते.असं वाटतं होतं की मला कुणीतरी घट्ट बांधून ठेवलंय.माझं शरीर फिट आलेल्या माणसासारख एकदम ताठ झालं होतं.आणि ते सगळे आवाज एकामागोमाग एक माझ्या कानात आदळत होते.असं वाटतं होतं की ते सगळे आवाज एकत्र मिळून मला खोल काळोख असलेल्या दरीत ढकलणार आहेत.या जाणिवेने मी माझी सगळी शक्ती एकवटून एक मोठी किंकाळी मारत त्या सगळ्यांतून मुक्त झालो....
फोन अजूनही सतत ट्रिंग ट्रिंग वाजत होता, बाहेरून कुणीतरी टप टप दरवाजा बडवत होतं आणि माझा टॉमी दरवाजाकडे बघत भो भो भुंकत होता.माझं डोकं एकदम सुन्न झालं होतं सगळं शरीर घामाने भिजले होते आणि मी बेडवर बसून काय स्वप्न होतं ते आठवायचा प्रयत्न करत होतो.पण काहीच आठवत नव्हतं .मी तडक उठून दरवाजा उघडला तर समोर जोसेफ .जोसेफला पाहताच टॉमी शांत झाला
जोसेफ -अरे किती वेळ झाला दरवाजा ठोकतोय.एवढ्या वेळ झोपतात का कोण.चल लौकर तैयार हो आपल्याला जायचंय
मी -कुठे
जोसेफ -कुठे म्हंजे काय? तू पत्रकार आहेस हे तरी तुला माहितेय ना.अरे काल काल रात्री मुंबई सेंट्रलला नूरमंजिल कॉलनी जाळून टाकली
मी-काय ?

जोसेफ -होय , तेच cover करायला आपल्याला जायचंय.oh god ही दंगल कधी थांबणार आहे कुणास ठाऊक .दिवसेंदिवस माणूस devil बनत चाललाय .रामायण सिरीयल संपली त्यातला रावणाचा वध ही झाला .पण तोच रावण आता जय श्री राम म्हणत अमानुषतेची परिसीमा गाठतोय ...अरे त्या कॉलनीत कमीत कमी पाचशे कुटुंब तरी राहत होते असतील आणि ते सगळे च्या सगळे त्या आगीत .....oh god विचार ही करू शकत नाही .

जोसेफच म्हणणं अगदी योग्यच होतं त्यावेळी माणसातला सैतान , राक्षस रावण जागा होऊन अमानुषतेची परिसीमा गाठत होता .तो प्रत्येकात वावरत होता कधी तो जय श्री राम चा नारा देत होता तर कधी अल्लाह हू अकबर . आणि अश्या वेळी मी मुंबईत नुकताच पत्रकार म्हणून रुजू झालो होतो .नव्वदच्या दशकात भारत आधुनिक जगात अडखळत पाऊल टाकत होता तर दुसरीकडे मी स्वतःच अस्तित्व टिकवण्यासाठी समाजाने आखून दिलेल्या आणि पिढ्यांन पिढ्या चालत आलेल्या अर्थाजनाच्या म्हणजे पैसे कमवीन्याच्या प्रक्रियेचा भाग झालो .आणि अशातच मला दूरदर्शन केंद्रात बातमी प्रसारण केंद्रात नोकरी मिळाली .

संपूर्ण मुंबई दंगलीत उध्वस्त झाली होती .जागो जागी जळणार्या गाड्या , जीव वाचवत पळणारी लोकं बघत बघत आम्ही मुंबई सेंट्रलच्या नूरमंजिल कॉलनीच्या गेटवर येऊन पोचलो.
संध्याकाळचे पाच वाजले होते.जानेवारीचा थंड वारा अंगाला झोंबत होता पण त्यात संध्याकाळचे कोवळं ऊन शरीराला दिलासा देतं होतं .नूरमंजिल कॉलनीचा गेट जळून वितळला होता.गेटच्या आत आणि गेटच्या बाहेरील फरक ठळकपणे दिसत होता .म्हणजे गेटच्या बाहेर दिवस आणि गेटच्या आत एखादया मृतदेहावर टाकलेल्या सफेद चादरी सारखी काळी छाया पसरली होती .जसं जसं आम्ही आत जात होतो तसं तसं ह्या अग्नीतांडवाची दाहकता जाणवत होती.सगळा परिसर जळून बेचिराख झाला होता एखादया अडगळीच्या जागेत भंगार टाकावं तसं पत्र्याची घरं, दुकानं , झोपडी , दुमजली इमारतींचा खच्च पडला होता .चालायला रस्ताच मोकळा नव्हता सगळीकडे ढिगारा पसरला होता .मी सगळं कँमेरात शूट करत होतो .दुसऱ्या महायुध्दात जपान , जर्मनी जेवढं उद्ध्वस्त झाले नसेल त्यापेक्षा जास्त आहाकार माजलेला दिसत होता .अणुबॉम्ब हल्यात वितळून गेलेल्या जपान सारखी परिस्तिथी त्या कॉलनीत दिसत होती .कॉलनीचा प्रत्येक कोनान कोना जळून काळवंडून गेला होता .मग माणसांचं काय झालं असेल ?या विचारांनी मला धडकी भरली .कॉलनीत जवळ जवळ पाचशे कुटुंब वास्तव्यास होती म्हणजे जर त्यांची मुलं, बाळ गृहीत धरली तर आकडा हजार.......बाप रे काय झालं असेल ?मी जोसेफला विचारलं पण त्याच लक्षच नव्हतं तो यंत्रासारखा पुढे त्या अडगळीतून सहज चालत होता आणि अचानक तो थांबला .......मी त्याला विचारलं काय झालं ?त्याने डावीकडील इमारतीकडे बोट दाखवल आणि बघतो तर ....त्या इमारतीच्या खांबाखाली एक लहान मुलगा चिरडला होता.त्याचा संपूर्ण चेहरा जळाला होता पण त्याचे डोळे सताड उघडे होते त्यातली बुबुळ बाहेर आली होती आणि ती माझ्याकडेच रोखून पाहत होती .मी आत्तापर्यंत बरेच क्राइम सीन आणि विद्रूप मृतदेह क्लिक केले होते पण मला कधी त्यांची घृणा , किळस , भीती कधीच वाटली नव्हती .पण त्या लहान मुलाला पाहून माझा थरकापच उडाला.त्याची ती बाहेर आलेली डोळ्यांची बुबुळ पाहून तर मला पोटात मळमळ होऊ लागली आणि जोसेफ मात्र त्या मुलाकडे बघत शांतपणे प्रार्थना करत होता.जोसेफच वागणं मला थोडं विचित्रच वाटतं होतं म्हणजे तो असे विद्रूप मृतदेह बघितले की खूप घाबरायचा.पण त्यावेळी त्याचा चेहरा एकदम शांत होता म्हणजे त्याच्या चेहऱ्यावर भीती , किळस असे कोणतेच भाव नव्हते.मला मात्र पोटातलली मळमळ असह्य झाली तसा मी तिथे ओकारी करू लागलो.
ओकारी झाल्यावर एकदम मोकळं वाटलं पण बाजूला पाहतो तर जोसेफ आसपास कुठेच नव्हता.मी जोसेफला हाक मारू लागलो पण कसलाच प्रतिसाद नाही .मी मनगटातील घड्याळात पाहिलं.आणि पाहतो तर रात्रीचे बारा वाजले होते.म्हणजे इथे येऊन मला सात तास झाले होते ?कसं शक्य आहे ?आम्ही तर पाचला इथे आलो होतो. जास्तीत एक तास झाला असेल पण नाही खरंच खूप रात्र झाली होती .रस्त्यावरचा विजेच्या खांब आणि त्याचा पिवळसर प्रकाश सर्वभर पसरला होता आणि मी, त्या ढिगाऱ्यावर अस्ताव्यस्त विस्कटलेल्या मनस्थितीत उभा होतो.....भयाण शांतता पसरली होती.थंडगार वारा सुटला होता त्या वाऱ्याचा आवाज स्पष्टपणे ऎकू येत होता.बाजूला पडलेला पत्रा कडकड वाजत वाऱ्याने हलत होता .बघता बघता तो पत्रा वाऱ्याच्या वेगाने पलटी झाला आणि पाहतो तर काय ?त्या पत्र्याखाली दाटीवाटीनं वीसपंचवीस जळालेले मृतदेह होते .माझी तर बोबडीच वळली कँमेरा ऑनच होता मी घाबरत घाबरत शूट करू लागलो.तेव्हढ्यात कानठळ्या वाजविणारी फोनची रिंग वाजू लागली.मी गोंधळून आजूबाजूला पाहू लागलो सर्वत्र जळुन मोडकडून पडलेली दुकानं , इमारती, झोपड्या दिसत होत्या मग हा फोनचा आवाज ? आणि माझ्या मागेच काही अंतरावर एक फोनबूथ होता.फोनबूथ च्या आत लाईट चालूच होती.त्या लाईटच्या प्रकाशात आत असलेला तो फोन मला स्पष्ट दिसत होता .मी त्या फोनबूथ कडे जावू लागलो .माझ्या पावलागणिक त्या फोनची रिंग वाढत होती.त्या थंड शांततेत फोनचा प्रचंड आवाज घुमत होता.असं वाटतं होत तो फोन माझ्यासाठीच आहे .मी दरवाजा उघडून फोन उचलणार इतक्यात मला जोसेफची हाक ऎकू आली.पण त्या हाकेत एक भीती होती .तो भयग्रस्त होऊन मोठ्याने मला हाका मारत होता.

माझ्यासमोर एक निमुळती पायवाट होती आणि ती डावीकडे वळत होती आणि जोसेफचा आवाज तिथूनच येत होता.मी तडक आवाजाच्या दिशेनं धावत सुटलो आणि पाहतो तर जोसेफ पाठमोरा उभा होता आणि मला हाका मारत होता .मी जोसेफ अशी मोठ्याने हाक मारली तसा तो मागे वळला.त्याच्या आवजात जी भीती होती ती त्याच्या चेहऱ्यावर अजिबात दिसत नव्हती .
मी -अरे जोसेफ कुठे गायब झाला होतास ?
जोसेफ -what happened ?घाबरलास ?त्याने अगदी सहज विचारलं आणि मागे वळत यंत्रासारखा सरळ रेषेत चालू लागला .मी त्याला हाक मारत होतो पण त्याचा काही प्रभाव पडत नव्हता.तसं मी त्याच्यामागे धावू लागलो.
पायवाटेच्या दोन्ही बाजूला जळून काळी पडलेली दुकानं , इमारती आणि विजेच्या खांबा चा पायवाटेवर पसरलेला पिवळसर प्रकाशात मी त्याच्या मागे धावत होतो.त्या भयाण परिसरात रात्री बारा वाजता आम्ही दोघंच होतो.बघता बघता जोसेफ कर्कश किंकाळ्या मारत धावू लागला.त्याच्या धावण्यात पण एक यांत्रिकता होती .एकदम सरळ रेषेत आणि वेगात .त्याच्या किंकाळीने माझ्या अंगात काटाच उभा राहिला मी जागच्या जागी थांबलो .काय होतंय ते कळतंच नव्हतं.समोर एक मध्यम उंचीची टेकडी होती आणि जोसेफ त्या टेकडीवर धावत धावतच अगदी सहज सरळ रेषेत चढत होता.मी फक्त भांबावुन ते पाहत होतो.
टेकडीच्या पलीकडे मोठा उजेड दिसत होता.शेकोटी पेटवल्यावर उजेड दिसतो तसा .
जोसेफ टेकडीच्या टोकावरून मला हाका मारत होता
hey तिकडे काय करतोयस come on hurry दमलास एवढ्या लवकर ?
जोसेफची ही प्रतिक्रिया अनपेक्षितच होती मी काहीच प्रतिसाद दिला नाही पण मी टेकडीकडे जावू लागलो .
टेकडी तशी उंच नव्हती पण कँमेरा सांभाळत हळू हळू टेकडी चढू लागलो.टेकडी चढताना मला दम लागत होता .कळत नव्हतं हा जोसेफ इतक्या सहज धावत वर कसा गेला.जोसेफ वरून मला आवाज देत होता .त्याचा आवाज एकदम खोल वाटत होता विहिरीतून येतो तसा .दमलास का रे ?अजुन लग्न व्हायचंय तुझं.दमून कसं चालेल .बायको माझ्याबरोबर पळून जाईल असा दमलास तर haaa haaaaaaa त्याच्या हसण्यात खिन्नता होती.मी टेकडी चढून वर गेलो आणि पाहतो तर जोसेफ वर नव्हता.टेकडीच्या पलीकडं मोठं मैदान होतं.आणि त्या मैदानाच्या मधोमध एक मोठी शेकोटी जळत होती.आश्चर्य म्हंजे तिथं हजारो बुरखाधारी स्त्रिया दाटीवाटीनं बसल्या होत्या.मी खाली उतरलो आणि शूट करू लागलो.त्या काहीच हालचाल करत नव्हत्या फक्त एकाजागी शांत बसल्या होत्या .आणि अचानक पाठीमागून माझ्या खांद्यावर कुणीतरी हात ठेवला तसा मी एकदम दचकलोच.माझी मागे वळून पाहण्याची हिंमत होत नव्हती.मी तसाच स्तब्ध उभा राहून त्या बुरखाधारी बायकांकडे पाहत होतो.त्या तशाच दाटीवाटीनं शांत बसल्या होत्या.मी धाडस करून हळूहळू मागे पाहिलं तर तो जोसेफ होता
haaaaaaa haaaaaaa haaaaa घाबरलास ?तुला काही प्रश्ण विचारायचे आहेत?अरे मग विचार ना ....काय झालं भीती वाटते ?ok मग मी विचारतो.मला काहीच सुचत नव्हतं कारण जोसेफ एखादया ठार वेड्या सारखा बडबडत होता.आणि तो सरळ त्या बुरखाधारी स्त्रियांना असंबद्ध प्रश्ण विचारू लागला.
आप सब इतने शांत क्यों है ?
क्या हुआ है आपके साथ ?
आपके घरों को किसने जलाया ?
त्या स्त्रिया काहीच बोलत नव्हत्या त्या तशाच मान खाली घालून शांत बसल्या होत्या
मुझे पता है किसने जलाया है, किसने आग लगाई है.उन हिंदूओ ने और" ये उनका भाई है " म्हणताच त्या शेकडो स्त्रिया माझ्याकडे पाहू लागल्या.माझ्या पायाखालची जमीनच सरकली.काय करावं कळेना .त्यांचे चेहरे माझ्याकडेच रोखून पाहत होते .त्या हजारो स्त्रिया उभ्या राहिल्या आणि जोसेफ मोठ्यानं ओरडला "काफिर है ये" "तसं त्या हजारो स्त्रिया काफिर , काफिर म्हणत जवळ येऊ लागल्या .त्याच्या आवजात एक चीड होती.द्वेष होता आणि ती चीड तो द्वेष माझ्या अंगावर काटा आणत होता.तिथं थांबण्यात काही अर्थ नव्हता.मी जीव वाचविण्यासाठी तिथून धडपडत पळू लागलो.पळत पळत टेकडीवर पोचलो आणि घसरत खाली आलो.पलीकडून त्या शेकडो स्त्रियांचा आवाज येत होता.त्या टेकडी चढून येत होत्या.फोन ची रिंग अजुन वाजतच होती.का कुणास ठाऊक पण मला तो फोन रिसीव्ह करायचा होता .असं वाटत होत तो फोन माझ्यासाठीच होता.मी धावत जावून फोनबूथ जवळ पोचलो आणि माझ्या मागे हजारो स्त्रिया ओरडत येत होत्या.मी फोनबूथ च्या आत गेलो आणि दरवाजा बंद केला आणि त्या निमुळत्या रस्त्याकडे बघतो तर त्या हजारो बुरखाधारी स्त्रिया त्या निमुळत्या पायवाटेने त्वेषाने माझ्याकडे येत होत्या आणि कानठळ्या करणारी फोनची रिंग सतत वाजतच होती.पण तो फोन रिसीव्ह करायची हिंमत होत नव्हती .काहीच कळत नव्हतं.त्या हजारो बुरखाधारी स्त्रियांनी फोनबूथला घेराव केला होता.त्या शांतपणे माझ्याकडे पाहत होत्या.फोन वाजतच होता त्याचा तो ट्रिंग ट्रिंग आवाज रात्रीची शांतता चिरत होता.आणि त्या बुरखाधारी स्त्रिया एखादया स्तब्ध पुतळ्याप्रमाणे शांत उभं राहून फक्त माझ्याकडेच पाहत होत्या.त्या हजारो बुरखाधारी स्त्रिया बाजूला सरकत कुणालातरी वाट देऊ लागल्या आणि पाहतो तर मधून जोसेफ तणतणत चालत येत होता त्याची नजर माझ्यावर रोखलेली आणि तो फोनबूथ जवळ येऊन थांबला.बराच वेळ आम्ही दोघं एकमेकांकडे पाहू लागलो.जोसेफच्या डोळ्यांची पापणी हलत नव्हती.फोनची ट्रिंग ट्रिंग ही थांबली होती.आणि अचानक कुत्र्याचं भुंकणं ऎकू आलं.तो जोरजोरात भुंकत होता.कळत नव्हतं आवाज कुठून येतोय आणि बाहेर दिसतही नव्हतं कारण बाहेर हजारो बुरखाधारी स्त्रियांचा गराडा होता.फोनबूथ तसा उंच होता.मी जागेवर हलकी उडी मारून पाहिलं तर गेटजवळ टॉमी दिसला.तो तिथेच उभा राहून भुंकत होता.आणि अचानक फोनबूथच्या काचेवर एक थाप पडली.जोसेफ माझ्याकडे बघत खिदळत होता.फोनची रिंग पुन्हा वाजू लागली.जोसेफ जोरजोरात काचेवर हात मारू लागला. टप , टप टप , त्या बुरखाधारी स्त्रियाही मोठ्यानं आक्रोश करू लागल्या आणि माझा टॉमी गेटजवळ उभा राहूनच कर्कश भुंकत होता.त्या फोनबूथ मधे ते सगळे आवाज माझं रक्त, श्वास शोषून घेत होते . माझं संपूर्ण शरीर फिट आलेल्या माणसासारखे ताठ झालं होतं .असं वाटतं होतं ते सगळे आवाज मला कुठल्यातरी खोल काळोख असलेल्या दरीत ढकलतील आणि माझं डोकं फुटून मेंदूचे तुकडे तुकडे ........
डोक्यात हातोडाचा घाव बसावा तशी फोनची रिंग अखंड वाजत होती.माझ्या हातापायाच्या शिरा ताणले होते.लकवा मारावा तसं हातपाय सुन्न झालं होते.जोसेफ जोरजोरात काचेवर हात मारत होता, त्या बुरखाधारी स्त्रिया आक्रोश करत होत्या , माझा टॉमी गेटजवळच बाहेर उभा राहून पोटातील आतडी पिळवटून जाईल इतकं भुंकत होता आणि हा फोन ....
फोनबूथच्या काचेवर थाप मारून संपूर्ण तडा पडला होता आता ती माझं जास्त वेळ संरक्षण करू शकणार नव्हती.आणि बघता बघता जोसेफचा हात काचेवर पडला तसा मी सर्व शक्ती एकवटून हात फोनकडे नेत शेवटी फोन उचलला......hello
आपण किनाऱ्यावर उभं राहून समोरून येणाऱ्या अजस्र लाटांना पाहत असतो आणि बघता बघता त्या लाटा आपल्या पायाला स्पर्श न करताच तडक मागे सरकून लुप्त होतात.आणि आपल्या पायाखाली असते ती फक्त वाळू ..
मी घरातच होतो.झोपेतून धडपडत फोन रिसीव्ह करताना टेबलावरचा काचेचा ग्लास खाली पडला होता.त्याचे दोन तुकडे झाले होते, माझा टॉमी जोरजोरात भुंकत होता कारण बाहेरून कुणीतरी दरवाजा बडवत होतं.आणि मी ...विस्कटलेल्या मनस्थितीत फोनवर जोसेफशी बोलत होतो ........
जोसेफ- अरे कधीपासून call करतोय तुला.झोपलेलास का अरे बोलत का नाहियेस.लकवा मारला का तुला.अरे हूं हूं काय करतोयस.चल लौकर तयार हो आणि मुंबई सेंट्रल ये

मी -मुंबई सेंट्रल ?

जोसेफ -येस मुंबई सेंट्रल.अरे काल रात्री कॉलनी जाळून टाकलीय

मी -कोणती कॉलनी ?

जोसेफ -नूरमंजिल कॉलनी .....काय झालं गप्प का झालास?चल लौकर तयार हो आपल्याला news cover करायला जायचंय.आणि हा टॉमी इतकं का भुंकतोय.आवाज इतपर्यंत ऎकू येतोय.

मी -अरे बाहेरून कुणीतरी दार बडवतोय म्हणून
जोसेफ -अरे तो आपला ड्राइवर असेल संतोष .त्याला सांग नूरमंजिल जवळ यायला नाहीतर तो तुला माझ्या घरी घेऊन येईल.मी इथेच तुझी वाट पाहतोय

मी -हो
जोसेफ -मगापासून एवढं गोंधळल्या सारखं का बोलतोयस?झोप पुर्ण झाली नाही का ?का कुठलं स्वप्न पडलं होतं.अरे काही काही स्वप्न अशीच असतात कितीही आठवण्याचा प्रयत्न केला तरी आठवत नाहीत.आता जास्त विचार करू नकोस.जा पहिलं दार उघड.
मी फोन ठेवला आणि दरवाजा उघडला
संतोष -साहब वो जोसेफ .....

मी -(त्याला मधेच तोडत )हा हा पता है मुझे .तुम रुको गाडी में. में , दस मिनिट में आता हूँ.और हा, जोसेफ के घर नही जाना है.सीधे मुंबई सेंट्रल नूरमंजिल कॉलनी
संतोष -जी साहब

संध्याकाळी पाच वाजता आम्ही मुंबई सेंट्रल पोचलो .
रस्त्यावर कुणीच नव्हतं समोर एक पोलिस van जळत होती.
संतोष-साहब ये रस्ता तो बंद है लेकिन इस गल्लीसे right मारोगे तो नूरमंजिल कॉलनी बगल में ही है .

मी -kk ठीक है .तुम यहीं रुको में आता हूँ जाकर.
मी त्या गल्लीतून right मारत पाच मिनिटांत नूरमंजिल जवळ पोचलो.संपूर्ण परिसरात बर्फासारखी थंड शांतता पसरली होती.आसपास कुणीच नव्हतं.बेचिराख झालेली कॉलनी मी गेटच्या बाहेरून पाहत होतो.तेव्हढ्यात माझ्या खांद्यावर कुणीतरी हात ठेवला तसं मी थोडं दचकलो आणि एखादया खोल विहिरीतून येणाऱ्या आवजात जोसेफ बोलला
जोसेफ -U never understand what happened here ....त्यासाठी तुला आत यावं लागेल.चल जावू आत .
मी -हो चल
माझ्या लक्षात आलं मी कँमेरा घेतला नाहिये.
मी -अरे जोसेफ मी कँमेरा गाडीतच विसरलो .थांब घेऊन आलो .

जोसेफ -त्याची काही गरज नाहिये आपण दोघं असंच जावू

मी -अरे असं कसं म्हणतोयस कँमेरा नसेल तर आपण cover कसं करणार .तू थांब इथं , मी आलो लगेच

जोसेफ -kk पण लौकर ये, मी तुझी वाट पाहतोय .....

मी धावत धावत गाडीजवळ गेलो.संतोष गाडीचं बॉनेट उघडून काहीतरी काम करत होता.
मी -any problem संतोष ?
संतोष -कुछ नही साहब जरा चेक कर रहा हूँ
मी -kkkk.में कँमेरा यहाँ भूल गया हूँ.उसे लेने आया हूँ
मी कँमेरा घेतला आणि निघता निघता संतोषला सांगितलं की मी आणि जोसेफ लगेच जावून येतो.संतोष बॉनेटमधे बघत काहीतरी काम करत होता त्याने फक्त जी साहब म्हटलं आणि कामात गुंग झाला.मी कॉलनीच्या दिशेनं धावत जावू लागलो तेव्हा असं वाटलं संतोष मला आवाज देत होता.पण मी त्या आवाजाकडे दुर्लक्ष करत गेटजवळ पोचलो.पाहतो तर जोसेफ तिथं नव्हता.तो मला म्हणाला होता."लौकर ये मी तुझी वाट पाहतोय".त्यामुळं तो एकटा आत जावू शकणार नाही.मग हा कुठं गेला असा विचार करत असतानाच माझ्या खांद्यावर कुणीतरी हात ठेवला.मागे वळून पाहतो तर संतोष ......
मी-अरे संतोष तुम यहाँ पर any problem
संतोष -सर में तुम्हे आवाज दे रहा था लेकिन आप सुने ही नही.
मी -काय झालं तरी काय ?(वैतागुन )
संतोष -सर जोसेफ और आप?
मी -हो रे मी त्यालाच शोधतोय .इथेच थांबतो म्हणून बोलला आणि आता कुठे दिसत नाहिये
संतोष -सर लेकिन जोसेफ यहाँपर कैसे आ सकता है?
मी -काय बोलतोयस तू?काय म्हणायचंय काय तुला ?
संतोष-सर ......जोसेफ की तो .....कल रात ....इस कॉलनी में जलकर......मौत हुई है .......

संतोषचा प्रश्ण योग्यच होता.जोसेफ यहाँ पर कैसे आ सकता है?जोसेफच घर कॉलनीच्या मागच्या गल्लीत होत आणि त्या रात्री जेव्हा कॉलनी जळत होती तेव्हा जोसेफ मदतीसाठी तिथे गेला आणि दुर्दैवाने त्या आगीत सापडला.
पण तो आला होता.तो माझी वाट पाहत होता.त्याचे ते शेवटचे शब्द ...लौकर ये , मी तुझी वाट पाहतोय .......कित्येक दिवस मी झोपलो नव्हतो.सारखी भीती वाटायची.मी नोकरीसुद्धा सोडून दिली.औषधोपचार करून पूर्ववत व्हायला मला सात -आठ महिने तरी लागले.आणि मग एक दिवस ........झोप उडाली ती कायमची .........विश्वास बसणार नाही पण मी गेली पंचवीस वर्षे झोपलोच नाहीये.सतत एकच विचार....की हे कसं होऊ शकत?...काय आहे हे?...काय अर्थ आहे याचा?मी अजुन ही उत्तर शोधतोय...

आणि मग एक दिवस घराची साफसफाई करत असतांना कँमेरा हाती लागला.कँमेरातील रेकॉर्डेड बटण दाबलं.आणि त्यांत.......इमारतीच्या खांबाखाली चिरडलेला डोळ्यांची बुबुळ बाहेर आलेली तो लहान मुलगा , ते दाटीवाटीनं जळालेले पंचवीस मृतदेह, फोनबूथ, फोनची रिंग आणि त्या आक्रोश करणाऱ्या हजारो बुरखाधारी स्त्रिया......सगळं सगळं रेकॉर्ड झालं होतं...........
(कथेतील घटना,पात्र, आणि संदर्भ काल्पनिक आहेत.)
लेखन -K sawool

कथा रजिस्टर्ड आहे

Continue Reading

अंधारकोठडी भाग 5-Marathi Katha-Horror

अंधारकोठडी भाग 5-Marathi Katha-Horror

"परंतु सर अंधारकोठडी ती तर तिथे पोहोचणे तो मार्ग कोणालाच माहिती नाहीये वाटत न ? " गोडे गुरुजी उद्गारले " होय परंतु आमच्या वडिलांनी त्याचा मार्ग " प्राचार्य बोलत होते कि तोच त्यांच्या दरवाज्यावर कोणीतरी ठोठावले... "ठक ठक... " प्राचार्य आणि गोडे गुरुजींनी एकमेकाकडे पहिले...
"कोण आहे ? " प्रोफेसर गोडेनी विचारले... " सर मी आहे. शिंदे... " तेव्हा गोडे गुरुजींनी प्राचार्यकडे चकित होऊन पाहिले... हा कसा यावेळी इथे ? " या आतमध्ये या " गोडे म्हणाले तसा शिंदे दरवाजा उघडून आतमध्ये आला... " माफ करा सर मिटिंग चालू होती का ? मी नंतर येऊ का ? "
शिंदे म्हणाला " नाही नाही शिंदे बोला काय काम काढलत तुम्ही ? " गोडे म्हणाले... " सर आजकाल आपल्या कॉलेजमध्ये बघा ना किती विचित्र गोष्टी घडतायत दोन खून झाले. एक मुलगा गायब झाला आहे... मला तर वाटत " शिंदे बोलत होता तसे प्राचार्य म्हणाले " काय वाटत तुम्हाला ? "
"मला तर वाटत सर आपण काही दिवस कॉलेज बंद ठेवायला हव आहे. नाई म्हणजे कस आहे कि मुलांना रात्रीच्या वेळी किवा स्टाफला कुणालाही धोका नको व्हायला म्हणून मी म्हणत होतो.. " शिंदे बोलतच होता प्राचार्य आणि गोडे गुरुजी एकमेकांकडे व त्याच्याकडे पाहत होते.. " हे बघा शिंदे..
आपण सावधान आहोत. आणि आजच विद्यार्थांना आम्ही तशी सूचना देऊ हि कि त्यांच्यासाठी नवीन नियम लागू होत आहेत जे त्यांच्या सुरक्षे साठी असतील. कॉलेज बंद करून नाही जमणार आपल्याला...आणि तुम्हीही रात्रीच्या वेळी कुठे बाहेर फिरू नका... आपल्या खोलीमध्ये राहाल तर सुखरूप राहाल... "
प्राचार्य शिंदेला आवर्जून म्हणाले... " नाही सर मी फक्त सुचवत होतो. बाकी आपणच सर्वेसर्वा आहात. आपला निर्णय म्हणजे काळ्या दगडावरची रेघच.. " " हम्म ठीक आहे या तुम्ही आम्ही हि खाली येतोय..." प्राचार्य म्हणाले... " ठीक आहे सर मी मुलांना कळवतो.. " असे बोलून शिंदे तिथून चालता झाला..
केबिनमधून बाहेर पडताच शिंदे स्वतःशी पुटपुटला... " तुम्ही किती हि लपवलत तरी देखील मी ते रहस्य जाणवून घेईनच...कुठे असेल ती अंधारकोठडी... ? " शिंदे तिथून चालता झाला.. क्लास भरत आला होता. विष्णू मोहन मेघा व पूजा चौघे क्लासमध्ये जाऊन बसले होते. वऱ्हांड्यात त्या कोपऱ्यात खांबाआड दडलेल्या
माणसाच्या हातावरचे ते गोंदण ती निशाणी विष्णूच्या डोक्यात अगदी घर करून गेली होती. एक विलक्षण विचारशक्ती होती विष्णूची त्याच मानणे असे होते कि एखाद्या गोष्टीच्या अर्थात रहस्याचा मागे आपण लागलो तर नशीब अगदी नवीन गोष्टी समोर आणून ठेवत ज्यांचा त्या रह्स्याशी अगदी जवळचा संबंध असतो..
" काय रे विष्णू कसला विचार करतोयस ? क्लास सुरु होतोय. " त्यावर विष्णू म्हणाला " मी अरे तिथे बाहेर.. " तेवढ्यात क्लासमध्ये शिंदे सर अवतरले दरवाज्यातून आतमध्ये शिरले. " क्लास..थोड्याच वेळात प्राचार्य इथे येतील काही सूचना आहेत ऐकायच्या आहेत. काही दंगामस्ती नाहीये करायची..समजल ना चला आज पुढचा चाप्टर बघू.. काढा नोट्स.. "
विष्णू आपल्याच विचारात गुंग होता तोच शिंदेने पाहिले व जवळ येऊन त्याने धाडकन विष्णूच्या डेस्कवरती डस्टर आपटले तसा विष्णू दचकला. " आजकाल मी पाहतोय क्लास सोडून अभ्यास सोडून तुला इतर गोष्टीवर खूप लक्ष द्याव वाटतय..? " शिंदे विष्णूजवळ येऊन खाली वाकून पाहत म्हणाला..
" सॉरी सर...तुम्ही म्हणालात ना प्राचार्य येणार आहेत तर तेच विचार होता बाकी काही नाहीये... हह " विष्णू किंचित हसला... " दात काढू नकोस नोट्स काढ.. " शिंदे म्हणाला आपल्या बँगमध्ये हात घालून विष्णूने नोट्सची वही बाहेर काढली. त्याच लक्ष तेव्हा दुसरीकडेच गुंतले होते आणि नकळत विष्णूने
आपल्या हाताने तीच नोट्सची वही बाहेर काढली आणि डेस्कवर ठेवली आणि उघडली देखील उघडले ते थेट शेवटचे पानच आणि त्याच्या समोरच प्रोफेसर शिंदे उभा बोर्ड पुसत होता विष्णूची नजर आपल्या नोट्सच्या वहीवरती पडतच नव्हती. आणि त्याने जी नोट्सची वही बाहेर काढली होती ती होती
प्रशांतच्या टिपून ठेवलेल्या आणि चिकटवलेल्या त्या कात्रणांची डायरी. विष्णूचे लक्ष पुजाकडे होते त्यामध्येच त्याने ती डायरी उघडली देखील आणि काढले ते थेट शेवटचे पान... तोच इकडून प्राचार्य आणि प्रोफेसर गोडे कोरीडोर मधून येत होते इकडे शिंदेचा देखील बोर्ड पुसून संपत आला होता. तोच कदाचित विष्णूचे नशीब थोर होते.
बाजूला बसलेल्या मोहनचे लक्ष त्या डायरीवर पडले... " oh my god हे काय विष्णू ? " मोहन च्या तोंडून उद्गार बाहेर पडले. कदाचित त्याने देखील त्या डायरीमधील ती गोष्ट नव्हती पाहिली. का कदाचित ती विष्णूकडून त्याला अपेक्षाच नव्हती कि तो ती एवढी रहस्यमयी गोष्ट इथे भर वर्गात बाहेर काढेल..
ते पण शिंदेच्यासमोर मोहनच्या आवाजाने विष्णू भानावर आला त्याने समोर पाहिलं " काय रे काय बडबडतोय ? " मोहनकडे पाहत तो म्हणाला... " अरे हे बघ न समोर तू काय बाहेर काढल आहे " विष्णूने तसेच आपल्या डेस्कवर पाहिलं तोच त्याला आश्चर्याचा धक्का बसला... " हि इथे कशी ? आणि केव्हा ? " तेव्हा विष्णूला आठवले त्याने सकाळीच घाईगडबडीत ती नोट्सची डायरी आपल्या
बँगमध्ये टाकली आणि तो विसरून गेला होता. पण मात्र आता त्याला डायरी सोबतच दिवसाच्या लक्ख प्रकाशामध्ये त्या डायरीच्या शेवटच पान उघडे दिसले आणि त्यावर जे चिन्ह जे सिंबल त्याला दिसले ते पाहून मात्र विष्णूला ताडकन आपल्या जागेवरून उठून बाहेर जावस वाटल... तेच चिन्ह तेच गोंदण त्याने एका माणसाच्या हातावर पाहिले होते सकाळी जो शिंदे प्रोफेसरशी बोलत होता.
क्षणार्धात घटना अश्या काही क्रमाने घडल्या कि जणू उन वारा पाउस एकाच वेळी येऊन धडकले आहेत. वेळेची गाठ पडली न जाने वाईट आणि चांगल्याची समोरासमोर अश्या गोष्टीशी गाठ पडली ज्याची त्या दोघांनाही गरज आहे. विष्णूने ज्या वेळी आपल्या डेस्कवर डायरीत बघितले त्याचवेळी शिंदे प्रोफेसरचा बोर्ड पुसून झाला
आणि तो माघारी वळला... आणि त्याच क्षणी प्रोफेसर गोडे व प्राचार्य एकावडेनी क्लासमध्ये प्रवेश केला. आणि विष्णूच्या डेस्कवर तशीच ती डायरी उघडी ती उघडीच राहिली...प्राचार्य क्लासमध्ये आले पाहून सर्व मुलेमुली जागीच उभा राहिली... " विद्यार्थ्यानो आज तुम्हा सर्वांना प्राचार्य काही अत्यंत महत्वाच्या सूचना द्यायला इथे आले आहेत. सर्वांनी लक्षपूर्वक ऐका.. " प्रोफेसर गोडे पुढे येऊन म्हणाले...
" मुलानो...आपल्या कॉलेजमध्ये जरा काही प्रसंग घडले आहेत. त्यात घाबरण्यासारखे कारण नाहीये परंतू हि बाब अत्यंत लक्ष देऊन ऐकण्यासारखी आहे..." प्राचार्य एकावडे क्लासच्या मधोमध येऊन आपली काठी टेकवत उभे सर्वांकडे पाहत बोलू लागले. बाहेरच वातावरण अगदी गारठून जाण्यासारखं होत.
पावसाळी अन हिवाळी दिवस असल्या कारणाने बाहेर ढगांनी सूर्य संपूर्ण झाकून टाकलेला होता. अश्या वातावरणात अगदी उदासीनता पसरली होती कॉलेजमध्ये आणि त्यातच अचानक प्राचार्य स्वतः तिथे हि बातमी सर्वाना द्यायला आले होते... " आपल्या याच क्लास मधून प्रशांत गुरव नावाचा
मुलगा... दोन दिवसाखाली संध्याकाळी कॉलेजच्या लायब्ररीमध्ये गेला होता आणि त्यानंतर तो हॉस्टेलवरती अथवा कॉलेजमध्ये परतला नाही...पोलीस त्याचा तपास लावत आहेत आणि आणखीन एक गोष्ट आपल्या कॉलेजचे ग्रंथपाल आणि बॉईज हॉस्टेलचे वार्डन पानसे हयात राहिले नाहीयेत " ते ऐकताच सर्व मुलांमध्ये कुजबुज सुरु झाली...
जो तो आपल्या बाजूला बसलेल्याशी तत्यावर चर्चा करू लागला... " हे कस झाल ? काय झाल ? परवा तर आम्ही त्यांना पाहिलं होत.." नाही नाही ते मुलांमध्ये पुटपुटने सुरु झाले... "शांSSSत व्हा... ! शांत ! हे पहा आम्ही तुम्हा सर्वांना सावधान करण्यासाठी इथे आलो आहोत. कुणीही कॉलेजच्या आवारात किंवा हॉस्टेलच्या बाहेर सहा वाजल्याच्या नंतर निघायचं नाही..."
" अंधार व्हायच्या आतमध्ये सर्वजणांनी आपापल्या खोल्या गाठायच्या... आणि आज पासून कॉलेजमध्ये पोलीस पहाऱ्याला येणार आहेत. प्रशांतचा शोध लागेल लवकरच. पण लक्षात ठेवा. कुणीही रात्रीच्या वेळी बाहेर पडायचं नाही..." बोलता बोलता प्राचार्याची नजर विष्णूकडे पडली किंचित दृष्टी त्यांनी त्याच्या डेस्कवरती देखील फिरवली होती कदाचित...
आपल्या सर्व सूचना गोष्टी संपेपर्यंत प्राचार्य आता विष्णूकडेच पाहत होते. आणि त्याच्या डायरीमध्ये...जणू काही वेगळच भेटल आहे त्यांना असे जसे कोणीतरी आहे जो त्यांच्या आयुष्यातल्या त्या संकटाच्या मागे आपल्या मित्रासाठी मागे लागला आहे. जो त्या स्थितीला समजून घेतोय त्या रहस्याशी स्वतःला जोडू पाहतोय...
पण प्राचार्यांनी आपला चेहरा निर्भाव ठेवला होता पण त्यांची नजर विष्णूवरची हटत नव्हती... त्याच वेळी विष्णूला समजले प्राचार्य आपल्या जवळच्या डायरीकडे पाहताय विष्णूने चपळाईने ती डायरी बंद केली... " म् मम म्हणजे त्यानेच... त्यानेच मारले असणार हो पूजा त्यानेच तोच... तोच
मनोऱ्यावर उभा तो राक्षस त्यानेच..." प्राचार्यांच संपताच मेघाने परत भीतीने बडबड करायला सुरुवात केली... " काय ? कोण ? राक्षस ? " प्राचार्य विचारत मेघाजवळ आले... काठीचा आधार घेत खाली वाकून तिला गोंजारत ते विचारू लागले... " काय पाहिलस तू बाळ ? कुठे पाहिलस ? " त्यावर मेघा आपल्या जागी उभी राहिली. थरथरत्या ओठांनी तिने सर्व सांगायला सुरुवात केली..
संपूर्ण क्लास ते ऐकत होता. " काल रात्री मला ते दिसले त्या.... त्या मनोऱ्यावर जेव्हा रात्री शेवटचा टोल पडला काहीतरी रांगत त्या छतावर वेडवाकड चालत फिरत होत माझ्या खिडकीमधून मी तिकडे पाहिलं तेव्हा मला त्याचे ते पिवळे डोळे ते आसुरी विचकलेले दददात दिसले... विजाच्या....
उजेडात म्म्म्ला . त्याचा तो भयंकर चेहरा... आईई... उंहू उंहू.. ." मेघा त्याचे वर्णन करता करता किंचाळली रात्रभर रडून तसेही तिचे डोळे सुजले होते आणि परत तिने त्याच वर्णन वर्तवून हंबरडा फोडला...तिच्या प्रत्येक दुसऱ्या वाक्यास ऐकून एकावडेच्या चेहऱ्यावरचा भाव बदलत जात होता. कारण आता मात्र त्यांच्या संशयाला पुष्टी भेटली होती...
स्वतःचा विचार आणि भेदरलेले भाव कसे बसे सांभाळत " शांत हो बाळा...! शांत हो ...बस खाली... " प्राचार्यांनी तिला शांत केले तसे मेघा खाली पूजाजवळ बसली.
प्राचार्यांनी एकवेळ मागे मुलांकडे वळून पाहिलं सर्वांच्या चेहऱ्यावर आता एक अनामिक भीती दिसून येत होती प्रत्येकाच्या चेहऱ्यावर फक्त एकच प्रश्न पडला होता आता कसे होणार ? मेघा म्हणतेय ते खरे आहे का ? आपण सर्वांनी इथे राहणे रात्री बाहेर पडणे सुरक्षित असेल का असे ना ना तर्हेचे प्रश्न आता प्रत्येकाच्या चेहऱ्यावर उमटले होते..
परंतु त्यांच्या पैकी एक असा होता ज्याच्या समोर असलेल्या त्या डायरीतील चिन्हामुळे एखाद्या व्यक्तीस जश्या अंधाऱ्या काळोख्यात एखाद कवडसे जरी दिसले तरी उत्स्फुरन येते तसेच प्राचार्यांना विष्णूला पाहून एक आशेच कवडस दिसू लागल होत. त्यांनी याबद्दल काहीएक बतावणी केली नाही किवा विष्णूला एक हि शब्द उद्गारला नाही
पण दोघांच्याहि नजरेने एकमेकांशी वार्तालाभ केला होता. विष्णू चाणाक्ष होता चतुर होता तो समजून गेला. प्राचार्यांनी पाहून देखील या गोष्टीकडे दुर्लक्ष केले आहे. प्राचार्य तिथून चालते झाले जाता जाता प्रोफेसर गोडेनी देखील विष्णूकडे पाहिले व तिथून बाहेर पडले...दिवसभरात विष्णूला केव्हा एकांत मिळेल अस वाटत होत कारण आता एक नवीन सुगावा हाती लागला होता. प्रशांतच्या डायरीमधील ते चिन्ह आणि
हातावर आगदी तसेच गोंदण असलेला तो संदिग्ध व्यक्ती तो इसम कोण होता याचा पत्ता लावणे फारच मुश्कील होते. सायंकाळच्या पाच वाजताच कॉलेज सुटले सर्व मुले आपापल्या क्लासमधून बाहेर पडली... बाहेर पडताच विष्णूने मोहनला अडवले... " मोह्न्या इकडे ये तुला काहीतरी सांगायचं आहे "
" काय रे ? आता काय नवीन ? " मोहन म्हणाला " आपण आज जे डायरीमध्ये चिन्ह पाहिलं ते राक्षसाच अगदी तसेच हुबेहूब वर्णन मेघानेही केले आणि त्याच चिन्हाच गोंदण असलेला व्यक्ती मी आज कोरीडोरमध्ये असताना पाहिला होता जो शिंदे गुरुजीशी काहीतरी बोलण्यात गुंग होता..."
" विष्णू अरे बाबा मला हे भलतच काहीतरी दिसत आहे बर का. आपण हे पोलिसांवर सोडल तर नाही का बर होणार कारण या गोष्टी आपल्या हातातल्या नाहीयेत वाटत प्रशांत नाहीसा झाला आहे याच्या मागे कुणाचा हात आहे ते पोलीस शोधून काढतीलच तू माझ एक हॉस्टेलवर चल आपल्याला सक्त ताकीद दिली गेली आहे कुणीही बाहेर थांबायचं नाहीये.. " मोहन बोलतच चालला होता..
तोच विष्णूने त्याला थांबवले " झाल तुझ ? मी बोलू? " मोहन ने हात वर केले " हे बघ प्रशांत सारखे आजून इथे बाकीचे हि मुले आहेत त्यांच्या हि जीवाला धोका आहे आणि प्रशांत आपला मित्र होता त्याची काळजी करणे त्याचा शोध घेणे आपल थोडतरी बनते न आणि तू म्हणतोस ते अगदी सत्य आहे यामध्ये काहीतरी खूप मोठ गुपित दडलेलं आहे. हि काय साधीसुधी गोष्ट नाहीये... "
आणि या रहस्याचा भेद आपल्याला करायला पाहिजे " " ठीक आहे बाबा तू जस म्हणशील तस करूयात.." मोहन म्हणाला... " आपल्याला आज रात्री हॉस्टेलमध्ये नाहीये जायचं इथेच कुठेतरी दडून रहाव लागेल...रात्र होताच आपण लायब्ररीमध्ये जाउयात त्याची खिडकी उघडून... समजल ? " आणि अशी विष्णूने योजना आखली...
" कोण होता तो मुलगा ? त्याच्याकडे त्या डायरीमध्ये ते गोंदण कसे काय आले ? " विष्णूने दुपारी लायब्ररीमधून बाहेर पडलेल्या पोलिसांना बोलताना ऐकल होत कि आतमध्ये काही पुस्तके उघडी पडलेली आहेत त्यांना कोणी हात लावू नका... त्या रात्री इन्स्पेक्टर कदमने सुकडे हवालदार व त्याच्या सोबतच हनम्या हवालदार दोघांना पाठवले...
इकडे हॉस्टेलवरती त्या गार्डने पहारा दिला होता. बघता बघता संध्याकाळ उलटून गेली कॉलेजच्या बाथरूममध्येच विष्णू आणि मोहन दोघे दडून राहिली. संध्याकाळ झाली तशी पोलिस हवालदार आले ते संख्येने दोन होते त्यांच्या पैकी एक अगदीच लुकडा होता त्याच नाव होत सुकडे आणि दुसरा अगदी जाडा होता त्याच नाव हनम्या होत...
कॉलेजच्या आवाराबाहेरच त्यांनी आपली मोटारसायकल लावली व आतमध्येच तंबाखू चोळत शिरले तसे प्रोफेसर गोडेनी त्यांना त्याच्या बसायच्या जागा दाखवल्या तसे दोघांनी कॉलेजच्या मेन एन्ट्रीवरतीच आपले ठाण मांडले... बराच वेळ झाला संध्याकाळची आता रात्र झाली होती. " हनम्या कदम साहेबांन तुला काही बी सांगितल नाई ना इथल ? "
" कोण सायबांनी ? नाही का र ? अस काय झालय इथ ? " " अर लेका भुताटकी आहे कि इथ ! " " ह्या म्या नसतो घाबरत कोण भूताबिताला... चल तंबाखू चोळ गपचूप.. "
" मोहन हीच वेळ आहे बाहेर कोणी नाहीये बस त्या दोन ह्वालदाराना चकमा देऊन आपल्याला लायब्ररीमध्ये शिरायचं आहे... " विष्णू म्हणाला... विष्णूने आपल्या बँगमधून ती डायरी काढून घेतली व दोघेही बाथरूम मधून बाहेर निघाले... " चल सांभाळून.." क्लासजवळच्या बाथरूम मधून तसे दोघेहि बाहेर पडले...
अंधारात कॉलेजच्या आवारात कोणाला काही दिसणे शक्य नव्हते पण पहारावर बसलेल्या सुकड्या आणि हनम्याजवळ दिवे मात्र होते. जे ते दोघेही इकडून तिकडे घेऊन फिरस्त होते. आतमधून विष्णू व मोहन ग्रंथालयाच्या दिशेने अंधारातून आडोसा घेऊन निघाले अगदी दबक्या पावलांनी ते दोन्ही हवालदार कोरीडोरमधेयच चहू बाजूनी फिरत होते...
विष्णू व मोहन ग्रंथालयाच्या खिडकीजवळ येऊन उभे राहिले...त्यावेळी दोन्ही हवालदार कोरीडोरच्या दुसऱ्या कोपऱ्यात गेले तोच संधी साधून विष्णू आणि महेश दोघांनी खिडकीद्वारे आतमध्ये प्रवेश केला. तोच खिडकी आपटण्याचा किंचित खड्ड असा आवाज झाला.." ए कोण हाय रे तिकडे ? "
" सुकड्या कसला तर आवाज आला कोण तर हाय तिकड " हनम्या म्हणाला " आर मांजर असेल राहूदे इथ कोण येणारे मरायला ग्रंथालय आहे ते कोणाला पडलय एवढ्या रात्रीच वाचायचं चल आपल फेऱ्या मारू..." दोघे परत फिरस्तीला लागले खिडकीतून आतमध्ये महेश आणि विष्णू दोघेही तोंड दबून बसले होते. ते हवलदार गेले हे समजताच दोघेही जागेवरून उठले...
"चल कुठ आहेत ती पुस्तके आपण शोधू... तो तिथला कंदील घे " विष्णू म्हणाला...दोघेही आपल्या जागचे उठले व दबक्या पावलांनी लायब्ररीमध्ये शोध घ्यायला लागले आतमध्ये सगळीकडे अगदी घनघोर अंधार होता. स्मशानशांतता पसरली होती जरा जरी आवाज केला तर आवाज घुमत होता...
"काय जागा आहे रे हि भयंकर... ? उगचच आलोय तुझ्या मागे मी यार देवा वाचव रे या अंधारापासून.. " हातामध्ये कंदील घेऊन दोघेही विष्णू आणि मोहन प्रशांतच्या ठिकाणी बसला होता जिथे ती पोलिसांनी सांगितलेली पुस्तके उघडी पडली होती त्याचा शोध ते घेत होते. काही अंतर पुढे गेल्यावर दोघांच्याहि नाकात एक भयंकर सडका वास घुमला त्या वासाने दोघानाही उलटी यायला झाले... " अरे कसला घाणेरडा वास आहे हा ? "
विष्णूने आपले नाक दाबत कंदिलाच्या उजेडात आजूबाजूला पाहिले तसे त्याची नजर खाली असलेल्या चिकट द्रव पदार्थवर गेली हिरवट असा द्रवपदार्थ होता तो अगदी गुळगुळीत पाय पडला तर सटकून जाईल असा...त्याचाच घाणेरडा वास येत होता " हे मोह्न हे बघ काय आहे ? याचाच वास येतोय... "
मोहन आणि विष्णू दोघेहि तिथे वावरत असलेल्या संकटापासून पूर्णपणे अनभिज्ञ होते. इकडे तिकडे शोधाशोध करता काही बिनकामी पुस्तके चाळत शेवटी विष्णूला हवे ते भेटलेच एका टेबलावरती भल जाडजूड एक पुस्तक उघडे पडलेले त्याला दिसून आले विष्णू त्या सर्वामध्ये ती एकच गोष्ट शोधत होता ते सैतानी मुंडक असलेल चिन्ह...
" मोहन हे बघ सापडले... " लायब्ररीच्या अगदी कोपऱ्यातल्या शेल्वजवळ एका स्टडी टेबलवरती ते पुस्तक उघडे पडलेले होते. " finally आता सर्व कोडे सुटतील हा नेमका काय प्रकार आहे..." विष्णू म्हटला... दोघेही त्या पुस्तका भोवती बसले व तिथेच कंदील ठेवला.... " याचा अर्थ प्रशांतने आपल्या डायरीमध्ये हे चिन्ह याच पुस्तकातून उतरवले आहे...वाचून पाहू या... "
असे म्हणत विष्णूने ते पुस्तक बंद केले व त्याच्या मुखपृष्ठापासून सुरुवात केली त्यावरती लिहील होत. " कांतारचे साम्राज्य... " विष्णूने ते हळू आवाजात वाचले.... " विष्णू हे बघ तो न्यूजपेपर यातूनच प्रशांतने कात्रणे काढून घेतली वाटत यात कट केलेल्या पोकळ जागा दिसतायत..." मोहन म्हटला.
" आर हनम्या कोणी नाही गेल रे आतमध्ये च्या आयला तंबाखू चढली का काय तुला र ? " सुकडे हवालदार हनम्याला म्हणाला... " आर खुळ्या आत्ताच आपण त्या कोपऱ्यात होतो तवा मला दिसल कोण तर काळा कपडा अंगावर पांघरून आत गेल ते. भूत बित तर नसल...? "
" आर ए बाबा गप कि मी चेष्टा केली म्हणून का तू बी करतो होय र गप उभा राहा कि आतमध्ये जायचं नाही साहेबाचा आदेश आहे माहिती आहे न ? " विष्णू आणि मोहनच्या पाठोपाठ आणखीन कोणीतरी तिसरा इसम आतमध्ये शिरला होता... त्याला आतमध्ये शिरताना हनम्या हवालदारने पाहिले होते
पण त्याच्यावर सुकडे विश्वास ठेवायला तयार नव्हता... इकडे विष्णूने आतमध्ये त्या पुस्तकाच पहिलं पान उघडल " काय लिहील आहे यात ? " मोहन म्हणाला.... " याच्यामध्ये सर्व काही स्पष्टीकरण दिलेले नाहीये पण चित्रांसोबत इथ काही मजकूर आहेत आणि ते अगदी क्रमाने आहेत थांब वाचू देत... "
" तब्बल हजारो वर्षापूर्वी जुन्या भारतामध्ये एके जंगलात एक आदिवासी समाज राहायचा... एकेकाळी त्यांचाच एक शिकारी संघ शिकारीसाठी जंगलात निघाला होता. जंगलात भटकत भटकत ते बरेच दूर निघून आले होते. शिकार केल्यावर त्या लोकांनी आपल्या जवळच मांस बरेच दिवस सोबत वागवले. परत जाण्याचा मार्ग चुकल्या कारणाने ते लोक
मार्ग शोधत शोधत एका विचित्र ठिकाणी येऊन पोहोचले जिथे झुडुपातून पलीकडे त्यांना एक भले मोठे दगडी मंदीर सापडले...त्याचा काही भाग शिखराचा खांबाचा पायऱ्यांचा अर्धा दगडाने तर अर्धा सुवर्ण अर्थात सोन्याने बनलेला होता. परंतु त्याकाळी त्या लोकांना त्या पिवळ्या धातू बद्दल काहीएक कल्पना नव्हती. त्यांच्यासाठी ते मंदिर आश्रय देणारे ठरले...
आतमध्ये गेल्यावर त्यांना तिथे पाणीही सापडले पण त्या मंदिरात एक गाभारा होता त्यांच्यापैकी एकाने तो गाभारा उघडला आणि अचानक त्या गाभाऱ्यातून एक दानव बाहेर आला. एक भयंकर सैतानरुपी दानव त्याने बाहेर पडताच एक एक करून त्या शिकारी संघातील लोकांना मारायला सुरुवात
केली. हे पाहून त्या लोकांनी एक तर त्याच्याशी लढावे किंवा त्याच्याशी शरणागत व्हाव..
त्या लोकांनी त्या दानवाला आपल्या जवळील भोग चढवला. त्या नंतर तो सैतान नजाणे कितीतरी शेकडो वर्षासाठी निद्रेत बुडाला...त्या मंदिराच्या गाभाऱ्यात एक अलौकिक मूर्ती होती त्याचेच रक्षण तो दानव करत होता. त्या दैवतानेच त्यांना परतीचा मार्ग दाखवला.
त्या जमातीने त्या देवाला पुजायला सुरुवात केली..
असे करत करत शेकडो वर्षे उलटून गेली.. त्या दैवताच्या रक्षणास असलेला तो सैतान नंतर कधीच जागा झाला नाही. पण जर कोणी त्या मूर्तीस हलवण्याचा प्रयत्न करेल त्या त्यावेळी तो दानव कांतार जागा होईल व त्याच्या मागे श्राप बनून लागेल...व त्याला रोखणे असंभव होऊन जाईल...त्याच्या पिवळ्या धारदार नजरेपासून कोणी दडू शकत नाही. त्याच्या लाळेमध्ये लाव्हारस वाहतो...असा आहे तो कांतार... "
" oh my god..! हे ऐकून तर तोंडच पाणीच पळाले रे विष्णू...आणि हे वर्णन देखील तसेच आहे जसे मेघाने सांगितले होते. आणखीन काही नाहीये का ? " तोच विष्णूने त्याला थांबवले " थांब मला परत ते वाचू दे त्याची हिरवी लाळ .... अरे बापरे... " विष्णू काही क्षणभरासाठी आपल्या भूतकाळात गेला. जेव्हा ते दोघेही आतमध्ये आले होते विष्णूला सडका घाणेरडा वास येत होता त्याने कंदिलाच्या प्रकाशात पाहिले तेव्हा तिथे हिरवा द्रव पाझरला होता...

" मोहन ? " विष्णू अगदी थरथरत म्हणत होता... " काय रे ? विष्णू ? काय झाल ? " 

"तो इथेच आहे" विष्णू आपली नजर, लायब्ररीच्या गूढ... अंधारात फिरवत उद्गारला..

अंधारकोठडी भाग 1-Marathi Katha-Horror

अंधारकोठडी भाग 2-Marathi Katha-Horror

अंधारकोठडी भाग 3-Marathi Katha-Horror

अंधारकोठडी भाग 4-Marathi Katha-Horror

अंधारकोठडी भाग 5-Marathi Katha-

अंधारकोठडी -भाग ६  

अंधारकोठडी  भाग ७      

Continue Reading

अंधारकोठडी भाग 4-Marathi Katha-Horror

अंधारकोठडी भाग 4-Marathi Katha-Horror

हॉस्टेलच्या दिशेने प्रोफेसर गोडे खुद्द चालून येत आहेत हे पाहून विष्णूच्या विचाराना अगदी वेगळीच कलाटणी मिळाली. नक्कीच काहीतरी विचित्र घडल आहे कारण आजवर कुठल्याहि स्टाफने अथवा टीचरने हॉस्टेलच्या दिशेने आपले साधे पाउल सुद्धा वळवले नव्हते. आणि आज असे अचानक कोणीतरी इकडे येतय..
आणि ते पण विद्यालयाचे अगदी नामंवत प्राध्यापक गोडे गुरुजी. याच्या मागे काही न काहीतरी रहस्य दडल आहे. आणि कुठल्या साधारण मुलाच्या बेपत्ता होण्यामागे वार्डन सोडून एवढ्या मोठ्या प्राध्यापकाला इकडे येण्याची काय एवढी गरज भासली... ते पाहून विष्णू धावतच आपल्या खोलीतून बाहेर पडला... बाहेर च्या पेसेजमध्ये प्रशांतच्या
खोलीबाहेरच सर्वच्या सर्व मुल घोळका करून त्या भयंकर वेदनादायी चीत्काराचे निष्कर्ष लावत होते. दोघे तिघे जन हातामध्ये कंदील घेऊन उभे होते बऱ्याच मुलांचा घोळका जमा झाला होता. त्यात कंदिलाच्या प्रकाशामध्ये प्रत्येक दुसऱ्या मुलाचा चेहरा अगदी घाबरून थरथरून गेलेला दिसून येत होता.
त्यांच्यामध्येच मोहनदेखील उभा होता... " काय रे काय झाल असेल ? कसला आवाज होता तो ? " त्या गर्दीमध्ये मुलांची कुजबुज चालू होती. जो तो फक्त एकाच गोष्टीवर अडून होता. तो आवाज कसला होता ? आणि कुणाचा होता ? संपूर्ण हॉस्टेलमध्ये एक भयमय वातावरण निर्माण झाल होत..
" मित्रानो... ? माझ ऐका ?? " त्या घोळक्याच्या बाहेरून एका कुणाचातरी आवाज आला. तो विष्णू होता. सर्वाना काहीतरी सांगण्यासाठी धडपडत तो आपल्या खोलीतून बाहेर आला होता. आजूबाजूच्या गर्दीतून मुलामधून वाट काढत तो येऊन अगदी सर्वांच्या मधोमध उभा राहिला. विष्णूला काही बोलायचं होत..
त्याच्या कडच्या वार्ता ऐकण्यासाठी सर्वजण सज्ज झाले होते. आणि विष्णूने तेव्हा बोलायला सुरुवात केली... " मित्रानो खाली दोन माणसे आली आहेत... आणि त्यांच्या पैकी एकाचा चेहरा पाहून मला काहीतरी वेगळीच आशंका येतेय. कारण आजवर तो व्यक्ती इथे कधीही पाउल ठेवण्यासाठी आला नव्हता.."
त्यातच मुलांची परत कुजबुज सुरु झाली.." हा असा काय बोलतोय ? काय प्राचार्य तर नाही आले न? " प्राचार्यच नाव काढताच आता प्रत्येकाला धडकी भरून आली... पण वेळेतच विष्णूने त्यांना सावरले व पुढचा खुलासा केला... " नाही ... नाही माझ ऐका..सगळे शांत व्हा ; आजवर कुणीही स्टाफ इथपर्यंत आला नव्हता आणि आज खुद्द
आपले प्रोफेसर गोडे इथे आले आहेत. मी ... मी स्वतः त्यांना इथे येताना पाहिलं आहे... " विष्णूने आपले वाक्य संपवले... " ए बाबा... खर बोलतो आहेस न तू हे ? " त्याच्या जवळ उभा मोहन उद्गारला... " होय मी खरच बोलतो आहे. गोडे सर इकडेच येताहेत. आणि त्याचं इकडे आपल्या हॉस्टेलवर येणे म्हणजे काही साधी सुधी गोष्ट नक्कीच नाहीये..."
आता आपण काय करायला पाहिजे ? त्यांच्या पैकीच एकाने विचारले... " मला वाटत आपण आपल्या रूममध्ये जाऊन वाट बघायला हवी सर जेव्हा येतील तेव्हा आपली आणि त्यांची भेट होईलच.. " विष्णू ,म्हटला.. " हो विष्णू ते सगळ ठीक आहे तर, आपला वार्डन का नाहीये त्यांच्या सोबत ? काय झाल असेल ? आणि प्रशांतची पण काही बातमी नाहीये.."
मोहन म्हणाला त्याला दुजोरा देत बाकीचे मुले बोलू लागली.. " होय ते पण आहे. प्रशांतच काय झाल असेल ?" तेव्हा विष्णूने सर्वाना शांत राहण्यास सांगितले... त्या सर्वांच्या नजरेआड विलक्षण गोष्ट घडली होती परंतु त्याची चाहूल, अनुभूती ती मात्र सर्वाना लागली होती. पण त्या मागे कसला अपघात , घात कि इतर काही आहे... याचा कुणालाच पत्ता नव्हता..
एक एक करून विष्णूच्या सांगण्यावरून सर्व मुलांनी आपापल्या खोल्या गाठल्या एवढे सर्वजण बाहेर पाहून प्रोफेसर गोडे कदाचित त्या सर्वांवर रागावतील दाब देतील या धाकाने मुले आतमध्ये आपल्या खोल्यामध्ये शिरले... जो तो आता दरवाजा लावून पलीकडे शांत बसून राहिला होता. केव्हा प्रोफेसर
गोडे येतील आणि त्यांच्याशी मुलांची नजरा नजर होईल अस झाल होत. सर्व मुले अगदी शांत होती. संपूर्ण हॉस्टेलमध्ये एक मृत शांतता पसरली होती. एखादी टाचणी जरी पडली तर तिचा सुद्धा टन टन आवाज एखाद्या पोलादा प्रमाणे ठ्न्न ठ्न्न असा येईल. तश्यातच प्रोफेसर गोडेचं आगमन झाल हॉस्टेलच्या दारवर येऊन त्यांनी थाप मारली तसा हॉस्टेलचा दरवाजा " क्र्रर्र्र.... " असा आवाज करीत उघडला..
त्या आवाजाची तीव्रता संपूर्ण शांततेला चिरत आरपार झाली. प्रोफेसर गोडेनी आपली बंद केलेली छत्री एका हातात व सोबत जळता कंदील घेतला... व दरवाज्यातून प्रवेश करत आतमध्ये आले... " एवढी शांतता कशी ? वार्डन नसताना देखील हे मुले अशी शांत राहतात ? " प्रोफेसर गोडेच्या मागेच आता भीतीमधून सावरलेला तो गार्ड उभा होता.
गोडे गुरुजींनी त्याच्या कडे वळून पाहिले व आपल्या मानेनेच दरवाजा बंद करण्याचा इशारा केला. तसा गार्डने देखील होकार देत तो दरवाजा बंद केला... " त्या मुलाची , प्रशांतची खोली हवीय आपल्याला. तोच नाहीसा झालाय ना ? " गोडे गुरुजीनी त्याला विचारले तसे फक्त मान हलवून त्याने होकार दिला...
गोडे गुरुजी पायऱ्या चढून मुलांच्या खोल्यांच्या दिशेने जाऊ लागले. हॉस्टेलवरून मुलगा नाहीसा झाला आहे म्हणजे प्रत्येकजनाला ठाऊक असेलच त्याची खोली कुठली आहे. प्रोफेसर चालत वरती पोहोचले. गार्ड खालीच दरवाज्यापाशी उभा राहिला... पायऱ्या चढून वरती येतानाचा आवाज विष्णू आणि मोहन दोघांनीही ऐकला होता.
त्याचाच अर्थ बाकीच्या मुलांनी देखील गोडे गुरुजीना वरती येताना ऐकल होत. वरती पोहोचल्यावर गोडे प्राध्यापकानी पहिल्याच खोलीच्या दारावर ठोठावले... आणि पायरीजवळची ती पहिली खोली होती ती म्हणजे मोहन आणि विष्णू दोघांची... आपल्या दारावर थाप पडली हे पाहून. विष्णू महेश दोघेही चपापले...
दोघांच्याहि मनात धडकी भरली. ना ना तऱ्हेचे विचार त्यांच्या मनात येऊ लागले... " प्रशांत नाहीसा झाला याला कारणी भूत म्हणून आम्हाला तर नाहीत पकडणार ? पण आम्ही तर अस काही केल नाही... " दोघेहि विचारात होते तेव्हा बाहेरून एक उबदार आणि सौम्य असा आवाज आला... " बाळानो बाहेर या... मी आहे प्राध्यापक गोडे... "
तो आवाज अगदी मार्मिक होता. ना कसला धाक , न दाब न कसला कणखरपणा होता त्या आवाजामध्ये. अगदी विश्वास निर्माण करेल असाच तो आवाज होता. प्रोफेसर काही क्षण दाराबाहेर थांबले... पुढच्याक्षणीच तो दरवाजा उघडला. आतमधून दोन तरूण बाहेर आले. सडपातळ अंगात साधे कपडे.
एकाचा चेहरा अगदी तळहातप्रमाणे समान. दुसरा दिसायला मध्यम होता गोल चेहऱ्याचा आणि नाकावर जुनाट भिंगाचा चष्मा चढवलेला. तो मोहन होता. आणि दुसरा सडपातळ आणि उंच मानेचा तो विष्णू होता. दोघेहि बाहेर आले व त्यांनी समोर प्रोफेसर गोडे दोघांना उभ असलेल पाहिलं... " सर ? आपण इथे ? "
मोहन उद्गारला... विष्णू त्यांच्याकडे जणू एखाद्या प्रश्नावलेल्या चेहऱ्याने पाहत होता. एखाद्या उत्तराची वाट पाहत. " तुम्ही दोघ इथे कोणत्या प्रशांतला ओळखता का ? " प्रोफेसर गोडेनी विचारले तसे दोघेहि मोहन आणि विष्णू एकमेकांकडे पाहू लागले... " ओळखता का कोणत्या मुलाला तुम्ही दोघ ? ज्याच नाव प्रशांत आहे जो ; " प्रोफेसर गोडे बोलत होतेच कि तोच
" जो संध्याकाळी पासून नाहीसा झाला आहे. आणि ज्याला शोधण्यासाठी पानसे वार्डन गेले होते जे अजून हि परतले नाहीयेत... " प्रोफेसर गोडे विष्णूचे हे उद्गार त्याची हि हुशारजबाबी ऐकून थक्कच झाले. एक अनामिक देवाणघेवाण झाली जणू त्या दोघांच्या हि विचारांची... " म्हणजे माहिती आहे तुम्हाला ते? "
प्रोफेसर गोडे विष्णूकडे पाहत म्हणाले... "होय सर, शेवटची भेट त्याची आणि आमची क्लासच्या बाहेर झाली होती. जिथून तो लायब्ररीमध्ये त्या ग्रंथालयाकडे जात होता." प्रोफेसर गोडेना विष्णूच्या अश्या हजरजबाबीने अगदी थक्क करून सोडले होते. प्रोफेसर गोडे त्याच्या हुशारीस पाहून डोळ्यात चमक आणून त्याला पाहत होते.
एक वेगळीच आशा त्यांना विष्णूच्या डोळ्यांमध्ये दिसून येत होती... " त्याची खोली कुठे आहे ? " प्रोफेसर गोडे म्हणाले. तसे विष्णू आणि मोहन दोघांनी त्यांना प्रशांतची खोली दाखवली. खोलीमध्ये कोणीही नव्हते. बस टेबलावर काही एक डायरी चिठ्ठया आणि पेपरातील कात्रणे दिसून येत होती... तसे गोडे गुरुजी कंदील उचलून आतमध्ये गेले व त्यांनी त्याच्या टेबलावर ठेवलेल्या त्या डायरी पुस्तके
व काही कात्रणे पाहिली... " oh माय god हे सर्व याला कस माहिती आहे ? " प्राध्यापक ती सर्व कात्रणे हातात घेऊन पाहत उद्गारले. एक एक करून ते सर्व कात्रणे पाहत जात होते तसे प्रोफेसरच्या चेहऱ्यावर आश्चर्य आणि एखादे गुपित उघडेच पडले आहे जणू असे भाव उमटत असलेले दिसत होते.
बाहेर उभा विष्णू त्यांच्या सोबतच आतमध्ये आला... " हि कात्रणे...? हि कात्रणे कसली ? " गोडे गुरुजीनी विष्णूला पाहून विचारले.. " तो अगदी विचित्रच होता सर. आपल्या कॉलेजच्या संग्रहालयात जर एखादी नवीन काही गोष्ट आली तर तो वेड्या सारखा त्या गोष्टीच्या मागे त्याचा इतिहास बघ शोध घे असे काहीहि करायचा एक त्याचा छंदच होता तो... "
" काल परवा जेव्हा तो आम्हाला भेटला होता. तेव्हा देखील असच काहीस बरळत होता कि. आपल्या कॉलेजमध्ये कसलीतरी नवीन गोष्ट आलीय... कदाचित हीच ती गोष्ट असेल " विष्णू टेबलावर पडलेल्या कात्रणाकडे पाहत राहिला... आणि असे दाखवू लागला जसा त्याला त्यामधली एक हि गोष्ट समजली नाहीये.
विष्णूने प्रशांतची खोली नजर फिरवून पाहिली तशी त्याला प्रशांतच्या बेडवरती एक डायरी दिसून आली. प्रोफेसर गोडे त्या टेबलावरती असलेले कात्रण नोट्स पाहत होते तो पर्यंत विष्णूने हाताने ती डायरी हळूच बेडशीट खाली सरकवली... " प्रशांत ठीक तर आहे ना काही धोका तर नाहीये ना ? "
" आं ? काय ? " प्रोफेसर गोडे आपल्या विचारातून जागे झाले त्यांनी विष्णूकडे वळून पाहिले " धोका ? " काही क्षण स्वतःच विचार करत गोडे गुरुजी पुटपुटले.. " आता पर्यंत तर नव्हता. आता आहे... " ते विष्णूच्या कानी पडले... " काय सर ? " " नाही काही नाही... सर्व मुले तुम्ही वार्डन नसताना एवढी शांत कशी काय ? "
गोडे गुरुजींनी सहज विचारले... " अं आम्ही वेळेवर झोपतो सर्व, आज हि वेळेवरच झोपलो होतो पण; " विष्णू बोलता बोलता थांबला.... " पण प्रशांतच्या गायब होण्यामुळे झोप नाहीये ? " दोघेही विष्णू आणि गोडे गुरुजी प्रशांतच्या खोली बाहेर पडले. त्यातच प्रोफेसर पुटपुटले... " याचा अर्थ ती किंकाळी इथे पर्यंत आली नव्हती. मुलांना हि गोष्ट माहिती नाही हेच बर आहे... "
प्रोफेसर गोडे मुलाच्या खोल्या बाहेर उभे होते तेव्हा सर्वच्या सर्व दरवाजे बंद होते. बाहेर मोहन आणि विष्णू दोघेही गोडे गुरुजीशेजारी उभे होते. तोच विष्णू प्रोफेसर गोडेच्या पुटपुटलेल्या उद्गारांना तसेच एक प्रत्युत्तर देत विष्णू म्हटला... " ऐकू आला सर, तो भयंकर जीवघेना चित्कार इथपर्यंत ऐकू आला..."
ते ऐकून मात्र प्रोफेसर गोडेच्या पापण्या भुवया अगदी काटेकोर उडाल्या. गर्रकन मागे वळून त्यांनी विष्णूकडे पाहिले... एक आश्चर्याचा धक्का त्यांच्या अंगात लहरी दौडून गेला..." प्रशांत कुठे आहे सर ? काय झाल आहे त्याला ? " विष्णूने कणखरपणे पुढे येऊन प्रोफेसर गोडेना विचारणा केली....
" तो आवाज इथेपर्यंत ऐकू आला ? याचा अर्थ हॉस्टेलच्या सर्वांनी तो ऐकला असणार आहे.... " प्रोफेसर गोडे म्हणाले... " सर तुम्ही आम्हाला सांगाल का ? प्रशांत कुठे आहे ? आणि वार्डन कुठे आहेत ? " प्रोफेसर गोडेनी यावेळी डोळे वटारत विष्णुकडे पाहिले...कदाचित विष्णू त्याच्या स्थानापेक्षा जास्त विचारपूस करत होता...
अचानक बदललेली त्यांची मुद्रा पाहून विष्णूने आपले प्रश्न, आपले शब्द माघारी घेतले...
व गपचूप मान खाली घालून उभा राहिला... " उद्या सकाळी जो काय आहे तो सोक्ष मोक्ष लागेल. बाहेर धोका आहे. रात्रीच कोणीही बाहेर पडू नका.. उद्या कळेल काय ते ? " एवढ बोलून प्रोफेसर तिथून चालते झाले विष्णूने जाता जाता त्यांच्या हातातील कात्रणे पाहण्याचा प्रयत्न केला पण अंधारात त्यांनी
केव्हा आपली पावले झटपट टाकली व पायऱ्या उतरून खाली पोहोचले समजलेच नाही. " मुलांवर लक्ष ठेव... कोणीही रात्रीचा बाहेर पडता कामा नये.. उद्या पासून तू इथेच राहायचं... " गार्डला बजावून सांगत त्याला हॉस्टेलवर मुलांवर लक्ष ठेवण्यासाठी ठेवले. बघता बघता रात्र उलटून जात होती चार वाजत आले होते..
सर्वत्र चिखल जमला होता प्रोफेसर गोडे कॉलेजच्या आवारात आले.. जाता जाता त्यांनी एकवेळ मागे वळून पाहणे गरजेचे समजले व मागे पाहता त्यांची नजर हॉस्टेलच्या खोल्यावरती फिरली.. तिथे एका खोलीच्या खिडकी मध्ये उभा तो मुलगा अर्थात विष्णू प्रोफेसर गोडेना एकटक पाहत होता...हातात बंद केलेली छत्री व एका हाती कंदील घेऊन प्रोफेसर गोडे तिथे उभे त्याला पाहत राहिले...
विष्णूने काही क्षणात आपळी खिडकी बंद करून घेतली आणि माघारी वळताच त्याने प्रशांतच्या खोलीकडे धाव घेतली. व त्याची डायरी बाहेर काढली जी त्याने तिथे असताना बेडशीटखाली सरकवली होती. आतमध्ये आपल्या खोलीत प्रत्येकजन दबा धरून बसलेले प्रोफेसर जाताच सर्व बाहेर विष्णूच्या खोलीच्या दिशेने येऊ लागले. सर्वाना तेव्हा विष्णू बाहेरच उभा असलेला दिसून आला...
त्यांना बाहेर पडलेले पाहून " श्श्श्श... खाली गोडे गुरुजीनी गार्ड आणून ठेवला आहे. आपण सर्व सकाळी बोलूयात. जा झोपा आता... " एवढे बोलून झाल्यावर विष्णूहि आपल्या खोलीमध्ये परतला. यावेळी त्याने आपल्या हातामध्ये एक डायरी आणली होती ती डायरी प्रशांतची होती. आपल्या दोन्ही बेडच्या मधोमध कंदील पेटवून विष्णू खाली बसला...व सोबत मोहन देखील..
प्रशांत कुठल्या नवीन गोष्टीवर शोध करत होता ? ती काय गोष्ट होती? याची माहिती त्या दोघांनाहि याच डायरीमध्ये मिळणार होती. विष्णूने कंदिलाच्या प्रकाशामध्ये ती वही खोलली. त्या मध्ये विष्णूला काही नोट्स आणि आणखीन एक दोन कात्रणे दिसून आली यावेळी ती कात्रणे एका वेगळ्याच मंदिराची दिसत होती.
त्याखालील दोन चार ओळीत लिहिलेली बातमी विष्णूने पहिल्यांदा वाचायला सुरुवात केली. " अनुबिसच श्रापित मन्दिर म्हणून प्रचलित असलेल्या या ऐतिहासिक वास्तुचा एका दुर्मिळ जंगलात असण्याचा दावा इतिहासकारांनी केला आहे. अस मानल जात कि आज पर्यंत त्या मंदिराच्या शोधात गेलेले बरेच इतिहासकार व शोधकर्ते त्याच अभयारण्यामध्ये नाहीसे झाले असल्याची वार्ता समजली जाते.
तब्बल वीस वर्षापूर्वी फक्त एकच असा शोधकर्ता इतिहासकार होता ज्याने हे मंदिर आपल्या डोळ्यांनी पाहिले असल्याची तो कबुली देतो. व त्याच नाव' प्रमोद एकावडे'. त्यांच्या माध्यमातून आम्हाला भेटलेले त्या मंदिराचे एक दुर्मिळ छायाचित्र..."
"काय आहे म्हणायचं हे ? " मोहनने विचारले... आपल्या हातात ती कात्रणे घेऊन त्यांना चाळत प्रशांतने लिहिलेल्या नोट्स वाचत विष्णूचा चेहरा गोंधळून गेल्यासारखा दिसत होता. त्यावरच त्याने जेव्हा त्या मंदिराच्या फोटोखाली दिलेलं नाव त्या बातमी मध्ये असलेल नाव वाचताच विष्णूला काहीसा सुगावा लागला..
आपण काही मोठे गुप्तहेर नाही किंवा कोणी हुशार तर्कशास्त्र लढवणारे विद्वान नाही हे तो चांगलेच जाणून होता. परंतु अचानक आपल्या मित्राच्या गायब होण्यामागे काय कारण असू शकेल ? याची त्याला उत्सुकता तशीच चिंता लागून राहिली होती. " हे नाव? प्रमोद एकावडे कुठेतरी ऐकल्यासारख वाटत आहे... "
विष्णू विचारात गुंग उद्गारला.... " अरे आपल्या प्राचार्यच आडनाव तर एकावडेच आहेना आणि ते देखील एक इतिहासकार च होते त्यांच्या तरुणपणी. त्याचं नावाच इनिशील पण तर हेच आहे न पी . एकावडे म्हणजे " मोहन बोलता बोलता थांबला व त्याने विष्णूकडे पाहिले. दोघांनाहि त्या
नावाचा खुलासा जाणवला.." पी. एकावडे म्हणजेच प्रमोद एकावडे... म्हणजेच आपले प्राचार्य.. याचा अर्थ वीस वर्षाखाली जो व्यक्ती या कुठल्या श्रापित मंदिराच्या शोधात जाऊन एकटा जिवंत परतला म्हणजे तो दुसरा तिसरा कोणी नसून आपले खुद्द प्राचार्यच आहेत... " विष्णू उद्गारला... "होय
विष्णू अगदी बरोबर बोललास... "" मला तर वाटतय प्रशांतच्या गायब होण्या मागे खूप वेगळीच आणि मोठी गोष्ट दडली आहे. आपण याचा शोध घ्यायला हवा आहे. आता जे काही आहे ते उद्या सकाळी कळेलच मला वाटतय... " विष्णू म्हणाला... " अजून काही आहे का यामध्ये ? आपल्या प्रशांतच्या नोट्स मध्ये काही दिसतय का ? "
मोहन म्हणाला तसा विष्णूने परत एकदा त्याची नोट्सची ती वही झाडली. पण त्यातून काही बाहेर पडले नाही अथवा वेगळ अस काही मिळाले नाही. काही भेटत नाहीये हे पाहून विष्णूने ती वही हातातून खाली फेकून दिली " नाहीये या मध्ये अजून काही मला सापडत नाहीये मोहन...आपण उद्या
कॉलेजच्या लायब्ररीमध्ये जाउयात... "मोहन आणि विष्णूने ती नोंदवही तशीच खाली फेकली होती तिचे काही पाने कंदिलाच्या प्रकाशात उघडे पडले होते वाऱ्यांच्या मंद झुळुका खिडकीमधून आतमध्ये येत होत्या त्यामुळे सररर सररर करत त्या वहीतील पाने बंद व्हायला येऊ लागली...असे करत ती
सर्व पाने एकमेकावर लादली जात होती.शेवटी पाठपृष्ठवर येऊन ती सर्व थांबली अर्थात त्या वहीच सर्वात शेवटचा पुठ्ठा. तो पुठ्ठा वजनाने जड असल्या कारणाने हवेने हलणे मुश्कील दिसत होते. त्याच पुठ्ठ्यावरती प्रशांतने कदाचित आणखीन काहीतरी चिकटवले होते.एखाद्या पुस्तकातील फाटलेले
पान दिसत होते ते. जे प्रशांतने कदाचित लायब्ररीमधल्याच पुस्तकातून फाडून
आपल्या वहीमध्ये चिकटवले होते. त्यावरती अगदी विचित्र आकृती दिसत होती कसले तरी चिन्ह होते ते जणू एखादय राक्षसाचे खुले मुखच होते ते भयंकर डोळे व त्याच्या माथ्यावर आखूड दोन शिंगे... मात्र ते पाहण्याआधीच विष्णू व महेश दोघेही निजून गेले होते. आणि ती वही जशीच्या तशी
उघडी राहिली होती.
बघता बघता संपूर्ण रात्र उलटून गेली. हॉस्टेलच्या बाहेर मुलांचा सकाळचा कल्ला सुरु झाला घाईगडबडित उठून आवरून सर्वजन कॉलेजच्या दिशेनी निघाले होते. " अरे बापरे उशीर झालाय वाटत... " डोळे चोळतच विष्णू उठला... खिडकीतून बाहेर पाहिले तसे सकाळच्या धुक्यानी नेहमीप्रमाणे सूर्याचा
गोळा अगदी झाकून टाकला होता..
थंडी तेवढ्याच प्रमाणात वाढलेली होती. रात्री पडून गेलेल्या पावसामुळे बाहेर चिखलाचा बरबटा झाला होता. आपल्या जागचा उठून विष्णूने महेशला उठवले.. " महेश उठ लवकर. कॉलेजला जायचं आहे उशीर झालाय... आज कळेल कॉलेजमध्ये काय चालू आहे... चल चल उठ... " तसा महेशहि त्याच ऐकून उठला...
" अरे हो कि...! चल लवकर आवरून घेऊ.. " दोघांनीही आपल्या अंघोळी न्याहारी उरकली. विष्णू रूममध्ये परतला पटापट त्याने आपली रजिस्टर पुस्तके उचलली आणि बँगमध्ये भरायला सुरुवात केली. रात्रीची ती प्रशांतची वही कंदिलाजवळ तशीच उघडी पडलेली होती. विष्णूने घाई गडबडमध्ये तिला
न पाहताच
आपली अभ्यासाची वही समजून उचलली व तशीच बँगेत कोंबली... दोघेहि बाहेर पडले तेव्हा बाहेर बरेच मुले आवरून निघण्यासाठी तयार उभे होते. पण रात्री घडलेली ती घटना तो आवाज त्या नंतर प्रत्येकाच्या मनात एक अनामिक भीती बसली होती. कॉलेजची जागा देखील अगदी विचित्र ठिकाणी
होती.
चहूबाजूनी वेढलेले जंगल. एकाच दिशेने बाहेर येण्याजाण्यासाठी वाट होती ती देखील दूर शहराच्या दिशेने जायची... रात्रभर त्या भयंकर चीत्काराने सर्वजन आपल्या भीतीशी लढत कसेबसे झोपले होते. " चला...! कॉलेजला चला... जे काही आहे ते तिथे जाऊन कळेलच... " विष्णूच्या मागोमाग सर्व
मुले
हॉस्टेलमधून बाहेर पडली. त्यांच्या पैकी काही आधीच कॉलेजवरती जाऊन पोहोचली होती. कॉलेजच्या गेटवरतीच मुलांना पोलिसांची गाडी दिसली व त्या सोबतच एन्बूलेंस देखील. लायब्ररीच्या बाहेरच रुग्णवाहिकेचे काही लोक स्ट्रेचर घेऊन उभे होते. ग्रंथालयाचा दरवाजा बंद होता. तिथेच एक दोन
शिक्षके आणि प्रोफेसर गोडे उभे होते.
काही क्षणानंतर ग्रंथालयाचा दरवाजा उघडला गेला व आतमधून एक इन्स्पेक्टर बाहेर आला व त्याच्या सोबतच एक लुकडासा हवालदार. " इंटरेस्टिंग.... ! " तो इन्स्पेक्टर बाहेर आल्यावरच उद्गारला... " ते आतमध्ये बॉडीज आहेत कि हाडांचे तुकडे ते जे काही आहे ते गोळा करून घ्या.... आणि
एन्बूलेंस मध्ये टाका.. "
तिथे उभे विष्णू आणि मोहन त्यांच्या सोबतच बाकीचे मुल त्यांनी देखील हे ऐकले... " अरे बाप रे..! काय झाल असेल आतमध्ये ? " जो तो कुजबुजू लागला... मोहन तर चकित होऊनच विष्णूकडे पाहत दबक्या आवाजात म्हणाला.. " विष्णू ऐकलस ? हाडामांसाचे तुकडे म्हणतायत हे ! "
विष्णू देखील ते ऐकून थक्क झाला होता... " आणि त्या मुलाचा काही पत्ता लागला ? " प्रोफेसर गोडे उद्गारले. " नाही आम्हाला आतमध्ये फक्त या दोनच बॉडीची अवशेष सापडले आहेत. बाकी त्या मुलाच अजून काही सापडायला नाही हा बस आतमध्ये काही पुस्तके उघडी पडलेली आहेत बस
त्यांना कुणाला हात लावू देऊ नका ते
पुराव्यासाठी आहेत. " बोलता बोलता अचानक तो इन्स्पेक्टर थांबला व त्याने प्रोफेसर गोडेना पाहून जमलेल्या मुलांकडे इशारा केला गोडे गुरुजींनी तसे मागे वळून पाहिले " का थांबला आहात इथे ? चला क्लास मध्ये चला पटकन... " गोडे गुरुजींनी त्यांना दाब टाकला तसे सगळे मुले तिथून
आपल्या क्लासच्या दिशेने निघाले... " मोहन तू ऐकलस ते ? इन्स्पेक्टर म्हणत होते आतमध्ये काही पुस्तके उघडी पडली आहेत... "
" हो ऐकल पण त्याच काय ? " मोहन म्हणाला... "अरे त्याच काय ? अस काय बोलतोय नक्कीच ती पुस्तके प्रशांतने काहीतरी शोधण्यासाठी उघडली असणार आहेत. जे आपल्याला त्याच्या त्या नोंदवही मध्ये भेटले नाही ते आपल्याला तिथे नक्कीच भेटेल. नेमक काय अस रहस्य आले आहे
आपल्या या विद्यालयात कुठली अशी गूढ गोष्ट आहे. जी च्या आगमनाने हे सर्व विपरीत घडत आहे. त्या दिवशी आपण प्रशांत सोबत लायब्ररी मध्ये जायला हव होत.
एकतर आपण नाहीसे झालो असतो नाहीतरी समजले तरी असते काय आहे नवीन आलेली गोष्ट.." त्यावर मोहन त्याची खिल्ली उडवत म्हणाला.. " हा म्हणजे आपण पण त्या स्ट्रेचर वरती असतो आता.. चल निघायला हव.. " दोघेही तिथून निघाले तेव्हा घाई गडबडीत जाता जाता अचानक
कोणाला तरी ते धडकले...
" ए सांभाळून चालता येत नाही का रे ? " तो आवाज अगदी उग्र रानटी होता. समोर हाताची मुठ गच्च आवळत दात खात त्या दोघांना शिंदे मास्तर वटारून बघत होता. जणू काही आता आपला जबडा उघडेल आणि त्यांना गिळूनच टाकेल... " अहं...! " तोच शिंदे च्या मागून कोणाचा तरी
खेकसण्याचा आवाज आला...
तिथे उभा मुलांच्या पावलांनी जागीच थांबा घेतला सर्वजणांच्या चेहऱ्यावर एक कुतूहल दिसून येत होते. शिंदे प्रोफेसरने गर्रकन मागेवळून पाहिले तेव्हा मात्र त्याची बोबडीच वळली... " माफ करा सर...! " एवढच बोलून त्याने त्या इसमाला जायला वाट दिली...तो गृहस्थ दुसरा तिसरा कोणी नसून

खुद्द प्राचार्य एकावडे होते.
विष्णू व मोहन सोबत इतर मुले देखील त्याचं पहिल्यांदाच दर्शन घडल्यासारख जणू एखादा देवच दिसला असे पाहू लागले... " ग्गगुड मोर्निग सर.... " विष्णू उद्गारला तसे प्राचार्य त्याच्याकडे पाहत एका ठिकाणी थांबले विष्णूच्या मागोमागच इतर मुलांनी प्राचार्यना गुड मोर्निंग विश केले... आपल्या हातातली ती
छबीदार काठी टेकवत प्राचार्य ग्रंथालयाच्या दिशेने निघू लागले... " नमस्कार सर..! मी इन्स्पेक्टर कदम..! या एरियाचा इन्चार्ज हे हवालदार सुकडे व हे इथले फॉरेस्ट ऑफिसर सावंत. " आपल्या दमदार आवाजामध्ये प्राचार्यांनी त्यांना नमस्कार घातला... " जे काही झाल आहे त्याची आम्हाला
काहीएक कल्पना नव्हती.. हे कस झाल ? कुणी केल? याचा पत्ता तर तुम्हीच लावू शकता.. " प्राचार्य आपल्या वृद्ध आवाजात उद्गारले...
" होय सर..! आम्ही याची कसून तपासणी करू जो कोणी आहे तो आमच्या तावडीतून सुटणार नाही. पण सर हे... " बोलता बोलता इन्स्पेक्टर कदम थांबले... " पण ? पण काय ? " प्राचार्यांनी विचारले... " हे काम कुण्या साधारण माणसाने केला आहे अस वाटतच नाही. आम्ही तीच शहानिशा
करण्यासाठी. फॉरेस्ट ऑफिसर सावंत यांना बोलावून घेतल आहे... त्यांना शिकारी प्राण्याच्या हल्ल्यामुळे
मेलेल्या लोकांची तपासणी येते... " इन्स्पेक्टर कदम बोलता बोलता थांबले... " होय सर...मी याची तपासणी केली पण माझ्या आजवरच्या करियर मध्ये मला कधीच असा एखाद्या प्राण्याने हल्ला केलेला दिसून आला नाही हे काहीतरी वेगळच आहे... " प्राचार्यांनी प्रोफेसर गोडेकडे पाहिले...
" हम्म...! "
" मला वाटत सर तुम्ही काही दिवसासाठी कॉलेज बंद ठेवाव.. जो पर्यंत याच्या मागे कोण आहे हे कळत नाही तो पर्यंत मुलांनी इकडे फिरकू नये अस मला वाटत. बाकी तुमचा निर्णय..." त्यावर प्राचार्य म्हणाले... " त्याची काळजी आम्ही घेऊ कोणी इकडे फिरकणार नाही... ग्रंथालय बंदच राहील.."

प्राचार्यांनी पोलिसांना आश्वासन दिले. त्यावेळी स्ट्रेचरवरती आतमधून दुसऱ्या बॉडीचे अवशेष बाहेर काढण्यात आले. त्या स्ट्रेचरवरती एक पांढरा कपडा झाकलेला होता हळू हळू त्या कपड्यावर आतमधल्या मांसाचे रक्ताचे डाग उमटून येऊ लागले होते.. " घेऊन जा हे लवकर इथून..." गोडे गुरुजी
ते पाहताच म्हणाले..
" भयंकर आहे हे तर..! आम्ही करू काहीतरी यावरती निर्णय घेऊ मुलांची सुरक्षा महत्वाची आहे..." प्राचार्य एकावडे म्हणाले... " साहेब आतमध्ये या लवकर... " आतमधून एका तपासणी करणाऱ्या फोरेन्सिकच्या माणसाचा आवाज आला.. तोच पोलीस इन्स्पेक्टर कदम हवालदार सुकडे व बाकी सर्व
आतमध्ये दरवाजा उघडून गेले..
तसे त्यांना समोरच त्या तपासणी करणाऱ्या माणसाच्या हाताकडे लक्ष गेले त्याचं ग्लोव्ज वरती काहीतरी हिरवट असा द्रवपदार्थ लागला होता. त्याचे काही थेंब इकडे तिकडे पडलेले होते रक्तामध्ये मिसळून काळसर असा त्या द्रवाचा रंग झाला होता. सर्वात शेवटी प्राचार्य एकावडे तिथे पोहोचले
त्यांनी दुरूनच दरवाजामधून तो पदार्थ पाहिला...
ते पाहताच क्षणी प्राचार्य एकावडे मात्र जागीच थक्क झाले... त्याच वेळी तिरक्या नजरेने पोलीस इन्स्पेक्टर कदमने त्यांच्याकडे पाहिले..." काय झाल सर ? तुम्हाला माहिती आहे का याच्या बद्दल काही ? " सुकडे हवालदार देखील पोलीस कदम जवळ येऊन उभा राहिला... आणि आपल्या काठीवर
दोन्ही हात टेकवून प्राचार्यचे निरीक्षण करू लागला.." नाहि... मला याच्या बद्दल काही माहिती नाहीये...त्या मुलाचा काही तपास लागला ? " प्राचार्यांनी पाहता पाहता विषय बदलला होता. त्यांच्या अश्या वागण्याने पोलीस कदमना तेव्हा संशयाची सुई टोचली... " नाही अजून तरी नाही आम्हाला
काही भेटले त्याच्याबद्दल...आमचा तपास चालू आहे. " " लवकरात लवकर कळवा कृपया.. निघतो मी.." एवढच बोलून प्राचार्यांनी तिथून आपला काढता पाय घेतला आणि आपल्या केबिनच्या दिशेने निघाले.." चला सर आम्ही पण निघतो. आमचा एक हवालदार रात्री पहाऱ्यासाठी आम्ही इथे पाठवतो...काळजी नका करू निश्चिंत रहा.. " पोलीस
इन्स्पेक्टर कदम आणि सुकडे हवालदार तिथून निघाले व कॉलेजच्या गेट पासून बाहेर आले.दोघेही बाहेर पडताच इन्स्पेक्टर कदमने एकवेळ मागे वळून पाहिले. त्या लायब्ररीजवळ प्रोफेसर गोडे त्यांना निरोप देण्यासाठी उभे होते. पोलीस इन्स्पेक्टर कदमने त्यांना हसून हात दाखवला... तिकडून गोडे
गुरुजींनी हि त्यांना हात दाखवला व चालते झाले.... " सुकडे ? " तेव्हा सुकडे आपल्या खिशातून तंबाखू काढून चोळत होता "काय साहेब ? " सुकडे आपली तंबाखू चोळतच म्हणाला.. " इथे काहीतरी वेगळाच घोटाळा दिसतोय. पोलिसाच्या नजरेतून काही सुटत नाही. पाहिलं नाही मघाशी ते प्राचार्य कसे हडबडले... नक्कीच काहीना काहीतरी घोटाळा आहे इथे. संध्याकाळी तुम्हीच या पहाऱ्याला.."
"पण साहेब ! मी ? "
" होय तुम्हीच आज रात्रीचा बंदोबस्त करा तुमचा इथे आणि प्रत्येकावर लक्ष राहुद्या..."
" साहेब ते बघून तर मला सगळ भूताखेताचा प्रकार वाटतोया...! अन रात्री मी एकटाच कसा आधीच अमावस्या आली साहेब ."
" शट अप सुकडे ! तसा काहीहि नसत.. वाटल्यास कोणाला तरी सोबत घेऊन या रात्री इथे...चला आता... "
***
" विष्णू विष्णू... समोर बघ कोण येतय..? " मोहन विष्णूला डिवचत म्हणाला " काय रे कोण आहे ? " विष्णूने आपली नजर उचलून समोर पाहिलं समोर पाहताच त्याचा चेहरा जणू खुलला..." हि तर पूजा येतेय ! पण तिच्या सोबत ती ? संजना ? " विष्णूला पूजा समोर येताच न जाणे कितीतरी तारा छेडल्यागत व्हायचं...जणू त्याची क्रशच होती ती..
पण पूजा सोबत आणखीन कोणीतरी होत तिची एक मैत्रीण मेघा नाव होत तीच. विष्णू जसा तिला पाहत होता त्याला मेघाच्या चेहऱ्यावर एक वेगळेच भीतीदायक भाव दिसून येत होते तिने पूजाचा हात घट्ट पकडला होता. तिचे ओठ थंडीने थरथरत होते. पूजा तिच्या माथ्यावर आपले हात टेकवून तिचा जणू ताप पाहत होती...
पूजा जवळ येताच विष्णूला बोलायला जमेना झाले तोच मोहनने पेहल केली व " HI पूजा...! HI मेघा ? " " हेल्लो मोहन...! " आपल्या मधुर आवाजात पूजाने उत्तर दिले. परंतु तिच्या आवाजामध्ये क्षीणपणा होता. मोहन ने परत तिला विचारले... "काय झालेय ? ARE U ALRIGHT ? मेघाला काही झालेय का ? "
त्यावर मेघा मोहनकडे पाहून चिडली.. "सांगितल्यावर विश्वास ठेवशील का? आला मोठा विचारणारा ? " त्यावर विष्णूने आपले शब्द बाहेर काढले... " होय ठेवू आम्ही विश्वास...! काय झालेय कळेल ? " त्यावर पूजाने विष्णूकडे पाहत स्मित हास्य केले व ती बोलायला सुरु झाली...
" काल रात्री आम्ही शेवटचा टोल पडल्यानंतर झोपायच्या तयारीस लागलो होतो दिवे मालवून आम्ही दोघी निजणारच होतो. मेघा तिच्या असाईनमेंट्स करत होती... पडल्यावर इकडे मला डोळा लागला आणि अचानक मला मेघाची किंचाळी ऐकू आली. आणि मी जागी झाले. पाहिले तर मेघा आपले डोळे हातानी बंद करून रडत होती. आजूबाजूच्या मुली देखील धावत आल्या काय झाल आहे पाहायला... "
" मी तिथे त्या मनोऱ्यावर एक भयंकर गोष्ट उभी असलेली पाहिली. त्याचे ते भयंकर पिवळे डोळे त्याने माझ्याकडे पाहिलं व दात विचकत तो हसत होता. त्याचा भयंकर चेहरा विजांच्या प्रकाशात मला स्पष्ट दिसला..... तो आणखीनच... विदुप्र होता. काही क्षण तर मला...मला अस वाटल तो .... तो एका झेपेमध्ये ....खिडकीमध्ये�

अंधारकोठडी भाग 1-Marathi Katha-Horror

अंधारकोठडी भाग 2-Marathi Katha-Horror

अंधारकोठडी भाग 3-Marathi Katha-Horror

अंधारकोठडी भाग 4-Marathi Katha-Horror

अंधारकोठडी भाग 5-Marathi Katha-

अंधारकोठडी -भाग ६  

अंधारकोठडी  भाग ७      

Continue Reading

अंधारकोठडी भाग 3-Marathi Katha-Horror

अंधारकोठडी भाग 3-Marathi Katha-Horror

त्या भयंकर जीवघेण्या किंकाळीचा आवाज प्राचार्य एकावडेच्या कानावरती पडला. आपल्या जागचे ते ताडकन उठून उभे राहिले.टेबलावर ठेवलेला कंदील त्यांनी उचलला व आपल्या दरवाज्याच्या दिशेने ते निघाले. दरवाजा उघडताच प्राचार्य थक्क झाले. बाहेर पावसाच्या धारा कोसळत होत्या.
प्राचार्य बाहेर पडताच विजांच्या लखलखाटीमध्ये त्यांना आपल्या समोर कोणीतरी उभ असलेल दिसून आले. एका हातामध्ये बंद केलेली छत्री व दुसऱ्या हातामध्ये जळता कंदील घेऊन उभे त्याच्या देखील चेहऱ्यावर तसेच भाव होते त्याच आश्चर्याचे जे प्राचार्यच्या चेहऱ्यावर त्या किंचाळीने उमटले होते. तो इसम दुसरा तिसरा कोणी नसून गोडे प्रोफेसर होते. " तुम्ही ? यावेळी इथे ? " प्राचार्यांनी गोडेना विचारले... " सर , ऐकलत तुम्ही? तो आवाज ? " प्रोफेसर गोडे म्हणाले... " होय. त्यासाठीच मी बाहेर पडलोय.."
" मी हि त्या करीताच इथे आलोय... " प्रोफेसर म्हणाले " आणखी कुणी ऐकला आहे का तो आवाज ? " प्राचार्यांनी विचारले... " नाही मला नाही वाटत. तो आवाज फक्त आपल्याच केबिन पर्यंत पोहोचला आहे. " गोडे उत्तरले.. " चला जाऊन पाहायला हवय.. " प्राचार्य पुढे चालत उद्गारले तोच..प्रोफेसर गोडे
म्हणाले " नाही सर. मला नाही वाटत तिथे जाणे आता योग्य असेल. " त्याचं वाक्य ऐकून प्राचार्यचे पाउल जागीच थांबले... " काय ? अस का म्हणताय ? " प्राचार्यांनी थबकून विचारले.. " सर तिथे जाणे धोकादायी आहे. तिथ जे काही झाले आहे ते फक्त त्या ग्रंथालया पुरत मर्यादित आहे. "
" प्रोफेसर आपल्याला तिथे जाव लागेल. दुसरे कोणी जर तिथे पोहोचले तर दुसरा अनर्थ घडायला वेळ लागणार नाही... " " नाही सर , मनोऱ्याच्या लंबकामध्ये नियमानुसार शेवटचा टोल दिला आहे. कुणी हा नियम मोडून बाहेर पडणार नाही मी याची खात्री देतो तुम्हाला...जर आपण तिथे पोहोचलो तर..; "
" धोका आहे सर तिथे. मला वाटत आपण सकाळ होण्याची वाट पहायला हवी. सकाळी जाऊन जो तो सोक्षमोक्ष लाऊन टाकू आपण. मी इथे तुम्हाला त्याच कारणासाठी रोखण्यासाठी आलोय...तिथे जाणे म्हणजे तुम्हाला माहिती आहेच.. " प्रोफेसर गोडे उद्गारले... "पण तो आवाज कुणाचा असेल ? "
" मी चौकशी करतो. कॉलेजच्या गेटवरती तो गार्ड नक्कीच असेल त्याने पाहिले असेल कोणाला न कोणाला तरी येता जाता. मी जाऊन पाहतो. " गोडे म्हणाले... " गोडे ? कदाचित आपण चूक केलीय... " प्राचार्य गोडे प्रोफेसरना पाहत म्हणाले... " मला हि तीच आशंका वाटतेय सर. पण आंधळ्या तर्कावर निष्कर्ष काढून नाही जमणार आपल्याला...मी जाऊन पाहतो. आपण इथेच थांबा"
असे बोलून प्रोफेसर गोडेनी तिथून काढता पाय घेतला व प्राचार्यच्या केबिन पासून कोरीडोरमध्ये चालत पायऱ्याजवळ पोहोचले. तिथे पोहोचून त्यांनी एक नजर प्राचार्यांवर टाकली. आणि तिथून खाली पायऱ्या उतरू लागले. विजांच्या लुकलुकत्या तारा अवकाशात तांडव प्रस्थापित करत होत्या. ढगांचे ढोल धडम धडम करत दुमदुमत होते.
प्रोफेसर झटपट पायऱ्या उतरून खाली पोहोचले... एकवेळ कॉलेजच्या आवाराच्या मधोमध आले व आपली छत्री उघडी करून पावसांच्या सरीमध्ये उभे राहून त्यांनी संपूर्ण कॉलेजवर चहूदिशांनी नजर फिरवली. कोणी बाहेर तर पडले नसेल याची खात्री करून घेतली. स्टाफच्या सर्वखोल्या केबिन बंद होते. ते पाहून प्रोफेसर गोडे तिथून निघणार होतेच कि काहीक्षणासाठी त्यांच्या नजरेला जे शोधत होते ते दिसून आले.
एका स्टाफची केबिन किंचित उघडली होती. प्रोफेसर गोडेची नजर त्यावर पडताक्षणीच तो दरवाजा खटकन बंद झाला... " शिंदे ? " प्रोफेसर गोडे शिंदेच्या केबिनकडे तिथेच उभे राहून पाहत होते. दोन एक मिनिटे उलटून गेली...त्यांना काही हालचाल दिसली नाही. तसे प्रोफेसर तिथून चालते झाले. प्रोफेसर गोडे तिथून गेल्यावर... काही सेकंदानंतर तो दरवाजा आणखीन एकदा उघडला...
" बघून घेईन तुला..." दात खात आपली मुठी आवळत शिंदे तोंडातच बरळला... प्रोफेसर गोडे कॉलेजचे आवार सोडून गेटच्या दिशेने त्या गार्डच्या शोधात निघाले... जाता जाता प्रोफेसर गोडेच्या उरात एक किंचित क्षणासाठी धडकी भरली...कारण जिथून ते जात होते त्या स्थानापासून थोड्याच अंतरावर ते ग्रंथालयाच पेसेज होत अगदी अंधारात गाढ बुडून गेलेलं. तिथे पाहून जणू अस वाटायचं.
अंतराळातली एक पोकळ जागाच आहे ती, वैज्ञानिक भाषेत त्याला black hole म्हणतात. ज्याच्याकडे अपोआप सर्व खेचून घेतल जात. प्रोफेसर गोडेनी आपली नजर तिथून कशीबशी हटवली व काही पावले पुढे जात होतेच कि त्यांना त्यांच्या पावलांखाली काहीतरी ओले आणि खडबडीत
जाणवले...तसे दोन पावले मागे सरकून त्यांनी प्रकाशझोत खाली टाकला व पाहिले तसे त्यांना तिथे काही चिखलाने बरबटलेल्या बुटांचे ठसे दिसून आले.. एकूण सहा ठसे होते अर्थात तीन माणसांचे. " ते तीन जन होते. तर मग आवाज एकाचाच कसा आला. बाकीचे दोघे जन ? " ते पावलांचे ठसे कॉलेजच्या गेटच्या दिशेहून आले होते.
आणि ग्रंथालयाच्या दिशेने गेले होते. पण नवलाची गोष्ट आणखी एक होती. ग्रंथालयाच्या दिशेने फक्त दोनच पावलांचे ठसे जात होते. जो कोणी तिसरा होता त्याच्या बुटांचे ठसे आले त्याच रस्त्यांनी परत फिरलेले त्यांना दिसून आले. प्रोफेसर गोडे अगदी तर्कबुद्धी हुशार माणूस. ते समजून गेले हे ठसे नक्कीच त्या गार्डचे असणार..
प्रोफेसे गोडेनी तिथून आपला कंदील उचलला व थेट गेटच्या दिशेने निघाले. तिथे गार्ड असण्याची शक्यता होती. पावसामध्ये चिखलात पाय टाकत गोडे ताडताड चालत गार्डला शोधत निघाले..." सिक्युरिटी ? " गोडेनी त्याला हाक मारायला सुरुवात केली. त्याला पुकारत पुकारत शेवटी गोडे कॉलेजच्या गेटजवळ येऊन ठेपले. त्यांनी समोर पाहिले तेव्हा मुख्य फाटक जसेच्या तसे सताड उघडे पडलेले होते.
" गेट उघडेच. आणि हा कुठे गेला असेल.. " प्रोफेसर गोडेनी आजूबाजूला पहायला सुरुवात केली त्या सोबतच त्यांची नजर फाटकापासून काही अंतर दूर असलेल्या त्या गार्डच्याच केबिनवर पडली. त्याच्या केबिनच्या काचापलीकडे दिव्याच्या उजेडात कुणाचीतरी सावली अगदी दबा धरून बसली असल्याची त्यांना दिसून आली...
गोडे प्रोफेसरने डोक्यावर छत्री धरली होती त्याची पकड त्यांनी घट्ट केली. बाहेर पडल्यामुळे वाऱ्याचा आणि पावसाचा तडाखा जोरदार वाढलेला त्यांना जाणून आला. दबक्या पावलांनी प्रोफेसर त्याच्या केबिनच्या दिशेने जाऊ लागले. आतमध्ये असलेल्या त्या इसमाची सावली अचानक हलताना प्रोफेसरांना दिसली..
त्या इसमाने कसलीतरी बाटली हातात घेतली व तोंड वरती करून त्या बाटलीतून काहीतरी पिताना तो त्यांना दिसून आला...प्रोफेसर समजले तो गार्ड मद्यपान करत होता. प्रोफेसर गोडेनी एक जोराचा श्वास घेतला आणि तडतड चालत जाऊन त्यांनी त्याच्या केबिनचा दरवाजा " धड धड" वाजवला...
दरवाजा वाजण्यासकटच त्यांना आतमधून " खळळSSS" असा काहीतरी फुटण्याचा आवाज आला. कदाचित त्या गार्डच्या हातामधून ती मद्याची बाटली पडून फुटली होती. आतमधून घाबरा आणि थरथरता आवाज बाहेर आला.. "कक्कक्कोन आहे तिकडे ? " गोडे गुरुजींनी परत एकदा त्याचा दरवाजा वाजवला..
" दरवाजा उघड ! मी आहे प्रोफेसर गोडे " काहीक्षण आतमधला आवाज येन बंद झाले व पुढच्या क्षणी त्या गार्डने दरवाजा उघडला... तो गार्ड आता प्रोफेसराच्या समोर उभा होता. पावसाच्या थेंबानी त्याचे कपडे भिजलेले दिसत होते. पुसलेल्या तोंडावर त्याच्या चेहऱ्यावर घामाच्या धारा स्पष्ट दिसून येत होत्या.
भीतीने त्याचा चेहरा पांढरा शिपट पडला होता. पाय चिखलाने बरबटलेले होते. आणि तसाच तो कोपऱ्यात जाऊन बसलेला होता तिथे त्याच्या पायचा चिखल आणि फुटलेली दारूची बाटली दिसत होती. गोडे गुरुजी त्याला पाहतच राहिले... " काय झाल रे ? काय करतोयस तू हे ? " गोडे गुरुजीना पाहून तो
आधीच घाबरला होता आणि त्या पूर्वी त्याने घडलेलं जे पाहिलं त्याची भीती उरात वेगळीच होती... थरथरत्या आवाजाने त्याने बोलायला सुरुवात केली. " त..त ...त्या ..तिथे... ते .. प्पान्से... ग्रंथपाल... मी... लायब्र.. लायब्ररीत...ते .. ते ... " त्याची अवस्था भीतीने नशेने धाकाने पुरती बिगडून गेली होती...
त्याच्या खोलीतून घाणेरडा वास बाहेर येत होता. " हे बघ इथे बस शांत... हे घे पाणी पी... "गोडे गुरुजींनी त्याला खाली खुर्चीत बसवलं व तिथलाच पाण्याचा तांब्या उचलून त्याला दिला... "घे पी.. " तांब्या तोंडाला लाऊन त्याने घटा घटा एका दमात सगळा त्याने पिऊन टाकला... आणि जोरजोरात
श्वास सोडू लागला... प्रोफेसर गोडेनी त्याची अवस्था समजून घेतली. हि वेळ त्याच्यावर राग करण्याची नव्हती. जर त्याच्यावर धाक , दाब टाकला असता तर त्याने आपल तोंड उघडणे अगदीच मुश्कील झाले असते. गोडे गुरुजीनी त्याला आपल्या जागेवर शांत बसवले... " सांग आता, काय झाल होत? का गेला होतास तिथे ? आणि कोणकोण सोबत होत तुझ्या.. "
पाणी प्यायल्यावर त्याच्या घश्याची कोरड गेली. त्याने नशा अडवण्यासाठी तोंडावर पाणीदेखील मारून घेतले. परंतु मनातली भीती तो दरारा याच्या पुढे नशा काहीच नव्हता. त्याने एक एक करून प्रोफेसर गोडेजवळ सर्व काही सांगायला सुरुवात केली... घटनानंतर घटना घडत होती. तो प्रत्येक एक गोष्ट सांगत होता. जी त्याने त्या दोघाकडून ऐकली होती.
" म्हणजे ते दोघजन ग्रंथपाल आणि वार्डन होता ?" गोडे गुरुजीना बाकीची देखील बाब समजून आली. कसा प्रशांत तिथे गेला व हॉस्टेलवर परतला नाही. ग्रंथपालने आपल्या किल्ल्या तिथे त्या दरवाजावर कश्या विसरल्या... ते सर्व ऐकत प्रोफेसरच्या चेहऱ्यावर भीती, शंका आश्चर्य सर्वकाही
क्रमानुसार कंदिलाच्या उजेडामध्ये ठळक उमटताना दिसत होते. " आणि आणखीन एक गोष्ट साहेब; " तो बोलता बोलता थांबला...एकवेळ त्याने खिडकीतून बाहेर ग्रंथालयाच्या दिशेनी पाहिले..." ती कोणती? " प्रोफेसर प्रश्नावले... "सरसाहेब तिथे... ! तिथे आतमध्ये काहीतरी आहे... काहीतरी भयंकर
वावरत आहे. आणि त्या ग्रंथालयाचा दरवाजा अजूनहि तसाच उघडा आहे मला इथे नाही थांबायचं.. " तो अस म्हणताच विजांच्या कडकडत्या तडाख्याने त्याच्या या उद्गारला तंतोतंत प्रतिसाद दिला. प्रोफेसर आपल्या जागेवरचे किंचित मागे वळले आणि काही क्षणासाठी त्यांनी देखील त्या ग्रंथालयाकडे पाहिले... " याचा अर्थ हॉस्टेलवर मुल खोळंबली असतील... तिथे कोणी नसेल मला जायला हव... " एवढ बोलून गोडे गुरुजी तिथून निघाले होतेच कि तो गार्ड म्हणाला
" सर साहेब ? मला पण येवूद्या मी इथे नाही थांबू शकत.... म्म्म्म..मी जर इथे थांबलो तर... " त्यावर गोडे गुरुजी त्याला अडवत म्हणाले... " घाबरू नकोस. चल तू माझ्यासोबत. " असे बोलून प्रोफेसर त्याच्या खोलीतून बाहेर पडले... व दोघे मिळून त्या किरर्र काळोख्या अंधारात हॉस्टेलच्या दिशेने जाऊ लागले...
पावसाचा जोर आता कमी झाला होता. थेंब मोजून पडत होते. पण पायाखाली चिखल तसाच जमलेला होता. इकडे आपल्या खिडकीमधून विष्णूने बाहेर डोकावून पाहिले... " हे कोण येत आहेत ? " विष्णू स्वतःशीच पुटपुटला... " मोहन ? " मोहन व बाकीची मुले कोरीडोरमध्येच घोळका करून उभी
होती. प्रत्येकाच्या तोंडी आता एक नवीन गोष्ट होती. प्रशांत कुठे गायब झाला हि पहिली गोष्ट पण नवीन गोष्ट होती ती म्हणजे त्या किंचाळीची याचा अर्थ तो आवाज ती जीवघेणी किंचाळी हॉस्टेलच्या मुलांच्या हि कानी येऊन पडली होती. सर्वमुले वार्डन गेल्यानंतर प्रशांतच्या खोली बाहेर जेव्हा उभी होती त्याच वेळी होय त्याच वेळी तो चित्कार त्यांनादेखील ऐकू आला होता...
मुलांच्या त्या घोळक्यामध्ये त्या भयंकर चित्काराने त्या किंकाळीने भीतीचा एक अगम्य स्फोट झाला होता जो तो घाबरून बिथरून होता भीतीने सर्वांचे चेहरे अगदी निळे पांढरे पडले होते. " हा कसला आवाज होता ?? " कल्ला करणाऱ्या मुलांमध्ये तेव्हा वेगळीच चित्तथरारक शांतता पसरली होती...
त्यानंतरची गोष्ट विष्णू आपल्या खोलीमध्ये राहून बाहेर काय चालले आहे याची शहानिशा करून घेत होता. आणि त्याच वेळी हॉस्टेलच्या दिशेने दोन इसम येताना तो पाहू शकत होता.अगदी अनोळखी दोन माणसे त्यांच्या वस्तीगृहाकडे येतायत हे पाहून तो विचारात पडला होता. नेहमीच्या वार्डनच्या
येण्याची चाल त्याचा कंदील आणि बाकी सर्व हालचाली बरोबर ठाऊक होत्या; पण हे लोक कोण ? आणि अचानक त्यांच्या पैकी एका इसमाने आपल्या हातातला कंदील किंचित उचलून आपल्या चेहऱ्याजवळ आणला तसा विष्णूला त्या इसमाचा चेहरा स्पष्ट दिसून आला त्यावेळी त्याच्या तोंडून आश्चर्यात्मक उद्गार बाहेर पडले....
" हे तर ..., हे तर खुद्द प्रोफेसर गोडे इकडे येताहेत.... काय झाल असेल एवढ ? "
क्रमश :

अंधारकोठडी भाग 1-Marathi Katha-Horror

अंधारकोठडी भाग 2-Marathi Katha-Horror

अंधारकोठडी भाग 3-Marathi Katha-Horror

अंधारकोठडी भाग 4-Marathi Katha-Horror

अंधारकोठडी भाग 5-Marathi Katha-

अंधारकोठडी -भाग ६  

अंधारकोठडी  भाग ७      

Continue Reading