अघोर अंत-Marathi Horror Story Aghor-Part 18 -End of the story
लेखक : कनिश्क हिवरेकर
“जखोबाsss...?” जयदेव धावतच जखोबाजवळ पोहोचला तोपर्यंत त्यांच्या पायाचा त्या काळोखातून आलेल्या उपद्रवाने लचका तोडला होता वेदनेच्या कळा त्यांना अगदी असाह्य्य झाल्या होत्या. बघता बघता आता संपूर्ण वाडा काळोखात बुडून गेला होता उरला सुरला प्रकाश होता तो फक्त कडकडनाऱ्या विजांचा... तसे तो गडी देखील जखोबाच्या दिशेने धावत आला त्यानेही जखोबाचा एक हात खांद्यावर घेतला व जखोबाला आधार दिला.. “ मालक...आव काय झाल ह्ये...आता इथन बाहेर कस निघायचं आपण...?” त्याच्या चेहऱ्यावर भय अगदी स्पष्ट दिसत होते... “तोsss....तो इथे नाहीये...त्याचा मुहूर्त आहे...आणि शेवटचा बळीदेखील...” जखोबा जयदेवकडे पाहत म्हणाले... “ म्हणजे संध्या ? संध्याच्या जीवाला धोका आहे...”
“होय...! माझ्या पोरीच्या जीवाला धोका आहे.” जखोबा कण्हतच बोलून गेले...ते ऐकून मात्र जयदेवची मानच आश्चर्याने त्यांच्याकडे वळली... “काय ? तुम्ही...म्हणजे तुम्ही संध्याचे सख्खे वडील आहात ? म्हणजे....म्हणजे संध्याची आई तुमची...”
“हो ती माझी सर्वस्व होती परंतु या नराधमाने तिला आणि माझ्या होणाऱ्या पोरीला हिरावून घेतले माझ्यापासून...अतोनात यातना दिल्या त्याने माझ्या सावित्रीला...माझी सावित्री...! ” जखोबाच्या चेहऱ्यावर दुख , दुःख, वेदना स्पष्ट जाणवून येत होते..
“जखोबा...! इथून वाड्यातून बाहेर निघण्याचा नक्कीच कुठला न कुठला मार्ग असेल तो आपल्याला शोधायला हवाय...! नाहीतर आपल जिवंत राहणे अगदीच अवघड होऊन जाईल... “चला इथून...!”
“होय मालक ! चला लवकर...!” तो गडी म्हणाला...जयदेव आणि त्याने जखोबाला चालायला आधार दिला...जयदेवने एका हातामध्ये आपले खिशातील लायटर काढून पेटवले तेवढाच एक प्रकाश त्यांना अगदी आधार देणारा वाटू लागला होता...वाड्याच्या आवारातून त्यांनी काढता पाय घेतला...ओसरीवरच्या अंधारात पायऱ्या चढत चढत तिघेही वाड्याच्या कोपऱ्यातून प्रत्येक खोली उघडून पाहू लागले...जर नशिबाने एखाद्या खोलीची खिडकी उघडी असेल तर त्यामधून बाहेर पडता येईल...जयदेव जातील त्या प्रत्येक खोलीस उघडून पाहू लागला पण आतमध्ये किरर्र काळोखाशिवाय दुसर काहीही नव्हत...आता खालच्या मजल्याची एकच खोली बाकी राहिली होती. जयदेव तीहि उघडून पाहण्यासाठी तिच्या जवळ पोहोचला त्याने दरवाज्याला हात लावलाच होता कि तेवढ्यात “थांबा जयदेव...!” जखोबाने त्याला आडवले... जखोबाने मागे वळून संपूर्ण वाड्याची एकवेळ टेहाळणी केली जखोबास संशयाची सुई टोचली होती. “काहीतरी वेगळ आहे खूप वेगळ आहे...” जखोबा म्हणाले... “म्हणजे ? काय म्हणायचंय तुम्हाला जखोबा ?” जयदेवने जखोबाला विचारले... “ हे अस होऊच शकत नाही... कुठल्याहि खोलीमध्ये एकही खिडकी नाहीये...! हे शक्यच नाहीये...हा...हा भ्रम आहे...जयदेव हा भ्रम आहे चकवा आहे हा.”
“मग आता...हे ओळखायच कसे कि खरा मार्ग कुठून आहे... ? कुठ दडला आहे तो मार्ग कसे कळणार आपल्याला ?” जयदेव म्हणाला जखोबादेखील विचारात पडले... “या भ्रमाचा तोड एकाच वाक्यात केला आहे... अशी गोष्ट जी प्रकाशात उपस्थित असून देखील त्याचे किरण त्या गोष्टीला स्पर्श करू शकत नाहीत.”
“काय ? म्हणजे ? हे काय आहे काय असू शकते ती गोष्ट आणि आता तर प्रकाश हि नाहीये त्या गोष्टी...”
“हिहीहीईsss...संपती मार्ग सर्व,
काळोख दाटुनी येती,
संकटे चहूदर पसरती
रक्त तुझ ते सांडून वाहती
मांस कचलचक्यात तुटती..
किडे पडतील हो तुला किडे प्रेताला तुझ्या कुठे जाशील...“ जयदेव जखोबाच्या कानावरती तो आवाज पडला... “तो आलाsss....धाव जयदेव धाव...” जखोबा जयदेवला ढकलतच धावण्यासाठी सांगत हात लावणार होते कि जखोबाला आपल्या शेजारी फक्त पोकळी जाणवली जसे जवळ कुणीही उभे नाहीये...इकडे जयदेव हि न जाणे स्वतःला कुठल्या दिशेत अडकलोय हे पाहत होता. आणि तिघेही एकमेकांपासून आता वेगळे झाले होते. माया घडली होती काळ पिसाळलेल्या श्वापदासारखा वाड्यात जबडा वासून फिरत होता त्याच्या हुकुमावरून सैतान सुटला होता भक्ष्य शोधत आपल्या सावजावर आघात करून प्रहार करून त्यांची शिकार...करून त्यांना ठार मारण्यासाठी तो सज्ज झाला होता. मायाचक्र , धुकेरी वलये नजराणा अंध करत होती मेंदूच्या विचारचक्रांना तात्पुरते ग्रहण लागले होते दिशेच भान नव्हत धरती सरळ कि उलटी कळत नव्हते.. पाऊले मात्र कशावरती तरी टेकले आहेत हे जाणवत होत...
“मालकsss ???? मालक वाचवा...माsssलsssकssss....” वाड्याच्या भिंती जणू एके जागी बसून फक्त रक्तरंजित तमाशाचा मृत्यूच्या भयंकर खेळाचा आस्वाद घेत होत्या... मार्ग मिळत नव्हता रात्र अजून विषारी होऊ लागली... जखोबा जयदेव दोघांच्याहि कानावर एक जीवघेणी आर्त किंकाळी पडली..ती किंकाळी वाड्याच्या बाहेरपर्यंत पोहोचली... “ हे काय होत ?” संध्या विश्वास दोघेही विहिरीच्या अगदी काठावर येऊन ठेपले होते...विश्वासने दारावरचा कंदील काढून सोबत घेतला आणि त्याच्या प्रकाशात खाली विहिरीमध्ये पाहिले जाळ्यानमुळे आतमध्ये काय होत हे दिसण मुश्कील होत कंदिलाचा प्रकाश हि तिथपर्यंत पोहोचत नव्हता...विश्वासच्या नजरेस तेव्हा त्या विहिरीत जायच्या पायऱ्या दिसल्या... “संध्याsss...?” विश्वासने एकवेळ संध्याकडे पाहिले...त्याच्या नजरेमध्ये तिला जणू निरोपच दिसून येऊ लागला. विश्वास काही बोलणार होताच कि संध्याने त्याच्या ओठांवर आपला हात ठेवला...नकाराने मान हलवली... “नाही...बोलू नकोस....बस एवढच कर....जे मी पाहिले ते खोटे ठरव...माझ्यासाठी आपल्या अनुसाठी तुला परत यायचं आहे...” विश्वासने संध्याचा हात हाती घेतला... “हो...! मी येईन...!मी परत येईन...!” विश्वासने संध्याचा हात आपल्या हातातून सोडवला निजलेल्या अनुचा माथ्यावर हात फिरवून विश्वास हातात कंदील घेऊन खाली त्या विहिरीच्या पायऱ्यावरून उतरत रस्त्यात आडवे येणारे जाळे काढत थोड खाली जाताच खडखड असा आवाज झाला विश्वासने तो आवाज ऐकला आणि पुढचे पाउल टाकलेच कि तोच त्याच्या पायाखाली असलेल्या एका दगडाचा भुगा भुगा झाला आणि विश्वासचा पाय सटकला... विश्वासने कसाबसा आपला तोल सांभाळला...त्या क्षणी मात्र विश्वासला असे वाटले आपण आता खोलवर खाली पडणार पण तुटलेले दगड खाली त्या विहिरीच्या तळाशी जाताच पाण्याचा डबकण आवाज झाला..पण जरा वेळ घेऊन तो आवाज आला विश्वास समजून गेला कि पाणी जास्त खोल नाहीये. एक एक पायरी उतरत विश्वास खाली त्या अंधारात जाऊ लागला...
“गण्याsss ...?” जखोबा त्या गड्याची किंकाळी ऐकून हादरून गेले होते.जयदेव जागीच पावसाच्या धो धो कोसळत्या थेंबामध्ये जमिनीवर आपले दोन्ही गुडघे टेकून बसला... जखोबाने आपले दोन्ही हात पाठ मागे कशाच्या तरी आधारे टेकवले...पापणीत आसवाचे थेंब ओघळून गालावरती येत होते. “सावित्री...मला माफ कर...! मी हरलो...! आज आपली मुलगी मला मिळाली आणि मी तीच साध रक्षण करू शकत नाहीये...! मार्ग दाखव सावित्री...! मार्ग दाखव...!” जखोबानी आपले दोन्ही डोळे बंद करून सावित्रीचा चेहरा समोर आणला...आणि अचानक एक कडकडकरणारी वीज वाड्याच्या माथ्यावर आसमंतामध्ये चमकू लागली...तब्बल तीन वेळा अगदी ठराविक कालावधी अंतराने ती वीज अवकाशात कडाडू लागली जखोबाने ते पहिले...इकडे जयदेवने आपली नजर वरती केली... “हा लख्ख प्रकाश...!” जयदेव त्या विजेकडे पाहतच राहिला... “अशी एक गोष्ट जी प्रकाशात उपस्थित असते...” जयदेवास जखोबाचे ते शब्द ते पद्य ऐकू येऊ लागले त्याच्या डोक्यात ती गोष्ट वारंवार घुमू लागली... “अशी गोष्ट....जी...जी..प्रकाशात उपस्थित आणि...आणि....अस्पर्श्य किरणानी....” तोच जयदेवने विचारात गुंतवलेले आपले डोळे खाडकन उघडले जणू त्याला त्याच उत्तरच मिळाले होते जयदेवाचा चेहऱ्यावर जणू विजयाच हास्य उमटले आसमंतात कडाडणाऱ्या विजेंच्या थयथयाटीखालीच जयदेव उभा राहिला...आणि त्याच्यापासून काही दूर अंतरावर खुद्द काळ येऊन उभा राहिला होता गोविंदपंताचा हुकुमी गुलाम अघोऱ्या आता आपल्या भयंकर रुपात अवतरला होता जयदेवने एकवेळ अवकाशात पाहिले विजेंच्या लखलखाटीचा त्याने वेध घेतला आणि आपल्या चारीही बाजूनी नजर फिरवत जयदेव पाहू लागला...तशी पहिली वीज कडाडली जयदेवने पहिले तेच मायावी दरवाजे तेच भ्रम पुनश्चः उभे राहिले होते. जयदेवला कळून चुकले होते मार्ग सापडला होता आता फक्त वेळ बाकी होती ती म्हणजे मृत्यूशी शेवटची झुंज देण्याची त्याला चुकवण्याची...जयदेवकडे फक्त शेवटचा एकच पर्याय एकच मार्ग उरला होता... “जी प्रकाशात उपस्थित पण अस्पर्श्य अशी किरणास...म्हणजेच छा..या...!”
***
“होय...! माझ्या पोरीच्या जीवाला धोका आहे.” जखोबा कण्हतच बोलून गेले...ते ऐकून मात्र जयदेवची मानच आश्चर्याने त्यांच्याकडे वळली... “काय ? तुम्ही...म्हणजे तुम्ही संध्याचे सख्खे वडील आहात ? म्हणजे....म्हणजे संध्याची आई तुमची...”
“हो ती माझी सर्वस्व होती परंतु या नराधमाने तिला आणि माझ्या होणाऱ्या पोरीला हिरावून घेतले माझ्यापासून...अतोनात यातना दिल्या त्याने माझ्या सावित्रीला...माझी सावित्री...! ” जखोबाच्या चेहऱ्यावर दुख , दुःख, वेदना स्पष्ट जाणवून येत होते..
“जखोबा...! इथून वाड्यातून बाहेर निघण्याचा नक्कीच कुठला न कुठला मार्ग असेल तो आपल्याला शोधायला हवाय...! नाहीतर आपल जिवंत राहणे अगदीच अवघड होऊन जाईल... “चला इथून...!”
“होय मालक ! चला लवकर...!” तो गडी म्हणाला...जयदेव आणि त्याने जखोबाला चालायला आधार दिला...जयदेवने एका हातामध्ये आपले खिशातील लायटर काढून पेटवले तेवढाच एक प्रकाश त्यांना अगदी आधार देणारा वाटू लागला होता...वाड्याच्या आवारातून त्यांनी काढता पाय घेतला...ओसरीवरच्या अंधारात पायऱ्या चढत चढत तिघेही वाड्याच्या कोपऱ्यातून प्रत्येक खोली उघडून पाहू लागले...जर नशिबाने एखाद्या खोलीची खिडकी उघडी असेल तर त्यामधून बाहेर पडता येईल...जयदेव जातील त्या प्रत्येक खोलीस उघडून पाहू लागला पण आतमध्ये किरर्र काळोखाशिवाय दुसर काहीही नव्हत...आता खालच्या मजल्याची एकच खोली बाकी राहिली होती. जयदेव तीहि उघडून पाहण्यासाठी तिच्या जवळ पोहोचला त्याने दरवाज्याला हात लावलाच होता कि तेवढ्यात “थांबा जयदेव...!” जखोबाने त्याला आडवले... जखोबाने मागे वळून संपूर्ण वाड्याची एकवेळ टेहाळणी केली जखोबास संशयाची सुई टोचली होती. “काहीतरी वेगळ आहे खूप वेगळ आहे...” जखोबा म्हणाले... “म्हणजे ? काय म्हणायचंय तुम्हाला जखोबा ?” जयदेवने जखोबाला विचारले... “ हे अस होऊच शकत नाही... कुठल्याहि खोलीमध्ये एकही खिडकी नाहीये...! हे शक्यच नाहीये...हा...हा भ्रम आहे...जयदेव हा भ्रम आहे चकवा आहे हा.”
“मग आता...हे ओळखायच कसे कि खरा मार्ग कुठून आहे... ? कुठ दडला आहे तो मार्ग कसे कळणार आपल्याला ?” जयदेव म्हणाला जखोबादेखील विचारात पडले... “या भ्रमाचा तोड एकाच वाक्यात केला आहे... अशी गोष्ट जी प्रकाशात उपस्थित असून देखील त्याचे किरण त्या गोष्टीला स्पर्श करू शकत नाहीत.”
“काय ? म्हणजे ? हे काय आहे काय असू शकते ती गोष्ट आणि आता तर प्रकाश हि नाहीये त्या गोष्टी...”
“हिहीहीईsss...संपती मार्ग सर्व,
काळोख दाटुनी येती,
संकटे चहूदर पसरती
रक्त तुझ ते सांडून वाहती
मांस कचलचक्यात तुटती..
किडे पडतील हो तुला किडे प्रेताला तुझ्या कुठे जाशील...“ जयदेव जखोबाच्या कानावरती तो आवाज पडला... “तो आलाsss....धाव जयदेव धाव...” जखोबा जयदेवला ढकलतच धावण्यासाठी सांगत हात लावणार होते कि जखोबाला आपल्या शेजारी फक्त पोकळी जाणवली जसे जवळ कुणीही उभे नाहीये...इकडे जयदेव हि न जाणे स्वतःला कुठल्या दिशेत अडकलोय हे पाहत होता. आणि तिघेही एकमेकांपासून आता वेगळे झाले होते. माया घडली होती काळ पिसाळलेल्या श्वापदासारखा वाड्यात जबडा वासून फिरत होता त्याच्या हुकुमावरून सैतान सुटला होता भक्ष्य शोधत आपल्या सावजावर आघात करून प्रहार करून त्यांची शिकार...करून त्यांना ठार मारण्यासाठी तो सज्ज झाला होता. मायाचक्र , धुकेरी वलये नजराणा अंध करत होती मेंदूच्या विचारचक्रांना तात्पुरते ग्रहण लागले होते दिशेच भान नव्हत धरती सरळ कि उलटी कळत नव्हते.. पाऊले मात्र कशावरती तरी टेकले आहेत हे जाणवत होत...
“मालकsss ???? मालक वाचवा...माsssलsssकssss....” वाड्याच्या भिंती जणू एके जागी बसून फक्त रक्तरंजित तमाशाचा मृत्यूच्या भयंकर खेळाचा आस्वाद घेत होत्या... मार्ग मिळत नव्हता रात्र अजून विषारी होऊ लागली... जखोबा जयदेव दोघांच्याहि कानावर एक जीवघेणी आर्त किंकाळी पडली..ती किंकाळी वाड्याच्या बाहेरपर्यंत पोहोचली... “ हे काय होत ?” संध्या विश्वास दोघेही विहिरीच्या अगदी काठावर येऊन ठेपले होते...विश्वासने दारावरचा कंदील काढून सोबत घेतला आणि त्याच्या प्रकाशात खाली विहिरीमध्ये पाहिले जाळ्यानमुळे आतमध्ये काय होत हे दिसण मुश्कील होत कंदिलाचा प्रकाश हि तिथपर्यंत पोहोचत नव्हता...विश्वासच्या नजरेस तेव्हा त्या विहिरीत जायच्या पायऱ्या दिसल्या... “संध्याsss...?” विश्वासने एकवेळ संध्याकडे पाहिले...त्याच्या नजरेमध्ये तिला जणू निरोपच दिसून येऊ लागला. विश्वास काही बोलणार होताच कि संध्याने त्याच्या ओठांवर आपला हात ठेवला...नकाराने मान हलवली... “नाही...बोलू नकोस....बस एवढच कर....जे मी पाहिले ते खोटे ठरव...माझ्यासाठी आपल्या अनुसाठी तुला परत यायचं आहे...” विश्वासने संध्याचा हात हाती घेतला... “हो...! मी येईन...!मी परत येईन...!” विश्वासने संध्याचा हात आपल्या हातातून सोडवला निजलेल्या अनुचा माथ्यावर हात फिरवून विश्वास हातात कंदील घेऊन खाली त्या विहिरीच्या पायऱ्यावरून उतरत रस्त्यात आडवे येणारे जाळे काढत थोड खाली जाताच खडखड असा आवाज झाला विश्वासने तो आवाज ऐकला आणि पुढचे पाउल टाकलेच कि तोच त्याच्या पायाखाली असलेल्या एका दगडाचा भुगा भुगा झाला आणि विश्वासचा पाय सटकला... विश्वासने कसाबसा आपला तोल सांभाळला...त्या क्षणी मात्र विश्वासला असे वाटले आपण आता खोलवर खाली पडणार पण तुटलेले दगड खाली त्या विहिरीच्या तळाशी जाताच पाण्याचा डबकण आवाज झाला..पण जरा वेळ घेऊन तो आवाज आला विश्वास समजून गेला कि पाणी जास्त खोल नाहीये. एक एक पायरी उतरत विश्वास खाली त्या अंधारात जाऊ लागला...
“गण्याsss ...?” जखोबा त्या गड्याची किंकाळी ऐकून हादरून गेले होते.जयदेव जागीच पावसाच्या धो धो कोसळत्या थेंबामध्ये जमिनीवर आपले दोन्ही गुडघे टेकून बसला... जखोबाने आपले दोन्ही हात पाठ मागे कशाच्या तरी आधारे टेकवले...पापणीत आसवाचे थेंब ओघळून गालावरती येत होते. “सावित्री...मला माफ कर...! मी हरलो...! आज आपली मुलगी मला मिळाली आणि मी तीच साध रक्षण करू शकत नाहीये...! मार्ग दाखव सावित्री...! मार्ग दाखव...!” जखोबानी आपले दोन्ही डोळे बंद करून सावित्रीचा चेहरा समोर आणला...आणि अचानक एक कडकडकरणारी वीज वाड्याच्या माथ्यावर आसमंतामध्ये चमकू लागली...तब्बल तीन वेळा अगदी ठराविक कालावधी अंतराने ती वीज अवकाशात कडाडू लागली जखोबाने ते पहिले...इकडे जयदेवने आपली नजर वरती केली... “हा लख्ख प्रकाश...!” जयदेव त्या विजेकडे पाहतच राहिला... “अशी एक गोष्ट जी प्रकाशात उपस्थित असते...” जयदेवास जखोबाचे ते शब्द ते पद्य ऐकू येऊ लागले त्याच्या डोक्यात ती गोष्ट वारंवार घुमू लागली... “अशी गोष्ट....जी...जी..प्रकाशात उपस्थित आणि...आणि....अस्पर्श्य किरणानी....” तोच जयदेवने विचारात गुंतवलेले आपले डोळे खाडकन उघडले जणू त्याला त्याच उत्तरच मिळाले होते जयदेवाचा चेहऱ्यावर जणू विजयाच हास्य उमटले आसमंतात कडाडणाऱ्या विजेंच्या थयथयाटीखालीच जयदेव उभा राहिला...आणि त्याच्यापासून काही दूर अंतरावर खुद्द काळ येऊन उभा राहिला होता गोविंदपंताचा हुकुमी गुलाम अघोऱ्या आता आपल्या भयंकर रुपात अवतरला होता जयदेवने एकवेळ अवकाशात पाहिले विजेंच्या लखलखाटीचा त्याने वेध घेतला आणि आपल्या चारीही बाजूनी नजर फिरवत जयदेव पाहू लागला...तशी पहिली वीज कडाडली जयदेवने पहिले तेच मायावी दरवाजे तेच भ्रम पुनश्चः उभे राहिले होते. जयदेवला कळून चुकले होते मार्ग सापडला होता आता फक्त वेळ बाकी होती ती म्हणजे मृत्यूशी शेवटची झुंज देण्याची त्याला चुकवण्याची...जयदेवकडे फक्त शेवटचा एकच पर्याय एकच मार्ग उरला होता... “जी प्रकाशात उपस्थित पण अस्पर्श्य अशी किरणास...म्हणजेच छा..या...!”
***
विश्वासने अखेरीस विहिरीच्या तळाशी आपले दोन्ही पाय ठेवले...कंदिलाच्या प्रकाशात विश्वासने खाली उतरून पाहिले कि कांबरेएवढे पाणी त्या विहिरीच्या तळाशी साचले होते हिरवट शेवाळ आलेले अगदी कुबट , सडके व घाणेरडे आणि त्याच्याहून जास्त तीव्र असा घाणेरडा वास जसे एखादे मृतदेहच तिथे सडत आहे. विश्वासने आजूबाजूस नजर फिरवली विहिरीमध्ये अगदी अनुकुचीदार दगडे रोवले गेले होते जर वरतून कोणी एखादे खाली कोसळले तर त्याची गाठ थेट मृत्यूशीच...त्या सोबतच विश्वास कंदील घेऊन पुढे पुढे सरकू लागला पायाखाली गाळ,चिखल येत होता...विश्वास विहिरीच्या अगदी मधोमध येऊन उभा राहिला अजून पुढे सरकणार तोच विश्वासच्या पायाशी काहीतरी ठेचकाळले..कदाचित दगड होता तो विश्वासने त्यावरती आपले पाउल टाकले तोच विश्वासला जाणवले कि तो दगड ओबडधोबड नसून अगदी सपाट असा बसण्याच्या आसनासारखा होता विश्वासने हातातला दिवा वरतीच धरला...एक जोरदार श्वास घेऊन विश्वासने त्या पाण्यात मनाविरुद्धच बुडी घेतली...दिव्याच्या वरच्या प्रकाशाने तळाला असलेल्या गोष्टी किंचित नजरेस पडत होत्या..विश्वासने तसे आणखीन खाली जात एका हाताने दिवा पाण्याबाहेरच धरला व हाताने तिथल्या चिखलामध्ये गाळामध्ये आपला हात घातला पण श्वास अपुरा पडल्याने विश्वास पाण्यातून बाहेर आला.... “स्स्सह्ह्ह....स्स्सह्ह्ह...” जोरजोरात श्वास घेत विश्वासने नाकातले तोंडातले पाणी थुंकून बाहेर काढले...विश्वास परत एकदा खाली जाणार होता त्या साठी त्याने आपला श्वास परत एकदा रोखला होताच कि...विहिरीच्या भिंतीच्या बाजूकडून एक आवाज विश्वासच्या कानावरती येऊन पडला... “बुद्बुद्बुदssss.....” जसे कि पाण्यातून कसल्यातरी मोठ्या बुडबुड्याच निघाल्या होत्या. विश्वासने पाहिले तसे अचानक त्या थांबल्या...विश्वासला ते भासले कि तिथे पाण्यामध्ये काहीतरी वावरत आहे...विश्वासने परत एकदा श्वास रोखला आणि अजून एक त्याने पाण्यात बुडी मारली यावेळी गाळामध्ये विश्वासने खोलवरती हात घातला, तर त्याच्या हातास काहीतरी लागल काहीतरी कपडा काहीतरी कठीण अस विश्वासने हात घालून ते गाळातून बाहेर उपसण्याचा प्रयत्न केला....पण ते एका हाताने निघणे अशक्य होते विश्वासला....अखेरीस विश्वासने हातातील दिवा तिथे पाण्यात सोडून दिला विश्वासच्या हातामधून जसा दिवा निसटला तसे... पाण्यात चारीही बाजूनी बुडबुड्या उठायला सुरुवात झाली...विश्वास बाहेर निघाला त्याने पाहिले कि आपल्या चारीही बाजूनी काहीतरी जवळजवळ येत आहे...तोच अचानक विश्वास आपोआप पाण्यात खाली खेचला गेला... “आहsss...संध्यsss....संध्य....” हि तीच विहीर होती ज्या मध्ये गोविंदपंताने न जाणे कितीतरी कोवळ्या मुलींचे निर्घृण रित्या बळी दिले होते त्यांचेच अतृप्त गुलाम बनून राहिलेले आत्मे विश्वासला आता नजरेसमोर दिसू लागले....एक एक करून त्या सर्वानीच विश्वासला घेरले...इकडे अचानक जोरदार पाउस सुरु झाला होता वरती संध्याने अनुला आपल्या पदराने झाकून घेतले होते गावातला जमाव अजून हि बऱ्याच अंतरावर होता.आतमध्ये असलेला दिवा चटकन विझलेला पाहून संध्याला धडकीच भरली.... “विश्वासsss??? विश्वासssss ?” संध्या विहिरीच्याकडेवरून विश्वासच नाव जीवाच्या आकांताने घेत त्याला बोलावत होती... “विश्वास...??” तोच त्या विहीरजवळ बांधलेलं गोविंदपंताचे काळे अघोरीमंत्र आपल्या जागेवर एका काळसरधुरातून प्रकट झाले...दोन्ही हात वाढवून आता ते थेट संध्याच्या दिशेने येत होत तिला त्या विहिरीमध्ये ढकलून द्यायला.....
जयदेवने आपल्या भोवती नजर फिरवली विजेच्या कडकडाटीमध्ये त्याने पाहिले कि कुठल्याहि दरवाज्यावरती त्याची छाया त्याचे प्रतिरूप त्याची सावली पडताना दिसून येत नव्हती कारण ते सर्व मार्ग मायावी होते...सत्य कधीच दडून राहू शकत नाही वास्तविकता नेहमीच उघड होते. “जयदेव...! time for some move...शोध शोध...तुझी सावली कुठल्या दरवाज्यावरती पडेल तोच असेल इथून सुटकेचा मार्ग...जयदेव...चल..” आणि अखेरीस जयदेवाचा अंदाज अगदी खरा ठरला आणि अवकाशात तिसरी वीज कडाडली आणि जयदेवच्या नजरेस अखेरीस तो मार्ग पडला ज्याच्यावरती त्याची गडद आणि महाकाय छाया परावर्तीत झाली...आणि त्याच क्षणी अघोऱ्याने चवताळून आपल्या जागेवरून जोरदार धाव घेतली मृत्यूचे दोन्ही हात पसरवून...एका घासातच अघोऱ्या जयदेवाचा अंत करणार होता...जयदेवने त्याच्याकडे पाहिले आणि अगदी चपळाईने त्यादरवाज्याच्या दिशेने धाव घ्यायला सुरुवात केली अघोऱ्याने दोन तीन ढांगामध्येच जयदेवला गाठलं होत वेळेची गती जणू सेकंदाचे दहा सेकंद होऊन मंदावली...जयदेवने जी चपळाई दाखवली अघोऱ्याने घाव घातलाच होता आपल्या शिकारीवर प्रहार केलाच होता कि जयदेव धावता धावता स्रर्र्क्न गुडघ्यावर खाली मुडपला तोच जमिनीवरच्या पावसाच्या पाण्यानी जयदेव घसरत धडपडत थेट दरवाज्याच्या दिशेने घरंगळत गेला...इकडे सावज हुकले, शिकार चुकली चवताळलेल्या अघोऱ्याने जमिनीवर पाय टेकवले आणि थेट जयदेवला मारण्यासाठी त्याच्याकडे धावत सुटला त्याच्या हुकुमाचा आवाज परत एकदा त्या वाड्यात घुमला... “धर त्याला...मारsss....मूर्खा....मार त्याला पकडsss....” गोविंदपंताचा हुकुमच होता तो परंतु अखेरीस जयदेव त्या दरवाज्यात पोहोचलाच...जसे जयदेवाने त्या दरवाज्यास स्पर्श केला त्याचक्षनी गोविंदपंतांनी मांडलेले मायाजंजाळ एखाद भल मोठ कवच ताडकन फुटाव असे जागीच तुटून गेले...जयदेवने दरवाजा उघडताचक्षणी वाड्यातील एक एक दिवा एक एक कंदील झप झप झप करत पेट घेऊन उजळू लागले....इकडे जखोबानी आपले डोळे उघडून आजूबाजूला आपली नजर फिरवली तेव्हा त्यानाही आपल्या डोळ्यांवर विश्वास बसेनासा झाला... “त्याला समजले....त्याने करून दाखवले...जयदेवने करून दाखवले हे...” जखोबाच्या चेहऱ्यावरील चिंता अजून मिटली नव्हती. कारण मुख्य शत्रू सर्वक्रूर,घृणकर्मी असा अघोरीपंथीचा गोविंदपंत अजून हि त्या वाड्यात एका मोकाट सुटलेल्या राक्षसाप्रमाणे वावरत होता...तोच जयदेव जखोबाच्या नजरेस पडला... “जयदेवा...! इकडे..मी इकडे आहे ...!” जखोबाला समोर अगदी सहीसलामत पाहून जयदेवला धीर आला परंतु वऱ्हांड्यात रक्ताच्या थारोळ्यात पडलेल्या गडी गण्या त्याला पाहून दोघहि हादरून गेले... “जयदेवराव...आता माया सुटलीय...साखळी तुटलीय....वाड्याचा दरवाजा आता काहीक्षणासाठी उघडेल तुम्ही लगेच बाहेर निघा...मी मागून येतो...निघा तुम्ही लगेच निघा....” असे म्हणत जखोबाने जयदेवला एकप्रकारे ढकलतच वाड्याच्या चौकटीच्या बाहेर ढकलून दिले... आणि स्वतःच वाड्याचा दरवाजा बंद करून घेतला...ढगांचा गडगडाट सुरूच होता आज संपूर्ण निसर्ग धरती वारा पाणी आसमंत अग्नी संपूर्ण पंचमहाभूत साक्षी ठरणार होते त्या न्राधामाशी होणार मनुष्याच द्वंद्व... आज आपल्या कुटुंबासाठी आपल्या प्रेमासाठी मैत्रीसाठी जो तो झुंजला...आता वेळ होती मनुष्याची सैतानाशी झुंज... “अघोऱ्याsss.....नराधमा...आज इथे फक्त तू आहे अन मी आहे....आज माझे प्राण गेले तरी बेहत्तर परंतु तुझा या त्रिशंकूमधून या मृत्यूलोकातून नायनाट केल्याशिवाय मी इथून जाणार नाही...लाव जोर तुझा....दाखव मलाही पाहूदे तुझी ताकत....दाखव...” जखोबा वाड्याच्या वऱ्हांड्यात उभे गोविंदपंतास साक्षात ललकारत होता... “समोर ये...असा...चांडाळा...”
तोच वऱ्हांड्यात जखोबाच्या नजरेसमोर एक बलाढ्य शरीर उभ राहू लागल...त्याच हाडमांस बनू लागले त्वचेवर त्वचेचे आवरण चढू लागले शेवटी त्याचाच गोविंदपंताचा एक हुबेहूब आत्मा येऊन जखोबाच्या पुढ्यात उभा राहिला येताच क्षणी त्याने जखोबाची मान जसी चिमटीतच पकडली आणि एका झटक्यात त्याने जखोबाला उचलून दूर फेकून दिले...इकडे जयदेव वाड्याच्या बाहेर पडला त्याने विश्वास आणि संध्या दोघांचीहि शोधाशोध सुरु केली तेव्हा जयदेवने पाहिले एक भयानक काळ्याभोर धुराच्या वेटाळाच्या आतमधून एक पिशाच्च बाहेर निघून आल आहे आणि कुठल्याहि क्षणी ते संध्याला धक्का देणार होत पावसाच्या जोराने वाऱ्याच्या झोतामुळे जयदेव आपल्या डोळ्यांवरती हात ठेऊन संध्याच्या दिशेने जाऊ लागला तिला बोलवण्याचा तिला हाक मारण्याचा प्रयत्न करू लागला इकडे गावातून येणाऱ्या जमावाच्या मशाली देखील आता मात देऊ लागल्या होत्या....विहिरीच्या तळाशी विश्वास ला संपूर्ण चारीही बाजूनी पिशाचानी अतृप्त प्रेतात्म्यांनी घेरून ठेवल होत...विश्वासचा श्वास आता अपुरा पडत होता त्याचे श्वास बंद व्हायला आले होते डोळ्यांवर भुरळ येऊ लागली होती आणि तसाच विश्वास तिथेच गाळामध्ये बेशुद्ध झाला कि तोच त्याचा हात बेशुद्ध अवस्थेत जाऊन थेट त्या गाठोड्यावरती पडला...त्या गाठोड्यावरती विश्वासचा हात पडला न पडला तोच जणू एक लक्ख प्रकाश त्या विहिरीमध्ये अवतरला विश्वासच्या शरीरावर ताबा मिळवण्यासाठी आलेले सर्व पिशाच्च तिथेच जागीच राख होऊन गेले त्याच क्षणी संध्याच्या मागावर आलेले पिशाच्च देखील हवेच्या एका झापाट्याने जणू पावसाच्या थेंबानी वाहून गेले....परंतु विश्वास विश्वास मात्र बेशुद्ध अवस्थेतच पाण्यात बुडत होता संध्या अनुला कांबरेवर घेऊन त्याला हाका मारत होती परंतु विश्वासला मात्र एक शब्दहि ऐकू जात नव्हता बघता बघता त्याच्या ह्रदयाचे ठोके कमी पडू लागले...कि तोच पाण्यात त्या विहिरीत एक मोठा आवाज झाला कोणीतरी काहीतरी मोठ त्या पाण्यात आल होत कोणीतरी त्या पाण्यामध्ये उडी घेतली होती पोहत पोहत विश्वासपर्यंत तो पोहोचला...आणि तो होता जयदेव...आपल्या मित्राची मदत करण्यास जयदेवने सेकंद हि लावला नव्हता त्या विहिरीत अंधपणे उडी घेण्याचा...जयदेवने विश्वासला खांद्यावर घेतले तेव्हाच त्याचवेळी विहिरीच्या गाळात अडकलेल ते गाठोडे विश्वासच्या हाताला अडकूनच बाहेर पडले तीच गोष्ट जयदेवच्या नजरेस पडली...जयदेवला कळून चुकले कि हेच ते देव्हाऱ्यातील देव जे त्या सैतानाच्या एका फटक्यात नाहीसे झाले होते...जयदेवने विश्वासला उचलून विहिरीतून बाहेर काढले बघता बघता तोपर्यंत संपूर्ण गाव तिथे येऊन पोहोचला होता प्रत्येकाच्या हाती जळत्या मशाली दिवे काठ्या अवजारे होती...कारण जखोबाने सरपंचांस वाड्याच धुळीत रुपांतर करण्याची मदत मागितली होती...संपूर्ण संतप्त गाव वाड्याबाहेर जमा झाला होता...जयदेवने विश्वासच्या पोटातील पाणी दाबून दाबून बाहेर काढले...इकडे जखोबाची अवस्था अगदी क्षीण झली होती अतिक्रोधाच्या भरात गोविंदपंताने जखोबावर आघात वर आघात करायला सुरुवात केली.... “तू हरामखोर...अरे भाडखाऊ तेव्हा जर हि गोष्ट मला समजली असती....तर सावित्री संगे तुझा देखील मुडदा पाडला असता मी या वाड्यात....आता हि उशीर नाहीये झाला भोग...तुझ्या कर्माचे फळ...” जखोबा आपल्या तोंडून एक शब्द देखील खूप मुश्किलीने काढू शकत होते...गोविंदपंताचा प्रत्येक आघार , हर एक प्रहार...जखोबाला मृत्यूच्या मुखाशी घेऊन जात होता.. गोविंदपंताने अवकाशाच्या दिशेने दोन्ही हात उंचावले....रे चांडाळकर्त्या तामसा...शक्ती दे मला.....मलाssss..शक्ती दे... वाड्याच्या माथ्यावर ढगांनी वेडे वाकडे गोलाकार घ्यायला सुरुवात केली वाड्यातल्या प्रत्येक कान्याकोपऱ्यात दडलेली भयंकर भयंकर पिशाच्च आत्मे एक एक करून सर्व गोविंदपंताच्या उरात शिरले...त्याने जणू त्याची शक्ती अद्वितीय रीतीने वाढू लागली होती.
“विश्वास तू ठीक आहेस न ? विश्वास ?” संध्या आणि जयदेव दोघेही विश्वासला बेशुद्ध अव्स्थ्तेतून जाग आली जड पापण्यांनी त्याने आपले डोळे उघडले... तसेच जयदेव आणि विश्वास दोघानाची हि नजर त्या गाठोड्यावरती गेली...जखोबाने आपले दोन्ही डोळे घट्ट मिटून घेतले... “आज माझ्या सिद्धीची शक्ती या दानवास हरवू सकत नाहीएत....गोविंदपंताने संपूर्ण पिशाच्च योनीच काबीज करायला सुरुवात केली होती....गोविंदपंत अखेरीस जखोबावरती शेवटचा वार करणारच होता कि तोच....विश्वास आणि जयदेव दोघांनीहि त्या काळ्या गाठोडंची गाठ उकळून घेतली...कि त्याचक्षणी प्रभू श्रीरामांची एक मूर्ती त्या गाठोड्यातून बाहेर पडली... गोविंदपंतने बघता बघता सर्व वाड्यावर आपल प्रभूत्ब मिळवलं होत देवाच्या उपस्थितीने सैतानाच्या बिनबुडाच्या पोकळ अश्या शरीरावर देवाच्या असण्याने फक्त असण्याने त्याची संपूर्ण शक्ती अगदी क्षीण झाली होती... जखोबा समजून गेले कि याची शक्ती आता देवाच्या शक्तीपुढे काहीही चालणार नाही तो आपला अखेरचा डाव वापरेल....आणि तसेच झाले गोविंदपंतांनी त्याच शरीराचा आधार घेत स्वतःचा आकार वाढवला एकेक्क करत सर्व प्रेत त्यांच्या भोवती उभे राहिले....जखोबानी मदतीस बंद केलेले आपले डोळे उघडले आणि आपल्या बाजूस पाहिले....तर तिथे साक्षात संध्याची आई अर्थात....सावित्रीदेवी येऊन उपस्थित होती. “ तू हरलास ! राक्षसा ! तू हरलास ! “पाहता पाहता वाड्याच्या अवतीभवती असंख्य काळे कावेल जमू लागले.... वाड्याच्या चारीहीबाजूनी तडतड तडतड करत चिरा जाऊ लागल्या....संध्याने ते पहिले आणि दरवाज्यात येऊन तिने आपल्या बाबाना बोलवण्यास सुरुवात केली परंतु जखोबाची जणू वेळच आली होती त्याने अखेरच्या नजरेने संध्याच्या दिशेने पाहिले संध्या विश्वास जयदेव तिघेही दरवाज्यातून आतमध्ये येऊन ठेपले होते....त्यांच्या डोळ्यासमोरच अघोऱ्याच भयंकर रूप राख राख होऊन जमिनीवर पडल होत अवकाशातून , नरकातून विजेची धार येऊन गोविंदपंताच्या आत्म्याचा खेच करत होती हा वाडा गोविंदपंताच्या शक्तीचा त्याच्या गुलामांच्या राहण्याचं दडण्याच,सर्वकाही त्यांच्या जिवंतपणी व्हायचं कदाचित आज याचा हिं अंत झाला होता... “ संध्या...? संध्या इथून बाहेर चल इथे थांबणे बरोबर नाहीये हा वाडा पडतोय याची एक न एक दिवस अशीच अवस्था होणार होती संध्या...? नको जाउस तिकडे ऐक माझ” विश्वासने जबरदस्ती संध्याला ओडून बाहेर काढले....तोच संतप्त जमावाने आजपर्यंत घडलेली प्रत्येक चूक गोविंदपंतावर असलेला राग त्यांनी वाड्यावरती काढला... पाउस थांबला परंतु संध्याने आपला वडीलच जन्मदाताच गमावला होता संध्या विश्वासच्या खांद्यावरती डोक ठेऊन हुंदके देत देत रडत होती....आणि इकडे त्या सर्वांच्या नजरेसमोर गोविंदपंताच साम्राज्य धुळीस मिळत होते. कावळे कावsss कावsss... करू लागली... श्वापदे जणू स्वतंत्र मुक्तीमार्गानेच स्वच्छंद वावरू लागली...संपूर्ण वाडा जळून खाक झाला त्याची एक व एक वीट धुळीस मिळून गेली...त्याच्या दुसऱ्या दिवशी संध्या आणि विश्वास दोघांनीही सावित्री आणि जाखोबाच पिंडदान व श्राद्ध घातले.. “अखेरीस गाव मुक्त झाला विश्वाराव.....गाव मुक्त झाला..तुम्ह्या कृपेने...”
विश्वास संध्या व जयदेव तिघांनीहि त्या गावातली कटूच आठवणी मनात ठेवल्या होत्या परंतु संध्याचे वडील मिळण्याचा आनंद तिच्यासाठी वेगळाच होता पोरीसाठी त्यांनी आपला प्राण दिला होता. विश्वास संध्या जयदेव तिघेहि एका नवीन सूर्याच्या उगवतीच्या मार्गावर आपल्या घरी परतले आणि सुखाने नांदू लागले.....
समाप्त....!! लेखक कनिश्क हिवरेकर...
जयदेवने आपल्या भोवती नजर फिरवली विजेच्या कडकडाटीमध्ये त्याने पाहिले कि कुठल्याहि दरवाज्यावरती त्याची छाया त्याचे प्रतिरूप त्याची सावली पडताना दिसून येत नव्हती कारण ते सर्व मार्ग मायावी होते...सत्य कधीच दडून राहू शकत नाही वास्तविकता नेहमीच उघड होते. “जयदेव...! time for some move...शोध शोध...तुझी सावली कुठल्या दरवाज्यावरती पडेल तोच असेल इथून सुटकेचा मार्ग...जयदेव...चल..” आणि अखेरीस जयदेवाचा अंदाज अगदी खरा ठरला आणि अवकाशात तिसरी वीज कडाडली आणि जयदेवच्या नजरेस अखेरीस तो मार्ग पडला ज्याच्यावरती त्याची गडद आणि महाकाय छाया परावर्तीत झाली...आणि त्याच क्षणी अघोऱ्याने चवताळून आपल्या जागेवरून जोरदार धाव घेतली मृत्यूचे दोन्ही हात पसरवून...एका घासातच अघोऱ्या जयदेवाचा अंत करणार होता...जयदेवने त्याच्याकडे पाहिले आणि अगदी चपळाईने त्यादरवाज्याच्या दिशेने धाव घ्यायला सुरुवात केली अघोऱ्याने दोन तीन ढांगामध्येच जयदेवला गाठलं होत वेळेची गती जणू सेकंदाचे दहा सेकंद होऊन मंदावली...जयदेवने जी चपळाई दाखवली अघोऱ्याने घाव घातलाच होता आपल्या शिकारीवर प्रहार केलाच होता कि जयदेव धावता धावता स्रर्र्क्न गुडघ्यावर खाली मुडपला तोच जमिनीवरच्या पावसाच्या पाण्यानी जयदेव घसरत धडपडत थेट दरवाज्याच्या दिशेने घरंगळत गेला...इकडे सावज हुकले, शिकार चुकली चवताळलेल्या अघोऱ्याने जमिनीवर पाय टेकवले आणि थेट जयदेवला मारण्यासाठी त्याच्याकडे धावत सुटला त्याच्या हुकुमाचा आवाज परत एकदा त्या वाड्यात घुमला... “धर त्याला...मारsss....मूर्खा....मार त्याला पकडsss....” गोविंदपंताचा हुकुमच होता तो परंतु अखेरीस जयदेव त्या दरवाज्यात पोहोचलाच...जसे जयदेवाने त्या दरवाज्यास स्पर्श केला त्याचक्षनी गोविंदपंतांनी मांडलेले मायाजंजाळ एखाद भल मोठ कवच ताडकन फुटाव असे जागीच तुटून गेले...जयदेवने दरवाजा उघडताचक्षणी वाड्यातील एक एक दिवा एक एक कंदील झप झप झप करत पेट घेऊन उजळू लागले....इकडे जखोबानी आपले डोळे उघडून आजूबाजूला आपली नजर फिरवली तेव्हा त्यानाही आपल्या डोळ्यांवर विश्वास बसेनासा झाला... “त्याला समजले....त्याने करून दाखवले...जयदेवने करून दाखवले हे...” जखोबाच्या चेहऱ्यावरील चिंता अजून मिटली नव्हती. कारण मुख्य शत्रू सर्वक्रूर,घृणकर्मी असा अघोरीपंथीचा गोविंदपंत अजून हि त्या वाड्यात एका मोकाट सुटलेल्या राक्षसाप्रमाणे वावरत होता...तोच जयदेव जखोबाच्या नजरेस पडला... “जयदेवा...! इकडे..मी इकडे आहे ...!” जखोबाला समोर अगदी सहीसलामत पाहून जयदेवला धीर आला परंतु वऱ्हांड्यात रक्ताच्या थारोळ्यात पडलेल्या गडी गण्या त्याला पाहून दोघहि हादरून गेले... “जयदेवराव...आता माया सुटलीय...साखळी तुटलीय....वाड्याचा दरवाजा आता काहीक्षणासाठी उघडेल तुम्ही लगेच बाहेर निघा...मी मागून येतो...निघा तुम्ही लगेच निघा....” असे म्हणत जखोबाने जयदेवला एकप्रकारे ढकलतच वाड्याच्या चौकटीच्या बाहेर ढकलून दिले... आणि स्वतःच वाड्याचा दरवाजा बंद करून घेतला...ढगांचा गडगडाट सुरूच होता आज संपूर्ण निसर्ग धरती वारा पाणी आसमंत अग्नी संपूर्ण पंचमहाभूत साक्षी ठरणार होते त्या न्राधामाशी होणार मनुष्याच द्वंद्व... आज आपल्या कुटुंबासाठी आपल्या प्रेमासाठी मैत्रीसाठी जो तो झुंजला...आता वेळ होती मनुष्याची सैतानाशी झुंज... “अघोऱ्याsss.....नराधमा...आज इथे फक्त तू आहे अन मी आहे....आज माझे प्राण गेले तरी बेहत्तर परंतु तुझा या त्रिशंकूमधून या मृत्यूलोकातून नायनाट केल्याशिवाय मी इथून जाणार नाही...लाव जोर तुझा....दाखव मलाही पाहूदे तुझी ताकत....दाखव...” जखोबा वाड्याच्या वऱ्हांड्यात उभे गोविंदपंतास साक्षात ललकारत होता... “समोर ये...असा...चांडाळा...”
तोच वऱ्हांड्यात जखोबाच्या नजरेसमोर एक बलाढ्य शरीर उभ राहू लागल...त्याच हाडमांस बनू लागले त्वचेवर त्वचेचे आवरण चढू लागले शेवटी त्याचाच गोविंदपंताचा एक हुबेहूब आत्मा येऊन जखोबाच्या पुढ्यात उभा राहिला येताच क्षणी त्याने जखोबाची मान जसी चिमटीतच पकडली आणि एका झटक्यात त्याने जखोबाला उचलून दूर फेकून दिले...इकडे जयदेव वाड्याच्या बाहेर पडला त्याने विश्वास आणि संध्या दोघांचीहि शोधाशोध सुरु केली तेव्हा जयदेवने पाहिले एक भयानक काळ्याभोर धुराच्या वेटाळाच्या आतमधून एक पिशाच्च बाहेर निघून आल आहे आणि कुठल्याहि क्षणी ते संध्याला धक्का देणार होत पावसाच्या जोराने वाऱ्याच्या झोतामुळे जयदेव आपल्या डोळ्यांवरती हात ठेऊन संध्याच्या दिशेने जाऊ लागला तिला बोलवण्याचा तिला हाक मारण्याचा प्रयत्न करू लागला इकडे गावातून येणाऱ्या जमावाच्या मशाली देखील आता मात देऊ लागल्या होत्या....विहिरीच्या तळाशी विश्वास ला संपूर्ण चारीही बाजूनी पिशाचानी अतृप्त प्रेतात्म्यांनी घेरून ठेवल होत...विश्वासचा श्वास आता अपुरा पडत होता त्याचे श्वास बंद व्हायला आले होते डोळ्यांवर भुरळ येऊ लागली होती आणि तसाच विश्वास तिथेच गाळामध्ये बेशुद्ध झाला कि तोच त्याचा हात बेशुद्ध अवस्थेत जाऊन थेट त्या गाठोड्यावरती पडला...त्या गाठोड्यावरती विश्वासचा हात पडला न पडला तोच जणू एक लक्ख प्रकाश त्या विहिरीमध्ये अवतरला विश्वासच्या शरीरावर ताबा मिळवण्यासाठी आलेले सर्व पिशाच्च तिथेच जागीच राख होऊन गेले त्याच क्षणी संध्याच्या मागावर आलेले पिशाच्च देखील हवेच्या एका झापाट्याने जणू पावसाच्या थेंबानी वाहून गेले....परंतु विश्वास विश्वास मात्र बेशुद्ध अवस्थेतच पाण्यात बुडत होता संध्या अनुला कांबरेवर घेऊन त्याला हाका मारत होती परंतु विश्वासला मात्र एक शब्दहि ऐकू जात नव्हता बघता बघता त्याच्या ह्रदयाचे ठोके कमी पडू लागले...कि तोच पाण्यात त्या विहिरीत एक मोठा आवाज झाला कोणीतरी काहीतरी मोठ त्या पाण्यात आल होत कोणीतरी त्या पाण्यामध्ये उडी घेतली होती पोहत पोहत विश्वासपर्यंत तो पोहोचला...आणि तो होता जयदेव...आपल्या मित्राची मदत करण्यास जयदेवने सेकंद हि लावला नव्हता त्या विहिरीत अंधपणे उडी घेण्याचा...जयदेवने विश्वासला खांद्यावर घेतले तेव्हाच त्याचवेळी विहिरीच्या गाळात अडकलेल ते गाठोडे विश्वासच्या हाताला अडकूनच बाहेर पडले तीच गोष्ट जयदेवच्या नजरेस पडली...जयदेवला कळून चुकले कि हेच ते देव्हाऱ्यातील देव जे त्या सैतानाच्या एका फटक्यात नाहीसे झाले होते...जयदेवने विश्वासला उचलून विहिरीतून बाहेर काढले बघता बघता तोपर्यंत संपूर्ण गाव तिथे येऊन पोहोचला होता प्रत्येकाच्या हाती जळत्या मशाली दिवे काठ्या अवजारे होती...कारण जखोबाने सरपंचांस वाड्याच धुळीत रुपांतर करण्याची मदत मागितली होती...संपूर्ण संतप्त गाव वाड्याबाहेर जमा झाला होता...जयदेवने विश्वासच्या पोटातील पाणी दाबून दाबून बाहेर काढले...इकडे जखोबाची अवस्था अगदी क्षीण झली होती अतिक्रोधाच्या भरात गोविंदपंताने जखोबावर आघात वर आघात करायला सुरुवात केली.... “तू हरामखोर...अरे भाडखाऊ तेव्हा जर हि गोष्ट मला समजली असती....तर सावित्री संगे तुझा देखील मुडदा पाडला असता मी या वाड्यात....आता हि उशीर नाहीये झाला भोग...तुझ्या कर्माचे फळ...” जखोबा आपल्या तोंडून एक शब्द देखील खूप मुश्किलीने काढू शकत होते...गोविंदपंताचा प्रत्येक आघार , हर एक प्रहार...जखोबाला मृत्यूच्या मुखाशी घेऊन जात होता.. गोविंदपंताने अवकाशाच्या दिशेने दोन्ही हात उंचावले....रे चांडाळकर्त्या तामसा...शक्ती दे मला.....मलाssss..शक्ती दे... वाड्याच्या माथ्यावर ढगांनी वेडे वाकडे गोलाकार घ्यायला सुरुवात केली वाड्यातल्या प्रत्येक कान्याकोपऱ्यात दडलेली भयंकर भयंकर पिशाच्च आत्मे एक एक करून सर्व गोविंदपंताच्या उरात शिरले...त्याने जणू त्याची शक्ती अद्वितीय रीतीने वाढू लागली होती.
“विश्वास तू ठीक आहेस न ? विश्वास ?” संध्या आणि जयदेव दोघेही विश्वासला बेशुद्ध अव्स्थ्तेतून जाग आली जड पापण्यांनी त्याने आपले डोळे उघडले... तसेच जयदेव आणि विश्वास दोघानाची हि नजर त्या गाठोड्यावरती गेली...जखोबाने आपले दोन्ही डोळे घट्ट मिटून घेतले... “आज माझ्या सिद्धीची शक्ती या दानवास हरवू सकत नाहीएत....गोविंदपंताने संपूर्ण पिशाच्च योनीच काबीज करायला सुरुवात केली होती....गोविंदपंत अखेरीस जखोबावरती शेवटचा वार करणारच होता कि तोच....विश्वास आणि जयदेव दोघांनीहि त्या काळ्या गाठोडंची गाठ उकळून घेतली...कि त्याचक्षणी प्रभू श्रीरामांची एक मूर्ती त्या गाठोड्यातून बाहेर पडली... गोविंदपंतने बघता बघता सर्व वाड्यावर आपल प्रभूत्ब मिळवलं होत देवाच्या उपस्थितीने सैतानाच्या बिनबुडाच्या पोकळ अश्या शरीरावर देवाच्या असण्याने फक्त असण्याने त्याची संपूर्ण शक्ती अगदी क्षीण झाली होती... जखोबा समजून गेले कि याची शक्ती आता देवाच्या शक्तीपुढे काहीही चालणार नाही तो आपला अखेरचा डाव वापरेल....आणि तसेच झाले गोविंदपंतांनी त्याच शरीराचा आधार घेत स्वतःचा आकार वाढवला एकेक्क करत सर्व प्रेत त्यांच्या भोवती उभे राहिले....जखोबानी मदतीस बंद केलेले आपले डोळे उघडले आणि आपल्या बाजूस पाहिले....तर तिथे साक्षात संध्याची आई अर्थात....सावित्रीदेवी येऊन उपस्थित होती. “ तू हरलास ! राक्षसा ! तू हरलास ! “पाहता पाहता वाड्याच्या अवतीभवती असंख्य काळे कावेल जमू लागले.... वाड्याच्या चारीहीबाजूनी तडतड तडतड करत चिरा जाऊ लागल्या....संध्याने ते पहिले आणि दरवाज्यात येऊन तिने आपल्या बाबाना बोलवण्यास सुरुवात केली परंतु जखोबाची जणू वेळच आली होती त्याने अखेरच्या नजरेने संध्याच्या दिशेने पाहिले संध्या विश्वास जयदेव तिघेही दरवाज्यातून आतमध्ये येऊन ठेपले होते....त्यांच्या डोळ्यासमोरच अघोऱ्याच भयंकर रूप राख राख होऊन जमिनीवर पडल होत अवकाशातून , नरकातून विजेची धार येऊन गोविंदपंताच्या आत्म्याचा खेच करत होती हा वाडा गोविंदपंताच्या शक्तीचा त्याच्या गुलामांच्या राहण्याचं दडण्याच,सर्वकाही त्यांच्या जिवंतपणी व्हायचं कदाचित आज याचा हिं अंत झाला होता... “ संध्या...? संध्या इथून बाहेर चल इथे थांबणे बरोबर नाहीये हा वाडा पडतोय याची एक न एक दिवस अशीच अवस्था होणार होती संध्या...? नको जाउस तिकडे ऐक माझ” विश्वासने जबरदस्ती संध्याला ओडून बाहेर काढले....तोच संतप्त जमावाने आजपर्यंत घडलेली प्रत्येक चूक गोविंदपंतावर असलेला राग त्यांनी वाड्यावरती काढला... पाउस थांबला परंतु संध्याने आपला वडीलच जन्मदाताच गमावला होता संध्या विश्वासच्या खांद्यावरती डोक ठेऊन हुंदके देत देत रडत होती....आणि इकडे त्या सर्वांच्या नजरेसमोर गोविंदपंताच साम्राज्य धुळीस मिळत होते. कावळे कावsss कावsss... करू लागली... श्वापदे जणू स्वतंत्र मुक्तीमार्गानेच स्वच्छंद वावरू लागली...संपूर्ण वाडा जळून खाक झाला त्याची एक व एक वीट धुळीस मिळून गेली...त्याच्या दुसऱ्या दिवशी संध्या आणि विश्वास दोघांनीही सावित्री आणि जाखोबाच पिंडदान व श्राद्ध घातले.. “अखेरीस गाव मुक्त झाला विश्वाराव.....गाव मुक्त झाला..तुम्ह्या कृपेने...”
विश्वास संध्या व जयदेव तिघांनीहि त्या गावातली कटूच आठवणी मनात ठेवल्या होत्या परंतु संध्याचे वडील मिळण्याचा आनंद तिच्यासाठी वेगळाच होता पोरीसाठी त्यांनी आपला प्राण दिला होता. विश्वास संध्या जयदेव तिघेहि एका नवीन सूर्याच्या उगवतीच्या मार्गावर आपल्या घरी परतले आणि सुखाने नांदू लागले.....
समाप्त....!! लेखक कनिश्क हिवरेकर...
MARATHI HORROR STORY ALL PARTS ,BHAYKATHA AGHORI,
