डाग- Daag the Marathi Horror Story on the blog

 डाग- Daag the Marathi Horror Story on the blog

लेखन :- शशांक सुर्वे

नुकताच विजय आपली 8 वर्षाची सक्तमजुरीची शिक्षा भोगून बाहेर पडला होता.....जन्मापासून अनाथ असलेल्या विजय वर चुकीच्या संगतीमुळे गुन्हेगारीचा डाग लागला होता अनेक छोटेमोठे गुन्हे करून अनेक वेळा त्याची जेलवारी घडली होती पण त्याने 8 वर्षांपूर्वी केलेला गुन्हा खूप मोठा होता....बंदुकीच्या जोरावर त्याने एक ज्वेलर्स दुकान लुटण्याचा प्रयत्न केला होता त्यात तिथे असलेल्या सुरक्षारक्षकाशी झालेल्या झटापटीत त्याच्याकडून चुकून गोळी सुटून तो सुरक्षारक्षक जखमी झाला होता..... जबरी दरोडाच होता तो....आधीचे गुन्हेगारीचे रेकॉर्ड बघता कोर्टाने विजयला 8 वर्षे सक्तजुरीची शिक्षा सुनावली होती ह्या शिक्षेत विजय मधे बराच बदल झाला होता....लहानपणापासून गटाराच्या बाजूला राहून आपण कुणीतरी वेगळे आहोत आणि हा समाज आपल्याला स्वीकारणार नाही अश्या आंतरिक भावनेने विजय गुन्हेगारी कडे वळला होता पण ह्या 8 वर्ष्याच्या कैदेत त्याला तिथले जेलर महादेव कांबळे साहेब भेटले त्यांच्या समुपदेशाने त्याला गुन्हेगारी सोडून दुसरं चांगले जग आहे आणि कांबळे साहेबांच्यासारखी चांगली माणसं सुद्धा ह्या जगात आहेत हा साक्षात्कार त्याला त्या कैदेत झाला आणि 8 वर्ष्याच्या कैदेनंतर त्याने कष्ठाने जगायचं ठरवले पण सुरवात अशी अचानक होणार नव्हती.....त्याचं या जगात कुणीच नव्हतं गुन्हेगारी मध्ये पैसा होता पण आता त्याने ती वाट कायमची बंद केली होती त्यामुळे आता सुरवातीपासून सगळी जमवाजमव करावी लागणार होती.....कैदेत असताना तिथे एक त्याचा मित्र झाला होता त्याची शिक्षा अजून बाकी होती.....त्याने विजयला आपल्या फ्लॅट मध्ये राहायची परवानगी दिली त्यानुसार तो गोल्डन अपार्टमेंट जवळ पोहोचला

गोल्डन अपार्टमेंट पूर्ण शहरात बदनाम होते.....शहरातले जवळपास सगळेच दोन नंबरवाले तिथे रहायला होते....विजयचा मित्र सुद्धा त्याच क्षेत्रात होता त्यामुळे तो गोल्डन अपार्टमेंट मध्ये राहत होता....विजयला तिथली सगळी परिस्थिती माहीत होती पण पर्याय नव्हता.....सेटल होईपर्यंत तरी त्याला तिथे राहणे भाग होते.....आणि ह्या 8 वर्षात तो बरच दुर्लक्ष करायला शिकला होता त्यामुळे गोल्डन आपर्टमेंट मध्ये जातानाच त्याने ठरवले होते की आपण तिथल्या त्या लोकांच्याकडे दुर्लक्ष करून आपल्या कामाशी काम ठेवायचे.....गोल्डन आपर्टमेंट 10 मजली होते आणि 9 व्या मजल्यावरची त्याची रूम होती.....ते आपर्टमेंट एका मोठ्या गँगस्टर ने बांधले होते त्यामुळे साहजिक तिथे गुन्हेगारी लोकांची वर्दळ जास्त होती जर सामान्य शहराला स्वर्ग म्हणायचे झाले तर हे आपर्टमेंट एक नरक होते पण विजयला काही फरक पडणार नव्हता कारण त्याला फक्त एक आसरा हवा होता.....जेल मधल्या मित्राच्या सांगण्याप्रमाणे तो आधी ज्याने गोल्डन आपर्टमेंट बांधले होते त्याच्या मुलाला जाऊन भेटला....आपल्या वडिलांच्या नंतर बॉबीने शहरातले सगळे काळे धंदे आपल्या ताब्यात घेतले होते विजय बॉबीला जाऊन भेटला आणि जेल मधील आपला मित्र सुधीरबद्दल सांगितलं आणि 50 हजार बॉबीच्या हातात ठेवून तिथे राहायची परवानगी मिळवली आणि तो गोल्डन आपर्टमेंट मध्ये आला.....

अपेक्षेप्रमाणे तिथे वातावरण होतं....खाली काही मुली शॉर्ट कपडे घालून खुणावत होत्या कुणी कुणाच्या गळ्यात पडुन मोलभाव करत होते.....खाली सिगरेट ओढत खिशातून कसल्यातरी हिरव्या पुड्या दुसऱ्याच्या हातात टेकवणारे लोक होते....विजयकडे एकटक बघत काहीजण आपल्या तोंडात भरलेला गुटख्याचा तोबरा खाली थुकुन त्याच्याकडे रागाने बघून त्याला जणू आव्हानच देत होते.....एक अनोळखी माणूस समान घेऊन आपर्टमेंट मध्ये शिरतो आहे हे बघून सगळ्यांच्या नजरा विजयवर खिळल्या होत्या पण त्या भेदक नजराशी हुज्जत न घालता विजय खाली मान घालून निमूटपणे चालू लागला आत जाता जाता कुणी आजूबाजूला दारू पिऊन पडलं होतं कुणी तिथल्या एका मुलीच्या अंगावर हात फिरवत तिथल्या रूम मध्ये घेऊन जात होतं एकदोघांनी विजयची वाट आडवली पण तिथल्या एका मॅनेजरने सगळ्यांना तंबी दिली

"अरे बॉबी भाई का आदमी है वो.....समझा क्या??"

बॉबी भाई नाव ऐकताच त्या भेदक नजरा खाली झाल्या आणि सेकंदात लोक तिथून चालते झाले.....गोल्डन आपर्टमेंट तसे 40 वर्षे जुने होते....थोडे जुन्या पद्धतीचे बांधकाम होते काळवंढलेली ती इमारत फक्त तिथल्या गुन्हेगारांना ऊन वारा पावसापासून वाचवण्याचे काम करत होती त्यामुळे त्या बिल्डिंगची अवस्था जैसे थे होती....लिफ्ट मधून विजय 9 व्या मजल्यावर पोहोचला व्हरांड्यात उभं राहून तो आपली रूम शोधू लागला.....तिथे काही कॉलगर्ल राहत होत्या त्या आपल्या गिर्हाईकाबरोबर चाळे करत उभ्या होत्या दारू सिगारेट च्या सततच्या वापराने एक कुबटसा वास त्या तिथे पसरला होता.....भिंतीवर स्प्रे पेंटने कुणाची नावे,शिव्या,अश्लील चित्रे काढली होती त्याच्याकडे एक चोरटी नजर मारत विजय आपल्या रूम जवळ पोहोचला रूमला कुलूप होत जे चावीने विजयने उघडलं आणि तो आत शिरला....गोल्डन आपर्टमेंट बांधताना 80 च्या काळात बॉबीच्या वडिलांनी ते खास आपल्यासाठी काम करणाऱ्या लोकांसाठी बांधले होते त्यामुळे ते एखाद्या सुरक्षित किल्ल्यासारखे मजबूत बांधले होते दारे खिडक्या मजबूत लोखंडी होत्या एकप्रकारे प्रत्येक खोली म्हणजे एक बंकर होते....खोलीचे दार उघडताच कित्येक वर्षे बंद असल्याने कोंडलेला सगळा वास बाहेर आला आपल्या नाकावर हात ठेवत विजय आत शिरला....जुने बांधकाम असल्याने फक्त 1bhk टाइप ती रूम होती.....भिंतीला पोपडे धरले होते भिंतीला ओल आल्यामुळे थोडासा गारवा खोलीत जाणवत होता.....विजयने एकनजर त्या खोलीकडे बघितले आधी दिलेला लाईट आईस्क्रीम कलर आता मातकट झाला होता विजय ने आत येताच लाईट ऑन केली....अंधुक उजेडात ती खोली थोडी भयानकच वाटत होती....भिंतीला आलेली ओल आणि निघत चाललेले भिंतीचे पोपडे थोडेसे नकारात्मक वाटत होते पण विजयला सगळ्याची सवय होती.....तसा तो त्याच्या झोपडपट्टी मधील घरात राहू शकला असता पण ते वातावरण त्याला नको होतं पण इथे आल्यावर तर चित्र वेगळं होतं.....हिटलिस्ट वरचे आरोपी,वेश्या,स्मगलर हे तर त्या झोपडपट्टी मधल्या भुरट्या चोरांच्या पेक्षा भयानक होते पण विजय ने इथे राहून स्वतःला आजमवायचे ठरवले जेलात कांबळे साहेबांच्या शिकवणीची ही परीक्षाच समजून विजयने आपले समान खाली ठेवले आणि दार बंद करून थोडी साफसफाई करू लागला.....तस तर त्याच्याजवळ काही काम नव्हतं त्यामुळे त्याने एक आणि एक कोपरा स्वच्छ करून घेतला पण बेडरूम मधील सिलिंग वरचा काळा डाग काही केल्या निघत नव्हता.....त्याने खूप प्रयत्न केले पण तो डाग काही हटेना..त्या डागातून एक सडका वास येत होता...शेवटी विजयने सगळे प्रयत्न सोडून दिले.....त्याच्याजवळ काही पैसे शिल्लक होते त्यामुळे त्याच्या जेलवारी नंतर थोडा निदान आठवडा भर तरी आराम करून तो कामाच्या शोधत निघणार होता.....कांबळे साहेबांनी एक दोन कॉन्टॅक्ट दिले होते तिथे त्याच्या कामाची गॅरंटी होतीच त्यामुळे विजय आठवडाभर तरी निर्धास्त होता.....दुसऱ्या दिवशी सकाळी जो विजय बाहेर निघाला तो पूर्ण शहर फिरून आला....वेगवेगळ्या जेवणावर त्याने ताव मारला मस्त सिनेमा वैगेरे बघून तो रात्री गोल्डन आपर्टमेंट मध्ये आला.....रात्री ह्या आपर्टमेंटमध्ये वातावरण काही औरच होत.....ड्रग्स,बाई,बाटली ह्यांचे मुख्य केंद्र हे आपर्टमेंट असायचं वाटेत दारू पिऊन पडलेले लोक,लाल निळ्या लाईटी,दारुड्या लोकांच्या मारामारी,शिवीगाळ करणारे गुन्हेगार कपडे खाली घेऊन खुनावणार्या वेश्या ह्यातून वाट काढत विजय आपल्या रूम मध्ये आला....व्हरांड्यात तोच गोंगाट सुरू होता सिगरेट चे धूर सगळं वातावरण अंधुक करत होते विजयने ते लोखंडी दार ढकलले तसे सगळे आवाज बंद झाले.....खोलीत कमालीची शांती होती....खोलीतल्या त्या अंधुक उजेडात तो आपल्या बेडरूम मध्ये आला आणि बेडवर आडवा झाला....सिलिंगवर जो काळा डाग होता तो कालपेक्षा अजून मोठा दिसत होता....एक मंद कुबट सडका वास त्यातून येत होता.....तो डाग घालवण्याचे सगळे प्रयत्न विजय करून बसला होता त्यामुळे त्या डागाकडे विजयने दुर्लक्ष केले दिवसभर इकडे तिकडे फिरता प्रवास केल्याने विजय कमालीचा थकला होता त्यामुळे बेड वर पडताच त्याला झोप लागली.....बाहेरून ते हसण्याखिदळण्याचे ओरडण्याचे मंद आवाज येत होतेच.....अचानक भिंतीवर काहीतरी पडल्याचा आवाज आला विजय खडबडून जागा झाला.....ठक ठक असा आवाज येत होता कुणीतरी काहीतरी आवाज करत होत विजयला राग आला रात्रीचे 2 वाजले होते विजय दार उघडून बाहेर आला बाहेर तर कुणीच नव्हतं तरी तो ठक ठक असा आवाज येत होताच विजयने सगळं घर फिरून बघितलं पण तो आवाज कुठून येत आहे ह्याचा अंदाज विजयला येत नव्हता.....कदाचित तो आवाज बाजूला असलेल्या कॉल गर्लच्या घरातून येत असावा ह्या विचाराने विजयने भिंतीला कान लावले पण तो सततचा ठक ठक आवाज दुसरीकडूनच येत होता आता दुसऱ्यांदा हार मानून विजय परत बेडवर येऊन पडला....त्याची नजर वर गेली आणि त्याचे डोळे विस्फारले सिलिंगवर असलेला तो काळा डाग अचानक गायब झाला होता.....विजय ताडकन उठून बसला त्याने बेडरूममध्ये नजर फिरवली तर तो डाग कुठेच दिसत नव्हता.....शेवटी खूप विचार करून तर्क लावून अखेर त्याने मेंदूची कसरत थांबवली आणि तो झोपी गेला......सकाळी त्याला जाग आली सकाळचे जवळपास 10 वाजत आले होते....पण त्या बंकर स्वरूपाच्या खोलीत उजेड नव्हताच......काळ्या लोकांची अंधारी खोली होती ती.....विजय उठण्याचा प्रयत्न करू लागला त्याच्या पायत हलक्याश्या मुंग्या जाणवू लागल्या....उठून तो अंघोळीला गेला अंघोळ करता करता परत त्याला दुसऱ्या धक्का बसला.....त्या सिलिंगवर जसा डाग होता तसाच डाग आता त्याच्या पायावर उमटला होता....विजय चपापला त्याने पाय रगडायला सुरवात केली कदाचित काहीतरी लागले असेल पण तो डाग काही हटत नव्हता.....कित्येकवेळा घासून झाले तरी तो डाग जागचा हलत नव्हता....विजय ताडकन दवाखान्यात गेला डॉक्टरांनी चेक करून इन्फेक्शन सांगून गोळ्या,मलम असे प्रथमोपचार केले तेव्हा कुठे विजय थोडा सामान्य झाला......परत त्याने काहीवेळ फेरफटका मारून बाहेर जेवून थोडा एन्जॉय करून रात्री गोल्डन आपर्टमेंटकडे पाय वळवले दिवसभर त्या डागाची सूद त्याला नव्हती पण जसा तो त्याच्या रूम मध्ये आला आणि दार लावले खोलीत येताच परत त्याचा तो पाय जडजड वाटू लागला.....पायात मुंग्या आल्यासारखं भासू लागलं विजयने खिशातील गोळ्या खाल्ल्या आणि त्या डागावर मलम फासले....मोठासा लेप लावून त्याला आता बरं वाटू लागलं.....विजय परत बेड वर आडवा झाला....तो सिलिंग वरचा डाग गायब झाला होता.....रात्री परत कसलातरी जोरदार आवाज झाला.....विजय खडबडून जागा झाला.....आता त्याला प्रचंड राग आला होता बाहेर जो कुणी असेल त्याला सोडायच नाही ह्या विचाराने तो उठणार इतक्यात त्याला कांबळे साहेबांची शिकवण आठवली परत तो शांत झाला त्याला घाम फुटला होता.....पाणी पिण्यासाठी तो उठायला निघाला पण त्याचा तो पाय जागचा हलेना त्याने घाबरून पायावरची चादर बाजूला केली.....त्याचा श्वास वाढला त्याचा पाय पूर्णपणे काळा झाला होता....सकाळी बारीक असलेला तो काळा डाग त्याच्या पूर्ण पायावर पसरला होता....विजयला अजिबात हलता येत नव्हते...खोलीत सगळीकडे कुबट सडका वास पसरला होता..तो काळा डाग हळूहळू वर सरकत होता विजयचे गुडघ्यापर्यंतचे शरीर काळे पडले होते सडत होते त्यातून आळ्या बाहेर पडून पूर्ण बेडभर पसरल्या होत्या....तो डाग हळूहळू विजयच्या छाती पर्यंत आला होता त्याच्या पोटात जाम दुखत होतं....त्या आळ्या त्याची आतडी आतून कुरतडत आहेत अस त्याला वाटत होतं.....प्रचंड वेदनेने विजय तडफडत होता....समोरच्या भिंतीवरचे पोपडे आकार बदलत होते.....विजयच्या अंगावर चढलेला डाग तसाच एक डाग भिंतीवर चढला होता.....तो डाग त्या मातकट भिंतीवर आकार घेत होता.....विजयचे छातीच्या खालचे सगळे शरीर जणू सडून मृतच झाले होते.....त्याचे फक्त मुंडकेच हलत होते....बेडवरच्या काही आळ्या त्याच्या नाकातोंडात जाऊन त्याला नरक यातना देत होत्या.....आपली मान फिरवून तो त्या आळ्या झटकत होता त्याची नजर समोर खिळली होती....त्या डागातून काही मजकूर त्या भिंतीवर उमटत होता....विजयच्या डोळ्यातुन वेदनेने पाणी येत होते दोन दिवसात त्याने खूप सारे अमानवी प्रकार इथे बघितले होते.....भिंतीवर त्या काळ्या डागातून काहीतरी मजकूर उमटत होता त्या नरक वेदनेतूनही विजय तो मजकूर वाचत होता....त्या मजकुराने पूर्ण भिंत रंगली होती तो उग्र वास तीव्र झाला होता अखेर तो डाग वर वर सरकू लागला आणि त्याने विजयला पूर्ण गिळून टाकले....त्याचे डोळे मिटले.....पूर्ण सडून त्याच्या हाडाचा सांगाडा बेडवर होता आपली ही अवस्था बघून तो जवळपास ओरडतच उठला.....त्याने आधी स्वतःला चाचपले.....तो अगदी ठीकठाक होता....भयानक स्वप्न होते ते.....विजयची छाती धडधड उडत होती....त्याने आपल्या पायाकडे बघितलं तो काळा डाग तेवढाच होता.....आपले सगळे विधी आवरून तो खुर्चीत बसला....रात्रीच्या स्वप्नात त्या काळ्या डागातून त्याने जो मजकूर वाचला होता त्यावर विचार करत करत तो रूम मधून बाहेर पडला आणि पायऱ्या चढून वरती 10 व्या मजल्याकडे जाऊ लागला.....10 व्या मजल्यावर जाण्याचे मुख्य द्वार एक मोठं कुलूप लावून बंद केलं होतं.....तो मजला 3,4 वर्षे पूर्णपणे बंदच होता अशी माहिती विजयने मॅनेजर कडून मिळवली होती.....कुलूप बघून विजयने आपल्या खिशातील एक स्टीलची पिन काढली विजयने आधीपासूनच सगळी तयारी केली होती त्याने त्या पिनचा आकडा करून ते कुलूप उघडलं.....ह्या कामात तो तरबेज होताच पण आताच्या कुलूप उघडण्याचा उद्देश तसा वाईट नव्हता.....विजय त्या मजल्यावर पोहोचला 10 व्या मजल्याच्या व्हरांड्यात सगळीकडे कचरा,धूळ आणि कोळ्यांची असंख्य जाळी वाढली होती त्यातून वाट काढत तो त्या रूम जवळ पोहोचला...ती रूम बरोबर त्याच्या रूम वरती होती.....एक दीर्घ श्वास घेऊन त्याने त्या खोलीचा दरवाजा उघडला आत शिरताच एक उग्र दर्प त्याच्या नाकात शिरला .....असाच कुबट वास त्याच्या खोलीच्या डागातून येत होता आपल्या नाकावर हाताचा पंखा घेत विजय त्या रूमच्या बेडरूम जवळ पोहोचला ती बेडरूम बरोबर विजयच्या बेडरूमच्या वरती होती तिथले दृश्य बघून त्याला जराही आश्चर्य वाटलं नाही कारण इथे काय घडलं आहे हे त्याला माहीतच होते त्याने ते वाचले होते विजय समोरच दृश्य बघून सुन्न झाला आणि तावातावाने चालू लागला बाहेर पडताच तो एका फोन बूथ वर पोहोचला आणि त्याने तिथून फोन लावला

"हॅलो बॉबी भाई.....मी विजय बोलतोय.....हो हो तोच विजय तुम्हाला दोन दिवसांपूर्वी भेटलेला.....हा...हा बरोबर ओळखलं......काही नाही एक डील होती......म्हणजे माझ्याकडे थोडा माल आहे त्याच्यापासून मला सुटका हवी आहे......20 लाखाचे ड्रग्स आहे पण 5 लाखात देईन.....हो हो कडक आहे एकदम.....तुम्हाला फसवून कस चालेल भाई......नाही नाही.....मी नाही येऊ शकत......मला परत जेल मध्ये नाही जायचं......परफेक्ट तुम्ही पेमेंट घेऊन या......मी फक्त तुमच्या हातात माल देईन हा.....बाकी कुणावर विश्वास नाहीय माझा.....ठीक....ठीक आज रात्री 2 वाजता या......नाही नाही.....मला परत अडकायचे नाही....समजून घ्या......आणि तुम्ही सुध्दा कुणाला न कळू देता या.....ठीक"

रात्रीचे जेवण वैगेरे करून विजय रूम मध्ये आला.....बेड वर पडून शांत झोपी गेला....रात्रीच्या त्या ठक ठक आवाजाने त्याला जाग आली.....पण ह्यावेळी तो दचकला नाही कारण हा आवाज दारातून येत होता....विजय दाराजवळ पोहोचला आणि त्याने दार उघडले....तसा बॉबी धावतच घरात आला....विजयने दार लावले....विजय कडे बघत बॉबी म्हणाला

"म...म....माल कुठेय??"

विजय त्याच्याकडे बघत स्मितहास्य करू लागला....त्याने आपला हात पुढे केला त्याचा पुढे आलेला हात बघून शेक हॅन्ड करण्यासाठी बॉबीने हात पुढे केला....बॉबीचा हात घट्ट पकडून विजय म्हणाला

"फिल्मलाईन मध्ये काम देतो म्हणून त्या गरीब कावेरीवर अत्याचार करून तूच मारलं ना वरती??"

कावेरीचे नाव ऐकून बॉबी चपापला ते नाव त्याला कित्येक वर्षांनी आता आठवलं आणि हात सोडवून घेऊ लागला.....पण विजयची पकड मजबूत होती.....अचानक विजयच्या पायावरचा डाग हळूहळू सरकत सरकत विजयच्या हातावरून बॉबीच्या हातावर आला बॉबीच्या हातावर तो डाग येताच बॉबी जागेवर स्तब्ध झाला एखाद्या स्तब्ध पुतळ्या सारखा तो उभा होता विजयने आपला हात सोडवून घेतला

"तिच्यावर अत्याचार करून तिला तिथेच मारायला सोडून तू निघून आलास....तुला ती आठवते तरी का??.....नसेल कदाचित.....जा वरती आहे ती....भेटून ये तिला.....तुझी डील आता तिच्याबरोबर आहे "

बॉबीचे डोळे सताड उघडे होते.....तो काहीच न बोलता यांत्रिक पद्धतीने चालू लागला.....विजय त्याच्या मागे चालू लागला अखेर बॉबी आणि मागे चालणारा विजय 10 व्या मजल्यावर त्या खोलीत आले......बॉबी त्या बेडरूम मध्ये उभा होता.....बेडवर एक हाडाचा सांगाडा पडला होता....त्यावरचे स्त्री देहाचे कपडे सडून गळत चालले होते.....किड्या मुंग्यांनी खाल्लेला तो देह सडून खाक झाला होता त्याची काळी राख पूर्ण खोलीत पसरली होती त्या फरशीवर सगळीकडे काळे डाग पसरले होते तेच डाग खाली पाझरून विजयला आपली करुण कहाणी सांगून गेले होते.....विजयने बॉबीला तिथे आणले होते त्याचे काम झाले होते एका वेगळ्या समाधानाने विजय त्या बेडरूम मधून चालू लागला बॉबी अजूनही तिथेच स्तब्ध उभा होता कावेरीच्या देहाची जी राख झाली होती ती हळूहळू बॉबीच्या देहाभोवती जमू लागली.....विजयने त्या खोलीचे लोखंडी दार बंद केले गेटला कुलूप लावले आणि त्या गोल्डन आपर्टमेंटमधून तो समान घेऊन बाहेर पडला.........(समाप्त)

लेखन :- शशांक सुर्वे

Continue Reading

मनोरमा ......... - Marathi new stories from Marathi writers

 मनोरमा ......... - Marathi new stories from Marathi writers

साधारण 20 वर्षांपूर्वीची गोष्ट आहे ..

माझ्या मामाचे गाव पुणे जिल्ह्यातील एक छोटेसे गाव ..

उन्हाळ्याच्या सुट्ट्या लागल्या कि आम्ही मामाच्या गावाला जायचोच ..मग भरपुर मज्जा ..

कुणाच्या झाडावरील आंबे, तर कुठे आवळे,चिंचा,बोरे..

आणि सगळ्यात आवडते म्हणजे पोहायला जाणे ..

त्यावेळी मामाच्या गावाला फक्त पिण्यापुरतेच पाणी नळाला यायचे,म्हणजे कपडे वैगेरे नदिलाच धुतली जायची ..म्हणजे तो काळ की शौचास सुधा चिम्पाट घेऊन जायचो

एकंदरीतच आयुष्यातला चांगला काळ..उन्हाळ्याची सुट्टी लागली की गावी प्रत्येक घरात पाहुणयांची वर्दळ असायची..माझ्या मावश्यांची मुले,मामाची मुले आणि आम्ही तिन भावंडे असा सुमारे 8-10जणांचा लवाजमा ..

एकदा आम्ही सकाळी मामीसोबत नदीवर गेलो,मामी सगळ्यांची कपडे धुत होती..आणि आम्ही पाण्यात उड्या देखील मारल्या .. मग सगळ्या भावंडांची पोहायची शर्यत लागली ..बघता बघता आम्ही मामी पासून बरेच दूर आलेलो..आम्हाला पाहून काही लोक इशारे करुण परत या परत या असे ओरडत होते..

बाहेर आल्यावर एक म्हातारी तर माझ्या भावावर तर खेकचलीच

आणि म्हणाली मनोरमा एकदा झपाटली की मग समजेल !!

घाई घाई आम्ही तेथुन बाहेर पडलो ,व रात्री झोपताना आजीला सगळी हकीकत सांगितली..मग आज्जीने सगळी हकीकत सांगितली..

मनोरमा नावाची एक ऐन तारुण्यातली मुलगी,कपडे धुवायला आली असता पाय घसरून नदीत पडली,नदीला पाणी सोडल्या कारणाने पाण्याचा प्रवाह जास्त होता,खुप उशीराने मनोरमाचे प्रेत एका कपारीजवळ आढळले हीच होती ती जागा ..मनोरमा एका विशिष्ट वेळेत तिचा आभास करुण द्यायची ..

गावातल्या पोलिस पाटलाच्या घरी लग्न होते,भरपुर पाहुणे आलेले होते..त्यांच्या दूरच्या नात्यातली संगीता घरकामासाठी खास बोलवली होती ..कमी वयात लग्न झाल्या कारणाने संगीताची मुलगी माया लवकरच तीच्या हाताखाली आलेली ..म्हणजे माया 18 तर संगीता 38 वयाची असावी ..

एकदा दोघी मायलेकि कपडे घेऊन नदीवर गेल्या आणि योगायोगाने मनोरमाच्याच पॉइंट वर गेल्या..कपडे धुवु लागल्या तर तितक्यात कुणीतरी जोरात आवाज दिला "अग ये बाई !मरायचय का तुला ??उठ आधी तिथुन !!!

गडबडलेली संगीता तशीच घाबरून उठली,काही समजायच्या आत मायाने तिच्या डोक्यावर धुनं ठेवले आणि दोघी मायलेकि गडबडीने निघाल्या ..

तितक्याच संगीताचा तोल गेला आणि त्याच जाग्यावर संगीता जोरात आपटली,बिचारीच्या डोक्याला आणि पायाला बराच मार लागला होता ..कशी बशी लंघडत बिचारी घरी पोहोचली ,आणि रात्री तापाने फनफनली.जास्त तापाने काहीही बडबडू लागली..मग आजूबाजूचे म्हणु लागले मनोरमा झपाटली ...

काही केल्या ताप कमी होईना..संगीता तापामधे बरळु लागली.."मी इला नेणार,येत्या अमवसेला इला नेणार "

आजु बाजुची लोक सुधा शंका कुशंका काढु लागलेली ..

अशातच पोलिस पाटलाने तिला पुण्याच्या मोठ्या सरकारी इस्पितळात दाखल केले..बिचारी संगीता पूर्ण पिवळी पडलेली ,देवलशाच्या अंगारयाणे थोड़ा फरक पडलेला आता ती खाऊ-पिऊ लागलेली ..

पाटलाच्या मुलीचे पण लग्न झाले..मग संगीता तिची मुलगी मायाला विचारु लागली..

दुसऱ्याच दिवशी पाटिल सपत्नीक मायाला घेऊन इस्पितळात गेला,आणि तब्येतीची विचारपुस करू लागला ..पण आता माया,संगीताची मुलगी मात्र काहीशी विचित्र वागु लागली ..बाजुला असलेली पाण्याची बाटली तिने घेतली आणि आपल्या आईचे पाय धुतले ...कपड्याच्या पुरचुंडित बांधून आणलेले हळद -कुंकु आपल्या आईच्या पायाला लावले आणि हसत म्हणाली सोमवारी अमावस्या आहे तुला घेऊन जाणार म्हणजे जाणारच !!!!

आजूबाजूचे सर्व घाबरून हा प्रकार पाहत होते ..अशातच संगीताची प्रकृति खालावली..बिचारि धाप लागुन सोमवारच्या अमावसेला गेली..आणि तिच्या मृत्यूची खबर ऐकून मायाने सुधा त्याच ठिकाणी जीव दिला जिथे मनोरमा गेलेली !!!

@सत्यकथा

लेखक प्रसाद हांडे

Continue Reading

पाऊस -Rainy House story in Marathi

पाऊस -Rainy House story in Marathi

ढग प्रचंड गडगडत होते, मधेच एखादी वीज अवेळी पडलेल्या अंधाराला उजळवून टाकायची, सोसाट्याचा वारा पावसाला जणू कापत होता, असल्या वातावरणात ती जरा अवघडून बसली होती, कारण ती यांच्यात नवीन होती, यांचा ग्रुप म्हणजे मस्तीचं भांडार, हे करू नका हा, डेंजर असतं असं जर कोणी त्यांना सांगितलं तर ते करणाराचं, ही सालस, कोकणातल्या छोट्याशा गावातली, पण हुशार, गुणी, नोकरी करणारी पण यांच्या एवढि "बोल्ड" नाही, हे जन्मालाच मोठया शहरात आलेले, मोठया शाळेत शिकलेले, यांच्या पार्ट्या ,फिरणं ,यात आता नवऱ्याबरोबर हिला सामील व्हावच लागलं, कारण ते बोल्ड,बेफिकीर असले तरीही चांगले, माणुसकी असलेले होते, मग करायची ती त्यांचा वेडेपणा सहन. हा सुद्धा वेडेपणा च होता, कोणत्या तरी ट्रेक ला जायचा, भर पावसात, पाच जणांचा ग्रुप, त्यात ही सहावी, बरं फिरायला जायचं म्हणजे भल्या पहाटे उठून हेच हिला माहीत होतं, पण यांचं वेगळंच, आदल्या रात्री पार्टी करायची, दुसऱ्या दिवशी आरामात उठून निघायचं, आणि आज ही तेच झालं होतं. ते निघालेच होते दुपारी, मग काय गाठलं पावसाने, ही गुपचूप नवऱ्याच्या बाजूला बसली होती, तो भला माणूस होता,छान दिसणारा, मस्तं हसणारा, जिम बीम करून एकदम फिट राहणारा, हिला फार आवडला होता, आता हाच आपलं आयुष्य आहे, आई वाडीलांविना वाढलेल्या तिला त्याच्या प्रेमाने कधीच आपलंसं केलं होतं.

आता पुढचं दिसेना म्हणून ते एका छोट्या दुकानावर थांबले, गरमागरम वाफाळता चहा, आणि कढईतून डिश मध्ये आलेल्या गरम भजी ने त्यांना कोण आनंद झाला, टपरी वाले काका म्हणाले आता कुठे जाताय, पाऊस बघा, आता तिकडे जाणं योग्य नाही, आणि आता वातावरण पण काही ठीक दिसत नाही, सगळे जण हसले, एक जण म्हणाला काही नाही होत हो काका, उलट मस्तं पाऊस आहे, काका शांत बसले, आणि हे निघाले, आता पावसाचा जोर प्रचंड वाढला होता, हिचं मनं जरा घाबरं झालं होतं, त्याची मैत्रीण हळूच तिला म्हणाली काय ग, घाबरलीस, नको टेन्शन घेऊस, आम्ही आहोत ना, पावसाला काय घाबरायचं, नाही नाही, अग याच्यापेक्षा भयंकर पाऊस आमच्या कोकणात, पावसाला नाही घाबरत, पण पावसात आपण कुठे हरवू नये असं वाटतं, ही म्हणाली. तो आपल्या नाजूक बायकोकडे कौतुकाने पाहत होता.

आपलं ठिकाण काही अजून येईना म्हणून बेचैन झालेल्या सगळ्यांना लक्षात आलं, की आपण वाट चुकलोय, मग मात्र सगळे शांत झाले, एव्हाना सात वाजायला आले होते, पाऊस थांबायचं नाव घेत नव्हता, अशातच बाजूला कडकड आवाज होऊन वीज कोसळली, आता मात्र सगळेच घाबरले, याने गाडीचा स्पीड वाढवला, आणि झालं, मागे पुढे होत, गाडी एक जागी संपूर्ण गोल फिरून थांबली, सगळे शांत झाले, हिला ते काही पटलं नाही, आणि गाडी थांबली ती थांबलीच, ती काही सुरू होण्याचं नाव घेईना, खुपवेळ गाडीत बसून कंटाळा आल्यावर,

मोबाईल ला प्लॅस्टिक च कव्हर अडकवून सगळे खाली उतरले, हल्ली स्वतः पेक्षा त्याची जास्त काळजी घेतली जाते ना, आणि दोन तीन पावलं चालल्यावर त्यांना आश्चर्याचा सुखद धक्का बसला, कारण चक्क समोर एक घर होत, सगळे तिकडे निघाले, ही सारखी नवऱ्याला म्हणत होती, अहो एका माझं तिकडे नको, आपण गाडीत थांबू, पाऊस थांबला की बघता येईल, पण त्याचा बाकीचा ग्रुप पण त्यालाच दुजोरा देत होता, हिचा नाईलाज झाला.

ते एक भलंमोठं घर होतं, मोठया भिंती, मोठे दरवाजे, यांना नवल वाटलं हे बाहेरून किती छोट वाटतं होतं, दोन तीन वेळा दार वाजवून ही, कोणी दार उघडेना हे बघून याने दार ढकललं, हा सगळयांना चला आत जाऊ म्हणाला, तेवढ्यात हिला आतमध्ये कोणीतरी धावत जातांना दिसलं, हे प्रचंड घाबरली, आत नको जायला ,इकडे कोणीतरी आहे ही म्हणाली, आग असेल मांजर वगैरे, तो हसत म्हणाला, सगळे हसले, हिला चैन पडत नव्हतं, बाहेर पाऊस आता ओसरू लागला होता, व्हरांड्यात नारळाच्या झावळ्या अस्ताव्यस्त विखुरलेल्या होत्या, आत तस व्यवस्थित वाटत होतं, पण, कसलासा वास येत होता, बंद असल्याने कसला वास येतो ना,एकजण म्हणाली, हम्म, रूम फ्रेशनर आणतो हा मॅडम, सगळे हसले, आणि हिच्या एकदम लक्षात आलं, अहो आपण माझी बॅग, गाडीतच राहिली, ती म्हणाली, आणू ग, बस जरा, ते बसले आणि आत मधून जोरात काहीतरी पडल्याचा आवाज आला, सगळे हसता हसता शांत झाले, आता कमालीची शांतता जाणवत होती, बाहेर पावसाची रिपरिप चालू होती, तेवढयात त्यांच्यामधल्या एकीचा आवाज आला,प्लिज माझे केस ओढू नकोस हा सचिन दुखत रे खूप, सचिन हसायला लागला ओके म्हणजे करायचं अक्षय ने आणि नाव माझ्यावर, सगळे हसले, पण आता मात्र हिच्या केसांना जोराचा हिसका बसला, आता मात्र ही नवऱ्याला म्हणाली अहो काय चाललंय तुमचं, त्याने हसता हसता तिच्याकडे पाहिलं, तेवढ्यात त्यांच्या हसण्यात लहान मुलांच्या हसण्याचा आवाज सामील झाला, आणि हे सगळे दचकले, आता सगळे शांत आणि आवाज फक्त हसण्याचा आवाज, आणि हळूहळू वाढत जाणारा, आता मात्र सगळे दचकले, आणि तेवढ्यात त्यात एका स्री वजा घोगऱ्या आवाजाची भर पडली, आता मात्र सगळ्यांनी ते सिरियसली घेतलं, आणि सगळे एकदम उठून बसले, हिच मात्र तोंडात काहीतरी पुटपुटण चालू झालं होतं, सगळ्या खोलीभर आता एक उग्र वास पसरला, आणि एकच वीज भयंकर आवाजाने कडाडली, आणि त्या वीजेच्या लक्ख प्रकाशात त्यांना ती दिसली, एका कोपऱ्यात उभी असलेली, दार उगाचच करकरल, सगळे प्रचंड घाबरले, घोगरा आवाज घुमला, "तुम्हांला म्हटलं होतं ना तुमचे बाबा येतील",पुन्हा त्या लहान मुलांचा आवाज, हिला प्रचंड भीती वाटली, हे काही साधसुधं नाही याची जाणीव तिला झाली, ती नवऱ्या जवळ जाणार ,तेवढयात एक कर्णकर्कश किंकाळी घुमली, आणि तो हिचा नवरा खाली पडला, तो प्रचंड घाबरला, सगळेच घाबरले, हीचा मात्र जीव घाबरा झाला, , त्याच्या छातीवर प्रचंड ओझं असल्या सारखं त्याला वाटत होतं, तो रडत होता, जिवाच्या आकांताने ओरडत होता, कोणल काय करावं हे कळत नव्हतं, ही रडत होती, पण एक क्षणाला हिला कोणतं बळ आलं माहीत नाही, हिला समोर दिसत होतं, याच्या शिवाय आपल्याला कोणी नाही, याला मी काही होऊन देणार नाही, जिवाच्या आकांताने ही धावत त्याच्या जवळ गेली, आणि काहीतरी प्रचंड आपल्याला विरोध करतंय हे तिला जाणवलं, तरीही तिने आवेशाने काहीतरी खेचलं, आणि ती दाराच्या दिशेने धावत सुटली, जातांना जो हाताला लागेल त्याचा हात धरून ती बाहेर गेली, घराच्या बाहेर वातावरण शांत होत, पाऊस आता बारीक झाला होता, तिने अंधारात पाहिलं तिच्या बरोबर अक्षय होता, तिने खेचून आणलेल्या गाडीच्या चावीने तिने गाडीच दार उघडलं, अक्षय प्रचंड घाबरला होता, पण तिला बघून त्याला धीर आला, तिने अक्षय ला सांगितलं, लायटर असेल तर बघा, अक्षय ने सचिन ची बॅग अक्षरशः उलटी केली, हिने स्वतः ची बॅग घेतली, गाडी तशीच सोडून ते धावत निघाले, बंद होणाऱ्या दरवाजाला अक्षय ने प्रचंड ताकदीने लाथ मारली, आणि तो आत शिरला आत सचिन खाली पडला होता, मागे पेटलेला विस्तव दिसल्यावर सगळे भानावर आले, आणि प्रचंड गुरगुरण्याच्या आवाज त्यांना आला, आणि एक भयानक दृश्य त्यांना दिसलं, हिच्या नवऱ्याच्या अंगावर ती बसली होती, केस अस्ताव्यस्त झालेली, डोळ्यांच्या खोबणीतून रक्त ओकणारी, ती आता त्याचा घोट घ्यायला तयार झालेली, मागे तिची दोन लहान मुलं, पांढरी फटक पडलेली, नाचणारी, घोगऱ्या आवाजात काहीतरी म्हणणारी, हिच्या पायाखालची जमीन सरकली, हिने जिवाच्या आकांताने हाक मारली निशांत उठ, तो खडबडून जागा झाला, पण ती त्याला उठू देत नव्हती, ती आग ओकत होती, ही पेटती झावळी घेऊन आत आली, आणि त्याच्या छातीवर बसलेली ती चावताळलीआणि , ही, जोरात ओरडली, ए बाई बऱ्याबोलानं उठ, तो माझा नवरा आहे, निशांत ची नाजूक साजूक, बायको आज सगळ्यांना दुर्गेचा अवतार वाटली, तिला धमकी देत हिने आणलेली बॅग निशांत च्या अंगावर जवळजवळ टाकलीच, आणि तो सुटला, एक भयानक जळका दर्प खोलीभर पसरला, सगळी कडे शांत झाल्यासारखा, हिने त्याला धावत जाऊन मिठी मारली, ती रडत होती, त्याच अंग प्रचंड जड झालं होतं, त्याने तिला घट्ट मिठी मारली. सगळ्यांनी सुटकेचा निश्वास टाकला.. सगळे घराच्या बाहेर आले, बाहेर आता आकाश निरभ्र होत, पाऊस थांबला होता, घाबरून थकलेल्या त्यांना तिथेच डोळा लागला...

सकाळी सचिन उठला आणि जवळ जवळ ओरडला, त्याच्या ओरडण्याचा आवाज ऐकून सगळे घाबरून जागे झाले, आणि सगळेच चपापले, ते एका पडक्या, भग्नावस्थेत असलेल्या घरात होते, तिथल्या भिंती ते घर जळल्याच्या खुणा दाखवत होत्या, लाकडं जाळली होती, मनस्ताप, भीती, ओशाळलेपण सगळ्यांच्या तोंडावर होतं, फक्त तिच्या नव्हतं, सगळे उठले, आणि गाडीकडे निघाले, ती त्या पडक्या भिंती न्याहाळत होती, गाडीत बसणाऱ्या निशांत ने तीला हाक मारली, ति धावत जाऊन गाडीत बसली, आता गाडी व्यवस्थित चालू झाली, सगळ्यांनी तिच्या नावाचा जयघोष केला, निशांत म्हणाला तुझं कौतुक करावं तेवढं कमी आहे, तू आणि अक्षय होतात म्हणून, पण काय ग त्या बॅग मध्ये काय होतं, ती हसत म्हणाली, मी दर गुरुवारी वाचायला बसले की तुम्ही हसता ना...ती पोथी...तो ओशाळला, चला निघुया कालची रात्र आयुष्यात विसरणार नाही म्हणतात ना " काळ आला होता" अक्षय च्या या वाक्यावर ...हम्म ...सगळे म्हणाले...

गाडी आता निघाली होती....पण ही मात्र कसल्याशा विचारात होती....त्या पडक्या भिंतीवर लटकलेल्या त्याजुन्या जळक्या फोटो च्याविचारात, एक नथ घातलेली, डोक्यावर पदर घेऊन एका परकर पोलकं घातलेल्या लहान मुलीला मांडीवर घेतलेली बाई, तिच्या बाजूला एका मुलाला मांडीवर घेतलेला, पीळदार शरीरयष्टी असलेला पीळदार मिशीचा एक माणूस....."निशांत सारखा दिसणारा"

Continue Reading

आता तुझा नंबर....-Short Marathi horror story

  आता तुझा नंबर....

सत्तरीच्या सरू आजी म्हणजे अजब रसायन.....फार कधी काही बोलणार नाहीत... पण जे बोलायच्या ते खरंच घडायचं. असं म्हणतात त्यांच्या जिभेवर काळा तीळ आहे... त्यामुळे चाळकरी त्यांना जरा वचकूनच राहत..

परवा चाळीतल्या मनोजचं लग्न होतं. खरं तर घरातलं पहिलं लग्न म्हणून धूमधडाका करावा, दोन दिवस चाळीत बँड ठेवायचं वगैरे त्याच्या घरच्यांच्या मनात होतं... पण कोपऱ्यात राहणाऱ्या मानसीने मागल्याच आठवड्यात आत्महत्या केली... आयुष्य भरभरून जगणारी वीस वर्षीय मानसी असा आतताईपणा कसा करू शकते? असं नेमकं तीच्या आयुष्यात काय घडलं की तीला जीव द्यावासा वाटावं? घरात कुणाशी भांडण नाही की बाहेर कसलं लफडं नाही. आत्महत्या करताना घरच्यांच्या नावाने कुठली चिट्ठी देखील नाही. त्यामुळे तीचा मृत्यू एक गूढ बनून राहिलं होतं. आणि त्याचमुळे मनोजच्या लग्नाच्या वेळी दारात हळद रंगली नाही की घोड्यावर बसून वाजत गाजत वरात आली नाही.

राणेकाकूंची सुलभा, चाळीशीला आली तरी लग्नाचं ठरत नव्हतं... त्या दिवशी सरू आजी कट्यावर बसल्या होत्या.. मनोजच्या लग्नावरून आपल्याच तंद्रीत चालत येणाऱ्या सुलभाचा त्यांना चुकून पाय लागला.

सॉरी हं आजी, सुलभा नमस्कार करत म्हणाली, माझा चुकून पाय लागला तुम्हाला....

नटून थटून, गजरे घालून आलेल्या सुलभाकडे पाहून सरू आजी म्हणाल्या... आता तुझा नंबर.

आजीच्या तोंडून मिळालेला आशीर्वाद म्हणा किंवा अजून काही असेल.... पण अचानक सुलभाचं लग्न अवघ्या महिन्याभरात ठरलं. होणारा नवरा विधुर होता.. पण बाकी सर्व उत्तम होतं. पहिल्या लग्नापासून त्याला मूलबाळ नव्हतं किंवा घरी सासू सासरे देखील नव्हते. शिवाय सरकारी नोकरी आणि वयाच्या मानाने तो बराच देखणा होता दिसायला. घोडनवरी साठी अजून काय हवं ना? लग्न साध्या पद्धतीने कुठलाही गाजावाजा न करता रजिस्टर व्हावं हे त्याचं ठाम मत होतं...

रजिस्टर लग्न म्हटलं तरी माहेराहुन चार चांगल्या साड्या, बाहेर फिरायला बरे ड्रेस, मंगळसूत्र, दोन बांगड्या, नवऱ्याला पोशाख, अंगठी ह्या गोष्टी करणं क्रमप्राप्तच होतं.

सुलभाच्या लग्नामुळे चाळीत नुसता उत्साह वाहत होता. मनोजचं लग्न गाजवता नाही आलं, निदान सुलभाच्या लग्नात सर्वाना कसर भरून काढायची होती.. खरेदीला ऊत आला होता. चाळीत एक दिवसाआड सुलभाचं केळवण होत होतं कुणाना कुणाच्या घरी...

चहूकडे सनईचे सुर निनादत होते...लग्न अगदी उद्यावर आलं होतं...

त्या दिवशी मैत्रिणीसोबत सुलभा ब्युटी पार्लर मधून येत होती.. आणि अचानक कुणाला काही समजायच्या आत पाठून येणाऱ्या ट्रकची तीला धडक बसली आणि सुलभा ऑन द स्पॉट खल्लास झाली.

चाळीवर परत एकदा सुतक पसरलं. नवऱ्यासोबत लग्न करून सुखी संसाराच्या वाटेवर निघालेली सुलभा अज्ञाताच्या प्रवासाला एकटीच निघाली.

चाळीतल्या बायका पदरात तोंड लपवून अश्रूना वाट मोकळी करून देत होत्या. अचानक असं कसं झालं हो काकू? मानसी गेली. तीच्या धक्यातून सावरत नाही तोपर्यंत सुलभा गेली. बोलता बोलता बायकांना परत परत उमाळे येत होते.

कोपऱ्यात सरू आजी सहा वर्षाच्या पिंकीशी खेळत होत्या.

आजी, माझी आई, वंदना मावशी, राणे आजी एकसारख्या रडत का आहेत? पिंकीने सरू आजीला बालसुलभ प्रश्न विचारला..

मानसी मावशी, आणि सुलभा मावशी बाप्पाच्या घरी गेल्या म्हणून सगळ्या बायका रडत आहेत.. आजी पिंकीला समजावत होत्या..

बाप्पाच्या घरी म्हणजे कुठे? आणि त्याच्या घरी गेल्या म्हणून रडायला कशाला हवं? पिंकीला काहीच कळत नव्हतं..

हो ना त्यात रडायला कशाला हवं? मानसी गेली तेव्हा दोन दिवस आधीच तीला मी सांगितलं होतं आता तुझा नंबर. सुलभाला तर चांगलं महिनाभर अगोदर सांगून ठेवलं होतं... आजी सहजच बोलत होत्या.

बाप्पाच्या घरी सर्वाना जावं लागतं का? पिंकीने थोडं घाबरत विचारलं..

हो एक ना एक दिवस सर्वानाच जायचं आहे...

पिंकीला नेमका अर्थबोध होत नव्हता... तरी तीचा चेहरा एवढासा झाला...

इतक्यात बाजूच्या चाळीत राहणाऱ्या अवनीने पिंकीला आवाज दिला भातुकली खेळण्यासाठी..

भातुकलीचं नाव ऐकून पिंकी धूमदिशी पळाली..

पाठमोऱ्या पिंकीकडे बघत सरू आजी मनातल्या मनात खूनशी हसू लागल्या...आणि बोळकं हलवत तोंडातल्या तोंडात पुटपुटल्या....

पिंकी आता तुझा नंबर.....

समाप्त

Continue Reading

कथचे नाव- भिंत

  कथचे नाव- भिंत

लेखकाचे नाव- सचिन मधुकर परांजपे (पालघर)

नमस्कार, मी विजय….विजय साठ्ये. मी कुठे रहातोय? काय करतो? ते फारसं महत्वाचं नाही. मी आत्ता कुठून तुमच्याशी संपर्क आणि संवाद साधतोय ते मात्र थोडं निराळंच त्रांगडं आहे. मी विस्कटून सांगतोच जरा. मी एक सडाफटिंग मनुष्य आहे. माझ्या आगेपिछे कोणी नाही. अविवाहित असल्याने बायकापोरांचेही पाश नाहीत. आईवडिलांच्या मृत्युनंतर मी इथे शहरापासून लांब अशा आडगावी एक जुनं घर खरेदी केलं…

वडिलांची सर्व प्रॉपर्टी लिक्विडेट केल्याने आता शंभर वर्ष जगलो तरी पुरुन उरेल इतका पैसा गाठीशी होताच माझ्या. हे घर मला आवडलं होतं. कोणा गंगाधर म्हामूणकर नावाच्या माणसाने हौसेने हा बंगला बांधला होता, तोही असाच माझ्यासारखा सडाफटिंग होता. बंगला बांधला, त्यात काही दिवस तो रहात होता आणि अचानक गायब झाला. तो कुठे गेला? काय झालं? ते समजलंच नाही. शेवटी त्याच्या लांबच्या वारसदाराने कायदेशीर सव्यापसव्य करुन ती प्रॉपर्टी स्वत:च्या नावावर करुन घेतली, तोच बंगला मी विकत घेतला….

या बंगलो स्कीमचा सगळ्यात शेवटचा बंगला म्हणजे माझा हा नविन बंगला…अतिशय सुबक आणि आटोपशीर. माझ्यासारख्या सडाफटिंगासाठीच जणूकाही मस्त डिझाईन केलेला. फक्त ग्राऊंड फ्लोअर, त्यात एक प्रशस्त लिव्हिंग रुम, लगत असलेलं किचन कम डायनिंग रुम, एक बेडरुम, एक कॉमन आणि एक बेडरुमला ऍटेच्ड असलेलं टॉयलेट बाथरुम…बास्स…बाहेर व्हरांडा. मागच्या अंगणात छोटीशी बाग, वर टेरेस….संपलं…या बंगल्याची (बंगलो स्कीम आहे म्हणून आपलं बंगला म्हणायचं हो…खरं तर हे घरकुलच इवलंसं) गंमत म्हणजे घराच्या तीन साईडने तारेचं कंपाउंड आणि मागे मात्र अर्धवट बांधलेली भिंत. हे काय गौडबंगाल आहे ते मला समजलं नव्हतं. घराला संपूर्ण वॉलकंपाउंडच नव्हतं….फक्त पाठची एकच भिंत….

रहायला आलो त्या दिवशी टॆरेसवर चक्कर टाकली. वरुन भिंतीपलीकडलं दिसत होतं….भिंतीच्या मागे एक विस्तीर्ण माळरान होतं…त्यानंतर अर्धा एक मैलावर झाडीझुडपं आणि लागून टेकाड होतं…कोणतंही नवं बांधकाम वगैरे काहीही नव्हतं…भिंत तशी बऱ्यापैकी उंच वगैरे होती हं….वर अगदी काचेचे टोकदार तुकडे वगैरे लावलेले होते. पहिल्या दिवशी घर मी स्वत: झाडूनपुसुन लख्खं केलं. रंग तसा ठीकठाक होता….एरव्हीच माझ्याकडे कोणी पाहुणे वगैरे येण्याची काही भानगड नव्हतीच म्हणा. दोनेक वर्षात रंग काढला नाही तरी हरकत नव्हती. मागच्या अंगणात गेलो…संध्याकाळचे साडेसहा वाजले असावेत, थंडीचे दिवस होते…संधीप्रकाश गडद होत चाललेला होता. वातावरणात छान गुलाबी पण थोडी उबदार थंडी होती. सूर्यास्तानंतर तासाभरात थंडी वाढण्याची शक्यता होती. मागच्या अंगणात झाडझडोरा नुसता वाढलेला होता….उद्या एखाद्या माणसाला लावून तो साफ करुन नवी झाडं लावायची होती असा प्लॅन होता. मी तेव्हा भिंतीशेजारीच उभा होतो…सहज म्हणून भिंतीकडे लक्ष गेलं आणि माझ्या ध्यानात आलं की भिंतीला एक वितभर लांबीची, आणि चारेक इंच रुंदीची भेग गेली आहे. आश्चर्य म्हणजे ही भेग मधेच पडलेली होती. म्हणजे अगदी वरपासून खालपर्यंत नव्हती….भिंतीपलिकडून पश्चिमेचा संधीप्रकाश थोडा दिसत होता. मी जवळ गेलो….उद्या गवंड्याला बोलावून ही भेग भरुन घेणं गरजेचं होतं…नाहीतर ती तड वाढत गेली असती.

मी भेगेच्या जवळ गेलो. सहज आरपार बघितलं….टेरेसवरुन भिंतीपलीकडलं माळरान, झुडपं मी मगाशीच बघितलेली असल्याने मला काय दिसणं अपेक्षित आहे? याचा एक जनरल अंदाज मला होताच. मी समोरुन एक दृष्टीक्षेप टाकला….आणि आतलं दृश्य थक्कं करुन टाकणारं होतं….इजिप्त किंवा तशा देशात दिसावं तसं एक विस्तिर्ण वाळवंट….अतिशय लख्खं सूर्यप्रकाश, त्या वाळवंटात उभ्या असलेल्या उंच इमारती, पण त्या इमारती थोड्या निराळ्या बांधणीच्या होत्या. सूर्यप्रकाशाने त्या इमारतींचे शेंडे चकचकीत न्हाऊन निघाल्यासारखे दिसत होते. लांबवर सोनेरी रंगाची गोपुरे दिसत होती. रुंद लांबसडक वाटा, त्यावरुन फिरणारी माणसं, त्या माणसांचं आनंदी चेहरे…एकंदरीत खुप सुंदर वातावरण होतं पलीकडे…..मी दोनेक मिनिटं मंत्रमुग्ध होऊन ते दृष्य मनात साठवत होतो. थक्कं झालो होतो….मी धावत धावत पुन्हा टेरेसवर गेलो…भिंतीपलीकडे नजर टाकली तर तेच जुनं दृष्य होतं…विस्तीर्ण माळरान, त्यामागची झाडी आणि टेकाडी….मी पुन्हा खाली आलो. आता फटीच्या जवळ जाऊन बघण्याचं धाडस होईना तरीही धडधडत्या छातीने पुन्हा आत बघितलं…तेच मगाचचं दृष्य…..माणसं अव्याहतपणे येत जात होती. ते दृष्य अगदी “लाईव्ह” होतं…टिव्हीवरची एखादी मालिका बघावं तसं काहीसं….पलीकडे भिंतीजवळ कोणी नसावं बहुदा कारण कसलीच चाहुल लागत नव्हती….मी कान देऊन ऐकलं तर तिथले आवाज मात्र मला ऐकू येत होते. त्या आवाजात कसलाही सूर नव्हता पण कसलेसे आवाज येत मात्र नक्की होते. शब्द ऐकू येत नव्हते पण त्या आवाजाला एक लय मात्र नक्की होती…..भिंतीपलीकडे एक निराळं काहीसं नांदत होतं हे नक्की….

दुसऱ्या दिवशी पहाटे उठून सगळं आटोपून पुन्हा गेलो….पुन्हा तेच दृष्य….आज सबंध दिवसात एकूण सव्वीसवेळा मी ते दृष्य बघून आलो…एखाद्या रहदारीच्या ठिकाणी सीसीटिव्ही कॅमेऱ्यात जसं दिसावं तसं दिसत होतं….माझ्या भिंतीच्या भेगेलाच लागून एक मोठा रस्ता जात होता. त्यावरुन माणसांची अव्याहत ये-जा सुरु होती. रस्त्याच्या पलीकडे त्या इमारती, लांबची गोपुरे, सोनेरी रंगाची….पण माझ्या एक लक्षात आलं की इथे (म्हणजे तिथे) सूर्यप्रकाशाची दिशा व तीव्रता सर्व वेळेस तीच आहे…..म्हणजे त्या विशिष्ट कोनातून दिसणारा प्रकाश व सावल्या या दरखेपेस तशाच दिसतात….मला भेगेतून सूर्य दिसत नव्हता…पण तो साधारण माझ्या पलीकडच्या विश्वात असा उंच तिरका असावा असं मला सावल्यांच्या कोनावरुन जाणवत होतं….आता तो सूर्य होता की आणखीन काही देव जाणे? पण सोनेरी प्रकाशावरुन तो सूर्यच असावा असं मला वाटलं……!!!!

मला हे काय जाणवतंय? हे कोणाशी शेअर करणं म्हणजे मूर्खपणाच होता….माझी एक मैत्रीण आहे….अपूर्वा नावाची. इंटेरिअर डिझानर आहे ती शहरात….नवं घर घेतलंय त्याचं जरा इंटॆरिअर करायचंय असं सांगून मी तिला आज इथे बोलावली आहे. बघूया….सकाळी साडेदहाला ती कार घेऊन आलीच, वेळेची तशी पक्की आहे ती. घरभर फिरुन ढीगभर सूचना दिल्या….कुठे कुठे काय काय बदल करायचेत ते सांगून झाले….चहा झाला आणि मग सहज मी तिला मागीलदारच्या अंगणात घेऊन आलो. तिला गार्डनिंगमध्येही रस होताच. मग “विजय, इथे ते अमुकतमुक फुलझाड लावूया…” “इथे पारिजातक लाव” वगैरे गप्पा सुरु झाल्या…बोलता बोलता आम्ही भिंतीजवळ आलो. तिची नजर त्या भेगेवर गेली….माझ्या छातीत धडधड सुरु झाली….मी काहीच बोललो नाही….”विजय, परवा कॉन्ट्रॅक्टर आला की त्याला ही भेग बुजवायला सांग आठवणीने…काय?” असं बोलत बोलत तिने सहज भेगेला डोळा लावला…माझ्या हृदयाचे ठोके आता मलाच ऐकू येत होते….”बघ की, तशी मोठी होत जाईल ही भेग….मागचं माळरान, झुडपं अगदी त्या टेकाडापर्यंत सगळं दिसतंय. वेळीच बंद करायला हवी…” इतकं बोलून तीने मागे वळून माझ्याकडे बघितलं…मी चाट पडलो….म्हणजे मला भास होत होता की काय? मी तिच्या नंतर लगेच भेगेला डोळा लावला तर मला जे दिसायचं तेच दृष्य होतं….वाळवंट,रस्ता, इमारती, सोनेरी गोपुरं वगैरे वगैरे…..मी गप्प झालो आणि बोलणं कंटिन्यू केलं. म्हणजे आत्ता जर मी अपूर्वाला हे सांगितलं तर ती दुसरं तिसरं काहीही न बोलता उद्या मला उचलून सायकॅट्रिककडे नेईल हे नक्की होतं….मला जे दिसत होतं ते अपूर्वाला दिसत नव्हतं….हा काय प्रकार आहे ते मला समजलं नाही….अपूर्वा गेली.

आठवडाभराने काम सुरु होणार होतं. उद्या तिचा कॉन्ट्रॅक्टर येऊन पेपरवर्क आणि सर्व्हे करुन जाणार असं ठरलं होतं. दुसऱ्या दिवशी त्या कॉन्ट्रॅक्टरलाही भिंतीपलीकडे काहीही दिसलं नाही तेव्हा मात्र मी थक्कं झालो….

कॉन्ट्रॅक्टर निघून गेला…..”अगले मंगलवार से काम शुरु करेंगे. अपूर्वा मॅडम को सब पेपरवर्क करके दिखाता हू”असं बोलून निघून गेला. मी पुन्हा भिंतीजवळ आलो. पुन्हा त्या फटीत डोकावून बघितलं….इतक्यात एकदम दचकलो…..याक्षणी त्या फटीपलीकडच्या विश्वात, त्या भिंतीच्यापलीकडे एक मनुष्य उभा होता…तो तिथून फटीच्या दिशेने बघत होता. भिंतीपासून जेमतेम फुटभर अंतरावरच होता…..मी डोकं मागे घेतलं…..मला आवाज ऐकू आला….”अहो…अहो साठ्ये……थांबा….घाबरु नका…” मी थोडं धाडस केलं आणि पुन्हा डोकावलो….तो तिथेच उभा होता…आता त्याचा चेहरा हसरा होता….त्याच्या चेहऱ्यावर आणि नजरेत एक विलक्षण आश्वस्तता होती…..”साठ्ये, अजिबात घाबरु नका” मी म्हणालो, “हे जे काही आहे ते घाबरण्याच्याही पलीकडे आहे. घाबरु नका म्हणजे काय? तुमचं ही विश्व फक्त मलाच दिसतंय…बाकी कुणालाही नाही….तुम्ही कोण?” मी एका दमात प्रश्नांची सरबत्तीच केली….

आता तो पलीकडूनच थोडा जवळ आला असं मला वाटलं….”मी…मी गंगाधर म्हामूणकर….तुम्ही रहाताय त्या बंगल्याचा जुना मालक….” तो ह्सत होता…..माझे पाय मात्र जड होत असल्याचा भास झाला….

…..पुढच्याच क्षणी मी भानावर आलो. दुपार झाली होती (म्हणजे इथे) मी पुन्हा एकदा फटीत डोकावून बघितलं, तो तिथेच होता….गंगाधर….गंगाधर म्हामूणकर. हसऱ्या चेहऱ्याने माझ्याकडेच टक लावून बघत होता. पुढे काही बोलावं असं माझं धाडसच झालं नाही. मी माघारी फिरलो. हा भास नव्हता हे एव्हाना नक्की होतं, जरी ते फक्त मलाच जाणवत असलं तरी तो भास नव्हता. कारण, भास एकदाच होतो…जेमतेम. हे मात्र सतत सुरु होतं. मी स्किझोफ्रेनिक होतोय की काय? मी स्वत:शीच प्रश्न केला. पण तसंही काही नव्हतं. कारण, स्किझोफ्रेनिक माणसाला भास कुठेही आणि कसेही होतात, तो असंबध्द बोलतो, वागतो. माझ्या वागण्यातून असं काही इतरांना जाणवत नव्हतं. निदान अपूर्वाला तरी ते जाणवलं असतंच, ती स्पष्ट बोलली असती मला. किंवा हक्काने एखाद्या मानसोपचार तज्ञाकडे नेला असता गाडीत घालून. ती माझ्याशी नॉर्मल बोलत होती. आज सकाळीच फोन आला होता तेव्हा तिच्या प्रश्नांना मी नीट उत्तरंही दिली होती. मी केलेल्या सर्व इन्वेस्टमेंट्स मला आठवल्या…व्यवस्थित आठवत होत्या. मी इस्त्री कुठे ठेवली आहे? माझा आकाशी रंगाचा शर्ट आणि मागच्या महिन्यात घेतलेली डेनिम जीन्स कुठे आहे? हे देखील मला आठवत होतं…..देअर इज नथिंग ऍबनॉर्मल इनसाईड मी…..सगळं विचित्रपण एकवटलं होतं ते त्या भिंतीपाशीच…..

दुपारी हलकं जेवण घेतलं…आणि झोपलो. झोपेतही विचित्र भास होत होते….मी दुर्लक्ष करण्याचा प्रयत्न केला. संध्याकाळी थोडं वॉक घ्यावं या उद्देशाने मैलभर फिरुन आलो…आता पुढचे दोन दिवस त्या भिंतीकडे जायचं नाही हे मी पक्कं ठरवलं होतं. अपूर्वाचा फोन संध्याकाळी पुन्हा आला होता….व्हॉटसअपवर पडद्यांच्या काही डिझाईन्स, वॉशबेसिनची काही लेटेस्ट मॉडेल्स पाठवली होती, त्यातलं सिलेक्ट करुन मी रिप्लायही केला…दोन दिवस मी इतर कामं करत होतो. एकदा अपूर्वाच्या ऑफिसला जाऊन तिला ऍडव्हान्स चेकही देऊन आलो….माझं मन मात्र काही केल्या त्या भिंतीपासून अलिप्त व्हायला तयार नव्हतं हे मात्र अगदी खरं…

गुरुवारी मी मनाचा हिय्या केला आणि भिंतीजवळ गेलोच….आत नजर टाकली…तेच दृश्य होतं…आणि अचानक मला तो दिसला…गंगाधर म्हामूणकर….जणूकाही माझी वाटच बघत होता की काय देव जाणे?…..”साठ्ये, अहो कुठे गेलात अचानक…गेली तासभर वाट बघतोय मी….

” “तासभर? मी इथे दोन दिवसांनी येतोय म्हामूणकर….” मी धाडस करुन बोललो….

“ओह…ओह…बरोबर इथला तास म्हणजे तिथले दोन दिवस…यू आर राईट मिस्टर साठ्ये…बरोबर आहे तुमचं” म्हामूणकर म्हणाला

“प्लीज….” एव्हाना माझी भीड चेपली होती…”इथलं आणि तिथलं म्हणजे काय? मला नीट सांगा” मी म्हणालो

“सांगतो, पण दोन प्रॉमिसेस करा आधी….मध्येच असं संभाषण सोडून जाणार नाही याचं आणि भिंत पाडणार नाही हे”

“प्रॉमिस….मध्ये जाणार नाही. आणि जोपर्यंत मला तुमचा त्रास होत नाही तोपर्यंत मी भिंत पाडणार नाही” मी सुधारणा केली…

“हाहाहा….मी कशाला त्रास देईन हो तुम्हाला” गंगाधर म्हणाला, “उलट तुम्ही इथे यावं असं मला मनापासून वाटतं. मलाही असंच इन्व्हाईट केलं गेलं होतं…बापू काटदरेंनी…..आणि बापू काटदरेंना दिनकर शेवाळेंनी…आणि दिनकर शेवाळेंना गोविंद परांजपेंनी….” गंगाधर बोलत होता

“वेट…वेट….तुम्ही हे काय अगम्य बोलताय मला समजत नाही गंगाधर म्हामूणकर….” मी उत्तरलो

“सांगतो ना, अहो साठ्ये ही भिंत म्हणजे एक प्रवेशद्वार आहे….तिथून इथे येण्याचं….पण तो वनवे आहे. म्हणजे तिथून येथे येता येतं पण इथून तिथे जाता येत नाही हो….” माझा चेहरा अधिकच प्रश्नार्थक झाला…त्यावर गंगाधर म्हणाला, “नीट सांगतो ऐका….ही भिंत काही नवी नाहीये….ती खूप प्राचीन आहे. म्हणजे ती कोणी बांधली, कधी बांधली याचा काहीही ठावठिकाणाच नाहीये….भिंतीचे मालक बदलले की तिच्यावर नवं प्लॅस्टर केलं जातं, ती नवी वाटते….आपली बंगलो स्कीम झाली ना त्याच्याही शेकडो वर्षे आधीपासून ही आहे…

त्याआधीच्या मालकांच्याही आधीपासून ती आहेच. ती इथे कशी याच्या डिटेल्समध्ये लोकं कधी गेलेच नाहीत बघा…आहे ना भिंत तर असू दे….कोणीच ती पाडायचा प्रयत्न केला नाही….म्हणजे एक दोघांनी तसा प्रयत्न केला होता….ते आदल्या दिवशी हृदयविकाराने गेलेच आणि मग तो बेत तसाच बारगळला….ही फट ज्यातुन आपण एकमेकांशी बोलतोय ना ती देखील अशीच पुरातन आहे….हे एक्झॅक्टली काय आहे? ते कोणालाच माहिती नाही….”

“पण मला एक सांगा…..हे फक्त मलाच दिसतंय ते? अपूर्वाला माझ्या मैत्रिणीला, किंवा त्या कॉन्ट्रॅक्टरला हे कसं दिसलं नाही आतलं दृश्य?…टेल मी” मी विचारलं

“त्याचं कारण मला ठावूक नाही…काटदरे म्हणत होते की ज्यांना आत येण्याची संधी असते त्यांनाच म्हणे हे दिसतं. इतरांना दिसत नाही…..ते जाऊ दे…मी काय म्हणतोय….तुम्ही, मी काटदरे, दिनकर शेवाळे, गोविंद परांजपे आपल्यात एक धागा कॉमन आहे. कोणता माहितीये? तो असा की आपल्याला भिंतीपलीकडलं विश्व दिसतं आणि आपण सगळे अनमॅरीड आहोत….आपण सबंध आयुष्यात सुख असं रुढार्थाने बघितलंच नाही…अनुभवलंच नाही..तिकडच्या विश्वात. साठ्ये….बिलिव्ह मी…इथे या…इथे सर्व सुखं (आता म्हामूणकरांनी एक डोळा बंद करुन उजव्या नाकपुडीवर तर्जनीचं टोकं लावलं आणि लगेच पुढच्याच क्षणी अंगठा ओठाला लावून दाखवला…..समजलं ना…..म्हणजे बाई आणि बाटली हो…) हात जोडून उभी आहेत….इथे एकसे एक सुंदर ललना आहेत उपभोगासाठी सज्ज असलेल्या, इथे उत्तमोत्तम खाद्यपदार्थांची रेलचेल आहे……आस्वाद घेण्यासाठी आणि धुंद होण्यासाठी सुरेख चवीची मद्य आहेत, रहायला आलिशान घरं आहेत…मुख्य म्हणजे हे सर्व काही फुकट आहे कारण इथे पैसाच लागत नाही. सारं काही आपोआप मिळतं…” म्हामूणकर बोलत होते

मी आत्ममग्न झालो….खरंच आजवर शक्य असूनही मी या सुखांचा कधी विचारच केला नव्हता…..त्यांचं बोलणं इतकं प्रभावी होतं की मला त्या विश्वाची एका क्षणात अनिवार ओढ लागली. एरव्हीच इथे माझं कुणीही जीव लावावं असं नव्हतंच….दोनचार मित्रमैत्रिणी सोडलं तर होतं कोण माझं?…..काय झालं कुणास ठावूक….मी एका क्षणात निर्णय घेतला….”म्हामूणकर…आय वॉंट टू कम इनसाईड….मलाही यायचंय”

“गुड….मला माहिती होतं साठ्ये….तुम्ही यालच…” म्हामूणकर म्हणाले, “आता एक काम करा. मी केलं तसं घाईघाईने येणं न करता सर्व काही नीट व्यवस्था लावून मगच या….परवा याच वेळेला भेटतो मी. तेव्हा आत या” इतकं बोलून ते निघून गेले

पुढचे दोन दिवस खूप गडबडीचे होते. आता मला “तिथले” वेध लागले होते. मृत्युपत्र केलं, इतर काम पूर्ण केली. माझी जवळची मैत्रीण अपूर्वाच होती….तिच्याच नावे सारं काही केलं होतं मी….गुप्ता वकिलांकडे सर्व कागदपत्रे सेफ ठेवली होती…सकाळीच अपूर्वाला फोन केला…हे तिच्याशी शेवटचं बोलणं होतं हे मला माहिती होतं…तिला माहिती नसल्याने उद्यापासून काम सुरु करण्याबद्दलच ती बोलत होती. मी विषय बदलला…थोडं निरवानिरवीचं बोलल्यावर माझ्यावरच उखडली, “मेल्या अजून पन्नास वर्षे जगशील तुला काय धाड भरलीये मरायला…” असं काहीतरी बोलली. तिला बोलता बोलता, इन केस माझं काही झालं तर गुप्ता वकीलांना भेट असं बोलून ठेवलं….तिने रागाने फोनच बंद केला….

अंगणात गेलो….मागे वळून घराकडे एक नजर टाकली. मागे वळावं असे पाश शिल्लकच नव्हते….आणि मी मरणार कुठे होतो? मी जिवंत रहाणारच होतो….मी फटीत नजर टाकली….म्हामूणकरांसोबत इतरही बरेच लोकं आले होते. काटदरे, शेवाळे, परांजपे….आणि आणखीन बरेच जण होते….

“आटोपलं का सगळं नीट?….मग साठ्ये…आता एक काम करा…तुम्ही जिथे उभे आहात तिथे डावीकडे एक प्लॅस्टर उखडून आलेली वीट दिसतेय का?” मी बघितलं तर तशी एक वीट दिसत होती…मी हो म्हणालो

“मग आता त्या वीटेवर उजवा तळहात ठेवा आणि किंचित दाब द्या…..” म्हामूणकर म्हणाले

मी तसं केलं….आणि काय झालं ते समजलंच नाही….पण पुढच्याच क्षणी मी “तिथे” होतो…आता माझ्या अगदी जवळ ही मंडळी होती….सर्वजण हसतमुख आणि माझ्या स्वागताच्या तयारीत होते…..आता माझ्या मागे भिंत होती आणि तिला अगदी तश्शीच फट होती…..

इथे खरोखरच मस्त आयुष्य सुरु आहे….हो अगदी म्हामूणकर म्हणाले तसंच…मस्त ऐश सुरु आहे…..असे इथून तिथे आलेले आम्ही एकूण शहात्तर जणं आहोत….फक्त एकच करावं लागतं….जो क्रमाने तिथून पहिला आहे ना त्याला जेव्हा इथला कंटाळा येतो तेव्हा इथून जो पहिला आहे त्याने भिंतीजवळ उभं राहून नव्या मेम्बरला “आमंत्रण” द्यावं लागतं….नवा मेम्बर आला की ज्याला कंटाळा आलाय तो शहराच्या दुसऱ्या बाजूला अशीच एक भिंत आहे तिथे जातो आणि तिथून पलीकडे निघून जातो, त्याचं पुढे काय होतं ते आम्हाला समजत नाही….शहात्तर ही गणसंख्या मात्र कायम ठेवावी लागते….हा इथला नियम आहे.

आज तिथून पहिल्या मेंबरला कंटाळा आलाय….त्यामुळे आता माझी पाळी आहे….नव्या मेंबरला आमंत्रण द्यायची….म्हणून इथे आलोय भिंतीजवळ…..अपूर्वाला बंगला विकायचाय असं समजलंय….पण अजून खरेदीदार काही सापडत नाहीये…..तुम्हाला यायचंय का इथे?….एक काम करा….कागद पेन घ्या…मी अपूर्वाच्या ऑफिसचा पत्ता आणि नंबर लिहून देतो…..खरंच या इथे……खूप मजाच मजा आहे इथे….सिरिअसली….!!!!

(समाप्त)

-सचिन मधुकर परांजपे (पालघर)

Continue Reading

भुतांचा बाजार

 भुतांचा बाजार

संजय माझा लहानपनीचा मित्र. त्याच्या आईने तिच्या लहानपनची सांगीतलेली गोष्ट. संजयची आई लहान म्हणजे सात आठ वर्षाची असेल.कमल तिचे नाव .त्याकाळी प्रवास हा बैलगाडीनेच असायचा. कमलच्या गावापासून आठ दहा कोसावर असणार्‍या निपानी गावात दरवर्षी पौष महिण्यात यात्रा भरायची.दरवर्षीप्रमाणे याही वर्षी यात्रेला जाण्याचे ठरले होते. त्यामुळे जाण्याच्या तयारीची लगबग सुरू होती. यात्रा म्हटली की दोन दिवस तेथे मुक्काम असायचा. दोन दिवस पुरेल असे सर्व खाण्यापिण्याचे साहीत्य बैलगाडीत भरण्यात आलेत. बैलाचे वैरनही बैलगाडीत घेतले. दोन बैलगाड्यातून पंधरा सोळाजण सकाळीच सकाळची चांदणी उगवल्यावर यात्रेला निघाले . पौष महिन्यातील हिवाळ्याचे आल्हाददायक वातावरण . सर्वजण गप्पागोष्टी करीत सकाळी आठ वाजता यात्रेच्या ठिकाणी पोहोचले. छानपैकी पुर्णा नदीत सर्वांनी आंघोळी करुन देवाचे दर्शन घेतले . त्यापैकी काहीजण स्वयंपाकाच्या तयारीला लागले तर काहीजण यात्रेत फिरायला गेले . दुपारी दोनला सर्वाची जेवणे आटोपली. यात्रेत फिरणे, आवश्यक त्या वस्तू यात्रेतून विकत घेणे, यात्रेतील मनोरंजनाचे खेळ पाहणे यामध्ये दोन दिवस मजेत गेलेत. दुसर्‍या दिवशी रात्री नऊ वाजता ते सर्वजण गावी परत यायला निघाले. दोन्ही बैलगाड्या मागेपुढेच चालत होत्या. मध्ये रस्त्यात एक नाला होता. तो नाला ओलांडला . सर्वजण गप्पागोष्टीत दंग होते. यात्रेतील गमतीजमती सांगत होते. बैल हळूहळू बैलगाड्या ओढत होते . गावी पोहोचण्याची घाई असी कोणालाच नव्हती. रात्री बारापर्यंत आरामात गावात पोहोचू असा त्यांचा अंदाज होता. पण रात्र अंधारी होती. त्या अंधारात मार्गक्रमण चालू होते. त्या भयाण शांततेत नाला ओलांडताच त्यांना एकदोनदा विचित्र आवाज एैकायला आले . त्यामुळे लहान मुले भितीने हळू आवाजात बोलू लागले. मोठी माणसे सर्वांना धीर देत होते .आता मुलांना भुकाही लागल्या होत्या त्यामुळे ते जेवणासाठी हट्ट करु लागली. आणखी थोडे समोर गेल्यावर त्यांना उजेड दिसला . ते पाच दहा घरांचे गाव होते. तेथे थोडावेळ थांबून जेवणे आटोपून समोर जावे असे सर्वानुमते ठरले. म्हणून बैलगाड्या गावाच्या दिशेने वळविण्यात आल्या. गावाबाहेरच बैलगाड्या थांबवल्या व बैल बैलगाड्यांना बांधून त्यांना वैरण टाकण्यात आले. व तेथून थोड्या अंतरावर खाली तडव टाकून सर्वजण बसले . प्रकाशाकरीता कंदिल लावण्यात आले. स्त्रियांनी मुलांना जेवायला वाढून दिले. ते बसले होते तेथून त्यांना गावातील बायामाणसे इकडेतिकडे फिरतांना दिसत होती. कारण गावाच्या समोरच बाजार भरलेला होता . त्याकाळी खेड्यात भरत असे तसाच तो आठवडी बाजार होता. गावातील लोक बाजारात फिरून वस्तू खरेदी करीत होते. यांच्यापैकी एकजण म्हणालाही बाजारात जावून काहीतरी खरेदी करून आणतो . पण स्त्रियां मात्र नाही म्हणत होत्या. तेव्हा त्यांना गावातून दोन स्त्रिया त्यांच्याच दिशेने येतांना दिसल्या . त्या स्त्रियांनी त्यांच्याजवळ येवून त्यांची विचारपूस केली व काही लागले तर सांगा असेहीे म्हटले. गावात चालण्याचासुद्धा त्या आग्रह करीत होत्या . परंतू जाग्यावरून हलावे असे कुणालाही वाटतं नव्हतं कारण एवढ्या रात्रीपर्यंत बाजार कसाकाय अशी शंका त्यांच्या मनात आली होती. शेवटी त्या स्त्रियांनी बाजारात जावून काहीतरी खरेदी करा असेही म्हटले. व त्या परत गावात जायला लागल्या पण चुकून कमलच्या आईचे लक्ष त्यांच्या पायाकडे गेले. त्यांचे पाय उलटे होते. तीने हळू आवाजात बाजूच्या बाईला सांगीतले. एकमेकांच्या कानात सांगत ही गोष्ट सर्वांच्या नजरेत आणून दिली. सर्वजण भितीने गारठून गेले होतेे.तरी त्यांनी हिंमत हरली नाही. सर्वजण शांत शांत होते. मग कमलच्या आईने शक्कल लढवली . आम्ही बाया एका एका मुलाला सोबत घेवून प्रातर्विधीच्या निमीत्ताने डबे घेवून मुख्य रस्त्यापर्यंत जातो.मग तुम्ही माणसांनी सर्व सामान बैलगाडीत टाकून तीथे निघून या. बैलगाड्या मुख्य रस्त्यावर आल्यावर सर्वजण बैलगाड्यात बसून वेगात गाड्या गावाच्या रस्त्याने धावायला लागल्या. कुणीच काहीही बोलत नव्हते. मुलांची भितीने गाळण उडाली होती. त्यामुळे एकाजणाने गाडीतील तडव (मोठी सतरंजी)सर्वांच्या अंगावरून टाकून घेतली. थोडे पुढे जात नाही तोच त्यांना पाठीमागून गावातील लोक मागे धावत येत असल्याचा भास झाला व जोरजोरात विचित्र आवाज एैकू येवू लागले. बैल मात्र जीवाच्या आकांताने धावत होते. आजूबाजूला घनदाट अंधार पसरलेला होता. बैलाना पाठ असल्यासारखा होता. जेव्हा त्यांनी नदी ओलांडली तेव्हा मागून येणारे आवाज थांबले होते. तेव्हा त्यांच्या जीवात जीव आला. आता संकट टळल्याची त्यांना जाणिव झाली. मग बैलांची धावही कमी झाली. हळूहळू बैलगाड्या गाव जवळ करू लागल्या. रात्री एकला ते गावाच्या शिवेत पोचले. रात्रभर मग भुतांच्याच गोष्टी सुरू होत्या. ते सर्वजण भुतांचा बाजार पाहून आले होते. मी लहाणपनी ऐकलेली हीच पहिली खरी गोष्ट.

अशोक आवारे

अमरावती

Continue Reading

ती काळरात्र 2 - शोध रहस्याचा...सुरुवात अंताची...-भाग : 2

 ती काळरात्र 2 - शोध रहस्याचा...सुरुवात अंताची...

लेखन : अभिषेक शेलार

भाग : 2

भाग 1 पासून पुढे सुरु…

ओट्यावर ठेवलेल्या माठातून पाणी घेण्यास ग्लास बुडवणार इतक्यात… कोणीतरी रडत असल्याचा आवाज त्यांना त्यांच्या मागच्या बाजूने येऊ लागला… काहीसे आश्चर्यचकित होऊनच त्यांनी मागे वळून पाहिले आणि त्यांच्या पायाखालची जमीनच सरकली… स्वतःच्या डोळ्यांवर त्यांचा विश्वासच बसत नव्हता… कारण ती रडणारी व्यक्ती म्हणजे दुसरी-तिसरी कोणीही नसून त्यांची सून म्हणजेच सरिता होती… नऊवारी साडी… मोकळे सोडलेले केस… हातात हिरवा चुडा… आपले दोन्हीही पाय पोटाशी घट्ट आवळून गुडघ्यांच्या मध्ये डोके खूपसून ती रडत होती… तिच्या त्या भेसूर रडण्यातून असंख्य वेदना जाणवत होत्या… तिला पाहून शकुंतलाबाई आश्चर्यचकित तर झाल्याच, परंतु आता एक प्रकारची अनामिक भीती त्यांच्या मनात दाटून आली होती…

"सरिता!!" काहीशा घाबरलेल्या स्वरातच त्यांनी सरिताला हाक मारली, परंतु तिचे रडणे काही थांबले नाही… त्या शांत वातावरणात तिचे ते भेसूर रडणे अधिकच भयावह वाटत होते… सचिन दमलेला असल्याने तसेच प्रतापरावांनी डायबेटिसची औषधे घेतली असल्याने त्या दोघांना झोपेतून उठवण्याची शकुंतलाबाईंची अजिबात इच्छा नव्हती.

शेवटी न राहून त्या सरिताजवळ गेल्या व तिच्यासमोर येऊन बसल्या… सरिताचे रडणे अजूनही थांबले नव्हते… "सरिताss!!" सरिताच्या डोक्याला स्पर्श करतच शकुंतलाबाईंनी तिला हाक मारली… आणि वीजेचा तीव्र झटका बसावा तशा त्या मागे फेकल्या गेल्या… ज्याक्षणी त्यांनी सरिताला स्पर्श केला त्याचक्षणी तिने इतकावेळ गुडघ्यांमध्ये खुपसलेली मान वर केली आणि शकुंतलाबाईंच्या काळजात धस्स झाले… त्यांच्या अंगातील त्राणच संपला… जीव इथेच जातोय की काय असेच त्यांना वाटू लागले… कारण… काळजाचा थरकाप उडवेल असेच समोरील दृश्य होते… संपूर्ण जळालेला चेहरा… अर्धवट जळालेले केस… चेहऱ्यावर तसेच संपूर्ण शरीरावर ठिकठिकाणी जखमा झालेल्या… काही ठिकाणी तर मांस अक्षरशः फाटून खाली लटकत होते… डोळे नव्हते… त्याजागी होत्या त्या फक्त रिकाम्या खोबण्या… देव्हाऱ्यातील त्या लाल रंगाच्या बल्बच्या प्रकाशात सरिताचे ते रूप अधिकच भयानक दिसत होते… तिचे ते विभत्स रूप पाहून शकुंतलाबाई पुरत्या हादरल्या होत्या… त्यांनी सचिन तसेच प्रतापरावांना हाक मारण्याचा अतोनात प्रयत्न केला, परंतु ना त्यांच्या तोंडून आवाज फुटत होता व ना त्यांना बसल्या जागेवरून उठता येत होते… घामाने त्यांचे संपूर्ण शरीर ओलेचिंब झाले होते… त्यांचे मरण त्यांना त्यांच्या डोळ्यांसमोर स्पष्टपणे दिसत होते…

मघासपासून ऐकू येत असलेल्या सरिताच्या रडण्याचे आता एका विचित्र हास्यात रूपांतर झाले होते… काहीवेळाने तिच्या संपूर्ण शरीरातून धूर येऊ लागला… बघता बघता तिचे शरीर आगीच्या प्रचंड ज्वाळांमध्ये सामावू लागले… तिच्या एकेका अवयवाची जळून राख होऊ लागली… आणि अचानक… तिचे संपूर्णतः जळालेले मुंडके धडावेगळे होऊन शकुंतलाबाईंच्या समोर येऊन पडले… आणि संपूर्ण घरात एकच किंकाळी ऐकू आली…

"अग आई काय झाले?? कोणते वाईट स्वप्न पाहिलेस का??" झोपेतच सचिनचा आवाज त्यांना ऐकू येत होता… डोळे उघडून पाहिले असता सचिन त्यांच्याशेजारी बसून त्यांना झोपेतून जागे करत होता… म्हणजे आतापर्यंत जॊ थरारक प्रसंग त्यांच्यासोबत घडला होता ते केवळ एक स्वप्न होते??... हो स्वप्नच ते… काळजाचा थरकाप उडवेल असे स्वप्न… एखाद्याचे शरीरच काय तर आत्माही कापून उठेल असेच ते स्वप्न होते… त्या स्वप्नाने शकुंतलाबाई मात्र संपूर्णतः हादरून गेल्या होत्या… त्यांच्या घशाला कोरडं पडली होती… हृदयाच्या ठोक्यांचा वेगही वाढला होता… भीतीने सर्वांगाला घाम सुटला होता… "अग शकुंतला काहीतरी बोल… एवढे कोणते भयानक स्वप्न पाहिलेस तू?" प्रतापराव उदगारले.

शकुंतलाबाईंच्या चेहऱ्यावरील भीती ते दोघेही स्पष्टपणे पाहू शकत होते. "हे घे आई, पाणी घे… म्हणजे थोडे बरे वाटेल तुला" पाण्याचा ग्लास त्यांच्या हातात देतच सचिन म्हणाला. "ती…ती इथेच आहे !! मेली नाहीय ती… आपल्यातच आहे ती… मुक्ती नाही मिळालीय तिला." अत्यंत घाबरलेल्या स्वरात व काहीशा थरथरतच शकुंतलाबाई म्हणाल्या. "अग आई कोण ती?? कोणाबद्दल बोलतेयस तू??" प्रश्नार्थक नजरेनेच सचिनने विचारले. "सरिता !!" शकुंतलाबाईंचे हे उत्तर ऐकून सचिनच्या काळजात धस्स झाले… "अग ते फक्त एक वाईट स्वप्न होते...आणि वाईट स्वप्न तर सर्वांनाच पडतात...त्याचा इतका विचार करण्याची काहीही आवश्यकता नाहीय...आणि सरिता जिवंत कशी असेल?? ती तर मेली आहे… हे तुलाही माहित आहे." शकुंतलाबाईंची समजूत काढतच सचिन म्हणाला… परंतु त्या आता काहीही ऐकण्याच्या किंवा समजून घेण्याच्या मनस्थितीत नव्हत्या…

बेडवरुन लगबगीने उठून त्या किचनच्या दिशेने जाऊ लागल्या… "अग आई कुठे जातेयस?" काळजीपूर्वक स्वरातच सचिनने विचारले… सचिन व प्रतापरावही त्यांच्या मागून किचनमध्ये गेले… "हे बघा !! इथेच बसली होती ती… खूप विक्षिप्तपणे हसत होती माझ्याकडे पाहून… मला खूप भीती वाटतेय… आपण हे घर सोडून जाऊयात… तिचा आत्मा मुक्त नाही झालाय" असे म्हणून शकुंतलाबाई रडू लागल्या. "अग आई असे काहीही नसते… हे सर्व आपल्या मनाचे खेळ आहेत बाकी काही नाही… तू चल, झोप जरा आता… वाटल्यास मी तुझ्या बाजूला बसून राहतो थोडावेळ म्हणजे तुला भीती नाही वाटणार." शकुंतलाबाईंना बेडपाशी घेऊन जातच सचिन म्हणाला. आपल्या पत्नीची झालेली ती अवस्था पाहून प्रतापरावांच्या डोळ्यांतही काळजीवजा भीतीने दाटून आली होती…

संपूर्ण रात्र सचिन त्याच्या आईच्या शेजारी बसून राहीला, परंतु शकुंतलाबाईंना काही झोप आलीच नाही… रात्रभर त्या तळमळत होत्या… स्वतःशीच काहीतरी पुटपुटत होत्या… दुसऱ्या दिवशी सकाळी त्यांना खूप ताप भरला… अशक्तपणामुळे धड चालण्याचीही ताकद त्यांच्यात नव्हती, त्यामुळे सचिनने त्यांच्या family डॉक्टरांना फोन करून घरीच बोलावून घेतले… डॉक्टरांनी त्यांना तपासून काही औषधे लिहून दिली, परंतु त्या औषधांचा तसूभरही परिणाम त्यांच्यावर झाला नाही… त्याच रात्री त्यांची तब्बेत अधिकच खालावली… ताप,उलट्या, चक्कर तसेच संपूर्ण अंगाची आग होणे अशा एक ना अनेक व्याधींनी शकुंतलाबाईंना अगदी जखडून टाकले… त्यामुळे त्याच रात्री सचिनने त्यांना जवळच्याच एका हॉस्पिटलमध्ये दाखल केले…

हॉस्पिटलमध्ये दाखल केल्यानंतर लागलीच डॉक्टरांनी त्यांना तपासले… त्यांच्या शरीरात खूपच अशक्तपणा असल्याने त्यांना सलाईन लावण्यात आले… रात्री ठीक 9 वाजता हॉस्पिटलच्या कर्मचाऱ्याने जेवणाचे ताट शकुंतलाबाईंच्या पुढ्यात आणून ठेवले, परंतु ताप तसेच तोंडाला चव नसल्याने त्यांना जेवण्याची अजिबात इच्छा होत नव्हती…पण पुन्हा औषधे घ्यायची असल्याने सचिन व प्रतापरावांनी काहीशी जबरदस्ती करतच त्यांना जेवण्यास भाग पाडले…

शकुंतलाबाईंना ज्या वॉर्डमध्ये admit केले होते तो केवळ 3 बेड्सचा एक छोटासा वॉर्ड होता… जेवता जेवता शकुंतलाबाईंचे लक्ष त्यांच्या समोरील बेडवर असलेल्या वृद्ध महिलेकडे गेले… पांढरेफटक मोकळे सोडलेले केस...सावळा रंग… संपूर्ण शरीरावर पडलेल्या सुरकुत्या...अंगावर मळकट पांढऱ्या रंगाची maxi… डोळ्यांतील बुबुळ अगदी बारीक… एखाद्या हडळीप्रमाणेच तिचे रूप होते… भिंतीला डोके टेकून ती एकटक शकुंतलाबाईंकडे पाहत होती… तिची ती भेदक नजर पाहून शकुंतलाबाईंच्या काळजात चर्रर्रर्र झाले… तिच्याकडे कानाडोळा करतच त्या जेवू लागल्या… त्या जेवल्यामुळे सचिन व प्रतापरावांनाही थोडे हायसे वाटले… त्या दोघांनीही मग थोडे थोडे जेवून घेतले… रात्री पेशंटसोबत थांबण्यास एकाच व्यक्तीला परवानगी असल्याने सचिनने आईसोबत थांबण्याचा निर्णय घेतला व प्रतापरावांना घरी जाण्यास सांगितले…

मध्यरात्रीचे साधारण 2:30 वाजले असतील… एका बेडवर शकुंतलाबाई तर मधल्या रिकाम्या बेडवर सचिन झोपला होता… अचानक कसल्याशा आवाजाने शकुंतलाबाईंना जाग आली… कोणीतरी जोरजोरात श्वासोच्छ्वास करत असल्याचा तो आवाज होता… नीट ऐकले असता तो आवाज सचिनच्या शेजारील बेडवर झोपलेल्या त्या वृद्ध महिलेचा असल्याचे त्यांच्या लक्षात आले…त्यांनी पुन्हा झोपण्याचा खूप प्रयत्न केला, परंतु त्या आवाजाने त्यांना काही केल्या झोप लागत नव्हती… त्यांनी सचिनला जागे करण्याचा खूप प्रयत्न केला, परंतु तो गाढ झोपला होता… शेवटी नाईलाजाने त्यांनाच बेडवरुन उठावे लागले...अलगदच त्या बेडवरुन खाली उतरल्या… संपूर्ण हॉस्पिटलमध्ये स्मशान शांतता पसरली होती, परंतु त्या वृद्ध महिलेचा तो श्वासोच्छ्वासाचा आवाज त्या शांततेचा भंग करत होता… वातावरण अधिकच गहन बनत चालले होते… मिट्ट काळोखात चंद्राचा येत असलेला मंद प्रकाश तितकेच काय ते प्रकाशाचे अस्तित्व… हळूहळू पावले टाकत शकुंतलाबाई त्या वृद्ध महिलेच्या दिशेने जात होत्या… एखाद्या प्रेताला झाकून ठेवावे अशाप्रकारे डोक्यापासून ते पायापर्यंत तिने चादर ओढून घेतली होती… शकुंतलाबाईंनी प्रथम हाताने थोपटून तिला जागे करण्याचा प्रयत्न केला, परंतु त्यांचा तो प्रयत्न असफल ठरला… शेवटी नाईलाजाने त्यांची चादर जोरातच खेचून तिच्या अंगावरून बाजूला केली आणि समोरील ते दृश्य पाहून त्यांची बोबडीच वळली… काळीज पिळवटून टाकेल असेच ते दृश्य होते… चेहऱ्यापासून संपूर्ण शरीरभर पसरलेले किडे तिच्या एकेका अवयवाला पोखरून काढत होते… तोंड व डोळे उघडेच होते… तिच्या चेहऱ्यावर एक प्रकारचे विभत्स असे हास्य दिसत होते… ते भयंकर दृश्य पाहून शकुंतलाबाईंच्या काळजात धस्स झाले… जीव इथेच जातोय की काय असेच त्यांना वाटू लागले… शरीरातील सारे बळ एकवटून जोरजोरात किंचाळत त्या वॉर्डबाहेर पळू लागल्या… धावता धावता समोरून येणाऱ्या एका नर्सवर त्या जोरात आदळल्या… "अहो काय झाले तुम्हाला?? इतक्या घाबरलेल्या का दिसत आहात तुम्ही?" नर्सने विचारले. "तिथे...आमच्या वॉर्डमध्ये ती म्हातारी…" धापा टाकतच शकुंतलाबाई सांगत होत्या… "अहो कोण म्हातारी?? कोणाबद्दल बोलताय तुम्ही?? मला काहीच कळत नाहीय...तुम्ही आधी शांत व्हा पाहू." नर्सने त्यांना थोडे शांत करतच म्हटले… इतक्यात सचिनसुद्धा धावतच तेथे पोहोचला… "अग आई काय झाले तुला?" सचिनने घाबरतच विचारले… एव्हाना हॉस्पिटलचा बराचसा staff तसेच पेशन्टसोबत असलेली लोक तेथे जमा झाली होती… "सचिन !! बर झाले तू आलास...तू सुद्धा पाहिलेस ना त्या म्हातारीला?? अरे मी केव्हापासून हिला तेच सांगण्याचा प्रयत्न करतेय…" "कोण म्हातारी?? कोणाबद्दल बोलतेयस तू आई?" शकुंतलाबाईंचे वाक्य अर्ध्यावरच तोडत सचिनने विचारले. "अरे असे काय बोलतोयस तू सचिन?? तू झोपलेलास त्याच्या शेजारच्या बेडवरच नव्हती का ती म्हातारी?? मी जेवत होते तेव्हासुद्धा खूप विभित्सपणे पाहत होती माझ्याकडे." शकुंतलाबाई म्हणाल्या. "अग आई हे कसे शक्य आहे?? कारण तुला इथे admit केल्यापासून त्या बेडवर कोणीच नव्हते." सचिनचे हे उदगार ऐकून शकुंतलाबाईंच्या पायाखालील जमीनच सरकली… लगबगीने त्यांनी वॉर्डच्या दिशेने धाव घेतली व समोरील दृश्य पाहून भीतीची एक लहर त्यांच्या नसानसात भिनली… कारण इतकावेळ ज्या म्हातारीला त्यांनी पाहिले होते… जिच्याबद्दल त्या इतकावेळ सर्वांना सांगू पाहत होत्या… प्रत्यक्षात मात्र तेथे कोणीही नव्हते...विस्फारलेल्या डोळ्यांनीच शकुंतलाबाई त्या रिकाम्या बेडकडे पाहत होत्या…

"काय गोंधळ चाललाय इथे?" झोपमोड झाल्याने काहीशा भडकलेल्या स्वरातच डॉक्टर म्हणाले… हॉस्पिटलमधील एका कर्मचाऱ्यानेच त्यांना बोलावून आणले होते… "ओ मिस्टर !! हा सर्व काय प्रकार चालवलाय तुम्ही?? सांभाळा तुमच्या आईंना जरा… त्या काय बरळतायत त्यांचे त्यांना तरी कळतेय का?" डॉक्टर आता जरा चिडूनच बोलत होते… "काही नाही डॉक्टर...ते त्यादिवशी तिला एक वाईट स्वप्न पडले तेव्हापासून…" "हे पाहा, आम्हाला त्याच्याशी काही देणे-घेणे नाही… पण त्यांच्या या वागण्याचा हॉस्पिटलमधील इतर पेशंटसनासुद्धा त्रास झाला...आणि त्यात काही पेशंटस तर खूप गंभीर आजारांनी त्रस्त आहेत… तुमच्या आईच्या या अशा वागण्यामुळे त्यांचे जर काही कमी-जास्त झाले तर त्यास जबाबदार कोण??... ते काही नाही आम्ही उद्या सकाळीच यांना डिस्चार्ज देतो...तुम्ही त्यांना दुसऱ्या हॉस्पिटलमध्ये दाखल करा." स्पष्टपणेच डॉक्टर सचिनला म्हणाले. "Please डॉक्टर !! असे नका म्हणू… इथे admit केल्यापासून माझ्या आईच्या तब्येतीत थोडी सुधारणा दिसत आहे… आज तिने नीट जेवणसुद्धा केले, नाहीतर काल तर अन्नाचा एक कणसुद्धा तिच्या पोटात राहत नव्हता." सचिन डॉक्टरांना विनंती करतच म्हणाला. "अहो त्यांची तब्येत सुधारत असली तरी त्यांच्यामुळे इतरांच्या तब्येतीवर परिणाम होणार असेल तर काय फायदा?? बाकी मला काही माहित नाही पण आम्ही त्यांना इथे नाही ठेवू शकत...I am sorry !!" इतके बोलून डॉक्टर तिथून तडकाफडकी निघून गेले… चारचौघात आपल्या आईचे असे हसू झाल्याने सचिनला खूप वाईट वाटत होते…

डॉक्टरांनी सांगितल्याप्रमाणे दुसऱ्या दिवशी सकाळीच शकुंतलाबाईंना डिस्चार्ज देण्यात आला… घरी आल्यानंतर पुन्हा त्यांची तब्येत हळूहळू खालावू लागली… त्यांची ती अवस्था पाहून सचिन व प्रतापरावांचे मन अगदी तिळतिळ तुटत होते… "आईला पुन्हा दुसऱ्या हॉस्पिटलमध्ये दाखल करावे का?? पण तिथेही असेच वागली तर?? तिथेही असाच गोंधळ घातला तर??" सचिन स्वतःशीच विचार करत होता… तो दिवस असाच निघून गेला…

दुसऱ्या दिवशी सकाळी त्यांच्याच इमारतीत राहणाऱ्या रानूआजी शकुंतलाबाईंच्या तब्येतीची विचारपूस करण्यासाठी घरी आल्या होत्या...त्यांची ती अवस्था पाहून रानूआजींनाही खूप वाईट वाटले… पॅसेजमध्ये उभे राहून सचिन त्याच्याच विचारांमध्ये मग्न होता… "सचिन !! शकुंतलेची हालत बघवत नाहीय रे." सचिनच्या खांद्यावर हात ठेवतच रानूआजी म्हणाल्या. "आजी !! तुम्हीच सांगा आता मी काय करू?? मला काहीच समजत नाहीय." काहीसा भावुक होतच सचिन म्हणाला. "हे बघ सचिन, कदाचित तू माझ्या बोलण्यावर विश्वास ठेवणार नाहीस; परंतु काहीवेळेस गोष्टी दिसतात तितक्या त्या सरळ नसतात." सचिनची समजूत काढतच रानूआजी म्हणाल्या. "म्हणजे?? मला समजले नाही." सचिनने प्रश्नार्थक नजरेनेच विचारले. "मला मान्य आहे, आता आपण 21 व्या शतकात आहोत परंतु आजही काही गोष्टी अशा आहेत ज्या अजूनही विज्ञानाच्या पलीकडे आहेत… ज्याप्रमाणे आपल्याभोवती सकारात्मक ऊर्जा आहेत, त्याचप्रमाणे नकारात्मक ऊर्जाचाही वास आहे…"

"तुम्हाला नेमके काय म्हणायचे आहे आजी??" रानूआजींचे बोलणे अर्ध्यावरच तोडत सचिनने विचारले. "म्हणजे तुझ्या आईसोबत जे काही घडत आहे, ते सध्यातरी Normal नाहीय असेच मला वाटतेय. कारण असाच काहीसा प्रकार काही वर्षांपूर्वी माझ्या बहिणीसोबत घडला होता, त्यावेळी आम्हीसुद्धा बरेच डॉक्टर केले परंतु तिच्या तब्येतीत काहीच फरक पडला नाही" रानूआजी सांगत होत्या. "मग तुम्ही काय केले?" सचिनने विचारले. "आमच्या गावापासून साधारणत: 5 किलोमीटर दूर 'कणकपूर' नावाचे एक गाव आहे… त्या गावात 'वासुंधरनाथ' म्हणून एक खूप मोठे सिद्धपुरुष आहेत… त्यांच्या मठात खूप दूरवरून लोक येतात आणि ते ही त्यांच्या सर्व भक्तांच्या समस्यांचे अगदी व्यवस्थित निराकरण करतात. माझ्या बहिणीला आम्ही त्यांच्याकडेच घेऊन गेलो होतो, तेव्हा त्यांनी मठात एक छोटीशी पूजा घातली… त्यानंतर तिच्या तब्येतीत खूप फरक पडला...हे बघ शकुंतला माझी खूप जवळची मैत्रीण आहे आणि तू सुद्धा माझ्या मुलासारखा आहेस, त्यामुळे मी फक्त तुला मार्ग दाखवला पण शेवटी निर्णय तुझा आहे." इतके बोलून रानूआजी थांबल्या. "सचिन !! आपण इतके उपाय केले पण काही फरक पडला नाही… आता विचार करण्यात वेळ घालवण्यापेक्षा आपण हा उपाय करून पाहावा असे मला वाटते."इतकावेळ शांतपणे उभे राहून सर्व ऐकत असलेले प्रतापराव म्हणाले. "खरतर माझा या सर्व गोष्टींवर विश्वास नाहीय, पण आईसाठी मी आता काहीही करायला तयार आहे… आपण आज रात्रीच निघू… सुट्टीबद्दल मी बॉसशी बोलून घेतो." खूप वेळ विचार केल्यानंतर मनाशी पक्का निर्धार करतच सचिन म्हणाला.

ठरल्याप्रमाणे सचिन त्याच रात्री कारने त्याच्या आई-वडिलांना घेऊन कणकपूरकडे जाण्यास निघाला… तेथे पोहोचण्यास त्यांना तब्ब्ल 6-7 तास लागणार होते… दिपेश, दिप्ती तसेच सोसायटीतील बरेच सदस्य त्यांना सोडण्यास इमारतीच्या खाली आले होते… सर्वांचा निरोप घेऊन तेथून निघण्यास सचिनला रात्रीचे 11:30 वाजले… त्या तिघांना निरोप देऊन दिपेश व दिप्ती घरी आले व थोडी कामे आटोपून झोपी गेले…

परंतु आजची ही रात्र सचिन व दिपेशच्या आयुष्यातील एक "काळरात्र" ठरणार होती, याची पुसटशीही कल्पना त्या दोघांना नव्हती…

रात्री झोपेत असताना अचानक दिपेशला जाग आली… त्याने घड्याळात पाहिले तेव्हा बरोबर 1:30 वाजला होता… आजूबाजूला पाहता पाहता त्याची नजर घराच्या मुख्य दरवाज्याच्या खालच्या फटीवर स्थिरावली… दरवाजाखाली असलेल्या फटीतुन त्याला बाहेरील बाजूस लख्ख प्रकाश दिसत होता… त्याला थोडे आश्चर्यच वाटले… इतक्या रात्री हा लख्ख प्रकाश कुठून येत असावा हे पाहण्यासाठी तो बेडवरुन उठला व अलगदच त्याने दरवाजा उघडला आणि पाहतो तर काय….

क्रमशः

Continue Reading