अघोर भाग 13-Marathi Horror Story

#अघोर भाग 13

लेखक कनिश्क हिवरेकर...

विश्वासने गाडी गावाच्या मार्गाने घेतली जंगलाचा काहीस अंतर पार करून गेल्यावरच त्यांना गावातील कंदिलाचे प्रकाश खिडक्यामध्ये टीमटीम करताना दिसून येऊ लागले... “गावात आल्यावर अगदीच एक वेगळ निराळ वातावरण वाटत. अस वाटत जसे कि माणसात आलो आहोत आपण...नाहीतर त्या वाड्यात अगदी...” संध्या बोलताना अचानक थांबली... “त्या वाड्यात अगदी ?” जयदेव उद्गारला... “ नाही काही नाही...आपण सध्या त्यापासून दूर आलोय...त्याचा विषय आत्ताच नको...त्या बाबतीत जयदेव मी तुला सर्वकाही सांगेन...” विश्वास, गाडी चालवत जयदेवला म्हणाला... “ अर्थातच , नंतर मी ऐकून घेईन..आणि काही गोष्टी योग्य वेळी आणि योग्य स्थितीतच समजल्या पाहिजेत...विश्वास मी जेव्हा वाड्याच्या जवळ जवळ आलो होतो तेव्हा कुणीतरी माझ पाठलाग करत होत अस वाटल मला...”
“पाठलाग ? कोण ?तू पाहिलस त्याला ?” विश्वास म्हणाला “नाही मला अंधारात तो काही दिसला नाही पण.... ; विश्वास ?”
“काय जयदेवा ?” “या गावातले कंदील काय विजेवर चालतात का ?” जयदेव गाडीच्या साईड मिरर मध्ये पाहत विश्वासला म्हणाला... “ नाही तर...असे का विचारतोयस ?” “कारण मागे आपण ज्या ज्या घराजवळून पास होतोय...त्या त्या घरातले दिवे , कंदील एकलगत विझतायत...”
“काय !?” विश्वास उद्गारला...तसे त्याने रियर व्युव्ह मिरर मध्ये पाहिले तर त्याला हि तेच दिसून आले...त्यांची गाडी ज्या ज्या घरापासून पास होत होती ते ते घर आपोआप अंधारात बुडत जात होत. अस वाटत होत काळोख स्वतःच चाल करून पुढे पुढे सरकत आहे कि अस म्हणायला हव त्यांच्या पाठीमागे येत आहे... “ what is happening ?” जयदेव म्हणाला... “ सर्व गाव सामसूम दिसतोय ! आणि...आणि विश्वास...” जयदेव पुढे काही म्हणणार होताच कि तोच विश्वासने गाडीचा गियर वाढवला आणि वेगाने गाडी पळवायला सुरुवात केली....जयदेव विश्वास दोघांनीही एकमेकांकडे पाहिले जयदेवाने मागे वळून पाहिले तेव्हा त्याला हि त्याच्या डोळ्यांवरती विश्वास बसेना झाला कि जशी जशी यांच्या गाडीची गती वाढली होती तसे तसे मागे एकेक घरातील दिवे झपाझप विझायला सुरु झाले होते...बघता बघता त्या काळोखाचा वेग हि वाढला अवशेच्या त्या भयान सैतानी अंधाराने आपला जबडा वासला होता कुठल्याहि क्षणी तो या चौघांना गिळणार होताच...विश्वासने गाडी आणखी जोरात पळवली आता मात्र काळोख भसभस करत त्यांच्याहि पुढ्यात येऊ लागला...बाजूच्या घरातील खिडक्यातील दिवे विझू लागले...काळोखाच वादळच जणू चहू बाजूनी त्यांना घेरायला आल होत. जयदेवाने समोर पाहिलं आणि म्हणाला... “विश्वास लवकर गाडी त्या समोरच्या दरवाज्याजवळ घे....” जयदेव उद्गारला... तसे विश्वासने गाडी पळवली आणि जयदेवने सांगितलेल्या आणि बोटांनी दर्शवलेल्या त्या प्रकाशित दरवाज्याच्या अगदी पायरीजवळ आणली...आणि काहीअंतरावरच कच्चकन ब्रेक दाबले....गाडी थांबली गाडीमध्ये विश्वास संध्या जयदेव तिघांचेहि श्वास वाढले होते...गाडीजशी पायरीला लागली तसाच एक चमत्कार घडला...मृत्यूचा जबडा वासून आलेल ते काळोखाच वादळ तत्क्षणी जणू एका लहानश्या दिव्याच्या लवलवत्या ज्योतीने एका झपाट्यात भिरकावून दिले तसे तो काळोख क्षणभरात आलेल्या मार्गाने मागे सरत गेला...आणि गावतले दिवे , कंदीले परत उजळून निघाले...संध्याने इवलूश्या अनुला उराशी कवटाळून घेतल होत...जयदेवाने त्यांना जिथे आणले होते त्या जागेवर विश्वासने आणि संध्याने एकवेळ नजर टाकली..... आणि..... पाहिलं कि गाडी ....देवळाच्या पायरीस येऊन थांबली होती...
“मला वाटत माझी शंका खरी ठरणार आहे...” जयदेव म्हणाला...तिघेही गाडीमधून खाली उतरले...विश्वास पुढे आला आणि त्याने त्या देवळाचा दरवाजा आतमध्ये ढकलला...मनोमन संध्याने देवाचे आभार मानले... दरवाजा उघडताच त्या देवळात पसरलेला अगरबत्तीचा सुगंध सर्वत्र दरवळला त्या सुगंधाने यांना तीघानानी एक प्रसन्नता भेटली...परंतु आतमध्ये जाताच त्यांनी पाहिलं कि देवळाच्या देवाऱ्यासमोर गावातले लोक मांड्या घालून बसले होते सर्वांच्या माना मागेच वळून या तिघांना पाहत होत्या... विश्वास पुढे होता मागे संध्या अनुला घेऊन व तिच्या मागे जयदेव चालत येत होता लोकांच्या नजरांनी त्यांना विचित्र वाटू लागल होत...मंदिरात जागोजागी मशाली पेटलेल्या खांबावर स्तंभावर अडकवल्या होत्या...पिवळसर तांबस प्रकाशात त्यांचे चेहरे कुतूहलाने भरलेले आणखीनच गूढ दिसून येत होते....तसेच समोरच्या स्तंभांजवळून एका ओळखीच्या माणसाचा आवाज त्यांच्या कानी पडला... “तिथेच थांब....! एक पाउलदेखील पुढ टाकशील तर याद राख...गाठ या रंकाळ भगतशी हाय....” तो आवाज देवळाच्या चारीही भिंतीस धडकून देवळाच्या दरवाज्याततून वाऱ्यासारखा बाहेर पडला....विश्वास जयदेव संध्या तिघांच्याहि विस्फारलेल्या...नजरा समोर अगदी देवाऱ्याजवळ बसलेल्या एका मध्यमवयीन इसमावर पडल्या...त्याच्या हातांच दर्शनी बोट विश्वास संध्या आणि जयदेव तिघांच्याही दिशेने होत... “आम्ही !?” विश्वास उद्गारला... “ तू नाहीस....! जो त्या चौकटीच्या बाहेर उभा आहे... तुमच्या मागावर इथ पर्यंत आलाय....चालता हो इथला...नाहीतर याच देवाच्या उंबरठ्यावर तांडव मांडेल तुझा मी..” त्याच्या प्रत्येक धारदार भरदार आवाजाने तिथे असलेली एक न एक मशाल फडफडू लागली...
“लवकर आतमध्ये या तुम्ही....तिथे उभे राहू नका....लवकर...! घाई करा !” तिथे बसलेला तो इसम परत एकदा कडाडला.... त्याच्या जवळच ओसरीवर नाना सरपंच चटई टाकून बसले होते. त्यांनाहि कळत नव्हत हे कशाबद्दल आणि कुणाबद्दल एवढे तीव्र आणि उग्र झाले होते... “विश्वासराव लवकर आत या...चौकटी पासून ते म्हणतायत तसा करा..”
“हं...ठीक आहे...” विश्वासने संध्याच्या हातास धरले आणि त्याच्या सोबतीलाच जयदेव होता तिघेही त्या आवारात येऊन पोहोचले...आजूबाजूला गावातले लोक अगदी गारठून बसले होते...काळ्या ढगाळ वातावरणाने गावात एक भयंकर गारठा आणला होता. “या विश्वासराव बसा इथे...” सरपंच उद्गारले..
सरपंचाजवळच विश्वास जयदेव आणि संध्या अनु स्थानपन्न झाले...जयदेव एकटक त्या इसमाकडेच पाहू लागला... “ कोण तुम्ही ? काय दिसले तुम्हाला ? कोणाला तुम्ही धमकावत होतात....” जयदेव उद्गारला.... “ काळ, अघोर...या उजेडाच्या प्रकाशाच्या विपरीत दिशेस राहणारा एक भयंकर उपद्रव होता तो...तुमच्या मागावर इथ पर्यंत आला होता...” तो इसम उद्गारला... “ हे कोण ?” विश्वासने सरपंचाकडे पाहिले आणि म्हणाला... “ मी रंकाळ भगत आहे...गाऱ्हाणे घालतो या देवाला...साकड घालतो याला...तुमच्या सगळ्याचं हित करायला...”
“आमच्या मागे तर कुणीच नव्हत..जे आम्हाला नाही दिसले ते तुम्हाला कसे ?”
“माझ्या आधी तर तुम्हीच सगळ पाहिलंय...हो कि नाही विश्वासराव...अगदी या पोरीच्या स्वप्नापासून ते बकुळाच्या मृत्यूपर्यंत सर्वकाही....” त्याने अस म्हणताच विश्वासला धक्काच बसला... “हे पहा आम्ही आधीच एका भ्रमात अडकलो आहोत...ते काय आहे अआम्हाला त्याची काही कल्पना नाहीये..”
“काळ आहे...तो..काळ...तुमच्या आयुष्याला लागलेलं एक ग्रहण आहे ते...एक असा अभेदी पीडाचा चक्रव्युव्ह आहे ज्यात तुम्ही शिरला आहात खरे...पण त्यामधून बाहेर निघण्याचा मार्ग कुठून हि नाहीये. तो जो कोणी आहे....त्याच एकेकाळी रूप हे जन्मदात्याच होत...या व्यतिरिक्त आणि यापलीकडे मी जास्त काही पाहू शकलो नाही तुमच्या बाबतीत...” बोलता बोलता सतत तो व्यक्ती इकडे तिकडे पाहत होता.
“तुम्ही अंध आहात...! दृष्टिहीन आहात !” जयदेव त्यांना पाहतच म्हणाला... “होय ! जयदेव...! नावाप्रमाणेच जय आहे आयुष्यात तुझ्या....एक कर्म तुलाही करायचं आहे...आयुष्याशी खेळ आहे हा...पण मित्रत्वाच नात आणि नशीब तुला इथ पर्यंत घेऊन आल आहे...!”
“मी समजवतो विश्वासराव...” नाना सरपंच म्हणाले... “ यांची लहानपणीच दृष्टी गेली...पण देवाचा कौल बघा कि...देवान यांना अश्या ताक्ती दिल्या कि...बंद नजरेन यांना अंधाराच सगळ साम्राज्य दिसून येत जसे कि...” तोच जयदेवने सरपंचाच वाक्य पूर्ण केले...सरपंच त्याच्याकडे पाहतच राहिले... “जसे कि पिशाच्च योनी...आणि अतृप्त आत्मा..”
“होय...! बरोबर बोललात...! म्हणजे तुम्हीच ते जयदेव आहात ज्यांनी ते विश्वासरावाच्या नावाने पत्र पाठवल”
“होय...तो मीच होतो...इथ यायचा माझा हेतू फक्त सखाराममामाच पत्र पोहोचवणे इतकाच होतो पण इथे आल्यावर मात्र...”
“काय ??? कुणाच नाव घेतलत तुम्ही ? सखा ?” रंकाळ उद्गारला... “होय...! सखामामा...संध्याचे मामा”
“घाई करा ! तो घेऱ्यात अडकलाय...!त्याचा सापळा रचला गेलाय...कधीहि तो त्याच्या जाळ्यात अडकेल...आणि हो...सखाराम हा भूतकाळ आणि हा तुमचा चालू काळ यांच्यामधील असा एक दुवा आहे...ज्याच्या जबानीनेच तुम्हाला या चक्रव्यूहातून सुटण्याचा मार्ग मिळेल...रस्त्यात अनेक संकटे येतील...भीती हे त्याच खाद्य आहे...तो तुम्हाला घाबरवण्याचा प्रयत्न करेल रोखेल...तर्हे तर्हेचे मायावी खेळ करेल..पण हे सर्व तुमच्यावर अवलंबून आहे...नियतीने माझ्या या ताक्तींसहित काही मर्यादाहि दिल्या आहेत...ज्याचा त्याचा अंत हा रीतसर आहे...”
“म्हणजे तुम्ही या बाबतीत काहीही करू शकत नाहीत का आमची मदत ?”
“मी ? मी फक्त त्याचा एक दूत आहे...त्याची छाया तुमच्यावर आहे तो पाहतोय सर्व...आणि तो नेहमी तुमच्या सोबत असेल...हि लढाई तुमची आहे...मानवाची आहे...दैवासमोर सैतानाची शक्ती तेव्हा हि दुर्बल होती आणि आज हि आहे...जा..! सखाला वाचवा..! आणि त्या वाड्यातच दडलं आहे ते गुपित आणि सुटकेचा मार्ग...!”
“विश्वासराव ! आजपर्यंत यांच म्हणन कधी खोट ठरल नाही...घाई करायला पाहिजे तुम्ही...”
“ पण सखामामा आणि जखोबा दोघेही बकुळाला घेऊन गावा बाहेरील स्मशानी गेली आहेत....” विश्वास उद्गारला... “त्यांचा विधी केव्हाच उरकला आहे....!सखा परतीच्या मागावर अडलाय....त्याला वाचवल नाहीत तर मग...” रंकाळचे शब्द ओठांवर येताच थांबले... “नाहीतर काय मग ?” जयदेवने त्यास विचारणी केली तेव्हा रंकाळ म्हणाला... “नाहीतर मग पुढे जे होईल त्याला दैव देखील अडवू शकणार नाही...अनंत पीडा आणि असह्य्य वेदनांचा एक भयानक प्रवास ज्यामध्ये मृत्यूची इच्छा हीच एक शेवटची इच्छा उरेल...परंतु मृत्यूदेखील मिळणार नाही फक्त आणि फक्त पिडा...!”
“विश्वास चलायला हव आपण....!” जयदेव म्हणाला.... तोच संध्या पाणावलेल्या डोळ्यांनी राग भरतच ओरडत जागेवरची उठून ताडकन उभी राहिली...डोळे पदराने पुसत ती म्हणाली... “बस्स..! काय चालवलय तुम्ही हे ? कुणासाठी करतोय हे आपण माझ्यासाठी ? तुम्ही माझा विचार नका करू पण आपल्या या मुलीचा तरी निदान विचार करायला हवा न...ती तापेने फणफणत आहे विश्वास...आणि तुला बस माझीच पडली आहे...आपल्या मुलीबद्दल काही नाही वाटत का ?”
“ संध्या अग...! तिच्यासाठी आणि तुझ्यासाठी दोघीसाठीच मी हे करतोय न...चूक माझी आहे...मला मान्य आहे परंतु मला तुला गमवायच नाहीये...नाहीये मला तुला...”
“मला माफ कर विश्वास...! अनुच्या तब्ब्येती मुळे मी तुझ्यावरती चिडले...!” संध्याचे डोळे पाणावले...तसे विश्वासने तिला आणि अनु दोघींना आपल्या मिठीत घेतल... “आपण वाड्यावर गेल्यावर करू काहीतरी...तू तिथे थांब मी आणि जयदेव पाहतो काय करायचं ते...”
विश्वासने संध्याची समजूत काढली...आणि तिघांनीही त्या देवळाच्या चौकटी बाहेर पाउल टाकले...विश्वासने गाडी सुरु केली आणि...थेट आलेल्या रस्त्यानेच गाडी वाड्याच्या दिशेने न्यायला सुरुवात केली...जयदेवने खात्रीकरिता एकवेळ मागे वळून पाहिले...आता मात्र तशी काही आशंका नव्हती तशी काही हालचाल मागे त्याला दिसून येत नव्हती...गाडी आता जंगलाच्या मार्गाने लागली होती. बघता बघता...गाडीने अर्धे जंगल पार केलेच होते कि...रस्त्याच्या मधोमध येताच...अचानक गाडीच्या इंजिनमधून खट खट असा आवाज झाला...आणि गाडी तिथेच भर जंगलात बंद पडली... “इग्निशन देऊन पहा बर चालू होते का ते ?” जयदेव म्हणाला..तसे विश्वासने दोन तीन वेळा चावी फिरवून पाहिले परंतु गाडी मात्र काही चालू होईना झाली... “खाली उतरून पहायचं का ?” विश्वास जयदेवला पाहत म्हणाला... “ हं पण बाहेर काय असेल याची आपल्याला काहीएक कल्पना नाहीये विश्वास....”
“i know पण दुसरा मार्ग नाहीये...बाहेर निघावं लागणार आहे...इंजिन चेक कराव लागेल तरच कळेल काय प्रोब्लेम आहे तो. संध्या तू आतमध्येच राहा..मी आणि जयदेव बाहेर जाऊन इंजिन चेक करतो...”
विश्वासने संध्या आणि अनु दोघीनाही गाडीमध्येच ठेवले आणि हे दोघे बाहेर पडले... विश्वासने गाडीची हेडलाईट चालूच ठेवली होती...जेणेकरून प्रकाशात आजुबाजूच दिसेल...विश्वासने बोनेट उघडले आणि इंजिन तपासू लागला..त्याच्या जवळच जयदेव उभा होता...काही क्षण उलटून गेले परंतु इंजिनमध्ये झालेला बिघाड त्यांना काही सापडत नव्हता... “ नेमक काय झाल असेल ?” विश्वास एवढ म्हणाला होताच कि जवळच्या झाडातून पानांमध्ये सळसळ करत काहीतरी धावत गेल...तो आवाज जयदेवच्या कानावर पडला... “विश्वास...! गाडीमध्ये बस...लवकर...” जयदेव म्हणाला... “का ? काय झाले ?”
“विश्वास प्रश्न विचारायचा वेळ नाहीये हा लवकर बस गाडीत...आणि डायरेक्ट कर गाडी...” जयदेव म्हणाला...तसा विश्वास पटकन जाऊन गाडीमध्ये बसला...जयदेव त्याच्या खिडकी जवळ येत म्हणाला... “जो पर्यंत मी सांगत नाही तो पर्यंत गाडी सुरु करू नकोस...इथ कुणीतरी आहे..जे...आहःssss....!!”
जयदेव खिडकीत उभा विश्वासला बोलण्यात गुंग होताच कि तोच त्याच्या डोक्यात मागून एक जोरदार फटका बसला आणि जयदेव तिथेच जागीच खाली कोसळला.. जयदेवने विश्वास सुरक्षित राहावा आतमध्ये यासाठी गाडी बाहेरून बंद केली होती आणि चावी आपल्या जवळ ठेवली होती.. बाहेर आपल्या मित्राला कुणीतरी घात केलाय हे पाहून विश्वास तळमळला....तो आणि संध्या दोघेही गाडीच्या काचावरती मारु लागले पण दरवाजा काही उघडायला तयार होत नव्हता न कि काच फुटायला....विश्वासने समोर पाहिले कि एक हडकुळासा व्यक्ती..एक डोळा त्याचा काना होता...त्याने हातात एक ओंडका आणला होता...विश्वासने त्याला बारकाईने पाहिले तेव्हा त्याला आठवले कि त्याने या माणसाला आधीहि पाहिल होत...तो माणूस नाथ्या होता....विश्वासने प्रथम गावात आल्यावर ज्याला पाहिले तो हाच होता...
“हिहीइहsss...मालक आता जाम खुश होणार.....हीहीही...! मालकाच काम हलक केल म्या....मालक तिकड सख्याचा मुडदा पाडत्याल...अन मी एक एक करून तुमचा सगळ्यांचा..हीहीहsss....हा....नाही नाही नाही...मी..तुला नाही मारणार..” असे म्हणत नाथ्याने खिडकीच्या काचावर बोट ठेवले जे कि थेट अनुजवळ जात होते..तिला दर्शवत होत... “तुला मी नाही..तर माझ मालक...हीहीहीsss...”
“कोण आहेस तू ? मला एकदा बाहेर काढ...मग मी बघतो तुझ...माझ्या मित्राच्या अंगाला पुन्हा हात लावशील तर याद राख तुझा जीव घेईन मी....” विश्वास ओरडला..
“अबाबा! न्हाय...न्हाय म्या हात नाय लावणार त्यांना....क्क्या....म्या तर...” एवढ बोलून नाथ्याने तिथेच पडलेला एक भला मोठा धोंडा उचलून घेतला...आणि बेशुद्ध पडलेल्या जयदेवच्या दिशेने येऊ लागला...
“ह्हीहीहीsss...मालक खुश होणार...माझ्यावर मालक खुश होणार....ह्येह्ये...” नाथ्याने धोंडा हातात घेऊन तो हवेत उचलला आणि जयदेवच्या अगदी डोक्यावर उगारला आणि....
“खच्च ...खटsss....” असा अक्षरशः कवटी फुटण्याचा आवाज आला...विश्वास आणि संध्या दोघांचेहि डोळे ते दृश्य पाहून विस्फारून गेले..परंतु आघात झाला होता जयदेववर नाही....तो झाला होता नाथ्याच्या कवटीवर...
***
आपला भयंकर अवतार घेऊन गोविंदपंत सखारामच्या अगदीच वाटेवर उभा होता तेच केशविरहीत कपाळ तोच लंबाकर चेहरा...माथ्याच्या मधून मानेवरून पाठीवर लटकणारी ती नागासारखी जट...त्या दाट भुवया ....आणि दाट मिश्या लालभडक डोळे आणि पांढरे बुभळ...शरीराचा अर्धा निम्मा भाग जणू आगीच्या चपाट्यात येऊन भाजून गेलेला...परंतु ती बस एक शरीराची प्रतीकृती होती...एक पोकळ शरीर...आणि भयंकर अतृप्त सैतानी आत्मांचा वास त्याच्यामध्ये....त्याच करड्या दरडनाऱ्या आवाजात त्याने बोलायला सुरुवात केली...
“सख्या ?? तुला ती चिता अजून हि आठवते न....ज्यावर तुला जिवंत झोपवला होता...तुला मुक्त करत होतो रे मी....सखा....तू तुझ्या बहिणीसारखा हुशार नव्हतास रे....तिने माझी गुलामगिरी स्वीकारली आणि तू....तू तिलाच माझ्यापासून दूर न्यायचा कट रचलास...हरामखोरा...!.”

“ चांडाळा...!...ती आता परत आलीये....सावित्रीची पोर परत आलीय....तुझा अंत निश्चित आहे....निश्चित आहे आता तुझा अंत...सैताना...! आजवर चारहि युगात तुझ्यासारख्या दानवाचा भयानक अंत झालाय...आता मी मेलो तरी बेहत्तर कारण तू हि आता नष्ट होणार आहेस....माझ कर्म संपल... पोरी मला माफ कर तुझी साथ अर्ध्यातच सोडून जातोय....” सखारामने मृत्यूला कवटाळण्यासाठी आपले अखेरचे डोळे मिटले...
गोविंदपंताच्या हुकुमावरून ते भयंकर उपद्रव त्यांच्या पायाखालून बाहेर निघाले आणि त्याने शेवटी सखारामचा घास केला...आणि त्या वीस वर्षापूर्वीच्या रहस्याचा देखील ज्याच्यात दडला होता...अघोराचा अंत.....
क्रमश:

MARATHI HORROR STORY ALL PARTS ,BHAYKATHA AGHORI,

PART-1 , PART-2, PART-3 ,PART-4 , PART-5 , PART-6 , PART- 7, PART-8 ,PART-9

PART-10  ,PART-11 ,PART-12,PART-13,PART14,PART-15,PART-16, PART-17,END OF THE STORY -AGHOR-BHUTACHI GOSHT PART-18

Continue Reading

अघोर भाग १२

अघोर भाग १२

अघोरी शक्त्या...सैताने....त्यांची भूक हि फक्त एकच गोष्टीवर असते भय...त्याचं अस्तित्व ते प्रथम दर्शवतात ज्याने करून सावज कुमकुवत पडेल त्याच मनोबळ खचेल आणि ते स्वतःच्या प्राणापोटी ‘त्या’च्या समोर आपले गुडघे टेकेल... संध्याच्या नजरेस जे पडत होत ते विश्वासने काही क्षणापूर्वीच मृत पाहिलं होत. संध्या विश्वासला त्याच्या जवळ उभी राहून खांद्यावर त्याला डवचू लागली...अनु हातात बाहुली घेऊनच विश्वासच्या बाजूला उभी राहून दरवाज्याकडे अगदी घाबरलेल्या नजरेने बघत बघत आपल्या बाबाच्या शर्टची बाही दोन्ही हातानी धरून चुरगळत होती विश्वासने तिथेच हेरले...पण चुकूनहि आपली नजर त्याने दरवाज्याच्या दिशेने केली नाही हळू हळू सायंकाळ झाली होती वाड्याच्या चहूबाजूनी सावकाश काळोख पसरायला सुरु झाला होता. संध्या पुढचा मागचा विचार न करता आपली पावले चौकटीत उभ्या बकुळा मावशीच्या एका पोकळ दृढशरीर विरहीत अश्या अघोरी शक्तीच्या एका देखाव्यांच्या दिशेनी वाढवायला सुरुवात करणारच होती. विश्वासने आपल्या मुलीकड पाहिलं जी गोष्ट संध्यापाहू शकत होती तीच गोष्ट अनु देखील परंतु अनुच्या चेहऱ्यावर भय होत विश्वासने तिला पाहिलं आणि तसेच तिच्या डोळ्यांवर हात ठेवत तिला आपल्या छातीशी कवटाळून घेतले विश्वासने पाहिलं कि संध्या दरवाज्याकडेच बकुळा मावशीच नाव घेत जाऊ लागली...तोच तीच मनगट कुणीतरी धरले तो विश्वास होता... “ संध्या...जाऊ नकोस तिकडे...” “ अरे विश्वास असे का म्हणतोयस...आणि तू बघत का नाहीयेस बकुळा मावशी आल्या आहेत खरच.बघ त्या दारात उभ्या आहेत... “बकुळा अशी हसतेयस काय ? आतमध्ये...;” संध्या तिला ये म्हणणार होतीच कि विश्वासने तीच नाव पुकारतच “संध्या....no.....”
“dont...” तिचा पुढचा शब्द रोखला...कारण विश्वासला कळून चुकले होते कि आमंत्रण देताच ती चौकट ओलांडून आत येऊ शकत होती. विश्वासने ते होऊ दिले नाही त्याने संध्याला हाताला धरूनच खाली आपल्या समोर बसवले आणि ओंजळीत तिचा चेहरा घेतला.. “pls dont..!.ती बकुळा नाहीये...”

“विश्वास अरे असा काय करतोयस ?” असे म्हणतच संध्या तिच्याकडे पाहू लागली तेव्हा विश्वासने ओंजळीनेच तिची मान अडवली...” नको संध्या नको पाहूस तिकडे....ती बकुळा नाहीये..” त्यावर संध्या वैतागली... “ विश्वास तू तिच्याकडे पाहत का नाहीयेस आणि ती स्वतः आली आहे...काय झालेय तुला ? असे का वागतो आहेस?” “संध्या मी तुला एक गोष्ट सांगितली नाहीये..जेव्हा मी सखामामा आणि जखोबा त्या विहिरी पलीकडे त्या जंगलात बकुळाला शोधायला गेलो तेव्हा तिथे आम्हाला बकुळाच ....” “बकुळाच काय विश्वास ?” “संध्या तिथे आम्हाला बकुळाच प्रेत सापडले....she is dead...she is no more alive...” संध्याला मात्र त्याच्या बोलण्यावरती विश्वासच बसत नव्हता कि बकुळाचा मृत्यू झाला आहे..कुणीतरी तिचा खून केला आहे... संध्याच मन मात्र आता बिथरले नवऱ्याच्या शब्दावर विश्वास ठेवणार नाहीतर कुणाच्या बाजूला अनुला दडलेलं पाहून तिचा हि मनाने अटळ निष्कर्ष काढला...संध्याने विश्वासच्या डोळ्यात पाहिले त्यात तिला खरेपणा दिसून आला... “ श्शस्स...काहीही बोलू नकोस...मला समजल आहे...बस तिच्याकडे पाहू नकोस....संध्याहि विश्वासच्या उजव्या बाजूस येऊन बसली... “अनुsss.... अनुबीबीsss......” दाराच्या चौकटीतूनच बकुळाच्या रुपात आलेल्या त्या अघोराचा आवाज संपूर्ण वाड्यात घुमला..एका क्षणातच त्या आवाजाने विश्वास आणि संध्या दोघांच्याहि काळजाचा ठोका चुकवला...विश्वासने दोन्ही बाजूनी दोघीनाही घट्ट आवळून घेतले होते आणि आपल्या नजरा खाली घेतल्या होत्या..तो आवाज ऐकताच क्षणी छोट्या अनुने रडायला सुरुवात केली... “पपा...उंहू उंहू...” अनुने आता आणखीन जोरात रडायला सुरुवात केली... “ विश्वास...त...त ती आतमध्ये आलीय...” संध्याला तिच्या तिरकस नजरेने दरवाज्याची चौकट अंधुकशी दिसत होती. संध्याच म्हणन ऐकताच विश्वासने तिच्या खांद्यावर आपली पकड गच्च केली. दरवाज्यातून त्याने आतमध्ये पाउल ठेवल होत..बघता बघता आख्या वाड्यात अंधार पसरला होता डोळ्यांना जवळचे हि दिसणे अशक्य होऊ लागले...कदाचित हा त्याच पोकळ उपद्रवाचा परिणाम होता..बकुळाच्या त्या भयंकर रूपाने आतमध्ये यायला सुरुवात केली..चौकटीत पाय टाकून ती हळू हळू पुढे पुढे येऊ लागली होती...विश्वासने अनुला आपल्याशी घट्ट आवळून घेतल बाजूला संध्याला देखील संध्या आणि विश्वास दोघांच्याहि चेहऱ्यावर आता मृत्यूच भय होत कारण विश्वासने जे पाहिलं जे अनुभवल त्यानुसार बकुळा मृत असायला हवी होती. परंतु इथे जे आल होत ते मात्र विश्वास ठेवण्यापलिकडच होत...बघता बघता वाडा पूर्णपणे अंधारात बुडून गेला अगदी जवळ काय आहे ते सुद्धा दिसून येत नव्हत विश्वासने अनुला आता दोन्ही पायांच्या मधोमध घेतले... “संध्या....?” संध्याने देखील विश्वासच्या हातास घट्ट आवळून धरले... “बाळां..श्श्स...शांत पप्पा आहेत न..शुsss...” विश्वास अनुला शांत करायचा प्रयत्न करू लागला होता कि तोच.... “ठप.. ठप... ठप.... ठपsss” असे पावलांचे चालण्याचे आवाज येऊ लागले...अगदी पाठीमागून....चालता चालता बकुळाच्या रुपात आलेल्या त्या भयंकर अघोरी उपद्रवाच त्याच्या वास्तविक रुपात रुपांतर व्हायला लागले..बकुळाचे सुरकुतलेले पंजे त्याची बोटे होती त्या पेक्षा दीडपटीने वाढू लागली..अगदी धारदार नखे त्या बोटांच्या टोकावर उगवून येऊ लागली...
आणि तोच भयंकर पंजा विश्वास आणि संध्या दोघांच्या दिशेनी वाढत जाऊ लागला. विश्वासला कळून चुकले होते कि हा अंत आहे. आता दुसरा मार्ग नाहीये...आजवर कधीच त्याने देवाकडे धावा केला नव्हता किंवा कधी हात जोडले नव्हते विज्ञानवादी मनुष्य तो पण आज या शेवटच्या घटकामध्ये त्याने आपल्या कुटुंबासाठी मनात देवाचा धावा केला... वेग जणू मंदावलाच होता विश्वासने आपले दोन्हीच्या दोन्ही डोळे बंद केले...काळाने आपला भला मोठा जबडा त्यांना गिळण्यासाठी उघडला होता कि तोच “ठ्न्न ठ्न्न ठ्न्न ....” हा आवाज वाड्याच्या मुख्य प्रवेश द्वारावरच्या कडीचा होता त्या वाड्याच्या दरवाज्याची कडी कोणीतरी जोरात वाजवली होती. आणि एका व्यक्तीचा आवाज ऐकू आला... “ कोणी आहे का या वाड्यात ? कि भूत रहातात इथे.... ? स्वीट गर्लsss.... ?”
क्षणभराचाही अवधी लागला नाही विश्वासच्या पापण्या त्या आवाजानं फाडकन उघडल्या गेल्या. अगदीच ओळखीचा आवाज होता तो खूपच ओळखीचा जिव्हाळ्याचा...त्या आवाजाने त्या व्यक्तीच्या चौकटीत साधा पाय ठेवण्याने एक भला मोठा अनर्थ घडता घडता राहिला होता....त्याचा डाव फसला होता विश्वासमध्ये तर जणू एकप्रकारचे निर्भीड बळच संचारले...त्या व्यक्तीने आपल्या खिशातील लायटर काढले आणि खटकन ते पेटवले तसा त्याच्या चेहऱ्यावरती प्रकाश पडला...आणि इकडे फसलेल्या डावाने स्वतःच क्रोधात येऊन बकुळाच रूप घेऊन आलेल ते उपद्रव क्षणातच हवेत धूर होऊन उडून गेले...विश्वासने आपली मान वरती करून पाहिले तर विश्वासच्या चेहऱ्यावरती आनंद मावत नव्हता...तोंडात सिगरेट पेटवत तो व्यक्ती चौकटीत उभा होता. त्याला पाहताच विश्वासच्या मुखातून अगदी हर्षmy उद्गार बाहेर पडले...
“जयदेवsss...! .तू !” चौकटीत उभा तो दुसरा तिसरा व्यक्ती कुणी नसून खुद्द....जयदेव होता...तिथे त्या लायटरच्या उजेडात त्याचा चेहरा स्पष्ट दिसून येत होता. खांद्यावर एका बाजूने बँग अडकवून तो उभा होता. जयदेवने आपल्या हातातील लायटरने आजूबाजूला काही स्वीच वगेरे आहे का शोधले तसे त्याला एक कंदील दिसून आला जयदेवने त्याचा काच वरती केला आणि तो दिवा पेटवला...त्या दिव्याचा प्रखर असा प्रकाश आख्या वऱ्हांड्यात पडला...तसे जयदेवने समोरच्या प्रकाशात पाहिले कि कोणीतरी उभ आहे... प्रकाशात विश्वास ,अनु आणि संध्या दोघेही पुढे सरसावले... त्यांना पुढे प्रकाशात आलेल पाहताच जयदेवाच्या आनंदाचा पारावर राहिला नाही... “विश्वास....! माझ्या मित्रा! कुठे कुठे नाही शोधल मी तुम्हाला या गावात...”
“जयदेवा...! “ विश्वास त्याला पाहत म्हणाला... “ जयदेवा तुझे लाख आभार...लाख आभार..” असे म्हणतच विश्वासने जयदेवला एक आलिंगन दिले... “ विश्वास ? ठीक आहे न सगळ ?” त्यावर संध्या पुढे येत म्हणाली... “ नाही जयदेव...! इथे काहीच ठीक नाहीये...!एका भयंकर संकटात सापडलोय आम्ही सर्वे...”
जयदेव चिंताग्रस्त चेहऱ्याने त्यांना पाहू लागला दोघानाही धापा लागल्या होत्या घश्याला कोरड पडली होती मृत्यूच मुख त्यांनी पाहिलं होत... “ अंकलsss...” छोटी अनुने आपले रडणे थांबवले आणि संध्याच्या मिठीतून धावत जाऊन ती जयदेवला बिलगली... “oh माझी स्वीट गर्लsss.....”
“पण जयदेवा तू इथे आलास कसा ? तुला इथला पत्ता कसा मिळाला आणि..आणि ते पत्र ? तू पाठवलेल ते पत्र...”
“नाही विश्वास..त्या पत्राची आता गरज नाहीये...कारण मी आलोय...आणि तुझ्यासाठी ते नाही तर हे पत्र म्हत्वाच आहे.” जयदेवने आपल्या खिशातून ते पत्र बाहेर काढले...आणि विश्वास व संध्या दोघांसमोर ठेऊन दिले... “ हे पत्र सखाराम मामाच आहे...यात त्यांनी अश्या काही काही बाबी लिहिल्या आहेत कि...त्यांचा मलाही उलगडा झाला नाहीये...संध्याची ती स्वप्न, ते आभास हि गोष्ट साधीसुधी नाहीये...या मागे एक वेगळच रहस्य दडलं आहे विश्वास...माझ अंतर्मन मला सारख उठून इकडे येण्यासाठी हेलकावत होत...मी इकडे येण्यापूर्वी ते पत्र पाठवले होते तुझ्या नावाने...”
“जयदेवा..! आमच्यासाठी तुम्ही एवढ्या दूर आलात !” “संध्या ! अग अस बोलून तू मला परके करतेयस...अग आपण तिघे एकाच कॉलेजमध्ये शिकलो तिथे दिवस काढले माझ्या डोळ्यासमोर मी तुमच प्रेमांकुर फुलताना पाहिलं आहे...” विश्वास आणि संध्या दोघांनी एकमेकांना पाहून किंचित हास्य दिले...
“जयदेवा तुला जेवढ काही माहिती आहे...त्याहूनहि अधिक गोष्टी आहेत इथे...अगदी विश्वासापलिकडच्या आजपर्यंत यांची अनुभूती मी कधीच घेतली नव्हती पण आज माझ सर्व भौतिक जगातील शास्त्र कुमकुवत पडले...आज जयदेव मी देव आणि सैतान यांच्या मधील अंतर आणि त्यांची सीमा पाहिली... “हम्मsss...! मी आलोय या पत्रात विश्वास तुला तुझ्या सर्व प्रश्नांची उत्तरे आणि त्याची उत्तरे देणारा खरा अधिकरी मिळेल...”
“ कोण हाय का ?” वाड्याच्या बाहेर दोन तीन माणसे आली होती हातात कंदील घेऊन...तसे विश्वास आपल्या जागचा उठून उभा राहिला पाठोपाठ संध्याहि निघाली “चल माझी स्वीटगर्ल आपण बाहेर बघुयात काय चालू आहे...” जयदेवने तिला उचलून आपल्या खांद्यावरती टाकले आणि चालू लागला...जयदेव अनुला थोपटत जातच होता कि त्याला जणू असे काहीतरी जाणवले जसे कुणीतरी धावत धावत त्याच्या दिशेने येत आहे....जयदेवने मार्शल आर्ट्सचे कधी काळी क्लासेस घेतले होते त्याची बुद्धी आणि शक्ती दोन्हीहि एकत्रित ट्रेन होत्या..अचानक होणाऱ्या आघातान तो ओळखून होता...जयदेवाने काही क्षणाचा अवधी घेतला आणि तिथेच तो माघारी वळाला परंतु मागे कुणीहि नव्हत... “strange...!!”
“ कोण तुम्ही लोक ? इथे काय करताय ?” विश्वासने विचारले...तसे ते म्हणाले “ मालक आम्हाला सरपंचान पाठवलय तुम्हाला बोलण धाडावल हाय....आता देवळात गाऱ्हाण ठेवलाया....”
“अरे ! आत्ता आठवल...पण आता कसे जाणार आपण जयदेव नुकताच आला आहे आणि...”
“काय रे ? काय झाल ?” जयदेव बाहेर येत विश्वासला विचारू लागला.. “जयदेवा गावात या लोकांनी गाऱ्हाण घातलय...बोलावल होत यांनी...” “अरे मग चल...मी हि येतो..” जयदेव उत्साहाने म्हणाला. “ठीक तर मग गाडी इथेच आहे आपण जाऊन येऊ...” असे म्हणत विश्वासने बाहेरून दरवाजा बंद करून घेतला..आणि तो , जयदेव, अनु आणि संध्या चौघेही सरपंचाच्या वाड्यावर जायला निघाले...अमावस्याच्या काळ्या रात्रीत गडद ढगांनी पेहराव मांडला होता रात्रीच्या काळोखात आता डांबरासारखे काळे रात्रीच भयाण प्रीतीबिंब घेऊन धो धो कोसळू लागला... “इथल वातावरण खूपच विचित्र आहे...खूपच विचित्र...” जयदेव बाहेर पाहत म्हणाला...शेवटी त्यांनी गाडी बाहेर काढली व गावच्या दिशेनी निघाले...इकडे जखोबाने आपली वाट धरली होती मनात एक समज ठेऊनच तो इथे वाड्यावरती येत होता कि वाड्यात संध्या विश्वास आणि छोटी अनु सुरक्षित नसतील..पण सखाराम पुढे घडणाऱ्या भयानक घटनापासून अनभिज्ञ होता...
जंगलाचा मार्ग पार करून सखा पायवाटेला लागला होता. आणि संकटे आ वासून तिथे बसली होती.
सखाने आपला वेग वाढवला तो झपाझप आपली पावले टाकत पुढे निघाला होता...एक एक डाव खेळून तो आता एका एका प्राणाचा बळी देत होता. त्या बंद पत्रामागे दडलेलं सखारामच्या मनात कुजलेल गुपित काय असेल ? काय आहे ते गुपित?
“सखाsss.....!” एक भयंकर घोगरा आणि जीव घेणा आवाज त्याला एकू आला...कारण वीस वर्षानंतर हा ओळखीचा अगदी ओळखीचा आवाज त्याच्या कानावरती पडला... “गोविदपंत....” सखारामच्या अंगावरील एक न एक केस उभा राहिला होता भीतीने त्याची गाळण उडाली होती कारण समोर पायवाटेस अडवूनच गोविंदपंत बसला होता..मुंजा . एक समंध बनून....एक अघोर बनून...
क्रमश :

MARATHI HORROR STORY ALL PARTS ,BHAYKATHA AGHORI,
PART-1 , PART-2, PART-3 ,PART-4 , PART-5 , PART-6 , PART- 7, PART-8 ,PART-9
PART-10  ,PART-11 ,PART-12 ,PART-13,PART14,PART-15,PART-16, PART-17,END OF THE STORY -AGHOR-BHUTACHI GOSHT PART-18

Continue Reading

अघोर भाग अकरावा....

अघोर
भाग अकरावा.

बकुळाचा मृतदेह पाहून विश्वासला त्याच्या डोळ्यांवरती भरवसाच बसत नव्हता. अस वाटू लागल होत कि हे स्वप्न असाव आणि आत्ताच जाग यावी. परंतु जे पाहिलं ते वास्तव होत सत्य होत आणि न नाकारण्यासारख विश्वासच्या मनात सलग एकापाठोपाठ एक प्रश्न येऊ लागले... “आता हे संध्याला कसे सांगणार ? तिला काय वाटेल ? आधीच तिची अशी अवस्था इथे येऊन तिला थोड बर हि वाटल होत पण अचानक हे विश्वासलादेखील जोरदार धक्का बसला होता. बकुळाच्या मागेपुढेहि कुणी नव्हत...विश्वासच्या घरीच काम करून तिने दिवस काढले होते. अनुशी तिचा लगाव होता...विश्वासने ठरवले कि संध्याला या बाबतीत काही एक कळू द्यायचं नाही... “सखामामा...हे प्रेत काढून याचा अंतिमसंस्कार करायला हवाय...” विश्वास सदृढ सुसज्ज आणि समंजस होता परिस्थितीला कसे हाताळायचे हे त्याला चांगलेच ठाऊक होते म्हणून तिथे त्याने एक योजना आखली...सखाराम मामाला विश्वासने झाडावरील ते प्रेत खाली आणावंयास सांगितले... पण सखाराम ते पाहून अगदी स्तब्ध पुतळा बनून त्या प्रेताकडे पाहत उभा राहिला होता.विश्वासने सखारामच्या खांद्यावर हात ठेवत त्याला हलवून त्याच भान जागेवर आणल....“ जस....तुम्ही म्हणता जावइं बापू...” एवढ बोलून सखाराम ने सोबत आणलेल्या दोघांना झाडावर चढून ते प्रेत खाली घ्यायला सांगितले पण...विश्वासने मागे वळून पाहिले तर त्या चौघांचेहि पाय पुढे यायला डगमगत होते त्यांच्याहि चेहऱ्यावर एक भीतीच सावट पसरल होत. का नाही पसरणार ? मृत्यूचा देखावा डोळ्यांनी पाहत होते ते मरण किती भयंकर असू शकत आणि ते मरण देणारा ‘तो’देखील. विश्वास त्यांना पुढे या पुढे या म्हणत ओरडत होता पण कुणीच त्यांच्यापैकी पुढे येईना... “नाय नाय...आव साहेब...त्याची शिकार हाय ती..तुम्ही त्याच्याच इलाक्यात येऊन त्याच्या शिकारीला हात लावायला बघताय..आमच्यापैकी कुणीबी हात लावला तर...त्यो...नाय नाय आम्ही हात लावणार नाय....” ते लोक साफ नकार देऊ लागले तसे विश्वासने एकाच्या कंबरेला कुऱ्हाड लटकताना पाहिली... “ तुम्हाला अडचण फक्त त्या प्रेताला हात लावल्यावरच होईल न ?” विश्वासने त्यांना एकदा विचारणी केली... “होय साहेब” त्यांच्यापैकी एकजण म्हणाला.. “अडचण त्या प्रेताला स्पर्श केल्यावर होईल...पण त्या फांदीला स्पर्श केल्यावर नाही होणार...” विश्वास उद्गारला अगदी समंजस आणि हुशार विचारशक्ती होती त्याची. तिथे उभ्या सर्वांनी एकमेकांकडे पाहिले. जखोबा आणि सखामामा मात्र विश्वासच्या निर्णयास थक्कच झाले. “ झाडावर चढून तुम्ही फक्त ती फांदी कुऱ्हाडीने घाव घालून खाली पाडा...बाकीच नंतर बघू... “ विश्वासराव...पोरीला कळवायच का हे ?” सखाने विश्वासकडे पाहत विचारले... “ नाही नाही....संध्याला या बाबतीत कानोकान खबर होता कामा नये...मी तिला....सांगेन तिला काहीतरी..पण आत्ताच हे सांगणे योग्य नाहीये...” 
“विश्वासराव तुम्ही याची काळजी करू नका...तुम्ही तिकड बाईसाहेब कड जा...आम्ही हे गावच्या स्मशानात नेऊन याचा अंतिमसंस्कार करतो आणि....विश्वासरावsss...बाजूला सरकाsss...” असे ओरडतच जखोबाने विश्वासला हाताला धरून मागे ओढून घेतले. विश्वासजसा मागे झाला तसे धाडकन त्याच्या पुढ्यात अगदी पायाजवळच त्या झाडाची फांदी आणि त्यावर लटकत असलेल बकुळाच प्रेत येऊन पडल...विश्वास हादरलाच होता. ऐनवेळी जखोबाने त्याला मागे ओढून घेतले नाहीतर ती जाडजाड फांदी तुटून थेट विश्वासच्या माथ्यावर आदळणार होती... “मी ठीके...” विश्वास जखोबापासून आपला हात सोडवत म्हणाला... “ आर ये सुतकाळच्या....खाली बघता आल नाय व्ह्य र तुला ?” जखोबा त्या वरच्या माणसाला पाहून ओरडला... “ नाय मालक चुकी झाली माफी करा...हातातून निसटली साल अन ते खाली आल...” बकुळाच पूर्ण प्रेत पाहूनतर विश्वासने आपली नजर गच्च बंद करून फिरवली... “ तुम्ही जा...पोरीकडे विश्वासराव...मी जखोबा संग जातो....व्हा तुम्ही आम्ही हे मार्गी लावून येतो...” विश्वास निघालाच होता कि जखोबा त्याला म्हणाला... “ विश्वासराव आजच्या रात्रीला सरपंचाच्या घरापलिकड देवाच्या मंदिरात गाऱ्हान हाय...बाईसाहेब अन अनु ला घेऊन तुम्ही बी या मनाला शांती भेटल..सखा आता आमच्याच संग येईल...” 
“ ठीक आहे आम्ही येऊ....”विश्वासच्या मनात नव्हत परंतु संध्या आणि अनु दोघींना या पासून तिला दूर ठेवायचं होत त्यासाठी तो तयार झाला...जंगलातूनच आलेल्या वाटेने विश्वास बाहेर निघाला...संध्याने दुरूनच पाहिले कि विश्वास त्या विहिरीच्या पलीकडे येऊन उभा होता व आपले अंग झटकत होता. संध्याने खाली अनुला दाखवले कि “ते बघ बाळा...पप्पा आले..” विश्वासने विहिरीच्या पलीकडेच उभे राहुंन संध्याला हात दाखवला...संध्या त्याला पाहतच होती कि तिने पाहिलं कि विश्वासच्या पाठीमागे अगदीच पाठी मागे खालून काहीतरी वरती येत उभ राहील होत. संध्याच्या चेहऱ्यावरचे भाव बदलले ती थोड पुढे आली आणि तिने विश्वासला इशारा केला कि “ विश्वास...तुझ्या मागे...तुझ्या मागे काहीतरी आहे विश्वास...”संध्या पुढे काही बोलणार तेवढ्यात विश्वासच्या मागे उभ्या जो कोणी होता त्याने विश्वासला जोरात धक्का दिला विहिरीच्या कडा अगदी गुडघ्याच्या खाली होत्या संध्या विश्वासच्या दिशेनी निघाली होतीच कि तिच्या डोळ्याच्या समोर विश्वास त्या कोष्टीनी भरलेल्या कोरड्या विहिरीत कोसळला... संध्याने पाहिले कि विश्वासला धक्का देताच क्षणी एक काळभोर आकृती अगदी धुराच वलय होऊन तिथून नाहीशी झाली... “ विश्वाsssसsss..!” संध्या जागीच उभी... किंचाळली...अन तितक्यात इकडे झुडुपातून काहीतरी हालचाल झाली आणि कोणीतरी बाहेर पडल...त्याला पाहून मात्र संध्या थक्कच झाली कारण काही मोजक्याच क्षणांपूर्वी तिने विश्वासला आपल्या डोळ्यांनी त्या विहिरीत पडताना पाहिलं होत आणि आता तो तिच्या समोर येऊन उभा होता.... “संध्या? ए संध्या ? अग काय झाल असे किंचाळलीस का ?” संध्याचे ओठ थरथरत होते. ती विश्वासला काहीतरी सांगण्याचा प्रयत्न करतच होती पण तिचे ओठ उघडत नव्हते. तिला शब्द फुटत नव्हते... “ संध्या ? काय झाले ?” तसे संध्या बोलू लागली.. “ आधी तू इथून चल..इथे थांबू नकोस...या विहिरीजवळ चल..इथून लवकर...” संध्या थरथरत बोलत होती तिच्या शब्दांना कंप सुटला होता. तिने भीती पोटी सर्वप्रथम आधी विश्वासला त्या भयानक जीवघेण्या विहिरीपासून दूर आणले...तशी छोटी अनु आपल्या पप्पाला येऊन बिलगली.... आणि इवलुशी अनु स्वतः आपल्या बाबाना बिलगून म्हणाली... “पप्पा....तू .....त्या राउंड राउंड मध्ये पडला आणि मम्मा तुला पाहून ओरलडली...” अनुचे शब्द ऐकत विश्वासने संध्याचा पांढरा पडलेला चेहरा पाहिला... “ काय झाले संध्या ? तू...तू आधी बस इथे आणि मग सांग...” विश्वासने अनु आणि संध्या दोघींना वाड्याच्या पायरीवरती बसवले आणि स्वतः तिच्या समोर बसला... “विश्वास...मी पाहिलं कि...तू त्या झुडुपातून बाहेर आला आणि त्या विहिरीजवळ उभा राहिला..तेव्हा...तेव्हा..” 
“ तेव्हा काय संध्या ?” “तेव्हा..कुणीतरी मागून येऊन तुला धक्का दिला...आणि तू त्या विहिरीत कोसळलास...आणि तिथे काहीतरी उभ होत..” संध्याने त्या विहिरीच्या दिशेने बोट दाखवत सांगितले... “ तिथे ? तिथे तर कोणीच दिसत नाहीये...आणि संध्या मी तर तुझ्यासमोर आहे न..मला बघ मला काही झालय का ? मी इथेच आहे तुझ्यासमोर...” विश्वास विचारात पडला... “संध्याला आधी तर स्वप्न पडायचे आणि आता असे भास हि व्हायला लागले...पण अनुला कस काय दिसू शकत अनुला तर भास नाही झाला मग याचा अर्थ संध्या खर तर बोलत नाहीये..”
“तू इथे आहेस विश्वास.... तर मी..... मघाशी कुणाला पाहिलं...? काय होत ते ?”संध्याचे डोळे एका अनामिक भयभीत करून टाकणाऱ्या विचाराने विस्फारून गेले. पण सुख हे होते कि विश्वास जिवंत तिच्याजवळ होता. “तो माणूस कुठे गेला ?इथे उभा होता तो ?”
“ तो तर...इथेच होता थोड्या वेळा पूर्वी..मला म्हणाला कि तो बकुळाला इकडे गावच्या रस्त्यावर शोधून येतो..आणि त्या नंतर तो काही...परत आलाच नाही...इथे उभ राहून तो वाड्याला आणि त्या...त्या विहिरीकड तो सारख सारख पाहत होता.” संध्या म्हणाली...विश्वासने त्या विहिरीवरती एक नजर फिरवली... “बकुळा मावशी अजून भेटल्या नाहीत पण...सखामामा आणि जखोबा दोघे तिच्या शोधात गेले आहेत लवकरच काही न काही बातमी मिळेल...आणि आता इकडे तिकडे लक्ष नकोस देऊ...आज संध्याकाळी जखोबाने देवळात बोलवलय म्हणे कसले गाऱ्हाणे ठेवले आहे त्यांनी. देवळात जाऊन तुला जरा शांत वाटेल... “ हो न अनु ? देवबाप्पा बघायला येणार न ?”
“हो पप्पा...” असे म्हणत अनुने विश्वासच्या मिठीत झेप झेप घेतली... “ चल आतमध्ये संध्या...” विश्वासने अनु आणि संध्या दोघींना वाड्यात आतमध्ये नेले... “ विश्वास मी खरच तुला तिथे पाहिलं त्या विहिरीमध्ये कोसळताना...तुला खर का वाटत नाहीये...आणि मघाशी तू तू माझ्या सोबत त्या वेड्याच बरळन ऐकलस ना ? कि तो काय म्हणाला ते..?”
“ हो...हो संध्या हो शांत हो तू जरा..ऐकलय मी त्याच हि...”
विश्वास मनातल्या मनातच विचार करू लागला... “तो जो कोणी होता त्याच मला सर्व खर होताना दिसतय...त्या वेड्याच त्या विहिरी बद्दल बोलन बकुळाच तिथेच त्याच विहिरीजवळ प्रेत सापडणे..संध्याला हि आता तसेच काहीसे झाले तो आभास होता कि सत्य...एवढीशी अनु तिच्या नजरेच ती का खोट सांगेल...कुणी केल असेल हे ? बकुळाची अशी अवस्था..देवा विज्ञानाच्या या जगात मी आजवर नजरेच्या समोर उपस्थित हवा, द्रव आणि स्थिर यांनाच सत्य मानत आलोय...माझ्या मनाचा कौल जणू त्याहून पलीकडे झुकला जातोय...कुठे न कुठेतरी साखळी जुळेलच...”
“ जखोबा...! काय वाटत तुला ? कुणी केल असेल हे ?” सखाराम आणि जखोबा बकुळाच प्रेत घेऊन स्मशानाच्या दिशेने चालले होते. “ सखाभाऊ...सर्वात मोठी चूक केलीत तुम्ही सावित्रीच्या आतम्याच्या मुक्तीसाठी तुम्ही तिच्याच मुलीला यात ओढून घेतलस..कोण वाचवल पोरीला त्या...अजून किती बळी जातील...सखा लवकरात लवकर पोरीला खर काय ते सांगून टाक...धोका इथेच नाहीये हा सगळ्या जन्माला पुजलेला हाय तिच्या...तीन जिथ जाईल ते नाहीतर त्याचा अंश नक्कीच तिच्या मागावर जाईल...
“ मालक...जरा बिगी बिगीन चालायचं का ?” मागून चौघापैकी एक माणूस जखोबाला पाहत म्हणाला... “काय र ...? काय झाल ?” सखा म्हणाला... “ मालक संध्याकाळ होत आलीय...अन आज अमावास्या हाय मालक....” अमावस्याच नाव काढताच जखोबा अन सखाराम दोघ हि हादरून गेले.. “जखोबा...आजची रात्र त्याचीच हाय...आज रात्रीच्याला वाड्यात राहण म्हणजी...म्हणजी.... मरणाला आमंत्रण दिल्यासारख हाय...आज रात्रीच्याला नक्कीच काहीतरी त्याचा अघोरडाव साधणार हाय त्यो...कुणाचा तरी बळी जाणार काय तरी हालचाल होईल आज रात्री..”
“....घाई करा सखाभाऊ....आताच्या आत्ता निघा नाहीतर घोर अनर्थ होईल...आजची रात्र तो बळीच्या शोधात बाहेर पडेल...घाई करा...विश्वासराव अन दोघी संकटात आहेत....निघा निघा...लवकर...” जखोबा म्हणाला पण 
रातकिड्यांची किरर्र किर्र हळू हळू व्हायला सरुवात झाली होती. विश्वास आणि संध्या दोघेहि वऱ्हांड्यात अनुला खेळताना पाहत बसले होते “ चला निघायला हवय आपण सरपंचाच्या वाड्यावर जाउयात आधी...तिथून देवळात... तोच संध्या अचानक दरवाजात पाहून ओरडली...
" विश्वास.... त्या पहा..! बकुळा मावशी आल्या "
" या ना बकुळा मावशी ....आतमध्ये या...." 
संध्याचे शब्द ऐकूनमात्र विश्वासाच्या मानेवरन एक थंडगार बर्फ़ाची धार खाली पाठीकडे वाहत गेली..."


MARATHI HORROR STORY ALL PARTS ,BHAYKATHA AGHORI,
PART-1 , PART-2, PART-3 ,PART-4 , PART-5 , PART-6 , PART- 7, PART-8 ,PART-9
PART-10  ,PART-11 ,PART-12 ,PART-13,PART14,PART-15,PART-16, PART-17,END OF THE STORY -AGHOR-BHUTACHI GOSHT PART-18

Continue Reading

अघोर भाग दहावा

अघोर भाग दहावा 

सकाळी सकाळीच न्याहारीच्या वेळेस जखोबा विश्वासच्या नावाने आलेली चिट्ठी घेऊन वाड्यावर पोहोचला होता वाड्याच्या चौकटीत त्याने आपला साधा अंगठा सुद्धा लागू दिला नव्हता. मनात एक दहशतच होती त्या जागेची सबंध गाव त्या वाड्यापासून कोस कोस दूर राहायचा आणि अश्या वाड्यात इवलुश्या जीवाला अनुला घेऊन संध्या आणि विश्वास दोघ वास्तव्यास आले होते न जाणे देवाच्या मनात काय होत ते योगायोगाच चक्र असे सुरु झाले कि एक एक करत सर्वांना त्यात सामील व्हावे लागले...असो...जयदेवने पाठवलेली तार हातात घेऊन संध्या विचारात पडली... “ जयदेवची तार या पत्त्यावर कशी काय आली ? त्याला कसे समजले कि आम्ही इथे आहोत...” संध्या त्या पत्राकडे पाहत विचार करण्यात गुंगच झाली होती तसा पायऱ्या उतरून विश्वास खाली तिच्याजवळ आला... “ जावईबापू झोप कशी लागली तुम्हाला? पूर्ण तर झाली न ?” सखा विश्वासकडे पाहत म्हणाला...विश्वासने आपल्या कपाळावरून हात फिरवत झोपेच्या गर्द आवाजातच उत्तर दिले... “होय...रात्री पडल्या पडल्याच झोप लागली आणि...” बोलता बोलता विश्वासचे दरवाज्याकडे लक्ष गेले... “ जखोबा ? तुम्ही इथ काय करताय ? या ना आत या...” तसे जखोबाने दरवाज्यातच उभ राहून आपले हात जोडले आणि नमस्कार केला... “ नाही विश्वासराव मी इथच ठीके...आता निघालोच होतो तुमच्या नावच पत्र आल होत तेच द्यायला आलो होतो.” विश्वासने तसे संध्याच्या हातामध्ये एक लिफाफा पाहिला आणि त्यावरती नाव सुद्धा... “काय ? जयदेवच पत्र ?” असे म्हणत त्याने संध्याच्या हातातून तो लिफाफा काढून घेतला आणि खोलून त्यातले पत्र काढून वाचायला सुरुवात केली. संध्याने तसे आजूबाजूलाच फेऱ्या मारत वाड्यात बकुळाला हाका मारण्याचे प्रयत्न चालू ठेवले... “ बकुळा मावशी ? बकुळा मावशी ? अरे देवा या आजून कुठे गेल्या ? मामा तुम्हाला काही सांगून गेल्या किंवा दिसल्या का ?” तसे सखाराम “ नाही ग पोरी मी जागा झालो तव्हापासून ती मला कुठ दिसलीच नाही..” पत्रातला संदर्भहि विश्वासने वाचला नव्हता तसे बकुळा नाहीशी झाल्याचे त्याला समजले... 
“कायsss ? सकाळ पासून बकुळामावशी तुम्हाला कुठ दिसलीच नाही ?” विश्वास आणि संध्या दोघेही चकित झाले...कारण अगदी नवख्या गावात एका वृद्ध बाईच पहिल्याच दिवशी अस नाहीस होने हि काय साधारण गोष्ट नव्हतीच.
“शिवsss शिवsss शिवsss...ह्ये काय होऊन बसल देवा.....” जखोबा दरवाज्यातच त्या चौकटी बाहेर उभा राहून तोंडातल्या तोंडात पुटपुटला... “ पण एवढ्या सकाळी सकाळी ती जाऊ कुठ शकते..?” संध्या म्हणाली... “ या गावतल तर तिला काहीच माहिती नाहीये...जखोबा ?”
“तुम्हाला कुठे वाड्याच्या बाहेर दिसल्या का बकुळा मावशी ?” संध्याने दारात उभ्या जखोबास विचारणी केली... “ मी...नाही तर बाहेर कुठेच दिसल्या नाही मला त्या...अन या जंगलातून दुसरीकडे कुठ जायला कसलीच पायवाट नाहीये इथून माग कोसकोस वर पसरलया हे...तुम्ही समदे अस करा इथच थांबा कुठ जाऊ नका...मी सरपंचाकड जातो अन दोघ तीघ माणस सोबत घेऊन येतो...म्हणजे त्यानला शोधायला जमल तर...नका जाऊ कुठ...” 
“ थांब जखोबा मी पण येतो तुझ्या संग...” सखाराम उद्गारला आणि तो देखील वाड्यातून बाहेर जखोबासोबतच सरपंचाच्या घराकड जायला निघाला... “विश्वास ? कुठे गेल्या असतील बकुळा मावशी ? अस न सांगता त्या कधीच जात नाहीत आणि आज अस..”
“सापडतील...! इथेच कुठेतरी असतील...!” विश्वास उद्गारला...संध्या न बोलता त्याच्या जवळ येऊन बसली तिने आपल्या केसांचा टॉवेल सोडला... “विश्वास...? जेव्हा पासून आपण... इथ या गावात आलो आहोत... तेव्हा पासून सगळ विचित्रच घडतय...” विश्वासने संध्याच्या चेहऱ्याकडे पाहिले... “संध्या तुला दोन रात्र झाले ते स्वप्न नाही न आले ? कारण एक हि मध्यरात्री तू झोपेतून जागी नाही झालीस..काही वेगळ नाही वाटल तुला हे ?” “ हो...इथे आल्यापासून या गावात पाउल ठेवल्यापासून मला अगदी माझ मन शांत वाटू लागल आहे...पण!”
“ पण ?”
“ हि शांतता.. वादळापूर्वीची तर शांतता नाही न विश्वास ?” असे म्हणत संध्याने विश्वासकडे पाहिले विश्वासची हि नजर तिच्या नजरेस खिळून राहिली दोघांच्याहि डोळ्यात संध्याच्या या प्रश्नाला एक साफ होकार दिसून येत होता. “ ममाsss....ममाsss...उंहू उंहू उंहू....” संध्या विश्वास दोघांचेहि लक्ष तुटले कारण वरच्या खोलीत अनुच्या रडण्याचा आवाज येत होता. “ अनु उठली वाटत..मी बघते...” असे म्हणत संध्या उठतच होती कि विश्वास म्हणाला... “ तू थांब इथेच मामा येतील केव्हाही मी घेऊन येतो तिला खाली...आणि जमलेच तर घराच्या खोल्यांमध्ये तपासून पहा..” विश्वासने संध्याला काही सूचना दिल्या आणि अनुला घेण्यासाठी वरच्या मजल्यावर जाऊ लागला...संध्या वाड्याच्या वऱ्हांड्यात उभी दरवाजाच्या चौकटीतून बाहेर पाहत उभी होती जवळचा टॉवेल तिने तिथेच बाजेवर टाकला...तसेच तिला कुणाच्या तरी कुजबुजण्याचा, पुटपुटण्याचा आवाज... कानी ऐकू येऊ लागला...तो आवाज दरवाज्यच्या पलीकडून येत होता अस वाटत होत जस कोणीतरी आडबाजूला उभ राहून स्वतःशीच नाही नाही...दुसऱ्याशी बडबडत आहे... संध्या चौकटीतून बाहेर आली आणि तिने आजूबाजूं नजर फिरवली तसे तिने पाहिले कि कुणीतरी विद्रूप तिच्याकडेच पाठ करून वाड्याच्या भिंतीकडे तोंड करून काहीतरी बडबडत होत. त्याला पाहताच संध्या दचकली पण त्याच ते रूप तिने याआधीहि पाहिलं होत..हो जेव्हा त्याने अनुला खांद्यावर घेऊन जंगलाच्या वाटेने पळ काढला होता... तो वेडा गंग्या होता तिथे कोपऱ्यात बसून थरथरत तो हातात काहीतरी घेऊन त्याच्याशीच कुजबुज करत होता...
“ ए ? कोण आहेस तू ? इथे काय करतोयस ? माझ्या मुलीला पळवायला आला आहेस ? चल जा गावात इथे कोणी नाही तुझ..” संध्या चे शब्द ऐकताच त्या वेड्याच थरथरत अंग एकदमच शांत झाल पायाच्या आधारे एखाद माकड गुडघ्यावर जस वळण घेत तसा तो संध्याकडे वळला... “ तू ? अजून इथच ?? छ्के हि बघ हि अजून इथच हाय....इथच हाय हि....जायला सांग हिला.....हिह्हीही...ए सावित्रेचे पोरे...तू....तू ...तू तू माझ्या छ्कीला बघितल का ? कुठय माझी छ्की....खाऊ आणायला मनून गेली अन...” बोलता बोलता तो जागचा उठून उभा राहू लागला हातच एक बोट थरथर करत तो स्वतःलाच हुंकार देऊ लागला...खाऊ आणयला गेली माझी छ्की...अन ...”
यावेळी मात्र संध्या स्तब्ध उभी राहून त्याच सर्वकाही ऐकत होती. “आणि ?” \
“अन... माझी छ्की.... पुन्यांदा..... परत आलीच नाय....त्यो नाथ्या मला म्हणाला तुझी पोर...या ..या या या....” रागाने दात खात वाड्याच्या दिशेने बोट दाखवत तो उद्गारला.. “या... गोयान्द्या.... या अघोऱ्यान पळवली....माझी छ्की....” संध्या पायऱ्या उतरून आता वाड्याच्या बाहेर आली आणि तिने एक नजर संपूर्ण वाड्यावर फिरवली... तोच इकडे जंगलातून दोन तीन लोकांचे आवाज ऐकू येऊ लागले एक घोळकाच जंगलातून येत होता...त्यातला सखाचा आवाजच संध्याला ओळखीचा वाटला... “बकुळा मावशेsss....अग ए बकुळा मावशी ?” संध्या त्या आवाजाच्या दिशेने वळली तसा तो समोरून खिद्खीद हसू लागला... “इहिहहिsss....मला माहितीया...तुमी कुणाला शोधताय....तीच नव्ह जिला म्या धक्का दिला अन ती पडली...ह्या ह्या ह्या....ह्या ह्या...लय मजा आली त्या जाडीला ढकलली...” तोच संध्या त्याला म्हणाली...
“ तू पाहिलस तिला ? कुठे ? कुठ पाहिलस तू तिला?”
“म्या रातच्याला माझ्या छ्कीला हुडकत हुडकत हिथ त्या वडाच्या झाडावर येऊन बसलो होतो...तवा मला ती दिसली....रातच्यालाच ती बाहेर आली...अन त्या...त्ये बघ त्ये बघ..तिकड त्या हिरीकड गेली..अन...अन...त्यान तिला....” बोलता बोलता त्याचा चेहरा भीतीने रडवेला झाला... “ तिला त्यान लचक्यात धरल...अन तिकड त्या जंगलात पार....पार पार तिकड घेऊन गेला....म्या बगितल तीच रगात..त्या झाडावरून खाली येताना...हीहीही...लाल लाल नुस्त लाल लाल...”
“संध्या ? तू इथे काय करतेयस ?” तो वेडा बडबडत होताच कि दरवाज्यातून विश्वास काखेत अनुला घेऊन बाहेर आला...तशी त्याचीही नजर त्या वेड्यावरती पडली... “ तूsss ? तू इथे कशाला आलास चल पळ इथून ...निघ इथला नाही तर मार मार मारेन...चल पळ इथून....” विश्वासने त्याला दम देताच तो घाबरून दचकून तिथून मागे मागे जाऊ लागला... “ विश्वास अरे...तो म्हणतोय कि....त्याने बकुळाला पाहिले...आणि”
“ आणि काय संध्या ?” विश्वासने विचारले.. “ आणि तो काहीतरी विचित्रच बडबडतोय...कि बकुळाला त्याने इथे रात्री बाहेर आलेलं पाहिलंय आणि कुणीतरी बकुळाला...” सांगता सांगता संध्याच्या चेहऱ्यावर भय निर्माण होऊ लागले... “हे याने केव्हा ?” विश्वासने बोलत असतानाच त्याच्याकडे पाहिले आणि तिथे पाहून विश्वासचे डोळेच विस्फारून गेले...आणि त्या सोबतच संध्याचे देखील...कारण दोघांच्याही डोळ्यासमोर तो नव्हता त्याच्या उभ्या जागी आता फक्त हवा खेळत होती आणि तो नाहीसा झाला होता. तोच छोटी अनु आपल्या वडिलांच्या काखेत बसून बोबड्या सुरात म्हणाली... “पप्पा... पप्पा ....तो पळाला...” तो आलेल्या वाटेने जंगलाच्या दिशेन धावत गेला... इकडे सखराम आणि जखोबाने गावतले दोन चार ओळखीचे माणसे जे धीट होते त्यांना आपल्या सोबत बकुळाला शोधायला आणल होत परंतु वाड्याच्या जवळ जवळ येताच त्यातील दोघा तिघांना घाम फुटू लागला...वाड्याकडे आणि वाड्या बाहेर उभ्या संध्या आणि विश्वासकडे अगदी संदिग्ध असल्यासारखे ते पाहू लागले... ते सर्वजण हातात एक दोन काठ्या घेऊन आले होते. तसा सखाराम अन जखोबा या दोघांच्या पुढ्यात येऊन उभे राहिले... “ आम्ही सगळ्यांनी येत येत रस्त्याला जमल तिकड बघितल पण बकुळा कुठच दिसली नाही...” संध्याला मात्र त्या वेड्याचे शब्द आठवू लागले तो सारख सारख त्या विहिरीचा उच्चार करत होता.. “ मामा ? त्या बाजूने काय आहे नेमके ? त्या विहिरीकड....?” संध्याने तस विचारताच सखा चकित झाला... “ काय ? कुठे ? कुठल्या विहिरीकडे ?” “त्या तिथेच मामा त्या एकाच विहिरीजवळ तिथून हि एक रस्ता दिसतोय न..तुम्ही तिकड जाऊनहि पाहिले तर बरे होईल...” तसा विश्वास तिला म्हणाला “अग संध्या तू काय त्या वेड्याच्या शब्दावर भरवसा ठेवणार आहेस का ? तरीही तुझ्या समाधानासाठी आपण...मला वाटत त्या तिकडच्या मार्गावरहि एक चक्कर टाकायला हवी...” विश्वास उद्गारला... “ ठीक आहे मग...जशी तुझी इच्छा पोरे...आम्ही तिकडहि जाऊन बघतो...तूझ अस एकटीन राहण बरोबर नाही पण. “ठीके मी हि येते तुमच्या बरोबर...” तसे विश्वास तिला नाकारू लागला... “अग पण नाही तू इथेच थांब आणि दिवस आहे काहीही होणार नाही...वाटल्यास कोणीतरी थांबेल तुझ्याजवळ...” विश्वास म्हणाला आणि त्यांच्या पैकी एक माणूस तिथे संध्या आणि अनुजवळ थांबला...त्यांच्या पैकी काहीजण मात्र तिकडे यायला थोडे चाचपडत होते पण जबरदस्ती त्यांनी आपली पावले तिकडे वाढवलीच... विहिरीजवळून जात असताना विश्वासला सखा जखोबा सर्वानाच त्यांच्या घोळक्यातच एक भयंकर अतिभयंकर असा दुर्गंध आला क्षणातच त्यांच्या नाकात तो वास घुमला विश्वासने त्या विहिरीत डोकावून पाहायचा प्रयत्न केला परंतु त्या कोरड्या विहिरीत पसरलेल्या कोळ्याच्या जाळ्या व्यतिरिक्त त्याला दुसरे काहीच दिसले नाही.... “आता एक काम करा दोघ दोघ मिळून फुटा आणि सगळीकड शोध घ्या ज्याला कुणाला पहिल्यांदा सापडलं त्यान इशारा करायचा..” जखोबाने सर्वाना सूचना दिल्या आणि तसे तसे सखाराम आणि आणखी एक माणूस व जखोबा आणि विश्वास दोघेही झाडा झुडुपातून काट्यामधून बकुळाला पुकारत तीच नाव घेत सर्व तिला शोधू लागले....काहीस अंतर पुढे दाट झाडीतून गेल्यावर दमून विश्वासने आपले हात त्या उंच झाडाच्या खोडावर टेकवले आणि मान खाली घालून श्वास भरू लागला...श्वास भरता भरता अचानक त्याला जाणवले कि.... “टपकनsss....” अस काहीतरी त्याच्या हातावरती टपकल विश्वासने न पाहताच ते पुसून काढायचा प्रयत्न केला परंतु हात त्याच्यावर जाणारच होता कि कुणीतरी त्याचा हात रोखला...विश्वासने मान वरती करून पाहिलं तर जखोबाने त्याचा हात. त्याच्या हातावर पडलेल्या, त्या थेंबास... पुसण्यासापासून अडवला होता. जखोबा ते काही क्षण डोळे विस्फारून पाहतच राहिले हलक्या मानेने त्याने विश्वासकडे पाहिले आणि विश्वासची हि नजर त्या थेंबाकडे पाहून थक्क झाली होती. त्या लगतच त्यांना काही कळणार इतक्यात टपटप टपटप करत सलग एका पाठोपाठ एक लालभडक रक्ताचे थेंब धारा त्याचा चिकट स्त्राव झाडावरून गळत खाली येत विश्वासच्या हातावरती पडू लागला..दचकून विश्वास आणि जखोबा दोघेही मागे सरकले...त्या धारेच्या दिशेने दोघांनीही आपल्या नजरा वरती उचलल्या आणि..... समोर जे भयंकर दृश्य होत ते पाहून मात्र विश्वास आणि जखोबा दोघांच्याही छातीत धस्स झाल...विश्वासच्या नजरे समोर एक भयंकर देखावा होता. झाडाच्या खोडावरून खाली सरकत सरकत रक्ताचे ओघोळ पाझरत होते तर काही खालचा पाला पाचोळा रक्ताने लालभडक झाला होता...विश्वासने नजर दौडवली आणि वरती पाहिले त्या झाडाच्या एका काटेरी फांदीवरून बकुळाच छिन्नविछिन्न अवस्था झालेलं प्रेत रक्तबंबाळ होऊन झाडाच्या फांदीत अडकून खाली लटकत होत.तिचा साडीचा पदरच फक्त बिना डागाचा होता आणि बाकीच शरीर मात्र एखाद्या जनावराने अगदी निर्घृणपणे केलेल्या शिकारी सारख खाऊन राखून ठेवल होत.
इकडून सखाराम आणि बाकीचे माणसेहि तिथे धावून आले...त्यांनी तर पाहताच क्षणी....
“राम राम राम.....” रामाच्या नावचा जप सुरु केला... “क...क्क...कोणी केल असेल हे...?”
विश्वासच्या थरथरत्या ओठातून कोरड्या पडलेल्या घसातून आवाज बाहेर निघाला....
“ काळ...त्यो आलाय...सखा....अन त्याच आगमन आता...अटळ हाय...”
सखारामला ते पाहून स्वतःचा राग आणि पश्चाताप वाटू लागला...कारण त्यानेच या सर्वांना ओढून इथ या मरणाच्या दारात आणून उभ केल होत...पण आता माघार घेणे अशक्य होते. आतावेळ आली होती कि संध्याला तिचा खरा भूतकाळ कळण्याची वीस वर्षे तिला छळणाऱ्या त्या स्वप्नांच्या त्रासांच्या मागे असलेल एक गूढ रहस्य कारण वेळेच्या ज्या रक्षकांनी काळ इतके वर्ष डांबून ठेवला होता तो आज मुक्त झाला होता. मृत्यूचा महाभयंकर अघोरी खेळ सुरु झाला होता.
क्रमश पुढील भाग उद्या रात्री 11 वाजता




MARATHI HORROR STORY ALL PARTS ,BHAYKATHA AGHORI,
PART-1 , PART-2, PART-3 ,PART-4 , PART-5 , PART-6 , PART- 7, PART-8 ,PART-9
PART-10  ,PART-11 ,PART-12 ,PART-13,PART14,PART-15,PART-16, PART-17,END OF THE STORY -AGHOR-BHUTACHI GOSHT PART-18

Continue Reading

अघोर भाग ८

अघोर भाग ८ 

लेखक : कनिश्क हिवरेकर...

“ए थांब....” विश्वास ओरडत त्या माणसाच्या मागे मागे धावत होता तो जणू काही त्या जंगलाचाच वासी रानातलाच राहता असल्यासारखा ढांगवर ढांग टाकत धावत सुटला होता. आणि विश्वास त्याच्या मागावर होता. अनु त्या माणसाच्या खांद्यावर हेलकावे खात रडत होती. विश्वासला तो सापडणे अवघड वाटू लागले....तरीही त्याने आपले पाय थांबवले नाही...इकडे आवाज ऐकून सखाराम सुद्धा धावत आला...संध्याने घाई घाईतच बकुळाला उठवून उभे केले घाबरलेल्या डोळ्यांनी विश्वासकडे अनुकडे आणि त्या धावणाऱ्या विद्रूप माणसाकडे पाहू लागली...सखारामहि त्याच्या मागो माग धावू लागला...तो माणूस आख्या रानावनात आरोळी ठोकत धावत होता. “ माझी छ्की सापडली.... माझी छ्की सापडली....” आणि तोच आवाज सखारामच्या कानावर पडला...तसे धावता धावता अचानक त्याच्या पावलांचा वेग मंदावला...कारण हा आवाज त्याच्या ओळखीचा होता वीस वर्षापूर्वी हाच आवाज त्याने वाड्याच्या वऱ्हांड्यात ऐकला होता. छ्कीच्या नावाने हाका मारत तो आला होता
इकडे धावता धावता विश्वास आता त्याच्या जवळ पोहोचला होता. अचानक तो माणूस दगडाला ठेसकाळून अडखळला...आणि त्याच क्षणी विश्वासचा हात देखील त्याच्यावर पडला..विश्वासने त्याला कोसळण्यापासून वाचवले आणि त्याच्या सोबत अनुला देखील अनु अजूनहि त्याच्या खांद्यावर रडतच होती. विश्वासने अगदी संधी पाहून अनुला त्याच्या तावडीतून सोडवून घेतल आणि त्या विद्रूप माणसाला धक्क्याने दूर केले. दिसायला त्याचे काळेपांढरे वाढलेले केस अंगात फाटका मळका चिखलाने माखलेला सदरा होता बाह्याच्या गुंड्या उघड्या तुटलेल्या होत्या दाढी वाढलेली आणि म्हातारा होता तो एकंदरीत...तो विश्वासला पाहून ओरडला... “ए माझी पोरगी दे...छ्की दे माझी...दे...” असे म्हणत परत विश्वासवर धावत आला....तोच इकडून मागून सखाराम तिथे पोहोचला त्याने झटक्यासरशी त्या माणसाला मागे सरकवले सखारामचे दोन्ही हात त्याच्या खांद्यावर होते सखाराम त्याचा चेहरा पाहायचा प्रयत्न करत होता पण तो माणूस झटपट करत अनुच्याच दिशेने कुण्या छ्कीचे नाव घेत झेपावत होता...सखाने त्याला समोरासमोर धरले आणि चेहरा पाहताच त्याच नाव सखा च्या ओठावर आले... “ गंग्या....?” ते नाव ऐकताच तो माणूस तिथेच शांत झाला त्याने आपल्या केसांच्या झिपऱ्यामधून सखाकडे बघितले... “ गंग्या ? गंग्या ? मी गंग्या ? हा ! हा ! हा.... ! मी.. मी... मी गंग्या आहे ! तू मला वळखला? ए ए तू माझ्या छ्कीला वळखतो का ?” तिथे आता संध्या हि आली होती विश्वासकडून अनुला घेत तिने तिचे मुके घेतले...पण विश्वास त्या माणसाची अवस्था पाहून शांत झाला होता. त्याला कळून चुकले कि तो एक माथेफिरू एक वेडा होता. सखारामला त्याच्या प्रश्नांना देण्यासाठी काहीएक उत्तर नव्हत तब्बल वीसवर्षांनतर त्याने गंगारामला पाहिलं होत आणि ते देखील अश्या अवस्थेत...
“मामा कोण आहे हा ? आपल्या अनुच्या मागे का लागला आहे हा ? कोण आहे हा मामा ?” संध्या काहीक्षण घाबरली होती. तिचा थरथरता आवाज ते स्पष्ट सांगत होता कारण काळजाचा तुकडाच तिच्या पासून दूर जात होता. भीती.... तर साहजिक होती.
संध्याचा आवाज ऐकून त्या वेड्याने तिच्याकडे पाहिले.... “ तू....?” त्या वेड्याने संध्याला पाहूनच आपले दोन्ही बाजूचे केस पकडले.... आणि दात खातच बरळू लागला... “ निघून जाsss .....इथून निघून जाsss ....तुझीच वाट बघतोय त्यो...तुझीच वाट बघतोय त्यो.....ए सावित्रे ताये....पोरगी आली ए तुझी.....” त्या सर्वापासून मागे सरकत सरकत वाड्याच्या दिशेने पाहत तो सावित्रीच्या नावाने ओरडू लागला वाड्याच्या भिंतीना खिडक्या दारांना पाहून सांगू लागला....वेड्या सारखा उड्या मारत काट्या कुट्यात शिरू लागला...संध्या विश्वास बकुळा अन सखाराम त्याच्याकडे एकटक बघतच जात होते...तो वेडा जसा जसा सावित्रीचे नाव घेत होता तसा तसा जंगलाच्या पानापानात सळसळांट सुरु झाला...सर्वांच्या नजरा त्या जंगलाच्या भयान कृत्यावर फिरू लागल्या... संध्याने विश्वासच्या खांद्यावर हात ठेवत त्याचा शर्त गच्च पकडला.... “ सावित्रेsss...... आली गsss....तुझी पोर आली....” बघता बघता वाऱ्याचा वेग वाढत जाऊ लागला भूतासारखा व्हुई व्हुई करत वारा इकडून तिकडून वाहू लागला....
“ तो आलाsss...” हातांच थरथरत बोट वाड्याकड दाखवत तो वेडा बरळू लागला...विश्वासने त्याच्या बोटाच्या दिशेने वाड्याकडे पाहिले...गावात पाउल टाकल्या पासून एका मागून एक संदिग्ध्ये निर्माण होऊ लागली होती. अनु त्याच्या आवाजाने ओरडण्याने अजून रडत होती.पण त्याच्या अश्या भयानक उद्गारांनी मात्र बकुळा बिथरून गेली होती. तोंडावर हात ठेवतच ती त्या वाड्याकडे तिरकस नजरेन बघू लागली...
“ निघून जाssss.....इथून नायतर तो नराधम तुझ्या पोरीला सोडणार नाय.....तो बघ तो त्या वाड्यात....वाड्यात बघ सख्या तिथून बघतोय....हसतोय तोत्या खिडकीत हाय सख्या.....कुणाला सोडणार नाय त्यो कुणाला नाय...” ओरडत बरळतच तो तिथून रानवाटेने झाडामधून धावत गेला...पण इथे उभ्या या सर्वांच्या चेहऱ्यावर तो जाता जाता एक चेतावणी आणि एक भय सोडून गेला...
संध्याचा हात खांद्यावर पाहून विश्वासने तिच्या हातावर हात ठेवला... “ काही नाही....बस वेडा होता तो...दुर्लक्ष कर...”
आणि अखेरीस संध्या आणि विश्वासने त्या वाड्याच्या अंगणात पाय ठेवला...तिथल्या भिंती ते दरवाजे त्या खिडक्या....तिथले एक न एक पान जणू संध्याच्या येण्याने सक्रीय झाल होत.. विश्वासने संध्याच्या हातातल्या चाव्या घेतल्या आणि वाड्याच्या मुखदरवाज्याच कुलूप त्याने हातात घेतले...काळेभोर गंज चढलेल...विश्वासने हातातल्या किल्ल्या पैकी त्या टाळ्याची किल्ली शोधायला सुरुवात केली...एखाद चुंबक दुसऱ्या चुंबकाकडे आकर्षित व्हावे तसेच झाले आणि त्या जुडग्यातून सटकन एक चावी बाहेर निघाली...आणि त्या टाळ्याच्या छेदात शिरली विश्वास मात्र ते बघून दचकलाच...कदाचित भास झाला असेल नजरेला विचार करत विश्वासने चावी फिरवली तसे टाळे कार्र्र कर्र कट कट असा आवाज येत उघडले...आतमध्ये पाउल ठेवल्यानंतर संध्याच्या स्वप्नातील एक न एक दृश्याचा तिच्या नजरेसमोर वास्तविक देखावा उभा होता. बर्फाळ वाळवंटच वाटत होत ते...स्वतःमध्येच त्या वाद्याचा एक स्वतंत्र ऋतूच होता. पण अस म्हणतात हा ऋतू त्यांच्यासाठी अगदी अनुकूल...अगदीच हवेच्या झुळके झुळकेत त्याचं वास्तव्य होत कोणे एके काळी गुलाम , हुकुम, आज्ञा, साखळदंड या सर्वांची महत्ती होती तिथे.
सखारामला देखील क्षणभरासाठी असे वाटले जसे घड्याळातल्या सुया भूतकाळाच्या दिशेने फिरल्या तिथली एक न एक गोष्ट तो ओळखून होता दुमजली तो चिरेबंदी वाडा...संध्या ने जणू ती जागा तिथल्या पायऱ्या सर्व ओळखीचे असल्याप्रमाणेच एक एक खोली उघडून उघडून पाहिली...तशीच ती एका बंद खोलीजवळ पोहोचली तिने हाताने अलगद तो दरवाजा उघडला...संपूर्ण वाड्यात ती एकच अशी खोली होती जिची चौकट ओलांडून आतमध्ये गेल्यावर संध्याला एक उब जाणवली. एक मायेची उब होती त्या खोलीमध्ये बघता बघता तिला समोरच ते स्वयंपाकघर तिथे माय लेकीची एक जिवंत आकृती तिला दिसून आली नजरेला कधी कधी मेंदू जे हव ते दाखवतो...भास किंवा एक मिराज देखावा....समोर त्या चुलीपाशी संध्याला सावित्री दिसली जी चुलीवरती कढाईमध्ये तिच्यासाठी कुरवड्या तळत होती. संध्या तिला एकटक पाहतच राहिली तसे सावित्रीने अगदी तिच्याकडे पाहिले चेहऱ्यावर तेच ओळखीचे हसू तिने हळूच हात वरती केला आणि “ ये ये...बघ तुझ्या आवडीच्या कुरवड्या केल्या आहेत बाळा ये..” संध्याला वाटले जणू आई तिलाच बोलावतेय तिने दोन पावले पुढे वाढवलेच होते कि तिच्या बाजूनेच एक लहान मुलगी धावत पुढे आली संध्या स्वतःलाच आपल्या आईजवळ पाहू शकत होती...त्या इवलुश्या संध्याने इथे उभ्या संध्याकडे पाहिले आता मात्र तिची नजर अगदी सरळ संध्यावर पडली होती तिने आपला हात उंचावला आणि संध्याच्या पाठीमागे इशारा केला.. संध्याने तिच्या बोटाच्या दिशेने अगदी बेसावधपणे मागे वळून पाहिले तर समोर साक्षात भयंकरचेहऱ्याचा गोविंदपंत उभा होता. डोळे वटारून अगदी चेहऱ्यावर क्रूर हास्य आणत झपकन दोन्ही हात त्यांनी संध्याच्या गळ्यावर आणले संध्याने किंचाळत आपल्या डोळ्यांवरती आपला उजवा हात उलटा ठेवला....काही सेकंद मात्र संध्या तशीच उभी राहिली...चेहऱ्यावरचा हात बाजूला काढत तिने समोर पाहिलं तर समोर कोणीच नव्हते आणि मागेही कुणीच नव्हत. “ हुश्श...” एक दीर्घ श्वास घेत संध्या त्या खोलीतून बाहेर पडली बाहेर येताच तिला बकुळा अगदी दाराशी लागुनच उभी असलेली दिसून आली... “ अग बकुळा ? काय झाल ?”
“ काही नाही बाईसाएब....बस इघ्न दिसायला लागलंय मला...आपण इथ उगच आलोसा वाटायला लागलय बघा...असा कुठ वाडा असतय व्ह्य..एकदम गावाच्या बाहेर...बाईसाहेब असा वाडा गावाबाहेर तवाच असत्य जेवा त्या माणसाला गावान वाळीत टाकला असल नाहीतर....” एवढ बोलूनच बकुळा थांबली...
“ नाहीतर काय बकुळा ?” बकुळा संध्याच्या कानाजवळ आली आणि म्हणाली... “ नाहीतर या माणसापासून समद्या गावाला धोका असल तरच...”
संध्याने तिच्याकडे आपोआप नजर उचलून पाहिले...कारण बकुळाच्या दोन्हीही गोष्टीमध्ये तथ्य होत.
छोटी अनु एवढ मोठ अंगण बघून त्यात बागडायला लागली होती खेळायला लागली होती...सखाराम मामाने आपल्या भाचीने तिच्या जन्मस्थळी इतक्या वर्षांनी पाउल ठेवल होत आणि सोबत सावित्रीची नात अनुदेखील. सरपंचाने जेवणाचे डबे त्यांच्या सोबतच पाठवले होते कारण वाड्यात काही मिळणार नव्हत...विश्वास आणि संध्याला सखारामने शोधून एक व्यवस्थित खोली दिली...
दिवसभर दमून थकून भागून गेल्या कारणाने विश्वासने आणि छोटूश्या अनुने दोघांनी आपले अंग टाकून दिले अनुला थोपटवत विश्वासने झोपी घातले...बकुळा मावशीने आणि सखामामा ने अंगणात आणि स्वयंपाक घरातच आपल अंथरून घातले...
हातपाय धुवून आणि अंघोळ करून संध्या आपल्या खोलीत आली तेव्हा तिने पाहिले कि अनु झोपी गेली आहे आणि विश्वास तिच्याकडेच पाहत होता. संध्याने त्याच्यासमोरच आपले कपडे बदलले...विश्वास तीच गोर अंग हालचाल करताना आपल्या डोळ्यांनी टिपत होता.
***
“ मालक ? दशा अनुकूल दिसतेय....अजूनतरी काही हालचाल नाही किंवा कसली त्रुटी दिसून आली आहे..कदाचीत त्याच्या मृत्यूसकटच त्यावेळी ते देखील नष्ट झाले असेल...” जखोबा सरपंचाच्या हातात पानाचा विडा देत उद्गारला....
“ नाही जखोबा...खरा धोका तर आता आहे...दृष्टचक्र सुरु झालय...सावध राहायला पाहिजे आता..”
“ हं...! मालक एक आज आपल्या पत्त्यावर तार आली होती एक...तुम्हाला दुपारी दाखवायची राहून गेली...”
“कुणाची आलीय..नाव काय लिहीलय त्याच्यावर...”
“ मालक शहरातून आलीय...अन नाव लिहीलय.... ‘ज..य..देव’...”

क्रमश:
एक विंनती कृपया कथेचा भाग कसा आहे मित्रहो नक्कीच कळवा सारख सारख F बघून लिहायच च मन होत नाही

MARATHI HORROR STORY ALL PARTS ,BHAYKATHA AGHORI,
PART-1 , PART-2, PART-3 ,PART-4 , PART-5 , PART-6 , PART- 7, PART-8 ,PART-9
PART-10  ,PART-11 ,PART-12 ,PART-13,PART14,PART-15,PART-16, PART-17,END OF THE STORY -AGHOR-BHUTACHI GOSHT PART-18

Continue Reading

अघोर भाग 7

अघोर भाग 7 

लेखक: कनिश्क हिवरेकर...
***
गावाच्याबाहेर त्या भयान जंगलात...त्या स्मशानशांततेमध्ये रातकिड्यांनी आपली किरर्र किरर्र माजवून ठेवली होती त्या सुकलेल्या वडाच्या झाडात त्या पारंबीच्या फांद्यावर ते बसलेलं घुबड सतत वाड्याकडे बघून “व्हुऊ व्हुऊ....” आवाज करीत घुत्कारत होत एक एक निशाचर जणू त्या वाड्यामध्ये घडलेल्या भयानक घटनावर त्याच्या परिसरात वावरणाऱ्या अतृप्त उप्द्र्वांवर अगदी एकटक नजर ठेवून होत वाड्याच्या कोपऱ्यातून पाचोळ्यातून सळसळ करीत साप आपल्या बिळात शिरत होती. अंधाराच्या भयान काळोखात तो दैत्यरुपी भयंकर वाडा उभा होता. वाड्याच्या एका कोपऱ्यातल्याच खोलीमध्ये खिडकीतून एक किंचितसा प्रकाश झळकताना दिसत होता. कंदिलाच्या उजेडात आतमध्ये एक इसम आणि एक स्त्री बसली होती. तो सखाराम होता डोक्यावर पांढरी टोपी मांडीवर संध्या आणि समोरच दिव्याच्या उजेडात सावित्री बसली होती. सखारामने आपल्या बहिणीची एक एक व्यथा ऐकून घेतली. त्याचे डोळे तिच्या शब्दागणिक पाणावून जाऊ लागले आणि त्या सोबतच मनात एक भीतीही दाटून येऊ लागली. आता पर्यंत त्याने पंताचा क्रूरपणा फक्त सावित्रीवरच पाहिला होता.त्याच खर रूप त्याला अजून समजलेच नव्हत.. “ताई माझ ऐक तू इथून निघून चल माझ्या सोबत नको राहू इथ या वाड्यात...” सखाराम सावित्रीची अवस्था पाहून तिला आपल्या सोबत येण्यास विचारत होता. पण सावित्री आपल्या नकारावर ठाम होती.
“ताई हा माणूस तुझ्यावर एवढ अत्याचार करतोय...मग या पोरीचा तरी विचार कर...” त्यावर सावित्रीने पाणावलेल्या डोळ्यांनी संध्याच्या डोक्यावर हात फिरवला... आणि नकार देत मान हलवली.. “ नाही जे काय आहे ते आता माझ्या पर्यंतच आहे. माझ्या पोरीच्या केसालाही धक्का लागणार नाही...” सावित्रीला ती रात्र आठवली जेव्हा त्या भयंकर उपद्रवाने तिला वाड्यात परत आणले होते. आपले संपूर्ण आयुष्य तिने पंताच्या गुलामगिरीच्या आगीत झोकून दिल होत. एक अलिखित करार केला होता. अट होती वचन होत. कि संध्यावर कसलीही हानी येणार नाही. पण गोविंदपंताच्या कुटील मनात वेगळाच विचार होता. “ ताई तू चल ग माझ्या सोबत मी हात जोडतो तुझ्यासमोर..” सखाराम तिला विनवणी करू लागला होता. त्यावर सावित्री म्हणाली...”तुझी ताई तर केव्हाच वारली रे सखा....हे मातीच शरीर या इवलुश्या जीवासाठी आहे माझा आत्मा तर त्याच्याचकडे गहाण आहे माझ्या मागच्या जन्मात केलेल्या कुठल्या तरी मोठ्या पापाची फेड मला मिळतेय...हा साधासुधा आसामी नाहीये रे सखा....पंडिताचा मुखवटा ओढलेला हा सैतान आहे एक सैतान...या वाड्यात त्या सैतानाने माझी आत्मा जन्मभरासाठी कैद करून ठेवली आहे या वाड्याच्या भिंती , सळया सर्व त्याचे हेर आहेत या वाड्यात वाहणारी एक न एक झुळूक विषारी आहे कधी कोणती येऊन श्वासात मिसळेल आणि जीव बाहेर काढेल सांगता येणार नाही.... “ ताई...? काय म्हणतेयस हे ? मला स्पष्ट सांग....” सखारामला संशय येऊ लागला त्याने सावित्रीवर जोर धरला कि नेमका प्रकार काय आहे तो एकदा त्याला कळूदे.... “ सखा तुला सांगितले तर यावर विश्वास बसणार नाही...हे पंडिताच्या वेशात एक अघो....” सावित्री पुढे बोलणार होतीच कि तेवढ्यात एक धाडsss असा आवाज झाला...सखाराम आणि सावित्री दोघांच्याहि नजरा त्या आवाजाकडे वळल्या... त्या दोघांच्या समोरच त्या खोलीचा दरवाजा एका सपाट्याने उघडला होता आणि उघडून हळू हळू पुढे मागे होऊ लागला होता...त्या उघडझाप होणाऱ्या दरवाज्याबाहेर वाड्याचा वऱ्हांडा दिसत होता...पण सबंध काळोख पसरलेला डोळे मीच मीच केले तरच बाहेरच काहीतरी दिसत होत. परंतु सावित्रीला मात्र समजले कि हा इशारा आहे. एक चेतावणी आहे कि माझ्याबद्दल एक शब्दही कोणाजवळ बोलू नकोस... दरवाजा धाडकन वाजताक्षणीच संध्याने आपल्या मामाच्या सदरयात आपले तोंड लपवून घेतले आणि एका डोळ्याने त्या दरवाज्याकडे पाहू लागली....सखारामने समोर आपल्या बहिणीकडे पाहिले तेव्हा ....दिव्याच्या उजेडात तिचा चेहरा अगदी घामाने चमकत होता “ ताई ? काय झाल ? अस का बघतेयस माझ्याकडे ?” सावित्रीच्या चेहऱ्यावर घामाचे ओस निर्माण झाले होते. भीतीने तिचे डोळे विस्फारून गेले होते... “ ताई काय झाल ? अस का पाहतेयस ?” परंतु सावित्री त्याच्याकडे नाही तर त्याच्या खांद्याहून मागे असलेल्या त्या भयंकर आकाराला बघत होती ज्याचे लांबसडक अनुकुचीदार नखांचे पंजे सखाराम च्या दिशेने वाढत येत होते.
सखारामने सावित्रीची नजर हेरली त्याला समजले सावित्री त्याच्या पाठीमागे पाहत आहे. सखरामने तसेच तिरकस नजर करत आपल्या मागे पहायला सुरुवात केली...आणि संपूर्ण मान मागे वळवली समोर फक्त शेणान सारवलेली भिंतच त्याला दिव्याच्या प्रकाशात दिसली... एव्हाना ते जे काही होत ते क्षणार्धात नाहीस झाल... “ ताये ?” सखारामने तिच्या हातावर हात ठेवला तसा त्याला जाणवले कि सावित्रीचा हात अगदी बर्फासारखा गारठून गेला होता. सखाच्या उबदार हाताच्या स्पर्शाने सावित्री दचकली... “हं ? काय ?”
“ तुला झोप आली असेल न ? चल तू झोपून घे मी पण काय घेऊन बसते..आण तिला इकडे...”सावित्रीने संध्याला साखाच्या मांडीवरचे उचलून घेतले आणि “झोपून जा तुला..अन सकाळी तुझा तू आपल्या मार्गाला लाग सखा...” सावित्रीने आपला हुंदका आवरला.... “ ताई....?” “काय रे सखा ?” दरवाजातच उभ राहून सावित्री हुंकारली...
“ काळजी घे ग...तुझी...अन एक न एक दिवस मी तुला इथून या नरकातून घेऊन जाईन...” सावित्रीने एक नजर त्याच्याकड पाहिले आणि संध्याला घेऊन तशीच चौकटीतून बाहेर पडली...सखा आपल्या बहिणीची अशी अवस्था पाहून आपले रडू आवरू शकला नाही...सदऱ्याने आपले डोळे पुसतच तो दरवाजा लावण्यासाठी उठला तसा त्याने पाहिले कि वरच्या मजल्यावरच्या एका खोलीजवळ हातात कंदील घेऊन अंगात घोंगडी पांघरून अगदी मान पुढे झुकवून गोविंदपंत विस्त्वासारखे लालभडकडोळे अन डोळ्यात आग घेऊन सखारामकडे एकटक पाहत होते. त्या नजरेनेच सखारामचे मात्र अर्धे अवसान गळून गेले...दरवाजा बंद करून सखाराम अंथरुणात पडला...दिव्याचा प्रकाश त्याने झोप यावी म्हणून कमी केला...रात्रभर त्याचा डोळ्यालाडोळा लागेनासा झाला होता विचारांनी एका धास्तावलेल्या मनाने त्याची झोपच उडाली होती. आणि शेवटी थकून त्याने डोळे बंद केलेच होते कि थोड्याच वेळात त्याला अगदी सडका दर्प नाकात घुमलेला जाणवला...अंगाखाली असलेली गोधडी देखील वेगळी जाणवत होती खाली जमीन म्हणून मात्र नव्हतीच आता त्या सडक्या वासासकट काहीतरी जळत असल्याचा देखील त्याला वास येऊ लागला धूर नाकात शिरू लागला अंगाला चटके बसू लागले...कानावरती किंचाळी ऐकू येऊ लागली एकामागे एक त्या किंकाळ्या वाढतच गेल्या...अचानक त्याला पाठीला काहीतरी भाजू लागले तडफडत सखारामने ताडकन डोळे उघडले आणि उठून बसला तर आजूबाजूचे भयान दृश्य पाहून त्याच्या काळजाचा ठोकाच चुकला...डोळ्यासमोरच चारी बाजूना अवतीभवती असंख्य चिता जळत होत्या काही जळून खाक झाल्या होत्या...आणि काहींवरती तर जिवंत शरीर जळत होते भाजत होते काही काही तर चितेलाच बांधलेले होते.सखारामची तर बोबडीच वळली आता तर त्यालादेखील खाली भाजल्या सारखे जाणवले आणि जेव्हा त्याने खाली पाहिले तेव्हा मात्र त्याला दुसरा धक्का बसला यावेळी आता तो स्वतःच एका ज्वलंत आगीने धगधगनाऱ्या चितेवर बसला होता. त्याने उठण्याचा प्रयत्न केलाच कि त्याला जाणवले त्याचे दोन्ही हात कोणीतरी साखळीने बांधून ठेवले होते चितेला...आणि तिथे जळत्या प्रत्येक प्रेताप्रमाणे त्याची देखील चिता जळू लागली आणि एकच आर्त किंकाळी त्याची त्या स्मशानात घुमली...
आणि तसाच झोपेतून सखाराम उठून बसला...घाबरत थरथरत त्याने आजुबजुला पाहिले तर त्याला आपण घरातच आहोत याची खात्री झाली आणि ते जे काही होत ते स्वप्न होत. सखाराम आपले दोन्ही हात टेकवून उठू लागला कि क्षणीच तो वेदनेने विव्हळला...तो आपले हात जमिनीवर टेकवू शकत नव्हता त्याने दोन्ही हात त्याने कंदिलाच्या प्रकाशासमोर आणून पाहिले...ते पाहून सखारामचे रक्त जागच्या जागी गोठून गेले...त्याचे संपूर्ण तळहात होरपळून निघाले होते म्हणजे ते स्वप्न स्वप्न नव्हते...
***
वर्तमान...

गावात चर्चा सुरु झाली...जो तो संध्या विश्वास आणि अनुच्या गावात परतन्यावरून कुजबुज करू लागला... तोंडात तंबाखू ठेवण्याएवढस गाव होत ते. पण गावात असे काही घडल होत कि एके काळी आर्धा गाव उठला आणि आपली घरे सोडून निघून गेला...ज्यांना जमू शकत नव्हत त्यांनी भीती बाळगूनच घर सांभाळले...असो सरपंचाच्या घरी सकाळची न्याहारी उरकून सखारामने सरपंचांकडून निरोप घ्यायचं ठरवल... विश्वासने सरपंचाचे एक रात्र पाहुणचार करण्यासाठी आभार मानले...सरपंचानी संध्याकडे पाहिले... “ सखाराम तुला त्या रात्री गावातून जो घेऊन गेला तेव्हाच त्याच रात्री पाहिलं होत तुला त्या नंतर आता पाहतोय...वाडा आजपासून तुमच्या स्वाधीन आहे. या आहेत त्याच्या किल्ल्या...गावचा सरपंच म्हणून त्याची जबाबदारी माझ्यावर होती पण आता तुम्ही लोक आले आहात तर मी काय करणार यांना ठेऊन...घे..” असे म्हणत सरपंचाने त्या किल्ल्यांचा गुच्छा संध्याच्या हाती ठेवला...किल्ल्या हाती येताच संध्याच्या मेंदूतील एक न एक तार संकटाच्या आहुतीने तरारून गेली...कदाचित कोणेकाळी त्या चाव्याना त्याचा स्पर्श होता. आणि आता तर संध्या स्वतःच चालून येत होती. संध्याने विश्वासकडे पाहीले...विश्वासच्या हि मनात आता स्वतःच्या निर्णयावर विश्वास निर्माण झाला...आपण एवढ्या दूर येऊन काहीच चूक केली नाही संध्याच्या त्रासामागे असणारे मूळ त्याला समजणार होते. “ चला आम्हाला निघायला हव सरपंच...” विश्वास पुढे येत म्हणाला बकुळाने छोट्या अनुला कंबररेवर बसवून घेतले...आणि तिला गाडीत बसवायला निघाली...तसे विश्वास आणि संध्या दोघेही गाडीत बसण्यास निघाले... सखारामने एकवेळ शेवटच सरपंचाकड पाहिले....इकडे सरपंचाच्या मागे जखोबा उभा होता व सरपंच दोन्ही हात मागे बांधून सखारामला त्यांनी मान हलवत एक नकारार्थी इशारा केला...तसे सखाराम म्हणाला... “गरज पडली तर या मदतीला...” एवढच म्हणून सखारामने तिथून काढता पाय घेतला...
“जखोबा...! डाव मांडला गेलाय...! जाळे विणल गेल! तो आता चाल करायला काही कमी करणार नाही...”
“होय मालक !”
“देवा महाराजा रक्षा कर रे...!आता तूच वाली....!”
इकडे सखाराम गाडी जाईल त्या मार्गाने त्यांना वाड्याच्या दिशेने घेऊन जाऊ लागला होता. सखाराम पुढे जाता जाता जागेवरच थांबला कारण वीस वर्षानंतर तो त्या वाड्याच्या समोरासमोर आला होता वाड्यची एक सुद्धा वीट एक सुद्धा दगड जागचा हलला नव्हता...दिसायला फक्त तो एक मोह होता एक माया होती गाडीसाठी जाणारा रस्ता संपला आणि तिथून पुढे पायवाट सुरु झाली... तसे विश्वासने गाडी बंद केली आणि तो स्वतः संध्या आणि मागून बकुळा छोट्या अनुला घेऊन बाहेर निघाली...बाहेर निघताच विश्वासला असे जाणवले जसे कोणीतरी झाडामागे दडून त्यांना पाहतय...विश्वासने ते दुर्लक्ष केले इकडे सखारामने मागे पाहून विश्वासला म्हणाला “ इथून पुढ आपल्याला चालत जाव लागेल जावईबापू...” विश्वास काही बोलणार होताच कि तोच...संध्या विश्वास आणि सखारामच्या तिघांच्याही कानावरती एका लहानगीची किंचाळी पडली...तो आवाज संध्याला जणू तिच्या काळजातूनच निघाल्यासारखा वाटला...सर्वात आधी संध्या मागे वळली आणि तिने पाहिले कि बकुळा जमिनीवर खाली पडली कण्हत होती. विश्वास हि तसा मागे वळला बकुळा खाली एकटीच पडली होती परंतु अनु तिच्या जवळ नव्हती… विश्वास आणि संध्या दोघेही अनु जवळ नाही हे पाहून हादरून गेले विश्वासने इकडे तिकडे झर झर नजर फिरवली आणि पाहिले कि एक व्यक्ती अनुला उचलून खांद्यावर टाकून धावत सुटला होता...
“एsss थांब...ए “ विश्वास ओरडला आणि वाट सोडून काट्या कुट्यातून चिखलातून त्या माणसाच्या मागे मागे धावत सुटला अनु त्याच्या खांद्यावर होती आणि रडत होती. आणि तो माणूस धावता धावता एकच नाव ओरडत धावत होता...
“ माझी ...छ्की ...सापडली....!माझी... छ्की... सापडली....ए माझी !छ्कीsss...!”
क्रमश:

MARATHI HORROR STORY ALL PARTS ,BHAYKATHA AGHORI,
PART-1 , PART-2, PART-3 ,PART-4 , PART-5 , PART-6 , PART- 7, PART-8 ,PART-9
PART-10  ,PART-11 ,PART-12 ,PART-13,PART14,PART-15,PART-16, PART-17,END OF THE STORY -AGHOR-BHUTACHI GOSHT PART-18

Continue Reading