“काय झाल..विश्वासराव अनुबीबीला..?” जखोबा संध्याच्या मागोमागच त्या खोलीत पोहोचले... “बघा...न एवढ्या धावपळमध्ये अनुवरती आमच लक्षच गेले नाही...आणि पोर माझी कशी तापेने फणफणत आहे...डोळे हि उघडत नाहीये...” संध्या अनुच्या माथ्यावरून हात फिरवत म्हणाली... “मी बघितल तर...काय अडचण नाय न ?” जखोबाने संध्याकडे अनुला हात लावण्याची जणू परवानगीच मागितली...तसाच तो पुढे सरसावला... “हो का नाही...!” जखोबा पुढे आला व त्याने अनुच्या मस्तकावर आपला हात ठेवला आणि आपल्या डोळ्यांच्या पापण्या अर्ध्या मिटल्या. संध्या त्याच्याकडे पाहतच राहिली. तिला कळेनासे झाले कि जखोबा काय कृती करत होता. जखोबाने आपले डोळे मिटले आणि तोंडातल्या तोंडातच काहीतरी मंत्र पुटपुटायला सुरुवात केली...जसे जसे जखोबा त्या मंत्राचा त्या शब्दांचा उच्चार करत होता त्याचा प्रभास तसा तसा संपूर्ण खोलीभरून दिसून येऊ लागला होता. सैतानाच्या बर्फाळ श्वासाचा गारठा एकाएकी त्या खोलीतून कमी होऊ लागला होता. एक वेगळीच आल्हाददायक उब त्या चारीही भिंतीमध्ये निर्माण झाली होती...पाझरून जाणाऱ्या कंदिलाच्या ज्योती देखील प्रखर झाल्या... एक क्षणिक सकारात्मक उर्जा त्या खोलीमध्ये पसरली होती त्या खोलीत घडत असलेला बदल संध्या आपल्या डोळ्यांनी पाहू शकत होती. पाहता पाहता जखोबाच्या तळहातामधून किंचित प्रकाश फक्त एका सेकंदापुरताच उजळून गेला कि तोच छोट्या अनुने जोरदार श्वास घेत आपले डोळे उघडले...संध्या जखोबाकडे पाहतच राहिली..पण तिच्या नजरा जेव्हा अनुकडे पाहिली अनुची हालचाल पाहून संध्याच्या डोळ्यात एक चमकच आली..संध्याने जागचे उठून अनुला आपल्याजवळ घेतले अनुच्या अंगाला तिचा हात लागताच संध्याला आश्चर्य वाटले कारण तिच्या अंगातील ताप पूर्णपणे नाहीसा झाला होता...संध्याने अनुला माथ्यावर गळ्यावर सगळीकडे हात लावून तपासून पाहिले पण तिच्या अंगात आता कसलाही ताप उरला नव्हता...जखोबाचे आभार मानायला संध्याने जखोबाकडे पाहिले तेव्हा जखोबा अगदी दमून गेला होता... त्याच्या अंगातील सर्व त्राण निघून तो अगदी अशक्त झाला होता...
“जखोबा ? जखोबा काय झाल ? ठीक आहात न तुम्ही ?” संध्या पलंगाच्या दुसऱ्या बाजूस येई पर्यंत जखोबाने आपले अंग खाली सोडून दिले...उभ्या जागीच जखोबा कोसळले... “ काय झाले तुम्हाला ? विश्वासssss...? विश्वासsss??? जयदेव ? लवकर ये इकडे...” संध्याचा आवाज ऐकून जयदेव आणि विश्वास दोघेही स्वयंपाकघरातून बाहेर निघाले व संध्याच्या खोलीकडे जाऊ लागले...धावता धावता त्या दोन माणसांनी जयदेवला हाक मारली.... “ साहेबsss..ओ साहेब लवकर इकड या....” त्यांच्या पैकी एकजण दरवाज्याजवळ उभा त्यानेच या दोघांना हाक मारली. “विश्वास...तू संध्याकडे जा...मी बघतो याचं काय ते...” जयदेव त्यांच्याजवळ पोहोचला त्याने पाहिले कि त्या दोघांचेहि चेहरे भीतीने अगदी पांढरेशिपट पडले होते... “काय रे ? काय झाल ? कशाला बोलावलत....?” त्यावर काही बोलण्या ऐवोजी ते दोघेही एकमेकांकडे भेदरलेल्या नजरेने पाहत होते...सोबतच त्या अंधारात जिथ वेडा गंगाराम आपल्या मुलीच्या भ्रमात तिला बोलवत तिच्या मागोमाग गेला होता. “काय झाले बोलणार आहात का तुम्ही?”
“साहेब...तो गंग्या...तिकड....त्या...” त्यांच्यापैकी एकजण समोर बोट दाखवत जयदेवला काहीतरी सांगण्याचा प्रयत्न करत होता... “काय ? काय आहे तिकडे ? आणि...” जयदेवच्या देखील नजरेस तो दिसत नव्हता... “हा कुठे गेला ?” जयदेव म्हणाला “त..त..तिकडे साहेब...”त्यांच्यापैकी एकाने त्या अंधारात आपले बोट दाखवले... “मी जाऊन बघतो...तुम्ही इथेच थांबा...”
“साहेब...ओ...नका जाऊ तिकड...त्यों गंग्या येडा हाय...परत येईल त्यो...तुम्ही जाऊ नका....ऐका ओ..”
जयदेवने त्या दोघांच एक नाही ऐकले आणि तसाच तिथला कंदील हातात घेऊन त्या अंधाराच्या दिशेने ओसरीवर चढत चालत जाऊ लागला... “तुम्ही दोघे जागचे हलू नका..मी आलो त्याला घेऊन...” जयदेव कंदिलाच्या प्रकाशाचा आधार घेऊन त्या अंधारात पुढे पुढे...एकेक पाउल टाकत जाऊ लागला...कंदिलाचा तांबूस प्रकाश देखील असा त्या काळोखाने घेरला जात होता विरघळत होता...जयदेव तरीदेखील न भिता ओसरीच्या अंधारातून मार्ग काढत इकडे तिकडे गंग्याला शोधत जात होता आणि इकडे विश्वास धावतच संध्याकडे आला होता आतमध्ये येताच त्याने समोर पाहिलं कि जखोबा अगदी अशक्त होऊन आपल अंग जमिनीवर सोडून पडला होता... “जखोबा ? काय झाल तुम्हाला ?” विश्वास जखोबाला उठवायचा प्रयत्न करत होता तोच त्याच्या खिशातून एक चिट्ठी खाली पडली... “अरे बापरे...यांना अचानक एवढा ताप कसा काय भरला ?” विश्वासने संध्याकडे पाहिले पण संध्याला कळून चुकले होते कि जखोबाने एका वेगळ्याच शक्तीने अनुवर आलेल संकट आपल्यावर ओढून घेतल होत....तोच खाली पडलेल्या....जखोबाच्या तोंडून आवाज निघाला... “मी.....ठीक आहे....विश्वासराव...मी ठीक आहे...” जखोबाच्या अंगातून भरलेला ताप त्यांच्या श्वासासकट बाहेर पडला...” काय झाल होत तुम्हाला ? आणि असे अचानक ?” विश्वास म्हणाला... “नाही मी ते....जरा अशक्तपणा आला...” बोलता बोलता जखोबाची नजर खाली पडलेल्या त्या चिट्ठीवर गेली...त्याने आपल्या हातानीच ती उचलली “ हि चिट्ठी...!तर सखामामाची आहे...! जयदेवने माझ्याकडे सोपवली होती...पण अजून याच्यामध्ये जे काही लिहून त्यांनी पाठवल होत त्याचा एकही शब्द मी वाचला नाहीये...”
“वाचा बघू नेमक काय लिहील होत सखाने...! कारण त्याच्या तोंडून ऐकणे आता हे शक्य नाहीये...कधीच नाही, सखाराम आता...हयात नाही... ” संध्या ते ऐकता जागीच खाली बसली...कारण वडीलधारा वडिलाची आईची सावली म्हणून तिच्यासाठी फक्त सखामामाच होता त्याला देखील तिने आता गमावलं होत... “काय होत आहे....हे...? एक एक करून.... माझी माणसे... माझी आपली माणसे... माझ्या पासून नियती दूरदूर ओढून नेतेय...उंहू उंहू...उंहू...” संध्याला हुंदका अवारला नाही तिने ढसा ढसा रडायला सुरुवात केली... जखोबा संध्याला असे रडत असताना पाहून मनोमनीच उद्गारला... “पोरी...कसे सांगू तुला...! एकटी नाहीयेस तू....सावित्री....! तुझ्या वचनांनी मला बांधून ठेवलय नाहीतर आज... आपल्या पोरीचा बाप जिवंत असून तिला एकट वाटल नसत...” जखोबाने विश्वासच्या हातातून खाली पडलेली चिट्ठी उचलली....आणि सखाने लिहिलेला त्यामधला मजकूर वाचला...
“पोरी संध्या...! तुझ्या आईच श्राद्ध जवळ आल आहे...तुझ्या विना तिला तिच्या पवित्र आतम्यास शांती मिळणार नाही...इथे आल्यावर तुला वीस वर्ष तुझ्यापासून दडवलेल गुपित मला तुला सांगायचं आहे...” जखोबाने डबडबलेल्या पापण्या गच्च बंद केल्या...जखोबाला त्याच्या नजरेसमोर सखारामचा चेहरा दिसला...अघोऱ्याच्या गुलामाच्या प्रहारानंतर सखाराम आपले शेवटचे श्वास मोजत होता. “जखा संध्याला जे काही सांगायचं माझ कर्तव्य होत ते मात्र मी पूर्ण नाही करू शकलो...तिच्या जीवाला धोका आहे तिला वाचवा...तिला वाचवा....” सखाने आपले प्राण जखोबाच्या मांडीवरतीच सोडून दिले...जखोबाने भरल्या डोळ्यांच्या पापण्या उघडल्या तशी दरवाजात एक अंधुकशी स्त्री आकृती त्याला दिसू लागली होती. तिची काया अगदीच ओळखीची होती जखोबाला. काही क्षणासाठी तर जखोबाला असेच वाटले कि दारामध्ये खुद्द सावित्रीच येऊन उभी राहिली आहे...डोळ्यामधले पाणी पुसून जखोबा आपल्या जागेवरून उठला.. “पोरी....जे झाल त्याला आपण काही बदलू शकत नाही....या नियतीने जे लिहील आहे ते घडतच...विधिलिखित टळत नाही...”
“पण काय गुपित असेल जे सखामामाने संध्यापासून इतकी वर्ष दडवून ठेवले...ते गुपित...ते रहस्य त्याचा भेद केल्या शिवाय मी इथून जाणार नाही....”
“विश्वासराव...लढा हा नेहमी बरोबरीच्याच विरोधकाशी करावा...आणि जर शत्रू उघड्या डोळ्यांनी दिसतच नसेल...तर”
“माझ्या कुटुंबासाठी मला त्याच्याशी लढाव लागेलच...आणि त्यासाठी माझा प्राण गेला तरी बेहत्तर....”जखोबा त्याचा आत्मविश्वास पाहून भारावून गेला... “ सखाराम व्यतिरिक्त ते गुपित आणखी एका व्यक्तीस ठाऊक आहे...”
“कोण ? कोण आहे तो जखोबा ? आम्हाला घेऊन चला तुम्ही त्याच्याकडे..” बाहेर विजांच्या कडकडाटीत वाड्याच्या अंधारात चंदेरीनिळसर प्रकाश क्षणा क्षणाला पडत पडत होता..
“तो व्यक्ती तुमच्या समोर उभा आहे विश्वासराव....” जखोबा उद्गारला...ढगांच्या गर्जना वीजेच थैमान आणि काळोखाचा घालमेल वेळेच्या प्रत्येक सेकंदास घडून येत होता...
“ कायsss ? तुम्ही ? कसे ?” संध्या चकित होऊन म्हणाली...
“ गंगारामा ? ए गंग्या ? कुठ आहेस ?” जयदेव पाहता पाहता एका काळ्या कुट्ट अंधाराने भरलेल्या खोली पोहोचला आतमध्ये शिरताच त्याला एक घाणेरडा आतमध्ये कंदील घेऊन जयदेवने इकडे तिकडे आजुबजुला कोणी आहे का कानोसा घेतला...आणि तसाच जयदेव आपल्या डाव्या हातास वळला तसे त्याने समोर पाहिलं कि समोर अजून एक खोलीचा दरवाजा होता जो अर्धा बंद आणि अर्धा उघडा होता. ज्याच्या पलीकडे कुणीतरी ठेंगन अस उभ होत जयदेवने हातातला कंदील तिकडे त्या दिशेने नेला तसे त्याला दिसून आले कि समोर एक अनुएवढीच लहान मुलगी दरवाज्याच्या आडबाजूला लपण्याचा प्रयत्न करत होती....जयदेवला ते थोडस विचित्र वाटले... कारण अख्ख्या वाड्यात अनु सोडून दुसरी कुठलीही मुलगी नव्हती मग हि कोण ? ती मुलगी एकटक एका नजरेने जयदेवकडेच पाहत होती...जयदेव तसा कंदिलाचा प्रकाश घेऊन तिच्या त्या बंद दरवाज्याच्या दिशेने जाऊ लागला... “ कोण ?....कोण आहेस बाळा तू...?” जयदेव म्हणाला... तसे त्या मुलीने काहीएक उत्तर दिले नाही... जयदेव तिच्या आणखी जवळ गेला आणि तिथेच गुडघ्यावरती टेकून बसला... “कोण आहेस बाळा तू ? आणि इथे काय करतेयस ?”
“मी इथ लपलीय माझा बाबा मला शोधायलाय...मला त्यान सांगितल कि....” ती मुलगी बोलता बोलताच आपली मान मागे वळवून त्या खोलीत पाहू लागली...तिने जणू काहीतरी निश्चित केले आणि परत जयदेवकडे वळली... “मला त्यान...बाबाला इथ आण्याला सांगितल...नायतर....त्यो मला मारतो.....” “कोण तुला मारत बाळ ? कोण आहे आतमध्ये...?” “नाही...नाही...नाही...मी नाही सांगणार...” असे म्हणत ती आता हुंदकेच द्यायला सुरुवात करणार होतीच कि “श्श्शस्स...! तो आलाय....!” ती मुलगी म्हणाली.. “काय ? कोण आलाय ? मला तर आतमध्ये कोणीच दिसत नाहीये...” तशी ती मुलगी म्हणाली.... “ नाही....तो माझ्या माग नाय....तुमच्या माग उभा हाय...” तिचे शब्द ऐकून मात्र जयदेवच्या घश्यातच आवंढा येऊन अडकला...कारण त्याच्या मानवी इंद्रियांना देखील तशीच अनुभूती झाली होती कि कोणीतरी त्याच्या मागे उभ आहे...
***
“वीस वर्षापूर्वीची गोष्ट आहे हि विश्वासराव...या गावात एक प्रतिष्ठित पुरोहित राहायचा...त्याच नाव होत...” जखोबाने एक नजर आजुबाजूच्या भिंतीवर फिरवली आणि ओठांवर ते नाव उद्गार “ गोविंदपंत....” जखोबाने जसे त्याच नाव घेतल खोलीमध्ये एक वाऱ्याचा जोरदार झोत आला आणि खोलीमधला एक दिवा विझला गेला....संध्या विश्वास जखोबा तिघांच्याहि नजरा त्यावरतीच खिळून राहिल्या.... “एकेकाळी गावातला नामवंत पुरोहित होता तो...भट..सर्व गाव त्याला मानायचा अन त्याच्या देवावरच्या भक्तीला...देवाच्या भक्तीने तो दिवस रात्र त्याचे जाप करायचा,मंत्रोच्चार करायचा...शास्त्रज्ञान सर्व होत त्याला...परंतु एकेदिवशी हीच भक्ती भोवली त्याला....देवाच्या भक्तीपोटी त्याने आपल्या मानसिक विचारांची सीमाच ओलांडली...रात्री बेरात्री, अपरात्री देवळाच्या गाभाऱ्यात उठून तो देवाच्या नावाने घंटानाद करू लागला... ढोल नगारे बडवू लागला...परंतु त्याला जे हव होत ते त्या भक्तीद्वारे त्याला मिळणे कठीण झाले होते...गावातल्या लोकांनी त्याच्या वेडेपणाला घाबरून देवळातहि यायचं सोडून दिले...त्याच लग्न आपल्याच शेजारच्या गावातील गरीब घरातल्या एका पोरीशी झाल...तीच नाव होती सावित्री...सावित्रीला फक्त एक भाऊ आणि आई होती...वयात आलेल्या सावित्रीच काही वर्षामध्ये एका तरुणावर प्रेम जडल होत. दोघांनीही आयुष्य एकसाथ घालवण्याचा निर्णय केला होता. सावित्री आणि त्या तरुणाच दोघांच मुल सावित्रीच्या पोटात वाढत होत..त्यांनी लग्न करण्याचा विचार हि पक्का केला होता पण ऐनवेळी सावित्रीच्या आईला हि गोष्ट समजली तिने त्याच वेळी सावित्रीच लग्न गोविंदपंताशी लाऊन दिल...स्वतःचा वाडा आहे .पुरोहित आहे...पोरीला सुखी ठेवेल हा त्यांचा गोड गैरसमज होता सावित्रीच्या आईस काय माहित होत कि तिने आपल्याच हाताने आपल्या मुलीला एका नरकात ढकलून दिल होत.”
“म्हणजे ? गोविंदपंत माझे खरे वडील नाहीयेत ?” संध्याला बसलेला हा दुसरा झटका होता...
“काय झाल होत अस ?जे माझ्या आईने या नर्कयातना सोसल्या..” संध्या म्हणाली... “ नाही पोरी गोविंदराव तुझे खरे वडील नव्हते...केव्हाहि नव्हते...सावित्रीच्या मनावर, शरीरावर, आत्म्यावर त्याने लाखो आघात केले होते प्रत्येक क्षणाक्षणाला सावित्री मरण अनुभवत होती हिंसाचा जनावरांसारख्या त्याच्या वागण्याचा कहर झाला होता. लग्नाच्या काही महिन्यानंतर सावित्रीने त्यास हि बातमी दिली कि ती आई होणार आहे...पहिले काही महिने सावित्रीने हि गोष्ट दडवून ठेवली होती...गोविंदपंताने सावित्रीच मुल आपलच मुल समजल... वंशवाढीसाठी..गोविंदपंताने देवाला नवस केले, यज्ञ-हवन केले आपला देव आपली साथ देईल..माझा वंश वाढेल...अशी त्याची आशा होती परंतु सावित्रीच्या पोटी जन्माला आलेलं मुल म्हणजे मुलगी होती... गोविंदपंताने केलेले सर्व यज्ञहवन, पूजापाठ ,नवस , उपास तापास सर्व वाया गेल होत. अखेरीस त्याचा देवावरचा विश्वास उडाला....त्याने संतापाच्या भरात देवळातली सर्व देवांना काळ्या कपड्यात बंद करून त्याचं गाठोडे बांधून या वाड्यातच कुठेतरी दडवून ठेवले...”
“हे भयंकर आहे....अस कुणी करू शकत का ?” संध्या म्हणाली... “होय असे फक्त एकच लोक करतात अघोर..लोक...गोविंदपंताने शेवटी दैवाचा आधार सोडला आणि काळ्या शक्तींच्या साम्राज्यात प्रवेश केला...त्याच्या याच कृत्याने संपूर्ण गावावर एक भयाण संकट ओढवल गेल जे घेऊन आल होत फक्त आणि फक्त मृत्यू....”
***
जयदेवने मागे वळून पाहण्यासाठी आपली मान आणि नजर हळू हळू मागे वळवायला सुरुवात केली...जयदेवने मागे वळून पाहिले तर त्याच्या पुढ्यात संपूर्ण खोली रिकामी होती....बस त्याच्या नजरेआड एक भयंकर काळी आकृती चालत दुसऱ्या बाजूस गेली “हुश्श्सsss.....” जयदेवने सुटकेचा श्वास सोडला आणि समोर पाहिले तसे त्याला ती मुलगी दिसली... “मागे तर कोणी....” जयदेव काही बोलणार इतक्यात एक भयंकर राक्षसी पंजा छ्कीच्या मागून तिच्या केसांमधून ओठांवर आला त्याने गच्चकण छ्कीचा चेहरा आणि ओठातून निघणारा तिचा दाबून धरला जसे ते दोघेही विनापाऊलांचे स्रर्र्क्न मागे सरकले जयदेव मात्र ते पाहून थक्क झाला...त्याने त्या भयंकर उपद्रवाचा चेहरा पाहिला होता...
“ धड्डsss..” कण आवाज झाला आणि जयदेवच्या तोंडावरतीच तो दरवाजा आदळून बंद झला...परंतु जयदेवचा चेहरा भ्हीतीने घामाघूम झाला होता....
“ते काय होत ?” जयदेव उद्गारला....
“जखोबा ? जखोबा काय झाल ? ठीक आहात न तुम्ही ?” संध्या पलंगाच्या दुसऱ्या बाजूस येई पर्यंत जखोबाने आपले अंग खाली सोडून दिले...उभ्या जागीच जखोबा कोसळले... “ काय झाले तुम्हाला ? विश्वासssss...? विश्वासsss??? जयदेव ? लवकर ये इकडे...” संध्याचा आवाज ऐकून जयदेव आणि विश्वास दोघेही स्वयंपाकघरातून बाहेर निघाले व संध्याच्या खोलीकडे जाऊ लागले...धावता धावता त्या दोन माणसांनी जयदेवला हाक मारली.... “ साहेबsss..ओ साहेब लवकर इकड या....” त्यांच्या पैकी एकजण दरवाज्याजवळ उभा त्यानेच या दोघांना हाक मारली. “विश्वास...तू संध्याकडे जा...मी बघतो याचं काय ते...” जयदेव त्यांच्याजवळ पोहोचला त्याने पाहिले कि त्या दोघांचेहि चेहरे भीतीने अगदी पांढरेशिपट पडले होते... “काय रे ? काय झाल ? कशाला बोलावलत....?” त्यावर काही बोलण्या ऐवोजी ते दोघेही एकमेकांकडे भेदरलेल्या नजरेने पाहत होते...सोबतच त्या अंधारात जिथ वेडा गंगाराम आपल्या मुलीच्या भ्रमात तिला बोलवत तिच्या मागोमाग गेला होता. “काय झाले बोलणार आहात का तुम्ही?”
“साहेब...तो गंग्या...तिकड....त्या...” त्यांच्यापैकी एकजण समोर बोट दाखवत जयदेवला काहीतरी सांगण्याचा प्रयत्न करत होता... “काय ? काय आहे तिकडे ? आणि...” जयदेवच्या देखील नजरेस तो दिसत नव्हता... “हा कुठे गेला ?” जयदेव म्हणाला “त..त..तिकडे साहेब...”त्यांच्यापैकी एकाने त्या अंधारात आपले बोट दाखवले... “मी जाऊन बघतो...तुम्ही इथेच थांबा...”
“साहेब...ओ...नका जाऊ तिकड...त्यों गंग्या येडा हाय...परत येईल त्यो...तुम्ही जाऊ नका....ऐका ओ..”
जयदेवने त्या दोघांच एक नाही ऐकले आणि तसाच तिथला कंदील हातात घेऊन त्या अंधाराच्या दिशेने ओसरीवर चढत चालत जाऊ लागला... “तुम्ही दोघे जागचे हलू नका..मी आलो त्याला घेऊन...” जयदेव कंदिलाच्या प्रकाशाचा आधार घेऊन त्या अंधारात पुढे पुढे...एकेक पाउल टाकत जाऊ लागला...कंदिलाचा तांबूस प्रकाश देखील असा त्या काळोखाने घेरला जात होता विरघळत होता...जयदेव तरीदेखील न भिता ओसरीच्या अंधारातून मार्ग काढत इकडे तिकडे गंग्याला शोधत जात होता आणि इकडे विश्वास धावतच संध्याकडे आला होता आतमध्ये येताच त्याने समोर पाहिलं कि जखोबा अगदी अशक्त होऊन आपल अंग जमिनीवर सोडून पडला होता... “जखोबा ? काय झाल तुम्हाला ?” विश्वास जखोबाला उठवायचा प्रयत्न करत होता तोच त्याच्या खिशातून एक चिट्ठी खाली पडली... “अरे बापरे...यांना अचानक एवढा ताप कसा काय भरला ?” विश्वासने संध्याकडे पाहिले पण संध्याला कळून चुकले होते कि जखोबाने एका वेगळ्याच शक्तीने अनुवर आलेल संकट आपल्यावर ओढून घेतल होत....तोच खाली पडलेल्या....जखोबाच्या तोंडून आवाज निघाला... “मी.....ठीक आहे....विश्वासराव...मी ठीक आहे...” जखोबाच्या अंगातून भरलेला ताप त्यांच्या श्वासासकट बाहेर पडला...” काय झाल होत तुम्हाला ? आणि असे अचानक ?” विश्वास म्हणाला... “नाही मी ते....जरा अशक्तपणा आला...” बोलता बोलता जखोबाची नजर खाली पडलेल्या त्या चिट्ठीवर गेली...त्याने आपल्या हातानीच ती उचलली “ हि चिट्ठी...!तर सखामामाची आहे...! जयदेवने माझ्याकडे सोपवली होती...पण अजून याच्यामध्ये जे काही लिहून त्यांनी पाठवल होत त्याचा एकही शब्द मी वाचला नाहीये...”
“वाचा बघू नेमक काय लिहील होत सखाने...! कारण त्याच्या तोंडून ऐकणे आता हे शक्य नाहीये...कधीच नाही, सखाराम आता...हयात नाही... ” संध्या ते ऐकता जागीच खाली बसली...कारण वडीलधारा वडिलाची आईची सावली म्हणून तिच्यासाठी फक्त सखामामाच होता त्याला देखील तिने आता गमावलं होत... “काय होत आहे....हे...? एक एक करून.... माझी माणसे... माझी आपली माणसे... माझ्या पासून नियती दूरदूर ओढून नेतेय...उंहू उंहू...उंहू...” संध्याला हुंदका अवारला नाही तिने ढसा ढसा रडायला सुरुवात केली... जखोबा संध्याला असे रडत असताना पाहून मनोमनीच उद्गारला... “पोरी...कसे सांगू तुला...! एकटी नाहीयेस तू....सावित्री....! तुझ्या वचनांनी मला बांधून ठेवलय नाहीतर आज... आपल्या पोरीचा बाप जिवंत असून तिला एकट वाटल नसत...” जखोबाने विश्वासच्या हातातून खाली पडलेली चिट्ठी उचलली....आणि सखाने लिहिलेला त्यामधला मजकूर वाचला...
“पोरी संध्या...! तुझ्या आईच श्राद्ध जवळ आल आहे...तुझ्या विना तिला तिच्या पवित्र आतम्यास शांती मिळणार नाही...इथे आल्यावर तुला वीस वर्ष तुझ्यापासून दडवलेल गुपित मला तुला सांगायचं आहे...” जखोबाने डबडबलेल्या पापण्या गच्च बंद केल्या...जखोबाला त्याच्या नजरेसमोर सखारामचा चेहरा दिसला...अघोऱ्याच्या गुलामाच्या प्रहारानंतर सखाराम आपले शेवटचे श्वास मोजत होता. “जखा संध्याला जे काही सांगायचं माझ कर्तव्य होत ते मात्र मी पूर्ण नाही करू शकलो...तिच्या जीवाला धोका आहे तिला वाचवा...तिला वाचवा....” सखाने आपले प्राण जखोबाच्या मांडीवरतीच सोडून दिले...जखोबाने भरल्या डोळ्यांच्या पापण्या उघडल्या तशी दरवाजात एक अंधुकशी स्त्री आकृती त्याला दिसू लागली होती. तिची काया अगदीच ओळखीची होती जखोबाला. काही क्षणासाठी तर जखोबाला असेच वाटले कि दारामध्ये खुद्द सावित्रीच येऊन उभी राहिली आहे...डोळ्यामधले पाणी पुसून जखोबा आपल्या जागेवरून उठला.. “पोरी....जे झाल त्याला आपण काही बदलू शकत नाही....या नियतीने जे लिहील आहे ते घडतच...विधिलिखित टळत नाही...”
“पण काय गुपित असेल जे सखामामाने संध्यापासून इतकी वर्ष दडवून ठेवले...ते गुपित...ते रहस्य त्याचा भेद केल्या शिवाय मी इथून जाणार नाही....”
“विश्वासराव...लढा हा नेहमी बरोबरीच्याच विरोधकाशी करावा...आणि जर शत्रू उघड्या डोळ्यांनी दिसतच नसेल...तर”
“माझ्या कुटुंबासाठी मला त्याच्याशी लढाव लागेलच...आणि त्यासाठी माझा प्राण गेला तरी बेहत्तर....”जखोबा त्याचा आत्मविश्वास पाहून भारावून गेला... “ सखाराम व्यतिरिक्त ते गुपित आणखी एका व्यक्तीस ठाऊक आहे...”
“कोण ? कोण आहे तो जखोबा ? आम्हाला घेऊन चला तुम्ही त्याच्याकडे..” बाहेर विजांच्या कडकडाटीत वाड्याच्या अंधारात चंदेरीनिळसर प्रकाश क्षणा क्षणाला पडत पडत होता..
“तो व्यक्ती तुमच्या समोर उभा आहे विश्वासराव....” जखोबा उद्गारला...ढगांच्या गर्जना वीजेच थैमान आणि काळोखाचा घालमेल वेळेच्या प्रत्येक सेकंदास घडून येत होता...
“ कायsss ? तुम्ही ? कसे ?” संध्या चकित होऊन म्हणाली...
“ गंगारामा ? ए गंग्या ? कुठ आहेस ?” जयदेव पाहता पाहता एका काळ्या कुट्ट अंधाराने भरलेल्या खोली पोहोचला आतमध्ये शिरताच त्याला एक घाणेरडा आतमध्ये कंदील घेऊन जयदेवने इकडे तिकडे आजुबजुला कोणी आहे का कानोसा घेतला...आणि तसाच जयदेव आपल्या डाव्या हातास वळला तसे त्याने समोर पाहिलं कि समोर अजून एक खोलीचा दरवाजा होता जो अर्धा बंद आणि अर्धा उघडा होता. ज्याच्या पलीकडे कुणीतरी ठेंगन अस उभ होत जयदेवने हातातला कंदील तिकडे त्या दिशेने नेला तसे त्याला दिसून आले कि समोर एक अनुएवढीच लहान मुलगी दरवाज्याच्या आडबाजूला लपण्याचा प्रयत्न करत होती....जयदेवला ते थोडस विचित्र वाटले... कारण अख्ख्या वाड्यात अनु सोडून दुसरी कुठलीही मुलगी नव्हती मग हि कोण ? ती मुलगी एकटक एका नजरेने जयदेवकडेच पाहत होती...जयदेव तसा कंदिलाचा प्रकाश घेऊन तिच्या त्या बंद दरवाज्याच्या दिशेने जाऊ लागला... “ कोण ?....कोण आहेस बाळा तू...?” जयदेव म्हणाला... तसे त्या मुलीने काहीएक उत्तर दिले नाही... जयदेव तिच्या आणखी जवळ गेला आणि तिथेच गुडघ्यावरती टेकून बसला... “कोण आहेस बाळा तू ? आणि इथे काय करतेयस ?”
“मी इथ लपलीय माझा बाबा मला शोधायलाय...मला त्यान सांगितल कि....” ती मुलगी बोलता बोलताच आपली मान मागे वळवून त्या खोलीत पाहू लागली...तिने जणू काहीतरी निश्चित केले आणि परत जयदेवकडे वळली... “मला त्यान...बाबाला इथ आण्याला सांगितल...नायतर....त्यो मला मारतो.....” “कोण तुला मारत बाळ ? कोण आहे आतमध्ये...?” “नाही...नाही...नाही...मी नाही सांगणार...” असे म्हणत ती आता हुंदकेच द्यायला सुरुवात करणार होतीच कि “श्श्शस्स...! तो आलाय....!” ती मुलगी म्हणाली.. “काय ? कोण आलाय ? मला तर आतमध्ये कोणीच दिसत नाहीये...” तशी ती मुलगी म्हणाली.... “ नाही....तो माझ्या माग नाय....तुमच्या माग उभा हाय...” तिचे शब्द ऐकून मात्र जयदेवच्या घश्यातच आवंढा येऊन अडकला...कारण त्याच्या मानवी इंद्रियांना देखील तशीच अनुभूती झाली होती कि कोणीतरी त्याच्या मागे उभ आहे...
***
“वीस वर्षापूर्वीची गोष्ट आहे हि विश्वासराव...या गावात एक प्रतिष्ठित पुरोहित राहायचा...त्याच नाव होत...” जखोबाने एक नजर आजुबाजूच्या भिंतीवर फिरवली आणि ओठांवर ते नाव उद्गार “ गोविंदपंत....” जखोबाने जसे त्याच नाव घेतल खोलीमध्ये एक वाऱ्याचा जोरदार झोत आला आणि खोलीमधला एक दिवा विझला गेला....संध्या विश्वास जखोबा तिघांच्याहि नजरा त्यावरतीच खिळून राहिल्या.... “एकेकाळी गावातला नामवंत पुरोहित होता तो...भट..सर्व गाव त्याला मानायचा अन त्याच्या देवावरच्या भक्तीला...देवाच्या भक्तीने तो दिवस रात्र त्याचे जाप करायचा,मंत्रोच्चार करायचा...शास्त्रज्ञान सर्व होत त्याला...परंतु एकेदिवशी हीच भक्ती भोवली त्याला....देवाच्या भक्तीपोटी त्याने आपल्या मानसिक विचारांची सीमाच ओलांडली...रात्री बेरात्री, अपरात्री देवळाच्या गाभाऱ्यात उठून तो देवाच्या नावाने घंटानाद करू लागला... ढोल नगारे बडवू लागला...परंतु त्याला जे हव होत ते त्या भक्तीद्वारे त्याला मिळणे कठीण झाले होते...गावातल्या लोकांनी त्याच्या वेडेपणाला घाबरून देवळातहि यायचं सोडून दिले...त्याच लग्न आपल्याच शेजारच्या गावातील गरीब घरातल्या एका पोरीशी झाल...तीच नाव होती सावित्री...सावित्रीला फक्त एक भाऊ आणि आई होती...वयात आलेल्या सावित्रीच काही वर्षामध्ये एका तरुणावर प्रेम जडल होत. दोघांनीही आयुष्य एकसाथ घालवण्याचा निर्णय केला होता. सावित्री आणि त्या तरुणाच दोघांच मुल सावित्रीच्या पोटात वाढत होत..त्यांनी लग्न करण्याचा विचार हि पक्का केला होता पण ऐनवेळी सावित्रीच्या आईला हि गोष्ट समजली तिने त्याच वेळी सावित्रीच लग्न गोविंदपंताशी लाऊन दिल...स्वतःचा वाडा आहे .पुरोहित आहे...पोरीला सुखी ठेवेल हा त्यांचा गोड गैरसमज होता सावित्रीच्या आईस काय माहित होत कि तिने आपल्याच हाताने आपल्या मुलीला एका नरकात ढकलून दिल होत.”
“म्हणजे ? गोविंदपंत माझे खरे वडील नाहीयेत ?” संध्याला बसलेला हा दुसरा झटका होता...
“काय झाल होत अस ?जे माझ्या आईने या नर्कयातना सोसल्या..” संध्या म्हणाली... “ नाही पोरी गोविंदराव तुझे खरे वडील नव्हते...केव्हाहि नव्हते...सावित्रीच्या मनावर, शरीरावर, आत्म्यावर त्याने लाखो आघात केले होते प्रत्येक क्षणाक्षणाला सावित्री मरण अनुभवत होती हिंसाचा जनावरांसारख्या त्याच्या वागण्याचा कहर झाला होता. लग्नाच्या काही महिन्यानंतर सावित्रीने त्यास हि बातमी दिली कि ती आई होणार आहे...पहिले काही महिने सावित्रीने हि गोष्ट दडवून ठेवली होती...गोविंदपंताने सावित्रीच मुल आपलच मुल समजल... वंशवाढीसाठी..गोविंदपंताने देवाला नवस केले, यज्ञ-हवन केले आपला देव आपली साथ देईल..माझा वंश वाढेल...अशी त्याची आशा होती परंतु सावित्रीच्या पोटी जन्माला आलेलं मुल म्हणजे मुलगी होती... गोविंदपंताने केलेले सर्व यज्ञहवन, पूजापाठ ,नवस , उपास तापास सर्व वाया गेल होत. अखेरीस त्याचा देवावरचा विश्वास उडाला....त्याने संतापाच्या भरात देवळातली सर्व देवांना काळ्या कपड्यात बंद करून त्याचं गाठोडे बांधून या वाड्यातच कुठेतरी दडवून ठेवले...”
“हे भयंकर आहे....अस कुणी करू शकत का ?” संध्या म्हणाली... “होय असे फक्त एकच लोक करतात अघोर..लोक...गोविंदपंताने शेवटी दैवाचा आधार सोडला आणि काळ्या शक्तींच्या साम्राज्यात प्रवेश केला...त्याच्या याच कृत्याने संपूर्ण गावावर एक भयाण संकट ओढवल गेल जे घेऊन आल होत फक्त आणि फक्त मृत्यू....”
***
जयदेवने मागे वळून पाहण्यासाठी आपली मान आणि नजर हळू हळू मागे वळवायला सुरुवात केली...जयदेवने मागे वळून पाहिले तर त्याच्या पुढ्यात संपूर्ण खोली रिकामी होती....बस त्याच्या नजरेआड एक भयंकर काळी आकृती चालत दुसऱ्या बाजूस गेली “हुश्श्सsss.....” जयदेवने सुटकेचा श्वास सोडला आणि समोर पाहिले तसे त्याला ती मुलगी दिसली... “मागे तर कोणी....” जयदेव काही बोलणार इतक्यात एक भयंकर राक्षसी पंजा छ्कीच्या मागून तिच्या केसांमधून ओठांवर आला त्याने गच्चकण छ्कीचा चेहरा आणि ओठातून निघणारा तिचा दाबून धरला जसे ते दोघेही विनापाऊलांचे स्रर्र्क्न मागे सरकले जयदेव मात्र ते पाहून थक्क झाला...त्याने त्या भयंकर उपद्रवाचा चेहरा पाहिला होता...
“ धड्डsss..” कण आवाज झाला आणि जयदेवच्या तोंडावरतीच तो दरवाजा आदळून बंद झला...परंतु जयदेवचा चेहरा भ्हीतीने घामाघूम झाला होता....
“ते काय होत ?” जयदेव उद्गारला....
क्रमश: शेवटचा भाग उद्या किंवा परवा मित्रहो
MARATHI HORROR STORY ALL PARTS ,BHAYKATHA AGHORI,
PART-10 ,PART-11 ,PART-12,PART-13,PART14,PART-15,PART-16, PART-17,END OF THE STORY -AGHOR-BHUTACHI GOSHT PART-18
No comments:
Post a Comment