कथा :- अफझल_विला - Part 2-11 All

🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏

*आभार :- माझ्या सर्व वाचकांनी दिलेल्या प्रतिसादाबद्दल 'तहे दिलसे' आभार. आणि माझी कथा एकही दिवस न वगळता, "दररोज" मध्यान्हीनंतर ग्रुपवर पोस्ट केली जाईल. तुम्हाला रोज त्याचा आस्वाद घेता येईल. धन्यवाद 🙏*

💀💀💀💀💀💀💀💀💀💀💀💀💀

*त्या कुंपणातली ती "अफझल विला" पाटी पाहिली आणि राग क्षणात पेटून उठला. पण आणि समोरचा सपाटणीच्या टेकडीवरून गणपतीच्या मंदिराचा कळस प्रोफेसरांच्या नयन चक्षूंच्या वलयात भरला. तसा राग शांत झाला. त्यांनी कशीतरी आपली सामानाची बॅग आत ओढली आणि घराच्या मुख्य दरवाज्याच्या पायर्‍या चढायला लागले. रात्र भरीला लागली. चढणीला होऊन किर्रsss किर्रsss हलकल्लोळात त्या निद्रिस्त अमानवी, अनोळखी शक्तींना आमंत्रण देऊ लागली. शक्ति होत्या अंधारातल्या-काळोखातल्या. माणसांच्या नकळत बरेच धागे गुंतलेले असतात, त्यासमोर माणूस एक शूद्र वेडा पशू असतो. कसेबसे प्रोफेसर घराच्या आत गेले आणि त्यांनी आतून दरवाजा बंद केला..*

*रात्र वाढली, रात्रीचे 11.45 झाले. जेवण आटोपून प्रोफेसर खिडकीजवळ टेबल जोडून लिखाण करीत बसले. अंताला एकांताचा मालकंस धरून शब्दांची मांदियाळी भरवायचा डाव त्यांनी आखला. ह्या सगळ्या प्रकरणात अर्धा तास गेला. रात्रीचे 12.15 झाले. मिणमिणत्या बारीक धूसर पिवळट प्रकाशात, खिडकीतून डोकावणार्‍या चंद्राच्या सुक्ष्म किरणांनी बिछायत मांडली. हातात हात धरून हे प्रकाशझोत घरभर नंगानाच करू लागले. कुट्ट अंधारमेळा जमला. त्यातल्या निपचित, निशब्द असलेल्या भयानक कोलाहलाला आता डोळे फुटून ते विस्फारू लागले.*

*प्रोफेसर लिखाणात मग्न होते. भयाण शांतता पसरली. घड्याळ्याच्या टक..टक चा ही आवाज येईल इतकी शांतता. इतक्यात धाडकनsss काहीतरी आपटल्याचा मोठा आवाज आला. प्रोफेसर त्या शांततेत दचकले. पेन जागीच थांबलं. मान मागे केली आणि डोळ्यांनी न्याहाळू लागले, तर सगळ्या वस्तू जागच्या जागीच होत्या. तरीही ते उठले आणि बाथरूम च्या ओघाने पाय टाकत चालले. तर बाथरूम जवळ त्यांना दिसलं ते पाणी पडल होतं. त्यांनी कुठून पाणी येतयं हे पाहण्यासाठी इकडे तिकडे नजर फिरवली, तर त्यांना दिसला,देवघरातील ठेवलेला नारळ बेसिन खाली येऊन-पडून खाडकनss फुटला होता.*

*हे असल अभद्र काय? असा विचार त्यांच्याही डोक्यात आला पण, शेवटी आपण इथे आलोय सुख-समाधान मिळवायला 'ह्या' विचाराने 'त्या' निकृष्ट विचाराचा खून केला. आणि ते उठले आणि पुन्हा मागे वळणार इतक्यात बाजूच्या टेबल खाली त्यांना काहीतरी लाल - तांबडी लिबलिबीत वस्तू दिसली. खाली काळोखात अगदी मुश्किलीने ती वस्तू दिसत होती. म्हणुन त्यांनी खाली वाकून हातात ती वस्तू पकडली . त्या वस्तूला हात लागताच प्रोफेसरांची मती झणाणुन गेली, डोळ्यात भयानक भाव उद्भवले. त्यांनी ती वस्तू तशीच हाताने बाहेर काढली आणि समोर बघून त्यांच अंग अंग शहारून गेलं कारण ते होतं कोंबडीचं कापलेलं मुंडकं आणि मटणाचे काही तुकडे....*

*"शिव नारायण शंभो हरीssss...." म्हणत त्यांनी तात्काळ नेऊन ते घराच्या बाहेर जाऊन टेकडीवरून खाली फेकले. पुन्हा माघारी धावतच जाऊन देवघरातील गोमूत्राची बाटली उघडली "हरी शिव हरी शिव, नारायण हरी" म्हणत त्यांनी त्यातले थेंब अंगावर शिंपडून घेतले. घरात गोमूत्राचा गंध क्षणात पसरला. शांतता पुन्हा आपल्या जागी स्थित झाली, पण गंध पसरून एक मिनिटही होत नाही तोच प्रोफेसरांना दुसरा धक्का बसला. घरात 'उंची गुलाबी अत्तराचा' गंध दरवळू लागला.*

*प्रोफेसर नखशिखांत हादरले. लेखक म्हणुन अभ्यासक असल्यामुळे त्यांनी अंदाज लावला की अश्या प्रकारची 'अत्तरं' फक्त प्रतिष्ठित उंची, योग्यता असलेले 'मुस्लिम' इसमच वापरतात. गंध कुठून येतोय हे शोधत असताना खालून वरुन अख्खं घर धुंडाळून काढलं पण काहीच हाती नाही लागलं. ते बेडरूम वरुन पायर्‍या उतरून खाली आले. डोळ्यात झोपेने थैमान घातले होते. आता त्यांना क्षीण फार आला होता. ते तसेच हॉल मध्येचं गादीवर पडले आणि दुसर्‍या मिनिटाला झोपी गेले. ते झोपल्यानंतर त्यांच्या देवघरावर आपोआपच हिरवा कपडा पांघरला गेला याची त्यांना कल्पना नव्हतीचं. आता दुसरा दिवस काय घेऊन येणार होता. कोण जाणे.....??*

*भाग :- 3 

प्रोफेसरांनी पहाटेच झोप आटपती घेतली. उठून पहाटेचे दैनंदिन सोपस्कार करून त्यांनी देवघराकडे मान फिरवली, तर संपूर्ण देवघरावर हिरवा कपडा ठेवला होता. ठेवला होता म्हणण्यापेक्षा त्याने देवघर झाकले होते असं प्रोफेसरांच्या मनाने जाणले, कारण त्या कपड्याची ठेवण तशी होती. तरी तो कपडा बाजूला सारून त्यांनी एक तास पूजा धरली. त्यादिवशी 'मंगळवार' होता. त्यानंतर संपूर्ण दिवस लिखाण, विचार, अंतर्मुखता, योगा ह्या सार्‍यात गेला. रात्री जेवण आटोपून ते पुन्हा लिहायला बसले. मस्त खिडकीतून अख्खा गोलाकृती चंद्र चांदी पाघळत होता. रात्र चढणीला लागली.....रात्रीचा 1 वाजला.....!!

"लग्नी वृश्चिक, अतिगंड योग, चंद्राचा 'मूळ' प्रवेश, राहूचा होरा आणि शुक्ल पक्षी चतुर्दशी चा तो दिवस इरेला पेटला होता." सायंकाळी सव्वापाच ला पोर्णिमा चालू झाली होती. अमानवी, हिंसक, मती बधिर करणार्‍या घटनांना अश्याच दिवशी जास्त जोर चढतो. तो काळोखातला निशब्द पण उभा जिवंत सैतान बाहेर पडायची ती अशुभ वेळ. इच्छाधारी आत्म्यांच्या निडरपणाची हद्द सरसकट कापत अंधारमेळ्यातून राक्षसी कौल घेऊन, वेताळाची पालखी निघण्याची ती वेळ होती.

अश्या भयंकर घटीला प्रोफेसर बसुन लिखाण करत असताना धाडss धाडss धडाss असा दरवाजा जोरजोरात ठकठकू लागला. प्रोफेसर जरासे म्हणण्यापेक्षा पुरते दचकले आणि घाबरलेही कारण घड्याळ बघितलं तर सव्वा एक वाजला होता. शिवाय या गावात ते नवखे, रहायला येऊन एकचं दिवस झाला होता, ओळखपाळख नव्हती मग एवढ्या रात्री दरवाजा कोण वाजवतोय? पुढच्या मिनिटाला दरवाजा उघडला. समोर होता एक छिन्नविछिन्न अवस्थेत उभा मनुष्य. केस विस्कळित झालेले, तोंडातून लाळ टपकणारी, अर्धा फाटका शर्ट, खाली अर्धवट गुडघ्यापर्यंत पँट, हात काळेकुट्ट, तोंडाला माती यावरुन तो नक्कीच ठार वेडा असणार, ही खूण होती. पण डोळे मात्र वेगळीच विराणी गात होते. भयंकर डोळे, लालेलाल, पाणेरी, कडा काळ्याफीट्ट, बुब्बुळं पांढरखडं पडली होती,आणि थरथरत्या ओठात अनामिक भीती.

हे पाहून प्रोफेसर घाबरले त्यांनी विचारलं "कोण तू, इथे काय काम?". त्यावर तो फक्त मूकपणे घरात वाकून वाकून बघत होता. प्रोफेसर चिडून त्याच्या अंगावर गेले. त्याला धक्काबुक्की करून कुंपणाबाहेर काढायला जाणार इतक्यात तो व्यक्ति हळू आवाजात बोलला "शूsss शूsss......थांब थांब, तो ऐकेल, उंबरठ्यावर चल" दोघेही उंबरठ्यावर आले. तो पुढे म्हणाला "तुमच्या या घरात बाथरूमजवळ एक माणूस फिरतो". प्रोफेसर दचकले आणि रागाने लाल झाले "अरे कोण तू, तुझा काय संबंध, ओळख ना पाळख, अपरात्री येतोस काय, वाटेल ते बरळतोस काय, चल चालता हो जा इथून". त्याला धक्का मारून जबरदस्ती कुंपणाच्या बाहेर काढलं. तो घाबरून थरथरत खाली उतरून गेला..

पण इकडे प्रोफेसरांचं मन शंकेच्या सरड्यासारखं रंग बदलून हुंदके देऊ लागलं. ते दिवसभरात घडलेल्या घटना आठवू लागले. अचानक बंद पडलेला बल्ब, दरवाजे आपोआप खदखद आपटणे, देवघरावर हिरवा कपडा, अत्तराचा गंध ह्या सगळ्या घटना काहीतरी सांगू पाहत होत्या. निशब्द, शुष्क कंठातून आवंढा गिळावा तसे हे सारे अनुभव प्रोफेसरांच्या मेंदूचा ताबा घेऊन लागले. आणि अश्यातच त्यांना बाथरूमकडून कसलातरी कुजबुजण्याचा आवाज ऐकू आला. ते काही क्षण मागे वळले. अंधार सावल्यांमुळे थोड अस्पष्ट सावळट अंधारात त्यांना दिसलं जमिनीवर कपडा होता आणि बाजूला पांढरी टोपी होती, जी मुस्लिम धर्मातील लोक वापरतात.

प्रोफेसर जवळ गेले. बाथरूमच्या दरवाज्याजवळ आले, खाली त्या कपड्याजवळ बसले तर त्यांना हळू हळू शब्द ऐकायला यायला लागले. "अश हदू अल्ला इलाह इल्ला, वा अश हदू अन्ना मोहम्मदन् अब्दुहू वा रसल्लुहू". प्रोफेसर मागच्या मागे उडाले, घाम फुटला, हातपाय कंपत चालले, कान - डोळे - बधिर व्हायची पाळी आली. त्याच धडपडीत ते उठले आणि दरवाज्याकडे पळायला वळले तर समोरच दृश्यं पाहून त्यांची दातखिळी बसुन बोबडी वळायची पाळी आली. त्यांना समोर उभी दिसली काळीफक्कड सावली. जी पायर्‍या वर चढून बेडरूम कडे चालली होती......प्रोफेसर तिच्या मागून दबक्या पावलांनी पाठलाग करत निघाले आणि....... !!

काही महत्त्वाचे :- उद्या गोपाळकाला निमित्त पुढचा भाग सादर नाही होऊ शकत. त्याबद्दल क्षमस्व 🙏

भाग :- 4 

प्रोफेसरांनी पाहिलं ती सावली बेडरूम कडे चालली होती. त्यांनी त्या काळ्या सावलीचा पाठलाग दबक्या पावलांनी सुरू केला. हळूहळू त्या सावलीच्या मागून ते वरच्या माळ्यावर पोहोचले. ती काळी सावली बेडरूम मध्ये गेली. प्रोफेसर तिच्या मागून आत गेले. शांततेचा उद्रेक काहीतरी वेगळे निष्पन्न करू इच्छित होता, हे प्रोफेसरांनी ताडले होते. धुसफुसत, घामाने चिंब प्रोफेसर काळजाची धडधड आपल्या सर्वोच्चतेवर तशीच राखून आत गेले. दरवाजा करकरत उघडला आणि आतलं दृश्य त्यांच्या कल्पनेला गंज लावणारं होतं. आतल्या चारही भिंतींवर "अल्लाह.. अल्ला.. अल्लाह.. अल्ला" असे लिहिले होते. असंख्य 'अल्ला' शब्दांनी त्या बेडरूमला विळखे घातले होते. प्रोफेसर भयानक घाबरले....हा काय प्रकार होतोय, हे सगळं काय चाललंय ? हे त्यांना उकलतचं नव्हतं.

रात्रीचे 2 वाजले, आणि अचानक मग थंड वारा त्या रूममध्ये शिरला. निमीषात ती रूम थंड होऊन गेली. झुळूक रूमभर विहरू लागली. हळू हळू बघता बघता वार्‍याने आपला जोर वाढवला आणि हा हा म्हणता म्हणता एक घमासान वादळी अवतार त्या वार्‍याने घेतला. सार्‍या वस्तू इकडच्या तिकडे होऊन अस्ताव्यस्त झाल्या. दरवाजे खिडक्या आपटू लागले, बेड वरच्या-वर उडायला लागला. भिंतीवरील फोटो पडून फुटले, प्रोफेसर जमिनीवर कोसळले आणि थबकत थबकत ते सरपटत पुढे पुढे सरकू लागले आणि अश्यातच मागचं लाकडी कपाट तिरकसं झालं आणि प्रोफेसरांच्या अंगावर धाडकनss कोसळलं. वेदनेची असंख्य वटवाघुळे एखाद्या गुहेतून चित्कारत बाहेर पडावी, तशी एक आर्त आसमंत छेडणारी किंकाळी प्रोफेसरांनी फोडली. हात त्या कपाटाखाली असे अडकले, की एकतर स्वताला पूर्ण मरु द्या नाहीतर हाताचा अंगठा तरी तोडून फेकून द्या, अशी परिस्थिती झाली.

त्यानंतर अचानक प्रोफेसरांना जळण्याचा वास यायला लागला. काय करावे सुचेना म्हणुन काही करायला गेलं तर करता ही येत नव्हतं, कारण अडकलेल्या हातात अशी काही कळ जात होती की मेंदूला ठणके बसत होते. "शिव हर नारायण हरी" असा जप त्यांनी चालू केला. जसा जप चालू झाला तसा वारा शांत झाला आणि क्षणात सार्‍या गोष्टी पूर्ववत झाल्या. प्रोफेसरांनी ते कपाट आपल्या हाताने उचलून मागे टेकून ठेवले. हातापायाला जखम झाली होती आणि अंगावर लाजरीच्या काट्यांसारखे बोचरे घाव बसले होते. प्रोफेसर विव्हळत बेडरूम मधून पायर्‍या उतरून खाली आले..... उतरताना तोल जाऊन ते खरचटतं आपटत, खिचकाचळत सरळ येऊन सोफ्याच्या बाजूला पडले....

आता मात्र खरी कसोटी सुरू झाली. देवघरातील एकही देव जागेवर नव्हते. रिकामी, भकास पडलेला देव्हारा, या जागेत अति भयानक काहीतरी असण्याचा पुरावा आपल्या स्थायू रूपातून बोंबलून सांगत होता. बाजूच्या स्टोअर रूम मधून खड खड असा आवाज आला. प्रोफेसरांना आता या सगळ्या प्रकरणाच्या अंताला पोहोचणे भाग होते. कारण ह्या असल्या प्रकरणात माणूस पडायचे की नाही ते ठरवू शकतो पण पडल्यानंतर काय करायच हे मात्र "तो" समोरचाचं ठरवत असतो. ते उठले आणि स्टोअर रूम मध्ये गेले. त्या स्टोअर रूम मध्ये त्या 'उंची गुलाबी अत्तराचा' सुगंध त्याचबरोबर 'मुस्लिम कलम्याचे' स्वच्छोद्दित उच्चार स्पष्ट ऐकू येत होते. अचानक त्या रूममधे धूर धूर भरून आला. प्रोफेसरांनी खुर्ची ओढली आणि त्यावर उभे राहून पलीकडे बघण्याचा प्रयत्न करू लागले. इतक्यात कोणीतरी खुर्चीचा पाय ओढला तर पडताना प्रोफेसरांनी कपाटाला हात धरला आणि ते खाली कोसळले. कपाटाला हात लागल्यामुळे कपाटावरील सगळी जुनाट-जट पुस्तकांची भलीमोठी गाठोडी खाली पडली. सगळी पुस्तके अस्ताव्यस्त होऊन स्टोअर रूमभर पसरली.

प्रोफेसरांनी ती उचलायला सुरवात केली, पण एका क्षणाला ते थांबले. कारण त्या कपाटाच्या खाली दोन पाय रक्ताळलेल्या अवस्थेत उभे असलेले त्यांना दिसले. धूर असल्यामुळे नक्की काय आहे ते तितकसं स्पष्ट दिसत नव्हत. प्रोफेसरांनी हात घातला कपाटाच्या खाली पण पाय नव्हते. एक पुस्तक मात्र हाताला लागलं. त्या पुस्तकाचं नाव होता "नूर-ए-इस्लाम". त्यांनी ते पुस्तक उचललं. तर त्याखाली जमिनीवर रक्ताचे डाग होते. ते डागाचे मिळून शब्द बनत होते. ते शब्द होते "انہوں نے کہا کہ جمہوریہ". प्रोफेसर मेंदू थकेपर्यंत ती भाषा समजण्याचा प्रयत्न करत होते. शेवटी त्यांनी पुस्तक चाळलं तर पुस्तकात पहिल्याच पानावर एक जळलेला कागद होता. त्यावर तारीख 12 जानेवारी. हा काय प्रकार चाललाय त्यांनाच कळत नव्हता. रात्र मात्र संपूर्ण आवेगाने आपलं स्थान ढळू न देता ठामपणे सर्व पिशाच्चं अंगाखांद्यावर मिरवत होती. इतक्यात घडय़ाळात 3 वाजले.....

मार लागून लागून प्रोफेसर हैराण झाले होते. निमिषार्ध उसंत न मिळता, नुसती त्राही माजवली होती. ह्या घरात नक्कीच काहीतरी आहे, ह्याची त्यांना खात्री पटली होती. पण नेमक काय, कोण? हे प्रश्न तसेच गिधाडासारखे डोळे विस्फारून तांडव करीत होते. क्षीण येऊन ते डोक टेकवत ना टेकवत तोच त्यांच्या समोरच्या पुस्तकाचं 12 क्रमांकाचे पान फडफड करू लागले. प्रोफेसरांनी ताबडतोब ते धरून ठेवल आणि त्यावर निक्षून हात गाढून शेवटच्या रांगेतली पहिली पाच वाक्य वाचली. ती अगदी तंतोतंत त्या शब्दांसारखीच होती, जे शब्द त्या रक्ताच्या डागामध्ये उमटले होते. त्या पुस्तकात त्या शब्दाचा अर्थ सांगितला होता. कदाचित त्या कोणा आत्म्याला किंवा पिशाच्याला प्रोफेसरांना आपलं अस्तित्व दाखवायचं असावं. तर त्या शब्दांचा अर्थ होता "वो दिन हे जुम्महरत" म्हणजे साध्या मराठीत ह्याचा अर्थ प्रोफेसरांनी जाणला तो म्हणजे "तो दिवस आहे शुक्रवार"..
आता काळीज 400 किमी वेगाने दौडू लागलं, कारण त्यादिवशी वार होता बुधवार.....शुक्रवारला बाकी होता एकचं दिवस.......!!

भाग :- 5

भयाण रात्रीचा वावर संपून "पूर्वेला" नारायणराव क्षितिजावर आले,तसे प्रोफेसर उठले. काल रात्रीचा एक एक प्रसंग डोळ्यांसमोरून हटत नव्हता. नूर-ए-इस्लाम पुस्तक तसचं समोर टेबलावर पडून होतं. एक एक गोष्टींचं गूढ प्रोफेसरांना उकलत चाललं होतं. "म्हणजे घरात काहीतरी आहे? पण नेमके काय? भूत - प्रेत - पिशाच्चं - राक्षस ? ते मुसलमानी पुस्तक, 12 क्रमांकाचे पान, वो दिन है जुम्महरत, गुलाबी अत्तर, कुराणी कलम्याचे शब्द, ती काळी सावली कोणाची?" अशी प्रश्नांची दलदल प्रोफेसरांना खायला उठली होती. इथे वडगावला येऊन दोन दिवस झाले होते, पण दोन दिवसात होत्याच नव्हतं व्हायची वेळ आली होती. त्यांनी शेवटी सतर्क म्हणा किंवा घाबरून म्हणा, ही वस्तुस्थिती आपल्या मित्राला सांगायचा निश्चय केला. त्यांनी ताबडतोब फोन जोडून त्याला सर्व हकिकत सविस्तर सांगितली. त्या मित्राने शेवटचं वाक्य एवढचं म्हंटल "कुलकर्णी, तू काळजी करू नकोस, माझ्या ओळखीत एक गृहस्थ आहेत, जे ह्या गोष्टीत माहीर आहेत. ते पुण्यालाच राहतात. त्यांना मी तुझ्याकडे यायला सांगतो. ते येतील संध्याकाळ पर्यंत. त्यांच नाव" स्वामी ब्रम्हाचार्य". असं म्हणुन त्या मित्राने फोन ठेवला. प्रोफेसर निर्धास्त झाले.......संध्याकाळची वाट पाहू लागले.....!!

संध्याकाळचे सहा वाजले. पण दुपारभरात खूप काही घटना, अनुभव, भास प्रोफेसरांनी सहन केले. कोणीतरी वरच्या फ्लोअर वरून वाकून बघत होत, ते झोपले असताना पायाखाली रांगत रांगत येत होतं, टीव्ही, लाइट, पंखा, इतर विजेच्या वस्तू आपोआप बंद चालू होणे, दरवाजे उघड बंद होणे, चालण्याचा आवाज येणे, थंड वारा लोळण घालणे, वस्तू इकडच्या तिकडे हलणे असे कितीतरी भास, अनुभव प्रोफेसरांनी दुपारभर घेतले होते. अशातच रात्रीचे सात वाजले. आणि दारावरची बेल वाजली. स्वामी असणार या नियोजित आखणीनुसार प्रोफेसर धावतच गेले अणि दरवाजा उघडला, तर दारात उभे होते "स्वामी ब्रह्माचार्य".

पीतांबर, वर लाल सदरा, दोन्ही हातात कडे, पायात बिब्ब्यांची माळ, गळ्यात रुद्राक्ष, तुळशी ह्यांच्या माळा, स्फटिकमण्यांची रेंगाळणारी माळ आणि तिच्यातून परावर्तित होणारी, किरणांची अढळ तेजता संपूर्ण घर व्याप्त करत होती,पोवळे-माणिकांच्या अंगठींचे झुलणे भारदस्त हाताला शोभा आणून, व्यक्तिमत्त्वात भर पाडत होते. अजानबाहु-गजकायेसम डुलणारी भल्ली शरीरयष्टी, डोळ्यात तेजाचा महासागर अमृताची बरसात करत होता,मुखात परमेश्वराचे नित्य चिंतन, नाम, नामस्मरण. असे हे कर्मकांडज्ञानी, योगी, सिद्धनर, पवित्रतनु 'स्वामी ब्रह्माचार्य' दारातून आत येते झाले.

आत येताच त्यांनी पहिलचं वाक्य प्रोफेसरांना केलं "काय काय भास होतात, ते व्यवस्थित सांगा". प्रोफेसरांनी जशी च्या तशी हकिकत एक एक करून सांगितली."आपल्याकडे एकच दिवस आहे कारण त्याने 'शुक्रवार' अशी खूण दिलेली आहे" अस प्रोफेसरांनी सांगितलं. ते ऐकून स्वामींनी आपली पिशवी टेबलावर ठेवली आणि प्रोफेसरांना म्हणाले "आपल्याला' पिशाच्चमक्ष' विधी करावी लागेल". पिशवीत हात घालून एक दिवा बाहेर काढला. त्याचबरोबर चार दगड, हळद-कुंकू, माचिस, अबीर, एक नारळ, पाटी - पेन्सिल आणि वेताची जाड काठी काढली. त्यांनी सर्व दरवाजे - खिडक्या बंद करायला सांगितल्या. घरातील लाइट बंद करायला सांगितल्या आणि प्रोफेसरांना सांगितलं "काहीही दिसलं तरी घाबरून जाऊन, आरडा ओरडा करून नका. मी आहे, काळजी नको". स्वामींनी विधी चालू केली.

मध्ये दिवा ठेऊन, तो पेटवला, त्याच्या चार दिशांना चारही बाजूला चार दगड ठेवले, त्या दगडांवर वैयक्तिक हळदी कुंकू भारलं, त्या समोर एक कुंकवाचा गोलाकृती आकार काढून त्यात तो नारळ ठेवला, आणि त्यासमोर पाटावर स्वामी स्वता बसले आणि त्यांनी तो नारळ हातात घेतला आणि मंत्र म्हणु लागले "ॐ र्य र्यश्रीं पट्शम् पिशाच्च्योधारणम् यकृं विकृं, वेतालबंधणम् चरी चारो घाटघटी, हरी नारी हरी श्रीं, शिवक्षी, शिवश्रीं, भुते-प्रेते-पिशाच्चीने-डाकिनी-याकिनी-वेश्यानी-कंचिनी-सैतानी दशोदिशे सर्वंसमक्षं स्वाहा:" मंत्र म्हणता म्हणता घरात वार घोंगावायला सुरवात झाली. हा हा म्हणता तुफान आलं. वस्तू जागी हलायला लागल्या. दिवा थरथरू लागला. दगड हलायला लागले. स्वामींच्या हातातला नारळ जड झाला तो स्थूल होऊन खाली घरंगळत गेला आणि चार दगडांच्या मध्ये जाऊन थांबला. तशी वर एक काळी आकृती किंवा सावली उत्पन्न झाली. दिव्याच्या वर हलू लागली......

स्वामींनी पाटी पुढे केली. आणि ओरडून विचारलं "जे काय सांगायचंय ते इथे लिहून सांग, जर एकलं नाहीस तर कायमचं बंद करून ठेवेन इथल्या मातीतचं. कळलं चल सांग". तुफान घोंगावत घरभर विहरू लागलं. प्रचंड वार्‍याचा झोत घरात वरुन खाली थयथयाट करू लागला आणि त्या काळ्या पाटीवर अक्षरं उमटू लागली. ती बघायला स्वामी आणि प्रोफेसर दोघेही पुढे सरसावले, तर एकच जोराचा फटका दोघांच्याही छातीवर बसला आणि दोघेही जवळ जवळ 7-8 फुट मागे उडाले. दोघेही उठले, स्वामींना बराच मार बसला. पाठ, मणका, कंबर पूर्णता दबकून गेली. उठता येईना. त्यावर स्वामी शेवटच एकच वाक्य प्रोफेसरांना म्हणाले "साहेब, हे जे कोणी आहे ते खूपच ताकदवान आहे आणि मुळात हे 'मुस्लिम' धर्मीय आहे, त्यामुळे माझ्या आवाक्याच्या बाहेर आहे, माफ करा". एवढे बोलून शरीराने अणि मनाने क्षीण झालेले स्वामी पिशवी घेऊन घराबाहेर पडले....

स्वामी गेले तसे, हताश झालेले प्रोफेसर इरेला पेटले. भयंकर रागाने थरथरू लागले. असल्या भूता-खेतासमोर हरायचं नाही, अस मनोमनी ठरवून ते पुढे सरसावले, तर त्यांना त्या पाठीवर लिहिलेली अक्षर दिसली. तर ती अक्षर नसून अंक होते. त्या काळ्याकुट्ट पाटीवर लिहिले होते "1993"....

कथा :- #_अफझल_विला
लेखक :- #_चेतन_साळकर
भाग :- #_6

त्या पाटिवरील "1993" हे अंक बघून, हा काय प्रकार आहे हे प्रोफेसरांना कळेनाच. घड्याळात रात्रीचे 11 वाजले होते. पण घरभर त्या अद्भुत शक्तीचे थैमान चालूच होते. हा हा हा हा हाsss करून जोरजोरात ती आत्मा दात काढून हसू लागली होती. वरच्या बेडरूम मध्ये जाऊन वस्तूंची आदळआपट करत होती. मधेच किंचाळत, चित्कारत, वाकुल्या दाखवून हिडीस पिडीस तोंड करून उच्छाद मांडत होती. इतक्यात दारावरची बेल वाजली. प्रोफेसरांनी दरवाजा उघडला तर समोर होती तीच व्यक्ति जी दुसर्‍याच दिवशी येऊन प्रोफेसरांना त्रास देत होती. आणि सांगत होती, तुमच्या घरात बाथरूम जवळ एक माणूस फिरतो. आता मात्र प्रोफेसरांनी त्या व्यक्तीला बोलतं करण्याचा प्रयत्न केला. पण काही केल्या ती व्यक्ति बोलतचं नव्हती. त्याला गदागदा हलवून विचारलं तरी ती डोळे मोठे करून, घाबरून एकटक घरात बाथरूम कडे बघत बसली होती. इतक्यात रात्री 12 चा ठोका वाजला. आणि "शुक्रवार" सुरू झाला.........!! 

इतक्यात त्या व्यक्तिच्या बाजूने एक मुस्लिम मौलवी बाजूला येऊन उभा राहिला. प्रोफेसरांनी विचारलं "कोण तुम्ही? तुम्हाला कोणी बोलावले इथे?" त्यावर ते मौलवी बोलले "मुझे ये आदमी ने बुलाया". प्रोफेसरांना त्या वेडसर माणसाचं अप्रुप वाटायला लागल की हा नेमका कोण? ह्याने का या मौलवीला बोलावले असाव. पण हा विचार करण्यात वेळ नव्हता म्हणुन प्रोफेसरांनी त्या मौलवीला घरात घेतलं आणि पाठी वळून बघितले तर तो वेडसर माणूस कधीच पायर्‍या उतरून पळत जाताना दिसला. 

मौलवी घरात आल्याआल्या घरात एकदमच वातावरण बदलून गेल. घरात मटणाचे वास यायला लागले, अत्तराचा सुगंध यायला लागला, पुन्हा कुराणी कलम्याचे शब्द स्पष्ट ऐकू आले, हसण्याचे आवाज घर पोखरून काढू लागले. मौलवी प्रोफेसरांना म्हणाले "आप इधर ही रूको. पहले मुझे उससे बात करनी पडेगी." त्या मौलवीने काळा धागा काढला दोन्ही हातात गच्च दाबून डाव्या हाताच्या अंगठ्याने एक टोक धरून सरळ खाली सोडून दिला, आणि ते मंत्र म्हणु लागले "उल फर्र् उल्म उल्म सीन अस्लिम, कर्बश्तुन हट् फट् उतारे उतारै, अश्खुंझा द्वाही पीर मोहंमद गाझीउल फर्मंंद, सामने सामने लब्ज मुखोद्गत अश्क". 

इतक्यात तो धागा गदगदून हलायला लागला. मौलवी जाऊन पाटावर बसले, पिशवीतून त्यांनी लिंबू बाहेर काढला. आणि तो लिंबू उजव्या हातात धरून गच्च दाबून म्हणु लागले" ला इलाहे इल्ले अल्लाही, अश हदु मोहंमद अन्ना अल्लाही" ताबडतोब धागा हलायचा थांबला. आणि मौलवींनी डोळे बंद केले, ते हलायला लागले, डोळे गरागर फिरवायला लागले. प्रोफेसर दचकले, सोफ्यावर बसले, मोजून दोन मिनिटांनी मौलवीनी डोळे उघडले आणि प्रोफेसरांकडे बघून एक भयानक वाक्य म्हंटल" मैने उससे बात की, लेकिन उसे सिर्फ एक ही चीज चाहिये, वो है 'हिंदूका रक्त'". 

प्रोफेसर जागच्या जागीच उडाले. काय बोलावं कळेना, डोक सुन्न झाल, हातपाय थरकापून उठले, मुंग्यां यायला लागल्या, डोळ्यापुढे अंधारी यायला लागली, ओठातून शब्द फुटेना, शुष्क मस्तीष्क घेऊन ब्रह्मांड विहरून येणारा एखादा जखमी पक्षी जसा क्षीण येऊन कोलमडून पडतो तसेच प्रोफेसरही मनाने पार कोलमडून गेले. पण एकतर्फी बाजू जोर धरते तेव्हा हटून चालत नाही, जिंकायची धीट आकांक्षा मनात फुलारावी लागते. प्रोफेसरांनी मौलवींना सांगितल की "आता मी त्याच्याशी बोलतो".मौलवी घाबरले, ते म्हणाले "साहाब, ये खतरनाक काम है, आप कैसे कर पायेंगे. मत करो जान जो खत्रा है.".पण इरेला पेटलेले प्रोफेसर आता मात्र चांगलेच धीट झाले होते. ते सरळ जाऊन पाटावर बसले. मौलवीसमोर काहीच उपाय उरला नाही.

मौलवी मंत्र म्हणु लागले आणि बघता बघता प्रोफेसर जागच्या जागी हलू लागले. ते पिशाच्चं त्यांना आतल्या आत मारू लागलं. कानाखाली देऊ लागलं. प्रोफेसर पाटावरून बाजूला उडाले. ते अंग झटकून तडफडू लागले आणि त्यांना डोळे बंद असताना ते "नूर-ए-इस्लाम" पुस्तक दिसलं आणि त्या पुस्तकातलं 93 नंबरचं पान दिसायला लागलं. त्या पानामध्ये ठेवलेला अर्ध जळकट-कळकट्ट, भुरकट झालेला एक कागद...असं अस्पष्ट चित्र बंद डोळ्यांना दिसल्यावर प्रोफेसर घाबरून उडाले आणि काडकनsss त्यांनी डोळे उघडले. ते मौलवीला म्हणाले "ती आत्मा मला काहीतरी दाखवू इच्छित आहे, त्या पुस्तकाच्या माध्यामातून." प्रोफेसर उठले, त्यांनी धावत धावत ते पुस्तक शोधायचा यत्न चालू केला. वर खाली धुंडाळून धुंडाळून शेवटी ते त्या स्टोअर रूम मध्ये गेले, जिथे ते पुस्तक मिळालं होतं. रूमच्या स्वच्छ भिंतींवर लाल रक्ताचे डाग दिसू लागले, चित्रविचित्र चित्रे रेखाटली होती. असंख्य माणसांची मुंडकी, लालेलाल टपकणार्या रक्ताच्या थारोळ्यातील मुडदे, तलवारी, बंदुका, झेंडे असं काहीस विचित्र चित्रांचं घनदाट जाळं भिंतीवर उमटलं होतं. 

इतक्यात प्रोफेसरांच्या हाताला ते पुस्तक लागलं. "नूर-ए-इस्लाम्" च्या पहिल्या पानावर तो 12 नंबर चमकत होता.. तसं प्रोफेसरांनी घाई घाईने 93 क्रमांकाचं पान उघडायला सुरवात केली. करता करता त्यांच्या नजरेसमोर उलघडलं गेल ते 93 क्रमांकाचे पान. ज्यात होता एक कळकट जळलेला जुनाट कागद. त्यावर पिवळट पडलेली त्याची कागदी कडा वाचायला मुश्किल करत होती. प्रोफेसरांनी दोन्ही हातात तो कागद धरला आणि वाचायला सुरवात केली. वाचता वाचता प्रोफेसरांच्या पायाखालची जमीनचं सरकली. त्या कागदावर लिहिले होते............!!

सूचना :- उद्याचा भाग - 7 वाचायला चुकवू नये. धन्यवाद 🌹 

भाग - 7 पुढील टप्प्यात 

💀💀💀💀💀💀💀💀💀💀💀💀💀

प्रोफेसरांनी तो कागद वाचायला सुरवात केली नी, त्यातील एकेका शब्दाबरोबर त्यांच्या पायाखालची जमीन सरकायला लागली. ते एक जुनाट पत्र होतं. त्यातील संपूर्ण मजकूर हा इंग्रजीत होता (पण इथे मराठीतही भाषांतर करून सांगितले जाईल, सर्वांनाच अस्खलित इंग्रजी येतं अस नाही. राग नसावा.) त्यावर मजकूर होता.....

पत्राच्या वरच मोठ्या अक्षरात नाव आणि तारीख होती,

"WALLA ELAHADI COMMUNITY, MUMBAI".
Date - 25 December 1992.

Dear, Mumbai police,
We Kindly sending this letter to you, only for take action on the Critical situation that start from 6 December to till now. That is "HINDU - MUSLIM RIOTS, MUMBAI".
There were lot of Muslim people died in that riots so, we are mostly angry on that. So we will also attack on hindu. Under our community we hire a Person who handle this situation. His Name "AFZAL MUEDDIN ALMIN MOHAMMAD".

He also committed in our community, also he is a head. He will make control that Mumbai Area, where there hindu - muslim riot are effected mostly, like DADAR - SHIVDI - BANDRA - KURLA - GOVANDI - MASJID BANDAR and other etc. From 5 January 1993 we will attack on Hindu's. And its our last warning to police department of Mumbai....

मराठीत रूपांतर : -

"वल्ला ईलाहादी कम्युनिटी, मुंबई"
तारीख - 25 डिसेंबर 1992.

आदरनीय मुंबई पोलीस,
सध्या बिघडत चाललेल्या घनघोर परिस्थितीवर आमचा विरोध दर्शविण्यासाठी आम्ही हे पत्र तुम्हाला पाठवीत आहोत. याच महत्वाचं कारण म्हणजे आता चाललेली "हिंदू - मुस्लिम दंगल, मुंबई". आमचे अधिकाधिक 'मुस्लिम' बांधव हकनाक बळी गेले असल्याने आम्ही सुद्धा आता गप्प बसणार नाही. आम्हीही आता दंगे करणार. त्यासाठी आम्ही आमच्या कम्युनिटी अंतर्गत एका व्यक्तीची निवड केलेली आहे, ती म्हणजे "अफझल मुईद्दीन आल्मिन मोहम्मद".

तो आमच्या कम्युनिटीचा प्रमुख असून, ह्या सर्व प्रक्रियेला बंधनकारक असेल. मुंबईतील ज्या ठिकाणी जास्त दंगा पेटतोय, हानी होतेय , तिथे हिंदूंचा विरोध करण्यासाठी हा तत्पर असेल. मुंबईतील दादर - शिवडी - बांद्रा - कुर्ला - गोवंडी - मस्जिद बंदर आणि इतर. आम्ही 5 जानेवारी पासून हिंदूंवर प्रहार करायला सुरवात करू. आणि ही आमची 'मुंबई पोलिस डिपार्टमेंटला' शेवटची सूचना असेल. धन्यवाद 🙏

आणी पत्राच्या खाली कम्युनिटीचा प्रमुख "अफझल मुईद्दीन आल्मिन मोहम्मद" याची स्वाक्षरी होती.

प्रोफेसर पुरते हादरले होते. पाठीमागून मौलवी त्या खोलीत आले. म्हणजे आता एक गोष्ट तर प्रोफेसरांना स्वच्छ, धडधडीत कळत होती, की घरात आहे तो 'अफझलचं' आहे. त्याचचं तर नाव या बंगल्याला होतं. आता मौलवी काहीतरी करतील या अनुषंगाने प्रोफेसर मागे फिरले तर, मौलवींनी हातातल्या कुर्‍हाडीचा जमजोर घाव प्रोफेसरांच्या पाठीत खुपसला. एकच कळ पाठीतून उठली, रक्ताची भलीमोठी चिळकांडी स्टोअर रूम भर भिरकावली गेली. तोंडातून असंख्य जखमांची कोल्हेकुई फिसकारत त्या रात्रीच्या कल्लोळात भग्न अवशेषासम् निपचित गपगुमान बाहेर पडली. डोळ्यांसमोर अंधारलेल्या चांदण्यांचे काळेकभिन्न आकाश उभे ठाकले. "मौलवी हे काय करताय तुम्ही" प्रोफेसर कसेतरीच ओरडले. इतक्यात मौलवी म्हणाला "एssss.... कौन मौलवी, मै अफझल मोहम्मद हु".

त्याच वाक्यं ऐकून प्रोफेसर, नखशिखांत हादरे बसुन छिन्नविछिन्न झालेल्या एखाद्या रुक्ष, कातळी पहाडाचे जसे पाषाण ढासळू लागतात, तसे ढासळून गेले. तिथून पळून जाण्यात कोणताही शहाणपणा नव्हता, प्रोफेसरांनी त्याला धरले आणि रशीला करकचून बांधले. खुर्चीत मौलवींना बांधुन ठेवले. आता प्रोफेसरांसमोर मोठा पेच होता की , अफझल ला संपवायचं तर त्यासाठी 'मौलवी' इथे हवेत. आणि अफझल ने तर त्यांचं शरीर जप्त केलयं. काय करावं?

इतक्यात त्यांना देवघरातील "नवनाथ अध्याय" आठवले. ते धावतच गेले आणि त्यांनी सरळ ते पुस्तक हाती घेतले आणि पुन्हा स्टोअर रूम मध्ये आले. विचार न करता ते पुस्तक मौलवींच्या डोक्यावर ठेवले. "ॐ श्री दत्तगुरुनाथाय नमः" अस म्हंटल तसं, मौलवी तडफडू लागले, हातपाय झाडू लागले, डोक फिरवू लागले, डोळ्यातून आग ओकत होती, डोळे बुब्बूळासकट पांढरेखडं पडले होते. अंग झटकून झटकून शेवटी एक काळी सावली मौलवींच्या शरीरातून बाहेर पडून घरभर फिरायला लागली.

मौलवी उठले, स्वताला सावरत त्यांनी घराचा ताबा घेतला. आता दोघेही इरेला पेटले होते. अफझल हा हिंदू मुस्लीम दंगल मुंबईत झाली तेव्हा कट्टर मुस्लिम होता. मुस्लिम बांधवांना मारले म्हणुन तो पिसाळला होता. त्याचा हिंदूंवरील राग तसाच कायम होता आणि म्हणुनचं त्याला हवं होतं हिंदूचं रक्त. ही त्याच्या आयुष्याची विराणी दोघेही आता जाणून होते. पण तरी प्रश्नांची पाखरे रात्रीच्या 2 च्या ठोक्यावर फडफडत आपला प्रश्नार्थक किलबिलाट त्या घरात मांडत होतीच. मग हा अफझल पुण्याला कसा आला? ह्याचा मृत्यू कसा झाला? अफझल विला हे नाव कसे काय पडले? आणि आता ह्या सगळ्या परिस्थितीवर उपाय काय ? असे भलेमोठे प्रश्न आता, प्रोफेसरांना खायला उठले. इतक्यात मौलवी म्हणाला "हमे अफझल को सामने बुलाना पडेगा. पर ये खतरनाक हो सकता है"... प्रोफेसर मागे वळले...आणि.......!!

भाग - 8 पुढील टप्प्यात

💀💀💀💀💀💀💀💀💀💀💀💀💀💀 💀 💀 💀 💀 

मौलवी म्हणाला "हमे अफझल को सामने बुलाना पडेगा. पर ये खतरनाक हो सकता है"... प्रोफेसर मागे वळले...आणि ठामपणे निक्षून म्हणाले "बोलवा त्याला"....

रात्रीचे 2.30 वाजले. आता सुरवात झाली खरी, पिशाच्यांच्या आणि माणसाच्या, अगणित प्रश्नांच्या यज्ञकुंडातून धगधगती उपमा रचण्याची. जिथे असते असत्याची, अंधाराची कास धरलेली महा चेटकीण. जी वाव देते आणि सोडते घाबरवून शूद्र मनुष्यप्राण्याला. असतात भीतीचे सावट रोजकाठी मनुष्याच्या कासोटीला बांधलेले. उतरतो मग अशावेळी तो वळचणीला बसलेला सैतान, येतो गुरगुरत अंगावर. पण 'जो असे सत्याचे वाटी, तया न् भीती कधीकाठी' ही पंक्ती अगदी उपयुक्त ठरते. धर्म वेगळा असला तरी प्रत्येक धर्माचा गाभारा समान आहे.

मौलवी उठले, हातात अबीर घेऊन त्यांनी घरात चारही दिशांना उडवला आणि सावकाश डोळे मंदावत बंद केले. थरथरू लागली मौलवींची काया त्या थंडगार वातावरणात. हात वर करून ते तोंडाने "आजा.... आजा...... आजा..." अस करुन अफझलला बोलवत होते,पण काहीच फरक दिसून येत नव्हता. शेवटी यत्नांती थकून त्यांनी डोळे उघडले आणि मोठ्या आवाजात ओरडून रागाने म्हणाले "तेरी क्या औकात है मेरे सामने, अफझल. अगर है अल्लाह का सच्चा बंदा तो रख हिंमत मेरे सामने आने कीssss....." आवाज एकाएकी घरभर घुमला, थेट वरच्या मजल्यापर्यंत गेला, भिंतीना थडकला. आणि जागा झाला तो खरा मुस्लिम बंदा. अफझल पिसाळून उठला...

वारा सुसाट सुटला. वस्तू धडाधड कोसळायला लागल्या,देवघर हलायला लागले, घूsss घूss घूsss करत करत एक काळी सावली घरभर थयथयाट करू लागली,सार्‍या वस्तूंचा नाश करू लागली, त्या वार्‍याने प्रोफेसर आणि मौलवी इकडे तिकडे पडायला लागले, प्रोफेसर मागे सरकत सरकत गेले तर अचानक पाठीमागच्या टेबलावर असलेला चाकू त्यांच्या हातात घुसला,रक्ताचा डोंब उसळला, चर्र्ssss करत एक खोलगट चीर त्यांच्या हातात बसली, हात दाबून धरत, रक्त हाताने सावरत ते कसेबसे उठले. तिकडे मौलवी सुद्धा लाकडाला आपटले. डोक्याला मार बसला. हे सगळं होत होतं कारण तो अफझल आता चिडला होता, पिसाळला होता. 'औकात' काढलेली कोणाला आवडेल? पण ती त्याने हालचाल करावी म्हणुनच तर मौलवींनी काढली होती. काहीही म्हणा पण त्याने आपले अस्तित्व प्रखर करायला सुरवात केली होती.

मौलवींनी तोंडातल्या तोंडात पुटपुटायला सुरवात केली.दोन्ही हात वर करून त्यांनी "अल्लाह"ला विनवणी केली."ए अल्लाह-इलाही, ख्वाहीशे बंदा कि,अश्क तेरे खिद्मतगार्, रख तेरी मेहेरबानी".असं म्हणता म्हणता वारा आणखीनचं पिसाळला, अफझल रागारागाने लाल झाला असावा. अचानक हा हा हा हाsss...चा कुत्सित हास्याचा दणदणाट घरभर पसरला. मौलवींनी हातातील पिशवीतून काळा धागा बाहेर काढाल आणि समोर टेबलावर ठेवला आणि त्यावर आपल्या उजव्या हाताचा तळवा दाबून झाकून धरला. आणि मंत्रांच्या सहाय्याने ते 'अफझल'ला बोलवत होते. पण काही केल्या अफझल समोर यायला तयार नव्हता. तो अदृश्य स्वरुपात राहून दोघांना शारीरिक हानी करत होता. शेवटी निरुपाय म्हणुन मौलवींनी जोरात हात आकाशाकडे केले आणि एक गगनभेदी किंकाळी फोडली "या अल्ला, तेरा बंदा है तू देख, उसे मेरे सामने ला के रख." इतक्यात मौलवींच्या पिशवीतून एक पाण्याने भरलेली काचेची बाटली घरंगळत बाहेर आली. मौलवींना समजून आलं की, अल्लाने त्यांना मार्ग सांगितला होता. त्यांनी ती बाटली उचलली आणि तिच्याकडे बघत बघत प्रोफेसरांना म्हणाले...

" साहाब, ये मामुली पाणी नही है. ये है मस्जिद का फुंक मारा हुआ पाणी. जिसमे है कई शक्तियां. उनमेसे एक शक्ति है 'इफरीत जीन'. वैसे तो ये अफझल नापाक है. तो इसलीए अल्लाने खुद इस पाक इफरीत को चुना है.".एवढ बोलून मौलवींनी त्या काचेच्या बाटलीचं झाकण उघडलं आणि त्यातील पाणी आपल्या उजव्या हातावर घेऊन आकाशाकडे हात करून मंत्र म्हणु लागले "जीन-ए-मस्जिद, अल्ला हु बर हुकूम्, मस्जिद उल्फ तख्त-ए-ताऊस, जा घीरे घीर नापाक, कर फतेह खाली खुदा मित अल्लाह" म्हणता म्हणता त्या बाटलीतून पांढराशुभ्र जीन अंधुक स्वरुपात बाहेर आला आणि मौलवीं समोर उभा राहिला. मौलवी म्हणाले "हे इफरीत जीन, जा तुझे अल्लाह की कसम हे, तू हे पाक बंदा अल्लाह का खिद्मतगार, जा लेके आ अफझल को मेरे सामने." प्रोफेसर हे सगळ उघडता डोळ्यांनी बघत होते. त्यांना कळेना हे असं का, तस त्यांनी मौलवींना विचारलं ?

मौलवी म्हणाले "जब कोई कोई आत्मा आसानसे काबीज ना होती है. तो ऐसे पाक जीन को हम भेजते है. 'इफरीत' वैसे खतरनाक और अच्छे दोनो रहते है. लेकिन हम अपने लिये पाक जीन ही रखते
है जो हमारी मदद करते है." मोजून दोन सेकंदात अफझलचा आत्मा त्या दोघांसमोर उभा राहिला. स्पष्ट चेहरे पट्टी दिसत नव्हती, पण काळाकुट्ट सुमार असलेला एक विक्षिप्त चेहरा आकृती स्वरुपात उभा होता. समोर आल्या आल्या मौलवींनी अफझलला पाहिलीच ताकीद दिली "हे अफझल, कसम हे तुझे अल्ला की, तू हमे कुछ हानी नही करेगा. जबतक तु हमारे सामने है तबतक". रात्र वाढत चालली. रातकिड्यांची कीर कीर घनघोर रूप घ्यायला लागली. आता अफझल असाही अल्लाह च्या शपथेमध्ये बांधला गेला होता. तो काहीही करू शकला नसता जरी त्याला वाटले तरी. मौलवींनी आणि प्रोफेसरांनी आता एकेक करून त्याला प्रश्न विचारायला सुरवात केली......
रात्रीचे 3 वाजले होते....

भाग - 9 पुढील टप्प्यात

💀💀💀💀💀💀💀💀💀💀💀💀💀💀 💀 💀 💀 💀 💀

एकेक करून प्रश्न विचारायला सुरवात केली प्रोफेसर आणि मौलवींनी......

मौलवी म्हणाले "पहले ये बता, कितने साल से यहा है तू?" त्यावर अफझल कडून काहीच प्रतिक्रिया आली नाही. मौलवींनी बाजूचा अंगारा उचलला आणि तो अफझलच्या अंगावर टाकला. तसा अफझल विव्हळायला लागला. "तो बोल" असं म्हणत मौलवी ओरडले. अफझल म्हणाला "20 साल से" आवाजात करडा पणा तसाच भरभक्कम होता. "यहा तु अकेला ही है, की और कोई है ?" अफझलने फक्त 'नकारार्थी' मान डोलवली. तसे प्रोफेसर सरसावत पुढे झाले.

"अब ये बता, तूम यहा पुणा कैसे आए ?" प्रोफेसर ठामपणे बोलले. अफझल लाल डोळ्यांनी गुरगुरत प्रोफेसरांकडे बघत म्हणायला लागला. "दंगल जब जोर से चालू थी. तब मैने जाकर मुंबई के बहुत सारे मोहल्लेमे कई हिंदूूओंको काट डाला. उन्होने जैसे हमारे भाईयोंको काट डाला था. लेकिन जब वो हालात हात से भी बाहर जाने लगे, तो मेरे 'आका' ने मुझे छिपने के लिये पूणा भेजा. अपने बंगले मे रहने को कहा. मे मेरी बीवी, बेटा-नजीम, बेटी-तबस्सुम और मेरी चाची-फलाह, हम एकसाथ एकही रात मे इधर पूणा आए." प्रोफेसर ऐकून शब्दचित्र रेखाटत होते. प्रोफेसरांनी विचारले "फिर तेरी मौत कैसे हुई ?". अफझल पुन्हा बोलू लागला "एक रात अचानक हिंदू गुंडोकी टोली यहापर आइ. तब हम सो रहे थे. अगले कुछ ही पल मे सब तहसनहस हो गया. मेरी बेटी, बेटा, बिवी सबपर तलवारे चली. खून खून हो गया. मे उपर के रुम मे था, जहा अब बेडरुम है. वहा आकर मेरे भी जिस्म पर तलवार आर से पार कर दी. मेरे सामने मेरे सारे परिवार का खून कर दिया गया." अफझल गदागदा रागाने हलायला लागला. रागाने ती आकृती इकडे तिकडे तिकडे डुलू लागली....

पुढे मौलवी म्हणाले "तो तुझे क्या चाहिये फिर?" अफझल थांबला आणि जोरजोरात ओरडून म्हणाला "मुझे चाहिये हिंदू का खून!!" मौलवी आणि प्रोफेसर एकदमच दचकले. एखादी आत्मा समोर येऊन तुमच रक्त मागत असेल तर काय होईल, तस त्या दोघांचं झाल. त्यातही प्रोफेसरांचं पाणी पाणीच झाल,कारण त्या तिघांमध्येही हिंदू एकटेच ते होते. मौलवी अफझलला म्हणु लागले "देख अफझल, तुने जो किया तेरी मजबुरी थी. मगर हिंदूूओने हमारे लोग काटे तो हमे भी उनके लोग काटने चाहिये थे, ये क्या किसीने लिखकर नही रखा. अगर हम रुकते तो वो भी रुक जाते. अफझल, किसी एक को तो रुकना ही पडता हे, नही तो खुन कि नदीयां बहने मे वक्त कहां"

अफझल हमसून हमसून रडायला लागला. त्याच्या मुलामुलींचे, कुटुंबाचे चेहरे समोर दिसायला लागले. आत्मा असला तरी कुठल्यातरी शरीरात वास करत होता. तिथल्या माया मोहाच्या पाशाच्या आत जखडून गेला होता जसे सर्वच मनुष्य असतात. आत्मा असला तरी त्यालाही मन हे होतच. त्या वेडापायी तो दुःखद आसवे गाळत बसला. पण दुसर्‍याचं क्षणाला पुन्हा पेटून उठला. डोळ्यात आग ओकत होती. हातासकट संपूर्ण अंग त्याच थरथर रागाने कापत होतं. आणि आता तर तो आत्मा होता. मनात आणलं तर तो क्षणात होत्याचं नव्हतं करू शकला असता,कारण त्याच्याकडे आता शक्ति होती.

बोलता बोलता अचानक प्रोफेसर आणि मौलवी ह्यांच्या समोरून अफझल एकाएकी गायब झाला. क्षणात नाहीसा झाला. दोघेही अवाक् झाले. शांतता पसरली. घड्याळात रात्रीचे 3.30 वाजले होते. भयाण शांततेत गुरगुरण्याचा आवाज तेवढा येत होता. दोघेही इकडे तिकडे बघू लागले. इतक्यात त्यांना जिन्याजवळ हालचाल जाणवली. म्हणुन दोघेही तिकडे वळले तर अंगावर काटे उभे राहिले. जिन्यावरुन खाली अफझल रांगत रांगत येत होता. ते चित्र इतके भयानक दिसत होते की दोघेही दचकून मागे उडाले.....

मौलवींनी बोलायला सुरवात केली "अफझल नेक था तू अल्लाह का बंदा. मत कर ये पाप. खुदा का पाक था तू अश्किया मत बन. उसीका का वास्ता हे, खुदा - अल्लाताला ही है अस्हाब. थोडी भी इल्तजा करता खुदासे, जहन्नुम पा लेता. अब बस तुझे अल्लाह की ही एहतियाज है." एवढ बोलून होतोय तोच अफझल समोर आला आणि हाताचा एक पंजा जोरात मौलवीच्या कानाखाली भिरकावला. मौलवी जोरात जाऊन सोफ्यावर पडले. प्रोफेसरही घाबरले. एवढ समजावून देखील अफझल शांत किंवा समजून घेत नाही म्हंटल्यावर आता करायचे काय ? हा मोठा प्रश्न प्रोफेसरांना पडला. मौलवी उठले, शेवटी त्यांनी मनात ठाम काहीतरी करून प्रोफेसरांना सांगितल "आप सिर्फ उपर जाके बेडरूमसे कोई ऐसी चीज लेकरं आओ, जो बहुत पुरानी होगी".........मौलवी सुद्धा इरेला पेटले..........!!

भाग - 10 पुढील टप्प्यात

💀💀💀💀💀💀💀💀💀💀💀💀💀

"वरुन बेडरूम मधून अशी जुनाट वस्तू आण जी सर्वात जुनी असेल" असं मौलवींनी सांगितल्या नंतर प्रोफेसर धावतच निघाले बेडरूम कडे. पायर्‍या चढता चढता धापा टाकत ते वर बेडरूम मध्ये शिरले आणि शोधाशोध करू लागले.....

इकडे मौलवी इरेला पेटले होते. "ये देख अफझल, हिंदू हमारा शत्रू नही. जो हमारे धर्म वालोने पहले किया, वो हमे नही करना. अगर हिंदू शांत हे तो हमे भी शांतीसे रहना चाहिये. तो ही दोनो मजहब शांतीसे रह सकते है." असं ह्या ना त्या मार्गाने ते अफझलला मन वळवायला भाग पाडत होते. पण काही केल्या उपयोग शून्य....! कारण आता तो शरीरात नव्हता, तो होता भटकणारा, अतृप्त इच्छा उराशी बाळगणारा आत्मा. तोपर्यंत मौलवींनी इफरीत जीनला बाहेर काढलं आणि त्याला अफझलला बांधुन ठेवल. अफझल आता जागचा हलू शकत नव्हता.

तिकडे प्रोफेसरांनी अख्खी बेडरूम शोधायची मक्तेदारी अंगावर पाडून, रूम धुंडाळून काढली. पण सहजासहजी हाताला काही लागत नव्हत. त्यांनी कपाट, बेड, टेबल सार्‍या वस्तू शोधून साफ केल्या. अस करता करता त्यांना त्या कपाटाच्या वर एक झोपाळा दिसला. लाकडी झोपाळा. जो साधारण जुन्या काळात असायचा. त्याबद्दल अप्रृप वाटले म्हणुन त्यांनी तो वर चढून खाली काढला. तो खूप धुळीने माखला होता. त्यावर कोळ्यांच्या जाळीने गुंतागुंत केली होती. ती सगळी जळमट प्रोफेसरांनी हाताने बाजूला सारली. तर त्या झोपाळ्याच्या कोपराकडील बाजूला खाचेत एक धागा लटकताना दिसला. तो प्रोफेसरांनी ओढून काढला तर तो नुसता धागा नव्हता ते होतं "मुस्लिम तावीज......"

जस ते तावीज प्रोफेसरांच्या हाताला लागल, इकडे अफझल झणझणीत हादरा देऊन उडायला लागला. गरगरss गरगरsss डोक फिरवून जमिनीवरती आपटायला लागला. जीन आणि त्याची जुगलबंदी जुंपली होती. पण शेवटी अफझल हा त्या दुनियेतील अतृप्त आत्मा होता, त्यामुळे त्याचा ह्या पवित्र जीन समोर काही उपाय होत नव्हता. त्याच्या विक्षिप्त वागण्याने घर हादरून उठलं. भांडी, काचेच्या वस्तू, फोटो, पंखे, लाइट सारे हलायला लागले. बंद - चालू व्हायला लागले. मौलवींनी पिशवीतून एक लिंबू बाहेर काढला आणि तो अफझल समोर धरून त्यावर सुरी फिरवली. "खार हुश् फट पाती, इखस जुमारा हरभाटी वगारा, लिये राठ गट्टू माती, जीन हुक्म ताला, बजे अल्लाह का नारा" अस म्हणुन त्यांनी सुरी फिरवली. त्यानंतर अफझल मुर्च्छित होऊन पडला....

प्रोफेसर ते तावीज घेऊन पायर्‍या उतरून खाली आले. मौलवींनी तोपर्यंत घराच्या खिडक्या आणि दरवाजे बंद करून घेतले. घरभर फुंकर मारलेले मशिदीतले पाणी त्यांनी शिंपडून घेतले. हिरवे कपडे खिडक्या, दरवाज्यांना लावले. "अल्लाचे" फोटो त्यांनी घराच्या चारही भिंतीना लावले. रात्रीचे 4 वाजायला आले. हिंदू धर्मानुसार दिवस चालू होण्याची ती वेळ जवळ येत होती. मुस्लिम धर्माच्या पहाटेच्या प्रार्थनेची वेळ ही जवळ आली होती. दोन्ही धर्म आपापल्या परीने सत्याचे समर्थन गेली कित्येक युगे करत आलेले आहेत. पवित्रतेच्या पार्श्वभूमीवर या दोन्ही धर्माचा पाया इतकी वर्षे ठाम, भक्कम आहे. किर्रss.. काळोखात तेव्हा या अद्भुत, अनाकलनीय, रहस्यमय, भितीदायक दुनियेचा संभ्रम, वेगवान दौडीने माणसी दुनियेत पाय टाकून दोघांच्या लढतीचा सामना, आज दोन्ही धर्मांना साक्षी ठेऊन होणार होता. रात्र आपला आवेग तसाच ठेवत, कणभरही कमी न करता तशीच आपल्या गर्भात खूप भयानक रहस्य दडवून, निपचित कायम होती. मौलवींनी सगळी तयारी उरकली आणि प्रोफेसरांनी त्यांना ते तावीज दिले.....

आता माणसाच्या खासकरून हिंदूच्या रक्ताची मागणी करणारा, अफझल कधीही जागा होईल अशी परिस्थिती. दोघेही अफझल समोर आले. मौलवी म्हणाले "अब हमे अफझल को गुमराह करना होगा. उसको तो खून चाहिये पर हम दे नही सकते. तो कुछ अलग करना पडेगा." प्रोफेसरांनी आता सगळं त्या मौलवींवर आणि देवावर सोडलं होतं. मौलवी आपल्या प्रक्रियेला लागले. त्यांनी एक काळी बाहुली घेतली, एक काळा धागा, अबीर, कुंकू, एक नासलेला नारळ, पपई, चार लाल-काळ्या विटांचे तुकडे, हिरवे तांदूळ आणि धोतर्याचं मूळ ह्या वस्तू एकठिक करून घेतल्या. आणि आपल्या विधिला सुरवात केली.....

हिरव्या तांदळाने एक मोठ रिंगण केलं. त्यामधे तो नासलेला नारळ ठेवला. त्या नारळाला ती बाहुली काळ्या धाग्याने करकचून बांधली. समोर तोंड राहील अश्या स्वरूपाने ती बाहुली ठेवली. त्या नारळाच्या बाजूने चार विटांचे तुकडे चारही दिशांना ठेवले. त्यावर प्रत्येकी अबीर कुंकू वाहिले. तसच ते अबीर, कुंकू त्या बाहुलीला सुद्धा भारले. मौलवींनी मंत्र म्हंटले अणि तो नारळ उचलला ज्याला ती बाहुली बांधली होती. तो नारळ त्या अफझलच्या काळ्या सावलीवरुन पाच वेळा उतरवून काढला. जसा नारळ उतरवला तसा अफझल खडबडून जागा झाला. लाल गरगरीत डोळ्यांनी खुनशी नजरेने दोघांकडेही बघत होता. मौलवी म्हणु लागले "उल कित्म् शाहु मल् फलाह्, त्ला बिस्मिल्ला खं सुबी, पीर ए मस्जिद नवाब ए तख्त मस्सी, अफजल् कुटैना माही अलहुलू....." मंत्र चालूच होते.

पण आता अफझल पेटला होता, रागाने धडधडत होता, उग्र आगपाखड करणारे डोळे जळजळीत उष्णतापाने, घर जाळून टाकतील की काय इतके गरम झाले होते. वारा घोंगावायला सुरवात झाली. आदळआपट सुरू झाली. घरात तुफान थंड वातावरणाची लय पसरली. धुरकट धूसर होऊन गेल ते घर. आणि फिदीफिदी अफझलचं छिन्नविछिन्न हास्य एकच कल्लोळ करून घरात घुमू लागलं. आता ती वेळ येऊन ठेपली जेव्हा लागणार होता निकाल सत्य आणि असत्याचा, पाप आणि पुण्याचा, धर्म आणि अधर्माचा, अंधाराचा आणि प्रकाशाचा आणि पिशाच्चं आणि माणसाच्या दुनियेचा........!!


अंतिम भाग - 11 पुढील टप्प्यात

💀💀💀💀💀💀💀💀💀💀💀💀💀

कथा :- #_अफझल_विला
लेखक :- #_चेतन_साळकर
अंतिम भाग :- #_11 

रात्र आता आपल्या आवेगाच्या शिगेला पोहोचली होती. आता पहाट व्हायची घटिका जवळ आली होती. त्या 'अफझल विला' मध्ये रंगला होता भयानक मृत्यूचा खेळ, ज्यात होते दोन खेळाडू. एक माणूस आणि दुसरा पिशाच्चं. एकाला मुक्ती न मिळाल्याने हव होतं रक्त आणि दुसर्‍याला ह्या सगळ्यातून मुक्तता. काळोखातल्या वाकुल्या, वेडावून दाखवणार्‍या सैतानाचा खातमा करण्याचे ध्येय आकारलं होतं मौलवींनी....

मौलवी मंत्र म्हणत होते. अफझल त्या सगळ्यावर उध्वस्तपणाचा शिक्कामोर्तब करत होता. आता हिंदूंसमोर असल्या अफझलचं काय होत, हे इतिहासाने दाखवून दिलेले आहेच. मंत्र जोरात घुमघुमू लागले. बंगल्यात मंत्राचा असा काही ससेमिरा मागे लागला की, अफझलला आता पळता भुई थोडी झाली. मंत्रांचा उच्चार जसजसा वाढत गेला तसतसा अफझल विक्रांळ रूप घेऊन दिशाभूल करू लागला. मधेच गायब होणे, रडणे, खिदळत हसणे, नुसत तोंड दिसणे, मधेच फक्त पाय दिसणे, मधेच कुराणाचा कलमा वाचणे, अत्तराचा सुगंध येणे या गोष्टी होऊ लागल्या.....

शेवटी मौलवी म्हणाले "प्रोफेसर वो चीज मुझे दो." प्रोफेसरांनी ती वस्तू मौलवींच्या हातात ठेवली. मौलवींनी ते तावीज घेतलं आणि आपल्या उजव्या हातातल्या नारळावरच्या बाहुलीवर बांधून ठेवलं. अफझल जोरजोरात ओरडू लागला. मध्ये मध्ये निर्बंध घालू पाहू लागला. मौलवींनी तोपर्यंत काही लाकडांची मोळी पिशवीतून काढली. तिला आग लावली. आता त्या ज्वलंत धगीसमोर मौलवी हातात नारळ आणि त्यावरची बाहुली आणि तिला बांधलेले तावीज घेऊन बसले. इकडे तोपर्यंत अफझल आपलं काम पूर्णत्वास करू पाहत होता. त्याने प्रोफेसरांच्या अंगावर ओरबडे मारायला सुरवात केली. नखांचे तीक्ष्ण वार प्रोफेसरांच्या अंगावर होऊ लागले. ह्या नाहीतर त्या मार्गाने अफझल 'हिंदू' चं रक्त मिळवू पहात होता. आता मात्र अगदीच कमी वेळ सर्वांच्याच हाती उरला. एकेक क्षण महत्त्वाचा होऊन गेला होता...

मौलवी पुढे सरसावले अन इतक्यात बंगल्यातील वर लटकलेलं काचेचं झुंबर, घरातील पायर्‍यांवर कोसळलं. हा हा म्हणता काचेच्या तुकड्यांचे इतके बारीक तुकडे झाले की, डोळ्यांना दिसले सुद्धा नसते. सारा काचेचा गदारोळ घरंगळत दोघांच्या अंगावर आला. काचा अंगाला बोचायला लागल्या. प्रोफेसर उठून धावायला गेले तर, त्यावर घसरून त्यांचा पाय गुढग्यातून दुमडला आणि ते मटकन खाली बसले. दोन्ही गुढगे काचांमध्ये कचकनss घुसले. खालच्या काचा कचाकच शरीरात घुसल्या. रक्ताच्या ठिपक्यांनी जाळीदार अंग कसं एखाद्या नागासारखं दिसू लागलं. एकेक काच अशी काही शरीरात घुसली की जणू ती कोणी फेकून मारली असावी. तसही सत्य तेच होत. हे सगळं अफझल घडवून आणतोय हे साफ दोघांच्याही लक्षात आलं होतं.

आता मात्र हद्द झाली, हे पाहून मौलवींनी सरळ बाजूचा सुरा उचलला आणि सर्ररर्रsssss करून प्रोफेसरांच्या हातावर फिरवला. रक्ताची गरम गरम चिळकांडी बाहेर उडाली. प्रोफेसर जिवाच्या आकांताने ओरडले. थेंब थेंब टपाटप खाली कोसळू लागले. मौलवी म्हणाले "अफझल, देख तुझे हिंदूका खून चाहिये था ना, ये ले खून वो भी हिंदूका". अस म्हणत मौलवींनी प्रोफेसरांचा हात सरळ त्या नारळावरच्या बाहुलीवरील तावीजावर सोडला. एक एक रक्ताचा लालेलाल थेंब त्या तावीजावरुन घरंगळून त्या बाहुलीत झिरपायला लागला. तेव्हा हसण्याचा एक भयानक आवाज त्या बंगल्यात उठला. हा हा हा हा हाsss असा तो अफझल हसू लागला.....

प्रोफेसर म्हणाले "पण आता तो आणखीन चिडेल. आणि रक्त तर त्याला द्यायचं होतं. मग अफझल तर बाहेर आहे. त्याचा आत्मा कसा शांत होईल." त्यावर मौलवी म्हणाले "आपका खून तो दिया, बस अभी अफझल को उस गुडीया मे डालेंगे तो काम होगया." मौलवींनी एक सुई घेतली ती त्या आगीत घालून चांगली तापवली. मग त्या सुईचं टोक त्या 'इफरीत जीन' च्या बाटलीत बुडवलं आणि बाहेर काढलं. आणि मंत्र म्हंटला "अश्क नब्ज् खाविंद ताला, रुहानी अस् मिलीफ अस्हाब्, इल्म् जुवा खुद्दारो आवो, इफरीत नेक बिस्मिल्लीयानी, अफझल कूल मोहम्मद पीर, हुसैन लुमारी कटै सर".............

जीन ला आज्ञा दिली की, अफझलला त्या सुईच्या टोकावर आणून बसवायची. म्हणता म्हणता जीन त्या टोकावर अफझलला घेऊन हजर झाला. पुढचा एकही क्षण फुकट न घालवता, मौलवींनी ती सुई सरळ त्या बाहुलीच्या पोटात खुपसली. अफझल चा आत्मा त्या बाहुलीत गेला. लगेच ती बाहुली ज्वलंत, तेजस्वी दिसायला लागली. वारा अचानक शांत झाला. मोकळा मोकळा श्वास मुक्त विहरु लागला. सर्व वस्तू पूर्ववत झाल्या. जागच्या जागीच स्थिर झाल्या. अफझल त्या बाहुलीत प्रवेशकर्ता झाला..लगेच परत निमिषार्धात मौलवींनी ती बाहुली सरळ त्या नारळासकट त्या आगीत टाकली. आगीत टाकल्या बरोबर क्षणार्धात काळा धूर बाहेर पडला. आत्म्याच्या विव्हळण्याचा आवाज येऊ लागला. अफझल आता कायमचा दूरच्या प्रवासाला निघाला होता. त्याच्या विव्हळण्याचा इतका भयंकर आवाज त्या रात्रीच्या भग्न करून सोडणाऱ्या शांततेत मुरुन जात होता. शांत..... शांत......!!

पुढच्या दोन मिनिटातं ती बाहुली आणि ते तावीज जळून भस्मसात झालं. त्याबरोबर असणार्‍या त्या अफझलच्या आठवणी आणि त्याच्या इच्छांचा सोहळा कायमचा संपला.....अफझल संपला......

आता उरला तो 'अफझल विला' नावचा बोर्ड, जो काढून टाकण्यासाठी प्रोफेसर दरवाज्याच्या बाहेर गेले. तर बाहेर सुंदर पक्ष्यांची किलबिलाटाची सुबक तान, लयबद्ध पद्धतीने पहाटेला प्रतिसाद देत होती. पहाटेचे साडेचार झाले. सूर्योदयाची प्रभावळ आकाशाला पाठशिवणी करून, साजरी दिसत होती. काळरात्र संपली असून, त्या रात्रीत घेतलेल्या घावांचे भरणीकरण करणारी, सतेज सूर्य किरणे अंगवळणी पडण्याची वेळ आली होती. बोर्ड काढला गेला आणि मौलवी आपल्या वाटेला निघून गेले. उरले ते अभ्यासक म्हणुन इतकी वर्षे काम करणारे प्रोफेसर "गिरीधर कुलकर्णी"...

प्रोफेसरांनी बॅग काखेला लावली आणि सरळ रस्ता गाठला परतीचा. मागे वळून एकदा पाहिलं त्या बंगल्याकडे, तर होता धुक्यात धुरकट झालेला "अफझल मुईद्दीन आल्मीन मोहम्मद" चा 'अफझल विला'............!!

धन्यवाद 🌹 🌹 🌹

लेखकाची परतीची भेट :- ✍️✍️✍️✍️✍️ ✍️

काय, नमस्कार 🙏 , कशी वाटली कथा ?
तुमच्या सर्वांच्या प्रतिसादाने पदोपदी जाणीव होत होती की, तुम्हाला कथा नक्की आवडली असेल. आताही नक्की कमेंट्स करून सांगा. या कथेतून एक गोष्ट कळली खरी, की आपली इच्छा जबरदस्त असेल तर आत्मा ती पूर्ण करण्यासाठी पूर्णच्या पूर्ण प्रयत्न करते. पण कितीही केल तरी, सत्य, देव, पुण्य, उजवी या गोष्टी कायमस्वरूपी असतात आणि असत्य, पिशाच्च, पाप, डावी या गोष्टी तात्पुरत्या असतात. त्यामुळे परमेश्वर हाच एक मार्ग आहे ह्या सगळ्यातून तारुन जाण्यासाठी.....

चला, भेटू लवकरच. एका नव्या कथेच्या माध्यमातून..
तोपर्यंत नमस्कार 🙏 🙏

💀💀💀💀💀💀💀💀💀💀💀💀💀