जत्रा एक भयकथा भाग 2

जत्रा एक भयकथा भाग 2
मागील भाग वाचला नसेल तर वरील link जाऊन आवश्य वाचा

....... सारे काही सुंदर होते . तो सुंदरतेचा आस्वाद घेत होता

पुढे चालू

गण्याला आजूबाजूच्या परिसराची जाणीव झाली .त्याच्या आजूबाजूला कोणीच नव्हते .तो एकटाच होता. तो त्या घरातही नव्हता. तो बाहेर होता . जंगलात आणि एकटाच .
पण तरीही त्याला भीती वाटत नव्हती एक वेगळीच सुरक्षिततेची भावना मनात होती. ती सुंदर मुलगी तिथे दिसत नव्हती . त्याने इकडे तिकडे पाहीले , पण ती कुठेच नव्हती. तेव्हाच आवाज आला....

" गणेश लक्ष देऊन ऐक तुझं नि तुझ्या मित्रांचं आयुष्य तुझ्या वरती अवलंबून आहे . तुला जर जगायचं असेल तर मी सांगते तसं कर....

" कोण , कोण ? आहात तुम्ही आणि कुठे आहात ...?

" ते सांगायला माझ्याकडे वेळ नाही . मी सांगत आहे तेवढं एक , नाही ऐकलं तर तुझा मृत्यू निश्चित आहे .

" हे जे तू पाहत आहे ते स्वप्न आहे .;जेव्हा तू जागा होशील तेव्हा त्याच घरात असशील .तुझ्या मित्रांना तुला शुद्धीवर आणावं लागेल . आणि जेवढं लवकर शक्य होईल त्या घरातून बाहेर पडावं लागेल . घरातून बाहेर पडताना तेथील भांड्यावर झाकण ठेवायला विसरू नको . आणि बाहेर पडल्या नंतर पिवळ्या कंदिलाच्या मागे जा .तो कंदील तुला जंगला बाहेर जाण्याची वाट दाखवील . जर तु घाइ केली नाहिस तर तुझा मृत्यू निश्चित आहे "

मृत्यू निश्चित आहे .... हेच वाक्य त्याच्या कानात मध्ये घुमत राहिले नि तो शुद्धीवर आला . एक भयानक दुर्गंधी त्याच्या सभोवताली भरून राहिली होती . कुजलेल्या मासाची . त्याला ठसका लागला . तो उठू लागला तसं त्याला चक्कर आल्यासारखं जाणवलं . त्याच्या हातातून संततधार लहानसा रक्तप्रवाह सुरूच होता . तो प्रवाह विचित्रपणे वाहत होता . हातातून ठिबकणारा रक्ताचा थेंब जमिनीवरती पडतच नव्हता . तो थेंब हवेतूनच वाहत जात , तिथेच ठेवलेल्या एका भांड्यामध्ये जमा होत होता , त्याने खिशातून रुमाल काढून हाता भोवती बांधला . मन्या व राम्या बेशुद्ध होते . त्यांच्या हातातून तो रक्तप्रवाह तसाच वाहत होता .

त्याने मन्याला व राम्याला उठवायचा प्रयत्न केला पण दोघेही शुद्धीवर येत नव्हते . त्याने पाण्यासाठी शोधाशोध सुरु केली तिथे कुठेच पाणी नव्हते . मग तो बाहेर गेला आणि त्याला पाण्याचे डबके सापडले . त्याने तेथील पाणी आणून त्याच्या तोंडावर शिंपडले आणि मन्या शुद्धीवर येत हलचाल करू . पण राम्या अजूनही बेशुद्ध होता .

" काय झालं गण्या एवढा कसं काय 
भेलेला आहे ? " शुद्धीवर येत मन्या म्हणाला

गण्याने घडलेला सर्व वृत्तांत मन्याला सांगितला.

" म्हणजे पाद्री आपल्याशी खोटं बोलला की काय ..? 
पण खोटं बोलून त्याला काय मिळणार आहे . मारायचं असतं तर त्याने आपल्याला तेव्हाच मारलं नसतं का .? " मन्या गण्याला म्हणाला.

" जरा तुझ्या हातात कडे बघ रक्त कसं उडत आहे . ही काही तरी बेकारच भुताटकी दिसत आहे . पटकन काहीतरी बांध हाताला ." गण्या म्हणाला

" हाताला बांधून काही उपयोग नाही गण्या . बघ जरा तुझ्या हातात कडे बांधलेल्या रुमालामधून सुद्धा रक्ताचे थेंब त्या भांड्याकडे जात आहेत ... .." 
गण्याने हाताला रुमाल बांधून देखील त्या रूमलातुन रक्त ठिपकत होते व त्या भांड्याकडे जातच होते .जरी रूमलातुन रक्त ठिपकत होते तरीही त्या रुमालाला एक थेंबही रक्त लागलेले नव्हते . तो पांढरा शुभ्र होता .

आठव तिने अजून काहीतरी सांगितलं असेल . गण्याने आठवून पाहिलं तरीही त्याला काहीच आठवेना .

" काय सुद्धा आठवत नाही लागा ..."

तेव्हाच एक विचित्र आवाज तिथे घुमू लागला . 
घुं ss घुंss ..... दोघांच्याही पोटात भीतीने गोळा आला . राम्या अजून बेशुद्धच होता . काहीतरी करायलाच पाहिजे होतं . मन्या तावातावाने त्या भांड्याकडे गेला . ते भांड त्याने आदळून आपटलं . ते काचेचं असल्याने तुकडे झाले आणि रक्ताचे शिंतोडे सर्वत्र उडाले . एका भयानक दुर्गंधीबरोबर एकाच वेळी कितीतरी जणांची रडल्याचे , ओरडण्याचे , प्राणांतिक किंकाळ्यांचे आवाज येऊ लागले , आणि या साऱ्यांच्या पार्श्वभूमीला मघाशीचा घुं घुं घुत्कार होताच .

2 सेकंदात असं काहीतरी घडून गेलं की ते दोघालाही कळालं नाही . ते भांड होतं तिथेच होतं . तुकडे झालेलं भांडण पुन्हा जुळालं कसं? सर्वत्र उडालेले रक्ताचे शिंतोडे गायब झाले होते . ते रक्त आहे तसं भांड्यात जमा झालो होतं . घुं ss घुंss चा घुत्कार सोडला तर बाकी सारे आवाज बंद झाले होते . गण्याला व मण्याला अजून बऱ्याच ठिकाणी अजून जखमा झाल्या होत्या .

गण्या मधूनच ओरडला " आठवलं "

व त्याने तिथेच ठेवलेल्या झाकण भांड्यावर ती झाकून टाकले . तेव्हा त्यांच्या हातातून ठिबकणारे रक्त बंद झाले . कोणीतरी त्यांच्या शिकारीला आलं होतं घुंss घुंss चा आवाज कानाचे पडदे फाडत होता . त्यांनी दोघांनी राम्याला उचललं . ते पटकन घराबाहेर पडले . पण घरातून येताना राम्याच्या हाताचा धक्का लागून ते झाकण खाली पडले . मात्र त्या दोघांनाही ते कळालं नाही .

घरा बाहेर पडल्यानंतर त्यांना समोरच पिवळी मशाल दिसली त्या मशालीच्या मागे ते दोघेही निघाले . पण गन्या विसरला की त्याला कंदिलाच्या मागे जायचे होते जो उजव्या बाजूला थोड्या लांब अंतरावर होता .
.

मन्या व गण्या राम्याला घेऊन जात होते .त्या मशालीच्या पाठोपाठ . राम्या अजूनही बेशुद्ध होता . त्यामुळे दोघांनी मिळून राम्याला उचललं होतं . राम्याच्या ओझ्यामुळे त्यांची चाल मंदावली होती . मशाल असली तरी तिचा थोडा थोडका प्रकाश काळोखात हरवून जात होता . त्यातच वाटही व्यवस्थित नसल्याने सारखे धड-पडत होते दोघेही . ठेच लागून त्यांच्या पायाला जखमा झाल्या होत्या . खोलीतून येताना भांड्याचं झाकण खाली पडलं होतं . त्यामुळे अजूनही थोडं थोडं रक्त उडत-उडत जाऊन तिथे पडत होतं . मात्र याची जाणीव त्यांना अजिबात नव्हती . त्यांना फक्त एवढंच वाटत होतं की आपण येथून बाहेर पडणार.....।

" गन्या लगा तुझ्यामुळे आपण इथं फसलो , नाही तर लागा आतापतुर आपण ऑर्केस्ट्रात धमाल मस्ती करून घरी झोपलो असतो .....

" मन्या लगा मला तर काय माहित असं काय असेल म्हणून..

मात्र अचानक पुढे असलेली मशाल गायब झाली . दोघांच्याही काळजाचा ठोका चुकला . इतका वेळ उजेडाला सरावलेले डोळे अचानक आलेल्या अंधारामुळे काही सेकंदासाठी आंधळेच झाले . मग हळूहळू थोड्या अंतरावर जत्रेसाठी लावलेले दिवे , गावातील घरातील प्रकाशाचा झगमगाट दिसू लागला आणि त्यांना हायसे वाटले . त्यांनी आपला वेग वाढवला व पटापट गावाकडे सरकू लागले . त्यांच्या जीवात जीव आला . त्यांनी देवाचे व त्या मुलीचे जिने स्वप्नात येऊन मार्ग दाखवला ,दोघांचेही मनापासून आभार मानले.

आता त्यांची खात्री पटली होती की भूत नावाची गोष्ट असते व त्याची भीती कितीही नाही म्हटलं तरी आपोआपच वाटते . पण आता ते सुरक्षित होते . जंगलातून बाहेर आल्यावर समोरच थोड्या अंतरावरती देऊळ होते . तिथेच बाजूला बसायला एक कट्टाही होता . त्याच कट्ट्यावर त्यांनी राम्याला झोपवले व दोघेही बसले.

" मन्या जा रं चांगलं बादली भरून पाणी आण, कसलं बेशुद्ध झालयं राम्या , त्याला शुद्धीवर आणायला पाहिजे .

" थांब गण्या . दोन मिनिटात आणतो .

मन्याने पाणी आणल्यावर त्याचा सपकारऱ्याने राम्याच्या तोंडावर मारले . तेव्हा राम्या शुद्धीवर आला .

गण्या म्हणाला "लेका राम्या तुला माहित हाय का आपण कसलं बेकार भुताच्या तावडीत सापडलो होतो .."

राम्या " पण पाद्री तर चांगलं भुत होत होतं ना
मुक्त झाला का ती पाद्री...."

मण्या " अरे कसला मुक्त होतोय तो . त्याचाच डाव होता सारा . दोन थेंब म्हणून किती रक्त काढलं बेशुद्ध करून कुणास ठाऊक ? "

राम्या " पण त्याला मारायचं तर त्यांना तेव्हाच आपल्याला मारलं नसतं का ? बेशुद्ध करून रक्त काढायचा काय उपयोग ?? "

गण्या " काय माहित काहीतरी प्रथा असेल बळी द्यायची वगैरे "

राम्या " अरे पण मग आपण वाचलो कसे ? "

मण्या " अरे गाण्याच्या स्वप्नात एक पोरगी आली बेशुद्ध असताना तिने सांगितलं काय करायचं ते ."

राम्या " कुठली पोरगी ?

गण्या " ते मला पण माहित नाही पण तिनं सांगितलं तसं केलं म्हणूनच आपण वाचलो . "

राम्या " गण्या रुमाल कशाला बांधलाय हाताला काय लागलं का काय ? "

गण्या " अरे बाबा काय सांगायचं तुला रक्ता वरती सुद्धा भुताटकी चालत होती रक्त हवेत उडत होतं .."

मण्या " गण्या जरा नीट बघ अजून पण रक्‍त पडतेच आहे..

अजुनही रक्त वाहत होतं जंगलाच्या दिशेने.

मन्या म्हणाला " पण ते कसं काय शक्य आहे ? आपण तर गावात आलो ना ? जंगलाच्या बाहेर "

राम्या म्हणाला " आपण कोणीतरी जाणकार माणूस गाठायला पाहिजे "

गण्या म्हणाला " आपण गावात आलोच नाही . गावात देऊळ कधी रिकाम नसतं . दोन-चार म्हातारी बारा महिने पडीक असतात देवळात . पण आता कोणीच नाही . "

" होय लगा आज ऑर्केस्ट्रा आहे पण कुठल्याच गाण्याचा आवाज येत नाही " मन्या म्हणाला

" अरे ती गोष्ट सोड कुत्रा , मांजर , किडा-मुंगी काय तरी दिसतय का तुला ..? " राम्या

" अरे तुम्ही सगळं सोडा रातकिड्यांची किरकिर सुद्धा ऐकू येत नाही . किती विचित्र आहे ...? " गण्या म्हणाला

" गण्या , मन्या दोस्तांनो ही चकवा तर नसेल ना चकव्यातून बाहेर कधीच जाऊ शकत नाही माणूस " राम्या

" चला आपण देवळात जाऊन मग कुठलं भुत देवळात येतंय ? " मन्या

" अरे येडाय काय तू ? ही देवळपण भुतानाचं बनवलेलं असणार ...? " गण्या

राम्या म्हणाला " मग आपण करायचं तरी काय ? आपण वाचणार तरी कसं ? "

पण अचानक कोलाहाल वाढला . चित्र-विचित्र आवाजा बरोबर अनेक मितीमध्ये अनेक घडामोडी सुरू झाल्या . पण त्यांच्या मानवी डोळ्यांना एवढंच दिसत होतं की सारे काही नष्ट होत होतं . व त्यांच्याकडे गोलाकार आकारात मध्ये येत होता तो काळोख , मिट्ट काळोख . तो काळोख त्यांच्याभोवती गोलाकार पसरत गेला होता . तो काळोख , त्यात काय होतं काय माहित ? पण जे काही होतं ते अमानवी , पाशवी आणि क्रूर होतं . जी काही शक्ती होती ती मानवी डोळ्यांना , मनाला , बुद्धीला न समजणारी होती . जे काही त्यांच्या मानवी ज्ञानेंद्रियांना जाणवत होतं ते त्या शक्तीचा थोडासा भाग होता . ज्याच्या पुढे मानव हतबल होता . इतका वेळ पुढे सरकणारा तो गोलाकार काळोख थांबला . कोलाहलाचा स्वर उच्च कोटीला पोहोचला . कोणतही हिंस्र श्वापद शिकारीला खाण्यापूर्वी मौज म्हणून तिच्याशी खेळ करते तोच खेळ आता त्या तिघांबरोबर होणार होता .

काळोखातून चित्र-विचित्र गलिच्छ स्वर उमटत होते . जे तिघांच्याही कानाला कर्णकर्कश्य वाटत होते . जो प्रसंग तिघांवर ओढवला होता तो अकल्पनीय होता . अचानक काळोखातील आवाज थांबला व त्याच बरोबर त्यांच्या आजूबाजूला एक भयानक दुर्गंधी पसरली . थंडी हळूहळू वाढू लागली व त्यांचे दात कडकडू लागली . नक्कीच काळोखातून कुणीतरी पुढे आलं होतं . त्यांच्यासोबत खेळ करण्यासाठी . आता हे शिकार करणार होतं . शिकारी ची मजा घेणार होतं . तिघांनीही एकमेकांचे हात घट्ट पकडले . त्यांना समोर एक भयानक , क्रूर , निर्घुन , बिभत्स मृत्यू दिसत होता . एक वेळ मृत्यू बरा पण हा अघोरी नरक होता . मृत्यू नंतरही अमर्याद काळासाठी दास्यत्व व भयानक वेदना.

भयानक शांतता जीवघेणी होत होती . त्यांच्या काळजाच्या ठोक्याच्या आवाजाने सुद्धा ते घाबरत होते . अचानक गण्याच्या हाताला हिसका बसला . त्याने पाहिलं राम्या काळोखाकडे खेचला जात होता .

" मन्या राम्याला ओढ "

मन्या जागचा हलला नाही . त्याच्यापर्यंत आवाज पोहोचला नाही . तो स्तब्ध होता . एकाच अवस्थेत , पुतळ्यासारखा , आणि राम्या हवेत खेचला जात होता त्या काळोखाकडे . राम्याला मृत्यू समोर दिसत होता तो जिवाच्या आकांताने किंचाळत होता , ओरडत होता , वाचवा म्हणत होता पण एकटा गण्या काय करू शकत होता ?

अशाच वेळी मानवी भावनांचे रूपांतर होतं शक्ती मध्ये शस्त्रा मध्ये . तीच शक्ती , तीच शस्त्रे मानवाला बळ देतात कशाशीही युद्ध करण्याचे , कशाशीही लढा देण्याचे , तेच बळ गण्याच्या अंगी साकारले . त्याने एक जोरात हिसका देऊन राम्याला खाली ओढून घेतले . तेव्हा काळोखात एकच कल्लोळ माजला . नेहमी जिंकणाऱ्या खेळाडूला हरवल्यानंतर निघतो तसा आवाज असावा .

पुन्हा एकदा एक मोठी किंकाळी ऐकु आली आणि पुन्हा निरव शांतता . या वेळी पुन्हा राम्या हवेत उडाला . ज्याप्रमाणे लोखंड चुंबकाकडे धाव घेते तसा राम्या काळोखाकडे ओढला जाऊ लागला . मात्र यावेळी गण्याची ताकद कमी पडली . राम्या काळोखात विलीन झाला आणि गणाच्या हातात राहिला त्याचा मनगटापासून तुटलेला हात . जो राम्याने गच्च आवळला होता गण्याच्या हाताभोवती . त्याच्यातून रक्त ठिपकत होतं .

पुन्हा एकदा काळोखात गलका झाला आता पुढची शिकार होणार होती गण्याची किंवा मन्याची ....
.
क्रमशः..
तुम्हाला काय वाटतं गण्या व मन्या वाचतील का त्यांचीही शिकार होईल व मृत्यू पावतील राम्याप्रमाणेच ? प्रतिक्रियेमध्ये अवश्य सांगा।