#काल्पनिक कथा
राहुल हा पुण्यातील एका कंपणीत कामाला होता,त्याचे काम शिफ्टमध्ये असल्यामुळे सेकंड शिफ्ट संपल्यावर घरी यायला रात्रीचा एक वाजत असे.त्याच्या कंपनीची बस त्याला हायवेवर सोडत असे, हायवेपासुन त्याचे घर खुप आत होते.तेथुन घरी जायचा दोन रस्ते होते एक रस्ता थोडा लांबचा होता पण त्या रस्तावर ऊजेड असायचा आणि रस्ता पण चांगला होता. दुसरा रस्ता जवळचा होता पण कच्चा होता,रस्त्याच्या दोन्ही बाजुला झाडी होती, तो रस्ता रात्रीचा एकदम सुमसाम असतो.रात्रीचे तेथे कोणीच नसायचे, पुढे गेल्यावर एकदोन घर होती.त्यांनंतर एक कॅनाल होता त्यावर एक पुल बांधला होता,त्याला लोखंडी पुल असे म्हणत असे.त्या पुलावर लाईटीचे खांब असल्यामुळे प्रकाश होता,पुलावर कधी हळदकुंकू वाहिलेला भात, टाचण्या टोचलेले लिंबु पडलेले असत.खुप वर्षापुर्वी तिथे एका वेड्या बाईचे प्रेत सापडले होते,तेव्हापासुन लोकांना कधीकधी ती पुलावर दिसायची. त्यामुळे रात्री सहसा तिकडे कोणीच जात नव्हते.तो कच्या रस्त्यावरूनच यायचा,आई त्याला सांगायची उशीर झाला तरी चालेल पण रात्रीचा त्या रस्त्याने येऊ नकोस. पण शिफ्ट संपल्यावर कधी एकदा घरी जातोय आणि झोपतोय असे त्याला व्हायचे म्हणुन तो लांबच्या रस्त्याने जात नव्हता.आणि त्याचा या गोष्टीवर विश्वास नव्हता.कारण एवढ्या दिवसात त्याला तिथे कोणीही दिसले नव्हते. राहुलाची त्या रस्त्याची सवय झाली होती. त्याचा नेहमीचा मार्ग होता,आणि भटकी कुत्री सोडली तर त्याला कशाचीच भिती वाटत नव्हती.
पण त्या दिवशी अमावस्या होती.आणि त्याची सेकंड शिफ्ट चालु झाली होती, शिफ्ट संपल्यावर नेहमीप्रमाणे तो बसमध्ये जाऊन बसला.त्याचा स्टांप आला तेव्हा साडेबारा वाजले होते, तो बसमधुन उतरला व नेहमीच्या रस्त्याने जाऊ लागला.अमावस्येमुळे रस्त्यावर सगळा अंधार होता, पुढचे काहीच दिसत नव्हते, जणु तो एका अंधार्या खोलीत चालला होता."बापरे किती अंधार"तो मनाशीच म्हणाला.मोबाईलच्या प्रकाशात तो चालु लागला, थोड चालल्यावर पुलावरील लाईट दिसु लागली,आणि त्या प्रकाशात पुलावर कोणीतरी पाठमोर ऊभे आहे असे दिसत होत."कोण असेल बर" कारण एवढ्या रात्री आतापर्यत त्याला कोणीच दिसले नव्हते."कोणीका असेणा" कारण त्याला भिती आजिबात वाटत नव्हती.आता तो पुलाच्या जवळ आला होता,त्याने पाहिले ती एक बाई होती ,काहीतरी करीत होती त्याच्या पायाच्या आवाजाने ती शांत झाली.तो तिच्या अगदी जवळुन जाऊ लागला.त्याने पाहिल तेथे हळद, कुंकू वाहिलेला भात ती खात होती, ती मान खाली घालुन तिरक्या नजरेने याच्याकडे पाहत हसत होती.वेडी बाई असेल तो मनाशीच म्हणाला. पुढे जाऊ लागला आणि त्याने परत मागे पाहिले आता तिची मान सरळ होती,ती थोडी विचित्रच दिसत होती, पांढरा फट्ट चेहरा ,केस मोकळे सोडलेले,दोन्ही गाल आत गेलेले कपडे फाटलेले.ती हळदकुंकू लागलेला भात खात असताना तोंडातुन खाली पडत होता.वेडेपणाचे सगळे भाव तिच्या चेहर्यावर होते."नक्कीच वेडी असणार"तो मनाशीच म्हणाला,पण आता त्याला पहिल्यांदाच भिती वाटु लागली तो जाऊ लागला.पुल संपल्यावर तो थांबला मागे पाहिल तिचे हसणे बंद झाले होते.ती रडु लागली होती ,त्याच्या दिशेने हळुहळु पावल टाकत येत होती. आता ती त्याच्याकडे पाहत एकटीच बडबडत होती.दोघ्यांच्यातले अंतर कमी होऊ लागले.तो पुरता घाबरला रस्त्यावर कोणीच नव्हते,आणि अशात जर हिच्या तावडीत सापडलो तर काहीच खरे नाही. म्हणुन तो पळु लागला तर ती बाई पण त्याच्यामागे पळु लागली तिचा वेग जास्त होता पळताना ती मधेच जोरात हसत होती.आता त्याला दम लागला.एका वळणावरून तो झटकन आत शिरला आणि लपुन बसला.ती पळत आली आणि त्याला शोधु लागली ती पुढे गेली.त्याची छाती जोरात धडधड करू लागली.हदय छाती फाडुन बाहेर येते काय असे वाटु लागले.तेवढ्यात तिच्या रडण्याचा आवाज आला.ती येत होती, तीला तो दिसत नव्हता, त्याने पाहिले तिचे उलटे पाय,त्याला आठवले पुलावर त्या वेड्या बाईचे सापडलेले प्रेत,त्याला समजले की हा काय प्रकार आहे ते.तिचा पांढरा फट्ट चेहरा तर त्याला बघवतच नव्हता.ती रडत होती कदाचित सावज हातुन सुटल्यामुळे.त्याने डोळे गच्च मिटुन घेतले.काही वेळाने तिचा आवाज बंद झाला कदाचित ती गेली असेल असे त्याला वाटले.तो ऊठला त्याने पाहिले तर ती नव्हती अचानक त्याला मागुन हसण्याचा आवाज आला त्याने मागे पाहिले तर तिच होती, त्याला पळताही येईना तिने त्याच्यावर झेप घेतली आणि त्याच्या गळ्याचा चावा घेतला.तो जोरात किंचाळला आणि त्याला जाग आली तो बसमध्येच होता,
"बापरे म्हणजे हे स्वप्न होते" तो अजुनही घाबरलेला होता.बस थांबली त्याचा स्टांप आला होता. साडेबारा वाजले होते,तो बसमधुन ऊतरला व नेहमीच्या रस्त्याने जाऊ लागला.अमावस्येमुळे रस्त्यावर सगळा अंधारच होता.पुढचे काहीच दिसत नव्हते जणु तो एखाद्या अंधार्या खोलीतच चालला होता."बापरे किती अंधार" तो मनाशीच म्हणाला.
राहुल हा पुण्यातील एका कंपणीत कामाला होता,त्याचे काम शिफ्टमध्ये असल्यामुळे सेकंड शिफ्ट संपल्यावर घरी यायला रात्रीचा एक वाजत असे.त्याच्या कंपनीची बस त्याला हायवेवर सोडत असे, हायवेपासुन त्याचे घर खुप आत होते.तेथुन घरी जायचा दोन रस्ते होते एक रस्ता थोडा लांबचा होता पण त्या रस्तावर ऊजेड असायचा आणि रस्ता पण चांगला होता. दुसरा रस्ता जवळचा होता पण कच्चा होता,रस्त्याच्या दोन्ही बाजुला झाडी होती, तो रस्ता रात्रीचा एकदम सुमसाम असतो.रात्रीचे तेथे कोणीच नसायचे, पुढे गेल्यावर एकदोन घर होती.त्यांनंतर एक कॅनाल होता त्यावर एक पुल बांधला होता,त्याला लोखंडी पुल असे म्हणत असे.त्या पुलावर लाईटीचे खांब असल्यामुळे प्रकाश होता,पुलावर कधी हळदकुंकू वाहिलेला भात, टाचण्या टोचलेले लिंबु पडलेले असत.खुप वर्षापुर्वी तिथे एका वेड्या बाईचे प्रेत सापडले होते,तेव्हापासुन लोकांना कधीकधी ती पुलावर दिसायची. त्यामुळे रात्री सहसा तिकडे कोणीच जात नव्हते.तो कच्या रस्त्यावरूनच यायचा,आई त्याला सांगायची उशीर झाला तरी चालेल पण रात्रीचा त्या रस्त्याने येऊ नकोस. पण शिफ्ट संपल्यावर कधी एकदा घरी जातोय आणि झोपतोय असे त्याला व्हायचे म्हणुन तो लांबच्या रस्त्याने जात नव्हता.आणि त्याचा या गोष्टीवर विश्वास नव्हता.कारण एवढ्या दिवसात त्याला तिथे कोणीही दिसले नव्हते. राहुलाची त्या रस्त्याची सवय झाली होती. त्याचा नेहमीचा मार्ग होता,आणि भटकी कुत्री सोडली तर त्याला कशाचीच भिती वाटत नव्हती.
पण त्या दिवशी अमावस्या होती.आणि त्याची सेकंड शिफ्ट चालु झाली होती, शिफ्ट संपल्यावर नेहमीप्रमाणे तो बसमध्ये जाऊन बसला.त्याचा स्टांप आला तेव्हा साडेबारा वाजले होते, तो बसमधुन उतरला व नेहमीच्या रस्त्याने जाऊ लागला.अमावस्येमुळे रस्त्यावर सगळा अंधार होता, पुढचे काहीच दिसत नव्हते, जणु तो एका अंधार्या खोलीत चालला होता."बापरे किती अंधार"तो मनाशीच म्हणाला.मोबाईलच्या प्रकाशात तो चालु लागला, थोड चालल्यावर पुलावरील लाईट दिसु लागली,आणि त्या प्रकाशात पुलावर कोणीतरी पाठमोर ऊभे आहे असे दिसत होत."कोण असेल बर" कारण एवढ्या रात्री आतापर्यत त्याला कोणीच दिसले नव्हते."कोणीका असेणा" कारण त्याला भिती आजिबात वाटत नव्हती.आता तो पुलाच्या जवळ आला होता,त्याने पाहिले ती एक बाई होती ,काहीतरी करीत होती त्याच्या पायाच्या आवाजाने ती शांत झाली.तो तिच्या अगदी जवळुन जाऊ लागला.त्याने पाहिल तेथे हळद, कुंकू वाहिलेला भात ती खात होती, ती मान खाली घालुन तिरक्या नजरेने याच्याकडे पाहत हसत होती.वेडी बाई असेल तो मनाशीच म्हणाला. पुढे जाऊ लागला आणि त्याने परत मागे पाहिले आता तिची मान सरळ होती,ती थोडी विचित्रच दिसत होती, पांढरा फट्ट चेहरा ,केस मोकळे सोडलेले,दोन्ही गाल आत गेलेले कपडे फाटलेले.ती हळदकुंकू लागलेला भात खात असताना तोंडातुन खाली पडत होता.वेडेपणाचे सगळे भाव तिच्या चेहर्यावर होते."नक्कीच वेडी असणार"तो मनाशीच म्हणाला,पण आता त्याला पहिल्यांदाच भिती वाटु लागली तो जाऊ लागला.पुल संपल्यावर तो थांबला मागे पाहिल तिचे हसणे बंद झाले होते.ती रडु लागली होती ,त्याच्या दिशेने हळुहळु पावल टाकत येत होती. आता ती त्याच्याकडे पाहत एकटीच बडबडत होती.दोघ्यांच्यातले अंतर कमी होऊ लागले.तो पुरता घाबरला रस्त्यावर कोणीच नव्हते,आणि अशात जर हिच्या तावडीत सापडलो तर काहीच खरे नाही. म्हणुन तो पळु लागला तर ती बाई पण त्याच्यामागे पळु लागली तिचा वेग जास्त होता पळताना ती मधेच जोरात हसत होती.आता त्याला दम लागला.एका वळणावरून तो झटकन आत शिरला आणि लपुन बसला.ती पळत आली आणि त्याला शोधु लागली ती पुढे गेली.त्याची छाती जोरात धडधड करू लागली.हदय छाती फाडुन बाहेर येते काय असे वाटु लागले.तेवढ्यात तिच्या रडण्याचा आवाज आला.ती येत होती, तीला तो दिसत नव्हता, त्याने पाहिले तिचे उलटे पाय,त्याला आठवले पुलावर त्या वेड्या बाईचे सापडलेले प्रेत,त्याला समजले की हा काय प्रकार आहे ते.तिचा पांढरा फट्ट चेहरा तर त्याला बघवतच नव्हता.ती रडत होती कदाचित सावज हातुन सुटल्यामुळे.त्याने डोळे गच्च मिटुन घेतले.काही वेळाने तिचा आवाज बंद झाला कदाचित ती गेली असेल असे त्याला वाटले.तो ऊठला त्याने पाहिले तर ती नव्हती अचानक त्याला मागुन हसण्याचा आवाज आला त्याने मागे पाहिले तर तिच होती, त्याला पळताही येईना तिने त्याच्यावर झेप घेतली आणि त्याच्या गळ्याचा चावा घेतला.तो जोरात किंचाळला आणि त्याला जाग आली तो बसमध्येच होता,
"बापरे म्हणजे हे स्वप्न होते" तो अजुनही घाबरलेला होता.बस थांबली त्याचा स्टांप आला होता. साडेबारा वाजले होते,तो बसमधुन ऊतरला व नेहमीच्या रस्त्याने जाऊ लागला.अमावस्येमुळे रस्त्यावर सगळा अंधारच होता.पुढचे काहीच दिसत नव्हते जणु तो एखाद्या अंधार्या खोलीतच चालला होता."बापरे किती अंधार" तो मनाशीच म्हणाला.
No comments:
Post a Comment